อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 6/5 วันที่ 14 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 6/5 วันที่ 14 ก.พ. 56

จวงก้าวเข้ามาพอดีเจออ่างน้ำที่กระเด็นมากระแทกขา รำพึงยืนหอบด้วยความโกรธ
“ว้าย! คุณรำพึงเจ้าขา เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ บ่าวเห็นท่านขุนไว…”
รำพึงเสียงดังตะคอก
“หุบปาก! เอ็งไปไหนมาทั้งคืน ทำไมไม่มาอยู่กับข้า นังจวง”
จวงตกใจ
“ก็คุณรำพึงให้บ่าวไปดูท่านขุนกับนังชุ่มไงเจ้าคะ”
“แล้วได้ความว่ายังไง”
จวงเห็นอารมณ์รำพึงก็อึกอัก

ขุนไวเดินเข้ามาที่เรือนตนเองด้วยสีหน้าเครียด แล้วชะงักที่เห็นคนจากกรมยืนอยู่ที่หน้าเรือน
“ท่านขุนไวขอรับ”
“มาถึงเรือนฉันตั้งแต่เช้า มีเรื่องด่วนรึ”

“ขอรับ”
ขุนไว สงสัยว่ามีเรื่องอะไร

แจ่มเดินนำคุณหญิงมณีออกมาที่มุมรับแขกบนเรือน คุณหญิงมณีชะงัก ท่านเจ้ากรมลุกขึ้นหันหน้ามา ส่วนขุนไวขยับเข้ามาไหว้คุณหญิง
คุณหญิงมณีรับไหว้ด้วยสีหน้าหวั่น ๆ
“ท่านเจ้ากรม มาเยือนถึงเรือนคงเป็นเรื่องสำคัญมาก”
“ใช่ ฉันต้องคุยกับขุนพิทักษ์”

คุณหญิงมณีมองท่านเจ้ากรมกับขุนไวอย่างไม่สบายใจ
ขุนพิทักษ์ลงนั่งตรงข้ามกับท่านเจ้ากรม ขุนพิทักษ์มองขุนไวอย่างแปลกใจที่นั่งอยู่ข้างท่านเจ้ากรม คุณหญิงมณีนั่งเคียงข้างต้องคอยจับมือปรามไว้

“ท่านขุนเจ็บหนักถึงขนาดนี้เลยรึ”
“พ่อพิทักษ์โดนโจรป่าดักทำร้าย เพิ่งจะลุกไหวก็วันนี้เองค่ะ”
ขุนไวมีสีหน้ากังวล
ขุนพิทักษ์มองขุนไวชั่วแวบหนึ่ง แล้วเบือนหน้าไปทางท่านเจ้ากรมอย่างไม่สนใจ
“ไอ้โจรพวกนี้มันกำเริบนัก ท่านขุนจำหน้าตาพวกมันได้หรือไม่”
ขุนไวมองหน้าอย่างมีลุ้น
“จำไม่ได้ขอรับ พวกมันปิดบังหน้าตาหมด”
ขุนไวโล่งอก
“ถึงขนาดดักปล้นคนของทางการ ถ้าปล่อยไว้พวกมันคงจะคิดการใหญ่เป็นแน่”
“พวกมันไม่ได้ปล้นขอรับ เป้าหมายของพวกมันคือฆ่ากระผมเพียงอย่างเดียว”
ท่านเจ้ากรมตกใจ
“อย่างนั้นรึ แล้วท่านขุนมีเรื่องผิดใจกับผู้ใดบ้าง”
ขุนพิทักษ์เหลือบมองทางขุนไว ขุนไวมองตอบลุ้นว่าขุนพิทักษ์จะตอบอะไร
“ตอนนี้กระผมยังนึกไม่ออกจริงๆขอรับ แต่ถ้ากระผมหายดีเมื่อไหร่ กระผมจะตามล่าลากคอพวกมันมาลงโทษให้สาสม!”
ท่านเจ้ากรมพยักหน้ารับรู้
“กระผมต้องขอประทานโทษที่ไม่สามารถไปทำงานตามกำหนดได้”
“ที่ฉันมาวันนี้เพราะว่างานของฉันนั้นมีมาก จำเป็นต้องมีผู้ช่วยมาแบ่งเบา แต่ท่านขุนเจ็บหนักขนาดนี้คงต้องพักรักษาตัวสักระยะ ฉันก็คงต้องหาคนมาทำงานแทนท่านขุน”
“ท่านจะให้ใครมาแทนกระผมขอรับ”
ขุนพิทักษ์อึ้ง คิดและมองออกว่า เป็นขุนไวแน่ ฝ่ายขุนไวจ้องหน้าขุนพิทักษ์นิ่ง

ภายในห้องนอน ขุนพิทักษ์เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ พยายามจะเดินออกจากห้องด้วยความลำบากเพราะยังบาดเจ็บที่แผล คุณหญิงมณีเข้ามาขวาง
“ลูกจะไปไหน ลูกยังเจ็บอยู่นะ”
“ลูกจะไปรายงานตัว ลูกต้องต่อสู้แทบตายกว่าจะได้ตำแหน่งมา จะให้ไอ้ไวคว้าไปง่าย ๆ แบบนี้ ลูกไม่ยอม!”
“พิทักษ์ ลูกต้องเข้าใจว่าที่ขุนไวได้ตำแหน่งนี้ไปก็เพราะตอนนี้ลูกเจ็บ ลูกฝืนไปก็ใช่ที่”
ขุนพิทักษ์สะอึกนิ่งไป คุณหญิงมณีเห็นขุนพิทักษ์ยอมสงบลง
“แม่เชื่อว่า ลูกของแม่จะได้ตำแหน่งนี้คืนมาอย่างแน่นอน แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือลูกต้องรักษาตัวให้หายซะก่อน”
คุณหญิงมณีจะออกไป
“คุณแม่ขอรับ...ขอให้ชุ่มเข้ามาดูแลลูกด้วยนะขอรับ”
คุณหญิงมณีมองอย่างคิดหนักแล้วเดินออกไป เมื่อคุณหญิงเดินออกมาหน้าห้องเห็นแจ่มกับชุ่มนั่งรอรับใช้อยู่
“ชุ่ม...เอ็งเข้าไปคอยดูแลลูกข้าด้วย ไป”
“เจ้าค่ะ”

ภายในห้อง ขุนพิทักษ์นั่งซึมอยู่ที่เตียง ชุ่มเดินเข้ามา
“ปิดประตู”
ชุ่มมองขุนพิทักษ์อย่างเห็นใจ ชุ่มปิดประตูแล้วเดินเข้าไปใกล้ ขุนพิทักษ์ดึงชุ่มเข้ามากอดอย่างหาที่พึ่งทางใจ
“ข้าเจ็บใจนักที่ต้องแพ้ไอ้ไวแบบนี้”
ชุ่มสงสารกอดปลอบ
“มันอาจจะไม่ใช่ของของเราตั้งแต่แรกนะเจ้าคะ วันนี้เขาก็แค่เอาของที่ต้องเป็นของเขาคืนไป”
ขุนพิทักษ์อึ้งมองชุ่ม
ชุ่มลูบแขนพิทักษ์เบาๆ
“เราทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้นนะเจ้าคะ เขาถึงว่ากันว่า ทำดีได้ดี”
ขุนพิทักษ์กอดแน่น
“ข้ารู้แล้ว หยุดพูด...ข้าเจ็บแล้ว”
ชุ่มได้แต่กอดแล้วยิ้มอย่างปลอบโยน

ภายในห้อง รำพึงผุดลุกสีหน้าโกรธจัด
“นังชุ่มมันอยู่กับคุณพี่ทั้งคืนตามลำพังงั้นเหรอ”
“เจ้าค่ะ แล้วมันออกจากเรือนมาตอนรุ่งเช้า เสื้อผ้า ผมเผ้าหลุดลุ่ย แสดงว่าเมื่อคืนมันกับท่านขุนคง...”
“พอได้แล้ว!” รำพึงกรีดเสียงดัง ตัวสั่นด้วยความเจ็บใจ
“ทาสอย่างนังชุ่มจะมาสู้เนื้อนวลอย่างคุณรำพึงของจวงได้อย่างไรเจ้าคะ ถ้าท่านขุนได้สัมผัสจะต้องหลงใหล” จวงยุยง
รำพึงคิดตาม แต่รับไม่ได้
“ข้าเป็นถึงลูกพระยาจะทำตัวเช่นหญิงชำเราตามโรงบ่อนได้อย่างไร”
“ให้ท่านขุนเป็นคนกระทำสิเจ้าคะ กระทำอย่างขาดสติ”

รำพึงมองอย่างสงสัยว่าทำอย่างไร
บนศาลาวัด ขุนไวพิชตพลกราบหลวงตามั่น

“กระผมได้เข้าทำงานในกรมแล้วขอรับ ในตำแหน่งผู้ช่วยท่านเจ้ากรม ในที่สุดกระผมก็ได้ตำแหน่งของกระผมกลับคืน”
“ไม่มีอะไรเป็นของเราอย่างแท้จริง แม้แต่ลมหายใจ”
“กระผมทำในสิ่งที่ควรทำ วันนี้กระผมรู้แล้วว่า ตาต่อตา ต้องฟันต่อฟัน”
“วันนี้เจ้าได้เห็นแล้วว่า คนที่ทำต่อเจ้านั้นได้รับผลของการกระทำเช่นไร หากเจ้าทำเลวเช่นเขา เจ้าก็ต้องได้รับผลนั้นเช่นกัน”
“กระผมกราบลาขอรับหลวงตา”
ขุนไวจุก ยกมือไหว้แล้วเดินออกไป
หลวงตามั่นมองอย่างเสียดายที่ไม่สามารถช่วยบรรเทาบาปกรรมและเรียกสติในตัวขุนไวกลับคืนมาได้เลย

ภายในห้อง จวงยื่นซองใส่ผงม้าเสพนางให้ รำพึงรับมามองอย่างสงสัย
“ผงม้าเสพนางเจ้าค่ะ หากท่านขุนทานเข้าไปจะทำให้เกิดแรงกำหนัด แล้วท่านขุนก็จะเป็นของคุณรำพึงเพียงผู้เดียว”
“ได้ผลแน่รึ”
“แน่เจ้าค่ะ แต่คุณรำพึงต้องปิดเป็นความลับนะเจ้าคะ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่านพระยา นังจวงตายแน่ๆ”
“คุณพ่อ...”
รำพึงคิดๆแล้วตาลุกวาว คิดแผนได้...
รำพึงมองผงม้าเสพนางด้วยสายตาร้าย
“คุณพ่อจะช่วยให้คุณพี่เป็นของข้าเร็วขึ้น”

หลายวันผ่านไป เช้าวันใหม่ ชุ่มเปลี่ยนและเหน็บผ้าพันแผลให้กับขุนพิทักษ์
“แน่นไหมเจ้าคะ”
ขุนพิทักษ์พยักหน้า
“แผลเกือบแห้งแล้ว อีกไม่นานท่านขุนก็จะหายแล้วนะเจ้าคะ”
“ดี...เพราะข้าต้องไปทวงของๆ ข้าคืน”
ชุ่มหน้าเสีย
“ป่านนี้คุณรำพึงคงเป็นห่วงท่านขุนมาก”
“ข้าหมายถึงการงานของข้า”
ชุ่มยิ้มเก้อ ๆ ที่เข้าใจผิด
“เจ้าค่ะ”
ขุนพิทักษ์ยิ้มแล้วถาม
“หวงข้าเหรอ ชุ่ม...ตอนนี้หัวใจของข้าไม่ได้คิดถึงใครเลยนอกจาก... เอ็ง”

ขุนพิทักษ์จับมือชุ่มจูบเบาๆ ชุ่มมองด้วยความรักหมดใจ
ในเวลาต่อมา ชุ่มกำลังจัดสำรับอาหารให้คุณหญิงมณี ขุนพิทักษ์แต่งตัวออกมา ชุ่มหยุดยืนมองยิ้มๆ อย่างพอใจ

“ลูกเพิ่งจะดีขึ้นไม่กี่วัน จะรีบออกไปไหน”
“กระผมจะไปรายงานตัวที่กรมขอรับคุณแม่”
“ให้สมไปด้วยนะ จะได้คอยดูแลลูกด้วย”
“ไม่ต้องหรอกขอรับคุณแม่ ลูกไปไม่นานก็จะรีบกลับ”
“ห้ามแวะไปโรงเหล้านะ”
“ไม่ขอรับ ลูกอยากกลับมาอยู่บ้านมากกว่า อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขเท่าอยู่ที่บ้านหรอกขอรับ”
ขุนพิทักษ์แอบสบตาชุ่มอย่างมีความหมาย ชุ่มหลบตาแต่อดอมยิ้มนิด ๆ ไม่ได้
คุณหญิงมณีรู้เห็นทุกอย่างแต่ไม่พูด
“ถ้าอย่างนั้นแม่จะรอทานกลางวันกับลูกนะ”
“ขอรับ...”
ขุนพิทักษ์ไหว้แม่ แล้วยิ้มให้ชุ่มก่อนเดินลงจากเรือนไป
“ขอให้สิ้นเคราะห์สิ้นโศกสักทีเถิด”

ขุนพิทักษ์กำลังจะเดินไปที่ท่าน้ำ จู่ๆ จวงก็วิ่งมาขวางหน้าขุนพิทักษ์ด้วยท่าทางตื่นมาก
“ท่านขุนเจ้าคะ ช่วยด้วยเจ้าค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นนังจวง”
“ท่านขุนช่วยคุณรำพึงของบ่าวด้วยเจ้าค่ะ”
“น้องรำพึงเป็นอะไร”
จวงสีหน้าร้อนรนมาก

ในเวลาต่อมา ประตูห้องรำพึงถูกเปิดออก ขุนพิทักษ์ก้าวเข้ามาในห้อง เห็นรำพึงนอนหนาวสั่นอยู่บนเตียง
ขุนพิทักษ์รีบเข้าไปดูอย่างห่วงใย
“รำพึง นี่น้องเป็นอะไร”
“น้องปวดหัวเหลือเกินค่ะคุณพี่ ปวดมาก”
ขุนพิทักษ์เอามือแตะที่หน้าผาก
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมถึงปวดหัวได้”
รำพึงชะงัก แอบส่งสายตาจิกให้จวงจัดการที
“คง...คงเป็นเพราะคุณรำพึงไม่ยอมกินไม่ยอมนอน เพราะเป็นห่วงท่านขุนเจ้าค่ะ พอรุ่งเช้าก็พร่ำแต่ว่าปวดหัว”
“แล้วนี่เอ็งไปตามหมอมาหรือยัง”
“มาแล้วเจ้าค่ะ แต่บ่าวอ้อนวอนยังไงคุณรำพึงก็ไม่ยอมทานยา เพ้อหาแต่ท่านขุนเจ้าคะ”
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้น้องต้องเป็นห่วงถึงเพียงนี้”
รำพึงซบกับอกพิทักษ์ บีบน้ำตา
“น้องคิดว่า คุณพี่จะลืมน้องซะแล้ว”
ขุนพิทักษ์ประคองรำพึงขึ้นมา
“พี่จะลืมน้องรำพึงของพี่ได้อย่างไร ทานข้าวสักนิดเถอะนะจะได้ทานยา”
“แต่น้องไม่หิว น้องทานไม่ลง”
ขุนพิทักษ์พยายามเอาใจ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ทานเป็นเพื่อนน้องดีไหม นะจ๊ะคนดี”
รำพึงยิ้มปลื้ม
“นังจวง เอ็งรีบไปเตรียมสำรับมาให้ข้ากับคุณรำพึง เร็ว!”
“เจ้าค่ะ”
จวงรีบออกไป
รำพึงซบ ออดอ้อน
“คุณพี่”
ขุนพิทักษ์กอดปลอบอย่างอ่อนโยน รำพึงซบขุนพิทักษ์หลับตาพริ้มอย่างมีความสุขมาก

ผ่านเวลามา รำพึงกับขุนพิทักษ์ทานข้าวเสร็จ จวงยกขันน้ำดื่มส่งให้ขุนพิทักษ์ที่รับแล้วส่งต่อให้รำพึง จวงตกใจเผลอหลุดปาก
“ให้คุณรำพึงดื่มไม่ได้เจ้าค่ะ!”
จวงหยิบขันน้ำดื่มอีกอันส่งให้รำพึง
“ของคุณรำพึงขันนี้เจ้าค่ะ”
ขุนพิทักษ์ชะงักมองสงสัย
“ทำไมข้าจะให้รำพึงดื่มไม่ได้”
รำพึงเห็นขุนพิทักษ์สงสัยก็รีบเบี่ยงเบนประเด็น
“น้องสั่งจวงให้แยกขันเพราะน้องไม่สบาย เกรงว่าจะทำให้คุณพี่พลอยทรุดไปอีกน่ะค่ะ”
ขุนพิทักษ์พยักหน้ารับรู้ จวงยื่นขันให้รำพึง
“น้ำเจ้าค่ะคุณรำพึง”
รำพึงยิ้มเพลียๆบอก “จ๊ะ” ก่อนดื่มน้ำ

ขุนพิทักษ์ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร ดื่มน้ำจากขันในมือตนเอง รำพึงกับจวงสบตากันอย่างสาสมใจที่แผนสำเร็จ
บนเรือน ชุ่มกำลังบีบนวดขาให้คุณหญิงมณี

“แผลที่แขนเอ็งเป็นอย่างไรบ้าง”
“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ เพราะความเมตตาของคุณหญิงแท้ๆ เจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีเอ็นดู
“รินชาให้ข้าทีสิ”
ชุ่มขยับไปรินชาใส่ถ้วย แจ่มเข้ามา
“คุณหญิงจะให้ตั้งสำรับเลยไหมเจ้าคะ”
“ข้าจะรอทานพร้อมลูกข้า ทำไมป่านนี้ลูกข้ายังกลับมาไม่ถึง ไหนว่าไปไม่นาน”
ชุ่มยกถ้วยชาจะนำมาให้คุณหญิงจู่ๆ ก็รู้สึกใจหาย มืออ่อนปล่อยถ้วยชาตกพื้น ปึ้ก!
“นังชุ่ม ดูสิเลอะเทอะไปหมดแล้ว”
“บ่าวขอประทานโทษเจ้าค่ะ”
ชุ่มรีบเก็บถ้วยชาไปวาง มือชุ่มแตะที่บริเวณหัวใจด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ท่านขุน”

รำพึงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ขุนพิทักษ์นั่งอยู่ข้างเตียง จวงนั่งห่างออกไปแถวๆ ประตูห้อง ขุนพิทักษ์รู้สึกร้อน เหงื่อเริ่มผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก ขุนพิทักษ์ใช้มือปาดเหงื่อ รำพึงกับจวงสังเกตเห็น จวงพยักเพยิดว่ายาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว
“เป็นอะไรคะคุณพี่”
ขุนพิทักษ์ ขยับตัวอย่างอึดอัด
“ร้อนน่ะจ๊ะ”
รำพึงยิ้มพอใจ
“คุณพี่จำเพลงยาวที่คุณพี่เขียนมาได้ไหมคะ”
“จำได้สิ”
“คุณพี่พูดให้น้องฟังได้ไหมคะ น้องอยากฟังจากปากคุณพี่สักครั้ง”
“ได้สิจ๊ะ...
ถึงนวลเจ้าจะอยู่ไกลได้เห็นหน้า
เป็นบุญตาได้ชมสมใจหนอ”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 6/5 วันที่ 14 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager