@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56


อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56

เย็นนั้น... แหวนยกกระเป๋าข้าวของของลลิตาขึ้นรถแท๊กซี่ ลลิตาให้เงินตอบแทน แหวนรับเงินแล้วออกไป ลลิตามองบ้านวิชเวทย์ รู้สึกใจหาย เธอจำต้องตัดใจเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ขึ้นรถแท๊กซี่ไป
อสิตอยู่ที่มุมหนึ่งในบ้านซึ่งสามารถมองออกไปเห็นหน้าบ้าน เห็นภาพลลิตาจากไป เขามองอย่างเจ็บปวด เสียใจ
อสิตเข้ามาในห้องนอน มองไปรอบๆ ห้องไม่ว่ามองไปมุมไหนก็เห็นภาพลลิตา อสิตเสียใจหยิบกรอบรูปบนโต๊ะเล็กข้างเตียงขึ้นมาดู
เป็นรูปคู่ของเขากับลลิตาในวันแต่งงาน เขามองดูแล้วน้ำตาคลอ
ลลิตานั่งในรถแท็กซี่นึกถึงอดีต...ในร้านขายขนม ลลิตาแต่งชุดเสื้อกล้ามรัดรูปเซ็กซี่กำลังไสน้ำแข็งเรียกลูกค้า


“ขนมหวานๆ เย็นๆ จ้า”
ลูกค้าชายทั้งหนุ่มทั้งแก่แน่นร้านต่างมองเธอเป็นตาเดียว ลลิตายกถ้วยขนมไปเสิร์ฟลูกค้าชายคนหนึ่งลูกค้ารับถ้วยขนมพร้อมฉวยโอกาสจับมือ ลลิตายิ้ม โปรยเสน่ห์ไม่ได้คิดอะไรด้วย แค่ต้องการขายขนมให้ได้เยอะๆ ที่หน้าร้าน หญิงคนหนึ่งพาลูกน้องชาย 2 คนเข้ามา ลูกน้องของผู้หญิงคนนั้นพังแผงขายขนม ลลิตากรี๊ดลั่น
“พวกแกทำอะไร หยุดนะ”
แต่พวกลูกน้องไม่ฟัง ลลิตาโกรธ ไปตบตีทำร้ายผู้หญิง ลูกน้องมาจับตัวลลิตาไว้ ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าลลิตาหลายฉาด ลลิตาสู้ไม่ได้ โดนรุม ลูกน้องผลักล้มลง หญิงคนนั้นลากสามีกลับบ้านไป พวกชาวบ้านเอาแต่มุงดู ไม่มีใครช่วย ลลิตาร้องไห้ ทั้งเจ็บใจและเสียใจ
ลลิตาเก็บข้าวของที่ยังพอใช้ได้ ทั้งน้ำตา เก็บของไปบ่นไปด้วยอย่างเจ็บใจ
“อย่าให้รวยบ้างละกัน”
อสิตมาช่วยเก็บ
“นี่ครับ”
ลลิตาเงยหน้ามอง อสิตยิ้มให้อย่างใจดี
“ผมช่วยนะครับ”
ลลิตาปิ๊งทันที เพราะอสิตหน้าตาดี แต่งตัวภูมิฐานและยังดูเป็นคนดีอีกด้วย ลลิตายิ้มพอใจ คิดจะจับอสิต เพราะอยากสบาย

อสิตอยู่ในห้องทำงาน คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...
“ก่อนจะว่าฉัน ดูตัวเองก่อน คุณกร้าวเหนือกว่าคุณทุกอย่างส่วนคุณ...แค่เดินยังทำไม่ได้ จะให้ฉันทนอยู่กับคุณได้ไง”
อสิตน้ำตาไหล ทั้งเสียใจที่คนรักจากไปและเจ็บใจที่ถูกลลิตาหักหลัง เขาปิดหน้าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและคับแค้นใจ

ชาติอวยพรอนุชในห้องแล้วบ่นๆ
“เจ้ากร้าวหายหัวไปไหนนะ เสียฤกษ์ส่งตัวหมด”
“ช่างเขาเถอะค่ะ”
ชาติมองอย่างเป็นห่วง
“เข้มแข็งไว้นะ ป๋าขอให้บุญรักษา ขอให้ความดีคุ้มครองนุชนะลูก”
อนุชกราบตัก ชาติลูบผมด้วยความรักเหมือนลูกเหมือนหลาน

กร้าวอยู่ในห้องทำงานที่บ้าน เขาดื่มเหล้าหมดแก้วแล้ววางบนโต๊ะใกล้กับกรอบรูปพ่อและแม่ ก่อนจะคว้าขวดเหล้ามาเท แต่เหล้าหมด เขาหงุดหงิด กระแทกขวดวางไว้บนโต๊ะ หยิบกรอบรูปมามองดูอย่างปวดร้าว
“แม่ครับ...ไอ้ประสิทธ์ทำร้ายแม่ยังไง วันนี้ผมจะทำกับลูกสาวของมันเหมือนกัน”
กร้าวตาวาวด้วยความแค้น

อนุชยังใส่ชุดไทย นั่งบนเตียง กังวลใจ กร้าวเมาเข้ามาจะเปิดประตู แต่เปิดไม่ได้ ประตูล็อก เขาหงุดหงิด ทุบประตู อนุชสะดุ้ง
“เปิดประตู” กร้าวเสียงดัง
อนุชนั่งนิ่ง ไม่เปิด รู้สึกกังวลที่กร้าวดูน่ากลัว
“ผมบอกให้เปิดประตู” กร้าวยิ่งหงุดหงิด
กร้าวทุบประตูเสียงดัง ไม่ยอมหยุด อนุชปิดหู ไม่อยากได้ยินเสียง
“ไม่เปิดใช่มั้ย”
กร้าวเข้ามาในห้องทำงานเปิดลิ้นชัก ควานหากุญแจห้องจนเจอ ขณะที่อนุชอยู่ในห้องนอนเห็นเสียงเงียบไปก็แปลกใจ ลุกไปที่ประตูห้อง แนบหูกับประตูฟังเสียง แต่ข้างนอกเงียบกริบ...กร้าวเดินมาหยุดที่หน้าประตูไขกุญแจ อนุชได้ยินเสียงไขกุญแจก็ตกใจ
ทันใดนั้นกร้าวจะเปิดประตูเข้ามา อนุชรีบดันประตู แต่สู้แรงไม่ได้ เขาดันประตูเข้ามาจนได้จนเธอเซไป...กร้าวปิดประตู ตรงเข้ามาหาอย่างน่ากลัว
“คุณจะทำอะไร”
“เข้าหอไง แต่งงานแล้วก็ต้องเข้าหอสิ”
อนุชถอยกรูด
“อย่าเข้ามานะ”
อนุชถอยมาที่เตียงนอน คว้าหมอนได้ก็ขว้างใส่แต่กร้าวปัดทิ้งตรงเข้ามาจะคว้าตัว อนุชหลบวิ่งหนี เขาจึงคว้าได้แต่ลม เธอรีบวิ่งหนีออกจากห้องเขาตามมาคว้าตัวไว้ อนุชดิ้นรน
“ปล่อยฉัน”
กร้าวอุ้มอนุชตัวลอยเข้ามาในห้อง
“ปล่อยฉัน คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ”
กร้าวโยนลงบนเตียงนอน
“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์”
กร้าวนึกถึงคำพูดของประสิทธิ์ในอดีตที่พูดกับแม่ของเขา
‘แกเป็นลูกหนี้ฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตแก’
กร้าวหันมาจ้องอนุช
“ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้”
อนุชจะลุกหนีจากเตียง เขาโถมร่างทับตัวเธอไว้ ปลุกปล้ำซุกไซร้
“อย่านะ”
อนุชได้จังหวะกัดไหล่เขา
“โอ๊ย”
เธอเอาเท้ายันเขาเสียหลักไป แล้วรีบหนี...อนุชหนีมาอีกมุมในห้องนอนแต่กร้าวตามมาทัน จับตัวไว้แล้วดันไปติดกำแพง เธอตื่นกลัว พนมมือไหว้ร้องไห้
“อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว”
กร้าวมองอนุชแล้วนึกถึงแม่ในอดีตที่พนมมือขอร้องประสิทธิ์...กร้าวเจ็บปวดใจ จับไหล่อนุชไว้ทั้งสองข้าง กระชากตัวเข้ามาใกล้ พูดเสียงดัง
“มีผู้หญิงคนหนึ่งเขาพูดเหมือนคุณ เขาร้องขอความเมตตาจากมัน แต่มันไม่ฟัง”
“คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
กร้าวลืมตัว เขย่าตัวอนุชอย่างแรง
“ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีทางสู้ มันยังทำได้ มันฆ่าแม่ชื่นทั้งเป็น”
อนุชกลัวและไม่เข้าใจ
“คราวนี้รู้รึยังว่าแม่ชื่นรู้สึกยังไง รู้รึยัง”
กร้าวกอดจูบซุกไซร้ อนุชหวาดกลัวสุดขีด
“อย่าาาา!”
อนุชเป็นลม หมดสติ ทรุดจะล้ม กร้าวประคองไว้
“นุช! นุช!”

กร้าวตกใจที่อนุชหมดสติไป
ค่ำนั้น ชายธงฟุบหลับกับโต๊ะทรงสูงในผับหรูแห่งหนึ่งโทรศัพท์มือถือวางอยู่บนโต๊ะ มีสายเข้ามา หน้าจอขึ้นชื่อ “คุณพ่อ” ชายธงเมาหลับไม่รู้เรื่อง จึงไม่รับสาย

เธียรซึ่งกำลังโทรหาชายธง กังวลที่ลูกชายไม่ยอมรับสาย ธารินเข้ามา
“ได้เรื่องแล้วค่ะ”
“เจอชายธงแล้วเหรอ”
“เพื่อนรินบอกว่าพี่ชายธงอยู่ที่ร้านเขาค่ะ รินจะไปพาพี่ชายธงกลับมาค่ะ”
“ขอบใจนะหนูริน”
ธารินยิ้มให้เธียรแล้วรีบออกไป

ชายธงรู้สึกตัวตื่นขึ้น คว้าแก้วเปล่ามาดื่ม เหล้าหมดก็ขัดใจ มองหาพนักงานแต่ไม่มีใครสนใจ ชายธงลุกขึ้น จะไปเรียกพนักงาน แต่ทรงตัวไม่อยู่ เซไปกอดผู้หญิงคนหนึ่งที่มากับแฟน
“ว้าย”
ชายคนนั้นไม่พอใจ
“เฮ้ย”
ชายคนนั้นผลักชายธงออกห่างจากผู้หญิง ชายธงโกรธ ผลักกลับ ชายคนนั้นโมโห ชกชายธงล้มลงเพื่อนๆที่มาด้วยกันช่วยกันรุมชายธง...ธารินเข้ามามองหาชายธง เห็นเขาโดนรุมซ้อมก็ตกใจ
“พี่ชายธง”
ธารินรีบเข้าไปช่วยชายธง
“อย่าค่ะ พอได้แล้ว”
เพื่อนธารินซึ่งเป็นหุ้นส่วนร้านและพนักงานมาช่วยกันห้ามและเคลียร์กับกลุ่มของชายคนนั้น ธารินกังวล เขย่าตัวชายธงที่เมาไม่รู้เรื่อง พนักงานช่วยประคองชายธงไปนั่งในรถ ธารินเดินตามมากับเพื่อนผู้ชายที่เป็นหุ้นส่วนร้าน
“ขอบใจนะ”
ธารินให้เงินพนักงานที่ช่วยประคองมา เพื่อนและพนักงานจึงพากันกลับไป

ธารินเข้ามานั่งในรถ มองชายธงที่เมาหลับไม่ได้สติ หน้าตาเป็นแผลและบวมช้ำแล้วสงสาร เธอเสยผมให้เขาอย่างแผ่วเบาเพ้อเศร้าๆ
“นุช...”
ธารินกุมมือชายธงไว้อย่างสงสาร

อนุชนอนบนเตียง เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนแล้ว พร้อมเป็นคนเปลี่ยนเสื้อและเช็ดตัวให้ คณิตตรวจอาการ กร้าวนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างกังวล กลัวว่าอนุชจะเป็นอะไรไปรีบถาม
“เป็นไงบ้าง”
“อาการทั่วไปก็ปกติดี คุณนุชคงจะพักผ่อนน้อย ร่างกายอ่อนเพลีย นอนพักก็จะดีขึ้นเอง”
กร้าวโล่งอก
“ขอบใจ”
คณิตมองกร้าว ไม่สบายใจ
“แกควรจะดูแลคุณนุชให้ดีๆ”
คณิตแตะไหล่กร้าว แล้วออกไป กร้าวมองอนุชแล้วรู้สึกผิด ที่ทำให้อนุชเป็นแบบนี้

คณิตออกมาจากห้อง พร้อมรออยู่อย่างเป็นห่วง
“คุณนุชเป็นไงบ้างคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เพียงแต่เป็นลมไปเท่านั้น”
พร้อมโล่งอก
“ไปกันเถอะครับ”
“ค่ะ”
พร้อมตามคณิตออกไป

กร้าวนั่งมองอนุชด้วยความสับสนในใจ รู้สึกผิดต่อแม่ที่แก้แค้นไม่สำเร็จ ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่ออนุชที่ทำให้เธอล้มป่วย กร้าวลูบผมอนุชด้วยความห่วงใย นึกถึงคำพูดตัวเองที่ได้สาบานไว้กับรูปแม่
‘แม่ครับ...ไอ้ประสิทธ์ทำร้ายแม่ยังไง วันนี้ผมจะทำกับลูกสาวของมันเหมือนกัน!’
กร้าวลูบไล้แก้มอนุชหน้าเครียด มองเธออย่างสับสนในใจว่าจะทำร้ายเธอดีหรือไม่ แต่แล้วเขาชะงักมือ เพราะทำร้ายเธอไม่ลง กร้าวกุมขมับ สับสนในใจ คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไรดี

เช้าวันใหม่...อนุชรู้สึกตัวตื่นขึ้นงงนิดหนึ่ง พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็รีบสำรวจตัวเอง พอเห็นว่าใส่ชุดนอนก็ตกใจ คิดว่าโดนเขาข่มขืนไปแล้ว กร้าวเคาะประตูและเปิดประตูเข้ามา ถือถาดใส่อาหารมาด้วย เห็นอนุชฟื้นแล้วก็ดีใจ
“ตื่นแล้วเหรอ ทานอะไรสักหน่อย”
อนุชเห็นหน้าเขาก็กลัว
“อย่าเข้ามานะ”
อนุชคว้าของแข็งๆ ที่อยู่ใกล้ตัวขึ้นมาเตรียมพร้อมป้องกันตัว
“คุณจะทำอะไรของคุณ”
“ออกไปนะ”
กร้าวไม่อยากให้อนุชเครียด วางถาดอาหารไว้
“ผมไปทำงานก่อน อย่าลืมทานข้าวด้วย”
กร้าวออกจากห้องไป อนุชระแวง กำอาวุธในมือแน่น รอจนกร้าวออกไป อนุชโล่งอก แต่ก็เสียใจเพราะคิดว่าโดนกร้าวข่มขืนแล้ว

ชายธงรู้สึกตัวตื่นขึ้น ปวดศีรษะเพราะดื่มหนักและเจ็บปากที่โดนชกจนบวมช้ำ
“โอ๊ย”
ชายธงหันมาเห็นธารินฟุบหน้าหลับอยู่ข้างเตียง
“ริน...”
ชายธงแปลกใจ เขาหันไปมองข้างๆ เห็นบนโต๊ะเล็กข้างเตียงมีอ่างเล็กและผ้าชุบน้ำวางอยู่ รวมทั้งชุดทำแผล ก็นึกรู้ว่าธารินดูแลตนตั้งแต่เมื่อคืน ชายธงมองธารินด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องเดือดร้อน เขาจะหยิบผ้าห่มไปคลุมให้ธาริน แต่พอขยับตัวก็เจ็บ
“โอ๊ย”
ธารินสะดุ้งตื่น มองอย่างเป็นห่วง

“พี่ชายธง เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ”
ชายธงและธารินนั่งที่โต๊ะเก้าอี้ในสวน ธารินตักข้าวต้ม เป่าให้หายร้อนและป้อนชายธง

“ทานสักหน่อยนะคะ จะได้ทานยา”
ชายธงค่อยๆ อ้าปากกินข้าวต้มอย่างยากเย็นเพราะเจ็บมุมปาก ธารินเช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน
ชายธงมองดูธารินที่ดูแลตนอย่างดีแล้วซึ้งใจ
“พี่ขอโทษที่ทำให้รินต้องลำบาก”
ธารินยิ้มสบายใจ
“พูดอะไรอย่างนั้นคะ รินไม่ลำบากเลยสักนิด”
ชายธงเศร้าๆ แต่ก็ยิ้มให้กัน

อนุชนั่งเหม่อ คิดวนเวียนถึงแต่เหตุการณ์เมื่อคืนแล้วก็ไม่สบายใจ กร้าวเดินเข้ามาดู
“คิดแล้วเชียวว่าคุณต้องไม่ยอมทานข้าวเช้า”
อนุชตกใจ เจอกร้าวก็กลัว รีบถอยกรูด
“อย่าเข้ามานะ”
อนุชจะหนี กร้าวจับตัวไว้
“จะทำอะไร ปล่อยฉัน”
“มานี่”
กร้าวดึงอนุชออกไป อนุชฉวยคว้าของตกแต่งที่เป็นของแข็งได้ก็ตีมือ กร้าวเจ็บ ต้องปล่อยมือ
“โอ๊ย”
อนุชทำท่าจะสู้
“นี่คุณ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย”
อนุชระแวง
“คุณจะพาฉันไปไหนล่ะ”
กร้าวจำต้องอธิบาย

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 26 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager