อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/2 วันที่ 16 ก.พ. 56
คนงานแยกย้ายตามหา กร้าวกังวลมาก ห่วงว่าอนุชจะมีอันตรายด้านอรชานั่งรออยู่ที่ร้าน เริ่มกระวนกระวาย พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ เป็นน้ำผลไม้ในแก้วทรงสูงที่ตกแต่งสวยงาม อรชาโทรศัพท์หากร้าว...แต่โทรศัพท์มือถือกร้าวอยู่ในรถ ไม่ได้เอาไปด้วย
อรชารอจนสายตัดไปไม่สบายใจที่ติดต่อเขาไม่ได้ มองไปรอบๆ โต๊ะอื่นมากันเป็นคู่ๆ ต่างมีความสุข อรชามองอย่างเศร้าๆ
กร้าวส่องไฟฉายตามหาอนุช ฝนยังคงโปรยปราย กร้าวตะโกนเรียก
“นุช คุณอยู่ที่ไหน นุช”
กร้าวหน้าเครียด เป็นห่วงอนุชมาก เขาใช้ไฟฉายส่องที่พื้น เห็นรอยเท้าเล็กๆ แบบรอยเท้าผู้หญิงก็มีความหวัง
“นุช!”
กร้าวรีบส่องไฟฉายหาไปรอบๆ เห็นอนุชนอนหมดสติอยู่ใต้ต้นไม้เข้าดีใจ
“นุช!”
กร้าวรีบวิ่งไปประคองอนุช ซึ่งเนื้อตัวเปียกปอนเขย่าเรียก
“นุช ตื่นสิ นุช”
กร้าวแตะหน้าผากอนุช ตัวร้อนจัด
“ตัวร้อนจี๋เลย”
กร้าวขับรถมาจอดหน้าบ้านไร่ทานตะวัน ชาติ พร้อมและขำรออยู่เห็นกร้าวอุ้มอนุชลงมาจากรถก็ตกใจ กร้าวหันไปสั่งป้าพร้อม
“ป้าพร้อมครับ โทรตามหมอคณิตด่วนเลย”
กร้าวอุ้มอนุชเข้าบ้านไป
ลูกค้าโต๊ะสุดท้ายเช็คบิลเสร็จแล้วออกจากร้านไป เหลืออรชาคนเดียวนั่งหน้าเศร้าหมอง มองโทรศัพท์และตัดสินใจโทรหากร้าวอีกครั้ง เป็นสัญญาณโทรติด อรชาลุ้นให้เขารับสาย แต่กร้าวลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในรถ โทรศัพท์ดังจนแบตหมดไป...อรชารอสาย สายตัดไป เธอไม่สบายใจ ลองกดโทรออกอีกครั้ง คราวนี้ติดต่อไม่ได้ อรชาอยากร้องไห้ทั้งอายและเสียใจ
อรชาออกมาจากร้านเศร้าๆ ปรารภนั่งรออยู่ที่มุมหนึ่งหน้าร้าน พอเห็นเธอออกมาก็ลุกมาหา
“คุณอร”
อรชาเห็นปรารภก็แปลกใจมาก
“คุณรภ”
ปรารภยิ้มซื่อๆ ให้อรชา
อนุชนอนยู่บนเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว คณิตฉีดยาให้ ชาติ กร้าวและขำ ต่างเป็นห่วงอนุช
“คงจะตากฝนจนไข้ขึ้นครับ ให้ยาลดไข้แล้ว ปล่อยให้นอนพักก็คงจะดีขึ้น แต่ต้องคอยเช็ดตัวลดไข้นะครับ”
กร้าวไม่สบายใจ คณิตหันมาบอก
“ฉันไปก่อนนะ”
คณิตไหว้ชาติแล้วออกจากห้องไป ขำตามไปส่ง ป้าพร้อมยกกะละมังใบเล็กใส่น้ำและผ้าสะอาดเข้ามา ป้าพร้อมจะเช็ดตัวให้อนุช แต่กร้าวอาสา
“ผมเองครับ คุณลุงกับป้าพร้อมไปพักเถอะ ผมจะเฝ้าอนุชเอง”
ป้าพร้อมแปลกใจ ชาติรู้ว่ากร้าวห่วงอนุช
“ฝากดูหนูนุชด้วยนะ”
ป้าพร้อมเข็นรถชาติออกจากห้องไป กร้าวไม่สบายใจ เป็นห่วงอนุช เขาใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้อย่างอ่อนโยน
ปรารภขับรถพาอรชามาที่ริมแม่น้ำ อรชานั่งเหม่อเศร้า น้ำตาไหลพราก นิ่งๆแล้วรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง แอบเช็ดน้ำตา ไม่อยากให้ปรารภที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นว่าร้องไห้ ปรารภนั่งอยู่ข้างๆสงสารอรชา
“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเถอะครับ”
อรชามองปรารภ แล้วเลยกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาพรั่งพรูความในใจทั้งน้ำตา
“อรไม่รู้ว่าคุณกร้าวคิดอะไรกันแน่ บางทีก็ทำเหมือนอรเป็นคนสำคัญแต่บางครั้งก็ไม่ใส่ใจอรเลย”
ปรารภสงสาร ปลอบใจอรชา
“เขาอาจจะติดธุระกะทันหันก็ได้นะครับ”
“เขาน่าจะโทรมาบอกอรสักนิด ไม่ใช่ปล่อยให้อรเป็นบ้าอยู่คนเดียวแบบนี้”
อรชาร้องไห้ ซบไหล่ปรารภ สะอึกสะอื้น เจ็บปวด สับสน ปรารภลูบผมและแตะไหล่อรชาแทนคำปลอบโยน
กร้าวใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดแขนให้อนุช มองด้วยความห่วงใย อนุชเพ้อเบาๆเพราะพิษไข้
“พี่อรคะ พี่สิต ช่วยนุชด้วย นุชกลัว”
กร้าวสงสาร กุมมืออนุชมาแนบแก้ม
“ไม่ต้องกลัวนะนุช คุณปลอดภัยแล้ว ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน ผมไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรไปเด็ดขาด”
อนุชเพ้ออีก
“คุณกร้าวเขาเกลียดนุช เขาเกลียด...”
อนุชน้ำตาซึม ทั้งๆ ที่ยังหลับไม่ได้สติ กร้าวรู้สึกผิด สงสารจับใจ ซับน้ำตาให้แล้วลูบผมอย่างปลอบโยน
“คุณเข้าใจผิด ความจริงแล้วผมไม่เคยเกลียดคุณเลย ทั้งๆ ที่คุณคือวิชเวทย์ศัตรูของผม คนที่ผมควรจะเกลียด แต่ไม่รู้ทำไม ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนผมกลับ...เกลียดคุณไม่ลง”
กร้าวสับสน ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่กล้ายอมรับความรู้สึกว่าจริงๆ แล้วรักศัตรูของตัวเอง เหมือนมีแรงดึงดูดเกินจะต้านทาน กร้าวค่อยๆ ก้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าอนุชช้าๆ เกือบจะจูบที่ริมฝีปากสวย แต่ก็หยุดไว้ พยายามอย่างหนักที่จะห้ามใจตัวเอง
ที่สุดกร้าวจูบที่หน้าผากแทนอย่างแผ่วเบา
อรชานั่งเหม่อมองแม่น้ำอย่างเศร้าๆ ปรารภเข้ามานั่งข้างๆ ส่งขวดน้ำให้ อรชารับไปแล้วนึกได้
“คุณรภรออรอยู่ที่ร้านตลอดเลยเหรอคะ”
“ผม...เอ่อ ไม่อยากทิ้งให้คุณอรอยู่คนเดียว ก็เลยรอเป็นเพื่อนตั้งใจว่าถ้าคุณกร้าวมาเมื่อไร ผมก็จะกลับ ผมอยากให้คุณอรรู้ว่าคุณอรไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้ ยังมีผมคนหนึ่งที่จะอยู่ข้างๆ คุณอรเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ทิ้งคุณอรไปไหน วันที่คุณอรไม่มีใคร ขอให้คุณอรนึกถึงผมนะครับ”
ปรารภยิ้มอย่างจริงใจ อรชาซึ้งใจ
“คุณรภสัญญาได้มั้ยคะว่าจะไม่ทิ้งกัน”
ปรารภเกี่ยวก้อยสัญญากับอรชา
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณอร นอกจากว่าคุณอรจะไม่ต้องการผมครับ”
อรชาและปรารภยิ้มให้กัน อรชาซึ้งใจ รู้สึกดีขึ้นเมื่อมีปรารภอยู่ข้างๆ
ปรารภกับอรชานั่งกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นรถเข็นข้างทาง ลูกจ้างยกชามก๋วยเตี๋ยวมาให้สองชาม ปรารภคีบลูกชิ้นขึ้นมา
“ที่นี่ไม่มีไวน์ ไม่มีแชมเปญ งั้นฉลองด้วยลูกชิ้นแทนนะครับ”
อรชาขำปรารภ แต่ก็คีบลูกชิ้นมาชนกัน
“ฉลองให้กับมิตรภาพของเราสองคนครับ”
อรชากำลังจะกินลูกชิ้น แต่ปรารภรีบร้องห้าม
“เดี๋ยวครับคุณอร กินธรรมดามันไม่อร่อยหรอกครับ มันต้องแบบนี้”
ปรารภควงแขนอรชา ผลัดกันป้อนลูกชิ้น อรชาจะกินลูกชิ้น ปรารภแกล้งไม่ให้กิน แต่พออรชาทำหน้าดุใส่ ปรารภก็ไม่กล้าแกล้งอีก อรชาจึงกินลูกชิ้นที่ปรารภป้อน พอปรารภจะกิน อรชาแกล้งบ้าง ไม่ให้กิน อรชาหัวเราะสนุก แกล้ง 2-3 ครั้งแล้วถึงยอมให้ปรารภกิน ปรารภและอรชาใช้ตะเกียบแย่งกันจิ้มลูกชิ้นลูกสุดท้ายในชาม ทั้งสองหัวเราะสนุก ทำให้อรชาลืมเรื่องผิดหวังในวันนี้ไปได้
กร้าวแตะหน้าผากอนุช แล้วกังวลใจ เขาใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ กร้าวหาวหวอดทั้งง่วงและเหนื่อย แต่ไม่ยอมนอน ยังคงพยายามเช็ดตัวลดไข้ กร้าวนั่งข้างเตียง กุมมืออนุช มองอนุชด้วยความห่วงใย กร้าวนั่งข้างเตียง ฟุบหน้าหลับ แล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้น นึกถึงอนุชเป็นคนแรก อนุชเพ้อออกมา
“หนาว...หนาว...”
กร้าวเป็นห่วง ขยับผ้าห่มให้ปิดถึงคอ อนุชก็ยังนอนตัวสั่น กร้าวร้อนใจ ไม่รู้จะทำยังไง จึงกอดอนุชไว้แนบแน่นอย่างกังวล
“อดทนไว้ อย่าเป็นอะไรนะนุช เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ”
กร้าวนอนกอดอนุช กังวล ห่วงมาก
ปรารภมาส่งอรชาที่บ้าน
“ขอบคุณนะคะ ที่อยู่เป็นเพื่อนอร”
“คุณอรเป็นหนี้บุญคุณผมนะครับ”
อรชาแปลกใจ แต่ก็ยิ้มขำ
“อรจะตอบแทนยังไงดีคะ”
“ผมขอแค่คุณอรยิ้มก็พอครับ”
อรชาแปลกใจมาก
“แค่นั้นเองเหรอคะ ขอน้อยจัง”
“แค่นี้ก็พอแล้วครับ เพราะถ้าคุณอรมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วยแล้ว”
อรชายิ้มให้ ปรารภสบายใจ เมื่อเห็นอรชายิ้มได้
กรวิกนั่งมองโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องรับแขก รอสายกร้าวแต่กร้าวก็ไม่โทรมา อยากโทรไปแต่ก็ลังเล ไม่กล้าโทร บนโต๊ะมีขวดโหลสวยๆ กับกระดาษสีสวยที่กรวิกใช้พับรูปหัวใจใส่ในขวดโหลให้กร้าว เธอเพิ่งเริ่มพับไปได้นิดเดียว ยังไม่เต็มโหล กรวิกถอนใจ กาญจนาเข้ามา
“อยากคุยทำไมไม่โทรไปหาอากร้าวล่ะลูก มัวแต่นั่งเศร้า เขาจะรู้มั้ย”
“นกเกรงใจ ไม่อยากรบกวนอากร้าวค่ะ หมู่นี้อากร้าวงานยุ่งมาก”
กรวิกเศร้า หันไปพับกระดาษเป็นรูปหัวใจต่อ กาญจนาสงสารลูก ชวนคุยเรื่องอื่นแทน
“ไหนสอนแม่พับบ้างสิ”
กรวิกสอนพับ สองแม่ลูกสนิทสนมกัน มีความสุข เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
บรรยากาศยามเช้าในไร่ทานตะวัน อนุชลืมตาขึ้นมาเจอกร้าวระยะประชิด อยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ไม่ใส่เสื้อ แต่ท่อนล่างยังอยู่ครบ เพราะเอาเสื้อเขามาห่มตัวให้เธอไว้ อนุชตาโตตกใจมาก
“คุณกร้าว!”
อนุชจะผลักกร้าวออก แต่เขานอนกอดแน่น แถมหลับสนิท อนุชดิ้นไม่หลุดดิ้นไปดิ้นมา หน้ากร้าวยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้น อนุชอาย พยายามจะหลบแต่หน้าเขาก็มาอยู่ตรงแก้มพอดี เธอพยายามปลุกเขา
“นี่ คุณกร้าว ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ตื่น ไม่ตื่นใช่มั้ย”
อนุชหยิกแขน กร้าวเจ็บ สะดุ้งตื่นขึ้น ตกใจที่ตัวเองเผลอหลับไป
“นุช คุณเป็นไงบ้าง”
กร้าวแตะหน้าผากอนุชแล้วดีใจ
“ไข้ลดแล้ว”
อนุชโกรธ คิดว่าเขาฉวยโอกาส ผลักออก
“ปล่อยฉันนะ คุณทำอะไรฉัน คนฉวยโอกาส”
กร้าวน้อยใจ
“ผมอุตส่าห์ช่วยคุณ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี ยังมาหาว่าฉวยโอกาสอีก”
อนุชไม่เชื่อ
“ช่วยอะไร ทำไมต้องมากอดฉันด้วย”
“ก็เมื่อคืนคุณบ่นว่าหนาว ห่มผ้าให้ก็ยังไม่หายผมก็เลยช่วยให้อุ่นขึ้นทำเป็นโวย ทีเมื่อคืนกอดผมแน่น แถมยังเพ้อถึงผมไม่หยุดเลย”
อนุชอายและโกรธมาก คว้าหมอนขว้างใส่
“ออกไปจากห้องฉันเลยนะ คนบ้า”
กร้าวคว้าเสื้อแล้วรีบหนี
“คนอุตส่าห์ช่วย ยังมาไล่อีก ไม่รู้จักบุญคุณคน”
อนุชขว้างหมอนอีกใบ กร้าวรีบเผ่นแนบออกจากห้องไป
กร้าวรีบวิ่งหนีออกมาจากห้อง เจอป้าพร้อมที่เดินเข้ามา
“ว้าย คุณกร้าว เกิดอะไรขึ้นคะ แล้วคุณนุชเป็นยังไงบ้าง”
“แรงเยอะขนาดนี้ท่าทางจะไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ฝากป้าพร้อมดูด้วยละกันนะครับ...พอหายก็ฤทธิ์มากทันที”
กร้าวเดินหนีไป ป้าพร้อมแปลกใจ
ป้าพร้อมเข้ามาในห้อง อนุชคิดว่าเป็นกร้าว เงื้อหมอนจะขว้างใส่ แต่พอเห็นเป็นป้าพร้อมก็ชะงัก
“ป้าพร้อม ขอโทษค่ะ นุชนึกว่า...”
“อย่าโกรธคุณกร้าวเลยค่ะ เมื่อคืนคุณกร้าวเฝ้าไข้คุณนุชไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนเลยค่ะ”
อนุชอึ้ง
“เห็นคุณนุชแข็งแรงดีแล้ว ป้าก็โล่งอก เดี๋ยวป้าไปเรียนคุณชาติก่อนนะคะ ท่านห่วงมาก”
“ค่ะ ป้า นุชขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”
ป้าพร้อมยิ้มให้และออกจากห้องไป อนุชมองข้างเตียง เห็นถังใบเล็กและผ้าขนหนูผืนเล็กวางอยู่ ก็ใจอ่อน รู้สึกผิดที่เข้าใจผิดและต่อว่ากร้าว อนุชสับสน เพราะเขาช่วยชีวิตตนไว้ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ทำเรื่องร้ายๆ ไว้มากเกินกว่าจะให้อภัย
อรชานั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวน ปรารภเข้ามาหา ถือถุงอาหารและขนมพะรุงพะรัง
“คุณอรครับ”
“คุณรภ หอบอะไรมาเยอะแยะคะ”
“ผมซื้อของอร่อยมาฝากคุณอรครับ”
“คุณรภจะขุนอรเหรอคะ มาทีไรมีของอร่อยมาด้วยทุกที”
“กองทัพต้องเดินด้วยท้องไงครับ”
ปรารภนั่งข้างอรชา ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์มือถืออรชาดังขึ้น ที่หน้าจอโทรศัพท์มีรูปกร้าวถ่ายคู่กับเธอ อรชาและปรารภต่างอึ้ง อรชาโกรธกร้าว ไม่ยอมรับสาย ปล่อยให้โทรศัพท์ดัง จนสายตัดไป...กร้าวไม่สบายใจ โทรอีกครั้ง โทรศัพท์ดังขึ้นอีก อรชาเริ่มลังเล แต่พยายามใจแข็ง ปรารภมองออก
“ถ้าคุณอรอยากคุยกับคุณกร้าว ก็รับสายเถอะครับ”
ปรารภออกไป อรชามองโทรศัพท์แล้วลังเล...ปรารภเดินออกมาอีกมุมหนึ่ง หันไปมองอรชาเห็นเธอมองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ ปรารภพลอยลุ้นไปด้วยแต่ในที่สุดอรชาก็รับสาย ปรารภผิดหวัง เศร้า หันหลังออกไป...กร้าวดีใจที่อรชารับสาย
“ผมขอโทษที่ผิดนัด เมื่อคืนเกิดเรื่องที่ไร่ครับ คนงานเกิดอุบัติเหตุรถชน”
“ทำไมคุณกร้าวไม่โทรบอกอรสักคำ ปล่อยให้อรเป็นตัวตลกอยู่ในร้าน”
“ตอนนั้นมันฉุกละหุกมาก ผมมัวแต่ยุ่งเลยไม่ได้โทรกลับ”
อรชาร้องไห้ด้วยความสับสน
“ผมรู้ว่าผมทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ผมอยากขอโอกาสอีกสักครั้ง”
อรชาลังเล
“ผมจะรีบจัดการธุระทางนี้ให้เรียบร้อยแล้วจะรีบไปหาคุณนะครับ”
กร้าววางสาย เริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่ทำอยู่
อรชาไม่แน่ใจว่าตัวเองทำถูกหรือไม่ที่ใจอ่อนกับกร้าว ปรารภเข้ามา มองอย่างอยากรู้คำตอบ
“คุณกร้าวบอกว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องที่ไร่ คุณกร้าวเลยมาตามนัดไม่ได้ค่ะ”
อรชารู้สึกผิดที่ใจอ่อน
“อรควรทำยังไงดีคะ”
ปรารภเจ็บปวดที่ต้องมาเป็นที่ปรึกษาความรักของอรชา แต่ก็ยอมเพราะความรักและความหวังดี
ที่มีให้เธออย่างจริงใจ
“ถ้าเป็นผม ผมจะฟังเสียงหัวใจตัวเองครับ ชีวิตคนเรามันสั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงเมื่อไร อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำเถอะครับ”
อรชาซึ้งใจ
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ปรารภเศร้า แต่ก็ฝืนยิ้มให้อรชา
อนุชกราบตักชาติ เธอมาลาเขา ชาติลูบผมอนุชด้วยความเอ็นดูและใจหายที่เธอจะไปจากไร่
“ไม่ว่ายังไงป๋าก็คงห้ามนุชไม่ได้ นุชเป็นคนดี ขอให้รักษาความดีไว้ จำไว้นะลูก ความดีนี่แหละจะคุ้มครองเรา”
อนุชซึ้งใจ กอดชาติ น้ำตาคลอ
“ป๋ารักษาสุขภาพด้วยนะคะ”
“ไร่ทานตะวันและทุกคนที่นี่รักนุชและยินดีต้อนรับนุชเสมอ นุชจะมาเมื่อไรก็ได้นะลูกนะ”
อนุชผละจากชาติ เดินไปหาป้าพร้อมและขำ ป้าพร้อมน้ำตาคลอ ส่วนขำร้องไห้สะอึกสะอื้น อนุชกราบที่อกป้าพร้อม
“นุชขอบคุณป้าพร้อมที่เมตตานุช” เธอหันไปหาขำ “ฉันจะไม่ลืมเธอ”
ป้าพร้อมและขำกอดอนุช สามคนกอดกันร้องไห้
อนุชถือกระเป๋าเสื้อผ้า ออกมาจากบ้าน มองบ้านทานตะวันด้วยความผูกพัน แล้วตัดใจจะไป แต่นึกถึงคำพูดของป้าพร้อม
“เมื่อคืนคุณกร้าวเฝ้าไข้คุณนุช ไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนเลยค่ะ”
อนุชลังเล
อนุชถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามา มองหา กร้าวเดินมาพอดี ทั้งสองเจอหน้ากัน อนุชเห็นหน้าเขาก็พูดไม่ออก กร้าวเห็นอนุชถือกระเป๋าเสื้อผ้าก็ตกใจ
“คุณจะไปไหน”
“ก็ไปจากที่นี่ คุณไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
กร้าวออกคำสั่ง
“ผมไม่ให้คุณไป”
อนุชงง
“คุณจะเอายังไงกันแน่ คุณไม่ชอบฉัน ฉันก็จะไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าไง”
กร้าวอึกอัก ไม่อยากให้ไป พยายามคิดหาเหตุผล
“ก็ เอ่อ” เขานึกออก “คุณยังใช้ทุนไม่หมด คิดจะหนีรึไง”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/2 วันที่ 16 ก.พ. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager