อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

“คุณกร้าวน่ะเหรอคะ”
“ใช่ครับ ผมแปลกใจมากที่มาเจอเขาที่นี่ เขาไม่ได้บอกใครเลยเหรอว่านุชอยู่กับเขาที่นี่”
ลลิตาตกใจมาก...ชายธงแอบคุยโทรศัพท์อยู่มุมหนึ่ง อนุชเรียก
“ชายธง”
ชายธงรีบสรุป
“แค่นี้ก่อนนะครับ”
ชายธงวางสายไป ลลิตาตกใจจนพูดไม่ออกที่รู้ข่าว

ค่ำนั้น...อสิตและอรชาคุยกันอย่างเคร่งเครียด
“นุชอยู่กับชายธง”
“เราจะทำยังไงกันดีค่ะพี่สิต”
“พี่จะไปตามนุชกลับมา”
อสิตจะลุก อรชารีบประคอง
“พี่สิตไปไม่ไหวหรอก อรไปเองค่ะ”
ลลิตากลัวอรชาไปหาอนุชรีบขัด
“อรจำไม่ได้เหรอว่าที่นุชหนีไปก็เพราะมีเรื่องกับทั้งสิตและอร ถ้าอรไป ฉันกลัวว่านุชจะหนีไปอีก”

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ”
“ลิต้าจะไปอยู่ที่ไร่เป็นเพื่อนนุชเอง”
อสิตเห็นด้วย
“ดีเหมือนกัน ผมฝากด้วยนะลิต้า”
ลลิตาแอบยิ้มร้าย โดยที่อสิตไม่เห็น

วันใหม่ อนุชบรรจงตัดพวงองุ่น โดยมีชายธงถือกระบะสำหรับใส่องุ่นเดินตามต้อยๆ ทั้งสองเดินคุยกันไป ทำงานไป ท่าทางสนิทสนม ยิ้มแย้ม และดูมีความสุข กร้าวแอบมองอยู่มุมหนึ่งอย่างหึงหวง

อนุชตัดองุ่นจนเจ็บมือ ถอดถุงมือออกมาดูเห็นว่ามือแดงไปหมด ชายธงจับมือเธอมาดู
“ผมไม่อยากให้นุชทำงานที่นี่เลย ผมจะใช้ทุนคืนให้เอง นุชจะได้ไม่ต้องทำงานลำบากอย่างนี้”
อนุชไม่สบายใจ
“ไม่ได้หรอกชายธง”
อนุชเดินหนีออกไป ชายธงรีบตาม
“ผมรู้ว่านุชไม่ชอบเป็นหนี้ใคร นุชมีเมื่อไรค่อยคืนผมก็ได้”
ชายธงกุมมือขอร้อง
“กลับไปกับผมเถอะ ถ้านุชไม่อยากอยู่บ้าน ผมจะหาคอนโดให้อยู่”
กร้าวเข้ามา อนุชปล่อยมือจากชายธง ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดๆ กร้าวมองหน้าอนุช
“คุณชายธงอุตส่าห์มาหา น่าจะพาไปเที่ยวพักผ่อน ไม่ใช่มัวแต่ทำงาน แถวนี้บรรยากาศดี...แถมยังไกลหูไกลตาผู้คน จะทำอะไรก็สะดวก รับรองไม่มีใครตามมาวุ่นวาย”
อนุชไม่พอใจ รู้ว่าเขาประชด เธอจึงประชดกลับ
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ชายธงเข้าใจว่าฉันมาที่นี่เพื่อทำงาน ชายธงเป็นคนเข้าใจง่าย ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย แถมยังชอบปรักปรำคนอื่น คิดว่าคนอื่นเขาจะเหมือนตัวเอง”
ทั้งสองจ้องหน้ากัน ต่างไม่ยอมแพ้กัน ลลิตามาถึงพอดี พอเห็นกร้าวก็ร้องเรียกอย่างดีใจ
“คุณกร้าวขา”
กร้าวตกใจ ไม่คิดว่าลลิตาจะมาที่ไร่
“ลิต้า”
อนุชกับชายธงก็ตกใจ ลลิตาเข้ามาหากร้าว แล้วแกล้งสะดุดล้ม เข้าไปกอดเขา
“ว้าย”
อนุชไม่พอใจ คิดว่ากร้าวนัดลลิตามาที่ไร่

กร้าวพาลลิตาเข้ามาในห้องพัก เธอไปดูวิวที่หน้าต่างอย่างตื่นเต้น
“สวยจังเลย...ที่ดินแถบนี้เป็นของคุณกร้าวหมดเลยเหรอคะ”
“ไม่ใช่ของผมหรอกครับ ของคุณลุง”
ลลิตาโอบคอ หอมแก้มเขา
“ลิต้าคิดถึงคุณที่สุดเลยรู้มั้ยคะ”
กร้าวไม่สบายใจ
“คุณลิต้า อย่าทำอย่างนี้เลยครับ มันไม่เหมาะ”
ลลิตาแกล้งดึงเขาล้มลงไปบนเตียงนอนด้วยกัน อนุชเคาะประตู อีกมือถือผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนแล้วเปิดประตูเข้ามา เห็นลลิตากับกร้าวนอนกอดกันอยู่บนเตียงก็ตกใจ
“คุณกร้าว พี่ลิต้า”
กร้าวตกใจ พยายามแกะมือลลิตาออก แต่เธอยิ่งกอดแน่นนัวเนียยิ้มเย้ย อนุชทนดูไม่ได้
“นุชเอาเครื่องนอนมาให้ วางไว้ตรงนี้นะคะ”
อนุชรีบออกจากห้องไป กร้าวเครียดกลัวเธอเข้าใจผิด
“นุช!”
เขาจะตามไป แต่ลลิตากอดนัวเนียไม่ยอมปล่อย เขาจึงผลักออกอย่างมีมารยาท แล้วรีบออกจากห้องไป ลลิตามองตามอย่างหงุดหงิด

อนุชเดินหนีมามุมหนึ่งในบ้านทานตะวัน กร้าวรีบตามมา ดึงไว้
“ปล่อยฉัน อย่าเอามือสกปรกของคุณมาแตะตัวฉัน”
กร้าวน้อยใจ
“สกปรกเหรอ ใช่สิ ผมสกปรก ต้องนายชายธงใช่มั้ยถึงจะสะอาด”
อนุชโกรธมาก
“ไม่ต้องมาว่าฉันเรื่องชายธง คุณเองนั่นแหละที่นัดพี่ลิต้ามาพลอดรักที่นี่...ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ทำอะไรอย่าให้ประเจิดประเจ้อ เกรงใจคุณลุงบ้าง”
อนุชสะบัดตัวเดินหนีไปเลย

กร้าวพูดไม่ออก กลุ้มใจที่ลลิตาตามมาถึงไร่
ลลิตาอารมณ์เสีย จะออกไปหากร้าว พอดีโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หน้าจอเป็นอสิตโทร.มา ลลิตารำคาญ ไม่อยากรับ แต่ก็ตัดสินใจรับสาย

“ลิต้าเหรอ เจอนุชมั้ย”
“เจอค่ะ”
อสิตหันไปพยักหน้าให้อรชาและปรารภ ดีใจมากที่เจออนุชแล้ว
“ขอผมคุยกับนุชหน่อยสิ”
ลลิตาไม่อยากให้อสิตคุยกับอนุช พยายามเกลี้ยกล่อม
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะสิต ให้เวลาเขาหน่อยดีกว่า ลิต้าจะค่อยๆพูดกับเขาเอง”
ลลิตาวางสายยิ้มร้าย คิดหาทางรวบรัดกร้าว...อสิตผิดหวังมาก ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขารับสาย ฟังแล้วตกใจ
“ว่าไงนะ” อสิตเครียด “ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
เขากดวางสาย ปรารภถามอย่างสงสัย
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”
อสิตกังวล
“พวกคนงานหยุดงานประท้วงที่บริษัทไม่จ่ายเงินเดือน พี่ต้องไปคุยกับพวกเขา ขืนหยุดกันหมดอย่างนี้ มีปัญหากับลูกค้าแน่”
อรชาเป็นห่วง
“แต่พี่สิตยังไม่แข็งแรงดี หมอบอกให้พักผ่อนนะคะ อรจะไปคุยกับคนงานเองค่ะ”
อรชาบอกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ไม่มั่นใจนัก

อรชามาที่บริษัทพูดผ่านไมโครโฟน พยายามเจรจากับกลุ่มคนงานที่รวมตัวกันประท้วงหน้าบริษัท ปรารภยืนอยู่ข้างๆ
“ฉันขอร้องให้ทุกคนกลับไปทำงานตามเดิมก่อนนะคะ”
พวกคนงานต่างโห่ไล่ วุ่นวาย ขว้างปาข้าวของใส่ ปรารภใช้ตัวเองบังอรชาไว้อย่างปกป้อง
“คุณอรระวังครับ”
คนงานขว้างกระป๋องน้ำอัดลมมาโดนศีรษะปรารภจนคิ้วแตกเป็นแผลเลือดไหล อรชาตกใจ
“คุณรภ”
“เรารีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะครับ”
ปรารภรีบพาอรชาออกไป

ค่ำนั้น ปรารภพาอรชากลับมาที่บ้าน ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องรับแขก ปรารภมีผ้าก็อซปิดแผลที่คิ้ว อรชาเป็นห่วง อสิตนั่งรถเข็น มองสภาพทั้งสองแล้วหนักใจ
ปรารถอยู่คุยกับอรชาจนดึกจึงได้ลากลับ
“คุณรภเจ็บตัวเพราะช่วยอร ขอบคุณนะคะ”
“ผมเจ็บไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณอรเป็นอะไรไป ผมคงทนไม่ได้”
เขามองด้วยแววตาหวานซึ้งเปี่ยมด้วยความรักและจริงใจ เธอหลบตา รู้สึกหวั่นไหวเพราะแพ้ความดีของเขา

กร้าวยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียงห้องบ้านทานตะวัน คิดถึงตอนที่จูบอนุช ชายหนุ่มเผลอยิ้ม มีความสุข เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาดีใจคิดว่าเป็นอนุช
“นุช”
กร้าวรีบเปิดประตู ก็พบว่า ลลิตาใส่ชุดนอนเซ็กซี่อยู่หน้าห้อง เธอโผเข้ากอดเขาทันที
“คุณกร้าวขา ลิต้าไม่กล้านอนคนเดียว ลิต้ากลัว”
กร้าวพยายามจะผลักออก แต่ลลิตากอดแน่น
“ปล่อยเถอะครับ”
ทันใดนั้นเสียงอนุชดังขึ้นด้านหลัง
“ถ้าพี่ลิต้าไม่กล้านอนคนเดียว มานอนห้องนุชก็ได้นะคะ”
กร้าวและลลิตาชะงัก เขารีบผลักเธอออก
“ดีเหมือนกัน คุณลิต้าไปนอนห้องคุณนุชนะครับ”
ลลิตาเสียใจ
“คุณกร้าว!”
ลลิตาน้อยใจที่ถูกไล่ โกรธอนุชที่มาขัดจังหวะ กร้าวโล่งอก อนุชไม่พอใจทั้งสองมาก

อนุชตามลลิตามาที่หน้าห้อง เธอจะเข้าไปในห้อง แต่ลลิตาขวางไว้
“ไม่ต้อง ฉันนอนคนเดียวได้”
อนุชหนักใจ
“นุชไม่อยากยุ่งเรื่องของพี่ลิต้าหรอกนะคะ แต่พี่ลิต้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะพี่สะใภ้ของนุช ช่วยทำตัวให้ดีหน่อยเถอะค่ะ”
ลลิตาหมั่นไส้
“ฉันมาที่นี่เพราะคุณกร้าวขอร้อง เขาบอกว่าคิดถึงฉัน อยากเจอฉัน”
อนุชเสียใจ
“เขาบอกอย่างนั้นเหรอคะ”
“ฉันก็มีหัวใจนะ เจอผู้ชายที่รักเรา เอาอกเอาใจสารพัด ให้ความสำคัญกับเรา พูดกรอกหูทุกวันว่าเราเป็นคนพิเศษของเขาคนเดียว มันก็อดใจอ่อนไม่ได้”
อนุชน้ำตาคลอ หลงเชื่อเจ็บที่โดนกร้าวหลอกให้รัก เธอกลับมาที่ห้องนอน ปิดประตูแล้วยืนพิงประตูร้องไห้ เสียใจเพราะเผลอใจรักกร้าวไปแล้ว

วันใหม่...อนุชและชายธงออกมาจากบ้านทานตะวัน จะไปทำงานในไร่ กร้าวขับรถกระบะมาจอดขวางหน้าทั้งสอง
“ผมจะไปดูงานในไร่พอดี ขึ้นรถสิ”
กร้าวลงจากรถ อนุชโกรธทำมึนตึงกับเขา
“ฉันไปกับคนงานได้”
“แต่รถออกไปแล้ว”
กร้าวยิ้มกวน อนุชรู้ทัน
“คุณสั่งให้รถออกก่อนเวลา คุณจงใจแกล้งฉัน”
กร้าวเปิดประตูด้านข้างคนขับให้ อนุชไม่พอใจ ลลิตาส่งเสียงมาก่อนตัว
“รอลิต้าด้วยค่ะ”
ลลิตาใส่แว่นกันแดดและสวมหมวกเบียดอนุชแล้วเข้ามาเกาะแขน กร้าวลำบากใจ ชายธงยิ้มสะใจ แกล้งพูดกับอนุชเยาะเย้ย
“ไปนั่งกระบะด้วยกันเถอะนุช จะได้ชมวิวสวยๆ ไปด้วย โรแมนติกน่าดู”
ชายธงพาอนุชไปนั่งกระบะด้วยกัน อนุชค้อนนิดนึง หึงๆแต่ก็ไปนั่งกระบะกับชายธง ลลิตาขึ้นรถ นั่งข้างคนขับ กร้าวผิดหวัง
“ไปกันรึยังคะ”

กร้าวจำต้องขึ้นรถไปอย่างหัวเสีย
อนุชนั่งกระบะหลังกับชายธง ชมวิวกัน หัวเราะคิกคัก กร้าวแอบมองในกระจกมองหลัง ไม่พอใจ หึง เขาลืมมองถนน ทางข้างหน้าเป็นทางเลี้ยวหักศอก รถเกือบพุ่งลงข้างทาง ลลิตาตกใจ

“อ๊าย คุณกร้าว”
กร้าวตกใจ รีบหักเลี้ยวกะทันหัน อนุชเซ ล้มไปพิงชายธง กร้าวมองกระจกหลังเห็นเข้ายิ่งไม่พอใจ ลลิตามองด้านหลังก็ยิ้มๆแล้วใส่ไฟ
“แหม คู่นั้นเขาหวานกันจังเลย เราก็อย่ายอมแพ้เขานะคะ”
ลลิตาซบไหล่ อนุชมองเข้าไปในรถเห็นข้าก็หึง
“ฮึ มัวแต่ทำอะไรกันอยู่ ถึงไม่ยอมมองทาง”
อนุชโกรธ

คนงานต่อแถวรับเครื่องมือทำไร่ จากคนคุมการเบิกจ่ายเครื่องมือ อนุชและชายธงยืนอยู่กับลลิตาที่มุมหนึ่ง ชายธงถือเครื่องมือทั้งหมด อนุชตรวจสอบเครื่องไม้เครื่องมือแล้วเห็นว่ายังไม่ครบ
“เดี๋ยวนุชมานะ”
เธอไปต่อแถว ชายธงวางกระบะใส่เครื่องมือไว้แล้วรีบตามอนุชไป ลลิตามองถาดใส่เครื่องมือของอนุช แล้วคิดแผนได้ เหลียวซ้ายแลขวา กร้าวยืนคุยกับหัวหน้าคนงานอยู่อีกมุม ไม่มีได้สนใจ ลลิตาหยิบกรรไกรออกมาจากถาด ซ่อนไว้ในกระเป๋าถือ

อนุชค้นหาในกระบะที่ใส่เครื่องมือมา หากรรไกรไม่เจอ
“นุชจำได้ว่าหยิบมาแล้วนะ หายไปได้ยังไง”
ชายธงแปลกใจ
“หรือว่าจะหล่นหาย”
“นุชต้องไปเบิกมาใหม่”
“ผมไปด้วย”
อนุชกับชายธงหากรรไกรอยู่ในห้องเก็บเครื่องมือ ลลิตาแอบมาปิดประตูห้องอย่างเบามือล็อกแม่กุญแจจากด้านนอก
“เจอแล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย”อนุชหากรรไกรเจอ
ทั้งสองจะออกจากห้อง แต่เปิดประตูไม่ได้ ชายธงตกใจ
“เปิดไม่ได้”
อนุชทุบประตู
“ใครอยู่ข้างนอก เปิดหน่อย มีคนอยู่ในนี้”
ชายธงและอนุชช่วยกันเขย่าประตู ขณะที่ลลิตาเก็บกุญแจใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกไป

กร้าวเดินดูคนงานทำงานในไร่ โดยมีลลิตาควงแขนตลอด เขามองหาอนุช แต่ไม่เจอ ก็แปลกใจถามหัวหน้าคนงาน
“อนุชไปไหน”
หัวหน้าหันไปถามคนงานคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เห็นคุณนุชมั้ย”
คนงานต่างส่ายหน้า ลลิตาได้ทีใส่ไฟ
“ชายธงก็หายไปด้วย หายไปด้วยกันแบบนี้ น่าสงสัยนะคะ”
กร้าวไม่พอใจ

ชายธงเขย่าประตู แต่ก็เปิดไม่ออก เขาร้อนมากจึงถอดเสื้อ
“ทำไมไม่มีใครผ่านมาแถวนี้บ้าง”
“คนงานจะมาที่นี่ตอนเช้ากับตอนเลิกงานเท่านั้น”
ชายธงตกใจ
“เราต้องรอจนถึงเวลาเลิกงานเลยเหรอ”
ชายธงและอนุชกังวล

กร้าวสั่งคนงาน
“แยกย้ายกันตามหาให้ทั่ว”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 4/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager