อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 6/3 วันที่ 15 ก.พ. 56

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 6/3 วันที่ 15 ก.พ. 56

“คุณไปกับผมดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ชั้นไปกับน้องเมย์”
“นี่คุณ ไปกับน้องเมย์จะนั่งได้ยังไง ก็เคยบอกแล้วว่ารถเจ้าวีมีแค่สองที่นั่ง จะนั่งตักน้องเมย์หรือ ไปกับผมดีกว่า”
เมรินมองหน้าปฐวีแล้วแอบยิ้ม นาวินรีบสะกิดปฐวี
“เอ่อครับ ไปรถเจ้าวินก็ได้สะดวกดี” ปฐวีบอก

“แกไปเลยเดี๋ยวชั้นขับตามไป เจอกันที่บ้านนะน้องเมย์” นาวินรีบพูด
“ค่ะ ฝากครูบี๋ด้วยด้วยนะคะ” เมรินบอก
ปฐวีกับเมรินขึ้นรถไป สุดนภาหันมามองหน้านาวินอย่างจะเอาเรื่อง นาวินทำไม่รู้ไม่ชี้

ประภัสสรกำลังจัดเตรียมชุดให้เมธีอยู่ในห้องนอน ประภัสสรหยิบโทรศัพท์เมธีที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมามองลังเล เธอมองไปที่ห้องน้ำแล้วตัดสินใจกดดูโทรศัพท์
ประภัสสรนึกไปถึงตอนที่ฉัตรพรรับโทรศัพท์เธอ ประภัสสรนิ่งนึก เมธีกำลังเดินออกจากห้องน้ำ ประภัสสรรีบเก็บโทรศัพท์แล้วหันไปหยิบชุดออกมาวางให้เมธี แล้วรีบเดินออกจากห้องไป

ประภัสสรเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองแล้วยืนพิงประตูเพื่อสงบใจ
“หรือว่า คุณเมธีจะมีผู้หญิงอื่นจริงๆ”
เสียงปรางค์ทิพย์ดังในหัว “ถึงเธอไม่ถาม เค้าก็ควรจะบอก ถ้าไม่บอกแสดงว่ามีอะไรปิดบัง”
ประภัสสรเริ่มระแวง เธอสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

เมธีกำลังแต่งตัวจะออกไปข้างนอก ประภัสสรเดินมายืนมอง
“เดี๋ยวผมต้องไปงานเลี้ยงลูกค้า คงจะกลับดึกนะครับภัส”
ประภัสสรถามทันที “แน่ใจนะคะว่าเป็นลูกค้าจริงๆ”
เมธีงง “จริงสิครับ ลูกค้ารายนี้เป็นญี่ปุ่น พวกนี้พอประชุมเสร็จจะต้องไปสังสรรค์ทุกที ผมจะเลี่ยงก็ไม่ได้”
ประภัสสรเมินหน้าแล้วทำท่าไม่เชื่อถือ
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำหน้าแบบนั้นกับผมซะทีนะคุณภัส”
“หน้าแบบไหนคะ ภัสก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยเปลี่ยน คุณต่างหากที่เปลี่ยนไป”
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“คนที่เปลี่ยนไปคือคุณ ไม่ใช่ภัส”
เมธีมองหน้าประภัสสรนิ่ง ทันใดนั้นเสียงแมสเสจก็ดังขึ้น เมธีกดดูแล้วแต่งตัวต่อ
“ไว้เราค่อยคุยกัน วันนี้ผมต้องรีบไป”
เมธีเดินออกไปจากห้อง ประภัสสรมองตามด้วยความหงุดหงิดแล้วรีบวิ่งตามออกไป

เมธีเดินมาขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างหงุดหงิด ประภัสสรเดินมาจะร้องเรียกแล้วก็เปลี่ยนใจนิ่งมอง เมรินกับปฐวีเดินเข้ามา
“อ้าว พี่เมธีออกไปข้างนอกหรือครับ” ปฐวีถาม
“จ๊ะวี พอดีเค้ามีงานเลี้ยง” ประภัสสรพูดกับเมริน “น้องเมย์ หิวหรือยังลูก”
“คุณแม่ขา น้องเมย์ขออนุญาตพาครูบี๋มาทานข้าวนะคะ”
“ผมของฝากเจ้าวินด้วยคนนะครับพี่ภัส มันร้องจะมากินข้าวด้วย” ปฐวีบอก
“เพื่อนวีทำไมจะไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวพี่สั่งให้สายแก้วจัดการให้ แต่พี่ต้องขอตัวนะ วันนี้พี่ปวดหัวจริงๆ”
“พี่ภัสเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมตรวจให้ดีมั๊ย”
“พี่ไม่เป็นไรหรอก วี เออจะทานที่นี่หรือจะทานที่สวนหลังบ้านดีจ๊ะ บรรยากาศดีเหมือนกันนะ”
“ในสวนก็ดีเหมือนกันครับพี่ภัส”
สุดนภากับนาวินเดินเข้ามา สุดนภารีบเดินมายกมือไหว้ประภัสสรอย่างเรียบร้อย
“สวัสดีค่ะ คุณภัส”
“สวัสดีค่ะ ครูบี๋ คุณนาวินด้วย ตามสบายนะคะ เดี๋ยวพี่สั่งให้สายแก้วจัดโต๊ะริมสวนให้”
ประภัสสรขอตัวเดินเข้าไปในบ้าน สุดนภาเดินไปสะกิดเมริน
“คุณภัสเป็นอะไรน่ะ หน้าตาดูไม่ดีเลย”
“มรสุมมั๊ง....” เมรินตอบเบาๆ
สุดนภาทำหน้างง เมรินฉุดสุดนภาเดินเข้าบ้านไป
ปฐวีกับนาวินยืนคุยกัน
“ถามจริงเหอะ ยางอ่อนนี่แผนแกใช่มั๊ยเจ้าวิน” ปฐวีถาม
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” นาวินตอบ
“ไปล้างมือซะก่อนไป๊”
ปฐวีเดินไป นาวินมองมือตัวเองก็เห็นว่าเป็นคราบดำเต็มไปหมด เขาเหล่ซ้ายเหล่ขวา

โต๊ะอาหารถูกจัดในสวนริมคลอง ปฐวีตักอาหารให้เมรินแล้วตักจะใส่จานให้สุดนภา
“ทานเยอะๆนะครับ ครูบี๋ต้องรบกับเด็กทั้งวัน คงเหนื่อย”
สุดนภาขยับปากจะตอบ นาวินรีบแทรก
“ถ้างั้น ชั้นกินเอง วันนี้ชั้นรบกับเด็กทั้งวันเลย”
นาวินตักกับข้าวที่ปฐวีใส่จานสุดนภามากินเองหน้าตาเฉย สุดนภาอึ้ง เมรินแอบขำ
“นี่คุณ เสียมารยาทมาก คุณวีตักให้ชั้นนะ”
“แหม แค่นี้ทำเป็นงกไปไปได้ เดี๋ยวผมตักใช้คืนให้ก็ได้”
นาวินตักอาหารใส่จานสุดนภาแล้วยิ้มหวาน
“ทานเยอะๆนะครับ”
สุดนภาพยายามสะกดอารมณ์ ปฐวีกับเมรินมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“น้าวินนี่น่ารักจังเลยนะคะ ใครได้เป็นแฟนคงรักตายเลย” เมรินพูด
สุดนภารีบว่า “ลักไปทิ้งทะเลน่ะสิ”
“ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้นะครูบี๋ จะลองเป็นแฟนกับผมไหมล่ะ จะได้รู้ว่าน้องเมย์พูดถูก”
สุดนภามองนาวินตาโต แล้วมองปฐวีกับเมริน เธอโกรธนาวิน แต่นาวินทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะตักอาหารใส่จานสุดนภาอีก
สุดนภาเขิน “ชั้นขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้าว จะไปไหน” นาวินถาม
สุดนภากระซิบ “ชั้นจะไปห้องน้ำ จะตามไปมั๊ย”
“ถ้าให้ไป ผมก็จะไป”
สุดนภามองนาวินแล้วระงับอารมณ์สุดขีด
“ฮาคูน่า มาทาท่า ใจเย็นไว้ บี๋ ใจเย็นไว้”
สุดนภาลุกขึ้นไป ปฐวีมองตามแล้วหัวเราะ
“นี่ไอ้วิน แกทำไมชอบกวนครูบี๋นักวะ ชอบเค้า หรือแค่อยากแกล้งกันแน่”
“ก็เวลาโมโหน่ะ น่ารักจะตาย จริงไหมน้องเมย์” นาวินถาม
“เมย์ว่าน้าวินน่ะ ชอบครูบี๋แน่ๆ ครูบี๋น่ะปากร้าย แต่ใจดีสุดๆ”
นาวินสนใจ “จริงหรือน้องเมย์ แล้วถ้าน้าวินชอบ น้าวินต้องทำยังไงล่ะ”
นาวินทำเป็นถามที่เล่นที่จริง เมรินทำหน้ามีลับลมคมนัย
นาวินกับสุดนภานั่งอยู่ในรถ ปฐวีกับเมรินยืนโบกมือให้ที่หน้ารั้ว รถของนาวินเคลื่อนออกไป
“หวังว่าจะไม่ตีกันก่อนนะ” ปฐวีห่วง
“ดูแล้วไม่หรอกค่ะ” เมรินบอก
“น้องเมย์รู้ใจครูบี๋จังเลย”
“แหม..ก็เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล จะไม่รู้ใจได้ไง”
ปฐวีงง “เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล”
เมรินชะงัก “ก็หมายความว่า ครูบี๋เป็นครูน้องเมย์ตั้งแต่อนุบาล น้องเมย์จะไม่รู้ใจครูบี๋ได้ไงคะ น้าวีก้อ...”
เมรินทำงอนเดินเข้าบ้านไป ปฐวีมองแล้วคิดตามก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

เมรินมานั่งอยู่ที่ริมสระน้ำโดยเอาเท้าแช่น้ำ ปฐวีมานั่งด้วย
“น้าวินคงจะชอบเพื่อนของเมย์จริงๆนะเนี่ย” เมรินบอก
“น้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่ใช้คำว่าเพื่อนไม่ได้นะคะต้องเป็นครูของน้องเมย์สิ”
เมรินจ๋อย “ครูก็ได้ แล้วทำไมน้าวีไม่มีแฟนบ้างล่ะคะ น้าวีไม่เหงาหรือ”
“ทำไมจะต้องเหงาด้วย น้าวีมีน้องเมย์แล้วนี่นา”
“เมย์เป็นหลานนะคะ ถามจริงๆ ทำไมน้าวีถึงไม่ยอมมีแฟน”
ปฐวีนิ่งคิดแล้วยิ้มเศร้า
“น้าวีไม่มีแฟน แต่น้าวีก็มีคนที่ชอบอยู่นะ”
เมรินชะงักแล้วแอบเศร้าไปแวบนึง
“น้าวีมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือคะ”
“ใช่ แต่น่าเสียดาย เค้ามีเจ้าของซะก่อนแล้ว”
“ชีวิตรักที่มีมากกว่าสองคนนี่ มันมากเกินไปนะคะ”
ปฐวีมองหน้าเมรินแล้วขำ
“นี่น้องเมย์ดูมาจากละครเรื่องไหนเนี่ย”
เมรินค้อน “จากชีวิตจริงเลยล่ะค่ะ”
ปฐวีมองตามแล้วหัวเราะขำ
“อ้าว จู่ๆก็งอนน้าซะอย่างนั้น ผู้หญิงนี่เข้าใจยากทุกคน”
ปฐวียิ้มขำแล้วนอนมองดาว

รถของนาวินแล่นเข้ามาจอดที่หน้าคอนโดสุดนภา สุดนภาเดินลงจากรถ นาวินรีบวิ่งตามไปคว้ามือสุดนภาไว้
“นี่คุณนาวิน บอกไว้ก่อน ชั้นมีสเปรย์พริกไทยนะ”
สุดนภาทำท่าจะล้วงกระเป๋า นาวินรีบปล่อยมือ
“ผมกลัวแล้ว ผมไม่ตั้งใจจะลวนลามคุณหรอกน่า ผมแค่อยากคุยกับคุณเท่านั้นแหละ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ผมแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณก็เท่านั้นเอง”
“แต่ชั้นไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณนี่คะ คุณผู้บริหาร”
“ไม่เอาน่า เรามาคุยกันดีๆไม่ได้หรือ คุยแบบเป็นการเป็นงาน”
“คุณทำเป็นด้วยหรือ แบบเป็นการเป็นงานน่ะ”
“ทำไมจะทำไม่ได้ นี่คุณมองผมเป็นแบบไหนกันแน่”
“ไม่รู้สิ คุณเป็นแบบไหนมันก็เรื่องของคุณ เพราะชั้นไม่เคยสนใจ”
“แล้วต้องทำไง ถึงจะสนใจผม”
สุดนภาหันไปมองหน้านาวิน ทั้งคู่ต่อตากันแว๊บนึง สุดนภาเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน
สุดนภาแกล้งหาว “ชั้นขอตัวก่อน วันนี้เพลียจังเลย ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“นี่ใจคอจะไม่ชวนผมดื่มกาแฟซักแก้วนึงเหรอ ผมอุตส่าห์หาช่างมาดูรถให้ แถมยังไปรับไปส่งคุณอีกด้วย”
สุดนภาชะงัก “จริงสิ วันนี้คุณช่วยชั้นตั้งหลายเรื่องแน่ะ ชั้นควรจะตอบแทนคุณบ้างใช่มั๊ย”
สุดนภาหันมามองหน้านาวินแล้วยิ้มหวาน สุดนภาเดินเข้ามาใกล้นาวิน นาวินทำท่าเคลิ้มเพราะคิดว่าสุดนภาจะจุ๊บแก้ม
“ชั้นให้คุณร้อยนึง ไปซื้อกาแฟดื่มแล้วกัน” สุดนภาบอก
นาวินลืมตา สุดนภายัดเงินใส่มือนาวินแล้วเดินไป
นาวินตะโกนไล่หลัง “คอยดูนะ ซักวันผมจะทำให้คุณรู้ว่า ผมก็คนจริงเหมือนกัน”
สุดนภายิ้ม “ได้ ชั้นจะรอดู”
นาวินทำหน้าเอาจริงเอาจังมาก

ฉัตรพรร้องเพลงคลอเปียโนอยู่ในคลับ เสี่ยคนหนึ่งนั่งมองฉัตรพรร้องเพลงด้วยสีหน้าพอใจ เสี่ยกระดิกนิ้วเรียกบ๋อย
“เอานามบัตรไปให้นักร้องคนนั้นที”
ฉัตรพรร้องเพลง บ๋อยถือนามบัตรเดินไปให้ฉัตรพร ฉัตรพรรับไว้อ่าน แล้วร้องเพลงต่อจนจบ
ฉัตรพรเดินลงจากเวทีไปหาเสี่ย
“มานั่งเป็นเพื่อเสี่ยหน่อยสิหนู”
“ได้ค่ะเสี่ย”
ฉัตรพรนั่งลงรินเหล้าให้เสี่ย
“ดื่มนะคะ”
เสี่ยยิ้มพอใจแล้วยกแก้วดื่ม ฉัตรพรแอบมองอย่างเบื่อหน่าย
เมธีกับกลุ่มเพื่อนเดินเข้ามาในคลับ ฉัตรพรมองกลุ่มของเมธีนิ่ง
“คุณเมธี”
ฉัตรพรหันไปกวักมือเรียกบ๋อยแล้วกระซิบอะไรบางอย่าง บ๋อยไป ฉัตรพรหันไปเติมเหล้าให้เสี่ย
“ดื่มก่อนนะคะ เดี๋ยวฉัตรไปตามน้องๆมาดูแลเสี่ยก่อน ฉัตรขอตัวไปเติมแป้งหน่อยนะคะ”
เสี่ยเริ่มเมา ฉัตรพรเดินไป

ประภัสสรนั่งอยู่ในห้องนอนแล้วเธอก็ลุกเดิน พร้อมทั้งมองอย่างรอคอย

เมธีกับกลุ่มเพื่อนนั่งดื่มเหล้ากัน เมธีดื่มเหล้าแล้วลุกขึ้น
“ผมขอตัวแป๊บนึงนะครับ”
เมธีลุกขึ้นเดินออกจากกลุ่มไป

เมธีเดินเลี่ยงมาที่มุมสงบ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดโทรหาประภัสสร ฉัตรพรที่แอบมองอยู่แกล้งเดินออกมาชนเมธี เมธีชะงัก
“อ้าว คุณเมธีนี่เอง มาคนเดียวหรือคะ”
เมธีนิ่งนึก “คุณฉัตรพร ผมมากับเพื่อนครับ”
“ตายจริง จำชื่อฉัตรได้ด้วย น่าจะบอกฉัตรก่อน มาค่ะ เดี๋ยวฉัตรจะดูแลพวกคุณเอง”
ฉัตรพรจูงมือเมธี
“มาสิคะ เร็วเข้า”
เมธีชะงักแล้วเดินตามฉัตรพรไป

ประภัสสรหลับตาไม่ลงจึงได้แต่นั่งเหงาๆ อยู่บนเตียง
เพื่อนๆ ของเมธีชนแก้วฉลองกันอย่างสนุกสนาน เมธีหยิบแก้วขึ้นดื่มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง ฉัตรพรแอบมองเมธีเงียบๆ
“จะโทรหาที่บ้านหรือคะ” ฉัตรพรถาม
“ครับ สงสัยจะปิดเครื่องนอนแล้ว” เมธีตอบ
ฉัตรพรรินเหล้าให้เมธี “ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ว่าอะไรมั๊งคะ เพราะคุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ดื่มเถอะค่ะ ฉลองให้กับความสำเร็จ”
“ขอบคุณครับ”
เมธีดื่มจนหมดแล้ว ฉัตรพรยิ้มเอาใจแล้วหันไปชวนทุกคนดื่มอีก ฉัตรพรมองดูเมธียกแก้วขึ้นดื่ม

เมรินนอนอยู่บนเตียง ประภัสสรเดินมานั่งลงมองลูกแล้วก็ร้องไห้อยู่ข้างเตียง เมรินลืมตาขึ้น มองแล้วแอบถอนหายใจเงียบๆ
ตันหยงคิดในใจ “คุณภัส .. เฮ่อ..เพราะอะไรนะ ที่ทำให้ครอบครัวต้องเป็นแบบนี้”
ประภัสสรยังนั่งร้องไห้

เช้าวันใหม่ ที่ห้องพักในโรงแรม เมธีลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงแล้วก็งงๆ เขามองรอบๆตัว
“ที่ไหนเนี่ย”
เมธีลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมหัว ฉัตรพรที่นอนอยู่ข้างๆลุกขึ้นมาเกาะจากด้านหลัง
“ตื่นแล้วเหรอคะ คุณเมธี”
เมธีหันไปมองแล้วก็ตะลึง
“ฉัตรพร”
เมธีเอามือกุมหัวทั้งมึนทั้งตกใจ

ฉัตรพรยิ้มแล้วกอดซบอกเมธี
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เมธีถาม
“อะไรกัน จำไม่ได้เลยหรือคะ” ฉัตรพรถาม
เมธีนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต เมธีชนแก้วกับฉัตรพรแล้วดื่ม
เมธีกุมขมับเพราะปวดหัว
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมคงเมามากจริงๆ”
“ช่างมันเถอะค่ะ เมื่อคืนเป็นอดีตไปแล้ว เรามาพูดกันเรื่องวันนี้ดีกว่า”
เมธีอ้ำอึ้ง “ผมขอโทษ คือ ผม...”

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 6/3 วันที่ 15 ก.พ. 56

พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตร
พรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager