อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 17 ก.พ. 56

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 17 ก.พ. 56

เมรินนั่งลงที่โต๊ะแล้วเปิดลิ้นชัก กบตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากลิ้นชักมาที่เก้าอี้ แคทกรี๊ด
“กบ ๆ น้องแคทกลัวกบ”
เด็กในห้องแตกฮือ ยกเว้นมิ้งค์คนเดียวที่นั่งมองอย่างพอใจ เมรินหันไปมองรอบๆตัว พอสบตากับมิ้งค์ มิ้งค์ก็เมินหน้า
ตันหยงคิดในใจ “ตายจริง ยายเด็กร้ายกาจ คิดจะมาแกล้งเราเหรอ อืม....”

เมรินค่อยค่อยๆเอากระดาษมารองตัวกบแล้วเดินเอาไปส่งให้มิ้งค์
“ชั้นรู้นะว่าเป็นฝีมือเธอ เอากบเธอคืนไป”
มิงค์งง “อ้าว เธอไม่กลัวกบเหรอ”
เมรินส่ายหัว “วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ เรารู้นะว่าเธอชอบน้องนนท์ เลยมาแกล้งเรา ใช่มะ”

มิงค์เมินหน้า
“เราไม่ใช่แฟนน้องนนท์หรอก เรามีแฟนแล้วเธอสบายใจได้” เมรินบอก
เด็กทั้งห้องฮือฮา แคทอ้าปากค้าง
“น้องเมย์มีแฟนแล้วหรือ ไม่ใช่น้องนนท์แล้วเป็นใครล่ะ”
เมรินยืดอกแล้วยิ้ม
มิ้งค์โล่งอก แคทหันไปวิพากษ์วิจารณ์กับเพื่อนๆ เพื่อนรุมถามแต่แคทบอกไม่รู้ นนท์มองหน้าเมรินแล้วเบะปาก

กริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น กลุ่มนักเรียนแตกฮือกันออกจากห้อง เมรินเดินออกมาจากห้อง แคทและผองเพื่อนรีบวิ่งกรูกันออกมามองหาเมริน
“ไปพวกเราไปดูแฟนน้องเมย์กัน”
แคทวิ่งนำเพื่อนๆตามเมรินไป นนท์เดินหน้าซึมออกมาจากโรงเรียน

ปฐวีเดินเข้ามา เมรินรีบวิ่งเข้าไปหาปฐวี
“น้าวี”
“ไงจ๊ะสาวน้อย คิดถึงน้าวีหรือเปล่า”
“คิดถึงสิคะ”
ปฐวีจับมือเมรินแล้วชะงักเมื่อเห็นนนท์เดินมาเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“คนนี้น่ะหรือ แฟนน้องเมย์” นนท์ถาม
ปฐวีมองหน้าเมรินแบบงงๆ
“หนุ่มน้อยคนนี้ใครกันครับ น้องเมย์” ปฐวีถาม
“เราชื่อน้องนนท์ เป็นแฟนน้องเมย์” นนท์บอก
ปฐวีทำจริงจัง “งั้นเชียวหรือ”
นนท์จ้องปฐวี “ไม่เห็นหล่อเลย สู้น้องนนท์ก็ไม่ได้”
“น้องนนท์ เมย์บอกแล้วไง ว่าเราเป็นเพื่อนกัน” เมรินบอก
“ก็ได้ ก็ได้” นนท์พูดกับปฐวี “อย่าทำให้น้องเมย์เสียใจนะ ไม่อย่างนั้น น้องนนท์จะไปเอาเรื่องคุณ คอยดูสิ”
นนท์ทำท่าจับตามองปฐวีอยู่ตลอดแล้วเดินไป ปฐวีขำก๊าก
“หลานน้าวีนี่สเน่ห์แรงจริง..จริ๊ง ตอนนี้น้าวีกลายเป็นแฟนน้องเมย์ไปแล้วใช่ไหม งั้นน้าวีก็ขอหอมแฟนหน่อยละกันนะ”
“อย่านะ... อย่าค่ะ”
“อ้าว ก็คนเป็นแฟนกันก็ต้องหอมกันได้สิคะ”
ปฐวีหอมแก้มเมริน เมรินอายซ้ำสองแล้วรีบเช็ดหน้า
เพื่อนๆที่แอบดูอยู่อ้าปากค้าง

สุดนภากับนาวินเดินเถียงกันออกมา
“ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย ได้โปรดเถอะถือว่าผมขอร้อง” นาวินบอก
“ไม่ไป ตื้ออยู่ได้ ไม่ไป ได้ยินชัดมั๊ย” สุดนภาว่า
“ได้ยิน แต่ไม่เข้าใจ น่านะ ไปช่วยผมเลือกหนังสือหน่อย เพื่อเด็ก เพื่ออนาคตของชาติเชียวนะ”
“ไม่ ก็คือไม่ เข้าใจกันบ้างไหมเนี่ยคุณนาวิน”
ปฐวีกับเมรินยืนมองสุดนภากับนาวิน
สุดนภากับนาวินเดินทะเลาะกันมาหยุดตรงหน้าปฐวีกับเมรินพอดี สุดนภาเห็นปฐวีก็หยุดกึกแล้วทำตัวเรียบร้อย
“คุณหมอวี หายไปตั้งหลายวัน ไม่เห็นรับน้องเมย์เลย”
ปฐวีขยับปากจะตอบ นาวินรีบแทรก
“ไม่เห็นจะนานเลย”
สุดนภาทำไม่สนใจนาวิน “วันนี้หมอวีดูเหนื่อยๆนะคะ”
“คนทำงานก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ไม่น่าถาม”
สุดนภากลั้นโมโหแล้วหันมองนาวิน
ปฐวีหันไปมองเมรินแล้วยิ้มขำ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับครูบี๋” ปฐซีหันไปบอกนาวิน “ไปก่อนนะเพื่อน”
“เออ รีบไปเถอะ”
“พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะคะครูบี๋”
“จ้ะ น้องเมย์”
นาวินงง “อะไรกัน นี่ยังสอนพิเศษกันอยู่อีกเหรอ จะทำด็อกเตอร์หรือไง”
สุดนภาหันกลับมามองนาวินแล้วเท้าแขนพร้อมเอาเรื่อง
นาวินตาละห้อยลง “ไปช่วยเลือกหนังสือหน่อยนะ”
สุดนภาทำหน้าเซ็งสุดชีวิต

นาวินขับรถเข้ามาจอดหน้าคอนโดสุดนภา นาวินลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้สุดนภา สุดนภามองนาวินแบบไม่ไว้ใจ
“เชิญครับ คุณผู้หญิง”
สุดนภาเดินลงจากรถ นาวินปิดประตูแล้ววิ่งไปหยิบของมาส่งให้สุดนภา
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยเลือกหนังสือให้เด็กๆ” นาวินยื่นหนังสือให้ “อันนี้ของคุณ”
นาวินหยิบหนังสือนิยายส่งให้ สุดนภามองงงๆ

สุดนภานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ นาวินกับสุดนภากำลังเลือกหนังสืออ่านสำหรับเด็ก
“หนังสือสำหรับเด็ก ต้องอ่านเข้าใจง่าย เรื่องง่ายๆ ถ้าจะให้ดี ต้องมีรูปภาพประกอบเพราะเด็กวัยนี้ยังอ่านหนังสือไม่เข้าใจทั้งหมด เด็กจะใช้จินตนาการมากกว่าทักษะทางภาษา”
“สมเป็นคุณครู”
สุดนภาไม่ไว้ใจ “ประชดชั้นหรือเปล่าเนี่ย”
“พูดจากใจจริง”
“ตามสบาย ชั้นขอตัวไปดูหนังสือทางโน้นก่อนนะ”
สุดนภาเดินไปที่ชั้นนิยาย เธอหยิบหนังสือนิยายพรพรหมอลเวงขึ้นมาพลิกดูหน้าปก

สุดนภางง
“คุณรู้ได้ยังไง ว่าชั้นอยากอ่านเรื่องนี้”
“ผมเห็นคุณสนใจ เลยซื้อมาให้คุณด้วย” นาวินบอก
สุดนภาทำท่าจะส่งคืนให้นาวิน นาวินหดมือไขว้หลัง
“ถ้าคุณไม่รับผมจะเสียใจมาก ถือเป็นของขวัญชิ้นแรกสำหรับมิตรภาพของเรา”
นาวินมองหน้าสุดนภาจริงจังโดยไม่มีแววล้อเล่น
สุดนภาไม่เชื่อถือ “นี่คุณจะมาไม้ไหนกันแน่”
นาวินจ้องหน้าสุดนภา “ไม่มีไม้ไหนทั้งสิ้น ผมตั้งใจให้คุณ รับไว้นะครับ คุณบี๋”
“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
สุดนภาเดินถือหนังสือเข้าคอนโดไป นาวินมองตามแล้วยิ้ม

นาวินยืนพิงหน้าต่างมองท้องฟ้าแล้วคิดในใจว่าเมรินนี่รู้ใจสุดนภาจริงๆ
นาวินนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต สุดนภาอยู่ท่ามกลางเด็กนักเรียน โดยกำลังร้องเพลงทำกิจกรรมกับนักเรียนอย่างมีความสุข นาวินยืนดูอยู่
เสียงเมรินพูดประกอบ “บี๋น่ะชอบคนจริงจัง แต่อบอุ่น ช่างสังเกตุและห่วงใยผู้คน”
สุดนภานั่งคุกเข่าลงปลอบเด็กที่ร้องไห้ โดยที่สุดนภาร้องไห้ไปด้วย
สุดนภานั่งทำงานด้วยสีหน้าครุ่นคิดจริงจัง
เสียงเมรินอธิบายต่อ “บี๋ต้องการคนที่จริงใจ และพร้อมจะเข้าใจบี๋ เพราะลึกๆแล้วเค้าเป็นคนอ่อนไหว”

นาวินนึกถึงคำพูดของเมรินแล้วก็อึ้ง
“ไม่อยากเชื่อเลย จะได้ผลจริงๆด้วย”
นาวินยิ้มอย่างมีความสุข

สุดนภาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมที่เปียก เธอลงนั่งที่โต๊ะในห้องนอน สุดนภาเห็นหนังสือที่นาวินให้มา
สุดนภาคิดถึงนาวิน “ช่างสังเกตเหมือนกันนะนี่”
สุดนภาทำท่าเมินหนังสือแล้วเดินไป แล้วเธอก็เปลี่ยนใจหันหลังกลับมาหยิบหนังสือไปเปิดอ่าน

สุดนภาเดินหอบหนังสือเข้ามาในบ้านประภัสสร เมรินรีบวิ่งไปรับ
“บี๋มาแต่เช้าเชียวนะ”
“ครูบี๋มาเร็วจังเลยนะคะ ทานอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวภัสให้คนจัดให้” ประภัสสรถาม
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนนะคะ”
ประภัสสรเดินไป สุดนภามองชะเง้อไปในบ้าน
“มองหาอะไร” เมรินถาม
“วันนี้หมอปฐวีไม่อยู่เหรอหยง”
“นี่ตกลงแกจะมาอยู่เป็นเพื่อนชั้น หรือมาหาใครกันแน่ยะ”
“ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละแก”
“เสียใจด้วย น้าวีออกไปตั้งแต่เช้าแล้วจ๊ะ”
“ว๊า..พลาดจนได้” สุดนภานึกได้ “นี่หยง ชั้นมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
สุดนภาขยับปากจะเล่า แต่ปรางค์ทิพย์โผล่มาพร้อมปรงแก้วกับปรงขวัญเสียก่อน สุดนภาชะงัก
“แหม ครูบี๋ ได้ยินเสียงรถพี่ก็รีบพานักเรียนมาให้เลย มาเร็วลูกแก้วลูกขวัญ ครูจะเริ่มสอนแล้ว”
ปรางค์ทิพย์ต้อนปรงแก้วปรงขวัญให้มาหาสุดนภา สุดนภากับเมรินมองหน้ากันอย่างเซ็งๆ

สุดนภาหยิบหนังสือขึ้นมาเริ่มต้นสอน ปรงแก้วกับปรงขวัญตั้งใจจดโดยมองสุดนภาตาไม่กระพริบ ส่วนเมรินนั่งเล่นเกมในไอแพดของสุดนภา
ปรงแก้วกับปรงขวัญทำแบบฝึกหัดอย่างตั้งใจ เมรินอ้าปากหาวแล้วหยิบขนมกินสลับกับเล่นเกมฟรุตนินจาในไอแพด สุดนภามองเมรินแล้วส่ายหัว
“น้องเมย์คะ ช่วยหรี่เสียงเกมส์หน่อยได้มั๊ยคะ”
เมรินเงยหน้ามองสุดนภาแล้วชี้ตัวเองอย่างงงๆ
“ถูกต้องแล้วค่ะ คุณนั่นแหละ” สุดนภาย้ำ
เมรินนึกได้ก็ปิดเกมส์แล้วทำท่าเรียบร้อย ปรงแก้วกับปรงขวัญมองสุดนภากับเมรินแบบงงๆ

ปรางค์ทิพย์นั่งอ่านหนังสืออยู่ในบ้าน ปรงค์แก้วกับปรงขวัญเดินเข้ามานั่งอย่างเหน็ดเหนื่อย
“เป็นไงอะไรไป เรียนแค่นี้ทำเป็นหมดแรง”
ปรงแก้วบอก “เหนื่อยจังเลยค่ะ เรียนจนมึนเลยค่ะ”
“แล้วยัยเมย์ล่ะทำอะไรบ้าง” ปรางค์ทิพย์ถาม
“เมย์ไม่ตั้งใจเรียน เล่นแต่เกมส์คอมพิวเตอร์ จนครูบี๋โมโห เดินไปดุน่ะคะ”
ปรางค์ทิพย์ยิ้มอย่างสะใจ
“โถใครจะเก่งและน่ารักเหมือนลูกแม่สองคนได้ละคะ เอ่อแม่มีของขวัญจะให้ลูกด้วยนะ”
ปรงแก้วกับปรงขวัญกระโดดดีใจ
“เย้ๆ คุณแม่ใจดีที่สุดในโลกเลย”
ปรางค์ทิพย์ยื่นถุงให้ ปรงแก้วกับปรงขวัญรีบเปิดดูเห็นในถุงมีแบบฝึกหัดหลายเล่ม
“แบบฝึกหัด!!”
“อีกแล้วเหรอคะ”
ปรางค์ทิพย์ยิ้มภูมิใจ “ใช่แล้วลูก ลูกแม่ต้องทำแบบฝึกหัดให้เยอะๆจะได้เก่งๆไงคะ”
ปรงแก้วกับปรงขวัญเข่าอ่อนไปกับพื้น ปรางค์ทิพย์มองแบบไม่เข้าใจ

ปฐวีและนาวินเดินคุยกันมาตามทาง
“ว่างมากหรือไง” ปฐวีขำ “อยากมาบ้านก็มาสิ ทำไมต้องถ่อไปถึงโรงพยาบาล”
“พอดีขับรถผ่านแถวนั้น ก็เลยไปเยี่ยมแกไง” นาวินบอก
“ปากแข็งนะแก แล้วตามมาบ้านทำไม”
“ก็ชั้นอยากมาเยี่ยมคุณย่าอ่ะ นี่ไงของฝากคุณย่า”
นาวินยกถุงขึ้นอวดส่วนอีกมือซ่อนกล่องเค้กไว้ข้างหลัง ปฐวีส่ายหัวขำเพื่อน
“แล้วอันนั้นล่ะของใคร อย่าบอกนะว่าของคุณย่า” ปฐวีถาม
นาวินถือกล่องเค้กที่มือขวา
“อ๋อ.....ชั้นซื้อมาฝากน้องเมย์ไง” นาวินบอก
ปฐวีขำเพื่อน “น้องเมย์หรือครูน้องเมย์วะ”
นาวินทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ปฐวียิ้มขำ

สุดนภานั่งคุยกับเมรินในบ้าน ปฐวีเดินเข้ามา สุดนภาหน้าบานจนเมรินสังเกตเห็น
เมรินกระซิบ “บี๋ ออกนอกหน้าไปนิดนะ”
“อุ๊ย คุณหมอวี...อ้าว คุณนาวิน”
สุดนภาที่กำลังยิ้มพอเห็นนาวินเดินตามมาก็หน้าเจื่อน
“สวัสดีครับครูบี๋ น้องเมย์ น้าซื้อเค้กเจ้าอร่อยมาฝาก” นาวินบอก
นาวินกับเมรินสบตากันแล้วยิ้มก่อนจะกระพริบตาปิ๊งๆ
“ว๊าว ร้านโปรดของครูบี๋เลยนะคะ” เมรินพูดกับสุดนภา “ดูสิ น่าทานจังเลย นาวินช่างรู้ใจครูบี๋จริง...จริ๊ง”
สุดนภามองนาวินอย่างไม่ค่อยแน่ใจ นาวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

ผู้ใหญ่สามคนกำลังคุยกันอย่างเพลิดเพลินและสนุกสนาน เมรินอยากคุยด้วย แต่ไม่มีใครสนใจ เมรินยืนมองอย่างเบื่อๆ แล้วค่อยๆ เดินออกจากวงสนทนาไป

เมรินเดินออกมานั่งในสวน หนุงหนิงคลานมาหมอบที่ตักเมริน
“สงสัยจะมีแต่แกตัวเดียว ที่สนใจชั้น ขอบใจมากนะหนุงหนิง”
หนุงหนิงยื่นขามาสะกิด
“แกอยากรู้ใช่มั๊ย ว่าเมื่อไหร่นายแกจะกลับมา ชั้นก็อยากอยู่ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ชั้นจะได้กลับร่างของชั้นซะที”
เมรินลูบหัวหนุงหนิงแล้วก็น้ำตาคลอ

สุดนภามองเมรินออกมาจากในบ้าน แล้วเธอก็หันมาบอกปฐวีและนาวิน
“บี๋ขอตัวไปดูน้องเมย์ก่อนนะคะ”
สุดนภาเดินออกไป นาวินกับปฐวีมองหน้ากัน
“ครูบี๋กับน้องเมย์นี่ดูจะสนิทกันดีนะ”
ปฐวีมองนิ่งๆ แต่ไม่คิดมาก “จนชั้นแปลกใจเลยแหล่ะ”
ปฐวีมองออกไปข้างนอกก็เห็นสุดนภากับเมรินนั่งคุยกัน

เมรินกับสุดนภานั่งคุยกัน
“หยงแกเป็นไรรึเปล่า”
เมรินส่ายหัว
“แกคิดเรื่องกลับร่างเดิมใช่มั๊ย” สุดนภาถาม
“ก่อนนอนทุกคืน ชั้นภาวนาขอให้พรุ่งนี้ชั้นตื่นขึ้นมาในร่างของตัวเอง แต่มันก็ไม่เคยได้ผลชั้นต้องทำใจ ที่จะอยู่ในร่างน้องเมย์ตลอดไปแล้วใช่ไหม”
“แกอย่าพึ่งท้อสิหยง ชั้นก็ไม่รู้จะช่วยแกยังไงดี”
“ชั้นคิดถึงคุณพ่อคุณแม่จังเลยบี๋ ท่านทั้งสองเป็นยังไงบ้าง”
“ท่านทั้งสองสบายดี”
เมรินพยักหน้าแล้วเช็ดน้ำตาด้วยแขน
สุดนภาสงสารเพื่อนเพราะเห็นตันหยงอ่อนแอเป็นครั้งแรก “ถ้าแลกกันได้นะชั้นจะขอเป็นน้องเมย์แทนแก อย่างน้อยชั้นก็จะได้อยู่กับหมอวีทุกวัน” สุดนภาเศร้า
เมรินมองหน้าเพื่อน
“มาพูดเล่นอะไรกันตอนนี้ ชั้นกำลังกลุ้ม”
“ก็ชั้นสงสารแก” สุดนภาจะร้องไห้ตาม
เมรินมองเพื่อนแล้วยิ้มทั้งน้ำตา เธอผลักสุดนภา สุดนภาหัวเราะออก
เมรินนิ่งขรึม

นาวินกับปฐวีนั่งคุยกัน
“ชั้นว่าเดี๋ยวนี้น้องเมย์ดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้นะแกว่าไหม” นาวินถามเพื่อน
“ใช่ แปลกมาตั้งแต่หลังเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ” ปฐวีบอก

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/3 วันที่ 17 ก.พ. 56

พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตร
พรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager