อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 5 วันที่ 13 ก.พ. 56
“แน่ละสิ ลองชั้นลงมือแล้วละก็ มีหรือจะไม่เรียบร้อย”“คุณปรางค์ของศรีเก่งเสมอค่ะ”
ปรางค์ทิพย์นึกได้ “นี่แกไปคอยจับตาให้ดีๆนะ ดูซิว่าครูบี๋น่ะสอนลูกแก้วลูกขวัญของชั้นหรือเปล่า ให้แน่ใจด้วยว่า นังเมย์ไม่ชวนลูกชั้นเล่นให้เสียการเรียน”
“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง ศรีจะดูแบบไม่ให้คลาดสายตาเลย”
บุญศรีเดินไป ปรางค์ทิพย์ยิ้มร้าย
“ลูกหล่อนได้ ลูกชั้นก็ต้องได้”
สุดนภาเปิดหนังสือแล้วเขียนขึ้นโจทย์เลขบนกระดานสอน ปรงแก้ว ปรงขวัญ แย่งกันตอบ เมรินนั่งกอดอกหน้าบึ้ง บุญศรีนั่งจ้องเมรินเขม็ง
สุดนภาหยิบบัตรคำภาษาอังกฤษขึ้นมาชู ปรงแก้วกับปรงขวัญตอบ เมรินนั่งอ่านนิตยสารผู้หญิงภาษาอังกฤษไม่สนใจ
สุดนภาหยิบหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาชู
เมรินรีบพูด “ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวจะอ่านให้ฟังเอง”
เมรินเปิดหนังสือแล้วอ่านเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว สุดนภามองด้วยความตะลึง
“ตายจริง คุณเมย์ไม่ได้ตั้งใจเรียนยังอ่านได้ขนาดนี้ แสดงว่า เรียนพิเศษกับครูบี๋น่าจะได้ผลจริง” บุญศรีเปรย
เมรินอ่านจนจบ สุดนภาอ้าปากค้าง
“จะให้อ่านอะไรอีกมั้ยคะครูบี๋” เมรินถาม
“ไม่ต้องค่ะ พอแล้ว พอแล้ว เอ่อ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ”
ปรงแก้วกับปรงขวัญเฮ บุญศรีรีบขวาง
“อะไรคะครูบี๋ พอแล้วเหรอคะน่าจะสอนเด็กๆต่ออีกสักหน่อยนะคะ พึ่งสอนไปแป๊บเดียวเองค่ะ น่าจะติวเข้มมากกว่านี้”
เมรินรีบพูด “พอได้แล้วค่ะ น้องเมย์เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วค่ะ สมองรับไม่ไหวแล้วค่ะ”
“โอเคค่ะ เด็กๆ พอก็พอ งั้นพอแค่นี้ก่อนนะคะ”
บุญศรีทำท่างอน ปรงแก้วกับปรงขวัญเฮกันใหญ่ สุดนภามองเมรินแบบคิดหนัก
ในห้องของเมริน สุดนภากับเมรินมองหน้ากันแบบตาต่อตา
“ครูประจำชั้นสมัยเรียน ม.1 ชื่อไร” สุดนภาถาม
“ครู อังคณา” เมรินตอบ
“ฉายาชั้นสมัยเรียนปี1 ชั้นคืออะไร”
“บี๋จอมซ่า”
“แล้วแฟนคนแรกชั้นชื่อว่าอะไร”
“อรรณพ รุ่นพี่ที่แกปลื้มชื่อ ศิวะ แต่ดันแต๋วแตกซะก่อน แกอกหักอยู่สองวันแล้วแกก็ตกหลุมรัก รุ่นพี่วิศวะคนใหม่ ชื่ออะไรนะ...วิกรณ์ หรือวิกรม”
สุดนภาเริ่มทึ่งแต่ก็ยังพยายามเก็บอาการ
“แล้วสเป็คแฟนของชั้นต้องเป็นยังไงบ้าง” สุดนภาถามต่อ
“หน้าตาดี สุภาพอ่อนโยน ต้องเป็นคนเก่ง ที่สำคัญรักเด็ก ซึ่งคนๆนั้นน่าจะเป็นหมอปฐวี”
สุดนภากรี๊ดแล้วกระโดดเข้ากอดเมริน ทั้งสองคนกระโดดโลดเต้น
“หยง แกคือหยงจริงๆด้วย” สุดนภามอง “ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกเหลือตัวแค่เนี๊ย”
เมรินหยิกแก้มสุดนภาอย่างแรงจนสุดนภาร้องจ๊าก
“โอ๊ย เจ็บนะ”
“ถ้าเจ็บก็แสดงว่าเรื่องจริง ไม่ได้ฝัน ทีนี้ก็เชื่อชั้นหรือยัง”
สุดนภามองเมรินนิ่งแล้วดึงเมรินมากอดไว้แน่น
“ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย ชั้นอยากจะเป็นลมจริงๆ”
สุดนภาทำท่าจะเป็นลมจริงๆ
“อย่านะบี๋ อย่าเป็นลม ชั้นรับไม่ไหว”
ปฐวีเดินเข้ามาเห็นพอดี สุดนภามึนจนหงายหลังแต่ปฐวีรับไว้ได้ สุดนภามองปฐวีเหมือนฝันก่อนจะเผลอยิ้มปลื้มอย่างมีความสุข
“คุณบี๋ครับ คุณบี๋ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
เมรินเอื้อมมือมาหยิกสุดนภาเพื่อเรียกสติ สุดนภาสะดุ้ง
“คุณหมอวี ไม่เป็นไรค่ะบี๋ แค่ตื่นเต้นไปหน่อยเท่านั้นเอง”
“ตื่นเต้นอะไรครับ หรือว่าจะพักผ่อนน้อย เห็นพี่ภัสบอกเมื่อวานคุณบี๋ไม่ค่อยสบาย”
“ค่ะ อ๋อบี๋เป็นหวัดเลยมึนๆ ตอนนี้โอเคแล้วค่ะ”
ปฐวีโล่งใจ
“น้องเมย์ล่ะ อยากไปโรงเรียนรึยัง” ปฐวีถาม
เมรินหน้าเบ้แล้วส่ายหน้า
“น้องเมย์พร้อมแล้วค่ะ” สุดนภาตอบแทน
เมรินจ้องหน้าสุดนภาอย่างโกรธๆ
“ไปอยู่กับครูบี๋ไงคะ น้องเมย์” สุดนภาบอก
“แล้วให้ชั้นไปนั่งเรียนกับเด็กเนี่ยนะ” เมรินถาม
ปฐวีงงๆ แต่ก็ขำหลาน เขามองเมรินแล้วก็มองสุดนภา
สุดนภากับเมรินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในสนาม หนุงหนิงวิ่งเข้ามาประจบแล้วก็วางคางเกยตักเมริน
“แกต้องช่วยชั้นนะบี๋ แกดูสภาพชั้นสิ ชั้นจะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมชั้นต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย พูดคุยกับใครก็ไม่ได้ ต้องไปพูดคุยกับหมา”
หนุงหนิงหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากคุยด้วย ตันหยงเซ็ง
“ทำไมแกถึงไม่อธิบายให้คนบ้านนี้เค้าฟัง เหมือนที่แกอธิบายให้ชั้นฟังล่ะ” สุดนภาถาม
ตันหยงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ตอนแรกชั้นพยายามแล้ว แต่ไม่มีใครฟัง ตอนนี้จะมานั่งอธิบาย ก็ไม่กล้าแล้ว แกคิดดูสิ พวกเค้าจะรู้สึกยังไง จะเสียใจกันแค่ไหน แล้วชั้นก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ น้องเมย์ไปอยู่ที่ไหน ชั้นไม่กล้าทำร้ายจิตใจพวกเค้าขนาดนั้นหรอก”
“ชั้นเข้าใจแล้ว” สุดนภาคิด “งั้นแกก็อยู่ในร่างน้องเมย์ไปก่อนแล้วตัวแกอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหล่ะ นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่ได้สติเลย”
“วันก่อนชั้นไปตามหาแล้ว แต่ไม่เจอ เจอแก แต่เรียกก็ไม่ได้ยิน”
“จริงเหรอ ชั้นขอโทษนะ”
ตันหยงพยักหน้า
“ถ้าแกอยากไปโรงพยาบาล ชั้นจะหาทางพาแกไปเอง”
ตันหยงมองหน้า “ชั้นไม่รู้ว่า ถึงเวลาจริงๆ ชั้นจะกล้าเจอตัวชั้นไม๊ ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ บี๋”
“อย่าว่าแต่แกเลย เพราะตอนนี้ชั้นเองก็พยายามทำใจอยู่”
ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจพร้อมกัน
“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ชั้นล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านเข้มแข็งมาก ดูแลแกอย่างดี ตอนนี้ทุกคนพยายามทุกวิถีทางที่จะรักษาแกให้ฟื้น อย่างเดียวที่แกจะทำได้ตอนนี้คือ อดทนรอ”
ตันหยงฟังเรื่องพ่อกับแม่แล้วก็น้ำตาซึม
“แกจะต้องเข้มแข็งนะหยง ชั้นจะคอยช่วยแกเอง”
ทั้งสองกอดกัน
ตันหยงเศร้า “ชั้นจะพยายามรับมันให้ได้”
เมรินกับสุดนภาปาก้อนหินลงสระน้ำข้างบ้านแข่งกัน
“ชั้นโตกว่าแก ยังไงชั้นก็ไกลกว่า” สุดนภาหัวเราะ
“นี่แกกำลังซ้ำเติมช้ำนะ” เมรินหัวเราะ
“เอาน่า นานๆจะทำอะไรชนะแกซะที เร็ว มาแข่งกันต่อ”
ปฐวีเดินมากับปภัสสร
“สาวๆ มาอยู่ตรงนี้เอง น้าวีจะพาไปทานไอศกรีม ไปไหมครับ” ปฐวีถาม
เมรินกับสุดนภามองหน้ากัน สุดนภาพยักหน้า เมรินกระซิบ
“เห็นแกไอศกรีม หรือเห็นแก่น้าวีล่ะเนี่ย”
“อย่าแซวกันสิ ชั้นอาย”
ปฐวีกับประภัสสรมองหน้ากันแล้วขำทั้งคู่
“ตกลงกันเสร็จรึยังครับ”
“ไปก็ได้ค่ะ” เมรินบอก
“ผมขออนุญาตพี่ภัส พาน้องเมย์ไปทานไอศกรีมนะครับ ต้องติดสินบนกันหน่อย จะได้ไปโรงเรียนซะที”
“ตามสบายเลยวี แต่พี่ขอตัวก่อนนะ ต้องเคลียร์งานมูลนิธิ”
“งั้นพวกเราไปกันเลยดีมั้ย ครูบี๋ น้องเมย์” ปฐวีชวน
“พร้อมทันทีค่ะ” สุดนภานึกได้ “ แล้วน้องเมย์ล่ะคะพร้อมหรือยัง”
เมรินค้อน “พร้อมค่ะ”
“พร้อมแล้วก็ไปเล๊ย...” ปฐวีบอก
สุดนภาทำหน้าร่าเริง แต่เมรินหน้าจ๋อย
เมริน สุดนภา และปฐวีเดินมาขึ้นรถ รถนาวินวิ่งเข้ามาจอด นาวินลงจากรถแล้วรีบตะโกนเรียก
“เฮ้ยๆ กำลังจะไปไหนกันเนี่ย”
“อ๋อ กำลังจะพาน้องเมย์ไปทานไอศครีม แกมีอะไรกับชั้นรึเปล่า” ปฐวีถาม
“ชั้นก็จะมาเยี่ยมน้องเมย์นี่แหละ น้องเมย์จ๋าขอน้านาวินไปทานไอศครีมด้วยคนได้รึเปล่าคะ”
สุดนภาแอบบ่น “จะมาทำไมเนี่ย”
นาวินเดินเข้ามาใกล้สุดนภาแล้วกระซิบ
“คุณบี๋ ผมจับตามองคุณอยู่นะ”
สุดนภายิ้มหวานแต่แอบหยิกแขนนาวินจนนาวินร้องจ๊าก
“เป็นอะไรไป แมลงกัดหรือ” ปฐวีถาม
“สงสัย แมงหงุดหงิดน่ะ กัดเจ็บชะมัดเลย” นาวินรีบดักคอสุดนภา “คุณบี๋ จะกลับแล้วเหรอครับเนี่ย ว๊าเสียดายจัง ไม่ไปทานไอศครีมด้วยกันหรือ”
“พอดีคุณวีชวนชั้นแล้วค่ะ แล้วชั้นก็รับคำเชิญแล้วด้วย ไม่เหมือนคนบางคนต้องขอเค้าไป” สุดนภาตอกกลับ
นาวินทำไม่รู้ไม่ชี้ “คุณบี๋เค้าว่าแกน่ะ เจ้าหนุงหนิง”
หนุงหนิงงง สุดนภาแยกเขี้ยวใส่นาวิน
ปฐวีขำ “พอๆ ไปกันได้แล้ว งั้นไปเจอกันที่ร้านประจำน้องเมย์นะ”
“ได้สิ เดี๋ยวชั้นขับตามไป ไป คุณบี๋ ไปกับผม” นาวินบอก
สุดนภางง “ใครบอกว่าชั้นจะไปกับคุณ”
“รถเจ้าวีนั่งได้แค่สองคนเท่านั้น แล้วคุณก็ไม่ได้เอารถมา ไปกับผมน่ะถูกต้องแล้ว” นาวินไม่ฟังเสียง เขาลากสุดนภาไปที่รถทันที
ปฐวีกับเมรินมองทั้งสองคนแล้วยิ้มให้กัน
ปฐวี สุดนภา เมรินและนาวินนั่งอยู่ที่ร้านไอศกรีม พนักงานรับออเดอร์ไอศครีมแล้วเดินไป
“น้องเมย์เป็นยังไงบ้างครับ หายดีแล้วใช่ไหมครับใกล้จะไปหาเพื่อนๆได้แล้วสิเนี่ย” นาวินถาม
“ไปได้แน่นอน จริงมั้ยน้องเมย์”
ปฐวีมองหน้าเมรินเป็นเชิงคาดคั้น เมรินเมินหน้า
ตันหยงคิดในใจ “จะอะไรกับชั้นนักเนี่ย”
“ว่าไงครับ” ปฐวีถามย้ำ
“ตามใจน้าวีเถอะค่ะ”
พนักงานนำไอศรีมมาเสริฟ
“มาแล้ว ของใครเอ่ย น่ากินเชียว อ๊ะ น้องเมย์ไม่ชอบทานชอคโกแลตแล้วหรือ” ปฐวีสงสัย
“ไม่ค่ะ มันอ้วน ทานพวกเชอร์เบทดีกว่า ไขมันต่ำ” เมรินบอก
ปฐวีงง “ตัวแค่นี้กลัวอ้วน เฮ้อ สาวๆสมัยนี้ น้าวีป้อนให้ไม๊คนเก่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตักเองได้ค่ะ”
นาวินมองปฐวีแล้วหันไปหยิบช้อนตักไอศกรีมจะป้อนสุดนภาบ้าง
“มาครับ ผมป้อนให้คุณบี๋ เอ้า อ้าปากกว้างๆนะครับคนเก่ง”
“ไม่ต้อง ชั้นไม่ใช่เด็ก 5 ขวบ” สุดนภาว่า
นาวินมองกวน ปฐวีกับเมรินมองสุดนภากับนาวินแล้วยิ้มขำ
ทันใดนั้นเมรินก็ทำหน้าตกใจกะทันหัน เธอนั่งบิดไปบิดมา แล้วเรียกสุดนภา
“ทำไมมันเป็นแบบนี้นะ” เมรินหันมองสุดนภา “บี๋ ชั้นปวดฉี่”
สุดนภาปล่อยช้อนค้างในปาก “ปวดฉี่”
ทุกคนหยุดกึก สุดนภานึกได้
“ไปค่ะ ครูบี๋พาไป”
เมรินเขย่าตัวอย่างร้อนรน
“ผมเองครับ น่าจะเร็วกว่า” ปฐวีบอก
พูดไม่ทันจบ ปฐวีก็คว้าตัวเมรินอุ้มออกไปทันที
สุดนภามองตามลุ้นๆ เธอหันไปเห็นนาวินมองอยู่ก็ค้อนใส่ แต่นาวินยิ้มแล้วตักไอติมใส่ปาก
ปฐวีจะพาเมรินเข้าห้องน้ำผู้ชาย
“ไม่เอาค่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำผู้หญิง” เมรินรีบบอก
“แล้วใครจะช่วยน้องเมย์ อุ้มล้างมือล่ะครับ น้องเมย์ก็เคยเข้ากับน้าวี”
เมรินทำหน้ารังเกียจ
“เมย์ดูแลตัวเองได้ค่ะ น้าวีปล่อยลงเร็วๆค่ะ จะไม่ทันแล้ว”
เวลาผ่านไป เมรินเดินออกจากห้องน้ำ ปฐวียืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เมรินอาย
ตันหยงคิดในใจ “ไม่ต้องมายิ้มเลย ให้ชั้นมากับยายบี๋ก็หมดเรื่อง ยุ่งจริงเชียว”
ปฐวีหันมาเห็นเมริน เขายิ้มแล้วรีบเดินมารับ
“เสร็จแล้วหรือครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
คนที่เดินผ่านไปผ่านมายิ้มเอ็นดู สาวสองคนซุบซิบกัน
“แหม น่ารักจังเลยนะ พ่อลูกคู่นี้”
เมรินกับปฐวีมองหน้ากันแล้วขำ
“ว๊า งานนี้น้าวีขายไม่ออกแน่เลย มีลูกซะแล้ว” ปฐวีแกล้งบ่น
เมรินค้อน “ไปกันเถอะค่ะ
เมรินรีบเดินไป ปฐวีมองตามแล้วยิ้ม
ปฐวีกับเมรินจูงมือกันเดินผ่านหน้าร้านต่างๆ จนมาถึงหน้าร้านขายตุ๊กตาตัวใหญ่ ปฐวีหยุดยืนมอง
“น้าวีหยุดทำไมคะ อยากได้ตุ๊กตาหรือ”
“อยากได้ให้น้องเมย์ไงคะ น้องเมย์อยากได้หรือเปล่า ตัวนี้”
เมรินส่ายหัวดิก
“อ้าว ไหนชอบตุ๊กตาไม่ใช่หรือ ถ้าไม่เอาตุ๊กตาแล้วอยากได้อะไรล่ะ”
เมรินนิ่งคิดก่อนจะหันไปมองอีกทางแล้วชี้มือ
“โน่นค่ะ อยากได้รองเท้าคู่นั้น”
ปฐวีหันมองตามแล้วหัวเราะก๊าก
เมรินงอน “น้าวีขำอะไรคะ”
“ถ้าจะเอารองเท้าคู่นั้น ต้องรออีก ซัก 12 ปีเป็นอย่างน้อย น้องเมย์ถึงจะใส่รองเท้าส้นสูงได้”
ปฐวียิ้มขำแล้วลากแขนน้องเมย์เดินไป
นาวินกับสุดนภานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ สุดนภาพยายามไม่มองหน้านาวิน
“ผมเพิ่งรู้นะว่า คุณเป็นขวัญใจเด็กๆ รักเด็ก ถ้าคุณไปประกวดนางงามสงสัยได้มงกุฏแน่เลย” นาวินแซว
“นั่นสิคะ ถ้าชั้นเป็นนางงามก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเจอเจ้านายแบบคุณ”
“อืม เจ้านายแบบ หล่อเท่ห์ มีเสน่ห์ ใจดี มีฐานะใช้มั้ย นั่นตัวตนของผมจริงๆเลยนะ”
สุดนภามองหน้านาวินอย่างเซ็งๆ แล้วเมินหน้า
“โดนใจคุณใช่มั้ย พูดไม่ออกล่ะสิ”
สุดนภายิ้มหวาน “ค่ะ คุณเพอร์เฟ็คทุกอย่าง เสียอย่างเดียว ขาดเพื่อนดีๆ คอยเตือนสติไม่ให้หลงตัวเอง”
“โห แรงนะเนี่ย ใช่สิ ผมจะเลิศเหมือนเจ้าวีมันได้ยังไง”
อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 5 วันที่ 13 ก.พ. 56
พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตรพรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager