อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 8/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 8/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

“อ๋อ...รู้ด้วยเหรอคะว่าน้องเป็นเมีย แต่ดูเหมือนคุณพี่จะลืมไปว่าเป็นผัวของน้อง”
จวงกระซิบถาม
“หรือนังชุ่มมันจะเล่นของจนท่านขุนหลงลืมไปจริงๆ เจ้าค่ะ..คุณรำพึง”
รำพึงตาโต
“ค้นเรือนมันเลยนังจวง! หาให้เจอว่ามันเล่นของอะไรใส่คุณพี่”
“เจ้าค่ะ”

จวงปรี่เข้ารื้อห้องชุ่มจนกระจุยกระจาย ชุ่มปราดเข้าขวาง จวงเหวี่ยงชุ่ม
“หยุด! ข้าสั่งให้หยุดเดี๋ยวนี้” ขุนพิทักษ์สั่ง

จวงชะงัก
“ค้น! ข้าสั่งให้ค้น นังจวง”
“เจ้าค่ะ”
จวงตั้งท่าจะค้นต่อ ขุนพิทักษ์ตวาด
“ข้าสั่งให้หยุด!”
จวงชะงักร้อง “อ้า...”
“กล้าขัดคำสั่งข้าเรอะนังจวง”
“เอ้อ...” จวงอึกอักแล้วจะค้นอีก
“หยุด!”
“หยุดทั้งหมดนั่นแหละ!”
เสียงคุณหญิงมณีดังขึ้น ทุกคนหันไป...อึ้ง!ไปตามๆกัน
“คุณแม่!”
คุณหญิงมณียืนจ้องตาวาวอยู่ แจ่มยืนข้างๆ ขุนพิทักษ์ถอนใจ ชุ่มแย่แล้ว จวงจ๋อย รำพึงยิ้มมุมปาก รู้ว่าตัวเองเป็นต่อ

บนเรือน คุณหญิงมณีหน้าเข้ม ลงนั่ง
“เจริญจริงๆ...เข้าหอคืนแรกก็ก่อเรื่องซะแล้ว ว่าไงพ่อพิทักษ์ มีอะไรจะแก้ตัว”
ขุนพิทักษ์นิ่งบอก
“ไม่มีขอรับ”
รำพึงลอบยิ้ม
“ลูกตั้งใจจะไปนอนกับชุ่มจริงๆ อย่างที่ทุกคนเห็น”
รำพึงหุบยิ้มแทบไม่ทัน แล้วแสร้งปล่อยโฮ
“พ่อพิทักษ์!”
“คุณพี่! ได้โปรดนึกถึงใจของน้องบ้างเถอะค่ะ”
ขุนพิทักษ์เมิน คุณหญิงมณียังแอบเห็นใจรำพึง
“นั่นสิ...จะทำอะไรก็เห็นใจเมีย เห็นแก่หน้าแม่บ้างเถอะพ่อพิทักษ์”
“ลูกก็ทำเพื่อทุกคนแล้ว เมื่อเช้านี้ลูกเข้าพิธีแต่งงานตามใจทุกคนแล้ว ถึงตอนนี้ก็ขอลูกทำตามใจตัวเองบ้าง”
รำพึงปล่อยโฮเสียงดัง
“ไม่ได้! ไม่ควร ถึงยังไงคืนนี้ คืนส่งตัว ลูกจะต้องอยู่ร่วมหอกับหนูรำพึงจนเช้า ห้ามออกจากห้องหอเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งของแม่”
“คุณแม่”
รำพึงลอบยิ้มทั้งน้ำตา ขุนพิทักษ์เซ็ง

ในเวลาต่อเนื่องมา รำพึงเปิดประตูเข้ามาในห้อง หน้าตาบ่งบอกถึงชัยชนะ เมื่อเธอหันไปมอง ขุนพิทักษ์ยังไม่ยอมก้าวเข้ามาในห้อง ตาจ้องตากันซักครู่ ขุนพิทักษ์ก็จำใจก้าวเข้าประตูมา ก่อนจะหันไปจ้องตารำพึงอีกที
“ก็แค่คืนนี้...คืนเดียว”
รำพึงอึ้ง ขุนพิทักษ์จ้ำพรวดๆ ขึ้นนอนบนเตียง รำพึงยิ้มเยาะ แล้วเดินนวยนาดขึ้นเตียงลูบไล้
“คุณพี่คะ”
ขุนพิทักษ์จ้องตา
“อยากให้พี่มานอนด้วย พี่ก็ทำแล้ว นอนซะ...อย่ากวนใจ”
“คุณพี่!”
ขุนพิทักษ์นอนตะแคง หันหลังให้
รำพึงโกรธจนน้ำตาคลอ
“คุณพี่!...ทำไมถึงทำกับน้องอย่างนี้”
ขุนพิทักษ์ไม่ตอบ นอนลืมตาอยู่
รำพึงจ้องขุนพิทักษ์ซักครู่ แล้วค่อยๆ ล้มตัวลงนอนหันหลังให้
“นังชุ่ม!! แค้นนี้..ข้าต้องชำระกับเอ็งแน่”

น้ำตาแห่งความแค้นของรำพึงหยดตึ๋ง! คืนนั้นคู่บ่าว-สาวนอนหันหลังให้กัน
เช้าวันใหม่ที่เรือนทาส ทาสสองคนวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล
“นังชุ่ม!นังชุ่มอยู่ไหน” ทาสหอบแฮ่กๆ
ชุ่มนั่งทำงานอยู่หันมา
“ฉันอยู่นี่! มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“อีชุ่ม!หลบไปก่อนเร็ว”
“ทำไมล่ะจ๊ะ หลบใคร ทำไมต้องหลบ”
“เออน่า! อย่าถาม! หลบไปก่อนเร้ว”
เสียงจวงดังเรียก
“นังชุ่ม!”
ทาสสะดุ้ง
“ไม่ทันแล้ว”
จวงยืนท้าวเอวจังก้า พร้อมสมุนอีกสองคน
“นังชุ่ม! อยู่ไหน ไปมุดหัวอยู่ไหน”
“ฉันอยู่นี่! มีอะไร”
รำพึงก้าวเข้ามา
“มีสิ! นังชุ่ม มีแน่!”
ชุ่มถึงกับอึ้ง
“คุณรำพึง”
รำพึงสั่ง
“จวง”
“เจ้าค่ะ!”
จวงประกาศชี้นิ้วกราดทันที
“ใครไม่เกี่ยว อย่าสอด อย่าสะเออะเรื่องของเจ้านาย! ใครไม่ได้ชื่ออีชุ่มก็ถอยไป! ถอย”
เหล่าทาสสะดุ้ง ถอยออกกันหมด ยกเว้นชุ่มยืนอยู่เดี่ยวๆ จวงพยักหน้ากับสมุนอีกสองคน
“จัดการ!”
สมุนปรี่เข้าไปล็อกซ้าย-ขวา ชุ่มพยายามสู้แต่สู้ไม่ได้ ทาสบางคนทำขยับตัว จวงขู่
“ใครอยากหลังลายก็เข้ามา!”
เหล่าทาสเงียบกริบ
“ข้าเป็นเมียคุณพี่พิทักษ์ก็เท่ากับเป็นเจ้านายของพวกเอ็งทั้งหมด หากใครไม่เคารพต่อข้า ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดีมีสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่มันบังอาจคิดจะแย่งผัวข้า”
รำพึงเดินเข้ามาจิกหัวชุ่มแล้วลั่นวาจา
“อย่าหวัง!” รำพึงพูดพร้อมชูกรรไกรขึ้นมาประกาศ “อย่าหวัง” อีกครั้ง
ชุ่มตกใจร้อง
“คุณรำพึง! อย่านะคะ อย่า!”
“ข้าอยากจะรู้นักว่าถ้าเอ็งหัวโกร๋นเพราะโดนกล้อนผมจนหมดหัว คุณพี่ของข้ายังจะรักจะหลงเจ้าอยู่อีกมั้ย”
“อย่านะ! ปล่อยข้า อย่า”
รำพึงตาวาว ทุกคนสยองขวัญ
จวงปรี่เข้ามาช่วยจิกหัวสุดฤทธิ์ รำพึงจิกผมชุ่มเตรียมจะกล้อน ทันใดนั้น มือของขุนพิทักษ์ก็มาคว้ามือรำพึงไว้แน่น รำพึงหันมองจะด่าแล้วชะงัก
“คุณพี่!”
ขุนพิทักษ์เหวี่ยงรำพึงกระเด็นไปอีกทางแล้วปรี่เข้ากอดชุ่ม
“ไม่เป็นไรนะ”
รำพึงปรี๊ด
“คุณพี่!ทำไมคุณพี่ทำกับน้องอย่างนี้”
“เจ้าต่างหาก ทำกับชุ่มอย่างนี้ทำไม”
“ก็เพราะมันบังอาจแย่งคุณพี่ นังชุ่มมันแย่งผัวน้อง”
“ชุ่มไม่ได้แย่ง! พี่เต็มใจมาอยู่กับชุ่มเองต่างหาก”
ชุ่มอึ้ง
“คุณพี่!”
ทาสทั้งหลายมองลุ้นกันแทบจะหยุดหายใจ รำพึงเสียหน้าอย่างแรง
“ไม่จริง พวกเอ็งอย่าฟัง อย่าเชื่อ”
รำพึงเสียหน้าจนพูดไม่ออก มองจวงอย่างขอความช่วยเหลือ
“เอ่อ...ใช่! อย่าเชื่อ นังชุ่มมัน...มันต้องเล่นของแน่ๆ มันทำของใส่ท่านขุนพิทักษ์ให้รักให้หลงจนหน้ามืดตามัว”
เสียงทาสฮือฮา
“นังจวง! หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ถ้าขืนเจ้ายังพูดจาเพ้อเจ้อใส่ร้ายชุ่มแล้วยังดูหมิ่นข้าอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะสั่งโบยหลังเจ้าแล้วเอาเกลือทาซะให้เข็ด”
จวงสะดุ้ง
“ก็ลองดูสิ! ลองมารังแกคนของน้อง น้องจะฟ้องเจ้าคุณพ่อ”
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาขู่กันแบบนี้ ถ้าขืนยังไม่เชื่อ ก็อย่าหวังว่าพี่จะกลับไปเหยียบห้องหอของเจ้าอีกเลย”
รำพึงโกรธจนตัวสั่น

“คุณพี่”
“กลับไปอยู่บนเรือนหอของเจ้าซะ อย่าลงมาวุ่นวายในที่ที่ไม่ใช่ของเจ้า”
รำพึงเสียหน้าสุดๆ
“จำไว้! นังชุ่ม อย่าคิดว่าข้าจะแพ้เอ็ง แต่วันนี้..ข้ายอมเห็นแก่คุณพี่ ผัวข้า!...นังจวง!”
“เจ้าขา”
“กลับ!”
“เจ้าค่ะ”
รำพึง และจวงพร้อมเหล่าสมุน เดินออกกันมาเป็นพรวน ท่ามกลางเสียงทาสที่ซุบซิบกัน จวงกวาดนิ้วชี้ข่มขู่กราดไปทั่ว
ขุนพิทักษ์สั่ง
“ใครมีงานอะไรก็รีบไปทำ อย่าให้ข้าต้องสั่งโบยหลัง!”
ทาสแตกฮือ
“ชุ่ม! เอ็งไม่ต้องกลัวนะ ข้าไม่มีวันปล่อยให้ใครมารังแกเอ็งเป็นอันขาด”
“ท่านขุน...อย่าให้ข้าเป็นต้นเหตุให้ท่านต้องเดือดร้อนอีกเลย ถึงอย่างไร เราก็คงไม่มีทางอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุขได้หรอกเจ้าค่ะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ มีข้าอยู่ทั้งคน เราต้องมีความสุขด้วยกันสิชุ่ม”
ชุ่มทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ภายในห้องหอ เวลาต่อมา จวงโดนรำพึงทุบตี และผลักกระเด็น
“ไม่มีวัน! นังชุ่มกับคุณพี่ไม่มีวันจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข ไม่มีวัน!”
รำพึงฟาดผลัวะเข้าที่จวง
“โอ๊ย! เจ้าค่า ไม่มีวันเจ้าค่า! อูย...”
รำพึงทั้งโกรธทั้งเหนื่อย
“นังจวง! จะทำยังไงให้คุณพี่กลับมาคุกเข่าตรงหน้าข้า ห๊า!”
จวงสะดุ้ง
“อูย...เจ้าค่ะ ขอเวลาคิดแป๊บนึงเจ้าค่ะ”
รำพึงผลักหัว
“นังโง่! คิดเร็วๆ สิ”
จวงนึกได้
“นึกออกแล้วเจ้าค่ะ!”
“ว่ามาสิ! เร้ว”
จวงยิ้มบอก
“ของดีที่เราเคยใช้ไงเจ้าคะ”
“ของดี”
“เจ้าค่ะ! อะไรเอ่ย...อึกเดียว...ได้เรื่อง”
จวงทำท่าม้าดีดกระโหลกประกอบด้วย รำพึงคิดตาม ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงภาพที่ขุนพิทักษ์กินน้ำใส่ผงม้าเสพนางแล้วเริงรักกับรำพึง

“ผงม้าเสพนาง...”
“ฮี้!” จวงส่งเสียงม้าพร้อมทำท่าด้วย
“จริงสินะ...ข้าลืมไปซะสนิทเลย แหม มีของดีอยู่แท้ๆ แต่กลับลืมเอามาใช้ นังจวง...รีบไปจัดมาอย่าชักช้า ข้าแทบรอไม่ไหวที่จะใช้ของดีที่เจ้าว่า”
“เจ้าค่ะ! จวงจะรีบไปจัดมาให้ไวเลยเจ้าค่ะ”
จวงรีบออกไปทันที
“มาวัดกันซักตั้งนังชุ่ม! ว่าระหว่างเอ็งกับข้าใครมันจะแน่กว่าใคร”
รำพึงหัวเราะเยาะอย่างสะใจและสบายใจ

ในเวลากลางคืน จวงยื่นซองผงม้าเสพนางให้ รำพึงกระชากมา
“หายหัวไปตั้งครึ่งค่อนวัน ชักช้าไม่ทันใจข้าเลยนังจวง!”
“โธ่...ทูนหัวของบ่าว ของดีอย่างนี้มันไม่ได้หากันง่ายๆ นะเจ้าคะ หนำซ้ำ...ราคาก็แพ๊งแพง”
รำพึงมองค้อนแล้วควักเงินให้
“ขี้บ่นจริง! อ่ะ! ต่อไปจะได้ไวขึ้นบ้าง”
จวงยิ้มแฉ่ง
“ต่อไปจะไวเลยเจ้าค่ะ แต่เอ๊ะ! อีกนานมั๊งเจ้าคะ กว่าจะต้องใช้ให้จวงไปหาซื้อมาใหม่ ซองซะขนาดนี้ เห็นทีม้าจะคึกอีกนานเชียว”
“ทะลึ่ง! หมดธุระแล้ว จะไปไหนก็ไปเลย”
“เจ้าค่า...ไปแล้วเจ้าค่า”
จวงทำท่าม้าย่องออกไป
“ทะลึ่งจริงเชียวนังจวง!”
รำพึงพูดพลางชูผงม้าเสพนางขึ้นดู
“ดูซิ! คราวนี้ นังชุ่มมันจะสู้ข้าได้มั้ย”
ทันใดนั้น รำพึงได้ยินเสียง ก๊อกแก๊กที่หน้าต่างก็สงสัยจึงชะโงกออกไปดู ขุนไวโผล่พรวดขึ้นมา รำพึงผงะหงาย
“ขุนไว”
รำพึงรีบถลาไปที่ประตูแล้วรีบลงกลอน

“ไอ้พิทักษ์อยู่ไหน พี่จะฆ่ามัน”
รำพึงรีบปรี่เข้าไปปิดปากขุนไว
“ใจเย็นๆก่อนสิคะคุณพี่”
“จะให้พี่ใจเย็นได้ยังไง ไอ้พิทักษ์มันขโมยหัวใจพี่มา”
รำพึงมึน ก่อนจะตั้งสติได้
“น้องก็อยู่ตรงหน้าคุณพี่นี่แล้วไงคะ”
ขุนไวรวบตัวรำพึงไว้ทันทีด้วยความหวงแหน
“พี่คิดถึงน้องเหลือเกิน”
รำพึงทำเสียงสะอื้น

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 8/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager