อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/2 วันที่ 15 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/2 วันที่ 15 ก.พ. 56

ขุนพิทักษ์เดินออกมาจากในกรม และกำลังจะกลับ พ่อค้าหยิบผ้าขึ้นมายื่นให้คุณหญิงคุณนายชม
“ผ้าผืนนี้มาจากเมืองจีนนะขอรับ เนื้อละเอียดสีสวยมาก มีแค่ไม่กี่ผืนนะขอรับ”
ขุนพิทักษ์ชะงักหันไปมองอย่างสนใจ เห็นผ้าสีฟ้าสวยงามในมือพ่อค้า ขุนพิทักษ์เดินเข้าไปหยุดยืนดู
“ผ้าผืนงามขอรับ ซื้อฝากคนรักไหมขอรับท่าน”
ขุนพิทักษ์มองผ้าในมือพ่อค้าแล้วใช้มือลูบผ้าในมือพ่อค้าเบาๆ อย่างพอใจ

จวงแอบมองเห็นขุนพิทักษ์จ่ายอัฐแล้วรับผ้ามาอย่างทะนุถนอม ขุนพิทักษ์หันมาทางจวง ทั้งคู่ประสานกัน แต่ขุนพิทักษ์ไม่สนใจเดินออกไป จวงมองตามอย่างงงๆ

ภายในห้องรำพึง จวงรายงานจีบปากจีบคอเต็มที่
“บ่าวไปนั่งเฝ้าตั้งแต่เช้ายันเย็น ท่านขุนยังเห็นบ่าวเลย เอ๊ะ แต่ก็แปลกนะเจ้าคะ”
“อะไร”
“บ่าวเห็นท่านขุนซื้อผ้าที่หน้ากรม คงจะซื้อให้คุณรำพึงน่ะเจ้าค่ะ แต่พอเห็นบ่าวกลับไม่ยอมฝากผ้าผืนนั้นมาให้คุณรำพึง อ๋อ...คงอยากจะเอามาให้คุณรำพึงกับมือในวันพรุ่งแน่ๆ เจ้าค่ะ”
รำพึงยิ้มมั่นใจมาก
“ถ้าอย่างนั้นเอ็งหยิบผ้าทั้งหมดออกมาให้ข้าสิ”
“หยิบมาทำไมเจ้าคะ”
“ข้าก็ต้องเตรียมต้อนรับน่ะสิ เพราะคุณพี่อาจจะมาพร้อมกับผู้ใหญ่”
“ว่าที่เจ้าสาวก็ต้องสวยงามให้สมฐานะใช่ไหมเจ้าคะ”
จวงรีบไปหยิบผ้ามาส่งให้รำพึงเลือก

บริเวณเรือนทาส ในเวลาเย็น ขุนพิทักษ์ยื่นผ้ามาตรงหน้า ชุ่มมองอย่างอึ้งๆ
“รับไว้สิ ข้าซื้อมาให้เอ็ง”
ชุ่มไม่ยอมรับ
“ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าคะ ข้าเป็นแค่ทาสในเรือนจะใช้ผ้าที่มีราคามากเช่นนี้คงไม่เหมาะ”
“ข้าไม่สนว่ามันจะเหมาะหรือไม่ ข้าซื้อมาให้เอ็ง เอ็งก็ต้องรับไว้”
ชุ่มลำบากใจ
“ข้ารับไว้ไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ”
ขุนพิทักษ์ขัดใจที่เห็นชุ่มนิ่ง จึงเปลี่ยนเป็นจับมือชุ่มไว้ พูดเสียงอ้อนเต็มที่
“ชุ่ม! ชุ่ม...ข้าตั้งใจซื้อมาให้เอ็งนะ ข้าอยากให้เอ็งใส่ผ้าสวยๆ เอ็งทำให้ข้าได้ไหม นะ”
ชุ่มเจอลูกอ้อนเข้าไปก็อึกอักและยอมรับผ้ามา
“เจ้าค่ะ...ดึกแล้ว ท่านขุนกลับเรือนเถอะเจ้าค่ะ”
“ข้าอยากอยู่กับเมียข้า คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่”
“ท่านขุนเจ้าคะ กลับเรือนเถอะ นะ”
ขุนพิทักษ์เจอยิ้มอ้อนเข้ามั่งก็ปฏิเสธไม่ลง
“เอ็งนี่ใจร้ายกับข้าจริงๆ”
ชุ่มยิ้มบอก
“แต่ท่านขุนใจดีกับข้าที่สุด”
ขุนพิทักษ์อดใจไม่ไหวหอมแก้มชุ่มด้วยความรัก ชุ่มใช้มือยั้งอกขุนพิทักษ์ไว้พลางจ้องอย่างทวงสัญญา
“ก็ได้...ข้าจะกลับ พอใจหรือยัง”
ชุ่มยิ้มดึงขุนพิทักษ์ให้ลุกแล้วพาไปที่ประตู ก่อนจะเปิดประตูให้ ขุนพิทักษ์หน้าเซ็งนิด ๆ แต่ก็ยอมออกไปโดยดี ชุ่มปิดประตูยิ้มมีความสุข

บนเรือนเวลากลางคืน คุณหญิงมณีหันมา
“งานทำบุญของที่กรมรึ แม่ยินดีมากจ๊ะ”
ขุนพิทักษ์นั่งฝั่งตรงข้าม แจ่มนั่งรอรับใช้อยู่ห่างๆ
“ลูกตอบรับท่านเจ้ากรมไปแล้วขอรับ แต่งานนี้คุณแม่อาจจะเหนื่อยหน่อยนะขอรับ”
“ถ้าอย่างนั้น...แจ่ม อ็งไปบอกนังชุ่มนะว่าต้องไปช่วยงานข้า”
“เจ้าค่ะ”
“พรุ่งนี้ข้าจะบอกว่า เอ็งต้องเตรียมของอะไรไปบ้าง งานนี้เป็นหน้าเป็นตาให้กับลูกข้า พวกเอ็งแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดีล่ะ”
“เจ้าค่ะ”
ขุนพิทักษ์ได้ฟังก็คิดตามแล้วยิ้มๆ

เช้าวันใหม่ รำพึงในชุดสวยงามนั่งร่วมทานสำรับอาหารเช้ากับพระยาเทวราชที่ยังดูตึงๆ รำพึงจับตามองพอเห็นพ่อวางถ้วยชาแล้วลุกขึ้น
“วันนี้คุณพ่ออยู่บ้านได้ไหมคะ”
“พ่อจะไปดูที่นา”
“แต่วันนี้คุณพี่พิทักษ์จะพาผู้ใหญ่มาพบคุณพ่อนะคะ”
“ถ้าจะมาก็ควรจะนัดหมายกันก่อนไม่ใช่รึ”
“คุณพ่อเห็นแก่ลูกสักครั้งนะเจ้าคะ”
รำพึงตีหน้าเศร้า น้ำตาคลอ พระยาเทวราชได้เห็นก็ฮึดฮัดอย่างขัดใจแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
รำพึงยิ้มอย่างพอใจที่ดึงพ่อไว้ได้
“เมื่อไหร่ท่านขุนจะมาน้า...บ่าวตื่นเต้นจะแย่แล้ว”
รำพึงมองไปทางหน้าเรือนด้วยความหวัง

เวลาเช้า ขุนไวกราบหลวงตามั่น
“ผมมากราบนิมนต์หลวงตาไปงานบุญที่กรมทหารในวันพรุ่งขอรับ”
“เจริญพร”
“ถ้าเช่นนั้น เช้าวันพรุ่งนี้กระผมจะมารับหลวงตานะขอรับ”
หลวงตามั่นพยักหน้า และเอ่ยเรียกไว้
“เจ้าไว”
ขุนไวชะงัก
“ขอรับ”
“ทุกวันนี้เจ้ายังสมาทานศีลหรือไม่”
“เอ่อ...ขอรับ”
หลวงตามั่นส่ายหน้า
“ศีลข้อสี่ว่ายังไง”
“มุสาวาทา เวระมณี “ ขุนไวแล้วคิดได้
“หลวงตา กระผม...”
“ชีวิตเป็นของเอ็งนะเจ้าไว ตาทำได้แค่เพียงชี้ทางที่เหมาะที่ควร เมื่อเห็นว่ามันเป็นเหว แต่ถ้าเอ็งยังอยากจะกระโดดลงไป ตาก็คงห้ามเอ็งไม่ได้”
ขุนไวเสียงแผ่ว
“ขอรับ”
ขุนไวกราบลาหลวงตามั่นแล้วออกไป หลวงตาได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง

เวลาเย็น ที่เรือนพระยาเทวราช รำพึงที่จัดดอกไม้เฝ้ารออย่างกระวนกระวาย จวงวิ่งเข้ามา
“คุณพี่มาหรือยัง”
“ไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ เย็นป่านนี้แล้วท่านขุนคงไม่มาแล้วล่ะเจ้าค่ะ”
“นังจวง!” รำพึงหัวเสีย
ประตูห้องพระยาเทวราชเปิดออกดัง ปึ้ง! จวงสะดุ้ง พระยาเทวราชตวาดออกมาอย่างโกรธและหัวเสีย
“ไหนล่ะ...ขุนพิทักษ์”
รำพึงตอบไม่ถูก
“เอ่อ...”
“ทำไมคนอย่างพระยาเทวราชจะต้องเสียเวลาเพื่อนั่งรอคนที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ นี่เหรอผู้ชายที่ลูกเลือก”
“คุณพ่อ”
พระยาเทวราชเดินลงจากเรือนไปอย่างหัวเสีย
รำพึงหันกลับมาหาจวงด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว จวงสะดุ้ง
“เอ็งบอกว่าคุณพี่จะมา”
“บ่าวไม่รู้จริง ๆ เจ้าค่ะ ก็บ่าวคิดว่า...”
รำพึงตบจวง ผัวะ!
“เพราะเอ็งทำให้คุณพ่อโกรธข้าเกลียดคุณพี่”
“ไม่นะเจ้าคะ เพราะท่านขุนต่างหาก ท่านขุนไม่มาเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้”
รำพึงกำดอกไม้ขยี้จนแหลกคามือ โกรธที่ทุกอย่างไม่ได้ดังใจ รำพึงจะลงจากเรือน
“คุณรำพึงจะไปไหนเจ้าคะ”
“ข้าจะไปหาคุณพี่”
“อย่าไปเลยเจ้าค่ะ ถ้าท่านพระยารู้เข้า...”
“อย่าสะเออะ!”
รำพึงไม่สนใจจะรีบไป จวงเห็นว่า ห้ามไม่สำเร็จก็รีบวิ่งตามไป

ในเวลาต่อมา รำพึงกับจวงขึ้นมาบนเรือน เจอผ่องที่กำลังเช็ดถูอยู่เพียงคนเดียว
“นังผ่อง!”
ผ่องไหว้อย่างตกใจ
“คุณรำพึง! ตอนนี้คุณหญิงกับท่านขุนไม่อยู่เจ้าค่ะ ท่านไปที่กรม”
“ไปทำไม”
“พรุ่งนี้จะมีงานทำบุญที่กรมเจ้าค่ะ คุณหญิงท่านเป็นแม่งาน วันนี้ก็เลยไปเตรียมงานกันอยู่ที่กรมเจ้าค่ะ”
“แล้วใครไปบ้าง”
“ก็คุณท่าน ท่านขุน น้าแจ่ม ชุ่ม...แล้วก็บ่าวอีกหลายคนเจ้าค่ะ”
รำพึงสายตากร้าวขึ้นมาทันที
“จวง กลับเรือน!”
รำพึงพูดจบก็เดินไปเลย จวงเหวอๆ แล้วรีบตามไปทันที

รำพึงเดินออกมาจากเรือนคุณหญิง จวงวิ่งตามมา
“คุณเจ้าขา...ทำไมเราไม่ตามไปที่กรมเลยล่ะเจ้าคะ”
“แล้วศักดิ์ศรีของข้าล่ะ ข้าจะไม่ไปวิ่งตามชายให้อายคนเด็ดขาด”
“แต่...”
“ข้าไม่ไป...แต่เอ็งไปได้นี่”
จวงงงไปชั่วขณะ แล้วคิดได้
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”
จวงวิ่งออกไป รำพึงมองตาม
“คุณพี่...ไม่เห็นแก่หน้าน้องสักนิด”

ในเวลาเย็น ที่กรม ขุนพิทักษ์สั่งให้ทหารที่กำลังช่วยกันจัดสถานที่วางเบาะสำหรับพระภิกษุ คุณหญิงมณีมองขุนพิทักษ์ที่ยืนสั่งการ แจ่มกับชุ่มที่อยู่ข้างคุณหญิงมณีกำลังจัดวางข้าวของเครื่องใช้ เช็ดขัดพาน ร้อยดอกไม้
“พิทักษ์..ดื่มน้ำก่อนลูก”
ขุนพิทักษ์เดินเข้ามารับขันน้ำจากคุณหญิงมณี
“ขอบคุณขอรับ”
“เตรียมงานมาทั้งวันเหนื่อยไหม”
“ไม่เหนื่อยขอรับ วันนี้เป็นการเตรียมงานที่ลูกไม่รู้สึกเหนื่อยเลย”
ขุนพิทักษ์เหลือบมองไปทางชุ่ม ขณะที่ชุ่มเงยหน้าขึ้นมาเห็นขุนพิทักษ์พอดี ชุ่มยิ้มตอบขุนพิทักษ์นิด ๆ อย่างพยายามเก็บกิริยา คุณหญิงมณีมองรับรู้แต่ก็นิ่ง

ในเวลากลางคืน ภายในห้อง รำพึงอยู่ในห้องอย่างรอคอย สีหน้าเครียด จวงเข้ามารายงาน

“ท่านขุนอยู่ที่กรมจริงๆ เจ้าค่ะ คุณหญิงมณีท่านรับเป็นแม่งาน แต่งานสำคัญขนาดนี้ ทำไมคุณหญิงกลับไม่เรียกคุณรำพึงของบ่าวไปด้วย มันไม่ถูกนะเจ้าคะ ในเมื่อคุณรำพึงจะเป็นสะใภ้ทำแบบนี้เหมือนไม่เห็นหัว คุณรำพึงนะเจ้าคะ”
“นังจวง!”
“อุ๊ย... แล้วคุณรำพึงไม่ไปทวงถามเรื่องแต่งงานกับท่านขุนจริงๆ เหรอเจ้าคะ ขนาดวันนี้ควรจะมายังไม่มาแล้ววันอื่นจะมาเร้อ”
รำพึงนิ่งคิดแต่สายตาไม่พอใจมาก

เช้าวันใหม่ ชุ่มแต่งตัวเสร็จแล้วจะเปิดประตูรีบไปที่เรือนใหญ่ แต่ชุ่มยังไม่ทันจะเปิดประตู ขุนพิทักษ์เปิดประตูเข้ามาพอดี
“ท่านขุน! หลีกไปเจ้าค่ะ ข้าต้องรีบไปหาคุณหญิง นี่มันสายแล้ว”
“ข้าไม่ไป แล้วเอ็งก็ห้ามไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเอ็งจะยอมทำตามที่ข้าบอก”
ชุ่มสงสัยว่าเรื่องอะไร

เช้าวันเดียวกัน พระยาเทวราชออกมาจากห้องก็ชะงัก เห็นรำพึงกำลังให้จวงกับบ่าวช่วยกันยกกระจาดขนมสองสามอย่างที่ถูกตกแต่งสวยงาม
“ลูกทราบว่าวันนี้ที่กรมจะมีงานทำบุญ ลูกก็เลยให้บ่าวทำขนมไปช่วยงานค่ะ”
“ลูกรู้ได้ยังไงว่ามีงาน”
รำพึงยิ้ม
“เรื่องใดที่เป็นเกียรติเป็นศรีแก่คุณพ่อ ลูกต้องทราบสิเจ้าคะ ลูกอยากช่วยคุณพ่อนะเจ้าคะ”
“พ่อเป็นคนสอนให้เจ้าก้าวเดิน ลูกคิดเหรอว่าจะพ่อจะก้าวไม่ทันเจ้า”
รำพึงนิ่งไม่ตอบโต้
“ถ้าฝ่ายชายไม่ได้กระตือรือร้น มันก็เปล่าประโยชน์ที่จะเรียกร้องความสนใจ”
รำพึงหน้าเสียไปนิดแต่ยังยิ้มเก็บความรู้สึก
“ลูกว่าเรารีบไปงานไหมคะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
พระยาเทวราชออกไป รำพึงมองตาม
“ลูกคือที่หนึ่งของคุณพี่เท่านั้น”

ขุนไวพาหลวงตามั่นกับพระอีกแปดรูปขึ้นมาบนตึกหน้าที่ว่าการ ท่านเทศาเดินเข้ามาหาหลวงตามั่น
“นมัสการขอรับหลวงพ่อ”
ขุนไวพาหลวงตามั่นกับพระเข้าไปด้านใน
ที่บันได พระยาเทวราช รำพึงและจวงซึ่งถือถาดขนมเข้ามา ทั้งหมดไหว้ท่านเทศา
“ลูกสาวกระผมนำขนมหวานมาช่วยงานขอรับ”
“ขอบใจมากนะ”
“รำพึงทราบเรื่องช้าไป ไม่อย่างนั้นจะเตรียมเครื่องคาวมาด้วยเจ้าค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณหญิงมณียอมมาเป็นแม่งานให้ฉัน ก็ทำให้ฉันเบาใจไปได้มากโขแล้ว (หันไปเห็น) อ้าว..แม่งานมานั่นแล้ว”
คุณหญิงมณีกับขุนพิทักษ์เดินเข้ามา บ่าวคุณหญิงรับขนมหวานจากจวงไป
“ฉันขอตัวไปดูด้านในก่อนนะ” ท่านเทศาบอก
พระยาเทวราชจ้องหน้าขุนพิทักษ์เขม็ง
“ท่านพระยาเป็นอย่างไรบ้างคะ”
พระยาเทวราชสีหน้าตึงๆ
“ฉันไม่เจ็บไม่ไข้...แต่คุณหญิงกับลูกชายดูสดชื่นนะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน...ก็ดี”
ขุนพิทักษ์จ้องหน้าพระยาเทวราชอย่างอดทน รำพึงลุ้น ก่อนพระยาเทวราชเดินเข้าไปด้านใน
คุณหญิงมณีพูดกับรำพึง
“หนูรำพึงจ๊ะ... ป้าว่าท่านเจ้าคุณพูดแปลก ๆนะ”
รำพึงมองขุนพิทักษ์ ฝ่ายขุนพิทักษ์หลบตาไปทางอื่น
“เจ้าคุณพ่อท่านไม่ค่อยสบาย ก็อาจจะหงุดหงิดไปสักหน่อยเจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีพยักหน้าอย่างรับรู้
“คุณแม่ไปพักด้านในดีกว่าขอรับ ด้านนอกไอแดดมันแรง”
ขุนพิทักษ์พาคุณหญิงเข้าไปในงาน จวงเสนอหน้ามาข้างรำพึง
“คุณรำพึงเจ้าขา ทำไมทั้งคุณหญิงทั้งท่านขุนไม่พูดถึงเรื่องสู่ขอเลยล่ะเจ้าคะ”
รำพึงร้อนใจ

“เหมือนคุณป้ายังไม่รู้เรื่องใด ๆ แสดงว่าคุณพี่ยังไม่ได้เรียนคุณป้าแน่ๆ”
ภายในห้องทำบุญ ทุกคนนั่งประจำที่ ขุนไวยื่นธูปให้ท่านเทศาไหว้พระพุทธ ก่อนเดินมานั่งแล้วถามขุนพิทักษ์
“นี่เรียบร้อยทุกอย่างแล้วใช่ไหม”
“ยังเหลือดอกไม้ขอรับ กำลังตามเข้ามา”
“ดอกไม้ฝีมือคุณป้าคงจะงามมากนะคะ”
คุณหญิงมณียิ้มอย่างไม่เต็มที่นักรู้ว่ากำลังจะเป็นเรื่อง
“ไม่ใช่ฝีมือป้าจัดหรอกจ๊ะ”
“แล้วใครจัดคะ”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/2 วันที่ 15 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager