อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 9/6 วันที่ 22 ก.พ. 56
เมรินนิ่งคิดแล้วลุกขึ้นยืนยิ้ม“น้าวีต้องช่วยน้องเมย์นะคะ”
เมรินจูงปฐวีขึ้นไปบนเวที หนึ่งฤทัยมองตามยิ้มๆ แต่สุดนภามองเมรินนิ่ง
“นี่แกจะทำอะไรของแกนะ หยง” สุดนภาพูดกับตัวเอง
นาวินกระซิบ “คุณบ่นอะไรขอคุณน่ะ”
สุดนภาค้อนนาวินแล้วก็มองเมรินอย่างไม่สบายใจ
เมรินเดินขึ้นมาบนเวที ส่วนปฐวีเดินตามมาอย่างเขินๆ
“การแสดงในวันนี้พิเศษมาก แต่เมย์ต้องมีผู้ช่วยนะคะ ผู้ช่วยของเมย์คือ คุณหมอปฐวีค่ะ”
บรรดาแขกปรบมือ ปฐวีโค้งรับ
เมรินกระซิบ “น้าวีช่วยน้องเมย์ด้วยนะคะ”
“ยินดีเลยครับ สาวน้อย”
เมรินยิ้มแล้วกระซิบข้างหูปฐวี ปฐวีพยักหน้า คนดูมองด้วยความสงสัย ปฐวีกระซิบหลังเวที เจ้าหน้าที่ยกเก้าอี้มาสองตัวพร้อมกีต้าร์ ปฐวีอุ้มเมรินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้แล้วพยักหน้าให้
“ขอมอบเพลงนี้ให้กับคุณย่าเป็นของขวัญนะคะ” เมรินพูด
ปรงทองยิ้มภูมิใจ ปรางค์ทิพย์หน้าหงิก
ปฐวีกับเมรินร้องเพลงฝรั่งซึ้งๆ อวยพรปรงทอง
แขกในงานเดินเอาดอกไม้ไปให้เมรินบนเวที เมรินรับแล้วหันไปยิ้มให้ปฐวี ปรางค์ทิพย์มองคนรอบๆ ตัวด้วยความหงุดหงิดจนจบเพลง
เมรินกับปฐวีมองสบตากันซึ้งแล้วร้องจนจบเพลง ทุกคนในงานปรบมือให้
เมรินกับปฐวีเดินลงมาจากเวที สุดนภารีบเดินเข้าไปรับ
“น้องเมย์ร้องเพลงเก่งมาก ใครสอนให้ครับ” ปฐวีถาม
เมรินชะงัก “ครูบี๋ไงคะ”
สุดนภาเดินเข้ามาได้ยินพอดีก็งง
“ครูบี๋นี่เก่งนะครับ สอนร้องเพลงด้วย”
“คะ บี๋..เนี่ยนะ” สุดนภานึกได้ “อ๋อค่ะ” สุดนภากระซิบ “มานี่เลย น้องเมย์”
สุดนภารีบลากแขนเมรินออกไป นาวินเดินเข้ามายืนมอง
“ไม่อยากเชื่อนายยังเล่นกีต้าร์ได้เพราะเหมือนเดิม แหมน้องเมย์นี่สุดยอดเลยว่ะ สำเนียงเป๊ะยังกะนักเรียนนอก” นาวินชม
ปฐวีคิด แต่ทำเป็นพูด “ต้องชมครูบี๋ ครูบี๋เป็นคนสอน” ปฐวีตบไหล่ “ไปหาคุณย่าก่อนนะ”
“ล้อเล่นหรือเปล่า ครูบี๋น่ะหรือร้องเพลง หายใจยังเพี้ยนเลย เป็นไปได้ไง”
นาวินงง ก่อนจะมองตามสุดนภากับเมรินไป
สุดนภาลากเมรินเดินออกมา
สุดนภาโวยวาย “ชั้นเตือนแกกี่ครั้งกี่หนแล้ว ห้ามทำอะไรแบบนี้ไม่เข้าใจหรือ”
“มันจำเป็น เพราะชั้นคงโดนป้าปรางค์แกล้งแน่ๆ” เมรินบอก
“นี่หยง ไม่ว่าแกจะทำเพราะอะไรก็ตาม มันยิ่งทำให้เรื่องนี้ยุ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่นะ”
“ชั้นไม่มีทางเลือกนี่บี๋ แกเข้าใจชั้นใช่ไหม”
“ชั้นน่ะเข้าใจแกเสมอแหล่ะหยง แต่ระวังหมอวีเค้าจะไม่เข้าใจก็แล้วกัน”
สุดนภาหงุดหงิด ส่วนเมรินเครียด
บรรดาแขกจับคู่เต้นรำกันในจังหวะสโลว์ หนึ่งฤทัยกับปฐวีออกไปเต้นรำด้วยกัน เมรินที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถึงกับหน้าคว่ำ
“นึกถึงงานตอนเราเรียนจบนะคะ วีมีแต่สาวๆมาขอเต้นรำ” หนึ่งฤทัยบอก
ปฐวีคิดแล้วยิ้ม “หนึ่งเองก็มีแต่หนุ่มๆมาขอเต้นรำเหมือนกันนี่”
เมรินเมินหน้าออกแล้วหันไปหาสุดนภา
นาวินกับสุดนภายืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร นาวินหยิบอาหารส่งให้สุดนภาลองชิม
“นี่ก็น่าอร่อยนะ ลองชิมดู”
“จริงด้วย”
“ไปเต้นรำกันไหม”
สุดนภาเหล่ตามอง “ชั้นไม่ชอบเต้นรำ”
“ไม่ชอบหรือไม่กล้า”
“ไม่ต้องแกล้งท้า ไม่สำเร็จหรอก”
สุดนภาเอาขนมยัดใส่ปากนาวิน นาวินรีบกิน
“อืม.. อร่อยแฮะ” นาวินหยิบขนม “ชิ้นสุดท้าย” นาวินกระพริบตาให้
เมรินบ่น “..ให้มันได้แบบนี้สิ ไม่มีใครสนใจชั้นเลย”
เมรินนั่งง่อย
ประภัสสรกับเมธีเต้นรำกันอย่างมีความสุข เมธีกระซิบข้างหูประภัสสร ประภัสสรยิ้มรับ อย่างมีความสุข ปรงทองมองบนเวทีแล้วยิ้ม ปรางค์ทิพย์หงุดหงิด
“แม่ภัสนี่ ไม่รู้จักอายบ้างเลย แต่งตัวไม่ดูกาลเทศะ โป๊จนน่าเกลียดหน้าไม่อาย”
“ก็สวยดี ทำไมจะต้องอายด้วย” ปรงทองบอก
“ปรางค์เห็นว่าไม่เหมาะนี่คะคุณยาย อายุก็ไม่ใช่จะน้อยๆ”
“เฮ้อ..แม่ปรางค์เอ๊ย เพลาๆนิสัยชอบจับผิดคนอื่นลงหน่อยเถอะ ชีวิตจะได้มีความสุข ไปชวนพ่อเสกสรรไปเต้นรำบ้างสิ เวลาสนุกสนานจะมามัวนั่งคิดเครียดทำไมกัน ไปไป๊”
“แหม คุณยายก็ ปรางค์ไม่ใช่แม่ภัสนี่คะ ใส่อะไรก็สวย ทำอะไรก็งามถูกใจคุณยายไปหมด อย่างปรางค์น่ะทำอะไรก็ผิดทั้งนั้นแหละ”
“ชั้นขอทีเถอะ วันนี้วันเกิดชั้น อย่าทำตัวพาลพาโลคนโน้นคนนี้ไปหมด คนรอบๆตัวเค้าจะเบื่อเอานะ”
ปรางค์ทิพย์มองปรงทองด้วยความหงุดหงิด เธอค้อนปรงทองแล้วเดินไป ปรงทองมองปรางค์ทิพย์แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหนัก
ปฐวีพาหนึ่งฤทัยกลับมานั่ง
“เชิญครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้หนึ่งนะ”
พนักงานเดินมาเสริฟน้ำพอดี ปฐวีหยิบน้ำให้หนึ่งฤทัย
“ขอบคุณค่ะ วีเต้นรำเก่งนะคะ”
“หนึ่งก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ”
“หนึ่งได้คู่เต้นดีต่างหาก”
ปฐวียิ้ม
เมรินมองทั้งคู่ยิ้มให้กันแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อๆ
“เบื่อแล้วเหรอ น้องเมย์” ปฐวีถาม
เมรินงอนจึงคิดในใจ “ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นสนใจหรอก”
ปฐวีกับหนึ่งฤทัยมองตามอย่างงงๆ
“ท่าทางน้องเมย์จะไม่ค่อยชอบหนึ่งหรือเปล่าคะ” หนึ่งฤทัยถาม
“ไม่หรอกครับ แกคงเหนื่อยมากกว่า”
หนึ่งฤทัยพยักหน้าคลายใจ ปฐวีมองตามเมรินแล้วนิ่งคิด เมรินเดินมาหาปรงทอง ปรงทองดึงตัวเมรินมากอดไว้อย่างรักใคร่
เมธีกับประภัสสรเดินจูงมือกันออกมาจากฟอร์เต้นรำ สุดนภากับนาวินเดินคุยกันมาอย่างกระหนุงกระหนิง
“วันนี้พี่ภัสสวยจังเลยนะครับ” นาวินชม
ประภัสสรเขิน “ต้องขอบคุณครูบี๋นั่นแหละค่ะหาช่างแต่งหน้ามาให้ ฝีมือดีมากเลย ขอบคุณนะคะ”
“ช่างคนนี้เป็นช่างแต่งหน้าให้เพื่อนบี๋ตอนงานหมั้น น้องเมย์กำชับนักหนาว่าต้องเป็นคนนี้เท่านั้น” สุดนภาบอก
ประภัสสรงง นาวินหันมามองหน้าสุดนภา สุดนภาชะงักแล้วดึงนาวินไปทันที
“แล้วน้องเมย์รู้จักช่างคนนี้ได้ยังไง” นาวินถาม
สุดนภาอ้าปากค้าง “ชั้นเคยเรียกมาแต่งหน้าที่โรงเรียน!”
“ที่โรงเรียนเนี่ยนะ”
“เออน่า ขอตัวก่อนนะคะ ชั้นชักหิวอีกแล้วสิ”
สุดนภารีบเดินไป นาวินรีบตามไป
ประภัสสรกับเมธีมองตามแล้วยิ้ม
“จะว่าไปคู่นี้ก็น่ารักสมกันดีอยู่นะ” เมธีบอก
“ค่ะ นาวินเป็นคนดี น่ารัก ภัสเห็นมาตั้งแต่เด็ก ครูบี๋ก็น่าเอ็นดู”
“ดึกแล้ว พาน้องเมย์ไปพักดีกว่า”
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วยิ้ม
เมรินนั่งเท้าคางมองรอบๆตัวด้วยความเบื่อหน่าย เมธีกับประภัสสรเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้างคะน้องเมย์ เหนื่อยหรือยัง” เมธีถาม
“ขึ้นไปพักดีมั๊ยคะ ดึกมากแล้วนะ”
“แต่น้องเมย์ยังไม่ง่วงนี่คะ”
เมรินมองดูคนเต้นรำในฟอร์แล้วถอนหายใจ เมธีมองตาม
“อยากเต้นรำหรือลูก เต้นกับพ่อดีมั๊ย” เมธีถาม
เมรินส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกค่ะ น้องเมย์อยากดูเฉยๆ”
ประภัสสรกับเมธีมองหน้ากัน
เสียงปฐวีดังขึ้น “ถ้าไม่รังเกียจ ให้เกียรติเต้นกับผมซักเพลงได้มั๊ยครับสาวน้อย”
เมรินหันไปมองเห็นปฐวียืนยิ้ม
“น้าวี”
“เต้นรำกับน้าวีซักเพลงนึงนะ โอเค”
เมรินทำเมิน
“ว่าไงครับ สาวน้อย งอนจนแก้มป่องแล้ว”
เมรินยิ้มออกแต่ก็ยังงอน
ปฐวีอุ้มเมรินเดินออกไปที่ฟอร์ ประภัสสรกับเมธีมองตามแล้วยิ้มเอ็นดู ปฐวีอุ้มเมรินเต้นรำ
“งอนอะไรน้าวี ขี้งอนจังเลยนะเรา” ปฐวีว่า
“หลงตัวเอง ไม่ได้งอนซะหน่อย” เมรินบอก
“พูดแบบนี้ เดี๋ยวน้าวีหอมโชว์เลยนะ” ปฐวีทำท่าจะหอม
เมรินกลัว “อย่านะคะ”
ทั้งสองหัวเราะให้กัน
สุดนภากับนาวินยืนมองอยู่ สุดนภาเห็นตันหยงกับปฐวีสบตากัน
“แหม..เต้นรำกับหมอวี หน้าบานเชียวนะหยง”
นาวินงง “คุณพูดอะไรของคุณ ใครหน้าบาน”
สุดนภาสะดุ้ง “นี่คุณ ไม่รู้ซะเรื่องได้มั๊ย”
สุดนภาเดินไป นาวินงง
“อ้าวก็ผมอยากรู้นี่นา”
ปฐวีกับตันหยงเต้นรำคู่กันแล้วสบตากันหวานซึ้ง
งานเลี้ยงเลิก ปฐวีเดินมาส่งหนึ่งฤทัยที่ลานจอดรถ นาวินกับสุดนภาเดินตามมา
“หนึ่งสนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณที่ชวนนะคะ”
“ขับรถดีๆนะครับ”
“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
ปฐวียิ้มให้หนึ่งฤทัย เขาเปิดประตูรอจนหนึ่งฤทัยขับรถออกไป นาวินกับสุดนภาเดินมาถึง
“ไงละเพื่อน มองตามจนลับตาเชียวหรือ หรือว่าแกจะขยับสถานะวะ” นาวินถาม
“อะไรของแกเจ้าวิน ขยับเขยิบอะไร”
“หนอยไอ้หมอปากแข็ง ไม่มีใจทำไมมองจนลับตาขนาดนั้น”
“ไม่มีอะไรซักหน่อย ว่าแต่แกเถอะ ไปส่งครูบี๋ให้ถึงบ้านนะโว๊ย”
“ไม่ต้องห่วง ชั้นเป็นสุภาพบุรุษอยู่แล้ว”
ปฐวีแกล้งอำหน้าตาย “ครูบี๋ระวังตัวให้ดีนะครับ ไอ้เจ้าวินมันหัวพญานาค ไว้ใจไม่ได้หรอก”
“อ้าว ไอ้วี พูดแบบนี้ได้ไง ผมน่ะสุภาพบุรุษ ถ้าคุณไม่เผลอนะ”
ปฐวีกับนาวินหัวเราะขำ สุดนภาค้อน
“บี๋ไม่กลัวหรอกค่ะ บี๋มีกรงเล็บอินทรีย์ไว้จิกพญานาค”
สุดนภากางเล็บ นาวินทำหน้าหวาดเสียว
“ไปดีกว่า เชิญครับคุณผู้หญิง”
นาวินเปิดประตูให้สุดนภา
“ไปนะคะ คุณหมอวี”
ทั้งคู่ขึ้นรถแล้วขับออกไป ปฐวีมองตามแล้วยิ้ม
เมรินนั่งดูดาวที่ริมสระน้ำ ปฐวีเดินเข้ามานั่งด้วย
ปฐวีนั่งลงไปแล้วมอง “ทำไมยังไม่ขึ้นไปนอน”
“วันนี้น้าวีมีความสุขมั๊ยคะ”
ปฐวีนิ่งคิด “มีสิ วันนี้น้าวีมีความสุข แล้วน้องเมย์ล่ะ”
“น้องเมย์ก็มีความสุขค่ะ”
ทั้งคู่ล้มตัวลงนอนเคียงคู่กันแล้วมองท้องฟ้าเงียบๆ เมรินสังเกตปฐวี
“น้าวีคะ ถ้ามีใครคนนึงโกหกน้าวี น้าวีจะโกรธมั๊ย”
ปฐวีเงียบครู่นึงก่อนพูด “โกหกเรื่องอะไรล่ะ หรือว่าน้องเมย์โกหกอะไรน้าวี”
เมรินอึกอัก “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ น้องเมย์ถามเฉยๆ”
“ไม่รู้สิ คงโกรธมั๊ง”
“แล้วน้าวีจะอภัยให้มั๊ยคะ” เมรินถาม ปฐวีเงียบ “ก็น้าวีบอกเองไม่ใช่หรือ ว่าคนเราต้องให้อภัยกัน”
“ใช่ น้าวีพูดแบบนั้นจริงๆ แต่ถ้า คนนั้นตั้งใจโกหกหลอกลวงตั้งใจทำให้เชื่อ ถ้าเป็นน้องเมย์ น้องเมย์จะรู้สึกยังไง”
เมรินหน้าเจื่อน ปฐวีมองนิ่งซักพักก่อนจะรู้สึกสงสารเลยแกล้ง
“ถามแบบนี้ แสดงว่ามีอะไรปิดบังน้าวี บอกมาเดี๋ยวนี้นะจะบอกหรือไม่บอก ถ้าไม่บอกน้าวีฟัดเลยนะ”
ปฐวีแกล้งจะฟัดน้องเมริน เมรินร้องโวยวายขำๆ
นาวินเดินมาส่งสุดนภาที่หน้าห้อง
“ผมขออะไรอย่างนึงได้มั๊ย”
สุดนภาตอบทันที “ไม่ได้”
นาวินทำงอน สุดนภาง้อ
“จะเอาอะไรว่ามา”
“ถ้าคุณมีอะไรไม่สบายใจ ต้องบอกผม อย่าปิดบัง สัญญา”
สุดนภานิ่งคิด “คุณแน่ใจหรือ”
“แน่ใจสิ ผมคิดมานานแล้ว”
“แต่ชั้นยังไม่แน่ใจ ขอเวลาคิดก่อน”
นาวินถอนใจ “ผมจะรอ ราตรีสวัสดินะครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ คุณนาวิน”
สุดนภาไขกุญแจห้อง นาวินยืนรอ สุดนภาไขเสร็จแล้วเปิดประตูแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนาวินยืนรอ
“จะรอทำไมอีกล่ะ ไปได้แล้ว”
“อ้าว ไม่มีกู๊ดไนท์คิสเหรอ”
สุดนภายิ้มแล้วเอามือขึ้นหยิกแก้มนาวินจนนาวินร้อง
สุดนภาหัวเราะ “ไปได้แล้ว”
สุดนภาเข้าห้องแล้วปิดประตู นาวินมองตามแล้วแกล้งโกรธ
นาวินเดินออกจากหน้าห้อง แล้วเสียงแมสเสจก็ดังขึ้น นาวินกดรับ หน้าจอโทรศัพท์นาวิน เป็นรูป Emoji “จุ๊บๆ” จากสุดนภา
นาวินยืนพึงประตูพิมพ์แมสเสส สุดนภาที่ยืนอยู่หน้าประตูตกใจกดดู
“ฝันดีนะ ยัยลูกหมู” สุดนภาแค้น “ตาบ้า ว่าชั้นอ้วนเหรอ”
นาวินที่อยู่หน้าห้องยิ้ม ก่อนจะเดินออกไป
เมรินยิ้มเศร้า เธอนึกถึงตอนที่ปฐวีเล่นด้วย เมรินพูดกับสร้อยที่แขน
“ขอบคุณนะคะ คุณหมอวี ที่ทำให้หยงอยุ่ในร่างน้องเมย์อย่างมีความสุข”
ปรงทองนั่งอยู่กลางบ้าน ปรางค์ทิพย์ ปรงแก้ว และปรงขวัญเดินเข้ามา
“มาสิ เจ้าแก้วเจ้าขวัญมาหาทวดใกล้ๆหน่อยสิ” ปรงทองเรียก
ปรงแก้วกับปรงขวัญคลานเข้าไปหา ปรงทองหยิบแหวนสองวงออกมาส่งให้
“ทวดมีของให้เจ้าสองคน เอาไปฝากแม่เจ้าไว้ก่อน โตเป็นสาวรู้จักรักษาของแล้วค่อยเอาไปใช้ รู้มั๊ย”
ปรงแก้วกับปรงขวัญรับของไปอย่างงงๆ
“ยังไม่รีบขอบคุณคุณยายทวดอีก ลูกแก้วลูกขวัญ”
ปรงแก้วกับปรงขวัญไหว้ตามคำสั่ง
“ขวัญขออนุญาตไปเล่นตุ๊กตาได้มั๊ยคะคุณแม่”
ปรางค์ทิพย์ถลึงตาใส่
“ไปเถอะลูกทวดอนุญาติ” ปรงทองบอก
ปรงแก้วกับปรงขวัญส่งแหวนให้ปรางค์ทิพย์ก่อนจะวิ่งออกไปเล่นแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ปรงทองมองตามแล้วถอนหายใจ
“ทีนี้หล่อนพอใจหรือยังล่ะแม่ปรางค์”
“คุณยายก็มองปรางค์ในแง่ไม่ดีเรื่อยเลย ทั้งๆที่ปรางค์ยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ”
ปรงทองพูดอย่างอารมณ์ดี “แม่ปรางค์ ชั้นเลี้ยงหล่อนมาเกือบจะสามสิบปี ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าหลานคนไหนนิสัยเป็นยังไง หวังว่าหล่อนคงจะพอใจแล้วนะ”
“แหม คุณยายก้อ ขอแค่คุณยายเมตตาเหลนเท่าๆกันปรางค์ก็ดีใจแล้วละค่ะ”
ปรางค์ทิพย์ไหว้ลาปรงทองแล้วเดินไป ปรงทองมองตามแล้วส่ายหน้า
ปรางค์ทิพย์ที่นั่งอยู่หน้ากระจกพิจารณาแหวนที่ปรงทองให้มา เสกสรรยืนแต่งตัวอยู่
“กะอีแค่แหวนขี้ปะติ๋ว จะไปมีค่าอะไรอย่างดีก็แค่แสนสองแสน แล้วจะมาพูดว่ายุติธรรมเชอะ”
“แหม..ลูกเรายังเด็กจะเอาอะไรนักหนา แหวนใส่เล่นก็พอ”
“คุณไม่รู้อะไร พระองค์นั้นน่ะ เป็นพระเก่าแก่ คุณยายใส่ติดตัวมาตลอด ป่านนี้คงเป็นล้านแล้วมั๊ง มันเทียบกันไม่ได้หรอก”
ปรางค์ทิพย์เปิดลิ้นชักแล้ววางแหวนสองวงไว้อย่างไม่สนใจ
“แล้วนี่คุณจะไปไหน ทำไมแต่งตัวแบบนั้น”
อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 9/6 วันที่ 22 ก.พ. 56
พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตรพรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56
ที่มา manager