อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 3/5 วันที่ 15 ก.พ. 56
“คุณมาทำงานใช้ทุนไม่ใช่เหรอ คุณลุงให้ทุนตั้งเยอะกว่าจะเรียนจบเมืองนอกเมืองนามาได้ เพราะฉะนั้นคุณต้องทำงานอื่นด้วย จะได้คืนทุนเร็วๆ”กร้าวยิ้มอย่างเหนือกว่า อนุชจ้องหน้าไม่พอใจ รู้ว่าเขาจงใจแกล้ง
“อ้อ ผมลืมไป พวกผู้ดีผิวบางอย่างพวกวิชเวทย์คงทำงานกลางแดดแบบนี้ไม่ได้”
อนุชโกรธมากที่เขาดูถูก ไม่ยอมแพ้ คว้าหมวกมาใส่ ตะกร้ามาสะพาย คว้ากรรไกร ออกไปเลย ป้าพร้อมและขำตกใจ
“คุณนุช!”
กร้าวสั่งเด็ดขาด
“ไม่ต้องห้ามเขา แล้วห้ามใครช่วยเด็ดขาด”
ป้าพร้อมและขำไม่กล้าขัดคำสั่ง กร้าวยิ้มสะใจ
อนุชเก็บองุ่นจนเหนื่อย ปวดไหล่ที่สะพายตะกร้า เจ็บมือที่ง้างกรรไกรตัดกิ่ง แดดก็ร้อน ป้าพร้อมและขำสงสาร แอบมาหา
“พอเถอะค่ะคุณนุช ที่เหลือให้คนงานทำไป คุณนุชไปพักเถอะ”
ทันใดนั้นเสียงกร้าวดังขึ้น
“ฉันสั่งแล้วใช่มั้ยว่าห้ามใครช่วย”
กร้าวเข้ามา ทำหน้าเข้ม ป้าพร้อมกับขำกลัว
“ไม่ต้องหรอกค่ะ นุชไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครค่ะ ใช้คืนให้หมดๆ ไปซะจะได้ไม่ต้องมาตามจองเวรจองกรรมกันอีก”
อนุชจงใจประชดกร้าว แล้วหันไปทำงานต่อ หนัก เหนื่อย แต่ก็ทำ กร้าวยิ้มเยาะ
“เก่งนัก ผมจะรอดูว่าจะเก่งได้สักแค่ไหน”
คนงานเลิกงาน อนุชมากับกลุ่มคนงาน เธอวางตะกร้าและอุปกรณ์อื่นๆ นั่งพัก ทั้งร้อน ทั้งเหนื่อย ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว ป้าพร้อมและขำรีบมาหา ขำยกแก้วน้ำเย็นมาให้ อนุชรับไปดื่ม ชื่นใจ ป้าพร้อมช่วยพัดวี ขำช่วยนวดไหล่ให้
“ขอบคุณค่ะป้าพร้อม ขอบใจนะขำ” อนุชซึ้งใจ ไหว้ป้าพร้อม
เสียงกร้าวดังเข้มเข้ามา
“ใครอนุญาตให้พัก!”
กร้าวหน้าโหด เข้ามาใกล้
“ไปรดน้ำต้นไม้ในสวนต่อ”
อนุช ป้าพร้อมและขำต่างตกใจ
“แต่คุณนุชทำงานทั้งวันแล้วนะคะคุณกร้าว” ป้าพร้อมพยายามแย้ง
“ใครทำไม่ไหวก็ให้เจ้าตัวเขามาอ้อนวอนขอร้องผมเอง ผมอาจจะเห็นใจ”
“ไม่มีวัน!”
อนุชโกรธมาก ฮึด ลุกขึ้นและออกไป ป้าพร้อมและขำต่างห่วงอนุช กร้าวเครียดที่อนุชไม่ยอมแพ้
อนุชรดน้ำต้นไม้ในสวน เหนื่อยจนหน้ามืด กร้าวเห็น เป็นห่วง รีบมาประคอง เธอผลักเขาออก
“ปล่อยฉัน ไม่ต้องมายุ่ง ถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันขอความเห็นใจจากคนไม่มีหัวใจอย่างคุณ”
กร้าวโกรธที่ถูกว่า
“หน้าซีดจะเป็นลม แล้วยังทำเป็นเก่ง ผมจะคอยดูว่าคุณหนูวิชเวทย์จะเก่งได้สักกี่น้ำ”
อนุชหมั่นไส้ แกล้งฉีดน้ำใส่
“คุณแกล้งผมเหรอ”
“ฉันเปล่า น้ำมันกระเด็น”
อนุชแกล้งส่ายสายยางไปมา ให้น้ำกระเด็นใส่ กร้าวไม่ยอมแพ้ มาแย่งสายยางฉีดใส่เธอบ้าง
“กระเด็นเหรอ นี้แหนะ กระเด็น”
“ว้าย นี่คุณ”
อนุชกับกร้าวไม่ยอมแพ้ ต่างยื้อแย่งสายยางกัน เปียกทั้งคู่ ขณะที่ยื้อแย่ง ทั้งสองต่างลืมตัว กร้าวกอดรัดฟัดเหวี่ยงอนุช ทั้งสองยื้อแย่งกันจนสายยางหลุดมือไป อนุชจะไปคว้าสายยางมา กร้าวก็ไม่ยอม ดึงตัวเธอไว้ พอนึกได้อีกที ต่างก็ตัวเปียกปอน อนุชอยู่ในอ้อมกอดกร้าว เสื้อผ้าเปียกแนบเนื้อ ทั้งสองมองตะลึง สบตากัน กร้าวลืมตัว ก้มหน้าเข้าใกล้ จะจูบอ อนุชยืนตะลึง นิ่งอึ้ง อยู่ในอ้อมกอดเขา ป้าพร้อมและขำได้ยินเสียงโวยวายก็ตามมาดู เห็นกร้าวกับอนุชกอดกันตัวเปียกปอนก็ตกใจ ขำหน้าเหวอ
“คุณกร้าว คุณนุช”
กร้าวและอนุชต่างสะดุ้ง อนุชรีบผลักเขาออกไป แล้วไปปิดก๊อกน้ำ ป้าพร้อมเข้ามาตำหนิ
“เล่นอะไรกันคะเนี่ย เปียกไปหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ”
อนุชอาย
“นุชไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะคะ”
อนุชรีบเดินหนีออกไป กร้าวมองตาม ป้าพร้อมกับขำมองๆ กร้าวรู้สึกตัว ตีหน้าเข้มใส่แล้วเดินหนีไป ป้าพร้อมกับขำงง ไม่เข้าใจกร้าว
คณิตเข็นรถเข็นให้ชาติแอบมองกร้าวและอนุชอยู่มุมหนึ่ง
“ผมไม่เข้าใจเลยว่าหัวใจเจ้ากร้าวมันทำด้วยอะไร” คณิตไม่สบายใจ
“กร้าวไม่ใช่คนใจร้ายหรอก แต่เพราะความแค้นบังตาถึงมองไม่เห็นว่าหนูนุชน่าสงสารแค่ไหน”
ลุงชาติไม่สบายใจ ห่วงอนุช คณิตคิดหาทางช่วย
กร้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนึกถึงอนุชแล้วเผลอยิ้มออกมา เขาเดินมาเจอคณิตดักรออยู่ กร้าวหุบยิ้ม เก๊กหน้าขรึมเข้ม
“คราวนี้อยู่หลายวันจังนะ”
“นี่บ้านลุงฉัน ฉันจะอยู่กี่วันก็ได้ แกมีปัญหาอะไรไอ้คณิต”
“ไม่ได้มีปัญหา ปกติแกไม่เคยค้างหลายวันแบบนี้ ฉันเลยสงสัยว่าแกติดใจอะไรที่นี่รึเปล่าถึงไม่ยอมกลับกรุงเทพ ซะที”
คณิตพูดแทงใจดำ กร้าวทำเป็นเคร่งเครียด
“ถ้าแกหมายถึงยายอนุช วิชเวทย์ ฉันบอกเลยว่าไม่มีทางติดใจยายนั่น ที่อยู่ก็เพื่อแก้แค้น ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าแล้ว จะรีบหนีไปทำไม”
“ถ้าแกอยากแก้แค้นนัก งั้นแกควรจะรีบไปกรุงเทพฯ สิ เพราะที่นั่นมีวิชเวทย์อยู่ตั้งสามคน แต่ที่นี่มีแค่คนเดียว...นอกจากว่าคนเดียวที่นี่ จะเป็นคนสำคัญถึงขนาดทำให้แกลืมอีกสามคนไปได้”
กร้าวเถียงไม่ออกที่คณิตรู้ทัน ทำเข้มกลบเกลื่อน
“ยายอนุชไม่ได้มีความสำคัญอะไรสักหน่อย ฉันตั้งใจจะกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้อยู่แล้ว”
คณิตระอาความดื้อรั้น ทิฐิและปากแข็งของเพื่อน
วันใหม่...อสิตรู้สึกตัวตื่น ลลิตา อรชาและปรารภเฝ้าอยู่ข้างๆ ต่างดีใจ
“พี่สิตฟื้นแล้ว” อรชาเข้าไปหา
อสิตมึนๆ
“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”
อรชาอึกอัก แต่ต้องตอบคำถาม
“พี่สิตถูกรถชนค่ะ”
อสิตคิดเรียบเรียงสถานการณ์ ลลิตาหน้าเสีย กลัวสามีสงสัยเรื่องเชิด
“พี่นัดลูกค้าไว้” อสิตนึกได้
อสิตใจร้อน รีบลุกพรวดพราด แต่พอเท้าแตะพื้น กลับยืนไม่ได้ ทรุดล้มลง อรชา ลลิตาและปรารภต่างตกใจ ลลิตาร้องออกมา
“ว้าย”
อรชาตะลึง
“พี่สิตคะ”
ปรารภประคองอสิตกลับขึ้นมานั่งบนเตียง อสิตตกใจ จับขาตัวเอง แต่รู้สึกชาและไร้เรี่ยวแรง เขาตกใจมาก
“ขาพี่เป็นอะไร ทำไมมันชา ไม่มีแรงเลย”
ลลิตา อรชาและปรารภต่างไม่สบายใจ
“ทำไมเป็นแบบนี้”
อสิตทุบขาตัวเอง
ลลิตา อรชาและปรารภพยายามห้าม
“พี่สิต อย่าทำอย่างนี้สิคะ”
ปรารภปลอบ
“ทำใจดีๆ ไว้นะครับ”
ลลิตาเห็นท่าไม่ดี กดเรียกพยาบาล
“เข้ามาดูคนไข้หน่อยค่ะ แย่แล้วค่ะ”
หมอและพยาบาลเข้ามา รีบประคองอสิตนอนลงและฉีดยานอนหลับให้ ลลิตา อรชาและปรารภต่างเสียใจ ทั้งสามรีบออกจากห้อง ปล่อยให้พยาบาลดูแล
อสิตมีอาการกระดูกทับเส้นประสาท เกิดจากแรงกระแทกจากอุบัติเหตุรถชนจนทำให้กระดูกเคลื่อนไปกดทับเส้นประสาท ทำให้ขาชา ไม่มีแรง ยืนและเดินไม่ได้เพราะขารับน้ำหนักไม่ได้เลย ขยับขาได้แต่ไม่คล่องเท่าคนปกติ การควบคุมการขับถ่ายก็ไม่ปกติ แต่นั่งและนอนได้ตามปกติ
ลลิตา อรชาและปรารภออกมาจากห้อง ต่างใจเสีย อรชาร้องไห้
“ร้องไห้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมานะยายอร น่ารำคาญที่สุด” ลลิตารำคาญ
ลลิตาเดินหนีไป ปรารภปลอบอรชา
“หมอบอกว่ายังพอมีความหวัง คุณอรก็ต้องเข้มแข็งไว้นะครับ”
“อรกลัว อรไม่รู้จะทำยังไง”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะช่วยคุณอรอีกแรง”
อรชาซึ้งใจ
“ขอบคุณนะคะคุณรภ”
ปรารภยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ อรชารับไปซับน้ำตา ปรารภกุมมืออรชาให้กำลังใจ
ปรารภประคองอรชาเข้าไปนั่งที่โซฟาในบ้าน เขาสงสารและห่วงใยเธอมาก
“คุณอรยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้า คุณอรรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้”
ปรารภออกไป
ปรารภขับออกไปในซอยบ้าน รถตู้คันหนึ่งแล่นสวนมา เป็นรถตู้ของพวกลูกน้องเสี่ยยศ...อรชานั่งพักในห้องรับแขก เสียงแหวนดังขึ้น
“ช่วยด้วย!”
อรชาตกใจรีบออกไปดูที่หน้าบ้านเห็นพวกลูกน้องเสี่ยยศก็ตกใจ อรชาจำมันคนหนึ่งได้
“พวกคุณต้องการอะไร”
ลูกน้องเสี่ยยศพยักหน้าส่งสัญญาณ พวกลูกน้องคนอื่นๆเข้าไปจับตัว อรชาตกใจ
“จะทำอะไร”
พวกลูกน้องลากอรชาไปที่รถตู้ เธอดิ้นรนขัดขืน
“อย่านะ ปล่อยฉัน”
อรชาคว้าประตูรถไว้ ไม่ยอมขึ้น พยายามดิ้นรนทุบตี ลูกน้องคนหนึ่งชกท้อง อรชาเจ็บจุกจนร้องไม่ออก ทรุดล้มลงอ่อนแรง
“ช่วยด้วย”
อรชากลัว ร้องไห้ออกมา
ลูกน้องชายสองคนหิ้วปีกเธอขึ้นรถตู้ ลูกน้องเสี่ยยศยิ้มร้ายแล้วก้าวขึ้นรถตาม รถขับแล่นออกไป
ลูกน้องเสี่ยยศที่เป็นหัวหน้าทีมลูบไล้แก้มอรชา มองตาวาว เธอไม่มีแรงสู้ ทำได้แค่พยายามปัดป้องอย่างหวาดกลัวมาก
“อย่า”
หัวหน้าทีมหัวเราะร่า ลูกน้องอีกคนจะปิดประตูรถ แต่มือกร้าวมาขวางและผลักประตูเปิดออกอย่างแรง มันไม่ทันระวังตัว ถูกกร้าวกระชากเสื้อและเหวี่ยงลงไปจากรถ
“โอ๊ย”
ลูกน้องคนอื่นๆกรูลงมาจากรถ ล้อมกร้าวไว้ หัวหน้าทีมลงตามมา พอเห็นหน้ากร้าวก็จำได้
“คุณกร้าว…” อรชาเห็นกร้าวก็ดีใจ
หัวหน้าทีมเข้ามาจะชก กร้าวหลบได้ แล้วจับแขนบิดไพล่หลัง มันเจ็บ ร้องลั่น
“โอ๊ยยย!”
กร้าวถีบล้มลงไป พวกลูกน้องที่เหลือไม่พอใจ เข้ามารุมพร้อมกัน กร้าวชกลูกน้องคนหนึ่งจนล้มลงไปกอง ลูกน้องอีกคนมาด้านหลังเล่นทีเผลอ ถีบกร้าวล้มคว่ำ ถลาไปหาหัวหน้าทีม มันสะใจ กระชากเสื้อขึ้นมาแล้วชกกร้าวล้มไปหาลูกน้องอีกคน มันจะกระทืบซ้ำแต่กร้าวจับเท้าไว้แล้วเหวี่ยงล้มลง
กร้าวเตะลูกน้องคนนั้นไม่ยั้ง จนมันหมดแรง คลานไปทรุดล้มลงแทบเท้าหัวหน้าทีม มันโกรธมากที่ลูกน้องหลายคนสู้กร้าวคนเดียวไม่ได้ ชักมีดออกมาสู้ กร้าวชะงัก ระวังตัว หัวหน้าทีมจะแทง กร้าวหลบซ้ายขวา มันแทงเฉียดแขนกร้าวจนเสื้อขาด เป็นแผลเลือดซิบ หัวหน้าทีมได้ใจจะแทงอีก แต่กร้าวหลบฉิวเฉียดแล้วเตะมีดหลุดมือ มันตกใจ กร้าวชกมันล้มลง กร้าวรีบประคองอรชาลงมาจากรถ แหวนรีบมาหา กร้าวไล่พวกลูกน้องเสี่ยยศเสียงเข้ม
“ไปซะ ไม่งั้นฉันจะจับพวกแกส่งตำรวจให้หมด”
หัวหน้าทีมเจ็บใจ มันและพวกลูกน้องขึ้นรถออกไป ต่างเจ็บใจที่โดนเล่นงาน
กร้าวประคองอรชาเข้ามานั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก อรชาดูแผลที่แขนกร้าวและแตะแก้มเขาที่มีรอยช้ำด้วยความห่วงใย
“คุณกร้าวเจ็บตัวเพราะอรแท้ๆ”
กร้าวจับมืออรชาที่แตะแก้มตนอยู่
“แผลแค่นี้เล็กน้อย”
กร้าวกุมมืออรชา
“ผมนี่แย่ที่สุด มัวแต่ยุ่ง ไม่มีเวลาให้คุณ จนไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องกับคุณสิต”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เป็นเพราะพี่สิตต้องการปิดข่าวเลยไม่มีข่าวออกไป”
“หลายวันมานี้คุณอรคงลำบากมาก”
อรชาเศร้า
“ตอนที่คุณกร้าวไม่อยู่ มีแต่เรื่องวุ่นวายไม่เว้นวัน อรไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วค่ะ อรกลัวค่ะคุณกร้าว”
อรชาร้องไห้ อ่อนแอ กร้าวกอดปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ผมจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณอร”
อรชารู้สึกอบอุ่นใจ เมื่อมีกร้าวอยู่ใกล้ๆ ปรารภรีบร้อนเข้ามา อารมณ์ดี
“คุณอรครับ โจ๊กร้อนๆ มาแล้ว”
ปรารภเห็นกร้าวกอดอรชาอยู่ก็งง
กร้าวตักโจ๊กจะป้อนอรชา แต่เธอไม่ยอมทาน
“อรไม่หิวเลยค่ะ”
ปรารภเป็นห่วง
“ไม่หิวได้ยังไง คุณอรไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ทานสักหน่อยนะครับ เดี๋ยวไม่สบายไปอีกคน”
กร้าวเป่าให้หายร้อนแล้วป้อน อรชายอมกินโจ๊ก กร้าวเช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน ปรารภรู้สึกผิด
“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยคุณอรอยู่คนเดียว โชคดีที่คุณกร้าวมาทัน ถ้าเกิดอันตรายกับคุณอร ผมคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว”
อรชายิ้มให้ปรารภ กร้าวป้อนอีก
“อีกคำนะครับ”
ปรารภมองกร้าวดูแลอรชาแล้วเจ็บจี๊ดในใจ
อนุชทำงานในไร่ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย หญิงสาวเอามือปาดเหงื่อ ชาติเข็นรถเข้ามา
“เหนื่อยก็พักเถอะ”
“ป๋า...”
อนุชยิ้มสดใสให้ แม้จะเหนื่อยมาก
“เจ้ากร้าวไม่อยู่ นุชไม่จำเป็นต้องทำหรอก ไม่มีใครบอกซะอย่าง เจ้ากร้าวก็ไม่รู้”
“ถึงคุณกร้าวจะไม่รู้ แต่นุชรู้แก่ใจนี่คะ นุชไม่ชอบเป็นคนต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง”
ชาติสงสารอยากปกป้องอนุชจากกร้าว
“นุชจะว่ายังไง ถ้าป๋าจะรับนุชเป็นลูกบุญธรรม”
อนุชชะงัก หยุดมือจากงานที่ทำ มองชาติ เห็นชาติจริงจังก็ไม่สบายใจเครียด
“ป๋า…”
“ถ้านุชเป็นลูกบุญธรรมอย่างถูกต้องตามกฎหมายก็ไม่จำเป็นต้องทำงานใช้ทุน และต่อไปนี้ป๋าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกลูกสาวป๋าอีก”
อนุชอึ้ง ซึ้งใจ นั่งลงบนพื้นตรงหน้าชาติ ก้มลงกราบเท้า ชาติตกใจ
“นุชทำอะไร ไม่เอาลูก ไม่ต้อง”
อนุชกราบเสร็จ เงยหน้ามาพูด
“ป๋าดีกับนุชเหลือเกิน จนนุชไม่รู้จะตอบแทนยังไงถึงจะพอแต่นุชไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดคิดว่านุชทำดีเพราะหวังสมบัติเงินทองของป๋า”
“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ป๋าไม่สน”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 3/5 วันที่ 15 ก.พ. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager