อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7 วันที่ 17 ก.พ. 56
“ก็ตามประสาคนแก่นั่นแหละ หมอหนึ่ง แหมไม่ได้เจอกันซะนานเลย ขอบใจมากนะที่ใส่ใจคนแก่ ฝากของมาให้ประจำ” ปรงทองบอก“หนึ่งก็คิดถึงท่านประธานค่ะ เพียงแต่งานที่โรงพยาบาลยุ่งเหลือเกิน อยากจะหาเวลามากราบท่านบ้าง พอดีวันนี้หมอวีชวนมา เลยถือโอกาสมารบกวนท่าน”
“รบกวนอะไรกัน ชั้นบ่นกับพ่อวี บอกให้ชวนหมอมาทานข้าวด้วยกันบ้าง แต่อย่างว่าแหละนะ หนุ่มๆสาวๆ จะให้มานั่งคุยกับคนแก่ก็กลัวจะเบื่อซะก่อน”
“ผมก็พามาแล้วไงครับ คุณย่าพูดซะผมเสียหายเลย” ปฐวีว่า
“อย่าโทษหมอวีเลยนะคะ งานที่โรงพยาบาลยุ่งจริงๆ ท่านประธานดูสุขภาพแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ไม่ต้องมาพูดให้คนแก่ดีใจเลย วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ”
หนึ่งฤทัยมองหน้าปฐวีแล้วยิ้มปลื้ม
“ค่ะ ท่านประธาน”
“ต่อไปไม่ต้องเรียกท่านประทานแล้วนะ ชั้นวางมือหมดแล้ว เรียกย่าดีกว่า” ปรงทองบอก
หนึ่งฤทัยหันไปมองปฐวี “ค่ะ คุณย่า”
ปรงทองมองหนึ่งแล้วยิ้มพอใจแล้วหันไปมองปฐวีอย่างสังเกต ปฐวีทำท่าปกติ ปรงทองมองด้วยความไม่แน่ใจ
ป้าแก้ว สายแก้ว บุญศรี คนรับใช้คนอื่นๆ กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว สายแก้วเข้ามามองด้วยความแปลกใจ
“นี่อะไรกันจ๊ะ มีแขกมาจากไหนถึงได้วุ่นวายขนาดนี้” สายแก้วถาม
“อ้าวเอ็งไม่รู้หรือ วันนี้คุณวีพาเพื่อนมากินข้าวที่บ้าน” ป้าแก้วบอก
“คุณนาวินน่ะหรือ”
“ไม่ใช่ เพื่อนพิเศษ”
สายแก้วนิ่งคิด “ผู้หญิงหรือ”
ป้าแก้วยิ้มแล้วหันไปตักกับข้าว สายแก้วตะลึง
“แฟนคุณวีหรือ ตายจริง ชั้นต้องขอไปดูหน้าหน่อยแล้ว ร้อยวันพันปี คุณวีไม่เคยพาผู้หญิงมาบ้าน คนนี้ต้องพิเศษจริงๆ”
สายแก้วเดินไป ป้าแก้วหันมาส่งชามแกงให้สายแก้วแต่ก็ไม่เห็นตัว
“อ้าวไปไหนแล้วล่ะ แหม นังนี่เรื่องเจ้านายนี่ถนัดนัก”
ปรงทองนั่งเป็นประธานที่โต๊ะอาหาร หนึ่งฤทัยสวัสดีทักทายทุกคน ประภัสสรและเมธีรับไหว้ เมรินนั่งเงียบ ปฐวีสังเกตเห็น
“น้องเมย์ ปวดฟันหรือเปล่าครับ ไม่เห็นคุยกับหมอหนึ่งเลย” ปฐวีถาม
“เมย์ไม่รู้จะคุยอะไรนี่คะ” เมรินตอบ
“ไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้างคะ สนุกมั๊ย” หนึ่งฤทัยถาม
เมรินเซ็ง “ก็ดีค่ะ”
“ทานข้าวกันดีกว่า เจ้าเมย์คงหิวแล้ว ย่าตักให้ กินนี่สิ”
ปฐวีตักอาหารใส่จานให้หนึ่งฤทัย หนึ่งฤทัยขอบคุณอย่างอ่อนหวาน เมรินมองแบบเซ็งๆ ปรงทองมองท่าทางของหนึ่งฤทัยแล้วยิ้ม
เมธีตักอาหารใส่จานประภัสสร ประภัสสรขอบคุณแบบหมางเมิน ปรงทองแอบถอนหายใจ พอหันมาเห็นเมรินเขี่ยข้าวเล่นพร้อมกับมองปฐวีและหนึ่งฤทัย ปรงทองก็มองอย่างแปลกใจ
“เจ้าเมย์ เป็นอะไรไปล่ะ” ปรงทองถาม
“เปล่าค่ะ เมย์ไม่ค่อยหิว”
เมรินหลบตาปรงทองแต่แอบชำเลืองมองปฐวีกับหนึ่งฤทัย
ปฐวีเดินมาที่รถกับหนึ่งฤทัย
“ขอบคุณมากนะคะ สำหรับอาหารเย็น ท่านประธานเมตตาหนึ่งจริงๆ”
“เดี๋ยวผมจะฟ้องคุณย่า ว่าหนึ่งเรียกท่านว่าท่านประธาน” ปฐวีแซว
หนึ่งฤทัยหัวเราะ “หนึ่งชินน่ะคะ”
“เชิญครับ”
ปฐวีเดินไปเปิดประตูให้หนึ่งฤทัยขึ้นไปนั่งแล้วเดินอ้อมไปขับรถ ปฐวีขับรถออกจากบ้าน
เมรินยืนมองรถปฐวีอยู่ที่ริมหน้าต่าง เมรินถอนหายใจแล้วหลบกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
ตันหยงคิดในใจ “นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมเราต้องหงุดหงิดด้วย”
เมรินลุกพรวดขึ้นมาทุบๆ หมอน
“หรือว่า เราหึงแทนยัยบี๋”
ประภัสสรและเมธีเดินเข้ามาในห้องเมริน
“คุณพ่อคุณแม่”
ประภัสสรหันไปมองหน้าเมธีแล้วเมิน
“น้องเมย์จะเข้านอนรึยังคะ” ประภัสสรถาม
“ค่ะ เริ่มง่วงแล้วค่ะ” เมรินตอบ
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้พี่สายแก้ว มานอนเป็นเพื่อนนะคะ”
“ตามใจคุณแม่เถอะคะ”
“มาพ่อห่มผ้าให้นะคะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
ประภัสสรหยิบผ้าห่มพร้อมๆกับเมธี พอมือสัมผัสกันประภัสสรก็ปล่อยผ้าห่มทันที เมรินมองอย่างสังเกต
ตันหยงคิดในใจ “ยังไม่ดีกันอีกหรือ”
เมรินแอบถอนหายใจยาว
ประภัสสรกับเมธีเดินมาที่หน้าประตูห้อง ประภัสสรเดินเข้าห้องไปก่อนแล้วปิดประตูทันที เมธีชะงักเพราะเข้าห้องไม่ได้ เมธีขยับประตูแต่ก็พบว่าล๊อค
“คุณภัส”
เมธีมองประตูอย่างเซ็งๆ แล้วตัดสินใจเดินไปนอนที่ห้องทำงานของตัวเอง
ประภัสสรเดินเข้ามานั่งที่เตียงแล้วค่อยล้มตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ประภัสสรร้องไห้น้ำตาริน เมธีนอนที่โซฟาก่ายหน้าผากคิดหนัก
ปฐวีรับรถมาจอดที่ลานจอดรถคอนโดของหนึ่งฤทัย ปฐวีเดินมาเปิดประตูรถให้หนึ่งฤทัย
“หนึ่งขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่อุตส่าห์มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ค่ะ”
หนึ่งฤทัยล้วงกระเป๋าถือหยิบกุญแจแต่กุญแจหล่นพื้น ปฐวีก้มลงหยิบกุญแจส่งคืนให้ หนึ่งฤทัยจับมือปฐวีโดยบังเอิญก่อนรับกุญแจไป
“ขอบคุณค่ะ”
ปฐวีเขิน “วันนี้หนึ่งเลยนอนดึกเลย”
“ปกติหนึ่งนอนดึกอยู่แล้วล่ะคะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ หนึ่งจะได้พัก”
หนึ่งฤทัยเดินไปแล้วหยุดหันมามอง ปฐวีขึ้นรถแล้วสตาร์ทก่อนจะขับรถออกไป หนึ่งฤทัยชะโงกหน้าดูแล้วยิ้มปลื้ม
ปฐวีมองขึ้นไปที่ห้องเมรินแล้วก็ลังเล
“นอนหรือยังเนี่ย ยัยตัวดี”
สายแก้วที่อยู่ในห้องเมรินเดินไปเปิดประตูให้ปฐวี
“น้องเมย์หลับไปแล้วค่ะคุณวี”
“งั้นหรือ ชั้นเข้าไปดูแป๊บเดียว”
ปฐวีเดินเข้ามาในห้องแล้วยืนมองเมรินที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วยิ้ม
“หลับซะแล้ว น้าวีคิดถึงจังเลย วันนี้งอนอะไรน้าวีรึเปล่า”
ปฐวีย่องไปหอมแก้มเมรินอย่างอ่อนโยน
ปฐวีพูดกับสายแก้ว “ดูแลคุณเมย์ด้วยนะสายแก้ว”
“ค่ะคุณวี ไม่ต้องห่วง”
ปฐวีเดินออกจากห้อง สายแก้วมองตามแล้วยิ้ม
“น้าหลานคู่นี้ รักกันจริ๊งง”
เช้าวันใหม่ เมธีแต่งตัวเสร็จเดินลงมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งลูกเองครับ” เมธีพูด
ประภัสสรเมินหน้าแล้วพูด
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ภัสดูแลลูกได้” ประภัสสรพูดกับเมริน “พร้อมรึยังคะน้องเมย์”
เมรินแอบมองประภัสสรกับเมธีหมางเมินกัน เมรินแอบถอนหายใจ
“ค่ะคุณแม่ แต่ถ้าคุณพ่อไปส่งน้องเมย์ด้วยก็ดีนะคะ” เมรินบอก
“เดี๋ยวแม่ไปส่งเองดีกว่า คุณพ่อเค้างานยุ่งมากอย่าไปรบกวนเค้าเลย”
ประภัสสรจูงเมรินแล้วเดินออกไป เมธีมองตามแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก
สุดนภายืนรับนักเรียนอยู่หน้าโรงเรียน เธอชะเง้อคอมอง ประภัสสรเดินจูงมือเมรินมาส่งที่หน้าโรงเรียน
“สวัสดีค่ะคุณภัส”
“ค่ะ ฝากน้องเมย์ด้วยนะคะ” ประภัสสรพูดกับเมริน “น้องเมย์ขา ตั้งใจเรียนนะคะ ห้ามดื้อกับครูบี๋นะคะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะคุณแม่”
ประภัสสรโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินไป เมรินถอนหายใจเบื่อหน่าย
สุดนภาสะกิดเมริน “ทำไมวันนี้หมอวีไม่มาส่งแกวะ”
ตันหยงงอน “แกถามชั้นแล้วชั้นจะถามใครล่ะ ชั้นไม่ใช่น้าวีนะ”
เมรินเชิดใส่แล้วเดินเข้าไปในห้อง
สุดนภางง “อารมณ์ไหนล่ะเนี่ย เหวี่ยงแต่เช้าเลย”
เด็กนักเรียนกำลังคร่ำเคร่งกับการเรียน
เด็กนักเรียนวิ่งเล่นในสนาม เมรินยืนเก้ๆกังๆ ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน แคทดึงมือเมรินไปร่วมเล่นกับเพื่อน
เด็กๆกำลังเล่นเก้าอี้ดนตรี เมรินเล่นอยู่กับผองเพื่อน เมรินแย่งเก้าอี้ได้ก็หัวเราะกิ๊ก
บรรยากาศกีฬาสีภายในโรงเรียน เมรินเล่นวิ่งสามขาคู่กับแคท
มิ้งค์ที่คู่กับเด็กอีกคนวิ่งนำไปแล้วหันมามองเมรินกับแคทที่วิ่งตามมา เมรินกับแคทวิ่งเข้าเส้นชัยไปก่อนอย่างฉิวเฉียด มิ้งค์อารมณ์เสีย นนท์เอาน้ำมาให้เมริน มิ้งค์ค้อนขวับ
การแข่งขันชักเย่อเมรินอยู่หัวแถว กลุ่มของเมรินชนะ
เด็กนักเรียนวิ่งแข่งเข้าเส้นชัย ผู้ปกครองเฮ
ณ แท่นรับรางวัล เมรินยืนอยู่ที่ 1 แคทยืนที่ 2แบบไม่เชื่อตัวเอง มิ้งค์ที่อยู่ที่สามหน้าหงิกปากคว่ำ
เด็กนักเรียนจับกลุ่มคุยกัน เมรินถูกรุมล้อมไปด้วยกลุ่มเพื่อน นนท์เอาดอกไม้มาให้เมริน เมรินรับแล้วส่งให้แคท แคทตาโต
เมรินนั่งกินอาหารในกลุ่มเพื่อน
เมรินนอนหลับในช่วงบ่าย
กริ่งดังขึ้น เด็กแตกฮือกันออกจากห้อง เมรินเดินออกมากับสุดนภา
“ชั้นว่าแกเริ่มปรับตัวได้แล้วใช่มั๊ย หยง” สุดนภาบอก
“ชั้นอยู่กับปัจจุบันต่างหาก”
พูดจบเมรินก็เดินไป สุดนภามองตามแล้วยิ้มส่ายหัว
ปฐวีนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงาน จริญทิพย์ยืนรอรับแฟ้ม
ปฐวีเซ็นต์งานไปพูดไปด้วย “คุณทิพย์ครับ เช้านี้ผมมีนัดอะไรหรือเปล่าครับ”
จริญทิพย์เช็คในลิสต์
“เช้าไม่มีค่ะ แต่บ่ายนี้มีผ่าตัดนะคะ”
“โอเคครับ เสร็จแล้ว”
ปฐวียื่นแฟ้มให้จริญทิพย์
“เห็นหลังๆมา หมอวีสั่งดอกไม้ ทิพย์เลยจัดให้แล้วนะคะ”
จริญทิพย์มองไปที่แจกัน ปฐวีมองอย่างชื่นชม
“ขอบคุณมากนะครับ คุณทิพย์นี่เป็นสุดยอดเลขาจริงจริง”
จริญทิพย์ยิ้มปลื้มแล้วถือแฟ้มเดินลอยๆออกจากห้องไป ปฐวีลุกขึ้นมองดอกไม้พร้อมกับนิ่งคิด
พิรามยืนอยู่ที่ร้านดอกไม้ คนขายหยิบดอกกุหลาบที่จัดเป็นช่อแล้วมาส่งให้
“ดอกไม้ที่สั่งได้แล้วค่ะ”
พิรามยิ้มรับ “ขอบคุณมากครับ”
พิรามถือดอกไม้เดินออกจากร้านไป
พิรามเดินถือดอกไม้ไปตามทางในโรงพยาบาล พยาบาลรัก-ยมเดินสวนมา พิรามยิ้มให้ พยาบาลรัก-ยมทำท่าใจละลายพร้อมกับมองพิรามจนลับตา
“ตายจริง ชั้นขอนอกใจหมอวีวันนึงได้มั๊ยเนี่ย” รักสิกาบอก
“บ้าแล้วหล่อน นั่นคู่หมั้นของคุณตันหยง เจ้าหญิงนิทราไงล่ะ” ยมนารีบบอก
“ดูสิ ขนาดคู่หมั้นนอนไม่ได้สติแบบนั้นยังอุตส่าห์เอาดอกไม้มาให้ทุกวัน ชั้นสงสารจัง อยากปลอบใจให้คลายทุกข์”
“นี่ อย่าให้มันออกนอกหน้ามากนัก” ยมนามองตามพิราม “แต่เค้าก็น่ารักจริงๆนั่นแหล่ะ อยากให้มีคนดูแลเราแบบนี้บ้างจัง”
“งั้นก็อย่าเป็นพยาบาลสิ ไปเป็นคนป่วยเลย”
“ก็เป็นแล้ว กลัวจะนอนแห้งตาย ไม่มีใครดูแลน่ะสิ”
“ความจริงเราก็ออกจะน่ารักกันเนอะ ไม่เห็นมีใครสนใจเลย”
“นั่นน่ะสิ คิดเหมือนกันเลย”
ทั้งคู่ต่างคนต่างจ๋อยแล้วก็เดินต่อไป
ร่างตันหยงนอนอยู่ในห้อง ปฐวียืนอยู่ด้านข้าง
“ผมอยากเห็นคุณฟื้นขึ้นมา ......อยากให้คุณลืมตามองผม”
ตันหยงนอนนิ่งสนิท
ปฐวียิ้มเศร้า “เสียดายที่คุณไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด”
ปฐวีมีสีหน้าเศร้า เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ปฐวีหันไปมองแล้วก็ชะงัก
ปฐวีกำลังผ่าตัดคนไข้อยู่ในห้องผ่าตัด พยาบาลซับเหงื่อให้ปฐวี ปฐวีทำการผ่าตัดจนเสร็จ เขาถอดถุงมือ และผ้าปิดหน้า
“ส่งคนไข้ขึ้นไปที่ห้องพักได้ ดูแลเป็นพิเศษด้วย”
ปฐวีเดินออกจากห้องผ่าตัดไป
“แหม หมอวีนี่ละเอียดจังเนอะ สั่งดูแลคนไข้เป็นพิเศษทุกคนเลย” พยาบาลคนแรกบอก
“ถ้าหล่อนอยากให้หมอวีดูแลเป็นพิเศษ ก็มาผ่าตัดสมองสิยะ” พยาบาลคนที่สองแซว
พยาบาลคนแรกมองค้อน “บ้า”
พยาบาลคนแรกมองปฐวีอย่างชื่นชม
ปฐวีเดินออกจากห้อง หนึ่งฤทัยรีบเข้ามาทัก
“หนึ่ง เยี่ยมคนไข้เสร็จแล้วหรือครับ”
“ค่ะ เคสนี้ยุ่งยากมั๊ย”
“เคสนี้ไม่ยุ่งยากซับซ้อนเท่าไหร่ เลยเสร็จเร็วกว่าที่คิด”
“งั้น ไปดื่มกาแฟด้วยกันมั๊ยคะ”
ปฐวีทำท่าลังเล หนึ่งฤทัยขอร้อง
“นะคะ หนึ่งอยากเลี้ยงกาแฟตอบแทน ที่หมอวีเลี้ยงข้าวไงคะ”
“โธ่ เรื่องเล็กน้อย”
“แต่สำหรับหนึ่ง มันเป็นเรื่องใหญ่นะคะ”
ปฐวียิ้มรับ “ก็ได้ครับ”
หนึ่งฤทัยยิ้มดีใจ ทั้งคู่เดินลับไป
ปฐวียกถาดกาแฟมาให้หนึ่งฤทัยแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ หนึ่งฤทัยแอบมองปฐวีอย่างสังเกต
“วีคะ เคสคุณตันหยง” หนึ่งฤทัยเกริ่น
ปฐวีตื่นเต้นนิดหน่อย “มีอะไรคืบหน้าหรือครับ”
“เปล่าหรอกค่ะ หนึ่งเจอกับคู่หมั้นเค้า”
ปฐวีทำหน้าเฉย หนึ่งฤทัยแอบสังเกต
“เค้าน่ารักมากเลยนะคะ เอาดอกไม้มาเยี่ยมคู่หมั้นทุกวัน แถมยังมาอ่านหนังสือให้ฟังอีก ถ้าหนึ่งมีแฟนซักคน หนึ่งก็หวังว่าเค้าจะรักและดูแลหนึ่งอย่างนี้บ้าง”
ปฐวียิ้มเศร้า
อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7 วันที่ 17 ก.พ. 56
พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตรพรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager