อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4 วันที่ 15 ก.พ. 56
“ป๋าดีกับนุชเหลือเกิน จนนุชไม่รู้จะตอบแทนยังไงถึงจะพอแต่นุชไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดคิดว่านุชทำดีเพราะหวังสมบัติเงินทองของป๋า”“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ป๋าไม่สน”
“ป๋าทำเพื่อนุชมามากแล้ว ต่อไปนี้ให้นุชตอบแทนป๋าก็พอนะคะ ป๋าไม่ต้องทำอะไรเพื่อนุชอีกแล้วค่ะ”
ชาติลูบผมอนุชด้วยความเอ็นดู ชื่นชมในความดีของเธอ
“ป๋ามองคนไม่ผิดจริงๆ แต่ยิ่งนุชเป็นคนดีเท่าไร ป๋าก็ยิ่งเสียใจที่ปกป้องนุชไม่ได้”
ชาติไม่สบายใจเอามากๆ
ชายธงไปหาเธียรที่ห้องทำงาน
“ฉันเอาดวงแกกับหนูรินไปดูฤกษ์มาแล้ว มีฤกษ์แต่งงานต้นปีหน้า” เธียรบอกทันที
ชายธงตกใจ
เธียรโกรธ
“ฉันก็พูดชัดเจนแล้วว่าฉันไม่นับญาติกับพวกวิชเวทย์ ลูกสะใภ้ฉันมีคนเดียวคือหนูรินเท่านั้น”
“ผมไม่แต่ง!”
เธียรโมโห
“แกต้องแต่ง!”
ชายธงกับเธียรจ้องหน้ากัน ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้กัน
“วันอาทิตย์ ไปเจอฉันกับหนูรินที่นี่…”
เธียรยื่นโบรชัวร์พร้อมนามบัตรเวดดิ้งสตูดิโอหรูแห่งหนึ่งให้ ชายธงมองโบรชัวร์แล้วยิ่งโกรธ
“ผมไม่แต่ง พ่อบังคับใจผมไม่ได้”
ชายธงออกจากห้องไป
ชายธงออกมาจากห้อง เจอธาริน เธอไม่สบายใจ พยายามจะอธิบายว่าตนไม่รู้เรื่องด้วย เป็นความคิดของเธียรคนเดียว
“พี่ชายธงคะ ริน...”
ชายธงกำลังหงุดหงิด มองธารินอย่างไม่เป็นมิตร แล้วเดินหนีไป ไม่พูดไม่จา
“พี่ชายธง!”
ธารินไม่สบายใจ
เธียรยืนอยู่ที่หน้าต่าง ธารินเข้ามา
“คุณลุงคะ รินว่าเลื่อนการแต่งงานออกไปก่อนเถอะค่ะ”
“ไม่!”
“แต่ว่าพี่ชายธงไม่ยอมแน่”
“ก็ให้มันรู้กันไป ฉันสั่งพนักงานเป็นพันๆคนได้ แค่ลูกชายคนเดียว ทำไมฉันจะสั่งไม่ได้”
เธียรดื้อดึง ธารินกังวล
วันใหม่...กร้าวและปรารภช่วยกันประคองอสิตนอนพักบนเตียง ลลิตาและอรชาอยู่ข้างๆ ช่วยจัดหมอน ผ้าห่มให้
“เสียดายที่ยายนุชไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนเป็นยังไงบ้าง ไม่มีใครติดต่อนุชได้เลยเหรอ” อสิตหน้าเศร้าหมอง
อรชาส่ายหน้า ไม่สบายใจ อสิตเสียใจ รู้สึกผิด
“เป็นเพราะพี่คนเดียว พี่ทำให้ครอบครัวแตกแยก ทำให้น้องๆต้องลำบาก พี่มันไม่เอาไหน น่าจะตายๆ ไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด อยู่ไปก็เป็นภาระน้อง”
อสิตทุบตีทำร้ายตัวเอง กร้าว อรชา ปรารภและลลิตาต่างตกใจ ลลิตารีบห้าม
“ว้าย สิต อย่าค่ะ”
อรชากอดพี่ชายไว้
“เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของพี่สิตนะคะ ถ้าไม่มีพี่สิต แล้วอรจะอยู่ยังไง พี่สิตอย่าทำร้ายตัวเองเลยนะคะ”
ลลิตาและปรารภไม่สบายใจขณะที่กร้าวนึกถึงอนุช
กร้าวกุมมืออรชาอยู่ที่โถงบ้าน
“ผมจะรีบไปรีบกลับ ถ้าคุณอรมีอะไร โทรหาผมได้ตลอดนะครับ”
กร้าวเป็นห่วง อรชายิ้มให้
“คืนพรุ่งนี้ ผมอยากชวนคุณอรไปดินเนอร์กัน ผมจองโต๊ะไว้แล้ว”
อรชาหน้าสลด
“พี่สิตเป็นอย่างนี้ อรคงไม่มีกะจิตกะใจจะไปไหนหรอกค่ะ”
“อย่ามัวดูแลคนอื่นจนลืมดูแลตัวเองสิครับ อย่าจมอยู่กับความทุกข์ ทำตัวให้มีความสุข แล้วคนที่อยู่ใกล้คุณก็จะมีความสุขไปด้วย”
อรชาทึ่ง
“คุณกร้าวเข้มแข็งจังนะคะ อรอยากเข้มแข็งให้ได้สักครึ่งหนึ่งของคุณกร้าวก็ยังดี”
กร้าวเจ็บปวด
“คงเพราะชีวิตผมเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมาก่อน ความสูญเสียมันสอนให้รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะมัวจมกับความทุกข์”
กร้าวมองไปด้านหลังอรชา สายตาเขามองข้ามไหล่เธอไปยังรูปประสิทธิ์ วิชเวทย์บนผนังด้านหนึ่งด้วยความเจ็บแค้น
กร้าวออกมาจากบ้าน รีบร้อนอยากกลับไปหาอนุช เจอลลิตายืนรออยู่ ท่าทางเอาเรื่อง กร้าวไม่สบายใจ รู้ว่าลลิตาไม่ปล่อยตนไปง่ายๆ...กร้าวดึงลลิตาหลบมาคุยกันที่มุมลับตาคน ลลิตาออดอ้อนยั่วยวน
“ไม่กลับไร่ไม่ได้เหรอคะ ลิต้าคิดถึงคุณกร้าวใจจะขาดแล้วนะ”
ลลิตาเขี่ยแผ่นอกเขาเล่น ช้อนตามองอย่างยั่วยวน กร้าวลำบากใจ แต่ก็ตอบชัดเจน
“ไม่ได้หรอกครับ”
ลลิตาเซ็ง
“อยากรู้จังว่าที่ไร่มีอะไรดี วันๆ คุณกร้าวถึงขลุกอยู่แต่ที่นั่น”
“ที่ไร่มีเรื่องนิดหน่อย ผมเลยต้องกลับไปจัดการ ผมไปนะครับ”
กร้าวผละจากลลิตา แล้วออกไป ไม่สนใจเธอเลย ลลิตาไม่พอใจหงุดหงิด
อนุชกำลังทำงานอยู่ ป้าพร้อมเดินนำขำเข้ามาหา ขำยกแก้วน้ำหวานเย็นๆ มาให้
“ขอบคุณค่ะป้าพร้อม ขอบใจนะจ๊ะขำ”
อนุชดื่มน้ำหวาน ป้าพร้อมใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้อย่างสงสาร
“ทำมาทั้งวันแล้ว พักสักหน่อยเถอะค่ะ”
“พักไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวเจ้านายจะว่าเอา ยิ่งโหดๆอยู่ด้วย”
กร้าวเดินมาด้านหลัง อนุชไม่เห็น ป้าพร้อมและขำเห็นก็ตกใจ แต่เตือนอนุชไม่ทัน
“โหดมากมั้ย”
อนุชหันไปมอง เห็นหน้ากร้าวก็ตกใจ
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไร”
“ก็ทันได้ยินคุณนินทาผมละกัน”
อนุชไม่ยอมแพ้
“ฉันไม่ได้นินทา ฉันพูดความจริง”
กร้าวไม่พอใจ ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“มาเหนื่อยๆ ไปเอาน้ำเย็นมาให้ผมสักแก้วซิ”
ป้าพร้อมรีบเสนอตัว
“เดี๋ยวพร้อมไปเอาให้นะคะ”
กร้าวเสียงเข้ม
“ไม่ต้อง ผมไม่ได้สั่งป้าพร้อม ผมสั่งคุณนุช”
อนุชไม่พอใจ หันไปทำงานต่อ ทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้ยิน กร้าวไม่พอใจจับไหล่อนุชหันมา
“ผมพูดกับคุณไม่ได้ยินรึไง ไปเอาน้ำมาให้ผม”
“ไม่ ฉันทำงานให้ป๋า ไม่ใช่คนใช้คุณ คุณไม่มีสิทธิ์ใช้ฉัน”
“แต่คุณต้องทำ คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธผม”
กร้าวลากอนุชออกไป อนุชดิ้นรนขัดขืน แต่สู้กำลังเขาไม่ได้
“ปล่อยฉันนะ”
ป้าพร้อมกับขำตกใจ ห่วงอนุชรีบตามไป
กร้าวลากอนุชมามุมหนึ่งในไร่
“ปล่อยฉัน”
“แค่สั่งให้เอาน้ำเย็นมาให้ ทำท่าจะเป็นจะตาย...เดี๋ยวก็สั่งให้ถูหลังให้ตอนอาบน้ำซะเลย”
อนุชทุบตีเขา
“คนบ้า คนหยาบคาย ปล่อยฉันนะ”
กร้าวลากอนุชมาเจอชาติ
“ปล่อยหนูนุชเดี๋ยวนี้”
กร้าวยิ่งไม่พอใจที่ชาติปกป้อง อนุชสะบัดจากกร้าว มาหลบหลังลุงชาติ
“ต่อไปนี้นุชไม่ใช่คนงาน ลุงจะรับนุชเป็นลูกบุญธรรม”
อนุชตกใจที่ชาติพูดต่อหน้ากร้าว
“ป๋า...”
กร้าวหน้าเคร่งเครียด
กร้าวคุยกับชาติอยู่ในห้องนอน เขาไม่เข้าใจลุงเลยจริงๆ
“คุณลุงคงลืมไปแล้วว่าวิชเวทย์เป็นศัตรูของเรา”
“ความแค้นไม่ใช่มรดกนะกร้าว ลูกจะได้รับช่วงต่อจากพ่อได้”
“ความแค้นไม่ใช่มรดก แต่เป็นหนี้ พวกวิชเวทย์ติดหนี้ผม หนี้แค้นที่พวกเขาต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“จำไว้นะกร้าว ความแค้นมันเหมือนไฟ มันไม่ได้เผาทำลาย แค่คนที่เราแก้แค้น แต่มันเผาทำลายตัวเราเองด้วย ลุงไม่อยากเห็นชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ของกร้าวต้องพังลง”
กร้าวเจ็บปวด
“ชีวิตผมมันพังไปตั้งแต่วันที่ไอ้ประสิทธิ์ทำร้ายแม่ผมแล้ว ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”
กร้าวออกจากห้องไป ชาติหนักใจและห่วง
กร้าวออกมาจากห้องชาติ หน้าเครียด อนุชยืนรออยู่ ไม่สบายใจ พยายามอธิบาย
“ฉันบอกป๋าไปแล้วว่าฉันไม่ต้องการอะไรจากป๋าทั้งนั้น”
กร้าวเห็นหน้าอนุชก็ยิ่งโกรธ
“ไม่ต้องสร้างภาพเป็นคนดีกับผมหรอก ผมรู้ทันคุณ ทำงานมันเหนื่อยนักรึไงถึงอยากรวยทางลัด ถ้าอยากสบายทำไมไม่บอกผม”
กร้าวกระชากร่างอนุชมากอดจูบซุกไซih
“ปล่อยฉัน”
อนุชตกใจ ทั้งหยิกทั้งตี
“ดีดดิ้นทำไม ผมมีเงินให้นะ อยากได้เท่าไรล่ะ แค่เอาใจผมนิดหน่อย ไม่ต้องเสแสร้งเป็นคนดีให้เหนื่อยด้วย”
อนุชดิ้นรนทุบตี กร้าวไม่สน กอดจูบไม่หยุด อนุชได้จังหวะกัดจมูกเขาอย่างแรง
“โอ๊ย”
อนุชผลักแล้วตบหน้า น้ำตานองหน้า โกรธและเจ็บปวดมากที่โดนดูถูกศักดิ์ศรี เธอเสียใจ วิ่งหนีไปทั้งน้ำตา กร้าวอึ้ง พูดไม่ออก
อนุชวิ่งร้องไห้ออกมาจากบ้าน คนงานกำลังขนของลงจากท้ายรถกระบะ โดยจอดรถติดเครื่องและเปิดประตูด้านคนขับทิ้งไว้ อนุชขึ้นรถและขับออกไปเลย คนงานยกของกล่องสุดท้ายพอดีก็ตกใจร้องโวยวายเสียงหลง
อนุชขับรถไป ร้องไห้ไป เสียใจที่โดนกร้าวดูถูก เธอมัวแต่ร้องไห้รถคันหนึ่งแล่นตัดหน้า ต้องหักรถหลบกะทันหัน รถกระบะเสียหลัก พุ่งลงข้างทาง อนุชตกใจ พยายามจะเบรก แต่เบรกไม่อยู่ รถพุ่งไถลไปอย่างเร็วตามทางลาดชัน สองข้างทางเป็นป่ารก รถพุ่งไปชนต้นไม้และนิ่งไป
อนุชศีรษะกระแทกพวงมาลัย หมดสติไป
ชายธงคุยกับกรวิกอยู่ในร้านกาแฟ สองหนุ่มคุยกันด้วยความกลัดกลุ้ม
“ฉันจนปัญญาไม่รู้จะไปหาที่ไหน ถามเพื่อนทุกคนเท่าที่นึกออกแล้ว นุชไม่ได้ติดต่อใครเลย”
กรวิกก็ไม่สบายใจ
“ฉันก็เป็นห่วงนุชเหมือนกัน นุชไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”
“ถ้านุชติดต่อมา รีบบอกฉันเลยนะ”
“ได้ นายก็เหมือนกันนะ”
ชายธงพยักหน้าแทนคำตอบ
คณิตดูผลเอ็มอาร์ไอของอสิตที่กร้าวเอามาให้ อยู่มุมหนึ่งในไร่ทานตะวัน กร้าวรอฟังคณิตด้วยความกังวล
“เคสของนายอสิต น่าจะพอมีหวัง”
กร้าวดีใจ คณิตสงสัย
“แกคิดยังไงถึงช่วยนายอสิต อย่าบอกนะว่าเกิดใจอ่อนกับศัตรู”
“ฉันไม่มีวันใจอ่อน แต่ฉันไม่ชอบคู่ต่อสู้ที่ด้อยกว่า อีกอย่างพวกวิชเวทย์ต้องเจ็บด้วยมือฉันเท่านั้น มันถึงจะสาสม”
กร้าวยังทิฐิ ยังยึดมั่นกับการแก้แค้น
กร้าวคุยโทรศัพท์กับอรชาอยู่หน้าบ้าน
“ผมกำลังจะออกจากไร่แล้วครับ อยากเจอคุณอรเร็วๆ จังเลย...แล้วเจอกันนะครับ”
กร้าววางสายจากอรชา ยิ้มร้าย ป้าพร้อมกระวนกระวาย ไม่สบายใจ รีบมาบอก
“คุณกร้าวคะ คุณนุชยังไม่กลับมาเลยค่ะ”
“ไม่เห็นต้องเป็นห่วงเลย ยายนั่นไม่ใช่เด็กแล้ว ป่านนี้อาจจะมัวเถลไถลที่ไหนก็ได้ ไปเองได้ก็ต้องกลับเองได้สิ”
กร้าวไม่สน ออกจากบ้านไป ป้าพร้อมไม่สบายใจ ห่วงอนุช
ฝนตกลงมาอย่างหนัก อนุชรู้สึกตัวฟื้นขึ้น ปวดศีรษะ
“โอ๊ย...”
อนุชกระเสือกกระสนออกมาจากรถ เธอมองไปรอบข้างที่เป็นพื้นที่ของไร่ทานตะวันซึ่งรกเรื้อกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่มีบ้านคน รอบข้างเงียบเชียบ น่ากลัว เธอไม่รู้ไปทางไหน แต่เพราะฝนตกหนัก เลยต้องวิ่งหาที่หลบฝน...กร้าวขับรถฝ่าฝนตกหนักมองฟ้าฝนแล้วไม่สบายใจ เริ่มห่วงอนุชแต่ยังปากแข็ง ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง เขาขับรถพลางครุ่นคิด ห่วงอนุช สุดท้ายก็เลี้ยวรถกลับอย่างเร็ว
อรชาแต่งตัวสวย รออยู่ อารมณ์ดี ดีใจที่จะได้เจอกร้าว โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น
“คุณอรครับ เกิดเรื่องที่ไร่ ผมคงไปรับคุณไม่ทัน ไปเจอกันที่ร้านนะครับแล้วผมจะรีบไป ขอโทษด้วยนะครับ”
กร้าววางสายไป อรชาไม่สงสัยอะไร ปรารภเข้ามาพอดี
“คุณอรจะไปไหนรึครับ ให้ผมไปส่งมั้ย”
“เอ่อ งั้น รบกวนคุณรภหน่อยนะคะ”
อรชายิ้มให้ปรารภ
ค่ำนั้น...อนุชเดินตากฝน ลื่นล้ม เจ็บขา
“โอ๊ย”
กร้าวขับรถพลางมองหาอนุช เขาโทรศัพท์หา ก็เป็นสัญญาณปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้ กร้าวมองหาไปเรื่อยๆ ตามสองข้างทางที่รถผ่าน
ในร้านอาหารหรู พนักงานเลื่อนเก้าอี้ให้อรชานั่งอย่างสุภาพ อรชายิ้มแทนคำขอบคุณให้พนักงาน ท่าทางเธอดูมีความสุขที่จะได้เจอกร้าว ปรารภยืนมองอรชาจากด้านนอกร้าน เศร้าหมองที่รู้ว่าอรชานัดกับกร้าว
อนุชกะเผลกมานั่งหลบฝนใต้ต้นไม้ ตัวเปียกปอนไปหมดทั้งตัว หนาว มองไปรอบตัว ทั้งมืด ทั้งเปลี่ยวฟ้าผ่าดังกึกก้อง อนุชปิดหู กรี๊ดลั่นหวาดกลัวจับใจ...กร้าวขับรถมาเห็นชาวบ้าน 3-4 คนกำลังมุงดูรถที่เกิดอุบัติเหตุ เขาไม่สบายใจ รีบจอดรถและวิ่งฝ่าฝนไปดู เขาแหวกไทยมุงเข้าไปเห็นคนเจ็บเป็นผู้ชายนั่งอยู่ ศีรษะแตก มีแผล เลือดออกเป็นอุบัติเหตุเล็กๆ จากมอเตอร์ไซค์ลื่นล้ม กร้าวอึ้งที่ไม่ใช่อนุช แต่ก็กังวลที่หาเธอไม่เจอ ใจคอไม่ดีกลัวจะมีอุบัติเหตุ กร้าวกลับมาที่รถ กดโทรศัพท์มือถือ
“เกณฑ์คนที่ไร่ให้ออกมาช่วยกันตามหาคุณอนุช...”
กร้าวและคนงานแยกย้ายกันตามหา เสียงคนงานตะโกนเรียกดังขึ้นจากมุมหนึ่งไกลออกไป
“ทางนี้ครับคุณกร้าว”
กร้าวและคนงาน 2-3 คนรีบไป เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุก็เห็นรถกระบะของไร่ทานตะวันที่อนุชขับมาชนต้นไม้ กร้าวเครียดทันที
“แยกย้ายกันตามหา อาจจะอยู่ไม่ไกล”
คนงานแยกย้ายตามหา กร้าวกังวลมาก ห่วงว่าอนุชจะมีอันตราย
อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4 วันที่ 15 ก.พ. 56
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager