อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

“ชั้นว่าเดี๋ยวนี้น้องเมย์ดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้นะแกว่าไหม” นาวินถามเพื่อน
“ใช่ แปลกมาตั้งแต่หลังเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ” ปฐวีบอก
“แล้วมันเกี่ยวกับสมองส่วนซ้ายขวา สลับกัน หรือรอยหยักมากขึ้นรึป่าววะ”
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วแก”
“ครูที่โรงเรียนเค้าลือกันว่าน้องเมย์กลายเป็นเด็กอัจฉริยะ ขนาดหยุดเรียนไปตั้งนาน กลับมาเรียนเก่งขึ้น มั่นใจในตัวเองขึ้น กล้าแสดงออก มันก็เลยเป็นประเด็นขึ้นมา”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ปฐวีคิดแล้วก็เห็นด้วย “ชั้นก็ว่าน้องเมย์เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน ความคิดและการพูดจา เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ”

ปฐวีกับนาวินเดินเข้ามาในสวน สุดนภากับเมรินหันไปมอง
ปฐวีก้มมองหลาน “ทำไมดูไม่ร่าเริงเลย อยากไปเที่ยวไหนไหมเดี๋ยวน้าวีจะพาไป”
เมรินมองหน้าปฐวี
ตันหยงคิดในใจ “ชั้นอยากกลับบ้าน ช่วยพาไปได้ไหมละ”
เมรินก้มหน้าแล้วถอนใจ “น้องเมย์อยากไปวัดคะ พรุ่งนี้น้าวีพาไปหน่อยนะคะ”
“ไปวัดเนี่ยนะ น้องเมย์แน่ใจนะ ว่าอยากไปวัด” ปฐวีถามย้ำ
เมรินพูดหนักแน่น “ค่ะ น้องเมย์อยากไปวัด”
“ไปวัดหรือ” นาวินตื่นเต้น “น่ารักจัง ถ้างั้นน้าวินขออาสาเป็นไกด์ เรื่องวัดนี่น้าวินถนัด ครูบี๋ไปด้วยกัน นะครับ”
เมรินหันมาทางสุดนภา สุดนภาค้อนนาวิน
“บี๋ไปด้วยกันนะ”
ปฐวี นาวิน และสุดนภาหันมามองเมรินเป็นตาเดียว เมรินนึกได้จึงเปลี่ยนคำพูด
“ขอโทษค่ะ ครูบี๋ ไปวัดกับน้องเมย์นะคะ”
สุดนภาหันมาค้อนนาวิน
“ไปก็ได้ ครูไปเพราะน้องเมย์หรอกนะ ไม่ใช่คนอื่น”
นาวินแอบยิ้ม
“งั้นพรุ่งนี้ไปรถชั้น ชั้นจะไปรับครูบี๋ก่อน แล้วค่อยมารับนายกับน้องเมย์”
นาวินรีบรวบรัด สุดนภาค้อนนาวิน เมรินมองนาวินแล้วก็ยิ้มออกที่จะได้ไปวัด ปฐวีมองหน้าเมรินแบบงงๆ

สายวันต่อมา ปฐวี นาวิน สุดนภา และเมรินก้าวลงจากรถพร้อมของสำหรับถวายพระ
“แหม บรรยากาศร่มรื่นจังนะคะ” สุดนภาบอก
นาวินแซว “ผมคิดว่าคุณจะร้อนซะอีก”
“นี่ชั้นไม่ใช่คนบาปหนาอะไรขนาดนั้นหรอกนะ เดี๋ยวเถอะ”
ปฐวีขำ “พอเถอะเจ้าวิน เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำบุญกันพอดี ไปน้องเมย์”
ปฐวีกับเมรินเดินนำหน้าไป สุดนภากับนาวินมองหน้ากันแล้วเชิดใส่กัน

ปฐวี นาวิน สุดนภา เมรินก้มลงกราบพระสงฆ์
“เจริญพร เป็นไงบ้างล่ะโยมนาวิน หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเลยนะ” พระถาม
“ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยครับหลวงพ่อ แต่ก็ยังคงนั่งสมาธิตามที่หลวงพ่อสอนทุกวัน วันนี้ผมพาเพื่อนมากราบหลวงพ่อ” นาวินบอก
“ดีแล้วโยม อย่ารอให้มีเรื่องร้อนใจค่อยมาทำบุญ”
สุดนภามองนาวินที่สนทนากับพระอย่างทึ่งๆ
สุดนภากระซิบกับเมริน “ไม่อยากเชื่อ คนอย่างนายคนนี้จะพูดกับพระได้ด้วย”
“วินเคยมาบวชอยู่ที่นี่ครับ เลยคุ้นเคยกับหลวงพ่อเป็นอย่างดี” ปฐวีบอก
สุดนภาทำหน้าประหลาดใจ
เวลาผ่านไป นาวินสวดอาราธนาพระอย่างคล่องแคล่ว ปฐวีกับเมรินช่วยกันถวายของให้พระ สุดนภากับนาวินถวายของร่วมกันอย่างเขินๆ แล้วทุกคนก็กรวดน้ำ
พระมองเมรินแล้วเห็นเป็นตันหยง พระมองนิ่ง ตันหยงเลยคลานเข้าไปใกล้ๆ แล้วกราบลงตรงหน้า ปฐวีมองอย่างแปลกใจ
“ใดๆในโลกล้วนอนิจจัง เป็นธรรมดาไม่มีอะไรแน่นอน ต้องปล่อยไปตามกรรม” พระเอ่ยขึ้น
“ท่านเห็น...” ตันหยงเสียใจ “แล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ยคะ”
“ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน”
“แล้วอีกนานแค่ไหนคะ”
พระยิ้มเมตตา “อาตมาไม่สามารถหยั่งรู้อนาคตได้ ทำปัจจุบัน ให้ดี หมั่นสร้างกรรมดีไว้นะโยม”
ตันหยงยิ้มเศร้าแล้วก้มลงกราบพระ ปฐวีมองเมรินคุยกับพระด้วยความประหลาดใจ

ปลาในแม่น้ำกำลังกินอาหาร เมรินมองปลาอย่างเศร้าๆ ปฐวี นาวิน และสุดนภากำลังให้อาหารปลา
ปฐวีเห็นเมรินเศร้าเลยชวนคุย “โยนขนมปังแข่งกับน้าวีไหม ว่าใครไกลกว่ากัน”
“ได้ค่ะน้าวี”
ปฐวีปาไปจนไกล ทั้งสองหัวเราะ เมรินปาใกล้ ปฐวีขำ เมรินงอน
นาวินกับสุดนภาให้อาหารปลา สุดนภามองนาวินอย่างทึ่งๆ
“ไม่นึกเลยนะว่าคุณจะมีมุมนี้กับเค้าเหมือนกัน” สุดนภาบอก
“แสดงว่าคุณคิดว่าผมเป็นคนไม่มีสาระใช่มั๊ย” นาวินถาม
สุดนภานิ่งคิด “ถ้าชั้นบอกว่าใช่ คุณจะโกรธหรือเปล่า โดยเฉพาะคำพูดน่ะ กวนประสาทที่สุด งี่เง่าที่สุดที่ชั้นเคยเจอมา”
“แหม พูดอ้อมๆบ้างก็ได้นะครับ”
“อ้าว ก็ชั้นเห็นแบบนั้นจริงๆนี่นา”
นาวินยิ้ม “ถ้าคุณจะมองผมดีๆนะ ผมยังมีอีกหลายมุม สนใจจะศึกษาผมหรือยัง แล้วคุณจะประหลาดใจนะ”
นาวินมองตาสุดนภาอย่างจริงจัง สุดนภาหลบตา
“แหวะ ช่างกล้าพูดจริง..จริ๊ง”

ปฐวีกับเมรินเดินมาตามทางเดินในวัดที่แสนจะร่มรื่น ปฐวีเดินคุยกับเมริน
“น้าวี ดีใจนะคะที่น้องเมย์ชอบมาวัด คุยกับหลวงพ่อซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียวนะ”
“เวลาคนเราไม่สบายใจ ก็นึกถึงวัดนั่นแหละค่ะ” เมรินบอก
“น้องเมย์ไม่สบายใจเรื่องคุณพ่อกับคุณแม่ใช่มั๊ย”
“หลายเรื่องค่ะ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ให้ผู้ใหญ่จัดการดีกว่านะ เรายังเด็กอย่าเอามาคิดเลย”
เมรินถอนใจ “ค่ะน้าวี”
ปฐวีมองเมริน สุดนภากับนาวินเดินเข้ามา
“ตอนนี้เราทำบุญเสร็จ เดี๋ยวเราไปแวะเที่ยว หาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่านะ” นาวินหันไปทางสุดนภา “ป่านนี้ครูบี๋ คงหิวจนท้องร้องไปหลายเพลงแล้ว”
สุดนภาหยิกนาวิน
“โอ๊ย เจ็บนะคุณ ผมไม่ใช่นักเรียนนะมาหยิกผมทำไม”
ปฐวีกับเมรินมองสุดนภากับนาวินแล้วยิ้มๆ สุดนภาเขิน แต่นาวินทำไม่รู้ไม่ชี้

ปฐวี นาวิน สุดนภา และเมรินเดินเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ร้านนี้อร่อยมาก ใครมาทำบุญที่วัด ก็ต้องต่อด้วยอาหารร้านนี้ น้องเมย์ต้องทานเยอะๆนะคะ จะได้มีแรงเที่ยวต่อ” นาวินหันไปทางสุดนภา “แต่ครูบี๋อย่ากินเยอะนะครับ เดี๋ยวจะอวบระยะสุดท้าย”
สุดนภาแอบหยิกนาวินหมับ นาวินสะดุ้งเฮือก
“แมลงแถวนี้กัดเจ็บเนอะ” นาวินบอก
“จริงๆ แกน่าจะเปิดบริษัททัวร์นะเนี่ย รู้แหล่งกิน แหล่งเที่ยวเยอะมาก” ปฐวีแนะนำ
“ต้องปรับปรุงเรื่องปากก่อนนะคะ ไม่งั้นโอกาสปิดกิจการมีสูงมาก” สุดนภาว่า
ปฐวีและเมริน ขำ
“โห แรงอ่ะ” นาวินบอก
ทุกคนนั่งกินอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ปฐวีตักอาหารให้เมริน เมรินยิ้ม สุดนภากับนาวินนั่งคุยกัน นาวินเล่าเรื่องตลก สุดนภาหัวเราะ เมรินนั่งยิ้มฟังทุกคนคุยกัน แล้วปฐวีกับเมรินก็ถ่ายรูปร่วมกัน
ที่ร้านขายขนม ปฐวีถือตระกร้าเดินตาม ส่วนเมรินหยิบของใส่ตระกร้าเป็นของฝากทุกคน
สุดนภาเดินชิมขนม นาวินอ้าปากรอให้สุดนภาป้อน สุดนภาไม่ป้อนแต่จิ้มใส่ปากตัวเอง นาวินค้อนสุดนภา
สุดนภากับเมรินวางท่าเป็นคุณนายเดินออกมาจากร้าน ทั้งคู่ยิ้มให้กันแล้วเดินไปที่รถ นาวินกับปฐวีหอบข้าวของหอบใหญ่เดินตามออกมาจากร้าน ทั้งคู่ยิ้มให้กันแบบเหน็ดเหนื่อยก่อนจะก้มหน้าเดินไปที่รถ

รถของนาวินวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านประภัสสร ปฐวีกับเมรินก้าวลงจากรถ
“วิน ชั้นฝากแกไปส่งครูบี๋ด้วยนะ” ปฐวีบอก
“ได้เลยเพื่อนไม่มีปัญหา” นาวินรับคำ
“น้องเมย์เจอกันที่โรงเรียนนะคะ ไปก่อนนะคะ หมอวี” สุดนภาลา
“บ๊ายบายค่ะ น้าวิน ครูบี๋”
รถของนาวินแล่นออกไป ปฐวีกับเมรินมองตาม
“ไปน้องเมย์ เราเอาของไปฝากคุณย่าก่อนนะ”
“ตกลงค่ะน้าวี”
แล้วสองน้าหลานก็ควงคู่กับไปที่บ้านปรงทอง

รถของนาวินวิ่งเข้ามาจอดหน้าคอนโดสุดนภา นาวินเปิดประตูรถให้สุดนภา
“ขอบคุณมากนะ วันนี้ชั้นสนุกมาเลย” สุดนภาบอก
“ผมดีใจที่คุณมีความสุข ถ้าคุณชอบวันหลังผมพาไปเที่ยวอีกเอามั๊ย” นาวิน
สุดนภาจ้องนาวินแล้วยิ้ม “ชักเยอะไปแล้ว”
นาวินจ๋อย “ขอโทษครับ” นาวินนึกได้ “ให้ผมขึ้นไปส่งข้างบนมั๊ย”
“ไม่ต้อง แค่นี้ชั้นขึ้นไปได้”
“ก็ผมเป็นห่วง ไม่รู้จะมีใครซุ่มคอยทำร้ายคุณหรือเปล่า เอ่อ แล้วนี่คุณอยู่กับใครเนี่ย”
“ชั้นก็อยู่คนเดียวน่ะสิ” สุดนภานึกได้ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยละ”
นาวินส่ายหน้า “ผมก็แค่อยากรู้อยากเห็นแค่นั้นแหล่ะ”
“มันก้ำกึ่งมากเลยนะคะ ระหว่างอยากรู้อยากเห็น กับสอดรู้สอดเห็นน่ะ” สุดนภายิ้ม “ชั้นไปก่อนละ”
สุดนภาเดินไป นาวินมองตามแล้วแอบยิ้ม

เมธีกับประภัสสรยืนประจันหน้ากัน เมธีถอนหายใจอย่างเหนื่อยหนัก ประภัสสรร้องไห้
“งานผมยุ่งจริงๆ ที่ผมพยายามอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อคุณเพื่อลูก”
“เพื่อภัส เพื่อลูกหรือคะ ไม่จริงหรอกคุณไม่เคยมีเวลาให้เราสองแม่ลูกเลย”
“คุณจะให้ผมทำยังไง”
“ภัสต้องการความเอาใจใส่จากคุณ ต้องการเวลาจากคุณ ถ้ารู้ว่าคุณต้องทำงานหนักขนาดนี้ ภัสจะไม่ขอร้องคุณย่าให้ช่วยคุณเรื่องเงินเลย”
“คุณภัส คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“หรือไม่จริงละคะ ถ้าคุณไม่มีเงิน คุณจะเปิดบริษัทใหญ่โตได้เหรอคะ ถ้าคุณรักงานของคุณมาก แล้วคุณมาแต่งงานกับภัสทำไม คุณแต่งกับภัสเพราะอะไรคะ เพราะรักภัส หรือเพราะอะไรกันแน่”
“คุณกำลังดูถูกผมนะภัส”
“ก็หรือไม่จริงล่ะคะ”
“คุณคิดว่า ผมแต่งกับคุณ เพื่อมาพึ่งใบบุญของคุณใช่มั๊ย”
ประภัสสรอึ้ง เมธีผิดหวังในตัวประภัสสรมาก เขาหันเดินออกไป
ปฐวี เมรินและสายแก้วยืนตะลึงมองอยู่
ปฐวีมองหน้าเมรินด้วยความเป็นห่วง
“สายแก้วพาน้องเมย์ไปอาบน้ำก่อนไป” ปฐวีหันมาทางเมริน “เดี๋ยวน้าจะไปคุยกับคุณแม่เอง”
“ไปด้วยกันนะคะคุณเมย์ ไปค่ะ”
เมรินเดินตามไปเงียบๆ ปฐวีมองตามไปด้วยความเป็นห่วง

ประภัสสรนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง โดยมีปฐวียืนปลอบใจอยู่
“พี่ไม่เข้าใจเลยวี เค้าบอกว่ายุ่ง บอกว่าทำงานเพื่อพี่ เพื่อครอบครัว แต่เราจะมีเงินไปทำไมกัน ถ้าเราไม่มีครอบครัว”
“ใจเย็นก่อนนะครับพี่ภัส”
“พี่เย็นไม่ไหวแล้ววี ทุกครั้งที่พี่โทรศัพท์ไป เค้าจะติดงานทุกครั้ง รู้มั๊ยบางครั้งมีเสียงผู้หญิง มีเสียงคนเฮฮากัน มันหมายความว่ายังๆไงล่ะวี วีก็เป็นผู้ชาย วีตอบพี่หน่อยได้มั๊ย”
ประภัสสรร้องไห้ฟูมฟาย ปฐวีมองอย่างหนักใจ
ประตูห้องแง้มอยู่ เมรินยืนมองผ่านช่องประตูนั้น

เมรินแอบมองอยู่หน้าห้องก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เตียงเศร้าๆ
ตันหยงคิดในใจ “น่าสงสารคุณภัสจริงๆ เราจะช่วยอะไรเค้าได้บ้างมั๊ยนะ”
ตันหยงครุ่นคิด

เมรินนั่งคิดอยู่บนเตียง ปฐวีเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“น้องเมย์ยังไม่นอนอีกหรือ”
“ยังค่ะ เมย์นอนไม่หลับ”
ปฐวีเดินลงมานั่งคู่กับเมรินที่เตียง
“น้องเมย์ต้องไม่คิดมากนะ บางครั้งเรื่องของผู้ใหญ่เด็กก็ยากที่จะเข้าใจ”
“เมย์เข้าใจทุกอย่างค่ะ เข้าใจทั้งคุณพ่อ และคุณแม่ เพียงแต่สองคนทำไมไม่เข้าใจกัน ทั้งๆที่รักกัน”
ปฐวีนั่งลงคุกเข่าในระดับที่หน้าเสมอกับเมริน
“น้าวีดีใจนะ ที่น้องเมย์เข้าใจปัญหา แต่ต้องไม่คิดมากนะ น้าวีเป็นห่วงรู้มั๊ย”
ปฐวีเอื้อมมือไปปัดผมให้เมรินอย่างอ่อนโยน
“เมย์ไม่คิดมากหรอกค่ะ น้าวีต่างหากอย่าคิดมากนะคะน้าวีทำดีที่สุดแล้ว”
ปฐวียิ้มเศร้า “หลานคนเก่งของน้าวี”
“น้าวีคนดีที่หนึ่งของน้องเมย์”
ปฐวีกอดเมรินเอาไว้ด้วยความภูมิใจ พอผละออกปฐวีก็ค่อยๆ หอมแก้มหลานสาว เมริน
หลับตาลงอย่างอบอุ่นใจ
“นอนได้แล้วนะคะ”
เมรินยิ้มให้
ปฐวีลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เมรินมองตามปฐวีด้วยความชื่นชม
ปฐวีจูงมือเมรินเดินมาที่ห้องเรียน สุดนภารีบเดินเข้ามารับ
“สวัสดีค่ะคุณปฐวี น้องเมย์ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ” สุดนภาทัก
“เมื่อคืนเจ้าวินไปส่งคุณ เรียบร้อยดีนะครับ” ปฐวีถาม
“ค่ะเรียบร้อยดี”
เมรินแอบมองสุดนภาอย่างสังเกต สุดนภาคุยกับปฐวีด้วยท่าทางปกติ เมรินแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“แสดงว่าทุกอย่างไปได้สวย” เมรินพูด
ปฐวีมองเมรินงงๆ สุดนภาถลึงตาใส่เมริน เมรินทำไม่รู้ไม่ชี้
นาวินเดินเข้ามา
“อ้าว ไอ้วีมาส่งหลานเสร็จแล้วก็รีบกลับสิคร๊าบ”
สุดนภาถลึงตาใส่นาวิน “คุณนาวินคะ คุณปฐวีเพิ่งมาถึงค่ะ”
“งั้นหรือ ส่งเสร็จก็รีบสิ ..ไป๊เจ้าวี เดี๋ยวคนไข้จะรอนะ”
ปฐวีมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มขำ สุดนภาเริ่มเขิน
“พูดจาฟังไม่เข้าหูเล๊ย ไปน้องเมย์เข้าห้องเรียนดีกว่านะคะ”
สุดนภาพาเมรินเดินเข้าห้อง
“นี่แกว่างมากเหรอวะ มาเดินตรวจนักเรียนตามห้องเนี่ย” ปฐวีถามเพื่อน
“ชั้นน่ะเป็นผู้บริหารก็ต้องห่วงใยความปลอดภัยของครูและนักเรียนทุกคนเป็นเรื่องธรรมดา” นาวินบอก
“ห่วงนักเรียน แล้วก็หวงครูใช่มั๊ย”
“ทั้งสองอย่าง”
ปฐวียิ้ม นาวินทำไม่รู้ไม่ชี้

นักเรียนยืนคุยกันเป็นกลุ่มที่หน้าห้องเรียน เมรินยืนอยู่กลางวง นนท์เดินมาหาเมริน
“น้องเมย์ดูนี่”
ทุกคนหันไปมองนนท์เป็นตาเดียว นนท์เริ่มเต้นเหมือนบอยแบนด์เกาหลี เพื่อนๆแหวกเป็นทาง นนท์เต้นแล้วมาจบที่ท่าคุกเข่ายื่นการ์ดให้เมริน เด็กคนอื่นๆ ฮือฮา
“น้องนนท์เท่ห์มากอ่ะ” แคทปลื้ม
เมรินเบื่อ “อะไรอีกล่ะ บอกแล้วไงเรามีแฟนแล้ว”
“เรารู้ แต่เผื่อว่าน้องเมย์จะเปลี่ยนใจไงล่ะ การ์ดนี่ไม่ธรรมดานะ น้องนนท์ลงทุนทุบประปุกหมูไปซื้อมาเลยนะ”
เมรินยิ้มระอาในความแก่แดดของนนท์ เธอเปิดการ์ดออกดูแล้วนิ่งคิดก่อนจะเปลี่ยนใจส่งให้นนท์
“ช่วยอ่านให้เมย์ฟังหน่อยสิ อ่านไม่ออก”

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 18 ก.พ. 56

พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตร
พรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager