อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 3/2 วันที่ 13 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 3/2 วันที่ 13 ก.พ. 56

“แกพาฉันกลับบ้านทำไม ไอ้คณิต”
คณิตประคองไปนอนที่โซฟา กร้าวเมาหลับไป คณิตมองสภาพของเพื่อนแล้วส่ายหน้า
“ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงบ้านวิชเวทย์คนไหนที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ ลลิตา อรชา หรือว่า…อนุช”
คณิตออกจากห้องไป

วันใหม่...อนุชเข้ามาที่โต๊ะอาหาร หน้าตาอิดโรยเพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน อสิต ลลิตาและอรชากำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ พอเห็นหน้าอนุช อรชาก็วางช้อน

“อรอิ่มแล้ว ไปก่อนนะคะ”
อรชาลุกหนีไป ไม่แม้แต่จะมองหน้าอนุช ท่าทางอรชาเย็นชา เพราะโกรธและผิดหวังในตัวอนุชมาก อนุชมองตามพี่สาวไปอย่างเสียใจ แล้วหันมามองอสิตกับลลิตา อสิตทำหน้าเครียด โกรธอนุชเหมือนกันที่ทำตัวไม่ดี ทำเป็นหยิบหนังสือพิมพ์มาเปิดอ่าน ไม่สนใจ ลลิตาก็ก้มหน้ากินอาหารเช้าตรงหน้า ไม่พูดไม่จากับเธอเช่นกัน อนุชรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศในบ้านที่ทุกคนต่างเข้าใจผิดและมองเธอเป็นคนไม่ดี จึงกินอะไรไม่ลง ลุกจากโต๊ะและรีบเดินหนีออกไป

กร้าวเข้ามาในห้อง นั่งที่โต๊ะทำงาน มึนศีรษะไปหมด เขามองไปที่โต๊ะทำงานของอนุชที่ยังว่างเปล่าอย่างไม่พอใจ ก่อนจะกดโทรศัพท์ถามเลขา
“สายป่านนี้แล้วทำไมคุณนุชยังไม่มาทำงานอีก”
“ไม่ทราบค่ะ คุณนุชไม่ได้บอกไว้ค่ะ”
กร้าวปิดโทรศัพท์ กระวนกระวายใจ...เลขางง อนุชเดินมาหน้าห้องทำงานพอดี
“คุณนุชมาพอดี คุณกร้าวกำลังถามถึงเลยค่ะ”
อนุชยิ้มเศร้าๆให้ เลขาแปลกใจ

กร้าวนั่งทำงานอยู่ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา”
อนุชเปิดประตูเข้ามา กร้าวเห็นหน้าอนุช เผลอยิ้ม ดีใจ
“นุช!”
อนุชยื่นเอกสารให้
“ฉันขอลาออก!”
กร้าวตกใจ รับเอกสารจากอนุชมาดูแล้วฉีกทิ้ง
“ผมไม่อนุญาต”
“งั้นก็เรื่องของคุณ เพราะฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก”
อนุชจะออกจากห้อง กร้าวรีบตามไปขวาง
“ทำไมต้องลาออก”
“เพราะฉันขยะแขยง ไม่อยากทำงานกับคนน่ารังเกียจอย่างคุณ คนที่แม้แต่เมียคนอื่นก็ไม่เว้น”
กร้าวโกรธมาก คำพูดของอนุชสะกิดแผลในใจ
“ถ้าคนอย่างผมน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงนัก แล้วคนที่ข่มขืนเมียชาวบ้านจนเขาต้องฆ่าตัวตาย คนแบบนี้จะเรียกว่าอะไร”
อนุชไม่เข้าใจ
“คุณหมายถึงใคร”
กร้าวไม่ตอบ แต่กลับกระชากตัวเธอเข้ามาใกล้ อนุชตกใจ
“พวกคุณก็ไม่ดีไปกว่าผมหรอก”
อนุชโกรธที่กร้าวล่วงเกินถึงตระกูล ตบหน้าเขาอย่างแรง
“เกินไปแล้วนะ พวกเราไปทำอะไรให้คุณ”
กร้าวโกรธจัดที่โดนตบ
“อยากรู้เหรอว่าทำอะไร”
กร้าวดึงเธอมาจูบอย่างรุนแรง อนุชตกใจ ดิ้นรนขัดขืน แต่เขาไม่ยอมปล่อย มืออนุชคว้าที่ทับกระดาษบนโต๊ะกร้าวได้ก็ขว้างใส่
“โอ๊ย!”
กร้าวมีแผลเลือดซึมนิดๆ ที่หน้าผาก อนุชน้ำตาคลอ โกรธจนตัวสั่น
“คุณคิดว่าคุณแน่นักเหรอที่ใช้กำลังข่มเหงคนอ่อนแอกว่า ฉันจะบอกให้นะ ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงซึ่งเป็นเพศเดียวกับแม่ของตัวเอง เป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจ น่าสมเพชที่สุด!”
อนุชวิ่งหนีออกจากห้องไป
“อนุช”
กร้าวรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับอนุช

กร้าวนั่งทำงาน แต่ไม่มีสมาธิ เขามองโต๊ะทำงานของอนุชที่ว่างเปล่าแล้วทำงานต่อไม่ได้จึงเดินออกจากห้อง เลขามองอย่างสงสัย
“คุณกร้าวจะไปไหนคะ เดี๋ยวมีประชุมนะคะ”
“แคนเซิลนัดให้หมด ผมมีธุระด่วน”

กร้าวรีบออกไป
กร้าวขับรถมาจอดหน้าประตูรั้วบ้านวิชเวทย์ เขาลงจากรถ มองเข้าไปในบ้านรู้สึกผิดต่ออนุช ขณะเดียวกันด้านใน

อนุชนั่งเหม่อ เศร้า น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่ในสวนของบ้าน ปรารภผ่านมาเห็นเข้าก็ตกใจ
“คุณนุชเป็นอะไรครับ ใครทำอะไรคุณนุช”
อนุชรีบเช็ดน้ำตา
“เปล่าค่ะ นุชไม่ได้เป็นอะไร”
“คุณนุชโกหกไม่เก่งเลยนะครับ ตาบวมขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก”
ปรารภยิ้มจริงใจ อนุชสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขา เธอนึกถึงกร้าวแล้วโกรธ
“นุชไม่อยากให้พี่อรไปยุ่งกับนายกร้าวเลยค่ะ นุชไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว พูดไปพี่อรก็ไม่เชื่อ แม้แต้หน้านุช พี่อรก็ยังไม่มองเลย พี่อรคงเกลียดนุชมาก”
อนุชพูดแล้วก็เสียงสั่นเครือ ร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าอรชาเกลียดเธอ ปรารภยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เธอรับไปซับน้ำตา
“คุณอรอาจจะโกรธ แต่ไม่มีวันเกลียด เชื่อผมนะครับ ไม่มีใครเกลียดน้องสาวแท้ๆของตัวเองลงหรอก”
“จริงเหรอคะ”
ปรารภพยักหน้า ยิ้มจริงใจ อนุชโล่งใจไปบ้าง ปรารภลูบผม เธอรู้สึกสบายใจ เอนศีรษะพิงไหล่เขาเหมือนพี่ชายกับน้องสาว
“รอให้คุณอรใจเย็นกว่านี้ แล้วค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า”
อรชาเดินผ่านมาเห็นอนุชกับปรารภ ดูเผินๆ เหมือนมาแอบพลอดรักกันอยู่ในสวนก็โกรธมาก รีบออกไปหาทั้งสอง
“ยายนุช! คุณรภ!”
อนุชและปรารภตกใจ
“จะทำอะไรก็ระวังหน่อย อย่าให้ประเจิดประเจ้อมากนัก ใครเห็นเข้าจะเอาไปนินทาได้”
อนุชและปรารภงง
“คุณอรเข้าใจผิดแล้วครับ”
อนุชพยายามอธิบาย
“พี่อร นุชไม่ได้…”
อรชาไม่ฟัง
“พี่ไม่ว่าหรอก ถ้านุชกับคุณรภจะคบกัน ยังไงคุณรภก็ยังไม่มีใคร ดีกว่าไปยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วอย่างนายชายธง”
อรชาสะบัดหนีไป อนุชรีบตามไป
“พี่อร!”
อรชาเดินหนี อนุชตาม
“พี่อรจะไปไหน จะไปกับนายกร้าวอีกใช่มั้ย พี่อรอย่าไปกับเขาเลยนะคะนุชขอร้อง เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่อรคิด”
อรชาชะงักหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา
“พี่คิดเองได้ว่าอะไรควรไม่ควร ก่อนจะเตือนพี่ เตือนตัวเองซะก่อนเถอะ”
อรชาเดินหนีไป อนุชเสียใจ

กร้าวยืนรออรชาอยู่ ลลิตาแอบมาหา
“หมู่นี้คุณกร้าวสนิมสนมกับยายอรเป็นพิเศษ ถ้าคุณกร้าวไม่จริงจังกับลิต้า ก็อย่าหลอกให้ลิต้าดีใจ บอกมาตรงๆ ลิต้าจะได้ตัดใจจากคุณ”
ลลิตางอน จะเดินหนี กร้าวดึงไว้
“เดี๋ยวสิครับ คุณลิต้า”
กร้าวเหลียวซ้ายแลขวา เห็นว่าปลอดคนก็ดึงลลิตาไปมุมลับตาคนในสวน
“อย่าเข้าใจผมผิดสิครับ ที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเราสองคน ตอนนี้คุณนุชกำลังจับตามองเราอยู่ ที่ผมไปไหนมาไหนกับคุณอรก็เพื่อไม่ให้ใครสงสัยเราสองคนไงครับ”
ลลิตาดีใจ
“คุณกร้าวพูดจริงๆ นะคะ อย่าหลอกให้ลิต้าหลงดีใจนะคะ”
ลลิตาโผเข้ากอด กร้าวกอดตอบ
“ผมรักคุณคนเดียวนะครับ”
อรชาออกมาจากบ้าน หากร้าวไม่เจอจึงเรียก
“คุณกร้าวคะ คุณกร้าว”
กร้าวกับลลิตากอดกันอยู่ ได้ยินเสียง กร้าวจำต้องผละทำหน้าตาเศร้า ไม่อยากไปจากลลิตา
“ผมต้องไปแล้ว”
กร้าวหอมแก้ม ลลิตาเขิน กร้าวเดินออกไป ลลิตามองตาม ยิ้มมีความสุข...อรชามองหาอยู่ กร้าวเข้ามา
“ไปกันรึยังครับ”
“ไปค่ะ”
“เชิญครับ”
กร้าวผายมือเชิญให้อรชาเดินนำไป เขาแอบมองเข้าไปในบ้านวิชเวทย์อย่างเศร้าๆ อยากเจออนุช แต่ต้องตัดใจ

อนุชตามมาแอบมองอรชาไปกับกร้าวแล้วไม่สบายใจ นึกห่วงพี่สาว

กร้าวกับอรชาจูงมือกันเดินช้อปปิ้งเหมือนคู่รักอยู่ในศูนย์การค้า ทั้งคู่เลือกซื้อของ หยิบของมาลองเล่นกันอย่างสนุกสนาน จากนั้นก็พากันมาถ่ายรูปเล่น และมานั่งที่ร้านกาแฟ ผลัดกันป้อนขนมราวกับเป็นคู่รัก

อรชาหลงเพริดมีความสุขมาก เพราะหัวใจเธอเปิดรับกร้าวเต็มที่แล้ว มือถือกร้าวดังขึ้นหน้าจอมีรูปกรวิกขึ้นโชว์

“เดี๋ยวผมมานะครับ”
กร้าวลุกเดินห่างออกไป แล้วรับโทรศัพท์
“ว่าไงครับ...นกน้อยของอา”
“อากร้าวขา วันนี้อากร้าวว่างรึเปล่า นกจะชวนไปทานข้าว”
“แย่จัง วันนี้อาติดธุระ อาขอโทษจริงๆ วันนี้นกเลยต้องอยู่คนเดียว เหงาแย่เลย”
“ไม่เหงาหรอกค่ะ เดี๋ยวนกชวนยายนุชก็ได้”
กร้าวชะงัก ได้ยินชื่ออนุชก็สนใจ
“เอ่อ นกไปที่ไหนล่ะ เผื่ออาเสร็จธุระแล้วจะตามไป”
กร้าวฟังกรวิกสักพักก็วางสายเพราะใจอยากเจออนุช กร้าวหันไปมองอรชาที่นั่งอยู่ เธอโบกมือ ยิ้มให้ เขาคิดหนัก ต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับหัวใจ

กร้าวกลับมานั่งที่เดิม หน้าเครียด คิดเรื่องจะปลีกตัวไปหาอนุช
“เป็นไรรึเปล่าคะ มีปัญหาเรื่องงานเหรอ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” อรชาสังเกตเห็น
กร้าวมองอรชา ตัดสินใจพูด
“ผมมีธุระด่วน”
อรชาเสียดาย แต่ก็เข้าใจ ยิ้มให้
“คุณกร้าวไปเถอะค่ะ”
กร้าวยิ้มให้อรชา แต่ใจคิดไปถึงเรื่องที่จะได้เจออนุช

กรวิกร้องคาราโอเกะพลางเต้นไปด้วยอย่างสนุกสนาน อนุชนั่งฟังอย่างเดียว ไม่ค่อยร่าเริงนัก
“ทำตัวให้ร่าเริงหน่อยสิ”กรวิกดึงไปร้องและเต้นด้วยกัน
อนุชยิ้มขำ รู้ว่าเพื่อนหวังดี จึงร้องเพลงและเต้นไปกับเพื่อน ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์มือถือของกรวิกสั่น เธอจึงออกจากห้องไป

กรวิกออกไปคุยโทรศัพท์มือถือที่มุมหนึ่ง กร้าวเข้ามาจากอีกด้านไม่เห็นกัน...อนุชนั่งฟังเพลงอยู่ในห้อง กร้าวเข้ามาเห็นหน้าหญิงสาวก็ดีใจ อนุชชะงัก โกรธ ไม่อยากเจอเขา จึงเดินหนีออกจากห้อง แต่เขาปิดประตูไว้ ไม่ให้เธอออก
“ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย กลัวรึไง”
อนุชไม่พอใจ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด คนทำผิดสิต้องกลัว ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณต่างหาก…หลีก”
“ไม่”
กร้าวจับไหล่เธอทั้งสองข้าง อนุชดิ้นรน ทุบตี
“โอ๊ย” กร้าวร้องออกมาเพราะเจ็บ
อนุชผลักเขาแล้วจะหนีออกจากห้อง กร้าวคว้าตัวไว้ เลยเสียหลัก ล้มลงไปบนโซฟาด้วยกัน กร้าวลืมตัวจะจูบ อนุชหลบ แล้วผลักออกไปรีบไปที่ประตูห้อง แต่พอเปิดออกก็เจอกรวิกยืนอยู่หน้าห้องพอดี
“นก” อนุชตกใจ
“อ้าว...อากร้าวมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วนุชจะไปไหน อย่าเพิ่งรีบกลับสิ”
กรวิกดึงอนุชมานั่งที่โซฟาข้างกร้าว อนุชลำบากใจ ไม่กล้าปฏิเสธเพื่อน

ค่ำนั้น อนุชเข้าบ้านมา เห็นอรชายืนหันหลังคุยโทรศัพท์กับกร้าว
“ฝันดีนะคะคุณกร้าว”
อรชาวางสาย ยิ้มคนเดียวอย่างตกอยู่ในภวังค์แห่งรัก หันกลับมาเจออนุชก็ชะงัก ทั้งสองมองหน้ากัน แต่ต่างเงียบ ไม่รู้จะพูดคุยอะไรกัน อรชาหันหลังกลับเข้าบ้านไปโดยไม่ทักทาย อนุชอ้าปากจะเรียก แต่ก็พูดไม่ออก เธอไม่สบายใจเรื่องที่พี่น้องไม่เข้าใจกัน

อนุชเดินเข้าในบ้านพบลลิตามองอยู่ เธอรู้สึกไม่ดีกับลลิตา จึงเลี่ยง ไม่ทักทาย จะเดินผ่านไป
“เหม็นอะไรนะ อ๋อ...กลิ่นหมาหัวเน่านี่เอง” ลลิตาแกล้งพูดขึ้นลอยๆ
อนุชไม่พอใจ
“เน่ากับคาว อย่างไหนมันน่ารังเกียจกว่ากันคะ”
ลลิตาโกรธมาก ตบหน้าอนุชแล้วจะเข้าไปตบอีก อนุชคว้าแขนไว้ได้ ทั้งสองยื้อยุดกัน อสิตกับอรชาได้ยินเสียงดัง
“เอะอะอะไรกัน” อสิตเข้ามาถาม
อสิตและอรชาเดินเข้ามา ลลิตารีบออเซาะอสิต บีบน้ำตา ใส่ความอนุช
“ลิต้าแค่เตือนนุชดีๆ ว่าอย่ายุ่งกับชายธงอีก”
อนุชโกรธ
“โกหก”
อสิตโกรธ
“พอได้แล้วนุช คดีเก่ายังไม่ชำระ ก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ”
อสิตและอรชามองอนุชด้วยสายตาผิดหวัง อรชาหันไปหาลลิตา
“ไปเถอะค่ะ อรจะทายาให้”

อสิตและอรชาพาลลิตาออกไป ลลิตาหันมายิ้มเย้ย อนุชเสียใจที่อสิตและอรชาไม่เชื่อตน
ช่วงเช้าของวันใหม่ สองคนมานั่งให้อาหารปลาด้วยกัน อนุชนั่งเศร้า หลังจากที่เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ชายธงฟัง

“ไอ้หมอนี่มันร้ายกว่าที่คิด แล้วเราจะทำยังไงกันดี”
“นุชก็จนปัญญา ตอนนี้พี่อรเชื่อแต่นายกร้าวคนเดียว นุชพูด นุชเตือนอะไรก็ไม่ฟัง”
อนุชถอนใจ ไม่สบายใจ ทั้งสองให้อาหารปลาเสร็จก็ออกไป...นักสืบซึ่งทำเป็นซื้อของอยู่ห่างๆ พอเห็นชายธงกับอนุชออกไป ก็รีบตามไป โดยที่ชายธงและอนุชไม่มีท่าทางรู้ตัว

ชายธงกับอนุชเดินไปที่รถด้วยกัน นักสืบเดินตามทั้งสองห่างๆ พอเดินเลี้ยวมุมตึก ทั้งคู่ก็หายไป เมื่อหันกลับพบอนุชดักรออยู่
“คุณเป็นใคร ตามฉันทำไม”
ชายธงโผล่มาดักด้านหลัง นักสืบเห็นท่าไม่ดี ผลักอนุชเซ แล้ววิ่งหนีไป
“นุชไม่เป็นไร รีบตามไปเถอะ” ชายธงประคองอนุช
ชายธงรีบตามนักสืบไป อนุชไม่สบายใจ

นักสืบวิ่งหนีชายธงวิ่งตาม นักสืบผลักของล้มขวางแต่ชายธงกระโดดข้ามไปได้ นักสืบวิ่งไปเจอแม่ค้าตั้งแผงขายของ ก็ชนของแม่ค้าล้ม แล้วรีบหนีไป ชายธงวิ่งไล่ตาม แต่โดนแม่ค้าจับตัวไว้
“หยุดนะ ข้าวของฉันเสียหายหมด”
ชายธงรีบจ่ายเงินให้แม่ค้า นักสืบหนีไปไกลแล้ว แต่ชายธงนึกได้ วิ่งเข้าซอยทางลัดไป

นักสืบวิ่งมาหยุดมุมหนึ่ง เหนื่อยหอบ เห็นชายธงไม่ตามมาแล้วก็หยุดพัก ทันใดนั้นชายธงก็โผล่มา
“จะหนีไปไหน”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 3/2 วันที่ 13 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager