อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/5 วันที่ 26 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/5 วันที่ 26 ก.พ. 56

ขุนไวยื่นหุ่นคืนให้รำพึง รำพึงกำลังจะรับ จวงลุ้นๆ แต่ขุนไวชักกลับ
“นานเท่าไหร่ไอ้ขุนพิทักษ์ถึงจะตาย”
“อดทนหน่อยนะคะ เมื่อวันนั้นมาถึง น้องสัญญาว่ามันจะคุ้มค่ากับการรอคอย”
ขุนไวยอมยื่นหุ่นให้รำพึง รำพึงรับมาแล้วกอดขุนไวแน่น แต่แอบทำหน้าโล่งอก จวงถอนหายใจโล่งอก ปาดเหงื่อพลั่ก

ภายในห้องนอนเวลาต่อมา รำพึงมือถือห่อผ้าหุ่นรูปลอย กระแทกตัวนั่งลงบนเตียง
จวงยกนิ้วให้

“ทูนหัวของบ่าวนี่เก่งจริงๆเจ้าค่ะ แต่งเรื่องได้เป็นวรรคเป็นเวร”
รำพึงหันขวับลุกขึ้นจะเอาเรื่อง จวงจ๋อยวูบ แต่ทันใดนั้น รำพึงก็แตะขมับ ทรุดตัวลง ใบหน้าอ่อนระโหย จวงตกใจ
“คุณรำพึงเป็นอะไรเจ้าคะ”
“ข้าเวียนหัว”
“ก็น่าเวียนหัวอยู่หรอกเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณรำพึงโกหกท่านขุนไวไว้ชุดใหญ่ คุณรำพึงจะจัดการยังไงต่อเจ้าคะ”
“เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ข้ารู้เพียงอย่างเดียวว่า ข้าจะต้องทำให้คุณพี่พิทักษ์กลับมาเป็นของข้าเหมือนเดิมให้ได้”
รำพึงนั่งลงตรงมองหุ่นรูปลอยดวงตามุ่งมั่น ใบหน้าที่อ่อนระโหยหายไป

คืนนั้น ก้อนเมฆค่อยๆ ลอยบดบังพระจันทร์เต็มดวง รำพึงกับจวงนั่งอยู่กลางป่าช้า จวงขุดดินสักพักก็ร้องกรี๊ด! รำพึงเห็นหลุมที่ขุดมีโครงกระดูกโผล่ขึ้นมา รำพึงหวั่นๆเหมือนกัน
“ไอ้หมอไสย์บ้า ทำไมต้องให้มาทำพิธีในป่าช้าด้วยวะเนี่ย” จวงว่า
เสียงหมาหอนดังต่อเนื่อง
จวงนั่งติดหลังรำพึงพนมมือไหว้ปะหลกๆ มองไปรอบๆ กลัวผีขึ้นสมอง จวงพึมพำ “พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ”
รำพึงรำพึงนำหุ่นออกจากห่อผ้าสีขาว วางผ้าสีขาวบนหลุมแล้วนำหุ่นวางบนผ้าอีกที
“นังจวง”
จวงส่งโถเลือดให้อย่างรู้ใจ
“นี่เจ้าค่ะ เลือดแมวดำ”
รำพึงราดเลือดบนหุ่นรูปลอยก่อนบริกรรมคาถา
“ใจเป็นของกู ตัวเป็นของกู เสพสมกายกู เสน่หาเพียงกู”
หุ่นรูปลอยชุ่มไปด้วยเลือด

ฝ่ายขุนพิทักษ์นอนอยู่ข้างชุ่ม เริ่มนอนกระสับกระส่าย คิ้วขมวด เหงื่อผุดพราวเต็มใบหน้า แหวนพิรอดบนนิ้วของขุนพิทักษ์เกิดแสงสีทองแผ่ไปทั่วร่างขุนพิทักษ์ คิ้วที่ขมวดกันค่อยๆ คลายลง สีหน้าผ่อนคลายขึ้น ขุนพิทักษ์หยุดกระสับกระส่าย
ภายในห้องพระ คุณหญิงไหว้พระบนหิ้ง
“ขอให้คุณพระคุณเจ้าช่วยปกป้องคุ้มครองลูกชายของลูกให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวงด้วยเถิดเจ้าค่ะ”
ไม่ทันขาดคำ เปลวเทียนบนหิ้งดับพรึ่บ ! คุณหญิงไม่สบายใจ สังหรณ์ใจวูบ

รำพึงยังคงบริกรรมคาถาบทสุดท้ายอยู่ในป่าช้า
“ใจเป็นของกู ตัวเป็นของกู เสพสมกายกู เสน่หาเพียงกู !”
สิ้นคำเกิดฟ้าผ่าเปรี้ยง ! ตามด้วยลมกรรโชกแรงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“แอร๊ย... เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” จวงร้องขึ้น
รำพึงกับจวงยกมือขึ้นป้องหน้า แล้วจู่ๆ ก็เกิดเงาดำรูปร่างคนมากมายพุ่งขึ้นจากพื้นดิน
รำพึงกับจวงตาโต
“ผะ...ผะ...ผี !”
จวงหงายหลังล้มตึงแต่รำพึงยังเฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น เหล่าเงาดำพร้อมใจกันพุ่งไปที่หลุมหุ่นราวกับหิวโหยเลือด เลือดบนหุ่นเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำสนิท
รำพึงตะลึง ลมกรรโชกแรงมากขึ้น รำพึงยิ้มแสยะดูคล้ายปีศาจร้าย บังเกิดเงาดำจางๆ ซ้อนขึ้นจากร่างขุนพิทักษ์ แสงสีทองจากแหวนพิรอดสว่างวาบ แต่เงาดำก่อตัวขึ้นหนาจนกลบแสงสีทองมิด คิ้วขุนพิทักษ์ขมวดกันและเกิดภาพรำพึงขึ้นในหัว
รำพึงยิ้มงดงามราวนางฟ้าส่งสายตายั่วยวน พร้อมเสียงรำพึงดังก้อง
“ใจเป็นของกู ตัวเป็นของกู เสพสมกายกู เสน่หาเพียงกู”
ขุนพิทักษ์เหงื่อแตกพลั่ก มือกำผ้าห่มแน่นจากอารมณ์ชายอันพลุ่งพล่าน

ขุนพิทักษ์ในอาการหอบเหนื่อย ลืมตาโพลงลุกพรวดขึ้นมา ชุ่มรู้สึกตัวตื่น
“รำพึงอยู่ไหน”
ชุ่มงง
“ท่านขุน”
ขุนพิทักษ์ บีบแขนชุ่ม
“ข้าถามว่าน้องรำพึงอยู่ที่ไหน !”
“อยู่เรือนท่านพระยาเทวราชเจ้าค่ะ”
“ทำไมน้องรำพึงอยู่ที่นั่น”
“ข้าไม่รู้ ท่านขุน...ข้าเจ็บ”
ขุนพิทักษ์จ้องหน้าชุ่มแล้วภาพในอดีตก็แว่บขึ้นในหัว

รำพึงบีบน้ำตา
“ก็ใครเล่าคะที่คุณพี่บอกว่ารักมัน คุณพี่ยกย่องเชิดชูมันให้ขึ้นมาเสมอน้องทั้งที่มันเป็นแค่ทาส”
ขุนพิทักษ์คิด
“ชุ่ม”
“คุณพี่จำได้แล้วก็กลับไปหามันเถอะค่ะ น้องจะกลับไปที่เรือนคุณพ่อ”

ขุนพิทักษ์จำขึ้นมาได้ ยิ่งบีบแขนชุ่มแน่น
“เพราะเอ็ง น้องรำพึงถึงต้องออกไปจากที่นี่ ข้าจะไปตามน้องรำพึงกลับมา ส่วนเอ็ง..ไสหัวออกไปจากเรือนนี้ !”
ขุนพิทักษ์ผลักชุ่มออกจนกระเด็น ขุนพิทักษ์ออกไปจากห้อง
ชุ่มทั้งเจ็บทั้งตกใจ
“ท่านขุน !”

ขุนพิทักษ์ออกมาจากในห้องนอน ก้าวฉับๆ ไปที่ประตู ชุ่มตามออกมาดึงแขนขุนพิทักษ์
“ท่านขุน ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ”
“อย่ามาแตะต้องตัวข้า !”
ขุนพิทักษ์ผลักชุ่มอย่างแรง
คุณหญิงมณีกับแจ่มเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นชุ่มกระเด็นลงพื้นพอดี คุณหญิงกับจวงตกใจร้องออกมาพร้อมกัน
“ชุ่ม !”
แจ่มปราดเข้าไปดูชุ่ม
“พ่อพิทักษ์ทำไมทำกับชุ่มแบบนี้ คนกำลังท้องกำลังไส้ เดี๋ยวก็แท้งหรอก”
“ลูกไม่สน ให้มันตายไปทั้งแม่ทั้งลูกได้ยิ่งดี”
คุณหญิงมณีอึ้ง
“พ่อพิทักษ์ !”
ชุ่มตกใจหนัก
“ท่านขุน!”
ขุนพิทักษ์จะออกไป
คุณหญิงมณีรั้งลูกไว้
“ลูกจะไปไหน”
“ลูกจะไปรับน้องรำพึงกลับเรือน คุณแม่เอานังชุ่มออกไปจากเรือนนี้ด้วย ลูกไม่ต้องการให้น้องรำพึงกลับมาเห็นหน้ามัน !”
ขุนพิทักษ์เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง คุณหญิงงงไปหมด
“ท่านขุนเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวแบบนี้ แจ่มว่าต้องมีผีเข้าสิงท่านขุนแน่ๆ เจ้าค่ะ”
ทุกคนทั้งอึ้ง ทั้งงง!!

รำพึงนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ ต่างจากจวงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างกระสับกระส่าย
“เมื่อคืนทูนหัวของบ่าวทำพิธีไม่สำเร็จหรือเจ้าคะ”
“เอ็งจะดูถูกข้าเกินไปแล้ว”
“อ้าว...ถ้าสำเร็จ แล้วทำไมคุณรำพึงถึงยังไม่กลับไปที่เรือนคุณหญิงมณีอีกล่ะเจ้าคะ จวงอยากเห็นน้ำหน้านังชุ่มตอนเสียผัวเต็มแก่แล้ว”
“ข้ารอคนมารับ”
ขาดคำเสียงขุนพิทักษ์ดังขึ้นจากหน้าเรือน
“น้องรำพึง น้องรำพึง”
รำพึงยิ้มสมใจ จวงยิ้ม
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เรื่องแบบนี้ไม่มีใครฉลาดเกินทูนหัวของบ่าวเลยเจ้าค่ะ”
จวงวิ่งไปที่ประตูตะโกนเรียก
“ท่านขุนเจ้าขา...”
รำพึงพุ่งเข้าไปปิดปากจวง
“อย่าสาระแนนังจวง”
“อำ ไอ อ้าว อะ (ทำไมเจ้าคะ)”
“ถึงคุณไสยจะทำให้คุณพี่หลงใหลข้า แต่มารยาหญิงจะทำให้ข้าได้ในสิ่งที่ข้าต้องการ”
รำพึงยิ้มมีแผน
จวงวิ่งนำขุนพิทักษ์มาหน้าห้องรำพึง และเล่นละครด้วยอาการร้อนใจ
“คุณรำพึงไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เมื่อวานแล้วเจ้าค่ะ ท่านขุนเมตตาช่วยทูนหัวของจวงด้วยเถอะเจ้าค่ะ”
“เอ็งถอยไป ข้าจะพังประตู”
“เอาอย่างงั้นเลยรึเจ้าคะ”
“ข้าสั่งให้ถอยไป !”
“เจ้าค่ะๆๆ ของเขาแรงจริง”
จวงตะโกนส่งสัญญาณให้รำพึง
“ท่านขุนพังประตูเข้าไปเลยเจ้าค่ะ”
ขุนพิทักษ์ถอยไปตั้งหลักแล้วกระโดดถีบประตู ประตูเปิดออก รำพึงยืนบนเก้าอี้กำลังจะผูกคอตาย ขุนพิทักษ์วิ่งเข้าไปห้าม
“อย่า !”
รำพึงทำเป็นดิ้นๆแล้วร้องไห้
“คุณพี่ปล่อยน้อง น้องอยากตาย”
ขุนพิทักษ์ยื้อยุดจนเอารำพึงลงมาได้แล้วอุ้มมานั่งที่เตียง ขุนพิทักษ์กอดรำพึงไว้แน่น
“ใครทำอะไรให้น้องเสียใจ บอกพี่ พี่จะไปฆ่ามัน”
“ไม่มีใครทำอะไรน้อง น้องผิดเอง ผิดที่รักคุณพี่ ทั้งๆ ที่คุณพี่ไม่เคยรักน้องเลย”
รำพึงร้องไห้ปล่อยโฮเหมือนจะขาดใจ
“ทำไมน้องถึงคิดอย่างนั้น”
“ก็ท่านขุนบอกว่ารักนังชุ่มคนเดียว และท่านขุนก็ยังจะยกนังชุ่มให้ขึ้นมาเสมอกับคุณรำพึงอีกด้วยเจ้าค่ะ !” จวงว่า
“ไม่จริง พี่รักน้องรำพึงคนเดียว พี่ไม่มีวันเห็นนังชุ่มดีกว่าน้อง”
“แม้ว่าชุ่มกำลังท้องลูกให้คุณพี่หรือคะ”
“ใช่”
“น้องไม่เชื่อ”
“งั้นพี่จะพิสูจน์ให้น้องเห็น”
รำพึงกับจวงยิ้มอย่างรู้กัน

บริเวณโถงกลางเรือนคุณหญิงมณี ทาสชายชื่อ ชด มีผ้าสีขาวพันรอบหัว ที่หน้าผากเห็นรอยเลือดเกรอะกรัง แจ่มรายงานเรื่องของชดให้คุณหญิงฟัง ชุ่มนั่งอยู่ด้วย
“ไอ้ชดมันบอกว่ามันกำลังเอาเรือออกตามคำสั่งของท่านขุน แต่ท่านขุนโมโหว่า มันชักช้า ไม่ทันใจก็เลยเอาไม้พายฟาดหัวมันเจ้าค่ะ”
“พ่อพิทักษ์ทำเกินไปแล้ว...เอ็งไปทำแผลหาหยูกหายาใส่ซะ”
“ขอรับ”
ชดเดินออกไป
“ท่านขุนโมโหร้ายแบบนี้ ต้องโดนทำของใส่แน่ๆ เจ้าค่ะ”
“แต่ท่านขุนใส่แหวนพิรอดอยู่นะน้าแจ่ม” ชุ่มว่า
“มนต์ดำของต่ำแบบนี้ มันมีฤทธิ์มากกว่าที่เอ็งเข้าใจเยอะนักนังชุ่ม”
ชุ่มพูดไม่ออก
คุณหญิงเริ่มเชื่อ
“เอาเถอะ ถ้าพ่อพิทักษ์โดนทำของจริงๆ เดี๋ยวเราก็รู้”
เสียงจวงดังเข้ามา คุณหญิง, ชุ่มและแจ่มมองไปที่หน้าเรือน
“คุณรำพึง ค่อยๆ เดินนะเจ้าคะ”

ขุนพิทักษ์โอบกอดรำพึงขึ้นเรือน จวงตามหลังต้อยๆ รำพึงเกิดเวียนหัวขึ้นมาจริงๆ
“คุณพี่คะ น้องเวียนหัว”
“พี่อุ้มน้องดีกว่า”
คุณหญิง ชุ่ม แจ่มเดินออกมาจากในเรือนพอดี
“พ่อพิทักษ์!”
ขุนพิทักษ์ชะงักยังไม่ทันอุ้ม รำพึงไหว้คุณหญิง คุณหญิงรับไหว้
“นังชุ่ม ทำไมเอ็งยังไม่กลับไปที่เรือนทาสอีก”
“มันกำลังท้อง แม่ให้มันอยู่รับใช้แม่ ไม่อยากให้มันทำงานหนัก”
“คุณแม่จะห่วงมันทำไมหนักหนา ลูกในท้องมันเป็นลูกใครก็ไม่รู้”
ชุ่มตกใจและเสียใจ
“ท่านขุน ทำไมท่านพูดแบบนี้”
“หรือไม่จริง ลับหลังข้า เอ็งก็คงทำอะไรต่ำๆได้มากกว่าที่ข้าคิด”
“สำส่อน!” จวงแอบด่า
“อีจวง !” แจ่มว่า
“อย่าตัดสินว่าชุ่มจะต่ำเพียงเพราะมันเป็นทาส คนที่ชาติตระกูลสูงกว่าชุ่ม แต่ต่ำมีถมไป พอพ้นชายคาเรือนก็อาจจะไปสำส่อนกับคนอื่นก็เป็นได้” คุณหญิงมณีพูดพลางปรายสายตามองรำพึง
รำพึงสะอึก
“คุณพี่คะ อย่าทำให้คุณแม่ลำบากใจเลยค่ะ ให้ชุ่มอยู่บนเรือนเหมือนเดิมเถอะค่ะ น้องยอมได้”
“แต่พี่ยอมไม่ได้ !”
“พ่อพิทักษ์!”
ชุ่มไม่อยากให้แม่ลูกมีเรื่องกัน
“ให้บ่าวไปเถอะเจ้าค่ะคุณหญิง ถ้าบ่าวอยู่บนเรือนแต่ทำให้ทุกคนไม่มีความสุข บ่าวก็ไม่สบายใจ”
คุณหญิงจำยอม
“งั้นเอ็งไปอยู่เรือนท้ายสวน เดี๋ยวข้าจะให้ใครไปช่วยทำความสะอาดเรือน เอ็งจะได้ไม่เหนื่อย”
ชุ่มก้มกราบคุณหญิงมณี
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
ชุ่มมองขุนพิทักษ์อย่างห่วงใย มั่นใจว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับขุนพิทักษ์แน่ รำพึงยิ้มมุมปากใส่ชุ่มที่เดินออกไป

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10/5 วันที่ 26 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager