อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/3 วันที่ 17 ก.พ. 56
“ก็ เอ่อ” เขานึกออก “คุณยังใช้ทุนไม่หมด คิดจะหนีรึไง”“ฉันไม่ได้หนี แต่ฉันไม่อยากให้คุณกับป๋ามีปัญหากันต่างหาก เรื่องทุนไม่ต้องห่วง ฉันจะทำงานหาเงินมาใช้คืนให้ครบ”
กร้าวไม่อยากให้ไป
“ไม่รู้ล่ะ ผมสั่งไม่ให้ไป ก็ห้ามไป”
“ฉันจะไป”
อนุชดื้อจะไป กร้าวไม่ยอมเข้าไปอุ้มเลย อนุชไม่ทันตั้งตัว ตกใจ ดิ้นรน
“ว้าย นี่คุณทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
กร้าวอุ้มอนุชออกไป...กร้าวอุ้มอนุชเข้าบ้าน อนุชดิ้น
“ปล่อยฉัน”
กร้าวอุ้มผ่านหน้าป้าพร้อมกับขำ ทั้งสองต่างอึ้งมองหน้ากัน ดีใจ
“ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ยนังขำ”
กร้าวอุ้มอนุชเข้ามาในห้องของเธอแล้วปล่อยลงบนที่นอนพอดี อนุชจะลุกหนี กร้าวกดข้อมือสองข้างของเธอไว้ อนุชดิ้น ถีบเขาโครม
“โอ๊ย”
กร้าวเซไป อนุชรีบลุกจะหนี กร้าวไม่ยอม คว้าตัวเธอ คราวนี้นอนกอดไว้แน่น อนุชดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขาหนีไม่รอด
“ว้าย ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะสัญญาว่าเธอจะไม่ไปจากที่นี่ ว่าไง ถ้าไม่สัญญา ก็จะกอดไว้อย่างนี้แหละ ดีเหมือนกัน เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนง้วงง่วง นอนด้วยกันเลยละกัน”
กร้าวยิ้มกรุ้มกริ่มหน้าเขาอยู่ใกล้หน้าเธอมาก อนุชอาย หลบสายตาหวานหยาดเยิ้มของเขา
“สัญญา...ฉันสัญญาก็ได้”
“ดีมาก”
กร้าวพอใจแต่ยังไม่ยอมปล่อย
“ฉันสัญญาแล้วก็ปล่อยสิ”
“เธอเพิ่งหายไข้ ควรจะนอนพัก เข้าใจมั้ย”
อนุชอึ้งที่เขาเป็นห่วง
“เข้าใจแล้ว ทีนี้จะปล่อยฉันได้รึยัง”
กร้าวยอมปล่อยทั้งๆ ที่เสียดาย เขาลุกจากเตียง แต่ไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง นั่งจ้องหน้าเธอ อนุชอาย
“มานั่งมองหน้าอย่างนี้ใครจะหลับลง”
“คนดื้ออย่างคุณ ขืนไม่เฝ้าไว้ เดี๋ยวก็ไปก่อเรื่องอีก”
อนุชนอนตะแคงหันหลังให้เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้า อนุชนอนแล้วรู้สึกแปลกๆ ที่มีคนนั่งมองอยู่ เลยหันกลับมามอง กร้าวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ยิ้มหวานให้ อนุชอาย รีบหันหน้าหนีแต่แอบยิ้มเขิน กร้าวนั่งมองแล้วมีความสุข
อสิตนอนอยู่บนเตียงร้องเรียก
“ลิต้า ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
ลลิตาหงุดหงิด เล็บยังไม่แห้ง รีบเป๋าเล็บให้แห้ง แต่ยังไม่ลุกมาหา อสิตเร่ง
“เร็วหน่อยสิลิต้า”
ลลิตาเป่าเล็บ พลางวิ่งมาหา อสิตลุกขึ้นนั่ง ลลิตาช่วยประคอง แต่ไม่ทันตกใจ
“ว้าย สิต ทำไมทำอย่างนี้ เลอะเทอะหมดแล้ว”
ลลิตาโวยวาย อสิตรู้สึกผิด
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ลลิตารังเกียจ
“อี๋ สกปรก...แหวน นังแหวน”
แหวนรีบเข้ามา ลลิตาทั้งหงุดหงิดและรังเกียจ เดินหนีไป อสิตมองตามลลิตาไปแล้วยิ่งรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่เป็นภาระของคนในบ้าน
ลลิตาออกมาจากบ้านเดินมาพบชายธง เขาขอที่อยู่คนที่ส่งให้อนุชเรียนจนจบ เธอจึงเอาที่อยู่ของชาติมาให้
“นี่ค่ะ จดหมายจากป๋าของยายนุช ที่อยู่อยู่บนซองค่ะ”
ชายธงดีใจ
“คุณแน่ใจเหรอว่ายายนุชจะไปที่นั่น”
“นุชเขารักและเคารพป๋ามาก ผมเลยอยากจะลองดู ที่นี่เป็นความหวังสุดท้ายของผม ถ้าไม่เจอ ผมก็จนปัญญาแล้ว”
ลลิตาหมั่นไส้ที่ใครๆ ก็รักอนุช
กร้าวป้อนข้าว อนุชหันหน้าหนี ไม่ยอมกิน
“นี่คุณ ฉันแค่เป็นไข้นะ ไม่ได้แขนด้วน ฉันทานเองได้”
กร้าวไม่ยอม จะป้อน
“ทำไมชอบขัดคำสั่ง ผมอุตส่าห์จะป้อนให้ ปกติผมไม่บริการใครง่ายๆ นะ เอ้า อ้าปากสิ”
อนุชดื้อ ไม่ยอมเปิดปาก ปิดปากแน่น
“ไม่ยอมอ้าปากเหรอ”
กร้าวคิดๆ
“มือผมก็ไม่ว่างด้วยสิ สงสัยต้องเปิดปากคุณด้วยวิธีอื่นซะแล้ว”
กร้าวแกล้งยื่นหน้าเข้าใกล้ ทำท่าจะจูบ อนุชตกใจ
“จะทำอะไร”
“จะง้างปากคนดื้อ”
อนุชกลัวกร้าวเอาจริง ยอมกิน
“ฉันกินแล้ว”
กร้าวยิ้มพอใจ
กร้าวดูแล เป่าให้หายร้อนและป้อนข้าวให้อนุชพร้อมทั้งเช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างหลบตา
อนุชแปลกใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้
อนุชนอนกระสับกระส่าย พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง มีกร้าวนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ คอยชำเลืองมองเป็นระยะ
“ฉันหายดีแล้ว อยากออกไปข้างนอกบ้าง ไปเดินเล่นแป๊บเดียวก็ยังดี” อนุชลุกขึ้นนั่ง
“ไม่ได้ ผมไม่อนุญาต”
“โธ่ คุณ ทำไมใจดำอย่างนี้ คุณไม่มาเป็นฉัน คุณไม่เข้าใจหรอก”
“ผมไม่อนุญาตให้คุณไปเดินเล่นแถวนี้ แต่ผมจะพาคุณไปเที่ยวน้ำตก”
กร้าวยิ้ม อนุชดีใจ ลืมตัวจับมือกร้าว
“ขอบคุณนะ คุณใจดีที่สุดเลย”
อนุชนึกได้ รีบปล่อยมือจากเขา
ที่น้ำตกตรงบริเวณท้ายไร่...บรรยากาศร่มรื่นสวยงาม ยินเสียงน้ำตกกระทบโขดหินดังซ่าเป็นระยะ กร้าวและอนุชยืนอยู่มุมหนึ่ง เธอมองไปรอบๆ รู้สึกสดชื่นขึ้น
“สวย ร่มรื่นดีจังค่ะ”
“มันก็สวยตามธรรมชาติ ไม่หรูหราเหมือนสระว่ายน้ำในโรงแรม ไม่รู้คุณหนูวิชเวทย์จะชอบรึเปล่า”
กร้าวพูดๆ อยู่ มีน้ำสาดมาโดน เขาตกใจ หันไปมอง อนุชก้าวลงไปแช่น้ำแล้ว แกล้งสาดน้ำใส่เขา
“มัวบ่นเป็นตาแก่อยู่ได้”
กร้าวไม่ยอมแพ้
“คุณแกล้งผมเหรอ เปียกหมดแล้วเนี่ย จับได้จะจับกดน้ำให้เข็ดเลย”
กร้าวรีบวิ่งลงน้ำไป อนุชวิ่งหนี ทั้งสองสาดน้ำใส่กันอย่างไม่ยอมแพ้กัน หัวเราะสนุก ลืมเรื่องที่เคยขุ่นเคืองกันไปเสียสนิท...อนุชวิ่งหนี กร้าววิ่งไล่สาดน้ำ
“อย่าหนีนะ”
ทั้งสองหัวเราะสนุกสนาน อนุชเสียหลักลื่น
“ว้าย”
กร้าวรีบประคองแต่กลายเป็นเสียหลัก ล้มลงไปนั่งทั้งสองคน อนุชล้มทับกร้าว อยู่ในอ้อนแขนของเขา ทั้งสองสบตากัน อยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย กร้าวค่อยๆ ก้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของอนุชจนเกือบจะจูบกัน อนุชเองก็เกือบจะเผลอใจ เธอหันหน้าหนี กร้าวชะงัก อนุชลุกขึ้นอายๆ
“มานานแล้ว กลับกันเถอะค่ะ”
อนุชรีบเดินหนีออกไป กร้าวมองตามตาละห้อย อยากอยู่ด้วยกันนานๆ
อนุชเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดินมา กร้าวก็เปลี่ยนเสื้อแล้ว ยืนรออยู่ หญิงสาวเอียงอาย ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม กร้าวยังไม่อยากกลับ จับมือเธอไว้
“คุณจะพาฉันไปไหน” อนุชแปลกใจ
กร้าวดึงอนุชออกไป...ทั้งสองพากันไปที่หน้าผาในป่าท้ายไร่ อนุชมองวิวทิวทัศน์ของไร่ทานตะวันที่สวยงามอย่างตะลึง กร้าวถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองมาคลุมให้อย่างอ่อนโยน อนุชรู้สึกอบอุ่น ทั้งสองยืนชมวิวด้วยกัน
“เวลาไม่สบายใจ ผมชอบมาที่นี่ เป็นที่ๆพิเศษสำหรับผม”
“ขอบคุณนะคะที่พาฉันมา”
กร้าวกุมมืออนุช
“วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด ผมหวังว่าคุณจะมีความสุขเหมือนกัน ผมอยากให้คุณจดจำวันนี้ไว้ เหมือนที่ผมจะไม่มีลืมวันนี้เลย”
อนุชยิ้มให้
“ฉันก็จะไม่ลืมวันนี้เหมือนกันค่ะ”
กร้าวและอนุชสบตากัน ต่างรักกัน แต่ไม่เคยเปิดเผยความในใจ กร้าวก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาประทับจูบที่ริมฝีปากสวย อนุชยืนนิ่งในอ้อมกอดแข็งแรงและอบอุ่นของเขา ท่ามกลางทิวทัศน์ที่สวยงามของไร่ทานตะวัน
รถกร้าวเข้ามาหน้าบ้าน อนุชและกร้าวนั่งเงียบกันมาตลอดทาง ต่างคนต่างพูดไม่ออก พอรถจอด อนุชก็รีบลงจากรถ กร้าวไม่สบายใจ รีบตามไป อยากจะบอกความในใจว่าทำไปด้วยความรัก
“นุช”
อนุชชะงัก แต่ไม่หันไปมอง
“เรื่องที่เกิดขึ้น ผม...”
อนุชแทรกขึ้น
“ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ใช่ ที่ทำไปเพราะผม...”
กร้าวจะบอกว่ารัก อนุชรอฟัง ใจเต้นโครมคราม แต่ทันใดนั้นเสียงชายธงดังขึ้น
“นุช!”
อนุชและกร้าวหันไปมอง อนุชเห็นชายธงก็แปลกใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่
“ชายธง!”
ชายธงวิ่งมาหา ดีใจจนลืมตัว ดึงอนุชมากอด
“นุชจริงๆ ด้วย รู้มั้ยผมตามหานุชไปทั่วเลย ดีใจจริงๆ ที่เจอนุชที่นี่”
อนุชไม่ทันตั้งตัวเลยยืนนิ่งไม่ขัดขืน
กร้าวหน้าเครียดเคร่ง เจ็บแปลบในใจที่เห็นผู้หญิงที่ตนรัก อยู่ในอ้อมกอดของชายอื่นต่อหน้า
ธารินสวยเฉิดฉายอยู่ในชุดเจ้าสาว แต่งหน้าทำผมพร้อมอยู่แล้วใน เวดดิ้งสตูดิโอแห่งนั้น เธอชะเง้อมองหาชายธงอย่างกระวนกระวายใจ เธียรอยู่ใกล้ๆ กำลังโทร.ตามชายธง
“เจ้าชายธงปิดมือถือ” เธียรหนักใจ
ธารินเสียใจ เธียรหงุดหงิด
“ทำไมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้นะ”
พนักงานของสตูดิโอมาถาม
“เจ้าบ่าวมารึยังคะ”
ธารินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เดินหนีออกไป เธียรสงสาร เห็นใจธาริน
“วันนี้ยกเลิกไปก่อน ค่าเสียหายทุกอย่างผมจ่ายเต็มจำนวน ไม่ต้องห่วง”
พนักงานงง เธียรตามธารินไป
ธารินเดินหนีมา ร้องไห้ เสียใจ เธียรตามมาอย่างสงสาร
“ยกเลิกงานแต่งงานไปเถอะค่ะคุณลุง ในใจของพี่ชายธงมีแต่ผู้หญิงที่ชื่ออนุช วิชเวทย์ ไม่เคยมีที่ว่างให้รินแม้แต่นิดเดียว”
เธียรหนักใจมองธารินอย่างสงสาร
ชาติยิ้มให้ชายธงกับอนุชที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พักด้วยกันที่นี่แหละ ห้องหับมีเยอะแยะ”
ชายธงไหว้ชาติอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณครับ คุณลุงใจดีอย่างที่นุชบอกไว้ไม่ผิดเลยครับ ผมดีใจที่มีโอกาสได้มากราบคุณลุงครับ”
ชายธงและอนุชยิ้มให้กัน
อนุชออกมาจากห้อง พบกร้าวที่มองอย่างไม่พอใจ
“นัดกันมาพลอดรักที่นี่ คู่หมั้นนายชายธงตามมาขัดขวางความสุขไม่ได้ เธอนี่แผนสูงจริงๆ”
อนุชอึ้ง ตั้งตัวไม่ทัน กร้าวเปลี่ยนท่าทีเร็วมาก เธอพยายามอธิบาย
“ฉันไม่ได้วางแผนนะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายธงจะตามมาถึงที่นี่”
กร้าวไม่เชื่อ
“บอกไว้ก่อนว่าทำอะไรอย่าให้ประเจิดประเจ้อ ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมหัดเกรงใจคุณลุงด้วย”
อนุชโกรธและเสียใจมาก ตบหน้าเขา กร้าวกระชากแขนเธอเข้ามาใกล้ ชายธงตามมา
“หยุดนะ ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
ชายธงมาผลักกร้าวออกไป แล้วดึงอนุชมาหลบข้างหลังตน
“คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวนุช”
กร้าวกวนๆ
“ใช่ ผมไม่มีสิทธิ์ คนโสดอย่างผม นุชไม่มองหรอก เขาชอบคนมีเจ้าของ”
ชายธงโกรธมากที่กร้าวดูถูกอนุช กระชากเสื้อกร้าวมา เงื้อหมัดจะชก อนุชไม่อยากให้มีเรื่องรีบห้าม
“หยุดนะ ชายธงมานี่”
อนุชรีบดึงชายธงออกไป กร้าวยิ่งหึง
อนุชดึงชายธงมามุมหนึ่ง ชายธงหงุดหงิด ใจร้อน
“นุชห้ามทำไม ไม่ได้ยินเหรอว่ามันพูดจากดูถูกนุช ผมจะสั่งสอนมัน”
“นุชขอร้องอย่ามีเรื่องกันที่นี่เลยนะ นุชไม่อยากทำให้ป๋าไม่สบายใจ”
ชายธงยอมอ่อนลง เพราะรู้ว่าอนุชรักชาติมาก
“ที่ผ่านมาเขาทำอะไรนุชรึเปล่า”ชายธงกุมมืออนุชห่วงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก”
ชายธงยิ้ม
“ได้ยินอย่างนี้ก็โล่งใจ”
อนุชไม่กล้าสบตาชายธง
ค่ำนั้น...อนุชยืนเหม่อที่ระเบียง นึกถึงเหตุการณ์ที่หน้าผาในป่าท้ายไร่ เธอแตะริมฝีปากตัวเอง นึกถึงคำพูดของกร้าว
“บอกไว้ก่อนว่าทำอะไรอย่าให้ประเจิดประเจ้อ ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมหัดเกรงใจคุณลุงด้วย”
อนุชเสียใจเพราะคำพูดของเขา
“ถ้าคุณเกลียดฉัน แล้วมาทำดีกับฉันทำไม”
อนุชสับสน ไม่เข้าใจ
วันใหม่...อสิตนอนหลับอยู่บนเตียง ลลิตาที่นั่งเฝ้าลองเรียกดู
“สิต สิตคะ”
อสิตหลับสนิท ไม่รู้สึกตัว ลลิตาย่องไปเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือและเงียบที่สุด ลุ้นๆ ว่าอสิตจะตื่นมาเห็นหรือไม่ แต่อสิตก็ไม่ตื่น ลลิตาหยิบกุญแจพวงหนึ่งมา แล้วออกจากห้องไป
ลลิตาหมุนรหัสและไขกุญแจเปิดตู้เซฟ รื้อค้นหาของในตู้เซฟ จนเจอซองเอกสารสีน้ำตาลที่มีเงินอยู่ประมาณ 2-3 หมื่นบาท รีบหยิบออกไปทันที แล้วย่องกลับมาวางกุญแจไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงตามเดิม แต่ยังไม่ทันปิดลิ้นชัก โทรศัพท์มือถือของลลิตาก็ดังขึ้น เธอตกใจ รีบปิดลิ้นชักอย่างเบามือ อสิตรู้สึกตัวตื่นขึ้นเห็นลลิตาอยู่ข้างเตียง เธอรีบทำเป็นขยับผ้าห่มให้อย่างห่วงใย
“ลิต้า เอ่อ ลิต้ากลัวสิตหนาวค่ะ”
อสิตซึ้งใจ จับมือลลิตามาจูบ
“ขอบใจมากนะ ลิต้าดีกับผมที่สุด”
“งั้นเดี๋ยวลิต้ารับสายก่อนนะ”
ลลิตารีบออกจากห้องไป อสิตมองตามเยื้อนยิ้มพอใจ ไม่สงสัยอะไร
ลลิตาออกมาหน้าห้อง โล่งอกที่อสิตไม่สงสัย มองดูหน้าจอมือถือ เห็นชื่อชายธงโทร.เข้ามาจึงรับสาย
“ผมเจอนุชแล้วครับ”
ลลิตาเบะปาก ไม่อยากรู้เรื่องอนุชเลยสักนิด
“เอ้อ ยังมีอีกเรื่องครับ บังเอิญมากที่นายกร้าวเป็นหลานของป๋า”
ลลิตาตกใจ
“คุณกร้าวน่ะเหรอคะ”
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/3 วันที่ 17 ก.พ. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager