อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5/2 วันที่ 19 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5/2 วันที่ 19 ก.พ. 56

“ในเมื่อพี่ชายธงทำผิด ก็ต้องมาง้อเราถึงจะถูก”
ธารินวางกระเป๋าถือ เชิดหน้า มีศักดิ์ศรีทิฐิ
อสิตและอนุชนั่งเล่นเกมในไอแพดแข่งกันอยู่ที่ศาลาในสวนบ้านวิชเวทย์อย่างสนุกสนาน ต่างคนต่างไม่ยอมกัน สุดท้ายอนุชแพ้ ทั่งสองหัวเราะกันสนุก
“สนุกกันใหญ่เลยนะคะ” อรชายกจานผลไม้เข้ามา

“เราไม่มีเวลาเล่นเกมส์ด้วยกันอย่างนี้นานแล้วนะ ขอบใจอรกับนุช ที่ทำให้พี่คิดได้ว่าชื่อเสียงเงินทองเป็นแค่ของนอกกาย ครอบครัวต่างหากที่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด”

อสิตกุมมืออรชาและอนุช สามพี่น้องยิ้มให้กัน อบอุ่น มีความสุข ทันใดนั้นเสียงลลิตากรี๊ดลั่น
“อ๊ายยย!”
อสิต อรชาและอนุชต่างตกใจ
“ลิต้า!”
ลลิตากรีดร้องอย่างเสียขวัญ แหวนยืนอยู่ด้วย ทั้งสองต่างหวาดกลัว อนุชรีบไปดู อรชาเช็นรถอสิตไปด้วย
“พี่ลิต้าคะ”
อสิตเข้าไปถาม
“ลิต้า เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
มุมหนึ่งใกล้รั้ว มีถุงขยะสีดำเปิดอ้า ภายในถุงมีชิ้นส่วนของหุ่นโชว์ผู้หญิง แยกส่วนเป็นชิ้นๆ มีหัว ลำตัว แขน ขา อสิต อรชาและอนุชเห็นชิ้นส่วนหุ่นโชว์ ต่างตกใจ โทรศัพท์มือถือของอสิตดังขึ้นเขารับสาย
“ฝีมือเสี่ยเองเหรอ เสี่ยทำแบบนี้ทำไม”
เสี่ยยศพูดสายเสียงเหี้ยม
“ถ้าลื้อไม่ใช้หนี้ คราวหน้าอาจไม่ใช่แค่หุ่น แต่เป็นวิชเวทย์สักคน”
อสิตตกใจ กลัว
“อย่านะเสี่ย อย่าทำอะไรเมียกับน้องผมนะ พวกเขาไม่เกี่ยว”
เสี่ยยศตัดสายไป อสิตตื่นกลัว
“เสี่ย ฮัลโหล เสี่ย”
อสิตเครียด อนุชหันมาถาม
“ฝีมือเสี่ยยศเหรอคะ”
อสิตพยักหน้า
“มันต้องการให้เราใช้หนี้ทั้งหมด ไม่งั้น…มันจะฆ่าเรา”
ลลิตา อรชาและอนุชต่างตกใจ ลลิตาหวาดกลัวมาก วิ่งหนีออกไป ทุกคนต่างเป็นห่วงรีบตาม

ลลิตาสติแตก รีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของยัดใส่กระเป๋าเดินทาง อรชาและอนุชเข็นอสิตเข้ามาในห้อง เห็นเข้าก็ตกใจ
“พี่ลิต้าใจเย็น มีสติหน่อยสิคะ” อนุชเข้าไปปลอบ
“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว ฉันไม่อยากเป็นอย่างหุ่นพวกนั้น ฉันยังไม่อยากตาย”
อสิตจับมือลลิตาไว้ ดึงมากอดปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวนะลิต้า ผมไม่มีวันยอมให้ทำพวกมันทำอะไรคุณกับน้องๆเด็ดขาด ถึงต้องแลกด้วยชีวิตผม ผมก็ยอม”
ลลิตาร้องไห้ในอ้อมกอดของสามี อสิตกอดปลอบภรรยาทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังมืดมน ไม่รู้จะหาเงินจากไหน อรชาและอนุชเองก็กังวล ทั้งสองกุมมือกัน แทนคำปลอบโยน

วันใหม่...อสิตคุยกับกร้าวในห้องทำงานที่บ้าน ทั้งสองต่างเคร่งเครียด...อนุช อรชาและลลิตาอยู่หน้าห้อง ทั้งสามต่างเครียด รอฟังผล ครู่หนึ่งประตูห้องเปิดออก กร้าวออกมาจากห้อง เจอหน้าอนุชเป็นคนแรก ทั้งสองมองตากัน
“คุณกร้าว ตกลงว่ายังไงคะ”
ลลิตารีบแทรกเข้ามาหากร้าว กร้าวขรึมๆ
“เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัว พวกคุณคุยกับคุณสิตเองดีกว่าครับ”
กร้าวออกไป ลลิตารีบเข้าไปในห้องอย่างอยากรู้ อรชาและอนุชตามไปพบอสิตที่นั่งเครียดอยู่
“ว่าไงคะสิต” ลลิตาร้อนใจ
อสิตส่ายหน้าช้าๆ
“คุณกร้าวยังไม่รับปาก เขาขอเวลาคิดก่อน”
ลลิตาหน้าเสียทั้งต่างเป็นกังวล

กร้าวเดินเข้ามาที่ห้องโถงเห็นรูปภาพเต็มตัวของนายประสิทธิ์ วิชเวทย์แขวนอยู่ เขาจ้องหน้าประสิทธิ์เขม็ง
“ฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่พวกวิชเวทย์จนตรอก”
กร้าวตาวาวด้วยความแค้น เขานึกถึงอดีต ตอนที่ประสิทธิ์ข่มขืนแม่ของเขา กร้าวแววตาเจ็บปวด โกรธแค้นประสิทธิ์มาก
“แกย่ำยีแม่ฉัน เห็นชีวิตแม่ฉันเป็นของเล่น ฉันจะทำกับลูกของแกเหมือนกัน”
กร้าวยิ้มให้รูปประสิทธิ์ วิชเวทย์
“แกรอดูความหายนะของลูกๆ แกทุกคนให้เต็มตา”

กร้าวตาวาวด้วยความโกรธแค้น เจ็บปวดลึกๆ ในใจ
อรชาเดินเข้ามาที่มุมหนึ่งในบ้านซึ่งกร้าวรออยู่

“คุณกร้าว”
กร้าวรีบเข้าไปหาแววตาอาทร ห่วงใย กุมมือไว้
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะหาทางช่วยคุณ”
“แต่เงินไม่ใช่น้อยๆ นะคะ”
“ไม่มีอะไรในโลกนี้มีค่าเกินกว่าชีวิตและความปลอดภัยของคุณ”
อรชาซาบซึ้งใจ
“คุณกร้าว ขอบคุณนะคะ คุณดีกับอรเหลือเกิน”
กร้าวดึงมากอด อรชารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย อนุชเดินผ่านมาเห็น รีบหลบ แอบมอง เห็นกร้าวกอดอรชา ก็ไม่สบายใจ

กร้าวจะกลับ ลลิตาโผล่มากอด
“คุณกร้าวขา”
กร้าวตกใจ กลัวอสิตและอรชามาเห็น
“ลิต้า”
กร้าวดึงลลิตาออกไป อนุชแอบตามจับผิด...กร้าวดึงลลิตามาที่มุมลับตาคนในสวน อนุชแอบมองอยู่ห่างๆ ลลิตาสวมกอด
“ลิต้ากลัวค่ะ คุณกร้าวพาลิต้าไปจากที่นี่นะคะ ลิต้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
กร้าวสงสาร กอดปลอบ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะพยายามหาทางช่วยคุณให้ได้”
ลลิตาออดอ้อนออเซาะ กร้าวไม่สบายใจที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับลลิตา อนุชแอบมองอยู่ เสียใจ ลลิตาเห็นอนุชแอบมองอยู่ก็คิดแผนร้าย กร้าวผละออก
“ผมกลับก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวค่ะ”
ลลิตาจูบ กร้าวอึ้ง ไม่ทันตั้งตัว อนุชเห็นก็เสียใจ ทนดูไม่ได้ รีบเดินหนีออกไป...กร้าวตกใจ รีบผลักลลิตาออก
“อย่าทำแบบนี้เลยครับ”
กร้าวหนักใจ ออกไป ลลิตามองตามอนุชไปยิ้มอย่างสะใจ

ค่ำนั้น...อรชาออกมาจากห้องอสิต เจออนุชรออยู่
“นุช ยังไม่นอนเหรอ”
อนุชกังวล
“นุชอยากคุยกับพี่อร...เรื่องคุณกร้าว”
อรชากลัวอสิตได้ยิน จูงมือน้องสาวออกไป

อรชาพาอนุชมาคุยอีกมุมหนึ่ง
“เราอย่าคุยเรื่องนี้กันอีกเลย พี่ไม่อยากทะเลาะกับนุชตอนนี้ในบ้านมีปัญหามากพอแล้ว”
“คุณกร้าวไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่อรคิด…”
อรชาตัดบท
“ไม่ว่าใครจะว่าคุณกร้าวยังไง แต่สำหรับพี่ คุณกร้าวเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด”
อรชาเดินหนีไป ไม่ฟัง
“พี่อร”
อนุชเสียใจที่อรชาไม่ฟัง

วันใหม่ กร้าวเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงาน แล้วเหม่อนึกถึงอนุช เลขาโทรอินเตอร์โฟนมารายงาน กร้าวสะดุ้ง ตื่นจากภวังค์
“คุณกร้าวคะ คุณอนุช วิชเวทย์มาขอพบค่ะ”
กร้าวดีใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น อนุชเข้ามา กร้าวยิ้มดีใจ แล้วนึกได้ เก๊กหน้าเข้มขรึม
“เชิญนั่ง”
อนุชนั่งตรงหน้า
“มีอะไร”
อนุชน้ำเสียงจริงจัง
“ระหว่างพี่อรกับพี่ลิต้า คุณรักใครกันแน่”
กร้าวแปลกใจ
“ผมนึกว่าคุณมาขอร้องให้ผมใช้หนี้ให้ซะอีก”
“เรื่องหนี้สำคัญมาก แต่ความสุขของพี่อรก็สำคัญไม่แพ้กันค่ะ”
กร้าวทึ่ง นึกชื่นชมอนุชที่ให้ความสำคัญกับครอบครัว
“คุณควรจะเลือกใครสักคน ไม่ใช่คบผู้หญิงสองคนพร้อมกันอย่างนี้”
กร้าวจริงจัง
“แล้วถ้าคนที่ผมรักไม่ใช่ทั้งคุณอรและคุณลิต้าล่ะ”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างมีความหมาย เพราะคนที่รักก็คือเธอ แต่อนุชโกรธ ไม่รู้ว่าเขารักตน คิดว่ากร้าวเป็นผู้ชายเจ้าชู้หลายใจ ไม่รักใครจริงสักคน
“ถ้าคุณไม่ได้รักจริงก็อย่าให้ความหวังพี่อรอีกเลย ฉันขอร้อง อย่าทำให้พี่อรเสียใจไปมากกว่านี้”
“ผมจะเลิกยุ่งกับคุณอรและคุณลิต้าก็ได้”
อนุชแปลกใจระแวง
“คุณพูดจริงเหรอ”
กร้าวพยักหน้าแทนคำตอบ
“หวังว่าคุณคงรักษาคำพูด”
อนุชพูดจบก็รีบลุกขึ้น ออกไป กร้าวรีบตาม เธอจะออกจากห้อง แต่เขามาขวางไว้
“ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ผมเป็นนักธุรกิจนะคุณ จะทำอะไรต้องมีผลตอบแทน”
อนุชระแวง
“คุณต้องการอะไร”
“ผมจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ เลิกยุ่งกับคุณอรและคุณลิต้า ถ้าคุณยอมเป็นของผม ไม่ใช่ในฐานะภรรยา...แต่เป็นนางบำเรอ”
อนุชโกรธมาก ตบหน้าเขาอย่างแรง
“หยาบคาย เลวที่สุด”
กร้าวโกรธ คว้าแขนอนุชไว้แน่น
“ผมไม่เลวที่สุดหรอก มีคนเลวกว่าผมอีก คนที่คุณคาดไม่ถึง”
อนุชสะบัดออก
“คนอย่างคุณไม่เคยรักใครจริง คุณเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น คนไม่มีหัวใจ ฉันเกลียดคุณ!”
อนุชสะบัดอย่างแรงแล้วรีบออกจากห้องไป

กร้าวมองตามด้วยความเจ็บปวดใจ รักอนุช แต่ไม่กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเอง
อนุชนัดกับกรวิกที่บ้าน เมื่อมาถึงเธอเดินเข้าไปหา พบว่ากรวิกนั่งมองขวดโหลใส่กระดาษพับรูปหัวใจ กรวิกหันมายิ้มให้ มองอย่างสังเกต

“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมตาแดงๆ”
อนุชอึกอัก ไม่อยากเล่าเรื่องกร้าวให้ฟัง หยิบขวดโหลมาดู ล้อๆ
“ไม่มีอะไร...นกทำอะไรอยู่ หัวใจซะด้วย ทำให้หนุ่มคนไหนจ๊ะ”
กรวิกอาย
“ทำให้อากร้าว”
อนุชอึ้ง ไม่อยากได้ยินชื่อกร้าว
“เห็นอากร้าวงานยุ่ง คงจะเหนื่อยอยากให้อากร้าวรู้ว่านกเป็นกำลังใจให้เสมอ”
กรวิกพูดถึงกร้าวด้วยแววตาเป็นประกาย รักกร้าวและมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อคนที่รัก อนุชมองแววตาเพื่อนแล้วเศร้า น้ำตาพาลจะไหล ต้องพยายามกลั้นน้ำตา
“แต่โทรไปที่ไรอากร้าวก็ไม่ว่าง นุชช่วยนกหน่อยนะ” กรวิกจับมืออนุชอย่างขอร้อง

อนุชมองโทรศัพท์มือถือในมือ เธอโกรธที่โดนเขาดูถูก ไม่อยากคุยด้วย เช่นเดียวกับกร้าวที่กดหาเบอร์มือถือของอนุชในโทรศัพท์ อยากรู้คำตอบของเธอแต่ก็ไม่กล้าโทรไปถาม
อนุชคิดหนักเพราะรับปากกรวิกไว้แล้วตัดสินใจโทรหาเขา กร้าวกำลังคิดว่าจะโทรไม่โทรดี แต่แล้วก็มีสายโทรเข้ามา กร้าวรีบรับสาย อารมณ์ดี
“ว่าไงคุณ...อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจแล้ว”
อนุชโกรธที่เขากวน แต่ต้องทำใจเย็น พูดนิ่งๆ
“เรื่องที่คุณบอกฉันเมื่อวาน ฉันมีคำตอบแล้ว”

เย็นนั้น...อนุชยืนรอรถแท็กซี่หน้าประตูรั้วบ้าน กร้าวขับรถมาจอดแล้วลงจากรถ อนุชเห็นกร้าวก็ตกใจ
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ผมก็มารับคุณไปด้วยกันไง”
“ฉัน...เอ่อ ฉันโทรเรียกแท็กซี่ไว้แล้ว”
“โทรไปยกเลิกก็ได้นี่”
กร้าวเปิดประตูรถให้ อนุชจำต้องขึ้นรถไปกับเขาเพื่อไม่ให้เขาสงสัย กร้าวยิ้ม รอดูว่าเธอจะทำยังไงต่อ

ค่ำนั้น...กรวิกขับรถมาตามทางเปลี่ยวและมืดมาก เธอมองขวดโหลที่จะให้กร้าว ยิ้มมีความสุขที่จะได้บอกความรู้สึกของตัวเองให้เขารู้ จู่ๆ มีคนวิ่งตัดหน้ารถ กรวิกตกใจรีบเบรก
“ว้าย”
กรวิกจอดรถ รีบลงไปดู ผู้ชายคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บนถนน
“คุณคะ คุณ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
ผู้ชายคนที่นอนคว่ำหน้าหันมาและใช้มีดจี้ กรวิกตกใจลุกขึ้นจะหนี แต่หันไปเจอผู้ชายอีกคน ซึ่งเป็นพวกเดียวกัน กรวิกเห็นว่าจะโดนรุมจับตัว จึงเหยียบเท้าคนหนึ่งอย่างแรงด้วยรองเท้าส้นเข็ม แล้วผลักอีกคนก่อนจะวิ่งหนีไป
“เฮ้ย ตามไป”

คณิตไปที่ร้านอาหารริมน้ำ ระหว่างนั้นได้โทรศัพท์หากร้าว...
“ฉันรออยู่ที่ร้านตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีใครมาเลย”
“เหรอ ขอบใจนะเพื่อน”
กร้าววางสาย เหลือบมองอนุชนิดหนึ่งอย่างระแวง จับผิด อนุชกระสับกระส่ายกลัวผิดแผน มองทางแล้วรู้ว่าผิดทาง
“นี่มันไม่ใช่ทางไปร้าน คุณจะพาฉันไปไหน”
กร้าวไม่ตอบ
“จอดเดี๋ยวนี้ จอด”

กร้าวไม่จอด อนุชปลดเข็มขัด ทำท่าจะเปิดประตู กร้าวตกใจ รีบจอดข้างทาง
อนุชลงจากรถ เดินหนีมาโบกเรียกแท๊กซี่ กร้าวรีบตามมาดึงไว้ โบกมือว่าไม่ขึ้น แท็กซี่เลยผ่านไป

“ปล่อยฉันนะ”
กร้าวสงสัย
“ร้านนั้นมีอะไร ทำไมต้องเจาะจงไปร้านนั้นให้ได้”
กร้าวมองจับผิด อนุชหลบตา อึกอัก
“ก็...ฉันจองไว้แล้ว”
“โทรไปแคนเซิลก็ได้”
อนุชตกใจ
“ไม่ได้นะ”
กร้าวคาดคั้น
“ทำไม”
อนุชคิดหาเหตุผลไม่ได้
“ขอร้องล่ะ กลับไปที่ร้านนั้นเถอะ”
“ไม่! จนกว่าคุณจะบอกมาว่าคุณวางแผนอะไรไว้กันแน่”
อนุชเครียด ห่วงว่ากรวิกจะรออยู่ที่ร้านคนเดียว

กรวิกวิ่งหนีพร้อมกับตะโกนไปด้วย
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
กรวิกเท้าพลิก ล้มลง เจ็บขา
“โอ๊ย”
คนร้ายทั้งสองคนตามมาทัน

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 5/2 วันที่ 19 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager