อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10 วันที่ 23 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10 วันที่ 23 ก.พ. 56

“เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับไปได้แล้ว”
สมเดินออกไป จวงเป่าปากบอก
“โชคดีนะเจ้าคะที่มันเพิ่งมาถึง ไม่งั้นไม่รู้ว่ามันจะรู้จะเห็นอะไรบ้าง”
รำพึงดึงห่อยาที่ยับย่นแลเปียกเหงื่อของสมมาดู รำพึงไม่อยากเชื่อ
“ขอให้มันจริงเถอะ”

ภายในเรือนทาส ชุ่มนั่งไหว้พระสวดมนต์เสร็จแล้ว
“บุญกุศลที่ข้าได้จากการสวดมนต์นี้ขอให้เป็นเกราะป้องกันให้ท่านขุนปลอดภัยด้วยเถอะ”
ชุ่มกราบ แต่ทันใดนั้น ชุ่มก็รู้สึกพะอืดพะอม จนต้องวิ่งออกไปอ้วกที่หน้าชาน สมเข้ามาเห็นน้อง รีบไปช่วยลูบหลังเอาน้ำให้บ้วนปาก

“เป็นอะไรนังชุ่ม”
“คลื่นไส้น่ะจ๊ะ”
“นี่เอ็งไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย”
ชุ่มค่อยๆพยักหน้า
“ชุ่มเอ๊ย อย่าทรมานตัวเองนักเลยวะ”
สมประคองน้องเข้าเรือน
“พี่สม...พี่สมไปเรือนโน้นมาได้เจอท่านขุนบ้างมั้ย”
สมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หนักใจแต่ไม่พูด
“ไม่เจอ ข้าไม่เจอใครทั้งนั้น ไปนอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว”
สมดันตัวน้องให้เข้าไปในเรือน แต่ชุ่มยังยื้อไว้
“ข้าไม่เชื่อ พี่ถอนใจแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
“เอ็งอย่ารู้เลยวะ รู้ไปก็เปล่าประโยชน์”
“ถ้าพี่ยังเห็นข้าเป็นน้อง พี่ต้องบอกข้า”
สมอึกอัก ชุ่มคาดคั้น
“พี่สม”
“เออ...บอกก็ได้ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่เห็นเหมือนกัน”
“พี่เห็นอะไร”
“คุณรำพึงเล่นชู้กับขุนไว!”
ชุ่มตกใจ
“อะไรนะ!”
“ผัวตัวก็นอนหัวโด่อยู่บนเรือน ยังจะพาชู้ขึ้นไปเหยียบเรือนให้บัดสีอีก”
“ข้าเป็นห่วงท่านขุนกับคุณหญิงจังเลยพี่สม”
“เป็นห่วงแล้วเราจะทำอะไรได้ ลมปากของทาสอย่างข้า พูดไปใครจะเชื่อนอกจากจะจับให้ได้คาหนังคาเขา”
“แต่ถ้าทำแบบนั้นชื่อเสียงของคุณหญิงกับท่านขุนก็จะเสื่อมเสีย อีกอย่างท่านพระยาเทวราชก็เพิ่งจะสิ้น เรื่องนี้คงทำให้วิญญาณท่านไม่เป็นสุขแน่ๆ ข้าขอนะพี่สม ขอให้เรารู้เรื่องนี้กันแค่สองคน อย่าต้องให้ถึงหูคุณหญิงเลย”
สมถอนใจร้อง “เออ!”
ชุ่มหน้าวิตกกังวลกับเรื่องที่ได้ยิน สมเองก็จนปัญญา ที่นอกเรือนเห็นจวงตาโต ใจระทึกยืนแอบฟังอยู่ รับรู้ทุกสิ่ง

มุมสวนบ้านพระยาเทวราช เวลากลางคืน รำพึงตากร้าวหันขวับ
“เอามันไว้ไม่ได้อีกต่อไป”
“ทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอเจ้าคะ”
“กำจัดตัวพี่มันก่อน ส่วนนังตัวน้องข้าจะเก็บมันไว้ทรมาน ให้สาสมกับที่มันเคยทำให้ข้าเจ็บใจ”

แววตารำพึงเหี้ยม
เช้าวันใหม่ บริเวณท่าน้ำเรือนคุณหญิงมณี สมกำลังขัดเรืออย่างขมีขมัน รำพึงก้าวเข้ามาที่หน้าสมที่อยู่ในเรือ สมเงยขึ้นมอง เห็นรำพึงยืนอยู่ มีจวงประกบข้าง

“ไอ้สม...เอาเรือออก คุณรำพึงจะไปธุระ”
“ลำนี้ข้าล้างอยู่ เดี๋ยวข้าจะให้ไอ้ชดเอาลำใหม่ออกให้”
“ข้าจะไปลำนี้ และเอ็งต้องเป็นคนพาข้าไป”
“หรือเอ็งจะขัดคำสั่ง” จวงพูดขึ้นทันที
สมเหนื่อยใจ
“คุณรำพึงจะไปไหนขอรับ”
“ไปตามที่ข้าบอกก็พอ อย่าสะเออะรู้มาก”
สมถอนใจ แต่จำต้องทำตามหน้าที่
บริเวณมุมสวนใกล้ท่าน้ำ ขุนพิทักษ์เดินมาในชุดทำงาน เห็นจวงกำลังพารำพึงลงเรือ โดยมีสมเป็นคนพาย
“น้องรำพึงจะไปไหนแต่เช้า”

หัวเรือเทียบเข้าท่าที่ท้ายป่าริมคลอง สมโดดขึ้นฝั่งมาจับเรือไว้ จวงดึงรำพึงขึ้นจากเรือ
“เอ็งรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวข้ามา” รำพึงบอก
“คุณรำพึงมาทำอะไรแถวนี้หรือขอรับ”
“ไอ้สม เป็นแค่ทาสอย่าทำสอดรู้ เพราะพวกสอดรู้ไม่ตายดีสักคน”
รำพึงเสียงเหี้ยมมองหน้าสมก่อนเดินไป
“แต่ถ้าคุณรำพึงไปนานแล้วยังกลับมา เอ็งต้องรีบไปดูล่ะ ถ้าคุณรำพึงเป็นอะไรไป เอ็งได้หัวหลุดจากบ่าแน่ ข้าเตือนแล้วน้าโว้ย” จวงบอก
พูดจบจวงก็สะบัดเดินเข้าตามรำพึงไป สมถอนใจเฮือกใหญ่ นั่งคอย

บริเวณเรือนทาส ชุ่มอาเจียนโอ๊กอ๊าก ชุ่มบ้วนปากและเริ่มสงสัย
“นี่เราเป็นอะไร”
จังหวะนั้นแจ่มเข้ามาหาชุ่ม
“นังชุ่ม เอ็งเห็นไอ้สมมันบ้างมั้ย มันหายหัวไปไหน คุณหญิงจะใช้มันไปซื้อของที่ตลาด”
“พี่สมไปที่ท่าน้ำแต่เช้าแล้วนี่จ๊ะน้าแจ่ม”
“ไม่อยู่ทั้งเรือ ทั้งคน ไม่ได้เรื่องกัน เฮ้อ!”
แจ่มเลยตะโกนเรียกทาสแถวนั้นให้ไปตามคนเรือใหม่มา
“ไปเรียกไอ้ชดมาพาข้าไปตลาดหน่อย”
แจ่มงุ่นง่านเดินไป ชุ่มนึกแปลกใจว่า พี่ชายหายไปไหน

ผ่านเวลา สมทั้งนั่ง ทั้งยืน สมเงยหน้ามองตะวัน
“ตั้งนานแล้วยังไม่กลับกันมาอีก”
สมชะเง้อมองตามไปจนสุดท้ายตัดสินใจเดินตามไป ตามทางที่รำพึงกับจวงเดินไป

สมเดินมาตามทางป่าแล้วตะโกนเรียก
“คุณรำพึงขอรับ นังจวง”
สมมองหาไปรอบตัว
“หายไปไหนกันวะ”
มีคนเดินเข้ามาด้านหลังของสมแล้วใช้ไม้ท่อนใหญ่ฟาดเข้าไปที่หัวสมอย่างแรง
“โอ้ย!”
สมล้มลง มึนตึ่บเพราะโดนฟาดที่หัว สมไม่มีจังหวะป้องกันตัว รำพึงกระหน่ำตีสมอย่างสะใจ
“อยากแส่เรื่องของข้าดีนัก มันก็ต้องโดนแบบนี้ ดูสิว่าถ้าตายเป็นผีแล้วยังจะพูดเรื่องข้ากับขุนไวได้อีกมั้ย”
ไม้สุดท้ายรำพึงฟาดไปที่หน้าจนสมสลบ หน้าตาสมเต็มไปด้วยเลือดยับเยิน ที่พุ่มไม้ข้างๆจวงปิดตากลัวอยู่ ทั้งกลัวสมจะตาย ทั้งกลัวรำพึง จวงพูดเบาๆ
“นี่ถ้าอีจวงทำผิด คุณรำพึงจะฆ่าอีจวงแบบนี้มั้ยเนี่ย”
“นังจวง ออกมาได้แล้ว”
จวงเดินออกมาอย่างหวาดหวั่น
“ทูนหัวเจ้าขา...ถึงกับต้องฆ่ามันเลยเหรอเจ้าคะ”
“ถ้ามันไม่ตาย พวกเรานี่แหละจะตาย มาช่วยกันลากมันไปถ่วงน้ำ เร็ว”
“เจ้าค่ะ!”
จวงแขยงด้วยความกลัวแต่จำต้องช่วย ทั้งสองคนพยายามช่วยกันลากสม แต่จังหวะที่ลากอยู่ มือสมก็จับขาจวงหมับ จวงร้องกรี๊ด !กระโดดหนี
“ผี! ผีไอ้สม”
สมลุกขึ้นคว้าแขน รำพึงสะบัดแขนออก ใช้มือทุบสม สมเหวี่ยงรำพึงล้มลง
“ว้าย! ทูนหัวของบ่าว”
รำพึงพยายามจะลุกหนีแต่สมจับขาไว้ รำพึงถีบสม แต่สมยังจับขารำพึงไว้แน่น
จังหวะนั้นมีเสียงขุนพิทักษ์เรียกรำพึง
“น้องรำพึง น้องรำพึง”
จวงตกใจ
“ท่านขุน”
สมได้ยินเสียงขุนพิทักษ์ก็พยายามเปล่งเสียง
“ท่านขุน ช่วยด้วยขอรับ”
รำพึงเห็นท่าไม่ดีที่สมเรียกท่านขุน จึงรีบพลิกสถานการณ์ รำพึงถีบสม ฉีกสไบตัวเอง ปลดโจง แล้วพยายามจับแขนสมให้จับตัวเอง
“อีจวงมาช่วยข้า”
สมกับรำพึงยื้อกัน จวงเข้ามาช่วยยื้อทำให้สมพลิกตัวเหมือนคร่อมรำพึง รำพึงตะโกนเรียก
“คุณพี่ช่วยน้องด้วยค่ะ คุณพี่”
ขุนพิทักษ์เข้ามาเห็นภาพสมเหมือนจะทำร้ายรำพึง โดยมีจวงช่วยห้าม
“ไอ้สม ไอ้ชั่ว!”

ขุนพิทักษ์ไปดึงรำพึงออก และเตะเสยหน้าสมจนสลบ
บริเวณที่โบย สมร่างโชกเลือดถูกโยนลงพื้น ขุนพิทักษ์เข้าไปกระทืบไม่ยั้ง ชุ่มโผกอดพี่ชายร้องไห้ด้วยความตกใจ ทาสต่างๆพากันวิพากษ์ วิจารณ์ ขุนพิทักษ์พูดด้วยความโกรธมาก
“เอาดาบมา ข้าจะตัดหัวมัน”
“อย่านะเจ้าคะ”
ขุนพิทักษ์พุ่งไปคว้าดาบ คุณหญิงมณีเข้ามาขวาง
“หยุดนะ นี่มันอะไรกันพ่อพิทักษ์ ถึงขนาดจะฆ่าจะแกงกันเลยเชียวรึ”
“ก็ไอ้สมมันคิดจะทำระยำกับน้องรำพึง มันสมควรตายขอรับคุณแม่”
“เรื่องมันยังไงกันหนูรำพึง”
รำพึงร้องไห้หนักมีสภาพดูน่าสงสาร
“รำพึงแค่ขอให้นายสมช่วยพายเรือไปเก็บบัว เพราะรำพึงอยากเอาบัวไปไหว้เจ้าคุณพ่อ แต่ไม่นึกเลยว่าพอจวงลับตาไปนายสมจะทำเรื่องบัดสีกับรำพึง”
รำพึงร้องไห้โฮใหญ่
“โถ...ทูนหัวของบ่าวน่าสงสารจริงๆ”
สมยังเจ็บมากแต่บอก
“ไม่จริงนะขอรับ”
รำพึงรีบสวน
“รำพึงต้องปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีของคุณพี่และคุณแม่ จะยอมให้ใครย่ำยีง่ายๆไม่ได้ รำพึงจึงสู้สุดชีวิต โชคดีที่จวงกลับมาช่วยทัน แต่รำพึงก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด นี่ถ้าคุณพี่ไม่ตามไปเจอ ป่านนี้สะใภ้ของคุณแม่ต้องถูกปู้ยี่ปู้ยำไม่เหลือชิ้นดีแน่ๆเจ้าค่ะ”
“คุณหญิงเจ้าคะ พี่สมไม่ทำแบบนั้นแน่”
คุณหญิงมณียังไม่ทันเอ่ยอะไร รำพึงก็ขัดขึ้นมาก่อน
“นังชุ่ม...อย่ามาออกตัวแทนพี่เอ็ง เอ็งก็รู้อยู่แก่ใจว่าพี่เอ็งมันเกลียดข้า เพราะมันคิดว่าข้าแย่งท่านขุนมาจากเอ็ง มันเลยทำกับข้าแบบนี้”
“อ้อ นี่พี่มันชั่วเพราะน้องมันนี่เอง...ชั่วกันทั้งตระกูล”
“ท่านขุน!” ชุ่มร้องขึ้นอย่างเสียใจ
ชุ่มปวดใจจี๊ดได้แต่ร้องไห้ในอกพี่ชาย สมเห็นน้อง สมสุดทน
“โกหก...คุณรำพึงโกหก ความจริงคือคุณรำพึงตั้งใจจะฆ่าข้า”
รำพึงหน้าเสีย
“น้องรำพึงจะฆ่าเอ็งทำไม ไอ้สม อย่าพูดพล่อยๆ”
“เพราะข้ารู้ความลับของคุณรำพึง”
รำพึงหน้าเสีย ตกใจหนัก
“ไม่จริง อย่าไปฟังมัน มันกำลังหลอกเราค่ะคุณพี่”
คุณหญิงมณีถามทันที
“ความลับอะไรไอ้สม”
“คุณรำพึงเล่นชู้กับขุนไว!”
ทุกคนตะลึงกันหมด! หันมองรำพึงเป็นตาเดียว รำพึงต้องแก้สถานการณ์ด้วยการดึงดาบจากมือขุนพิทักษ์ แต่ขุนพิทักษ์ยื้อไว้
“ถ้าน้องต้องถูกใส่ร้ายป้ายสีด้วยเรื่องอัปรีย์เช่นนี้ น้องขอตายตามเจ้าคุณพ่อเสียดีกว่า โลกนี้ไม่มีความยุติธรรมให้น้อง ให้น้องตายเถอะค่ะคุณพี่”
จวงตาโตมองรำพึงว่าทำไปได้ถึงขนาดนี้ ขุนพิทักษ์เข้าไปดึงดาบจากรำพึงออกมา แล้วกอดรำพึงไว้แน่น “ไม่...พี่ไม่มีวันปล่อยให้น้องเป็นอะไรไปเด็ดขาด”
ขุนพิทักษ์สีหน้าเกรี้ยวกราดหันขวับมาที่สม
“เอาตัวนังชุ่มออกมา”
ทาสชายไปจับตัวนังชุ่มไว้
“ปล่อยพี่ข้า...ปล่อยพี่สมนะเจ้าคะ”
“ไอ้สม เอ็งทำให้น้องรำพึงต้องเจ็บ ต้องอาย แถมยังปั้นเรื่องขึ้นมาป้ายสีน้องรำพึงอีก เอ็งอย่าอยู่เลย ตายซะเถอะ”
ขุนพิทักษ์เงื้อดาบ จังหวะนั้นชุ่มสะบัดสุดแรงเกิดให้หลุดจากการจับกุม วิ่งเข้าไปขวางทางดาบ ขุนพิทักษ์หยุดกึก ดาบห่างจากตัวชุ่มแค่คืบ คุณหญิงมณีกับแจ่มต่างตกใจ
ชุ่มมองหน้าขุนพิทักษ์ด้วยน้ำตา แล้วค่อยๆก้มลงกราบเท้าขุนพิทักษ์
“ข้าขอเอาชีวิตของข้าแลกกับชีวิตพี่สม ถ้าท่านจะฆ่าก็ลงดาบมาที่คอข้าได้เลยเจ้าค่ะ”
ดวงตาชุ่มแน่วแน่ ขุนพิทักษ์หยุดชะงักไม่ไหวติง
รำพึงมองลุ้นว่า ขุนพิทักษ์จะฟันคอชุ่ม แต่ดาบในมือขุนพิทักษ์กลับลดลง ชุ่มทรุดลงไปกองกับพื้น สมเข้ามากอดน้อง รำพึงมองอย่างขัดใจ
เสียงคุณหญิงมณีดังก้องขึ้นมาอย่างสุดทน
“ไอ้สมมันเป็นคนของแม่ แม่จะจัดการลงโทษมันเอง”
“คุณแม่จะทำยังไงก็ตามแต่ใจเถอะขอรับ แต่ลูกต้องไม่อยากเห็นหน้ามันในเรือนของเราอีกต่อไป”
ขุนพิทักษ์ประคองรำพึงขึ้นเรือน รำพึงทำสำออย
“น้องเจ็บเหลือเกินค่ะคุณพี่”
รำพึง มอง สมกับชุ่มอย่างผู้ชนะ คุณหญิงมณีมองตามลูกชายอย่างเป็นกังวล
“แจ่ม..ทำแผลให้ไอ้สมด้วย”
คุณหญิงมองพี่น้องสองคนกอดกันร้องไห้ก่อนเดินขึ้นเรือนไป จวงหัวเราะก่อนพูดว่า
“สะใจจริงโว้ย...ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร”
“แล้วเอ็งเป็นใครนังจวง เป็นคนหรือเป็นคางคกวะถึงได้ตัวพองขนาดนี้” แจ่มถาม
“อ้าว!น้าแจ่มพูดจาแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้แก่ตายหรอก”
“อ้าว อีจวงพูดจาแบบนี้เดี๋ยวก็โดนคนแก่ตบตายหรอก จะลองดูมั้ยล่ะ”
แจ่มถกโจงจะเอาจริง จวงแหยงชี้หน้าแจ่ม
“อีน้าแจ่ม อย่าคิดว่ากลัวนะ...แค่ไม่อยากตบคนแก่ให้เสียมือ”
“ไม่กลัวก็เข้ามา รับรองเอ็งได้ตายสมใจแน่อีจวง”
จวงรีบวิ่งแจ้นขึ้นเรือนตามนายไป
“โธ่..ไม่แน่จริงนี่หว่า อีคางคก”

แจ่มหันไปหาชุ่มกับสม แจ่มได้แต่ลูบหัวชุ่มด้วยความสงสาร
ภายในเรือนหอ ขุนพิทักษ์ชุบน้ำเช็ดตัวให้รำพึงอย่างเบามือ รำพึงหาทางหยั่งเชิงถาม

“คุณพี่คะ น้องขอโทษนะคะที่มีเรื่องมาให้คุณพี่ต้องร้อนใจ”
ขุนพิทักษ์วางผ้า
“อย่าพูดแบบนี้อีก...เรื่องอะไรที่ทำให้น้องเจ็บ พี่ก็เจ็บไปด้วย”
รำพึงแอบยิ้ม
“แล้วเรื่องขุนไวกับน้อง...คุณพี่เชื่อไอ้สมรึเปล่าคะ”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 10 วันที่ 23 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager