อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/2 วันที่ 26 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/2 วันที่ 26 ก.พ. 56

“ยิ้มหน่อยสิคะ วันนี้วันแต่งงานนะ”
“วันแต่งงาน...ควรเป็นวันที่เจ้าสาวมีความสุขที่สุดใช่มั้ยคะ”
อนุชเศร้า เพราะรู้ว่าไม่ได้แต่งงานด้วยความรักเหมือนคู่อื่น ขณะเดียวกัน อรชาอยู่ในห้องนอนของตนยืนมองหน้าต่าง เห็นกร้าวอยู่ท่ามกลางขบวนขันหมากที่คึกคักยิ้มแย้ม มีความสุข อรชาร้องไห้ เสียใจ ที่เจ้าสาวไม่ใช่ตน

กร้าวยื่นซองเงินให้ผู้หญิงสองคนที่กั้นประตูแรก ผู้หญิงทั้งสองก็ยอมให้ขบวนขันหมากผ่านไปโดยดี พร้อมและขำกั้นประตูต่อมา ทั้งสองยิ้มแย้มแจ่มใส ดีใจที่กร้าวกับอนุชแต่งงานกัน กร้าวยื่นซองเงินให้ทั้งคู่

“ไม่พอค่ะ” ขำรีบบอก
พร้อมหยิกขำ
“นี่แหนะ ไม่พอ”
ขำร้องลั่น
“โอ๊ย”
พร้อมหันไปบอกกร้าว
“เชิญค่ะคุณกร้าว ป้าอยากเห็นคุณนุชเร็วๆค่ะ”
พร้อมและขำให้กร้าวและขบวนขันหมากผ่านไป

ลลิตากับเพื่อน กั้นประตูสุดท้ายอยู่ที่ทางขึ้นบันได ลลิตาหน้าตาบึ้งตึง อสิตคุยกับแขกอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส มีความสุข กร้าว ชาติ คณิตและขบวนขันหมากเข้ามา กร้าวเจอหน้าลลิตาก็ไม่สบายใจ ยื่นซองให้ ลลิตาจ้องหน้าไม่ยอมรับซอง กร้าวอึดอัดใจ คณิตเห็นท่าไม่ดี ดึงซองจากมือกร้าวมายัดใส่มือลลิตาพูดกลบเกลื่อน
“คนกันเองไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ”
กร้าวยื่นซองให้เพื่อนลลิตา เพื่อนรับซองแล้วหลีกทางให้กร้าวผ่านไป กร้าวจะขึ้นบันได แต่ลลิตาขยับมาขวางทาง จ้องหน้ากร้าว
“ให้เพื่อนผมผ่านไปเถอะครับ” คณิตเข้ามาบอก
ลลิตาเสียงแข็ง
“ไม่!”
อสิตและแขกในงานต่างแปลกใจ มองลลิตาเป็นตาเดียว กร้าว คณิตและชาติหน้าเครียด พร้อมและขำต่างตกใจ ลลิตาจ้องหน้ากร้าว ไม่ยอมให้ผ่านไป
“ลิต้าไม่ยอมให้คุณกร้าวไป”
“ขอโทษนะครับ”
คณิตช่วยจับตัวไว้ ลลิตาดิ้นรน คณิตพยักหน้าให้กร้าวรีบผ่านไป เขาจึงรีบขึ้นบันไดไป
“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ให้คุณกร้าวไป ปล่อย”
คณิตพูดแก้ให้
“คุณลิต้าหวงน้องสาวน่าดูนะครับ แต่ให้ผ่านเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์”
ลลิตามองตามกร้าว ทั้งเจ็บปวดและเจ็บใจที่ต้องเสียเขาให้อนุช อสิตแปลกใจที่ลลิตาท่าทางแปลกๆ แต่ยังไม่รู้ ชาติ คณิต พร้อมและขำต่างโล่งอก

กร้าวเคาะประตูห้องอนุช ประตูเปิดออก อนุชในชุดหมั้น สวยหวาน กร้าวมองตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะมอบช่อดอกไม้ที่เตรียมมาให้
“วันนี้คุณสวยมาก”
อนุชอาย รับช่อดอกไม้จากกร้าว
“ขอบคุณค่ะ”
กร้าวยื่นมือให้จับ อนุชจับมือ

กร้าวจูงมืออนุชลงบันไดมาด้วยกัน สวยหล่องามสง่าเหมาะสมกันมาก แขกทุกคนที่มาร่วมงาน ต่างปรบมือต้อนรับคู่หมั้น ลลิตาโกรธ ขยับไปขัดขวาง แต่คณิตซึ่งยืนประกบอยู่ รีบคว้าแขนไว้ ลลิตามองหน้า คณิตส่ายหน้ายิ้มๆ ทำนองว่าไม่ยอมให้ลลิตาขัดขวางงานหมั้นได้เด็ดขาด ลลิตาทนดูกร้าวและอนุชมีความสุขไม่ได้ สะบัดจากคณิตแล้วออกไป

ชาติและอสิตนั่งที่โซฟา กร้าวและอนุชนั่งพับเพียบที่พื้นหน้าโซฟานั้น ชาติส่งแหวนให้ กร้าวรับแหวนจากชาติ จับมืออนุชอย่างทะนุถนอมและบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ อนุชไหว้ อสิตส่งแหวนให้ อนุชรับแหวนและสวมแหวนให้กร้าว เธอไหว้เขาอีกครั้ง ชาติและอสิตยิ้ม มีความสุข จากนั้นช่างภาพถ่ายภาพหมู่ กร้าวหอมแก้มอนุชให้ช่างภาพถ่ายภาพ พร้อม ขำ แหวน รวมทั้งแขกที่มาร่วมงานต่างยิ้มแย้มยินดีกับกร้าวและอนุช ลลิตายืนอยู่มุมหนึ่ง มองกร้าวและอนุชด้วยความริษยาและโกรธแค้น

เมื่องานช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี แขกทยอยกลับไปหมดแล้ว อสิตตามหาลลิตา แหวนกำลังทำความสะอาดหลังงานเลิก
“เห็นคุณลิต้ามั้ย”
“ไม่เห็นค่ะ”
อสิตแปลกใจที่ลลิตาหายไป เขาดูนาฬิกา
“ถ้าคุณลิต้ามาให้ตามไปที่โรงแรมเลยนะ” อสิตสั่งแหวน
“ค่ะ”
อสิตออกไป

ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม...กร้าวกับอนุชนั่งที่ตั่งสำหรับรดน้ำสังข์ อนุชเปลี่ยนชุดเป็นชุดไทยประยุกต์ ห่มสไบ ส่วนกร้าวใส่สูธ ชาติเจิมหน้าผากและคล้องมาลาให้ทั้งสอง กร้าวและอนุชสบตากัน ต่างรู้สึกดีต่อกัน

ปรารภเข้ามาในบ้านวิชเวทย์ พบแหวนยกถาดอาหารลงบันไดมา เขามองอาหารในถาดแล้วไม่สบายใจ
“คุณอรไม่ยอมทานข้าวเลยเหรอ”
ปรารภห่วงอรชา ตัดสินใจขึ้นไปชั้นบน เคาะประตูห้องอรชา
“คุณอร นี่ผมปรารภนะครับ เปิดประตูให้ผมหน่อยเถอะครับ”
อรชาไม่ตอบ
“คุณอรได้ยินผมมั้ย คุณอร”
ปรารภกังวล กลัวอรชาเป็นอะไรไปตัดสินใจพังประตูเข้าไป อรชาตกใจ
“คุณรภ”
ปรารภเห็นหน้าอรชาดูเซียว เศร้าหมอง ไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่สบายใจ ดึงมือเธอจะพาออกจากห้อง
“จะพาฉันไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องแบบนี้”
อรชาสะบัดแขน
“ฉันไม่ไป”
ปรารภเตือนสติ
“อย่าทำร้ายตัวเองเพื่อคนที่เขาไม่รักคุณเลย”
อรชาโกรธมาก
“คุณกร้าวรักฉัน”
“เขาไม่รัก เขาถึงแต่งงานกับนุช”
“นุชแย่งคุณกร้าวไปจากฉัน เขารักฉัน”
“ฟังผมนะ”
“ไม่ฟัง ออกไป ออกไป๊”
อรชาอาละวาด ขว้างของไล่ ปรารภจำต้องออกไป

อรชานั่งที่เตียงร้องไห้ เสียใจที่ปรารภมาพูดแทงใจดำ
ชาติรดน้ำสังข์เป็นคนแรก กล่าวอวยพรเตือนสติกร้าว

“จะทำอะไร ขอให้คิดให้ดี ใช้สติ อย่าใช้แต่ทิฐิ”
กร้าวนึกรู้ความหมายของลุง เขายกมือไหว้ ชาติรดน้ำสังข์ให้อนุช
“ลุงขอให้นุชรักษาความดีไว้ ความดีจะเป็นเกราะคุ้มภัยให้เรานะ”
อนุชไหว้ชาติ
“ขอบคุณค่ะป๋า”

มุมหนึ่งในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม...พร้อมและขำยิ้มปลื้ม ดีใจที่กร้าวและอนุชแต่งงานกัน กรวิกเดินเข้ามาในงานเงียบๆ เห็นกร้าวกับอนุชสบตากันหวานๆ กรวิกเศร้า เจ็บปวด ทางด้านอสิตรดน้ำสังข์ให้กร้าว
“นุชเป็นดวงใจของผมและทุกคนในบ้านวิชเวทย์ ขอให้คุณดูแลดวงใจดวงนี้ให้ดีที่สุดนะครับ”
กร้าวไหว้อสิต อนุชซึ้งใจ น้ำตารื้น
“พี่สิตคะ...”
อสิตรดน้ำสังข์ให้อนุช
“ขี้แยเป็นเด็กๆ ไปได้นะเรา พี่ขอให้นุชมีความสุขมากๆ ขอให้รักกันนานๆ”
อนุชไหว้อสิต
“ขอบคุณค่ะ พี่สิต”
แขกคนอื่นมารดน้ำสังข์ต่อจากอสิต

ปรารภนั่งที่มุมหนึ่งในสวน มองไปที่ห้องอรชาอย่างห่วงใย อรชายืนเหม่อเศร้าที่หน้าต่าง มองไปเห็นปรารภก็ไม่พอใจปิดม่าน โกรธที่เขาพูดทำร้ายจิตใจ เธออรชามานั่งที่เตียง มองถาดอาหารบนโต๊ะข้างเตียงแล้วรู้สึกหิว เธอลังเล จะกินดีหรือไม่ แล้วกุมท้อง ปวดท้อง เนื่องจากไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน อรชาทนไม่ไหว มองดูอาหารในถาดอย่างสนใจ

ในห้องจัดเลี้ยง แขกคนหนึ่งในงานรดน้ำสังข์ให้กร้าวและอนุชเป็นคนสุดท้าย อสิตพูดขึ้น
“อวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันครบทุกคนแล้วนะครับ”
ทันใดนั้นเสียงลลิตาดังขึ้น
“ยังเหลือฉันอีกคน”
ชาติ อสิต คณิตแปลกใจ หันไปมอง ลลิตาเดินเฉิดฉายเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง ใส่ชุดไทยคล้ายกับอนุชมาก เหมือนเป็นเจ้าสาวอีกคน แขกเหรื่อต่างฮือฮาที่ลลิตาแต่งตัวเหมือนเป็นเจ้าสาว กร้าวและอนุชแปลกใจ
“ลิต้า คุณหายไปไหนมา แล้วทำไมแต่งตัวอย่างนี้” อสิตอึ้งๆ
ลลิตาไม่สนใจ เดินผ่านอสิตไป ชาติและคณิตหน้าเครียด กลัวลลิตาป่วนพิธี กร้าวและอนุชไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าลลิตาจะมาไม้ไหน
“ขอให้ฉันอวยพรคนสำคัญของฉันด้วยคน” ลลิตารับสังข์มาพูดประชด
ลลิตาเดินเข้าไปหา กร้าวและอนุชต่างระแวง ลลิตามาหยุดที่ตั่งรดน้ำสังข์ แล้วสาดน้ำสังข์ใส่อนุช แต่กร้าวเข้ามาขวาง ปกป้อง เลยโดนสาดใส่เอง แขกในงานต่างกรี๊ดกร๊าด ฮือฮาตกใจกัน อสิตตกใจมาก ไม่เคยสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างกร้าวกับลลิตามาก่อน
“ลิต้า!”
กรวิกมองอย่างตกใจ ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน ลลิตาโกรธที่กร้าวปกป้องอนุช
“คุณปกป้องมันทำไม”
ลลิตาจะเข้าไปทำร้ายอนุช
“แกหลีกไปเลยนะ ตรงนี้เป็นที่ของฉัน ไม่ใช่แก”
กร้าวขวางลลิตาไว้ ไม่ให้ทำร้ายอนุช
“หยุดนะลิต้า”
“เจ้าสาวของคุณกร้าวต้องเป็นฉัน ไม่ใช่แก คุณกร้าวเขารักฉัน”
คณิตพา รปภ. เข้ามา
“จับตัวไปเลยครับ พาออกไปเลย”
รปภ. รีบเข้ามาจับตัว ลลิตาดิ้นรนขัดขืน โวยวาย ตลอดทางที่รปภ. ลากตัวออกจากห้องจัดเลี้ยง
“ปล่อยฉัน นังนี่มันหน้าด้าน มันแย่งคุณกร้าวไปจากฉัน คุณกร้าวเป็นของฉัน”
รปภ. จับตัวลลิตาออกจากงานไป อสิตรีบตามไป ชาติ พร้อมและขำต่างกังวล แขกในงานต่างฮือฮา
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า” กร้าวห่วงอนุช
อนุชโกรธ ผลักกร้าว แล้วลุกหนีไป
“นุช”
กร้าวรีบตามไป

รปภ. จับตัวลลิตาออกมาจากงาน เธอดิ้นรนขัดขืน อาละวาดโวยวายมาตลอดทาง
“ปล่อยฉัน ปล่อย”
ลลิตากระทืบเท้า รปภ. แล้วสะบัดหลุด จะวิ่งกลับเข้าไปในงาน อสิตตามมาลลิตาชะงักตกใจ
“สิต”
อสิตมองลลิตา ผิดหวังและเสียใจมาก
“คุณพูดอะไรออกไป คุณกับคุณกร้าว...”
ลลิตาเฉย ไม่แคร์
“ฉันพูดความจริง คุณกร้าวรักฉัน เราสองคนรักกัน นังนุชแย่งคุณกร้าวไปจากฉัน”
อสิตเสียใจ กระชากแขกลลิตา
“หมายความว่าคุณสวมเขาให้ผมเหรอ คุณทำได้ยังไง”
ลลิตาสะบัดแขน อสิตไม่ปล่อย ยื้อยุดกันจนอสิตเสียหลักล้มลงจากรถเข็น
“โอ๊ย”
ลลิตามองอสิตอย่างดูถูก อสิตเอื้อมมือให้ช่วย ลลิตาขยับหนี ไม่แตะ
“ก่อนจะว่าฉัน ดูตัวเองก่อน คุณกร้าวเหนือกว่าคุณทุกอย่าง ส่วนคุณ...แค่เดินยังทำไม่ได้ จะให้ฉันทนอยู่กับคุณได้ไง”
ลลิตาสะบัดหนีไป
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะลิต้า! ลิต้า!”
อสิตทุบพื้น ทั้งเสียใจและเจ็บใจตัวเอง...อนุชเดินเข้ามาเห็นอสิต
“พี่สิต”
อนุชจะเข้าไปหาอสิต พนักงานโรงแรมช่วยประคองอสิตขึ้นนั่งรถเข็น
“นุช” กร้าวตามมา
กร้าวอยากจะอธิบายแต่อนุชโกรธ เห็นหน้าเขาก็รีบหนีไปเลย กร้าวตามไป

อนุชเดินหนีมามุมหนึ่งในโรงแรม โกรธเพราะคิดว่ากร้าวกับลลิตาวางแผนกันเพื่อทำร้ายอสิต กร้าวตามมาจับมือไว้
“สะใจคุณแล้วใช่มั้ย คุณทำลายครอบครัวฉัน พวกเราไปทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณต้องทำกับพวกเราแบบนี้”
“ผมไม่รู้มาก่อนว่าลิต้าจะทำแบบนี้”
“ฉันไม่เชื่อ”
อนุชจะเดินหนี กร้าวดึงไว้
“จะไปไหน แล้วงานแต่งงานของเราล่ะ”
“งานแต่งงานจอมปลอม มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันหรอก ให้พังไปน่ะดีแล้ว”

กร้าวเสียใจ มองจ้องตา อนุชจ้องกลับด้วยความโกรธแล้วเดินหนีไป กร้าวเจ็บปวด เสียใจ
ชาตินิ่ง แต่คณิตกังวลเมื่อกร้าวและอนุชไม่กลับมาเสียที

“เจ้าบ่าวเจ้าสาวหายไปเลย ทำไงดีครับลุง”
“อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เจ้ากร้าวมันเรียนผูก ก็ให้มันเรียนแก้เอง”
ชาตินิ่ง รู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องเกิดปัญหา คณิตกระวนกระวาย

อนุชยืนเศร้าอยู่มุมหนึ่งในโรงแรม กรวิกเข้ามาหา
“นก” อนุชจับมือกรวิกดีใจ “นุชดีใจที่นกมา นกหายโกรธนุชแล้วใช่มั้ย”
กรวิกท่าทีเย็นชาไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน
“ถ้าไม่มา ฉันคงเสียดายแย่ พี่สะใภ้กับน้องสามีแย่งผู้ชายคนเดียวกัน น้ำเน่าขนาดนี้ หาดูที่ไหนได้”
อนุชตกใจ
“นก”
กรวิกสะบัดมือ
“กอดไว้ให้แน่นๆนะ ผู้ชายที่เธอเที่ยวไปแย่งใครต่อใครมา ระวังจะโดนแย่งคืน”
กรวิกปล่อยมือจากอนุช แล้วเดินหนีไป กรวิกนึกได้ หันกลับมา
“ขอให้มีความสุข”
กรวิกออกไป อนุชร้องไห้ เสียใจ ที่เพื่อนรักโกรธตน

กร้าวเข้ามาในงาน คณิตห่วงอนุช รีบถาม...
“คุณนุชเป็นไงบ้าง”
“จะห่วงทำไม งานแต่งงานครั้งนี้ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขาอยู่แล้ว”
กร้าวเดินหนีไป คณิต ชาติ พร้อมและขำต่างไม่สบายใจ

เย็นนั้น... แหวนยกกระเป๋าข้าวของของลลิตาขึ้นรถแท๊กซี่ ลลิตาให้เงินตอบแทน แหวนรับเงินแล้วออกไป ลลิตามองบ้านวิชเวทย์ รู้สึกใจหาย เธอจำต้องตัดใจเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ขึ้นรถแท๊กซี่ไป

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/2 วันที่ 26 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager