อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 2/4 วันที่ 12 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 2/4 วันที่ 12 ก.พ. 56

อนุชตกใจ
“พี่ลิต้า”
อนุชรีบออกไป เชิดเห็นมีคนมาก็ตกใจ รีบหนีไป ลลิตาโล่งอก อนุชวิ่งมาประคอง
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
ลลิตาอึกอัก
“เอ่อ...คือ พวกวิ่งราวกระเป๋าน่ะ”
“ตายจริง แล้วพี่ลิต้าเป็นอะไรรึเปล่า”
“พี่ไม่เป็นไร รีบเข้าบ้านเถอะ”
อนุชประคองเข้าบ้าน ลลิตาท่าทางร้อนรน เชิดแอบมองอย่างเจ็บใจ

ลลิตาเข้ามากับอนุช อรชาเห็นลลิตาเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงก็ตกใจ
“พี่ลิต้า ทำไมเป็นแบบนี้”

“พี่ลิต้าเจอโจรวิ่งราวกระเป๋าค่ะพี่อร โชคดีที่ไม่เป็นไร”
อรชาตกใจ
“ตายจริง แล้วพี่ลิต้าไปไหนมาคะ กลับมาซะดึก”
“เอ่อ...พี่ก็ไปฉลองวันเกิดกับเพื่อนๆ มาน่ะสิ” เธอรีบตัดบท “พี่เหนื่อย ไปนอนก่อนนะ”

ลลิตารีบกลับห้องไป อนุชและอรชามองตามด้วยความเป็นห่วง
ลลิตาเข้ามาในห้อง ใจคอไม่ดี เธอนึกได้ รีบเปิดกระเป๋า หยิบกล่องสร้อยเพชรออกมาเปิดดู เห็นว่าสร้อยเพชรยังอยู่ดี ไม่พังเสียหายก็โล่งอก ลลิตาหยิบสร้อยเพชรมาลองใส่ มองตัวเองในกระจกนึกถึงเชิดแล้วไม่สบายใจ บอกกับตัวเอง

“ฉันจะไม่ยอมให้คุณกร้าวหลุดมือไปเด็ดขาด”
ลลิตากลัวใครมาเห็น รีบถอดสร้อยเพชรออก เก็บใส่กล่องกำมะหยี่แล้วซ่อนไว้ในตู้ รวมกับเครื่องประดับอื่นๆ แล้วเอากล่องของขวัญทิ้งถังขยะ

ลลิตาอาบน้ำเสร็จ ใส่เสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำ อสิตยื่นช่อกุหลาบที่มีริบบิ้นพันไว้ง่ายๆ แต่ดูดี เก๋ไก๋ให้
“สุขสันต์วันเกิดที่รัก”
ลลิตาเห็นหน้าอสิตก็งอน
“จำได้ด้วยเหรอคะว่าวันนี้วันเกิดลิต้า นึกว่าลืมไปแล้ว”
“ผมจะลืมได้ยังไง ผมขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ พักนี้ที่บริษัทมีแต่เรื่อง แต่ผมก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ที่ผมเหนื่อยก็เพื่อเรานะ”
อสิตกอด ลลิตาสะบัดสะบิ้ง
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่เอาน่า มาให้ชื่นใจหน่อย”
อสิตหอมแก้ม
“นี่แหนะ!”
อสิตแกล้งดึงลลิตาล้มลงไปนอน
“ว้าย สิต เล่นอะไรก็ไม่รู้”
อสิตซุกไซร้ ลลิตาโอนอ่อน ลลิตายิ้มมีความสุข จินตนาการว่าได้นอนกับกร้าว

วันใหม่...ธารินกดกริ่งที่ประตูรั้ว เสียงกริ่งดังรัว แหวนรีบวิ่งนำหน้ามา ลลิตาและอรชาต่างตกใจ ออกมาดู
“เสียงดังอะไรกันแต่เช้า มารยาทน่ะสะกดเป็นมั้ย” ลลิตาจ้องธาริน
ธารินตะโกน
“พี่ชายธง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
อรชาเห็นท่าจะไปกันใหญ่ รีบเคลียร์
“คุณชายธงไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณกลับไปดีกว่า แต่ถ้ายังไม่เลิกก่อกวน ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ”
อรชานิ่ง แต่ท่าทางเอาจริง ธารินกลัวเรื่องบานปลายใหญ่โต เลยต้องยอมสะบัดหนีไป อรชาส่ายหน้าแล้วกลับเข้าบ้านไป ลลิตาคิดแผนร้ายได้

ธารินจะขึ้นรถ ลลิตามาจับประตูรถไว้
“เดี๋ยว”
“อะไรกัน ปล่อยนะ”
ลลิตายื่นนามบัตรบริษัทกร้าวให้
“ที่อยู่บริษัทที่ยายนุชทำงาน”
ธารินแปลกใจ รับมาดู ลลิตายิ้มร้าย

อรชานั่งลงบนเตียงนอน รู้สึกเหนื่อยจากเรื่องธาริน แหวนเคาะประตูและรายงาน
“คุณอรขา มีแขกมาพบค่ะ”
อรชาเหนื่อยใจ
“ถ้าเป็นคนเดิม บอกให้เขากลับไปได้แล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ”
อรชานึกถึงกร้าว
“หรือว่าจะเป็น…คุณกร้าว!”
อรชาดีใจ จะออกจากห้อง เดินผ่านโต๊ะเครื่องแป้งแล้วนึกได้ หยุดมองกระจก จัดทรงผม หยิบลิปสติกขึ้นมาเติมปาก แล้วจึงออกจากห้องไป

อรชาอารมณ์ดี เข้ามาในห้องรับแขก ปรารภหันหน้ามา อรชาหุบยิ้ม ผิดหวัง มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววกร้าว ลลิตาชิงพูดขึ้น
“พี่เห็นว่าหมู่นี้บ้านเรามีแต่เรื่อง อรคงจะเครียดมากเกินไป ถึงได้ไม่สบายบ่อย พี่ก็เลยขอให้ตารภช่วยพาอรไปเที่ยวพักผ่อนหน่อย”
อรชาไม่ค่อยชอบใจนัก
“แต่อรอยากอยู่บ้านมากกว่าค่ะ”
“ไหนๆ วันนี้ก็ลาหยุดแล้ว อย่าอุดอู้อยู่บ้านเลย ออกไปเที่ยวพักผ่อนเปิดหูเปิดตาดีกว่า ไปเถอะไป”
ลลิตาคะยั้นคะยอให้อรชาไปกับปรารภ อรชาขัดลลิตาไม่ได้ จำต้องไปกับปรารภ ลลิตายิ้มพอใจ

อนุชกำลังจะเข้าบริษัท ชายธงดักรออยู่เดินเข้ามาหา
“ชายธง!” อนุชตกใจ
อนุชจะเดินหนี แต่ชายธงจับมือไว้
“ปล่อยนะชายธง”
“ผมมีเรื่องสำคัญ เรื่องนายกร้าวกับพี่ลิต้า”
อนุชชะงัก ตกใจ... ธารินขับรถมาจอดอยู่ที่มุมหนึ่งริมถนน โดยที่ชายธงและอนุชไม่ทันสังเกต

อนุชกับชายธงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะริมกระจก ในร้านกาแฟ
“ชายธงเห็นพี่ลิต้ากับคุณกร้าวที่คอนโด” อนุชตกใจ
“ใช่”
อนุชไม่อยากเชื่อ
“จำคนผิดรึเปล่า”
“ไม่ผิดแน่นอน ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะเชื่อ ผมตกใจจนลืมถ่ายรูปไว้เลย”
อนุชไม่สบายใจ
“สองคนนี้มีท่าทีผิดสังเกตบ้างมั้ย”
อนุชไม่สบายใจ คิดหนัก

ธารินจอดอยู่ ริมถนนฝั่งตรงข้าม เลื่อนกระจกหน้าต่างลง เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ธารินโกรธอนุชมาก
อนุชเข้ามาในบริษัท เสียงธารินดังขึ้น

“นังอนุช”
อนุชหันหลังมาเจอธารินก็แปลกใจ
“คุณธาริน”
ธารินไม่พูดไม่จา ตบหน้าอนุชอย่างแรงด้วยความโกรธ พนักงานในบริษัทต่างตกใจ หยุดมองอนุชกับธาริน
“คุณธาริน คุณควรจะควบคุมอารมณ์หน่อยนะ” อนุชโกรธมาก
“ทำไม อายเหรอ”
“ฉันไม่อายหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันกับชายธงเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรเกินเลย คุณต่างหากที่ควรจะอาย”
ธารินเถียงไม่ออก อับอายที่โดนอนุชตอกกลับ พวกพนักงานต่างก็ซุบซิบนินทา มองธารินเป็นตัวตลก ธารินอับอายขายหน้ามาก
“ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ชายธง แกโดนหนักกว่านี้แน่”
ธารินรีบออกจากบริษัทไป อนุชหันมาเจอพวกพนักงานซุบซิบนินทากัน ก็อายเหมือนกัน จึงรีบเดินหนีไป...อนุชเข้ามาในห้องทำงาน กร้าวรออยู่ ยืนมองนาฬิกาจับเวลา
“สายไปตั้งชั่วโมง...มัวแต่ไปมีเรื่องกับใครอยู่”
อนุชค้อน นึกถึงเรื่องที่ชายธงบอกแล้วโกรธมาก ไม่ตอบโต้อะไร ไปนั่งทำงานเงียบๆ
“แปลก! วันนี้ไม่ต่อปากต่อคำแฮะ” กร้าวแปลกใจ
กร้าวนั่งทำงานที่โต๊ะต่อไป อนุชนั่งทำงาน แต่ไม่มีสมาธิ แอบมองเขาด้วยความระแวงสงสัย กร้าวรู้ตัวว่าเธอมองอยู่ หันมายิ้มกวนประสาท
“แอบมองผมทำไม”
อนุชสะดุ้ง รีบเสไปทำงานต่อ
“ฉันเปล่า”
กร้าวลุกมายืนท้าวโต๊ะทำงานอนุช ยื่นหน้าเข้าใกล้สายตากรุ้มกริ่ม
“อยากมองก็ไม่เป็นไร ผมให้มองฟรี ไม่คิดเงิน”
อนุชยิ่งไม่พอใจประชด
“คุณกร้าวใจกว้างจังเลยนะคะ แต่ท่าทางจะใจกว้างไปทั่ว แถมยังไม่เลือกอีกด้วย”
กร้าวล้อๆ
“หงุดหงิดคนมีเจ้าของก็อย่ามาพาลผมสิ”
อนุชค้อนกร้าว ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จึงหยิบแฟ้มเอกสาร เดินเลี่ยงกร้าว ออกจากห้องไป กร้าวงง ไม่เข้าใจว่าอนุชเป็นอะไร

ปรารภและอรชาเดินเล่นพักผ่อนในสวนสาธารณะ อรชาเดินเงียบๆ ไม่พูดไม่จา ปรารภประหม่า พยายามคิดเรื่องคุยแต่ก็คิดไม่ออก หลังจากคิดอยู่นาน ในที่สุดก็คิดได้
“วันนี้อากาศดีจังเลยนะครับ”
“ค่ะ”
อรชาตอบสั้นๆแล้วทั้งสองก็เงียบอีก ปรารภคิดหาเรื่องคุย วัยรุ่นชายสองคนแอบมองอรชา แล้วพยักเพยิดกัน ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้อรชาและปรารภ แล้วฉวยโอกาสตอนทั้งสองเผลอ วิ่งราวกระเป๋า อรชาตกใจ
“ว้าย!”
ปรารภรีบวิ่งตามไป อรชาตกใจ...ปรารภวิ่งตามมาทัน กระชากเสื้อวัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งถือกระเป๋าอรชาอยู่ล้มลง เขายื้อแย่งกระเป๋า วัยรุ่นอีกคนเห็นเพื่อนเสียท่าจึงเข้ามาด้านหลัง ถีบปรารภล้มลง ปรารภแย่งกระเป๋าไปได้ กอดกระเป๋าไว้แน่น วัยรุ่นทั้งสองรุมเตะรุมกระทืบ อรชาวิ่งตามมา เห็นปรารภโดนรุมก็รีบตะโกน
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
วัยรุ่นทั้งสองตกใจ รีบหนีไป อรชารีบเข้ามาประคองปรารภ
“คุณรภ เป็นอะไรรึเปล่า”
ปรารภเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่ไม่ห่วงตัวเอง ปัดฝุ่นกระเป๋าแล้วยื่นให้และยิ้มให้อรชา
“นี่ครับคุณอร”
อรชาเพิ่งสังเกตเห็นที่คิ้วของเขามีแผล เลือดออกเล็กน้อย เธอตกใจ
“หางคิ้วคุณ”
ปรารภแตะคิ้วตัวเองแล้วมองดู เห็นเลือดก็ตกใจ
“เลือด!”
ปรารภกลัวเลือด เป็นลมไปในอ้อมกอดของอรชา
“คุณรภ!”

อนุชอยู่ในห้องเก็บเอกสาร เธอจะหยิบแฟ้มที่อยู่ชั้นบนสุดของตู้เก็บเอกสาร แต่เอื้อมไม่ถึง กร้าวมาช่วยหยิบให้ อนุชหันมา เจอเขาอยู่ใกล้กันมาก ทั้งสองสบตากัน ชายหนุ่มมองหญิงสาวตาหวานซึ้ง ด้วยความรัก อนุชรู้สึกหวั่นไหว หลบตา
“ขอบคุณค่ะ”
อนุชเดินหนีไป กร้าวตามไป...อนุชเดินมาอีกมุมหนึ่งในห้องเอกสาร กร้าวตามมา ดึงมือ เธอขัดขืน แต่เขาไม่ปล่อย
“คุณโกรธอะไรผม”
“คุณทำอะไรไว้ก็รู้อยู่แก่ใจ”
กร้าวกวน
“หรือว่าคุณหึงผม”
อนุชทั้งโกรธทั้งอาย
“หลงตัวเอง”
อนุชผลัก กร้าวเสียหลัก ล้มลงนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่ง แต่เขาจับมือเธอไว้อยู่ อนุชเลยล้มลงนั่งตักเขาจมูกชนแก้มเชา อนุชอายมาก รีบลุกหนีออกจากห้องไป กร้าวลูบแก้มตัวเอง ยิ้ม มีความสุข...อนุชเดินหนีมาเช็ดจมูก ทั้งโกรธ ทั้งอายและรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

ปรารภนอนหนุนตักอรชาใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ สักครู่เขาก็ลืมตาตื่นขึ้น เห็นเธอยิ้มให้ ปรารภค่อยๆ ลุกขึ้น เขาคิดทบทวนเหตุการณ์แล้วนึกได้จับคิ้วตัวเองรู้สึกว่ามีพลาสเตอร์ยาที่อรชาแปะไว้ให้
“เพราะอรแท้ๆ คุณรภเลยต้องเจ็บตัว” อรชาไม่สบายใจ
ปรารภยิ้มจริงใจ
“คุณอรอย่ากังวลไปเลย ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณอรครับ”
อรชามองหน้าปรารภ คำพูดของเขาทำให้เธอนึกถึงกร้าว ตอนนั้นเขากุมมือเธอ…
“ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมรักและจริงใจกับคุณ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่ผมรักมีความสุข”
อรชาใจลอย เผลอคิดถึงกร้าว ปรารภเห็นเธอนั่งนิ่งก็แปลกใจ
“คุณอรครับ”
อรชาสะดุ้ง
“คะ คุณรภว่าไงนะคะ”
“คุณอรคิดอะไรอยู่เหรอครับ”
อรชาอายที่คิดถึงกร้าว
“อร...เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ อรว่านี่ก็เย็นแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะคะ”

อรชาแปลกใจตัวเองที่นึกถึงกร้าว
เย็นนั้น...ปรารภมาส่งอรชาที่บ้าน

“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ”
อรชาเข้าบ้านไป ปรารภมองตาม ยิ้มเพ้ออยู่คนเดียว ลลิตาเข้ามาเห็นสภาพปรารภที่ติดพลาสเตอร์ยาที่หางคิ้วและมีรอยฟกช้ำตามตัวเต็มไปหมดก็ตกใจ
“ตายแล้ว ไปกัดกับใครมา”

ลลิตากับปรารภคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ปรารภเล่าจบ ลลิตาถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“แล้วเป็นไง มีอะไรคืบหน้าบ้าง”
ปรารภงง
“อะไรเหรอที่ว่าคืบหน้า”
ลลิตาระอาที่ปรารภไม่รับมุก
“จุ๊บๆ กันรึยัง”
ปรารภตกใจ เกือบตกเก้าอี้
“คือ...ผมเป็นลมไปซะก่อน”
ลลิตากลุ้ม
“เจ็บตัวฟรี แม้แต่มือก็ไม่ได้แตะ โง่หรือบ้ากันแน่เนี่ย”
ลลิตาเซ็ง ที่จับคู่ให้อรชากับปรารภไม่สำเร็จ
อรชาเข้ามาในห้อง ไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง เหม่อนึกถึงกร้าวที่จูบเธอ อรชาเผลอแตะปากตัวเอง แล้วนึกได้ ตกใจที่คิดถึงแต่เขา เธอไม่สบายใจ

อนุชและกรวิกเลือกเสื้อผ้าอยู่ในร้านหนึ่ง กรวิกอารมณ์ดี สดใส ขณะที่อนุชดูไม่ร่าเริง ครุ่นคิดกังวลเรื่องกร้าวกับลลิตา
“นุชว่าอากร้าวจะชอบมั้ย” กรวิกหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาทาบตัว
“อะไรๆ ก็อากร้าว ท่าทางนกจะชอบอากร้าวมาก”
กรวิกเพ้อ
“ก็อากร้าวทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งใจดี สุภาพ ตั้งแต่นกเกิดมานอกจากพ่อแล้วไม่เคยเห็นใครดีเท่าอากร้าวเลย”
อนุชสงสารกรวิก

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 2/4 วันที่ 12 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager