อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/6 วันที่ 26 ก.พ. 56
ชุ่มมองขุนพิทักษ์อย่างห่วงใย มั่นใจว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับขุนพิทักษ์แน่ รำพึงยิ้มมุมปากใส่ชุ่มที่เดินออกไปขุนพิทักษ์ประคองแก้มรำพึง
“เห็นหรือยังว่าพี่รักน้องมากแค่ไหน”
“ค่ะคุณพี่”
“หนูรำพึงนี่เก่งนะ ทำให้ผัวรักผัวหลงได้มากขนาดนี้” คุณหญิงมณีว่า
รำพึงอึ้งไปนิด แล้วรีบกลบเกลื่อน
“ผัวรักเมียมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือคะคุณแม่”
“ก็ดีอยู่หรอก ถ้าความรักมันเกิดจากความเต็มใจ ไม่ใช่บังคับใจ...ด้วยวิธีใดก็แล้วแต่”
“คุณแม่หมายความว่ายังไงขอรับ”
“ตอนนี้แม่พูดอะไรไป พ่อพิทักษ์ก็คงไม่ฟังแม่อยู่ดี”
คุณหญิงกับแจ่มกลับเข้าไปที่ห้อง รำพึงมองตามคุณหญิงอย่างไม่พอใจ
รำพึงเปิดประตูเข้ามาในห้องหอ ด้วยท่าทางโกรธจัด จวงตามมาแล้วรีบปิดประตู
“ข้าชักจะเหม็นหน้านังคุณแม่ขึ้นทุกวันแล้วสิ”
“นั่นสิเจ้าคะ คุณหญิงพูดเหมือนกับรู้ว่า ทูนหัวของบ่าวเล่นชู้กับท่านขุนไวแล้วก็ทำของใส่ท่านขุนพิทักษ์”
รำพึงตบกระโหลกจวงจนหน้าคว่ำ
“เอ็งจะเสียงดังทำไม เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก”
“อุ๊ย ! จวงลืมตัวเจ้าค่ะ”
“ถ้าเอ็งลืมตัวบ่อยๆ หัวเอ็งจะหลุดออกจากบ่า”
“ไม่ลืมแล้วเจ้าค่ะ จวงจะเย็บปากตัวเองให้สนิทเลยเจ้าค่ะ แล้วเรื่องคุณหญิง เราจะทำยังไงดีเจ้าคะ”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะคุณแม่อาจจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ได้ เราต้องนิ่งดูเชิงคุณแม่ไปก่อน ถ้ากระโตกกระตากไป จากที่เราได้เปรียบจะกลายเป็นเสียเปรียบพวกมัน”
ชุ่มนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่พื้นในเรือนท้ายสวน คุณหญิงมณีกับแจ่มอยู่ด้วย
“เอ็งอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ แล้วก็ไม่ต้องลงไปทำงานแล้ว เดี๋ยวข้าจะอดเห็นหน้าหลาน”
ชุ่มก้มกราบ
“ขอบพระคุณคุณหญิงมากที่เมตตาบ่าวกับลูก”
“ข้าจะดูแลเอ็งกับลูกแทนพ่อพิทักษ์ ข้าเชื่อว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพ่อพิทักษ์ เขาถึงเปลี่ยนไปแบบนี้”
“บ่าวอยากช่วยท่านขุน”
คุณหญิงมณีมองชุ่มอย่างมีเมตตา
“เอ็งอยู่เฉยๆ ดีกว่า เกิดเอ็งทำอะไรให้แม่รำพึงไม่พอใจ เอ็งกับลูกจะไม่ปลอดภัย”
“จริงของคุณหญิงนะชุ่ม เอ็งน่าจะเป็นคนที่รู้ฤทธิ์ของคุณรำพึงมากกว่าใคร ยิ่งตอนนี้ท่านขุนทั้งรักทั้งหลงคุณรำพึงแบบนี้ เอ็งต้องระวังตัวให้ดี”
ชุ่มก็ยังไม่สบายใจ คุณหญิงมณีเองก็คิดหนัก
บริเวณโถงเรือน เวลาเย็น ขุนพิทักษ์ประคองรำพึงลงนั่ง บ่าวจัดเตรียมสำรับอาหารมาวาง
“น้องไปอยู่ที่เรือนโน้นซะหลายวัน ไม่รู้นังจวงมันดูแลดีรึเปล่า”
รำพึงแกล้งงอน
“น้องกินไม่ได้ นอนไม่หลับก็เพราะน้องตรอมใจที่คุณพี่ปันใจไปให้นังชุ่ม”
“พี่ไม่มีวันปันใจไปให้ใคร เพราะใจพี่มีให้น้องรำพึงเพียงคนเดียว”
ขุนพิทักษ์หอมรำพึงโชว์บ่าวซะเลย
“ต๊าย...หวานกันซะขนาดนี้ จวงเขินแทนเลยเจ้าค่ะ” จวงว่าแล้วม้วนไปมาตัวกลมจนล้มกลิ้ง
รำพึงกับขุนพิทักษ์หัวเราะปนสมเพชท่าของจวง ขุนพิทักษ์เปิดโถกับข้าว กลิ่นของกับข้าวเตะเข้าจมูกรำพึง รำพึงพะอืด พะอมทันที
“ทานซะหน่อยนะจ๊ะ”
ขุนพิทักษ์ตักข้าวจะป้อน แต่รำพึงทนไม่ได้เอามือปิดปาก วิ่งไปอ้วก ที่หัวบันได ขุนพิทักษ์และจวงตกใจรีบตามไปดูและลูบหลังให้
“ตายแล้วทูนหัวของบ่าว”
“น้องรำพึงเป็นอะไร”
จังหวะนั้นคุณหญิงมณีกับแจ่มเดินขึ้นเรือนมาเห็นสภาพอลหม่านก็เอะใจ! รำพึงอ๊วกอยู่ซักพักอาการก็ทุเลา จวงรีบส่งขันน้ำให้บ้วนปาก
“น้องเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ขุนพิทักษ์ถาม
“น้องเหม็น ได้กลิ่นแกงแล้วอยากจะสำรอก”
พูดไม่ทันขาดคำก็มีอาการพะอืดพะอมอีก จวงทำท่าพะอืด พะอมตาม ขุนพิทักษ์โวย
“นังจวงยืนเซ่ออยู่ทำไม ไปตามหมอ สิวะ จะให้เมียข้าตายก่อนรึไง”
คุณหญิงมณีก้าวเข้ามากับแจ่ม
“ไม่ถึงตายหรอกพ่อพิทักษ์ อาการแบบนี้ มันอาการของคนแพ้ท้อง”
“แพ้ท้อง” จวงช็อก
รำพึงช็อกไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ต่างกับขุนพิทักษ์ที่ดีใจมาก
“ลูก... น้องรำพึงจะมีลูก ลูกของข้า”
ขุนพิทักษ์ดีใจเข้าไปกอดรำพึง แต่รำพึงยังอึ้ง ตารำพึงสบกับตาคุณหญิงมณีที่มีแววตาไม่ยินดียินร้าย
ภายในห้อง คุณหญิงมณีแววตาครุ่นคิดนั่งลง
“ท้องตามกันมาติดๆ นี่มันลูกอิจฉาชัดๆนะเจ้าคะคุณหญิง แต่ก็ดีนะเจ้าคะ คุณหญิงจะได้มีหลานทีเดียวสองคนเลย” แจ่มยิ้มดีใจ
คุณหญิงถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วนึกถึงคำพูดของสม
“เพราะข้ารู้ความลับของคุณรำพึง”
รำพึงหน้าเสีย ตกใจหนัก
“ไม่จริง อย่าไปฟังมัน มันกำลังหลอกเราค่ะคุณพี่”
คุณหญิงมณีถามทันที
“ความลับอะไรไอ้สม”
“คุณรำพึงเล่นชู้กับขุนไว”
ทุกคนตะลึงกันหมด!หันมองรำพึงเป็นตาเดียว
และภาพที่รำพึงช็อกไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ต่างกับขุนพิทักษ์ที่ดีใจมาก
“ลูก...ลูก น้องรำพึงจะมีลูก ลูกของข้า”
คุณหญิงมณีที่นั่งอยู่มีสีหน้าไม่สบายใจ
“ข้าก็ขอให้เป็นหลานข้าจริงๆเถอะ”
ภายในห้องหอ รำพึงเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น จวงมองอย่างงงๆ
“คุณรำพึงเป็นอะไรเจ้าคะ ตั้งแต่เข้าห้องมา จวงยังไม่เห็นคุณรำพึงหยุดเดินเลยนะเจ้าคะ”
“โอ้ย...จะเป็นบ้าน่ะสิ มาท้องอะไรตอนนี้ล่ะเนี่ย”
“อ้าว...ทำไมล่ะเจ้าคะ ท้องตอนนี้สิเจ้าค่ะดีที่สุด เพราะจะได้ปาดหน้าแซงนังชุ่มมัน”
“แล้วถ้าเด็กที่ออกมาหน้าเหมือนไอ้ขุนไวขึ้นมา คนที่จะโดนปาดคอก็คือข้า”
จวงนึกได้
“อุ๊ยตาย บ่าวลืมไปเจ้าคะว่าคุณรำพึงมีสองผะ..(ผัว)” จวงเผลอปาก
รำพึงเขวี้ยงของใส่จวง
“อีจวง...อีบ้า”
จวงเข้าประจบ
“ใจเย็นๆสิเจ้าคะ ยังไงตอนนี้คุณรำพึงก็มัดใจท่านขุนพิทักษ์ได้ทั้งคน อย่างอื่นก็ไม่น่าจะมีปัญหานะเจ้าคะ”
“อย่าให้ไอ้ขุนไวมันรู้เรื่องเด็ดขาด ไม่งั้นมีปัญหาแน่”
เช้าวันใหม่ ณ ที่ว่าการ ขุนไวเดินเข้ามาในกรมอย่างสง่าผ่าเผย ขุนไวพูดกับข้าราชการชั้นผู้น้อย
“การเดินทางไปพระนครของท่านเทศาฯครั้งนี้ เตรียมเอกสารงานต่างๆให้ไปให้ครบ อย่าให้ขาด จะได้ไม่ขายหน้าชาวพระนคร”
ขุนพิทักษ์เดินเข้ามา พอเห็นหน้าขุนไวก็ชักสีหน้าไม่พอใจ
“เอ็งมาที่นี่ทำไม”
“ท่านเทศาเมตตาให้ข้ากลับมาช่วยงานท่าน” ขุนไวบอก
“แต่เอ็งถูกขับออกจากเมืองไปแล้ว”
“แต่ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว และกำลังยืนอยู่ตรงหน้าไอ้คนขี้โกงที่แย่งของคนอื่นอย่างน่าไม่อาย”
ขุนพิทักษ์โกรธพุ่งกระชากคอขุนไว ขุนไวกระชากตอบ
“เอ็งเก่งจริงก็กลับมาแย่งไปให้ได้สิวะ...ไอ้คนขี้แพ้!”
ขุนไวนึกถึงคำพูดของรำพึง
“แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำกับน้อง วิธีนี้เป็นวิธีที่ทำให้ขุนพิทักษ์ตายอย่างทุกข์ทรมานที่สุด”
รำพึงโอบกอดขุนไว
“และที่สำคัญ คุณพี่จะได้ไม่ต้องแปดเปื้อนให้ใครครหาได้ เมื่อขุนพิทักษ์ตาย เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไงคะ”
ขุนไวต้องพยายามระงับอารมณ์ ผลักขุนพิทักษ์ออกไป
“ผยองกับชัยชนะในวันนี้ให้พอใจเถอะ”
“แน่นอน เพราะข้ากับน้องรำพึงมีความสุขกันมาก โดยเฉพาะตอนนี้ที่ข้ากับน้องรำพึงกำลังจะมี...(ลูก)”
ระฆังตีเป๊งขัดจังหวะพอดี ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เข้ามาเรียก ขุนไวและขุนพิทักษ์หันไปตามเสียง
“ขุนพิทักษ์”
“ขอรับท่านเจ้าคุณพิศาล”
“ท่านเทศาอยากได้รายงานภูมิประเทศทางเมืองฝั่งตะวันตก ท่านช่วยไปหาแล้วเอาไปให้ฉันที่ห้องทำงานทีนะ”
“ขอรับท่านเจ้าคุณ”
ขุนพิทักษ์จำต้องออกไปพร้อมกับท่านเจ้าคุณพิศาล
“กอบโกยความสุขเอาไว้เยอะๆ เถอะไอ้พิทักษ์ ก่อนที่จะไม่มีวันนั้นอีกต่อไป”
ขุนไวมองขุนพิทักษ์อาฆาต
ชุ่มนั่งอยู่ที่ท่าน้ำที่เรือนท้ายสวนอย่างเศร้าสร้อย ชุ่มจับท้องตัวเองเบาๆ น้ำตาริน
“สำออยแบบนี้นี่เอง ถึงได้หลอกผู้ชายให้ติดกับเก่งเหลือเกิน” เสียงรำพึงดังขึ้น
“คุณรำพึง!”
“ตกใจอะไรนักหนา...คิดว่าข้าจะมาฆ่าเอ็งรึไง”
ชุ่มจะลุกหนี แต่รำพึงย่างสามขุมต้อนชุ่มไปถึงปลายท่า
จวงเชียร์บอก
“ถีบมันให้ตกน้ำเลยเจ้าค่ะ”
“ข้าจะมาบอกให้เอ็งรู้ไว้ ว่าข้ากำลังจะมีทายาทให้ท่านขุน ซึ่งเป็นทายาทโดยชอบธรรม ไม่ใช่ลูกทาสอย่างเอ็ง เพราะฉะนั้น อย่าสะเออะเอาไอ้ลูกทาสของเอ็งมาเทียบรัศมีลูกผู้มีบุญมาเกิดของข้า”
ชุ่มชะงัก เท้าชุ่มแตะที่ปลายท่าน้ำเกือบตกน้ำ เท้ารำพึงยกจะถีบ แต่เสียงคุณหญิงมณีก็ดังขัดขึ้น
“ไม่ว่าจะลูกทาสหรือลูกผู้ดี ก็เป็นหลานย่าเหมือนกัน”
รำพึงกับจวงหันขวับไปตามเสียง คุณหญิงมณีเดินมากับแจ่ม
“คุณแม่!”
รำพึงรีบปรับสีหน้าแล้วเดินเข้าไปหาคุณหญิง จวงรีบแก้ตัวทืนทันที
“ที่คุณรำพึงเดินไปที่ท่าน้ำ” จวงว่า
“ใครถามเอ็ง” แจ่มถาม
จวงหน้าม้าน ค้อนแจ่ม
คุณหญิงมณีย้อนคำรำพึง
“แม่จะมาบอกให้หนูรำพึงรู้ไว้ว่า ลูกของชุ่มเป็นหลานคนโตที่ย่าต้องรับขวัญเป็นอย่างดี เพราะเป็นเลือดบริสุทธ์ของวงศ์ตระกูลที่มาจากพ่อ จากแม่ ส่วนหลานคนรองแม่ยังต้องดูก่อนว่าเลือดที่ออกมาบริสุทธิ์รึเปล่าทั้งจากพ่อและจากแม่”
รำพึงเริ่มระแวง
“คุณแม่พูดแบบนี้ รำพึงเกรงว่าคุณพี่จะไม่พอใจนะคะ”
“ถ้าพ่อพิทักษ์ไม่พอใจก็ให้เขามาชำระความเอากับแม่”
คุณหญิงมณีดวงตากร้าว จนรำพึงต้องหลบตายอมแพ้และเดินออกไป แจ่มเดินไปประคองชุ่ม
“หลบมาอยู่ถึงนี่ ยังตามมารังควานกันได้”
คุณหญิงมณีส่ายหน้าถอนใจ
“ข้าผิดเอง...ที่บังคับให้พ่อพิทักษ์แต่งงานกับรำพึง จนเกิดปัญหาไม่หยุดหย่อนแบบนี้”
ชุ่มเข้าไปจับเท้าคุณหญิง
“ถ้าจะผิดก็ผิดที่บ่าวเจ้าค่ะ ที่ไม่รู้จักเจียมตัว”
“ชุ่มเอ็งเป็นคนดี ความดีจะคุ้มครองเอ็ง”
“คุณหญิงเจ้าคะ ข้าเป็นห่วงท่านขุน”
“ข้าก็เป็นห่วงไม่น้อยไปกว่าเอ็งหรอก พ่อพิทักษ์เป็นลูกชายข้า ข้าไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายลูกข้าได้”
คุณหญิงมณีแววตามุ่งมั่น
คุณหญิงมณีเดินนำแจ่มมาอย่างเร็วไปยังที่ทำการ
“คุณหญิงมาทำอะไรที่ที่ว่าการเจ้าคะ”
“ข้าจะมาพ่อพิทักษ์ไปรดน้ำมนต์กับหลวงพ่อ ถ้าปล่อยให้กลับถึงเรือนเจอแม่รำพึง ท่าทางจะไม่ได้ไป เดินเร็วๆนังแจ่ม ข้าร้อนใจ”
“เจ้าค่ะๆ”
คุณหญิงมณีกับแจ่มเดินผ่านไป ขุนไวที่ยืนอยู่ ได้ยินเรื่องของคุณหญิงก็ร้อนใจเดินตามไป
บริเวณลานหน้าที่ทำการ คุณหญิงถามถึงขุนพิทักษ์กับข้าราชการคนหนึ่ง
“ท่านขุนพิทักษ์อยู่รึเปล่า”
ขุนไวตามเข้ามาดูอย่างไม่ห่าง ขุนพิทักษ์ลงมาจากบันไดมาพอดี คุณหญิงปราดเข้าไปหา
“พ่อพิทักษ์”
“คุณแม่ทำอะไรที่นี่ขอรับ”
“แม่มาหาลูก ลูกไปวัดกับแม่นะ”
“ไปทำไมขอรับ”
“ไปให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์หน่อยนะลูก อะไรที่ร้ายๆจะได้กลายเป็นดี”
คุณหญิงพยายามตื๊อขุนพิทักษ์
“ไม่ไปขอรับคุณแม่ ลูกอยากกลับไปหาน้องรำพึง ลูกคิดถึงน้องรำพึงใจจะขาดอยู่แล้ว”
คุณหญิงคิด แต่แจ่มคิดได้เลยโพล่งออกไป แจ่มโกหกบอก
“คุณรำพึงรอท่านขุนอยู่ที่วัดเจ้าค่ะ”
“จริงเหรอนังแจ่ม”
คุณหญิงรีบรับลูกต่อ
“จริงจ๊ะลูก หนูรำพึงไปคอยลูกอยู่ที่วัดนานแล้ว”
“ก็ได้ขอรับ ถ้าน้องรำพึงอยู่ที่วัด ลูกก็จะไป”
คุณหญิงกับแจ่มยิ้มดีใจ ขุนพิทักษ์กำลังจะเดินไป ขุนไวนึกถึงคำพูดของรำพึง
“นานเท่าไหร่ไอ้ขุนพิทักษ์ถึงจะตาย”
“อดทนหน่อยนะคะ เมื่อวันนั้นมาถึงน้องสัญญาว่ามันจะคุ้มค่ากับการรอคอย”
แล้วทันใดขุนไวก็ปราดเข้ามาหาคุณหญิงมณีและขุนพิทักษ์ ขุนไวยกมือไหว้คุณหญิงมณี
“กราบคุณหญิงขอรับ”
“พ่อไว”
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/6 วันที่ 26 ก.พ. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager