อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 9/2 วันที่ 21 ก.พ. 56
“พี่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน เพราะตอนนี้มัวพัวพันไปหมด เป็นความผิดของพี่เอง” เมธีเครียด “วันนี้เค้ามาหาพี่ที่ออฟฟิศ”แล้วเมธีก็เล่าให้ปฐวีฟัง
“ขอบคุณนะวี ที่รับฟังพี่”
ปฐวีสงสารเมธี
“พี่ขอตัวก่อนนะ” เมธีเดินไป
ปฐวีคิดว่าจะช่วยเมธียังไงดี
ปฐวีนั่งคิดหนัก
เสียงเมธีดังขึ้นในหัว “พี่ไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ไขตรงไหน ตอนนี้มันพัวพันไปหมด เป็นความผิดของพี่เอง....”
ภาพเมธีเดินควงคู่ฉัตรพรย้อนกลับมาในหัวของปฐวี
ปฐวีเครียด
เช้าวันใหม่ ลุงสายกำลังเช็ดรถอยู่ที่หน้าบ้าน เมรินวิ่งออกมาในชุดสวยพร้อมกับกล่องของขวัญในมือ
เมรินชะงัก “อ้าว ลุงสาย น้าวียังไม่ตื่นหรือคะ”
“คุณวีออกไปธุระแต่เช้าครับ สั่งให้ลุงสายไปส่งคุณเมย์แทน”
“แล้วลุงสายไปถูกเหรอคะ”
“คุณวีเขียนแผนที่ให้เรียบร้อยแล้วครับ เชิญคุณหนูขึ้นรถเลย”
เมรินหงอย
“น้าวีผิดสัญญา”
“คุณวีคงมีธุระด่วนจริงๆแหละครับ”
เมรินเดินขึ้นรถไปอย่างเซ็งๆ
ลุงสายขับรถอย่างตั้งใจ เมรินนั่งอยู่หลังรถ
“ลุงสายคะ น้าวีบอกหรือเปล่าว่าติดธุระอะไร” เมรินถาม
“ไม่ได้บอกครับ เพียงแต่สั่งว่า มีธุระสำคัญ” ลุงสายตอบ
เมรินนั่งคิด “วันนี้มันวันหยุดนี่นา แล้วน้าวีไม่เคยผิดสัญญาเลย”
รถแล่นมาถึงทางเข้าหมู่บ้านของนนท์ เมรินเห็นรถของปฐวีจอดอยู่หน้าบ้านของฉัตรพร เมรินชะงักแล้วหันมองจนลับตา
ตันหยงคิดในใจ “นั่นรถน้าวีนี่ น้าวีมาทำอะไรที่นี่”
“ลุงสายคะ น้าวีบอกหรือเปล่าว่าจะไปธุระที่ไหนคะ” เมรินถาม
“ไม่ได้บอกครับ สั่งให้มาส่งคุณเมย์แล้วก็ออกไปเลย”
เมรินหน้าเครียด
รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านของนนท์ ลุงสายมองแผนที่กับบ้านเลขที่
“ถึงแล้วครับ บ้านนี้ใช่มั๊ยครับ”
เมรินสะดุ้ง “ใช่ค่ะ บ้านนี้แหละ”
“เดี๋ยวลุงสายลงไปกดกริ่งให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ น้องเมย์อยากให้น้องนนท์แปลกใจ”
เมรินหยิบกล่องของขวัญแล้วลงจากรถไป
เมรินเดินมาที่หน้าประตูด้วยสีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังตัดสินใจเด็ดขาด เมรินหันไปโบกมือให้ลุงสาย
“ลุงสายไปได้เลยค่ะ เดี๋ยวเมย์จะกลับแล้วจะโทรไปบอกที่บ้านนะคะ”
ลุงสายโบกมือตอบเมรินแล้วขับรถออกไป เมรินมองตามจนรถแล่นไปลับตา เมรินเดินเอากล่องของขวัญไปวางไว้ที่หน้าประตูบ้านแล้วกระโดดกดกริ่งก่อนจะรีบวิ่งไปหลบ แม่ของน้องนนท์เปิดประตูออกมาดูก็เห็นกล่องของขวัญวางไว้ข้างหน้าบ้าน
แม่ของนนท์หยิบดู แม่นนท์หยิบกล่องของขวัญแล้วปิดประตูบ้านเดินเข้าไป เมรินออกจากที่ซ่อนด้วยใบหน้าเครียดก่อนจะเดินจากไป
เมรินเดินอยู่บนทางเท้าในหมู่บ้าน เธอปาดเหงื่อแต่สีหน้ายังมุ่งมั่น
“น้าวีมาทำอะไรที่นี่ หรือเราจะตาฝาด แต่เป็นไปไม่ได้”
เมรินเดินหน้าเครียด แล้วเมรินก็เห็นรถของปฐวีจอดอยู่ เธอชะงักฝีเท้าแล้วค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ
“น้าวีมาทำอะไร คราวก่อนเราก็เห็นรถคุณเมธีที่หน้าบ้านหลังนี้”
เมรินก้าวลงจากฟุตบาทไปด้วยความลังเล เสียงเบรกรถมอเตอร์ไซต์ดังลั่น เมรินชะงักแล้วล้มลงไปนั่งที่พื้น ชัย น้องชายของฉัตรพรเบรกมอเตอร์ไซด์ตัวโก่ง
“บ้าเอ๊ย เด็กอะไร ข้ามถนนไม่ดูเลย เดี๋ยวก็ตายหรอก”
เมรินตะลึงจนพูดอะไรไม่ถูก
“ถ้ารถกูเป็นอะไรไป จะตบให้คว่ำเลย ถอยไปสิวะ”
เมรินมองอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามรวบรวมสติ
“คนอะไรพูดจาหยาบคาย ตัวเองทำผิดแท้ๆ” ตันหยงคิดในใจ
เมรินออกเดินต่อ เธอสูดลมหายใจรวบรวมความมกล้าแล้วเดินไปที่หน้าบ้านฉัตรพร
ฉัตรพรคุยกับปฐวีอยู่ในบ้าน
“คุณต้องเข้าใจฉัตรนะคะ คุณเมธีเป็นฝ่ายเข้ามาในชีวิตของฉัตรก่อนฉัตรไม่ได้ตั้งใจเป็นมือที่สามในชีวิตของใคร”
“ครับ ผมเข้าใจ ถ้าคุณคิดอย่างนั้นได้ก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง คุณควรตัดใจจากคุณเมธี” ปฐวีบอก
“แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นสิคะ ฉัตรไม่มีที่พึ่งอื่นที่ไหน”
ปฐวีนิ่งไปเพราะอึดอัด
เมรินเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูที่แง้มอยู่
ฉัตรพรพูดต่อ “คุณต้องช่วยฉัตร ต้องให้ความยุติธรรมกับฉัตรนะคะ คุณวี”
ฉัตรกอดนัวเนียปฐวี ปฐวีพยายามปัดป้อง
“นี่หรือคะ ธุระของน้าวี ที่แท้ ก็มาอยู่กับผู้หญิงคนนี้” ตันหยงคิดในใจ
เมรินเสียใจ
ภาพพิรามกับพัดชาย้อนกลับมา
“ทำไมน้าวีถึงเป็นคนแบบนี้”
ปฐวีกับฉัตรพรหันไปเห็นเมรินยืนอยู่ที่ประตู ปฐวีก็ตกตะลึง
“น้องเมย์”
เมรินมองหน้าปฐวีอย่างเจ็บช้ำแล้วหันหลังวิ่งออกไปทันที ปฐวีจะวิ่งตามไปแต่ฉัตรพรขวางไว้
“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” ฉัตรพรบอก
“น้องเมย์”
ปฐวีเดินไป ฉัตรพรมองตามแบบงงๆ
“แล้วอีเด็กนั่นมันมาเกี่ยวอะไรด้วย”
เมรินวิ่งเตลิดออกจากบ้านฉัตรพร ปฐวีวิ่งออกมามองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เห็นเมริน
“น้องเมย์”
ปฐวีรีบวิ่งตาม
เมรินวิ่งไปหลบอยู่ที่ข้างตู้โทรศัพท์ ปฐวีวิ่งตามมา เมรินเบี่ยงตัวหลบ
ปฐวีตะโกน “น้องเมย์ น้องเมย์ฟังน้าวีก่อน น้องเมย์อยู่ไหน ออกมาหาน้าวีเถอะนะ น้องเมย์”
เมรินยืนแอบ “ผู้ชายเหมือนกันทุกคน”
ตันหยงนึกถึงเหตุการณ์ที่หน้าคอนโดของพิราม พัดชาวิ่งออกมาในชุดคลุม
“....ฉันเป็นภรรยาของพิราม.....” เสียงพัดชาดังก้อง
เมรินนึกถึงตอนที่เห็นรถของเมธีจอดอยู่
“นั่นรถของคุณพ่อใช่มั๊ยคะ”
นึกถึงตอนที่ปฐวีนัวเนียกับฉัตรพร
เมรินเห็นปฐวีหยุดมองหา
“ผู้ชายเลวเหมือนกันทุกคน น้าวีกับคุณพ่อ เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้ทั้งคู่ น้าวีทำแบบนี้ได้ยังไง”
ปฐวีวิ่งไปทางหนึ่ง เมรินออกวิ่งไปอีกทางหนึ่งด้วยความเสียใจ
ปฐวียืนเคว้งคว้าง
ปฐวีวิ่งตามหาเมรินตามที่ต่างๆ เมรินเดินร้องไห้
เมรินมานั่งลงข้างถึงขยะของหมู่บ้าน
ปฐวีวิ่งตามหาเมรินจนอ่อนใจ เขาหยุดพักหายใจแล้ววิ่งตามหาต่อ
ปฐวียืนมองอย่างไม่แน่ใจก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาเมริน
ปฐวีนั่งลง เมรินเงยหน้ามองเห็นปฐวีก็ลุกขึ้นทำท่าจะวิ่งต่อ แต่ปฐวีกอดเมรินไว้แน่น เมรินดิ้น ปฐวีกอดเมรินไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้ บอกให้ปล่อย”
“ไม่ปล่อย ยังไงน้าวีก็ไม่ปล่อย จนกว่าน้องเมย์จะฟังน้าวี”
“บอกให้ปล่อย” เมรินตะโกนลั่น
ปฐวีไม่ยอมปล่อย เมรินร้องไห้ ปฐวีหน้าเครียด
ปฐวีจับเมรินทั้งคู่มองตากัน
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น” เมรินว่า
“ฟังน้าวีพูดก่อน น้องเมย์กำลังเข้าใจผิด” ปฐวีบอก
“ไม่ น้องเมย์เข้าใจไม่ผิด ทั้งคุณพ่อ ทั้งน้าวีเชื่อไม่ได้”
เมรินสะบัดหน้า ปฐวีนั่งก้มหน้านิ่ง
“วันก่อน ต้องเป็นรถคุณพ่อจริงๆ แล้ววันนี้น้าวีผิดนัดเพื่อมาหาผู้หญิงคนนี้ น้าวีโกหก น้าวีไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่น้องเมย์คิด”
เมรินสะอื้น ปฐวีดึงเมรินมากอดอีกรอบจนเมรินผ่อนคลายลง ปฐวีดึงตัวเรินออกมาแล้วค่อยๆอธิบาย
“ฟังนะ เรื่องทุกอย่าง มันไม่ได้เป็นอย่างที่น้องเมย์เห็น น้าวีมาเพื่อจัดการปัญหาของผู้ใหญ่ น้าวีมาเพื่อขอให้ผู้หญิงคนนั้นหยุดรบกวนครอบครัวเรา”
“........ไม่จริง..”
“.....น้าวีพูดจริงทุกคำ”
เมรินจ้องหน้าปฐวีแบบค้นหาความจริง ปฐวีสบตานิ่ง
เมรินอึ้ง “หมายความว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียน้อยของคุณพ่อ”
ปฐวีหลบตาและไม่ตอบ
“น้าวีขอว่า น้องเมย์อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณแม่”
เมรินหลบตาแล้วเงียบแต่ไม่รับปาก
ปฐวีมองเมรินนิ่งๆ
“น้าสัญญาว่า ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มาเกี่ยวข้องกับคุณพ่อ และครอบครัวของเราอีก”
ปฐวีจ้องหน้าเมรินอย่างขอร้อง เมรินนิ่งเงียบ ปฐวียื่นมือให้เมริน เมรินมองนิ่งก่อนถอนหายใจแล้วดึงตัวเมรินมากอดไว้แน่น ปฐวีโล่งใจแต่เมรินเศร้า
ปฐวีจูงเมรินเดินเข้าบ้านอย่างหงอยๆ
“น้องเมย์ จำที่น้าวีขอได้มั๊ย”
เมรินเมินหน้า “ไม่ต้องห่วงค่ะ”
ปฐวีถอนใจ เมธียืนรอรับลูกสาว
“น้องเมย์ งานวันเกิดสนุกไหมลูก”
เมรินจ้องมองหน้าเมธีอย่างตัดพ้อด้วยความโกรธก่อนจะเดินเข้าบ้าน
“น้องเมย์เป็นอะไรน่ะวี” เมธีถาม
“พี่เมธีครับ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
เมธีชักรู้สึกไม่ดีจึงมองปฐวี
“เข้าไปคุยข้างในนะครับ ผมจะเล่าให้ฟัง” ปฐวีบอก
เมธีมองปฐวีแล้วพยักหน้า ทั้งสองคนเดินออกไป
ปฐวีกับเมธีคุยกันด้วยสีหน้าเครียด เมธีฟังและพยักหน้ารับ
“ผมขอโทษที่ทำเรื่องนี้โดยพลการ ไม่นึกว่าน้องเมย์จะเข้ามาพัวพันด้วย ผมเสียใจจริงๆครับ”
“วีไม่ผิดหรอก ถ้าจะโทษต้องโทษตัวพี่เอง ที่เป็นคนเริ่มต้นเรื่องนี้”
“พี่อย่าโทษตัวเองเลยครับ”
“พี่เป็นคนทำ พี่สมควรได้รับโทษ ที่วีทำลงไปเพราะเป็นห่วงครอบครัว พี่เข้าใจดี เรื่องนี้พี่จะคุยกับน้องเมย์เอง หวังว่าน้องเมย์จะยอมฟังเหตุผล”
“พี่เมธีอย่าวิตกเลยครับ ผมเองยังแปลกใจ ที่น้องเมย์ยอมย์รับฟังสิ่งที่ผมพูด เหมือนเป็นผู้ใหญ่ ผมเชื่อว่าน้องเมย์จะฟังคำอธิบายของพี่ครับ”
“ขอบใจมากนะวี พี่เป็นหนี้วีจริงๆ”
ปฐวียิ้มอย่างหนักใจให้เมธี
เมรินนั่งอยู่บนเตียง เมธีเดินเข้ามาในห้องแล้วมานั่งข้างเมริน
เมธีอึกอัก “น้องเมย์คะ พ่ออยากคุย เรื่อง...”
“เรื่องวันนี้ใช่มั๊ยคะ น้าวีคงเล่าให้คุณพ่อฟังแล้ว”
เมธีถอนหายใจ “ใช่น้าวีเล่าแล้ว น้องเมย์ยังโกรธพ่ออยู่ใช่มั๊ย”
เมรินนิ่งคิดแล้วมองหน้า
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน เมย์จะไม่ยอมรับฟังเรื่องพวกนี้เด็ดขาด แต่ตอนนี้เมย์เข้าใจอะไรมากขึ้น เมย์เข้าใจปัญหาครอบครัวมากขึ้น”
“หมายความว่า...”
“เมย์อภัยให้คุณพ่อค่ะ เมย์ไม่โกรธคุณพ่อแล้ว แต่คุณพ่อต้องสัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก อย่าทำให้คุณแม่ต้องเสียใจเพราะเรื่องนี้”
“น้องเมย์ พ่อให้สัญญา”
เมธีดึงตัวเมรินมากอดไว้
เมธีโล่งใจ เมรินยิ้มอย่างเข้าใจ
“น้าวีบอกพ่อว่า น้องเมย์จะเข้าใจ”
“ค่ะ เมย์พยายามจะเข้าใจ”
เมรินเศร้า เมธีมองลูกด้วยความแปลกใจ
ฉัตรพรเอาซองเงินสีน้ำตาลวางลงบนโต๊ะที่บ้าน แม่ของฉัตรพรมองเงินแล้วอยากได้ แล้วเธอก็มองหน้าฉัตรพรอย่างห่วงๆ
“แล้วเอ็งจะทำยังไงต่อไป ข้าว่า เอ็งก็เลิกกับไอ้คนนี้แล้วหาผัวใหม่ไม่ดีกว่าหรือเงินนี่ก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะนังฉัตร”
“เงินแค่นี้เนี่ยนะ ไม่พอหรอก” ฉัตรพรบอก
“อีบ้า เงินตั้ง 5 แสนเนี่ยนะ เอ็งจะบ้าหรือเปล่า”
“ไม่บ้าหรอกแม่ มันกล้าให้ชั้น 5 แสน แสดงว่ามันต้องมีมากกว่านั้นเยอะเชื่อสิ”
“เฮอะ..อย่าโลภนักเลย เค้าคงไม่โง่ให้เอ็งรีดได้หรอกนังฉัตร เออ เอามาแบ่งให้ข้าใช้มั่งสิ”
“ไม่ เงินของชั้น ชั้นหามาชั้นไม่แบ่งใครทั้งนั้นแหละ”
“หนอยแน่ะ งกนักนะเอ็ง เงินตั้งเยอะแยะ แบ่งให้ข้าใช้นิดหน่อยมันจะตายรึไง”
ฉัตรพรนิ่งคิดแล้วหยิบเงินส่งให้แม่ไปจำนวนหนึ่ง
“แค่นี้เนี่ยนะ”
“จะเอาหรือไม่เอา”
แม่ฉัตรพรรีบตระครุบ “เอาสิวะ” แม่ฉัตรพรค้อนลูก
“เอาไปแค่นี้ก่อน รอให้ชั้นรวย รับรองแม่สบายแน่”
ฉัตรพรหน้าตามุ่งมั่นมาก แม่ฉัตรทำหน้าไม่เชื่อถือ
ลุงสายกำลังปลูกต้นไม้ต้นเล็กๆ อยู่ในสวน ประภัสสรกับเมธียืนคุมให้ลุงสายลงต้นไม้ตามที่ต้องการ ประภัสสรยิ้มแย้มแจ่มใจ
อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 9/2 วันที่ 21 ก.พ. 56
พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตรพรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56
ที่มา manager