อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/4 วันที่ 16 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/4 วันที่ 16 ก.พ. 56

“ข้าถามว่าใคร!”
“เขาลือกันเรื่องอะไรเจ้าคะ บ่าวไม่ทราบจริงๆ เจ้าค่ะ”
พระยาเทวราชคว้าดาบขึ้นมาด้วยความโมโห บ่าวไพร่ตกใจผวาเข้าหากันอย่างกลัวตาย
“โกหก ! ตอนนี้คนเขาลือกันทั่วเมืองว่าลูกสาวพระยาเทวราช...”
ทุกคนมองอย่างรอคอยให้พระยาเทวราชพูด แต่พระยาเทวราชพูดไม่ออกด้วยความอับอาย
“ถ้าหาตัวคนปล่อยข่าวไม่ได้ ก็ตายมันซะทุกคน”
พระยาเทวราชเงื้อดาบ รำพึงรีบเข้าไปขวาง

“อย่าค่ะคุณพ่อ พวกเอ็งออกไป...ออกไปสิ!”
บ่าวไพร่รีบพากันลงจากเรือนไปทันที
“พวกมันสมควรตาย”
“ถ้าจะมีใครสักคนที่ต้องตาย คนนั้นก็ควรจะเป็นลูก”
รำพึงเข้าไปคว้าดาบในมือพระยาเทวราช
พระยาเทวราชตกใจกระชากดาบที่รำพึงจับไว้กลับมาจนสำเร็จ รำพึงทรุดลงไปกับพื้นเรือนร้องไห้

“คิดจะทำอะไร”
“ฆ่าลูกเถอะค่ะคุณพ่อ ลูกสมควรตายที่ปล่อยให้ตนเองโดนย่ำยี ทำให้คุณพ่อต้องเสียใจ ลูกสมควรตาย!”
รำพึงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ แล้วกราบเท้าพระยาเทวราช
“ลูกขอโทษค่ะ ลูกผิดไปแล้ว...”
พระยาเทวราชเจอรำพึงกราบเท้าร้องไห้ ก็ใจอ่อนยวบ พระยาเทวราชกำลังจะจับรำพึงให้ลุกขึ้นมา แต่เสียงขุนไวดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
“ท่านพระยาขอรับ”
ขุนไวเดินเข้ามาหาพระยาเทวราชสีหน้าจริงจังมาก
“ขุนไว!” รำพึงเรียกชื่อเบาๆ
ขุนไวมองรำพึง
“กระผมมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องคุยกับท่าน”
พระยาเทวราชมองขุนไวกับรำพึงว่านี่มันมีเรื่องอะไรกัน ฝ่ายบ่าวยังนั่งกันสลอน พระยาเทวราชสั่ง
“พวกเอ็งลงไปจากเรือน ให้หมด!”
จวงมองรำพึงแล้วจำต้องลุกไป บ่าวไพร่คนอื่นๆ รีบลุกตามพากันเดินลงไป
“กระผมได้ยินผู้คนลือถึงเรื่องของน้องรำพึง”
รำพึงหวั่นใจ พระยาเทวราชหัวเสีย
“ท่านพระยาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรขอรับ”
“ไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องภายในครอบครัวของฉันกับคนนอกอย่างท่าน!”
“กระผมไม่ใช่คนนอก”
รำพึงตกใจ พระยาเทวราชชะงัก
“กระผมกับน้องรำพึงเราเป็นผัวเมียกันก่อนที่ไอ้พิทักษ์จะย่ำยีน้องรำพึง”
พระยาเทวราชตกใจมาก

“ขุนไว!”
พระยาเทวราชตกใจหันมองรำพึง รำพึงไม่กล้าสบตา

“เป็นความจริงรึ รำพึง”
“คุณพ่อคะ ลูก...ลูก”
“กระผมผิดที่ชิงสุกก่อนห่าม แต่กระผมยืนยันได้ว่ากระผมรักน้องรำพึงด้วยใจจริง และพร้อมจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับน้องรำพึงให้เร็วที่สุด!”
พระยาเทวราชกับรำพึงอึ้งไป

ในเวลาต่อมา ที่มุมหนึ่งในเรือน รำพึงถูกพระยาเทวราชจับเหวี่ยงแล้วชี้หน้าด่า
“นังลูกชั่ว!”
รำพึงอ้าปากจะแก้ตัว แต่พระยาเทวราชตบเพี๊ยะ จนหน้าหัน รำพึงเจ็บ สะอื้นไห้
“คุณพ่อ”
“สำส่อน ใฝ่ต่ำ เหมือนนังแม่ของแกไม่มีผิด!”
รำพึงหายเจ็บ ตาวาวด้วยความโกรธ
“หยุดด่าแม่ของลูกซะที”
“ข้าจะด่า! ทำไมข้าจะด่านังผู้หญิงแพศยาคนนั้นไม่ได้ น่าเจ็บใจเหลือเกิน ตายไปแล้วแท้ๆ แต่ยังทิ้งความแพศยาไว้ให้ข้าเจ็บปวดหัวใจอีก เจ้ามันได้เลือดชั่วของแม่เจ้ามาจริงๆ” พระยาเทวราชด่าพลางชี้หน้า
รำพึงโกรธ ตะคอกใส่หน้าพ่อ
“คำก็ชั่ว สองคำก็ชั่ว ถ้าแม่เป็นคนชั่ว แล้วท่านพ่อเอาแม่เป็นเมียทำไม”
พระยาเทวราชตบหน้ารำพึงอีกเพี๊ยะ
“บังอาจ! บังอาจเหมือนแม่เจ้าไม่มีผิด”
รำพึงหันขวับมาจ้องพระยาเทวราช
“อยากรู้นักใช่มั้ย ว่าทำไมข้าถึงไปเอานังแพศนานั่นมาเป็นเมีย ดี! แกจะได้รู้ซะทีว่าแม่เจ้ามันชั่วแค่ไหน”
รำพึงจ้องพ่อตาวาว พระยาเทวราชมองคิดถึงความหลัง...

“แม่ของเจ้าเป็นแค่ทาสคนนึง แต่มักใหญ่ใฝ่สูงไม่เจียมตัว บังอาจใช้เล่ห์เพทุบาย ใช้คุณไสยทำเสน่ห์ใส่ข้าจนข้าลุ่มหลงมันจนหน้ามืดตามัว”

รำพึงสีหน้าอึ้งกับ ‘คุณไสย?!’
“หึ! นึกไม่ถึงใช่มั้ย ความชั่วของแม่เจ้ายังไม่หมดเพียงแค่นั้น”

“แม่ของเจ้าเฝ้าเป่าหูข้าให้เกลียดชังคุณหญิงของข้าจนคุณหญิงตรอมใจ และเมื่อข้าตาบอดยกแม่ของเจ้าขึ้นเป็นเมียออกนอกหน้า คุณหญิงของข้าก็ตรอมใจหนักกระทั่งนางต้องฆ่าตัวตาย”

พระยาเทวราชแววตาเศร้าบอก
“เพราะนางไม่สามารถมีทายาทให้ข้า แต่ว่าแม่ของเจ้าคลอดเจ้าออกมา”
รำพึงฟัง ตาแอบมีแววผู้ชนะ สะใจ พระยาเทวราชแววตาเจ็บแค้นขึ้นมาอีก
“แต่คนชั่วก็ย่อมต้องได้รับกรรมชั่ว”

“เวทมนต์คุณไสยที่แม่เจ้าบังอาจทำใส่ข้ามันคลายลงเมื่อวันเผาศพคุณหญิง ความร้ายกาจของแม่เจ้ามันเกินอภัย”

รำพึงอึ้ง ตาโตหวั่นแล้วส่ายหน้า
“คุณพ่อ...คุณพ่อคงไม่ได้”
พระยาเทวราชพูดสวนเสียงเข้ม
“คนชั่วอย่างแม่เจ้า ข้าจะเก็บไว้ทำไม”
รำพึงตกใจคิดไม่ถึง
“คุณพ่อ!”
“จะเก็บไว้ให้ผู้คนบ่าวไพร่มันประณามหยามเหยียดข้าอย่างนั้นรึ”
รำพึงแทบไม่เชื่อหู น้ำตาคลอ พระยาเทวราชจ้องหน้ารำพึง
“ข้าจบชีวิตมันด้วยมือของข้าเอง”

รำพึงตะลึง น้ำตาร่วง ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อหู พระยาเทวราชชี้หน้า
“เห็นแก่เจ้าที่มีเลือดของข้าอยู่ในตัวเจ้าครึ่งหนึ่ง อย่าบังอาจสร้างความเสื่อมเสียอับอายให้ข้าเหมือนแม่ของเจ้าอีกคน ในส่วนของข้า ข้าจะจัดการด้านขุนพิทักษ์ ข้าจะเร่งรัดคุณหญิงมณีให้รับผิดชอบเรื่องนี้ ส่วนเจ้า...เจ้าก็จัดการกับขุนไวเอาเอง ในเมื่อเรียนผูกก็ต้องหัดเรียนแก้ เข้าใจมั้ย” พระยาเทวราชตวาด
รำพึงสะดุ้ง แล้วฉายตาวาว ตอบเสียงเย็นเฉียบ
“ค่ะ คุณพ่อ ลูกจะจัดการ ทุกอย่างให้เรียบร้อย คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”
“ขอให้มันเรียบร้อยจริงเถอะ”
รำพึงจ้องพระยาเทวราชอย่างอยากจะฆ่า

บนเรือน ขุนไวกับจวงรออยู่อย่างกระวนกระวายใจ ซักพักรำพึงเดินหน้านิ่งๆ ออกมา ขุนไวปรี่เข้าไปหา
“น้องรำพึง เกิดอะไรขึ้น เจ้าเป็นยังไงบ้าง พระยาทำอะไรเจ้า เจ้าเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
รำพึงหน้านิ่งนาน ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มหวานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตายจริง...ถามมากมายหลายคำถามอย่างนี้ น้องจะตอบข้อไหนก่อนดีคะ”
ขุนไวกับจวงต่างอึ้งไป
“อะไรกัน นี่มัน...”
จวงพูดเสียบทันที
“นั่นสิเจ้าคะ หายไปเป็นนานสองนาน จวงยังนึกว่าท่านพระยาจะ...เอ่อ...” จวงทำหน้าสยอง
รำพึงหัวเราะน้อยๆ
“นังจวงนี่! เดี๋ยวข้าก็ฟ้องคุณพ่อให้จับเจ้าโบยซะเลยดีมั้ย ที่น้องหายไปนานก็เพราะคุณพ่อท่านขอคำปรึกษาน้องน่ะค่ะ” รำพึงเกาะแขนขุนไว
“คำปรึกษา”
รำพึงทำอาย
“ใช่ค่ะ แต่...เอ...จะเรียกว่าคำปรึกษาก็คงจะไม่ถูกน่าจะเรียกว่าถามใจน้องมากกว่า”
จวงทำสีหน้างงๆ
“ถามใจเหรอเจ้าคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ...ถามใจ ถามว่าในใจจริงของน้อง น้องรักใคร ระหว่างขุนพิทักษ์กับคุณพี่”
“แล้วน้องตอบว่ายังไง”
“น้องจะตอบว่ายังไงได้ล่ะคะ น้องก็ต้องตอบให้ตรงกับใจ ว่าน้องรัก”
รำพึงทำอาย ขุนไวลุ้น แววตามีความหวัง จวงยังงงๆ แต่ก็ลุ้น
“ชีวิตนี้...น้องจะไปรักใครได้อีก นอกจากคุณพี่ของน้อง”
ขุนไวตกใจแทบช็อก จวงตกใจ ไม่เชื่อหู
“เมื่อกี้น้องว่ายังไงนะ..น้องรำพึง”
รำพึงทำค้อนแล้วทำงอน
“ว่ายังไง แหม...นี่คุณพี่ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของน้องเลยเหรอคะ”
ขุนไวตั้งสติได้
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ คือ...คือพี่ไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน คือ...เมื่อกี้น้องบอกว่าน้องรักพี่”
“แหม...ได้ยินแล้วยังจะมาถาม”
“แต่...ครั้งก่อนน้องเพิ่งจะบอกว่าน้องรักไอ้ขุนพิทักษ์ น้องไม่รักพี่ ไม่มีเยื่อใยต่อพี่ซักนิด”
รำพึงลอบเซ็ง รำคาญ
“ครั้งก่อนก็คือครั้งก่อนสิคะ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อน”
ขุนไวทำท่าจะดีใจ แต่ก็นึกได้
“มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จู่ๆ น้องถึงได้เปลี่ยนใจจากขุนพิทักษ์มารักพี่อย่างนี้ มีอะไรซ่อนเร้นแอบแฝงอยู่รึเปล่าน้องรำพึง” ขุนไวพูดพลางมองเค้น
รำพึงหาทางออกสุดฤทธิ์
“เอ่อ...คุณพี่พิทักษ์” รำพึงปล่อยโฮ
“ไอ้ขุนพิทักษ์มันทำไม มันทำอะไรน้องรำพึง”
“คุณพี่พิทักษ์ทำร้ายจิตใจน้อง คุณพี่พิทักษ์ไปหลับนอนกับนังทาสชุ่มที่เรือนทาส” รำพึงปล่อยโฮๆ อย่างหนัก
“ไอ้พิทักษ์ ใฝ่ต่ำ สิ้นคิด!”
รำพึงได้ทีเลยบอก
“น้องไม่สามารถจะรักผู้ชายที่ไร้ศักดิ์ศรีอย่างนั้นได้ ไม่เหมือนคุณพี่ไวซักนิด เทียบกันไม่ได้แม้แต่น้อย”
ขุนไวยิ้มกว้างหน้าบาน โอบกอดรำพึงทันที
“น้องรำพึงของพี่ พี่จะรีบมาสู่ขอน้องโดยเร็วที่สุด”
รำพึงหลุดพรวด
“อย่าเพิ่งนะคะ”
“ทำไมล่ะ เพื่อรักษาเกียรติของน้อง พี่ไม่ควรจะปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน”
รำพึงถอนใจเฮือก

“ก็ดูท่าทางคุณพ่อยังเคืองๆ น้องอยู่ ขอเวลาให้คุณพ่อหายเคืองน้องก่อน ถ้าเห็นว่า เหมาะสมเมื่อไหร่ น้องจะรีบบอกคุณพี่ทันทีเลยนะคะ”
ขุนไวกังวลนิดนึง แต่สุดท้ายก็ยิ้ม
“ได้...ไม่ว่าต้องการอะไร ก็ขอให้น้องสั่งมา ขุนไวคนนี้พร้อมจะทำตามทุกอย่าง”
รำพึงฟังแล้วตาวาว ยิ้มเย็น
“ค่ะ...แล้วน้องจะสั่งคุณพี่แน่นอนค่ะ ขอให้คุณพี่ไม่ลืมคำพูดก็แล้วกัน ว่าจะทำตามทุกอย่าง”
ขุนไวไม่เอะใจ
“พี่ดีใจเหลือเกินน้องรำพึง ในที่สุด เราสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกัน”
ขุนไวโอบรำพึงมากอดไว้แน่นอีก จวงรู้สึกทะแม่งๆ รำพึงค่อยๆ หุบยิ้มอย่างมีแผนร้าย

คืนเดียวกัน ที่เรือนคุณหญิงมณีตกใจมาก
“เอ็งว่าไงนะนังแจ่ม ขุนพิทักษ์ลูกชายข้าเข้าหาลูกสาวพระยาเทวราช”
“เจ้าค่ะ ผู้คนร่ำลือกันไปทั่วตลาดเลยเจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ก่อนจะนึกได้ หันขวับไปมองชุ่มที่นั่งอยู่อีกมุม ชุ่มนั่งตัวชา น้ำตาเอ่อ
คุณหญิงมณีพูดเบาๆ อย่างสงสาร
“นังชุ่ม”
ชุ่มทำเข้มแข็ง
“เจ้าคะ”
คุณหญิงมณีถอนหายใจบอก
“มานี่ซิ”
ชุ่มคลานมาใกล้ เงยหน้ามอง คุณหญิงมณีพูดไม่ออก ได้แต่ลูบหัวชุ่มเบาๆ ชุ่มน้ำตาหยดติ๋ง ไร้เสียงสะอื้นใดๆ

ภายในห้องนอนรำพึง จวงพรวดเข้าเกาะขารำพึงที่นั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ทูนหัวของบ่าวต่อให้โบยบ่าวให้หลังหัก บ่าวก็ไม่มีวันเชื่อว่าที่วันนี้คุณรำพึงหายไปตั้งนานสองนานเป็นเพราะท่านพระยาถามใจคุณรำพึง ไม่จริงใช่มั้ยเจ้าคะ มันไม่จริง มันไม่ใช่แค่นั้นใช่มั้ยเจ้าคะ”
“เจียมกะลาหัวหน่อยนังจวง เป็นแค่บ่าวอย่าบังอาจมาซักถาม บ่าวอย่างเจ้ามีหน้าที่รับคำสั่งเพียงอย่างเดียวเข้าใจมั้ย”
จวงสะดุ้ง เจอเสียงแข็งจริง
“เจ้าค่ะ จวงไม่บังอาจถามแล้วเจ้าค่ะ”
“ไสหัวไป ข้าง่วง”
“เจ้าค่ะๆ”
จวงยังคลางใจ แต่กลัว รีบจะออกไปแต่ก็มิวายทิ้งท้าย
“แต่ถ้าคุณรำพึงจะมีคำสั่งอะไร”
รำพึงสวนเสียงเย็น
“ถ้ายังไม่รีบไป ข้าก็คงมีคำสั่งให้โบยเจ้าแน่นังจวง”
“แฮ่ งั้นรีบไปเลยเจ้าค่ะ”
จวงออกไป รำพึงเมินหน้าไปนึกถึงคำพูดพระยาเทวราช
“ความร้ายกาจของแม่เจ้ามันเกินอภัย คนชั่วอย่างแม่เจ้า ข้าจะเก็บไว้ทำไม ข้าจบชีวิตมันด้วยมือของข้าเอง”
รำพึงน้ำตาคลอ โกรธแค้นสุด
“นั่นสิ... จะเก็บไว้ทำไม คนชั่ว”
รำพึงย้ำกัดฟันแน่นบอกตัวเอง

ขุนพิทักษ์เดินมาเห็นคุณหญิงมณีนั่งอยู่กับจวง
“คุณแม่ ดึกแล้ว ทำไมไม่เข้านอนขอรับ”
คุณหญิงมณีสีหน้าหนักใจ
“แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก”
ขุนพิทักษ์เริ่มหนาว เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องรำพึง
“จริงรึเปล่า ข่าวที่ผู้คนเค้าร่ำลือกันทั่วว่า ลูกเข้าหาหนูรำพึง”
ขุนพิทักษ์นิ่งไป
“ตกลง มันจริงอย่างที่เค้าพูดกันมั้ย ขุนพิทักษ์”
“ไม่จริงขอรับ ลูกไม่ได้เข้าหา แต่ว่า...”
“แต่ว่า...อะไร”
“แต่ว่า...น้องรำพึงเป็นคนทำให้เกิดเรื่องขึ้น”
คุณหญิงมณีสะอื้น
“โธ่...ขุนพิทักษ์ ตกลงมันจริงอย่างที่เค้าพูดกันใช่มั้ย”
“มันไม่จริงทั้งหมดนะขอรับคุณแม่”
คุณหญิงมณีพูดสวนบอก

“เราเป็นลูกผู้ชาย เมื่อเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นแล้ว จะพูดกับใครอย่างที่เจ้าพูดไม่ได้ พูดไปใครเขาจะฟัง ใครเขาจะเชื่อ”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 7/4 วันที่ 16 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager