อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/4 วันที่ 25 ก.พ. 56
คุณหญิงมณีหันไปเห็นขุนพิทักษ์ช็อกค้างอยู่ คุณหญิงมณีตีลูกเรียกสติ“พ่อพิทักษ์ ลูกจะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ”
“ลูกจะมีลูกของลูกเหรอขอรับคุณแม่”
“เรียกง่ายๆว่าหลานแม่”
“ไชโย”
ขุนพิทักษ์พุ่งเข้าไปกอดชุ่ม ชุ่มเจ็บ ขุนพิทักษ์ขอโทษเมีย คุณหญิงมณียิ้ม แจ่มป่าวประกาศทั่วบ้าน ภาพความสดชื่นกลับมาอีกครั้ง
ขบวนคุณหญิงมีชุ่ม ขุนพิทักษ์ แจ่ม และบ่าว ตามกันมาตรงไปท่าน้ำ
“พาเมียไปไหว้พระ รดน้ำมนต์เพื่อเป็นสิริมงคลกับลูกกับเมียนะพ่อพิทักษ์”
“ลูกหวังว่า ชุ่มจะไม่หนาวจนจับไข้ตายนะขอรับคุณแม่”
“ก็ข้าเป็นห่วงเอ็งนี่นา”
แจ่มเห็นคู่หนุ่มสาวโอบประคองกันไปอย่าทะนุถนอม
“คุณหญิงเจ้าขา นี่ถ้าคุณรำพึงกลับมาแล้วรู้ว่านังชุ่มมันท้อง มีหวังเธอคงคลั่งนะเจ้าคะ”
“ข้าก็ไม่รู้จะทำยังไงนังแจ่ม บุญทำกรรมแต่งกันมา ให้หนียังไงก็หนีกันไม่พ้น”
“ดูท่านขุนสิเจ้าคะ ต่างกับเมื่อสองสามวันก่อนราวฟ้ากับเหว แจ่มว่าคุณรำพึงต้องต้องทำเสน่ห์”
คุณหญิงมณีดุ
“นังแจ่ม”
“เจ้าค่ะ...ไปเจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีกับกลุ่มลงเรือไป จวงที่แอบดูอยู่พอเห็นทั้งหมดลอยเรือไปก็พูดกับตัวเอง
“เสร็จอีจวงล่ะ”
จวงก็รีบแจ้นขึ้นเรือน
จวงโผล่หน้าเข้ามาในห้องนอนชุ่ม บนเรือนคุณหญิงมณี
“เส้นผมท่านขุน เส้นผมท่านขุน..ที่แปรงผม”
จวงพุ่งไปตรงกระจก หยิบหวีมาดูแต่ต้องผิดหวัง
“คนอะไรวะแปรงผม ไม่มีผมติดแปรงสักเส้น เฮ้ย...แล้วจะเอาที่ไหนวะเนี้ย ผม หัว อ้อ หมอน”
จวงวิ่งจู๊ดไปที่หมอน และเอาหน้าส่องไปบนหมอน จวงก็ตาวาวเพราะมีเส้นผมติดอยู่ 2-3 เส้น
“มันต้องยังงี้สิอีจวง ฉลาดมาก”
จวงรีบหยิบเส้นผมใส่ในห่อผ้าเล็กที่เตรียมมา
แต่จังหวะที่กำลังห่อประตูก็เปิดผลั้วะ จวงตกใจ เมื่อเจอผ่องกับผาดที่ยิงคำถามขึ้นพร้อมกัน
“ทำอะไรน่ะนังจวง”
จวงพูดเบาๆกับตัวเอง
“อีผ่อง อีผาด อีทาสขัดจังหวะ แล้วจะหนียังไงวะเนี่ย”
จวงรีบหาทางเอาห่อผ้าซ่อนในอก
“เอ็งเข้ามาทำอะไรในห้องท่านขุน”
จวงรีบเฉ หันมา
“ข้าก็มาดูของให้คุณรำพึงน่ะสิ”
“แล้วมาดูบ้าอะไรห้องนี้ นี่มันห้องนังชุ่ม” ผาดถาม
“หรือคิดจะมาขโมยอะไร” ผ่องว่า
จวงตาโต
“บ้า...คนอย่างข้าเนี่ยนะจะมาขโมยของคนอย่างนังชุ่ม เพ้อใหญ่แล้วนะเอ็งสองคนน่ะ”
ผ่องกับผาดเดินรุกอีจวง อีจวงถอยหนี หมุนไป หมุนไป
“ให้มันจริงเหอะวะ ทำตัวเป็นหัวขโมย เดี๋ยวก็ได้หลังลายเหมือนนังชุ่มหรอก” ผาดบอก
“ทำกรรมกับใครเขาไว้เดี๋ยวกรรมมันก็ตามสนอง” ผ่องว่า
“นังชุ่มมันเป็นคนดี ดวงมันไม่ตกง่ายๆหรอก”
“ยิ่งตอนนี้อุ้มท้องหลานคุณหญิง ดวงมีแต่จะขึ้นเอา ขึ้นเอา จะบอกให้”
ผ่องกับผาดรุกจวงจนจวงสะดุดธรณีประตูหงายท้อง ผ่อง ผาด หัวเราะเยาะ
“ฝากไว้ก่อนเถอะวะ ถ้าคุณรำพึงของข้ากลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะสอยพวกเอ็ง ให้ร่วงเป็นมะม่วงเน่าเลยคอยดู”
จวงรีบลุกแล้ววิ่งออกไป ผ่องกับผาดหัวเราะเยาะตามหลัง
ภายในห้องรำพึงในเรือนพระยาเทวราช รำพึงเขวี้ยงกระจกแตก
“อีชุ่ม อย่าคิดนะว่าเอ็งมีลูกแล้วเอ็งจะชนะข้า”
รำพึงเปิดดูห่อผ้าเก็บเส้นผม แล้วกำเส้นผมแน่น
“ไอ้มารหัวขน ข้าจะกำจัดมันทั้งแม่ทั้งลูก!”
ภายในวัด หลวงตามั่นพรมน้ำมนต์ให้ทุกคน
“ขอให้ลูกหลานอิฉัน อยู่เย็นเป็นสุข เหมือนน้ำมนต์ของหลวงพ่อด้วยเถอะเจ้าค่ะ”
“หากใจเราเย็น ชีวิตก็จะเย็นตามไปด้วย มีสติก็จะเห็นแต่สิ่งที่ถูกที่ควร”
ขุนพิทักษ์รับฟังด้วยสำนึก จังหวะนั้นสมเข้ามาเปลี่ยนกาน้ำชาให้หลวงตามั่นเยี่ยงเด็กวัด
“สม ข้าขอคุยด้วยหน่อย ชุ่มเอ็งไปกับข้าด้วย”
ขุนพิทักษ์กับ ชุ่ม สมออกไปด้วยกัน
คุณหญิงมณีพูดกับหลวงพ่อ
“พ่อพิทักษ์ เขารู้ตัวว่าเขาผิด นี่คงจะไปปรับความเข้าใจกับไอ้สม”
คุณหญิงมณีมองตามลูกชายอย่างชื่นชม
“คุณหญิง ให้ท่านขุนหมั่นทำบุญให้มากนะ”
“หลวงพ่อพูดแบบนี้แสดงว่าพ่อพิทักษ์ ยังไม่หมดเคราะห์เหรอเจ้าคะ”
“สัตย์สาบานที่เขาเคยให้ไว้กับพ่อ เขายังชดใช้มันไม่หมด วิบากกรรมยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้”
หลวงตามั่นทิ้งปริศนาไว้
รำพึงเดินเร็วอยู่ในย่านบริเวณตลาด
“คุณรำพึงจะรีบเดินเร็วไปถึงไหนเจ้าคะ จวงเดินตามไม่ทันแล้วนะเจ้าคะ”
“มัวแต่ชักช้าเป็นเต่าคลานก็เสร็จนังชุ่มมันพอดีน่ะสิ ข้าต้องรีบไปให้หมอไสย์ ทำพิธีให้เร็วที่สุด ไม่งั้นเราชวดทุกอย่างแน่”
ขุนไวเดินอยู่ หางตาก็แวบเห็นรำพึง กับจวง
“น้องรำพึง...จะไปไหน”
ขุนไวรุดตามไป
บนเรือนหมอไสย์ เส้นผมในห่อวางอยู่ตรงหน้าหมอไสย์ พร้อมมีหุ่นรูปลอยชายหญิง ใบรักซ้อน ยันต์สีแดงและสายสิญจน์สีดำ พร้อมด้วยเลือดในถ้วย หมอไสย์หยิบเส้นผมขึ้นมาแล้วบริกรรมคาถา วางบนใบไม้
“ใบอะไรเจ้าคะพ่อหมอ” จวงถาม
“ใบรักซ้อน เป็นใบไม้แห่งความเสน่หาและราคะ คราวนี้ข้าต้องขอเส้นผมของเจ้า”
รำพึงดึงเส้นผมของตัวเองให้หมอไสย์
“แล้วมีอะไรที่ข้าต้องทำอีก” รำพึงถาม
“เอ็งให้คนของเอ็งออกไปรอข้างนอก ส่วนเอ็ง เอ็งต้องอบตัวในโอ่งอาถรรพ์ ข้าจะลงทองให้เอ็งทั้งตัว รอจนกว่าข้าจะปลุกเสกหุ่นรูปรอยเสร็จ เอ็งถึงจะออกมาได้”
“นังจวง รู้หน้าที่แล้วก็ออกไปสิ”
จวงจำต้องออกไป
“ถ้าเอ็งพร้อมก็ถอดผ้าออกซะ”
รำพึงปลดผ้านุ่งร่วงลงพื้นแล้วค่อยๆก้าวลงไปในโอ่ง ควันพวยพุ่งขึ้นมาล้อมตัวรำพึง เหงื่อรำพึงผุดออกมาตามผิวกาย หมอไสย์บริกรรมคาถาแล้วเอาเส้นผมรำพึงวางคู่กับเส้นผมขุนพิทักษ์หยดเลือดหมาดำ โรยหนอนแต่หนอนจะหายแว่บไปเลย แล้วผูกไว้กับหุ่นรูปลอย .
“หุ่นรานีกำหนัด เป็นการใช้มนต์เสน่ห์ของหญิงผูกจิตชายที่หมายปอง เป็นเสนห์ขั้นสูงสุดที่ไม่มีชายใดต้านทานได้”
สีหน้ารำพึงยั่วยวนชวนมอง เนื้อตัวเปล่งประกายฉาบไปด้วยสีทอง
“หญิงใดที่ได้เป็นเจ้าของหุ่นรานีกำหนัด หญิงผู้นั้นเปรียบเป็นราชินีของเสน่ห์ทั้งปวง”
หมอไสย์เอาเอายันต์สีแดงแปะไว้เข้าที่ตัวของหุ่นทั้งสอง
“ยันต์ซ่อนชู้ เป็นตัวเร่งเร้าแรงราคะ เพื่อให้ชายผู้นั้นต้องการเสพสมกับหญิงผู้เป็นเจ้าของหุ่น”
สุดท้ายหมอไสย์ใช้สายสิญจน์สีดำ มัดตัวหุ่นไว้ด้วยกัน
“สายสิญจน์มัจจุราช เป็นสายสิญจน์ที่ไม่มีอาวุธใดตัดขาดนอกจากมีดอาคม เปรียบดั่งชายผู้นั้นถูกจองจำให้ตกเป็นทาสของเสน่หาไปตลอดกาล”
หมอไสย์บริกรรมคาถา รำพึงที่เหงื่อโทรมกายแต่ร่างเป็นสีทองประกาย หมอไสย์พ่นเลือดหมาดำออกจากปากใส่หุ่น
หมอไสย์และรำพึงต่างลืมตาขึ้นพร้อมกัน ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของขุนไวที่แอบอยู่อีกมุมหนึ่งของกระท่อม ขุนไวช็อก
“น้องรำพึง!”
ขุนไวไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
บริเวณหน้าโบสถ์ เวลาเย็น ขุนพิทักษ์คุยกับสม มีชุ่มอยู่ด้วย
“ถ้าเอ็งไม่ติดใจเรื่องที่ผ่านมาก็กลับไปอยู่ที่เรือนเถอะ ชุ่มจะได้สบายใจ”
“แต่คนอื่นอาจจะไม่สบายใจ ชุ่มจะเดือดร้อนไปด้วย กระผมขออยู่ที่นี่ก่อนดีกว่าขอรับ”
“งั้นก็ตามใจเอ็งเถอะ”
สมมองชุ่มด้วยแววตาห่วงใยแล้วคลานเข่าเข้าไปไหว้ขุนพิทักษ์
“ท่านขุนขอรับ ชีวิตกระผมก็มีแต่ชุ่ม กระผมฝากดูแลชุ่มด้วยนะขอรับ อย่าให้ใครมารังแกมันได้”
ขุนพิทักษ์นิ่งเงียบก่อนจะคุกเข่าพนมมือต่อหน้าพระ
“ข้าขอสาบาน”
ชุ่มตกใจลงนั่งห้ามขุนพิทักษ์
“ท่านขุน”
ขุนพิทักษ์ไม่สนคำทัดทาน
“ข้าสาบานว่าจะรักและดูแลชุ่มกับลูกให้ดี ถ้าข้าผิดคำพูด ขอให้ชีวิตของข้ามีอันเป็นไป”
ขุนพิทักษ์สบตากับชุ่ม ยืนยันคำพูดผ่านทางสายตา ชุ่มยิ้มเชื่อว่าท่านขุนจะทำได้ สมยิ้มตาม
ตาขวาชุ่มกระตุก
“อุ้ย !”
ชุ่มแตะตาขวา ขุนพิทักษ์ถาม
“เป็นอะไร”
“ตาขวากระตุกเจ้าค่ะ ไม่รู้จะเกิดเรื่องร้ายอะไรอีก”
ชุ่มไม่สบายใจ
ในเวลาเดียวกัน หมอไสย์เปิดห่อผ้าสีขาวซึ่งมีหุ่นรูปลอยมีใบรักซ้อนผูกติดอยู่ให้รำพึง
“เอาไปทำพิธีตามที่ข้าบอก แล้วผัวเอ็งจะกลับมาหาเอ็งเหมือนเดิม”
รำพึงรับห่อรูปลอยมามองดวงตามุ่งมั่น
รำพึงถือห่อหุ่นรูปลอยเดินมากับจวง ในบริเวณทางเดินไม่ไกลจากเรือนหมอไสย์เพื่อจะกลับเรือน จวงลูบแขนรำพึง
“ทูนหัวของบ่าว...ผิวสวยผุดผ่องเหลือเกินเจ้าค่ะ วันหลังให้จวงลงไปอาบทองในโอ่งอาถรรพ์บ้างสิเจ้าคะ เผื่อจวงจะเสน่ห์แรงมีหลายผัวแบบคุณรำพึงบ้าง”
รำพึงจิกผมจวง
“นังจวง ! ข้ามีผัวคนเดียว”
จวงตบปากตัวเอง
“จวงรู้เจ้าค่ะ จวงมันปากเสีย ปากพล่อยเองเจ้าค่ะ”
รำพึงผลักจวงออกแล้วกำลังจะเดินไป แต่ต้องชะงักกึก จวงชะงักตาม ขุนไวยืนคอยอยู่ข้างหน้า
“คุณพี่”
ขุนไวมองรำพึงด้วยแววตาโกรธเสียใจ รำพึงใจไม่ดีแต่ก็ยิ้มหวานกลบเกลื่อนและเอาห่อผ้าหลบที่ด้านหลัง
“คุณพี่มาทำอะไรแถวนี้คะ”
ขุนไวไม่ตอบแต่เข้าไปกระชากห่อผ้ามาจากมือรำพึง
“คุณพี่ !”
ขุนไวอึ้งเมื่อคลี่ห่อผ้าเห็นหุ่นรูปลอย
“น้องให้หมอไสย์ทำเสน่ห์ไอ้พิทักษ์!”
รำพึงอึกอักรีบปฏิเสธ
“น้องเปล่า”
“โกหก ! พี่เห็นทุกอย่างที่เรือนไอ้หมอไสย์ ไหนน้องบอกว่าไม่ต้องการไอ้พิทักษ์ แล้วน้องทำเสน่ห์ใส่มันทำไม”
รำพึงพยายามหาทางออก
“คุณพี่...คุณพี่กำลังเข้าใจน้องผิด”
“ใช่ ! พี่เข้าใจผิดมาตลอดว่าน้องรักพี่ ต้องการพี่ แต่ความจริงมันไม่ใช่”
ขุนไวโกรธมากแล้วคิดอะไรได้จึงปาผ้าที่ห่อหุ่นลงพื้น แล้วกำลังจะกระทืบขยี้ แต่รำพึงปราดเข้าไปห้าม
“คุณพี่อย่า !”
รำพึงเห็นจวงละล้าละลัง
“นังจวงมาช่วยกันสิ”
รำพึงกับขุนไวผลักกันไปมาเพื่อแย่งหุ่น จวงดึงแขนขุนไวไว้ข้างหนึ่ง ขุนไวผลักทั้งคู่กระเด็นล้มไปกองบนพื้น สองสาวร้องกรี๊ดลั่น
“พี่จะไม่มีวันเสียน้องไปให้ใคร”
ขุนไวง้างตีนจะกระทืบหุ่นรูปลอย รำพึงรีบพูดทันที
“ถ้าคุณพี่อยากเห็นน้องตายก็เชิญทำลายเลยค่ะ !”
ขุนไวชะงักเท้าห่างจากรูปลอยเพียงนิดเดียว จวงงงกับลูกไม้ของรำพึง
“หมอไสย์ผูกวิญญาณน้องไว้ที่หุ่น ถ้าคุณพี่ทำลาย จิตวิญญาณน้องก็จะต้องแตกไปด้วย”
“เอามาจากไหน” จวงพูดเบาๆคนเดียว
รำพึงเห็นว่ามุขนี้ได้ผลก็แสดงใส่เป็นชุด
“ถ้าคุณพี่อยากเห็นน้องตายน้องเป็นบ้าก็เชิญเถอะค่ะ แต่ก่อนที่น้องจะตาย น้องอยากจะบอกคุณพี่ว่า สิ่งที่น้องทำทั้งหมดนี้ น้องไม่ได้ต้องการตัวขุนพิทักษ์อย่างที่คุณพี่เข้าใจ แต่น้องต้องการทำลายมัน น้องก็เลยทำของใส่มัน”
ขุนไวหยิบหุ่นขึ้นมา
“ให้พี่ไปฆ่ามัน มันไม่ง่ายกว่าทำแบบนี้รึ”
“แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำกับน้อง วิธีนี้เป็นวิธีที่ทำให้ขุนพิทักษ์ตายอย่างทุกข์ทรมานที่สุด”
รำพึงโอบกอดขุนไว
“และที่สำคัญ คุณพี่จะได้ไม่ต้องแปดเปื้อนให้ใครครหาได้ เมื่อขุนพิทักษ์ตาย เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไงคะ”
ขุนไวยังไม่เชื่อเสียทีเดียว
“น้องไม่ได้ต้องการมันแน่นะ”
“ในสายตาคุณพี่ น้องเป็นผู้หญิงที่เลวทรามมากใช่ไหมคะ คุณพี่ถึงไม่เชื่อใจน้อง”
ขุนไวรีบแก้ตัว
“ไม่ใช่แบบนั้นสักนิด แต่เพราะพี่กลัวจะสูญเสียน้องไป”
“มีแต่ความตายเท่านั้นที่จะพรากเราสองคนได้”
รำพึงจูบหน้าผากขุนไว
“คืนหุ่นให้น้องนะคะ น้องจะเอาไปจัดการกับขุนพิทักษ์”
ขุนไวยื่นหุ่นคืนให้รำพึง รำพึงกำลังจะรับ จวงลุ้นๆ แต่ขุนไวชักกลับ
“นานเท่าไหร่ไอ้ขุนพิทักษ์ถึงจะตาย”
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/4 วันที่ 25 ก.พ. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager