อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 11 วันที่ 27 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 11 วันที่ 27 ก.พ. 56

แล้วทันใดขุนไวก็ปราดเข้ามาหาคุณหญิงมณีและขุนพิทักษ์ ขุนไวยกมือไหว้คุณหญิงมณี
“กราบคุณหญิงขอรับ”
“พ่อไว”
“เราคงต้องรีบไปรดน้ำมนต์แล้วล่ะขอรับคุณแม่ วันนี้ลูกเจอแต่อะไรที่เลวๆ”
ขุนไวโกรธแต่เก็บอารมณ์

“ท่านเทศากำลังจะออกไปตรวจพื้นที่รอบคูเมือง และเอ็งต้องออกไปกับท่านแทนข้า”
“แล้วทำไมข้าต้องทำแทนเอ็ง”

“ก็ท่านเทศาเพิ่งสั่งข้ามา หรือลูกพระยาสุรเดชไมตรีผู้ยิ่งใหญ่คิดจะปัดงานบ้านงานเมือง เพียงเพราะต้องการไปทำธุระส่วนตัว”
“ไอ้ไว!”
“พ่อไว พูดแบบนี้ก็ดูจะเกินไป”
“กระผมก็พูดไปตามที่กระผมเห็น หรือคุณหญิงเห็นว่าที่ลูกชายทำมันเหมาะมันควร กระผมก็จะได้ไปรายงานท่านเทศาตามนี้”
ขุนพิทักษ์โกรธ
“ลูกคงไปวัดกับคุณแม่ไม่ได้แล้วขอรับ ลูกขอสั่งสอนไอ้ไวให้รู้สำนึกซะบ้าง”
คุณหญิงมณีดึงไว้
“ไปทำงานก่อนเถอะลูก อย่าให้ชื่อเจ้าคุณพ่อต้องถูกใครดูหมิ่น”
ขุนไวปรบมือมองหยามสุดฤทธิ์
“มันต้องยังงี้สิขอรับ เชื้อสายพระยา”
ขุนพิทักษ์จำต้องเดินกลับเข้าไป คุณหญิงมณีกับแจ่มเดินไปอีกทาง ขุนไวแอบเป่าปากที่ขัดขวางไว้ได้ทัน

ภายในห้องหอ รำพึงกำหมัดแน่นแล้วกรีดเสียงดัง
“หลานคนโต เลือดบริสุทธิ์เหรอ! เดี๋ยวแม่จะทำให้เลือดบริสุทธ์เป็นเลือดชั่วให้ดู”
จวงวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามา พร้อมกระปุกยาขับเลือดสีดำในมือจวง
“คุณรำพึงเจ้าขา นี่เจ้าค่ะยาขับเลือด จิบแค่นิดเดียว ต่อให้ท้องลูกเป็นครอกก็แท้งหมดเจ้าค่ะ”
รำพึงยิ้มร้าย

ชุ่มกวาดหน้าเรือนท้ายสวน ทันใดนั้น จวงเตะไม้กวาดกระเด็น ชุ่มหันขวับไปมองเห็นรำพึงกับจวงยืนอยู่ก็ตกใจ
“คุณรำพึงอุตส่าห์มาเยี่ยมเอ็งกับลูก กราบเท้าขอบพระคุณเสียสิ” จวงบอก
ชุ่มเฉย ทั้งงงทั้งกลัวว่าจะมาไม้ไหน
“บอกให้กราบ”
จวงจิกหัวชุ่มก้มลงจ่อตรงเท้ารำพึง
“ปล่อยข้า ข้าเจ็บ”
“เจ็บแค่นี้มันยังไม่สาสมกับที่เอ็งทำให้ข้าเจ็บหรอก”
“ข้าไม่เคยทำอะไรคุณรำพึง”
รำพึงตบชุ่มเต็มแรง
“ทำไมเอ็งจะไม่ทำ เอ็งอ่อยคุณพี่ เอ็งทำให้คุณพี่หลงเอ็งจนหัวปักหัวปำ เอ็งทำให้ข้าเป็นทุกข์ ใครหน้าไหนที่จะมาขัดขวางความสุขของข้า มันต้องตาย” รำพึงพูดพลางยิ้มเหี้ยม แล้วก้มลงมองท้องชุ่ม
“คุณรำพึงจะทำอะไร”
“ข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้เอ็งได้เจอหน้าลูกไวๆ ไงล่ะ”
รำพึงหยิบขวดยาออกจากเอวแล้วเปิดขวด
“ไม่นะเจ้าคะ อย่าทำอะไรลูกข้า” ชุ่มร้องบอก
จวงล็อกแขนชุ่มแน่น
“ปล่อยข้า ปล่อย”
ชุ่มดิ้นสู้สุดแรงเกิดจนหลุดจากพันธนาการจากจวง ชุ่มผลักจวงกระเด็นไปทางรำพึงที่เกือบล้มไปด้วย
ชุ่มวิ่งหนีไปที่หน้าเรือน
“นังจวง จับมันไว้ !”
จวงกับรำพึงวิ่งตามชุ่มไป

ชุ่มวิ่งมาที่ชานเรือนแถวหัวบันได
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
จวงวิ่งตามมาคว้าตัวชุ่ม ทั้งสองล้มลงไปกองบนพื้น จวงจับแขนชุ่มไพล่หลัง ชุ่มดิ้นไม่ไหว รำพึงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าชุ่ม
“ข้าจะไม่ปล่อยให้ลูกเอ็งออกมาเป็นหอกข้างแคร่ชีวิตข้า”
ชุ่มร้องไห้
“คุณรำพึงเจ้าขา อย่าทำอะไรลูกข้าเลย อย่าทำบาปกับข้าเลยนะเจ้าคะ”
“บาปหน้าตาเป็นยังไงข้าไม่รู้จัก!”
รำพึงบีบปากชุ่มจ่อขวดยาที่ปากชุ่ม ชุ่มพยายามส่งเสียงร้อง ยากำลังจะไหลลงปาก
ชุ่มไม่ยอมให้ใครฆ่าลูกรวบรวมแรงดิ้นสะบัดจวงออก จวงกระเด็น ชุ่มหลุดจากจวง และผลักรำพึงจนหงายหลัง
ชุ่มตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่จวงตั้งหลักได้ก่อน
“ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหมนังชุ่ม” จวงว่า
จวงลุกขึ้นจะวิ่งไปจับชุ่ม แต่จวงสะดุดขาตัวเองล้มลง
“ว้าย”
ร่างจวงไถลไปชนรำพึงที่กำลังลุกขึ้น รำพึงหงายผึ่งกระเด็นกลิ้งตกบันได ขวดยาหล่นพื้นกระจาย
จวงกับชุ่มชะงัก ตกใจ
“คุณรำพึง !”

รำพึงนอนอยู่บนพื้นสีหน้าเจ็บปวด จวงวิ่งลงไปประคอง ชุ่มฉวยโอกาสวิ่งหนี
“ทูนหัวของบ่าวเป็นอะไรไหมเจ้าคะ”

รำพึงเจ็บปวดท้อง แต่ยังไม่วายสั่ง
“จับมัน...”
ทันใดนั้นสายตาจวงก็อึ้งตะลึงงัน เมื่อเหลือบลงไปเห็นอะไรบางอย่างที่ขารำพึง
“คะ คุณรำพึง”
รำพึงก้มลงมองตามสายตาของจวง เลือดไหลออกมาระหว่างขา รำพึงอ้าปากค้างร้องกรี๊ดเสียงดัง

บริเวณหน้าเรือน คุณหญิงมณีกับแจ่มเดินกลับมาด้วยกัน
“เสียดายจริง อีกนิดเดียวเองนะเจ้าคะท่านขุนก็จะได้ไปเจอหลวงพ่อแล้ว ท่านขุนไวไม่น่ามาขวางไว้เลยนะเจ้าคะ”
“จะว่าเขาขวางก็ไม่ถูก งานบ้านงานเมืองก็ต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว”
คุณหญิงพูดจบ เสียงผาดก็ดังขึ้น
“คุณหญิงเจ้าขา คุณรำพึงเจ้าค่ะ”
“รำพึงทำไม” คุณหญิงมณีถาม
“หรือว่าคุณรำพึงทำอะไรนังชุ่ม” แจ่มถาม
“คงทำไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ เพราะคุณรำพึงแท้งลูกเจ้าค่ะ” ผาดบอก
คุณหญิงกับแจ่มตกใจ

ภายในห้องหอ รำพึงใบหน้าซีดเซียว นอนร้องไห้กระซิกๆ จวงนั่งร้องไห้โฮอยู่ที่พื้นเสียใจแทนนายสาว
“ทูนหัวของบ่าว ทำไมต้องมาเป็นแบบนี้... นี่เพราะนังชุ่มคนเดียว”
คุณหญิงมองรำพึงอย่างเห็นใจ ให้ร้ายแค่ไหนยังไงก็ลูกผู้หญิง คุณหญิงเข้าไปลูบหัวรำพึง
“ไม่เป็นไรนะหนูรำพึง รักษาตัวให้หายก่อน ไม่ต้องคิดอะไรมาก วันหนึ่งเขาต้องกลับมาหาเรา”
รำพึงเหล่ตามองคุณหญิงมณีแล้วแสร้งตอบ
“เจ้าค่ะคุณแม่”
ขุนพิทักษ์เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา
“น้องรำพึง !”
รำพึงร้องไห้โฮ
“คุณพี่”
ขุนพิทักษ์ปราดเข้าไปกอดรำพึง รำพึงร้องไห้โฮ
“คุณพี่ น้องขอโทษ น้องทำให้ลูกของเราตาย”
ขุนพิทักษ์เสียใจแต่ต้องปลอบ
“ไม่เป็นไร แค่น้องปลอดภัยก็ดีแล้ว”
“ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น ทำไมหนูรำพึงถึงไปตกบันไดอยู่ที่เรือนท้ายสวน”
รำพึงกับจวงสบตากันแว่บหนึ่ง แล้วรำพึงก็หาทางออก
“รำพึงไม่อยากพูดถึง เรื่องที่เกิดขึ้นคิดเสียว่าน้องกับลูกไม่ได้ทำบุญร่วมกันมา”
ขุนพิทักษ์จ้องหน้ารำพึงอย่างคาดคั้น
“น้องรำพึงบอกความจริงกับพี่ เกิดอะไรขึ้น”
รำพึงปั้นหน้าเศร้า

บริเวณโถงเรือนคุณหญิง ขุนพิทักษ์เขย่าร่างชุ่มอย่างแรง ใบหน้าชุ่มมีรอยฟกช้ำที่มุมปากจากการถูกตบ
“นังชุ่ม เอ็งฆ่าลูกข้า ! ทำไมเอ็งเลวแบบนี้”
ชุ่มร้องไห้บอก
“ข้าเปล่านะท่านขุน”
“พ่อพิทักษ์หยุดเดี๋ยวนี้”
คุณหญิงมณีสั่ง ขุนพิทักษ์ไม่ยอมหยุด
“แม่สั่งให้หยุด !”
ขุนพิทักษ์หยุด คุณหญิงเข้าไปขวางระหว่างขุนพิทักษ์กับชุ่ม แจ่มช่วยประคองชุ่มที่ร้องไห้จนทรงตัวไม่อยู่
“ลูกจะฟังหนูรำพึงข้างเดียวไม่ได้ ลูกต้องให้ความยุติธรรมกับชุ่มด้วย”
“นังชุ่มทำให้รำพึงแท้ง ไม่จำเป็นต้องให้ความยุติธรรมอะไรกับมัน”
“ข้าไม่ได้ทำ คุณรำพึงต่างหากที่จับข้ากรอกยาขับเลือด คุณรำพึงจะฆ่าลูกข้า”
ขุนพิทักษ์หน้ามืดตามัว
“เอ็งยังกล้าใส่ร้ายรำพึงของข้าอีกเรอะ !”
ชุ่มสะอื้น
“ข้าไม่ได้ใส่ร้าย ข้าพูดความจริง”
“ความจริงคือเอ็งมันเลว เอ็งสมควรตาย”
ขุนพิทักษ์ชักดาบจะฟันชุ่ม คุณหญิงเอาตัวขวางชุ่มไว้
“ถ้าพ่อพิทักษ์จะฆ่าชุ่มก็ฆ่าแม่ก่อนเถอะ”
“ทำไมคุณแม่ต้องปกป้องมันขนาดนี้ด้วย”
“เพราะแม่เชื่อคำพูดของชุ่ม”
“แต่ลูกไม่เชื่อ”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกจะฆ่าชุ่มได้ ชีวิตคนไม่ใช่ผักปลานะ และที่สำคัญในตัวชุ่มมีเลือดเนื้อเชื้อไขของลูกอยู่ ลูกจะฆ่ามันได้ลงคอรึ”
ขุนพิทักษ์จำใจยอม
“ก็ได้ ลูกจะปราณีไม่ฆ่ามัน แต่ยังไงมันก็ต้องได้รับโทษ”
ขุนพิทักษ์สั่งทาสผู้ชาย
“เอาตัวนังชุ่มไปขัง ให้มันอดข้าว อดน้ำ”
คุณหญิงมณีตกใจ
“ลูกทำแบบนี้เท่ากับลูกฆ่าเด็กในท้อง”
“ก็ให้เหมือนกับที่มันทำกับลูกของน้องรำพึง”
ขุนพิทักษ์สั่งทาส
“จับมันไป”
ทาสชายเข้าไปจับแขนชุ่ม ชุ่มยอมไปแต่โดยดี ขุนพิทักษ์มองตามแล้วเดินกลับเข้าห้องหอ แจ่มรีบเข้าไปหาคุณหญิง
“คุณหญิงเจ้าขา ช่วยชุ่มด้วยเจ้าค่ะ”
คุณหญิงมองตามชุ่มแล้วบอก
ข้าไม่ปล่อยให้มันเป็นอะไรหรอก อดทนหน่อยนะชุ่ม ข้าจะทำให้พ่อพิทักษ์กลับมาเป็นคนเดิม”

คุณหญิงคิดหนักเพื่อหาทางออก
ในเวลากลางคืน ชุ่มถูกล่ามโซ่อยู่ในห้องขังและเอามือคลำท้อง
“อย่าโกรธพ่อนะลูก พ่อเขาไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วพ่อเขารักลูกมาก”
ชุ่มนั่งน้ำตาไหลอย่างโดดเดี่ยว

เช้าวันใหม่ ภายในห้องหอ รำพึงกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง มือคลำท้อง ทอดสายตาออกไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ จวงถือถาดยาเข้ามา แต่เห็นท่าทางของนายสาวก็สงสาร คลานเข้าไปจับมือรำพึง
“โถ...ทูนหัวของบ่าวอย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าค่ะ ท่านขุนพิทักษ์หลงคุณรำพึงหัวปักหัวปำขนาดนี้ ไม่นานเกินรอ คุณรำพึงต้องมีลูกใหม่แน่ๆ เจ้าค่ะ”
“ใครบอกข้าเสียใจ”
“อ้าว...”
“ข้าดีใจด้วยซ้ำที่มันตายซะได้”
จวงงง เสียงดังกว่าเดิม
“อ้าว... ทำไมล่ะเจ้าคะ”
“เพราะข้าไม่แน่ใจน่ะสิว่า ไอ้เด็กคนนี้เป็นลูกคุณพี่พิทักษ์”
“นับถี่ถ้วนแล้วหรือเจ้าคะ อาจมีเวลา วันไปวันมา ขาดๆเกินนะเจ้าคะ” จวงว่า
รำพึงตีจวง
“นี่แน่ะ เอ็งน่ะสิขาดๆเกินๆ นังจวง ข้านับถ้วนแล้วนี่ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ มันต้องสร้างปัญหาให้ข้าแน่นอน”
จวงนึกขึ้นได้
“เออใช่ คุณรำพึงเจ้าคะ มีคนของท่านขุนไวฝากจดหมายนี่มาเจ้าค่ะ”
จวงหยิบจดหมายออกมาจากซอกอก รำพึงคลี่จดหมายออกดู ในจดหมายเป็นลายมือขุนไว
... ระวังคุณหญิงมณีไว้ คงกำลังหาวิธีถอนคุณไสยให้ไอ้พิทักษ์ ….
“ถ้าคุณแม่จะเลือกอยู่ข้างนังชุ่ม ต่อไปข้าก็จะไม่ไว้หน้าไหนทั้งนั้น”


ภายในวัด คุณหญิงมณีคุยกับหลวงตามั่น แจ่มกับสมนั่งอยู่ด้วย
“หลวงตาเจ้าคะ เขาว่ากันว่าน้ำมนต์ช่วยทำลายคุณไสยได้ อิฉันอยากจะขอน้ำมนต์ของหลวงตาหน่อยเจ้าค่ะ”
แจ่มเสริม
“ท่านขุนพิทักษ์โดนคุณรำพึงทำเสน่ห์เจ้าค่ะ” แจ่มว่า
สมมีสีหน้าไม่สบายใจ อุทานเสียงเบาด้วยความเป็นห่วงน้องสาว
“ชุ่ม”
“เรื่องกรรม น้ำมนต์ช่วยล้างทำลายไม่ได้หรอกนะ” หลวงตามั่นบอก
“ขุนพิทักษ์โดนทำของเป็นกรรมหรือเจ้าคะ ไม่ใช่เพราะดวงตก โดนคนไม่ดีเล่นงานหรือเจ้าคะ” แจ่มถาม

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 11 วันที่ 27 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager