อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 10/3 วันที่ 23 ก.พ. 56

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 10/3 วันที่ 23 ก.พ. 56

ได้เรียนรู้จากการเป็นน้องเมย์เหมือนกันนะ”
“ก็คงอย่างนั้นแหละ”
“ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วเรื่องของแกล่ะ แกก็คงจะอภัยให้พี่พิรามแล้วสิ”
เมรินนิ่งคิด “จะมีประโยชน์อะไร ถ้าชั้นยังคงต้องมีสภาพเป็นน้องเมย์ป่วยการจะพูดถึง”
“ชั้นหมายถึง ถ้าวันหนึ่ง แกมีโอกาสจะกลับคืนร่างเดิมของแกน่ะ หยง แกจะให้อภัยพี่พิรามมั้ย”
ตันหยงนิ่งคิด

เมรินเดินเศร้าออกไปที่ระเบียง สุดนภามองตามเพื่อนไปอย่างสงสาร เมรินมองวิว สูดอากาศก่อนนึกไปถึงอดีต
ภาพในอดีตย้อนกลับมา พิรามกับตันหยงเดินเล่นกันริมทะเล คุยกัน หยอกล้อกัน แล้วทั้งสองก็มานั่งคุยกันที่ชายหาด ตันหยงซบไหล่พิราม
เมื่อคิดถึงอดีต ใบหน้าของเมรินก็เศร้าสร้อยและหม่นหมอง

พิรามกำลังห่มผ้าให้ร่างของตันหยง พิรามหันไปมองหน้าตันหยงแล้วยิ้ม
“วันที่คุณฟื้นขึ้นมา ผมอยากให้คุณเข้าใจว่าคุณมีความหมายกับผมแค่ไหน”
พิรามหันไปจับมือตันหยงมาแนบแก้มของตัวเอง
“หยง ให้อภัยผมนะ ผมรักคุณ” พิรามน้ำตาซึม
ใบหน้าของตันหยงที่นอนบนเตียงยังนิ่งสนิท

ที่โต๊ะอาหาร ปฐวีแกะกุ้งปูให้เมริน เมรินยิ้มขอบคุณ นาวินสะกิดสุดนภาให้สุดนภาแกะให้บ้างแต่สุดนภาไม่สนใจยังคงนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย นาวินทำเป็นงอน ประภัสสรกับเมธียิ้มพูดคุยกันอย่างมีความสุข
นาวินแกล้งเอากุ้งงับนิ้วสุดนภา สุดนภาตกใจตีนาวิน นาวินทำเป็นจ๋อย เมรินกับปฐวี มองประภัสสรกับเมธียิ้มให้กัน
เวลาผ่านไป เมธีประภัสสรนั่งคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบริมชายหาด เมรินเดินคุยนำหน้าปฐวีมาอย่างร่าเริง นาวินอุ้มสุดนภาเอาไปทิ้งลงทะเล เมรินกับปฐวียืนหัวเราะกัน
เวลาผ่านไป สุดนภากับนาวินเล่นน้ำทะเล สุดนภาหัวเราะร่าเริง เมรินนอนอยู่บนผืนทราย ปฐวีเอาเปลือกหอยเรียงรอบๆตัวเมริน เมรินยิ้มให้

ตกกลางคืน นาวิน สุดนภา เมริน และปฐวีนอนเรียงกันดูดาวบนผืนผ้าใบที่ชายหาด
“ถ้าเราเห็นดาวตก ให้อฐิษฐาน แล้วจะสมปรารถนา” สุดนภาบอก
“ถ้าดาวมันไม่ตกล่ะ ขอได้มั้ย” นาวินถาม
สุดนภาชำเลืองมองแล้วขำ “ลองดูซิ คุณจะขออะไร”
“ขอหรือ ขอให้ได้ทำงานอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องเป็นครูสอนเด็ก แต่ยังอยากมีแฟนเป็นครูนะ”
สุดนภาหยิกนาวินเขินๆ
“ชั้นอยากขอเป็นครูแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยู่กับเด็กแล้วสบายใจดี ไม่เครียด” สุดนภาบอก “คุณมองเด็กเป็นเด็ก หรือมองเป็นอาหารล่ะ” นาวินกวน
“จะบ้าหรือ คุณนี่ ชวนออกนอกเรื่องเรื่อยเลย”
“แล้วแกล่ะเจ้าวี ขอได้จะเป็นอะไร” นาวินถาม
“ชั้นหรือ อยากเป็นหมอ” ปฐวีตอบ
“อ้าวตอนนี้แกเป็นตำรวจหรือ” นาวินกวน
สุดนภาหยิกนาวินดังหมับ
“อย่าไปสนใจค่ะ เชิญคุณวีพูดต่อ” สุดนภาบอก
“ชั้นอยากไปเป็น แพทย์อาสา ออกไปช่วยรักษาคนที่ด้อยโอกาสอยู่ห่างไกลโรงพยาบาล ตามต่างจังหวัด”
นาวินพูดแทรก “น่าสรรเสริญ”
“แล้วน้องเมย์ล่ะ อ้าว..น้องเมย์” สุดนภาถาม
ทุกคนหันมามองเห็นเมรินหลับปุ๋ยไปแล้ว
“เด็กเอ๊ย หลับไปซะอย่างงั้น”
ปฐวีมองเมรินที่นอนหลับด้วยความเอ็นดู

ปฐวีอุ้มเมรินมานอนที่เตียง ปฐวีห่มผ้าให้เมรินแล้วก้มลงหอมแก้ม สุดนภาทำท่าหวาดเสียว
นาวินเห็นจึงถามขึ้น “คุณเป็นอะไรของคุณน่ะ”
“ชั้นไม่อยากมอง” สุดนภาบอก
นาวินขำ “สองคนนั่นน่ะน้าหลานกันนะ อะไรกัน”
สุดนภาเมินหน้า
“ผมฝากน้องเมย์ด้วยนะครับครูบี๋” ปฐวีบอก
“ค่ะ บี๋ดูแลได้”
“ไม่อยากดูแลผมบ้างหรือ” นาวินถาม
สุดนภาส่ายหัวอย่างระอา “รีบไปนอนได้แล้ว ชั้นจะได้พักบ้าง”
นาวินทำงอน สุดนภาไม่สนใจ
“ใจร้าย เดี๋ยวเปลี่ยนใจไปรักเจ้าวีเข้าให้เลย” นาวินบอก
ปฐวีหัวเราะ “อย่าให้ชั้นต้องนอนระแวง”
ปฐวีกับนาวินเดินออกไปจากห้อง สุดนภาเดินไปปิดประตูห้องแล้วหันกลับมามองเมรินที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง

พระอาทิตย์ขึ้นยามเช้า ประภัสสรกับเมธีเดินคุยกันมาที่ริมชายหาด
“อีกหน่อยพอน้องเมย์โตเราไปเที่ยวกันดีมั้ย สองคนตายาย อยากไปไหนก็ไป” เมธีชวน
“คุณจะมีเวลาหรือคะ” ประภัสสรถาม
“ต้องมีสิ ชีวิตผมที่ผ่านมา มีแต่งาน งาน งาน ต่อไปนี้ผมจะแบ่งเวลาให้คุณกับลูก แต่ก็ต้องทำงานด้วยนะ”
“ภัสเข้าใจค่ะ ภัสไม่ได้เรียกร้องอะไรซักหน่อย”
“ถึงภัสไม่เรียกร้อง ผมก็อยากทำ ขอเวลาให้ผมทำงานอีกซักหน่อยนะ ผมจะอยู่กับคุณทุกวัน เอาให้คุณเบื่อหน้าผมไปเลย”
ประภัสสรยิ้มแล้วซบอกเมธี “ภัสไม่เบื่อคุณหรอกค่ะ”
ทั้งสองจูงมือกันเดินริมชายทะเลต่อไป

ปฐวีนั่งอยู่กับเมริน ประภัสสรและเมธี นาวินเล่นน้ำทะเลอยู่คนเดียว สุดนภาเก็บหอยสวยๆ อยู่ที่ชายหาด นาวินเดินมาหาสุดนภาแล้วช่วยเก็บหอย สุดนภายิ้ม
ในทะเลมีผู้หญิงตะโกน “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คนจมน้ำ”
คนวิ่งไปที่ริมทะเลแล้วตะโกน “คนจมน้ำ มีคนจมน้ำ”
ปฐวีขยับแล้ววิ่งไป นาวินหันไปแล้ววิ่งลงทะเล
“ไอ้วี รอรับอยู่ตรงนั้นแหล่ะ” นาวินบอก
นาวินว่ายน้ำลุยไปทันที ปฐวีวิ่งลงทะเลไปยืนคอยรับ คนแถวนั้นแตกตื่นตกใจ

นาวินลากคนจมน้ำเข้ามา ปฐวีไปช่วยลากตัวมานอนริมชายหาด ปฐวีรีบเช็คอาการ
“เราเล่นน้ำกันดีๆ จู่ๆ เค้าก็จมหายไป”
ปฐวีปั๊มหัวใจแล้วทุบน้ำอก ภรรยาของคนจมน้ำตกใจ นาวินมอง
นาวินบอกภรรยาคนจมน้ำ “ไม่ต้องห่วงนะครับ เพื่อนผมเป็นหมอครับ”
ปฐวีผายปอด คนดูลุ้น ปฐวีปั้มจนชายคนนั้นสำลักน้ำทะเลออกมา
“น่าจะพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ผมแนะนำให้รีบนำตัวส่งโรงพยาบาลด่วนนะครับ”
ภรรยาเข้ากอดสามีที่ยังไม่ค่อยมีสติ
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตสามีดิชั้น”
คนดูมองปรบมือให้ปฐวีและนาวิน ทุกคนยิ้มแย้มมองนาวินและปฐวี ปฐวีถอนหายใจโล่งอก นาวินหันไปมองแล้วยักคิ้วให้สุดนภา สุดนภายิ้มแล้วยกนิ้วให้ นาวินยืด เมรินมองปฐวีอย่างชื่นชม

เมธี ประภัสสร เมริน สุดนภานั่งกันอยู่พร้อมหน้า นาวินกับปฐวีเดินคุยกันอยู่ที่ริมทะเล
“โชคดีที่นายวีมาด้วย ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนั้นคงแย่” เมธีบอก
“น่ากลัวจังเลย แค่คิดภัสก็กลัวแล้วล่ะค่ะ น้องเมย์หนูอย่าไปเล่นน้ำคนเดียวเด็ดขาดนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ รับรองเมย์ไม่ไปเล่นน้ำคนเดียวแน่นอน” เมรินยืนยัน
“นั่นน่ะสิ ลูกพ่อคนนี้เก่งอยู่แล้วจริงมั้ย” เมธีสังเกตประภัสสร “เออ ผมว่าคุณหน้าซีดๆนะ ขึ้นไปพักก่อนดีกว่านะ”
“นั่นสิคะ สงสัยคุณภัสคงตกใจ” สุดนภาเห็นด้วย
“คุณแม่ขึ้นไปพักเถอะค่ะ” เมรินบอก
“ก็ดีเหมือนกัน ภัสรู้สึกวิงเวียนยังไงก็ไม่รู้”
“ไป ผมจะพาขึ้นไปเอง ครูบี๋ครับฝากน้องเมย์ด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ” สุดนภาบอก
ประภัสสรกับเมธีเดินไป เมรินมองตามด้วยความเป็นห่วง
“ชีวิตคนเรามันเปลี่ยนแปลงง่ายแบบนี้เชียวหรือ ความเป็นกับความตายมันห่างกันแค่ชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น” เมรินพูด
“ก็แบบนี้แหละ คนเราคาดเดาอนาคตไม่ได้หรอก”
“นั่นน่ะสิ ชั้นควรจะดีใจใช่มั้ยที่ชั้นยังมีชีวิต ยังมีลมหายใจอยู่ แต่ก็ไม่รู้จะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานมั้ย”
สุดนภามองเมรินอย่างเห็นใจ พนักงานเอาน้ำส้มกับคอกเทลมาเสริฟให้
“คุณผู้ชายทางด้านโน้นให้เอามาให้ครับ”
สุดนภามองตามไปก็เห็นนาวินโบกมือให้พร้อมส่งจูบ
“ตานาวินนี่ เล่นไม่เลิกจริง...จริ๊ง”
สุดนภายิ้มเขิน เมรินมองแล้วยิ้มเศร้า

นาวินโบกมือให้สุดนภา ปฐวีมองแล้วหัวเราะ
“ทำไมไม่ชวนหมอหนึ่งมาด้วยวะ”
“เค้าอาจจะตามมา” ปฐวีบอก
“พูดเหมือนไม่ได้สนใจ ตกลงแกสนใจหมอหนึ่งรึเปล่าเนี่ย หมอหนึ่งน่ารันะ เป็นชั้นน่ะจีบไปแล้ว”
ปฐวีขำ “เค้าก็น่ารักดี แต่....” ปฐวีถอนใจ
“ยังติดใจคุณตันหยงอยู่” นาวินถาม
“ไอ้บ้า เค้าเป็นคนไข้โว๊ย แถมยังมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วยว่าแต่แกเหอะ ตกลงนี่แกเอาจริงแน่แล้วหรือ”
“ยายบ้าบี๋น่ะหรือ ใครได้เป็นแฟนช้ำในตายเลย” นาวินทำเป็นบ่น
ปฐวีมองเพื่อนอย่างจับผิดแล้วยิ้ม
“มองอะไร ไม่มีอะไร จีบขำๆ เล่นๆ ไม่มีอะไรเว้ย”
“ไม่มีอะไร งั้นชั้นจีบ” ปฐวีบอก
นาวินแกล้งต่อยปฐวี ปฐวีหลบ
“โหยเล่นแรงนี่หว่า” ปฐวีบ่น
“เออสิวะ มาเลย”
ปฐวีหัวเราะแล้วกอดคอเพื่อนขำๆ

สุดนภามองปฐวีกับนาวินแล้วหัวเราะ
“แกดูสิหยง สองคนนั่นยังกะคู่เกย์แน่ะ”
สุดนภาหันมาเห็นเมรินมองปฐวีแล้วยิ้ม
“แกหลงรักหมอวีรึเปล่า” สุดนภา
ตันหยงตั้งตัวไม่ทันจึงทำหน้าเหรอ
ตันหยงเขิน “บ้า” ตันหยงหน้าเศร้าลง “แล้วถ้าใช่ล่ะ จะผิด หรือว่าบาปมากมั้ย”
“ไม่ผิด และไม่บาป แต่ว่าแกอกหักแน่นอน”
ตันหยงงง “ทำไมล่ะ ชั้นไม่มีคุณสมบัติหรือ”
“ถ้าแกเป็นตันหยงล่ะก็ ชั้นให้เอ แต่ตอนนี้แกเป็นน้องเมย์ เข้าใจหรือเปล่า”
ตันหยงชะงักแล้วหน้าเสีย เธอหันไปคว้าแก้วค๊อกเทลของสุดนภาขึ้นมาดื่มรวดเดียว สุดนภาร้องจ๊าก
“นั่นมันของชั้น”
“รู้แล้ว”
ตันหยงพูดจบก็ทำหน้าขม เธอสำลักแล้วไอ
“อี๋...ทำไมมันขมชะมัดเลย”
“หาเรื่องแล้วมั้ยแก”
เมรินอยู่ในสภาพตัวลายพร้อย ขณะที่ปฐวีกำลังทาคาลาไมน์ให้ เมรินบิดไปบิดมาด้วยความอาย
“ไม่ต้องแล้วค่ะ เดี๋ยวเมทาเอง” เมรินบอก
“จะอายน้าวีทำไม อยู่เฉยๆเลย อย่างนี้มันต้องตีซ้ำให้เข็ด เป็นเด็กริอ่านดื่มแอลกอฮอล์”
สุดนภาที่ยืนอยู่ด้านข้างทนไม่ไหวรีบคว้าขวดยาจากมือปฐวีมาถือไว้
“คุณวีคะ เดี๋ยวบี๋ทาให้เองดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ” ปฐวีดุเมริน “เป็นไง แพ้จนผื่นแดงเต็มตัวไปหมด”
เมรินโมโหจนลืมตัวที่โดนดุ “เมื่อก่อนกินมากกว่านี้ยังไม่เป็นอะไรเลย”
ปฐวีชะงักแล้วมองนิ่ง “น้องเมย์เคยกินที่ไหน”
สุดนภากับเมรินมองหน้ากัน สุดนภารีบแก้ตัว
“น้องเมย์หมายถึงในช๊อคโกแลตใช่มั้ยคะ หรือว่าในฟรุตเค้ก”
เมรินงอน “นั่นแหละค่ะ”
“งั้นก็แล้วไป ที่หลังอย่าทำอีกแล้วกัน คราวหน้าน้าวีจะแถมไม้เรียวให้ด้วย”
เมรินงอน ปฐวีเดินออกไป
สุดนภามองหน้าเมรินแล้วถอนหายใจเฮือก
“โอ๊ย ชั้นจะบ้าตาย”

พิรามกำลังอ่านหนังสือให้ร่างของตันหยงที่นอนบนเตียงในโรงพยาบาล หนึ่งฤทัยเดินเข้ามา พอเห็นพิราม หนึ่งฤทัยก็ยิ้ม
“อ่านหนังสือให้คุณตันหยงฟังหรือคะ”
พิรามเขิน “ครับ หมอปฐวีเคยบอกว่า ถ้าทำแบบนี้ หยงอาจจะรับรู้ได้”
หนึ่งฤทัยชะงัก “เอ่อ คุณพิรามเจอหมอวีบ่อยหรือคะ”
“ก็บ่อยนะครับ เกือบทุกครั้งที่มา” พิรามนิ่งคิด “จนผมรู้สึกว่าหมอปฐวีเอาใจใส่ดูแลคู่หมั้นของผมเป็นพิเศษ เพิ่งนึกได้ว่าหมอวีรู้จักกับบี๋นี่เอง ผมคงคิดไปเอง”
หนึ่งฤทัยเปลี่ยนเรื่อง “คุณพิรามนี่น่ารักจังเลย เอาดอกไม้มาเยี่ยมคู่หมั้นทุกวัน”
พิรามมองดอกไม้ของปฐวีบนโต๊ะ
“อ้าว นั่นไม่ใช่ดอกไม้ของทางโรงพยาบาลหรอกหรือครับ”
หนึ่งฤทัยแปลกใจ ทั้งสองมองหน้ากัน หนึ่งฤทัยหน้าจ๋อย

จริญทิพย์ กำลังเก็บแฟ้มบนโต๊ะปฐวี จริญทิพย์หันไปมองแจกันดอกไม้ของปฐวีที่เริ่มเหี่ยวจึงหยิบขึ้นมาเพื่อจะเอาไปเปลี่ยน หนึ่งฤทัยเปิดประตูพรวดเข้ามา จริญทิพย์ตกใจทำให้แจกันเกือบหล่น
“แหม คุณหมอหนึ่งก็ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย เกือบหล่นแล้วเชียว”
หนึ่งฤทัยมองแจกันดอกไม้นิ่ง เธอนึกถึงดอกไม้ในห้องตันหยงซึ่งเป็นดอกเดียวกันกับที่อยู่ในห้องปฐวี หนึ่งฤทัยตะลึง
“ยู้ฮู หมอหนึ่งมีอะไรคะ”
“เอ่อ..หนึ่งอยากทราบว่า หมอวีพักที่ไหนหรือคะ”
จริญทิพย์หันไปค้นเอกสารขึ้นมา
“อ๋อ...ที่นี่คะ” จริญทิพย์ส่งกระดาษให้ “คุณหมอหนึ่งจะตามแจมหรือคะ” จริญทิพย์เขิน “แหมทิพย์อยากไปด้วยจัง”
หนึ่งฤทัยหายตัวออกจากห้องไปแล้ว
“อ้าว อะไรกันล่ะนี่ ไปซะแล้ว ไปมาไร้ร่องรอยอีกแล้วจะชวนซักคำก็ไม่มี แหมมันน่าน้อยใจจริงเชียว”
จริญทิพย์ทำหน้าเซ็ง

พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ปฐวียืนกอดอกใช้ความคิดอยู่ที่ริมทะเล
เมรินกับสุดนภาเดินเล่นอยู่ริมชายหาด สุดนภาเดินบ่น
“ไม่น่าเล๊ย กินเข้าไปได้ยังไง ลืมเหรอว่าอยู่ในร่างเด็ก อดเล่นน้ำทะเลเลยเห็นมั้ย”
“ชั้นก็ไม่ได้อยากจะเล่นหรอก”
สุดนภาสะกิดเมริน
“น้าวีแกอยู่ตรงนั้น ไม่เข้าไปหาเหรอ”
เมรินลังเล “มาทำเป็นดุฉัน ไม่อยากคุยด้วยแล้ว”
เมรินงอนจึงเมินหน้าหนี สุดนภามองปฐวีแล้วชะงัก
“อยากคุยก็ไม่ทันแล้ว หมดเวลา” สุดนภาบอก

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 10/3 วันที่ 23 ก.พ. 56

พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตร
พรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56
ที่มา manager