อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 11/5 วันที่ 1 มี.ค. 56
“ใช่เจ้าค่ะ”รำพึงเหยียดยิ้มเหมือนมีแผน
“เอ็งรีบไปส่งข่าวให้ขุนไวรู้ แล้วบอกด้วยว่าถ้าอยากเจอพวกมันให้ไปที่ป่าช้า”
“คุณรำพึงรู้ได้ยังไงเจ้าคะ”
“เออน่า รีบไปทำตามที่ข้าสั่ง เดี๋ยวนี้”
“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ”
จวงรีบออกไป
รำพึงยิ้มเหี้ยมบอก
“ตายที่ป่าช้าจะได้ฝังที่นั่นซะเลย อีแก่!”
รำพึงสีหน้าสะใจอย่างมีแผน
“ตรงนี้แหละขอรับที่นังจวงมันเอากริชมาฝัง”
“รีบขุดเอาขึ้นมา”
สมลงมือขุดดิน คุณหญิงมณีรอคอยอย่างมีความหวัง
สักพักหนึ่ง เสียงจอบกระทบกับห่อผ้า สมรีบใช้มือเกลี่ยดิน แล้วหยิบห่อผ้าขึ้นมา
“เจอแล้วขอรับคุณหญิง”
คุณหญิงมณียิ้ม สมส่งกริชให้คุณหญิง คุณหญิงเปิดผ้าออก
“ได้คืนมาแล้วเจ้าค่ะคุณพี่ อิฉันได้กริชคืนมาแล้ว”
คุณหญิงกอดกริชไว้แน่น สมยิ้มดีใจไปกับคุณหญิงด้วย
“ไอ้สม ข้าอยากให้เอ็งลองขุดหาของทำคุณไสย ไม่แน่เราอาจจะเจอมันที่นี่ เพราะนังแจ่มมันเคยเห็นนังจวงเดินมาทางป่าช้าตอนดึกๆ”
“ขอรับคุณหญิง”
สมลงมือขุด
“ขอให้ฟ้าเป็นใจกับเราด้วยเถอะ” คุณหญิงมณีบอก
สมขุดไปตาม คุณหญิงลุ้นอยากให้เจอ
รำพึงเดินลงมาจากเรือนอย่างร้อนใจ จวงวิ่งน้าเริ่ดเข้ามารายงาน
“ว่ายังไงนังจวง”
“ท่านขุนไวรับทราบทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ ท่านขุนไวฝากบอกว่าพอฟ้าสาง จะมาส่งข่าวคุณรำพึงที่เรือนท้ายสวนเจ้าค่ะ”
“ดีมาก”
รำพึงยิ้มร้าย
“ไม่นึกเลยว่าแผนล่อให้นังคุณหญิงไปตาย มันจะง่ายขนาดนี้”
มุมหนึ่งที่ใต้ถุนเรือน แจ่มเดินมาได้ยินถึงช็อกจนต้องปิดปากหยุดฟัง
จวงงงๆถาม
“แผนล่อให้คุณหญิงไปตาย ยังไงเหรอเจ้าคะทูนหัวของบ่าว”
“เอ็งนี่โง่จนหยดสุดท้ายจริงๆเลย ที่ข้าให้เอ็งไปฝังกริชกลางวันแสกๆ เพราะข้ารู้ว่านังคุณหญิงมันจับตาดูเราอยู่ และสมุนของมันจะมีใครนอกจากนังแจ่มกับไอ้สม มันสักคนต้องคาบข่าวเอามาบอกกันแน่ๆว่าเอ็งไปทำอะไรที่ป่าช้านั่น สุดท้ายพวกมันก็จะติดกับข้า อยากรนหาที่ตายนัก ข้าก็จะให้พวกมันตายสมใจ”
แจ่มถึงกับจับอกตัวเองด้วยความกลัวกับสิ่งที่ได้ยิน
“คุณหญิง!”
จวงตกใจจับแขนรำพึง
“เล่นถึงตายเลยเหรอเจ้าคะ คุณรำพึง”
รำพึงสะบัดแขนออก
“อย่ามากระแดะทำใจอ่อนตอนนี้”
“แล้วถ้าเกิดคุณหญิง เจอทั้งกริช ทั้งหุ่นรานีกำหนัดล่ะเจ้าคะ”
“ไม่มีทาง...แต่ถึงเจอก็คงไม่รอดมาแก้อาถรรพ์อะไรได้ทันหรอก เพราะมันต้องตายด้วยน้ำมือขุนไวก่อนแน่ๆ”
แจ่มอยู่ไม่ได้จะต้องรีบเตือนคุณหญิงมณี แจ่มพลิกตัวกลับ ชนของที่อยู่ใกล้ๆล้มลง โครม!
รำพึงกับจวงหันขวับ
“ใคร” รำพึงถาม
แจ่มสะดุดขาตัวเองล้มลง รีบปิดปาก
“ข้าถามว่าใคร”
แจ่มรีบถดหนี รำพึงพยักหน้าส่งสัญญาณให้จวงไปดู
บริเวณป่าช้า สมเหงื่อไหลโทรมกาย มีรอยขุดอยู่เต็มไปหมด จนสมลงจอบสุดท้าย ก่อนหมดแรง
“ไม่เจอเลยขอรับ ป่าช้าก็ไม่ได้กว้างแต่เหมือนมีอะไรบังตา”
สมลุกจะขุดต่อ คุณหญิงมณีนึกคำพูดของหลวงตามั่น
“พ่อแม่เป็นผู้สร้างกาย ปู่ ย่า ตา ยายเป็นผู้สร้างจิตวิญญาณ บรรพบุรุษจะเป็นผู้ชี้ทาง และจะคอยปกป้องคุ้มภัย”
คุณหญิงมณีจึงตัดสินใจยกกริชขึ้นมาพร้อมพนมมือไหว้
“ด้วยอำนาจแห่งคุณพระศรีรัตนตรัยและจิตวิญญาณบรรพบุรุษโปรดช่วยชี้ทางให้ลูกรู้ด้วยเถอะเจ้าค่ะว่าของคุณไสยที่มันทำร้ายพ่อพิทักษ์อยู่ที่ใด ลูกขอเอาบุญทั้งหมดที่ลูกมีแลกกับชีวิตของลูกชายของลูก”
คุณหญิงมณีพูดจบไม่ทันขาดคำ ฟ้าก็ร้องครืนใหญ่ ก่อนที่จะมีฟ้าแล่บ และสายฟ้าฟาดลงมาที่เนินดินตรงหน้า
สมมองหน้าคุณหญิงที่ยิ้มแล้วสั่ง
“ขุดเลยไอ้สม”
“ขอรับ”
สมรีบขุดอย่างเอาเป็นเอาตาย คุณหญิงมณีลุ้น แล้วสมก็เห็นหุ่นรานีกำหนัดอยู่ใต้ดิน
“เจอแล้วขอรับคุณหญิง”
คุณหญิงมณีดีใจเป็นที่สุด
“เจอแล้ว เจอแล้วจริงๆ”
เวลากลางคืนช่วงเดียวกัน ประตูห้องขังชุ่มถูกเปิดออก จวงจิกหัวแจ่มเข้ามา รำพึงตามมาติดๆ
“สอดรู้สอดเห็นไม่เข้าเรื่อง มันต้องโดนยังงี้!”
จวงผลักแจ่มลงไปกองกับพื้นใกล้ๆชุ่ม
“โอ้ย!”
ชุ่มเข้าไปประคองแจ่ม
“คุณรำพึงทำไมทำน้าแจ่มแบบนี้ นี่มันอะไรกันน้าแจ่ม”
“นังชุ่ม คุณรำพึงจะฆ่าคุณหญิง!”
“อะไรนะ”
“ใช่ คุณหญิงของพวกเอ็งกำลังจะกลายเป็นศพไง ได้ยินชัดหรือยัง” รำพึงบอก
“ทำไมคุณรำพึงอย่าทำแบบนี้ คุณหญิงท่านก็ถือเป็นแม่ของคุณรำพึงคนนึงนะเจ้าคะ” ชุ่มบอก
“หุบปาก! ในตัวข้าไม่มีเลือดของมันสักหยด เพราะฉะนั้น มันไม่ใช่แม่ข้า”
แจ่มนึกแล้วแค้น
“คนอะไรใจโหดใจเหี้ยม ผิดมนุษย์”
จวงจิกหัวแจ่มขึ้นมาตบฉาดใหญ่ ชุ่มเข้าไปช่วยเลยโดนลูกหลงไปด้วย
“โทษฐานที่ด่าคุณรำพึงมันต้องโดนตบให้เลือดกลบปาก”
ชุ่มตัดสินใจยกมือไหว้รำพึง
“คุณรำพึง ข้าขอร้อง อย่าทำอะไรคุณหญิงเลยนะเจ้าคะ ถ้าท่านจะฆ่าก็ฆ่าข้าแทนเถอะ”
รำพึงก้มลงไปบีบปากชุ่ม
“ไม่ต้องรีบ เอ็งได้ตายสมใจแน่ แต่ตอนนี้ข้าจะให้เอ็งได้เห็นคุณหญิงกับพี่ชายสุดที่รักของเอ็งตายก่อน”
ชุ่มร้องไห้บอก
“อย่านะเจ้าคะ อย่า...”
รำพึงพูดใส่หน้า
“จำใส่กะโหลกเอาไว้ว่า ที่คุณหญิงกับไอ้สมต้องมาตายก็เพราะความไม่เจียมตัวของเอ็ง”
รำพึงสะบัดหน้าชุ่มออกไป ชุ่มล้มคว่ำ
“ขี้ข้าไร้นายอย่างพวกเอ็งสองเตรียมหลงหลุมเป็นรายต่อไปได้เลย ใช่มั้ยเจ้าคะทูนหัวของบ่าว” จวงว่า
รำพึงกับจวงหัวเราะแล้วพากันเดินออกไป จวงล๊อกประตู แจ่มพุ่งไปกระชากประตูกรงขัง แต่ทำยังไงก็เปิดไม่ออก
“อีจวง อีอกตัญญู!”
แจ่มร้องไห้ ชุ่มกับแจ่มเข้าไปกอดกัน
“ข้าเป็นห่วงคุณหญิงเหลือเกินนังชุ่ม”
ชุ่มปลอบใจตัวเองเหมือนกัน
“พี่สมต้องปกป้องคุณหญิงให้ปลอดภัย...พี่สมสัญญากับข้าแล้ว คุณหญิงต้องไม่เป็นอะไร”
ทั้งสองคนได้แต่กอดกันหมดหนทางจะช่วยชีวิตใคร
พระอาทิตย์ขึ้นที่ขอบฟ้า สมกับคุณหญิงถือห่อผ้าคนละห่อ เดินมาตามทางในป่าช้า
“ไม่นึกเลยนะขอรับว่าเวลาจะเจอ ก็เจอเอาง่ายๆ” สมบอก
คุณหญิงมณี ยิ้มอย่างมีกำลังใจขึ้น
“นี่ล่ะที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ ฟ้าสางแล้ว เราต้องรีบเอาของพวกนี้ไปให้หลวงพ่อช่วยทำพิธีก่อน”
“ขอรับคุณหญิง”
คุณหญิงกับสมเดินอีกสอง สามก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เพราะขุนไวยืนขวางอยู่ตรงหน้า
“พ่อไว”
“จะรีบไปไหนกันขอรับคุณหญิง”
“ป้าจะกลับเรือน ไปไอ้สม”
คุณหญิงมณีกับสมก้าวจะไป แต่ขุนไวขยับไปขวางไว้
“ท่านขุนไว ถอยไปขอรับ”
ขุนไวเอาดาบชี้หน้าสม
“ทาสอย่างเอ็งไม่มีสิทธิ์พูดอย่างนี้กับข้า”
“หลีกทางเถอะพ่อไว ป้าขอ...”
“เวลาที่เมียข้าร้องขอชีวิตลูกข้า ท่านยังไม่เห็นยกให้ แล้วทำไมข้าต้องทำตามคำขอของท่าน”
“ถ้าเมียของพ่อไว หมายถึงแม่รำพึง ป้าว่าพ่อไวคงได้ฟังอะไรผิดๆมา”
“ถ้าจะผิดก็ผิดที่ตัวท่านและไอ้ลูกชั่วของท่านที่ทำลายชีวิตของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครมาเหยียบย่ำชีวิตข้าอีกต่อไป” ขุนไวพูดพลางเปลี่ยนสายตาเหี้ยม
ขุนไวเดินเข้าหาคุณหญิง สมกับคุณหญิงค่อยๆถอย สมเอาห่อผ้าตัวเองเหน็บที่ชายพก แล้วกัดฟันพูดกับคุณหญิงมณีเสียงในคอ
“กระผมจะกันขุนไวไว้ คุณหญิงหนีไปให้เร็วที่สุดนะขอรับ”
“ไอ้สม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเอ็งต้องช่วยข้าเอาของพวกนี้ไปให้หลวงพ่อให้ได้”
“กระผมสัญญาขอรับ”
สมเตะทรายใส่ ขุนไวสะบัดหน้าหนี สมถีบขุนไวจนเซและดาบหลุดจากมือ
“หนีไปขอรับคุณหญิง”
คุณหญิงมณีกำห่อผ้าแน่นรีบวิ่งหนีไป ขุนไวตั้งตัวได้ สมกระโดดเข้าถีบ
ขุนไวกับสมสู้กันชุลมุนแต่ฝีมือขุนไวเหนือกว่า สมโดนต่อยโดนเตะ จนน่วม สมยังวิ่งเข้าใส่ขุนไว ไม่ยั้ง สมโดนศอกขุนไวกระแทกเข้าหน้า สมคิ้วแตกเลือดพุ่ง ล้มลงไปนอนกองที่พื้น แต่แขนสมยังจับขาขุนไวไม่ให้ไปไหน
ขุนไวยิ้มหยัน หน้าเหี้ยม ก่อนที่จะยกเท้าขึ้นกระทืบหน้าสม จนสมสลบเหมือด
“ทาสฝีมืออ่อนอย่างเอ็งรึจะชนะข้า รอชาติหน้าเถอะ!”
ขุนไวหยิบดาบและมองไปตามทางที่คุณหญิงวิ่งไป ขุนไวหลุดตามไป ทิ้งสมที่นอนสลบเหมือดอยู่ตรงนั้น
ขุนพิทักษ์หลับตาสนิทนอนอยู่บนเตียง แต่มีอาการเพ้อเรียกแต่คุณหญิงมณี
“คุณแม่...คุณแม่”
เวลาเช้า คุณหญิงมณีวิ่งกระเซอะกระเซิงมาที่มุมหนึ่งใกล้ริมหน้าผาน้ำตก คุณหญิงมณีสะดุดล้ม ห่อผ้ากระเด็นหลุดมือไป คุณหญิงมณีตะเกียกตะกายจะหยิบห่อผ้า สร้อยคุณหญิงมณีเกี่ยวกับกิ่งไม้จนหลุดขาด
คุณหญิงมณีตะเกียกตะกายจะถึงห่อผ้า แต่เท้าขุนไวเข้ามาเตะห่อผ้ากระเด็นไป คุณหญิงมณีรีบถดตัวหนีพยายามจะลุกขึ้น
“หนีไปไหนก็ไม่พ้นหรอกคุณหญิง ถึงเวลาที่คุณหญิงต้องเป็นฝ่ายถูกล่าบ้าง รู้สึกยังไงล่ะเวลาใกล้ตาย กลัวเหมือนที่น้องรำพึงกลัวบ้างรึเปล่า”
“ขุนไวเจ้าถูกผู้หญิงชั่วอย่างรำพึงปั่นหัว ข้าไม่เคยทำชั่วอย่างที่เจ้าว่า”
ขุนไวขยับเข้าหาคุณหญิงมณี คุณหญิงมณีถอยจนไปเกือบสุดหน้าผา
“คนใกล้ตายจะพูดอะไรก็พูดได้ แต่ความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนได้คือท่านฆ่าลูกข้า!”
“อย่าทำกรรมที่คนอื่นเป็นคนยื่นบาปมาให้เลยพ่อไว”
“คุณหญิงต่างหากที่เป็นคนยื่นบาปมาให้ข้า และคุณหญิงก็ต้องเป็นคนรับกรรม”
ขุนไวกระชับดาบสืบเท้าเข้าไป คุณหญิงมณีก้าวถอยหลัง จังหวะที่ขุนไวชักดาบ คุณหญิงมณีตกใจจนเหยียบที่ขอบหน้าผาพลิกร่วงพลัดตกหน้าผาไป คุณหญิงมณีกรีดร้องเสียงดัง
ภายในห้องนอน ขุนพิทักษ์ สะดุ้งตื่นตะโกนเรียกแม่สุดเสียง
“คุณแม่!”
ขุนไวยืนกำสร้อยของคุณหญิงอยู่ที่ริมหน้าผามองตามร่างคุณหญิงมณีที่ตกลงไปอย่างเหี้ยมโหด
“หลับให้สบายในนรกนะขอรับคุณหญิง”
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 11/5 วันที่ 1 มี.ค. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager