อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 8/5 วันที่ 20 ก.พ. 56

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 8/5 วันที่ 20 ก.พ. 56

ประภัสสรพูดเนือยๆ “เดี๋ยวภัสจะเตรียมให้”
“ภัส อย่าโกรธผมเลยนะ”
ประภัสสรลุกขึ้นจะเดินออก เมธีดึงมือประภัสสรไว้ ประภัสสรมองเมธีปล่อย
“คุณไปดูลูกเถอะคะ แกคงยังไม่หลับ เดี๋ยวภัสไปจัดอาหารให้ค่ะ”
ประภัสสรเดินไป เมธีมองตามแล้วถอนใจ

เมรินนอนลืมตาอยู่ในห้อง เมธีเปิดประตูไป เมรินลุกขึ้นนั่งทันที เมธีเดินเข้าไปนั่งข้างๆเมริน

“คุณพ่อกลับมาแล้ว”
“ยังไม่หลับหรือคะ คนเก่งของพ่อ” เมธีถาม
“ยังค่ะ เมย์รอคุณพ่ออยู่ ดีใจจังค่ะ คุณพ่อมาทันส่งน้องเมย์เข้านอน นี่ถ้าคุณพ่อกลับเร็วแบบนี้ทุกวัน คุณแม่ต้องมีความสุขมากเลย”
เมธีชะงักหน้าเศร้า
“แต่คุณแม่ยังไม่ยอมคุยกับพ่อดีๆเลยลูก สงสัยคุณแม่จะโกรธมาก”
“เป็นเมย์ก็คงโกรธแหล่ะคะ แต่คุณพ่อคงต้องใช้ความพยายามอีกนิดนะคะ น้องเมย์จะเอาใจช่วยค่ะ”
พ่อลูกยิ้มให้กัน
“ตกลง พ่อจะสู้ๆ เพื่อน้องเมย์ดีมั๊ย”
“สู้เพื่อครอบครัวดีกว่าค่ะ”
เมธีหัวเราะ เมรินก้มลงนอน เมธีห่มผ้าให้และหอมแก้มเมริน
“ฝันดีนะค๊ะ น้องเมย์”
เมรินมองเมธีแล้วยิ้มมีความสุข

เมธีนั่งกินข้าวคนเดียวที่โต๊ะอาหาร ประภัสสรนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ห่างออกมา เมธีแอบมองประภัสสร ระหว่างกินอาหารจนเสร็จเรียบร้อย เมธีรวบช้อน ประภัสสรก็แอบมองเมธีอยู่เช่นกัน พอเห็นเมธีรวบช้อนประภัสสรก็วางหนังสือแล้วลุกขึ้นมาเก็บโต๊ะ
“ภัสทำเองค่ะ”
“ภัสเหนื่อยมาทั้งวัน ให้ผมช่วยนะ”
เมธีถือจานเดินไปที่ครัว ประภัสสรมองตาม เมธีเดินกลับมา ประภัสสรรีบก้มหน้าทำเป็นไม่สนใจ
“ภัสเป็นยังไงบ้าง งานมูลนิธิยุ่งไหม”
“ไม่หรอกค่ะ ก็ปรกติดี”
เมธีทำท่าจะชวนคุยอีก ประภัสสรทำไม่สนใจแล้วเดินไป เมธีถอนใจแล้วเดินตาม

ประภัสสรเดินเข้ามาในห้อง เมธีเดินตามเข้ามา ประภัสสรงง
ประภัสสรมอง “ไม่ไปนอนห้องคุณล่ะคะ”
“ผมปวดหลัง ขอนอนห้องนี้นะ”
ประภัสสรมองหน้าเมธี เมธีทำไม่รู้ไม่ชี้ ประภัสสรถอนหายใจแล้วเดินไปขึ้นเตียงแล้วนอนหันหลังให้ เมธีแอบมองก่อนจะล้มตัวลงนอนมองประภัสสรทางด้านหลัง
ประภัสสรลืมตาโพลง เมธีเอื้อมมือไปเหมือนจะสะกิดแล้วก็เปลี่ยนใจไม่สะกิด เมธียิ้มสบายใจ เขามองประภัสสรด้วยแววตาอบอุ่น ประภัสสรนอนลืมตา

เมรินยืนมองทั้งสองอยู่หน้าห้อง แล้วเธอก็ยิ้ม เมรินค่อยๆย่องถอยออกจากหน้าห้องเงียบๆ แล้วยืนพิงประตู
“ขอให้คุณทั้งสอง รักกันดีๆนะ” เมรินยิ้ม

ปฐวีนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ริมสระน้ำ สักพักก็เหม่อนึกถึงวันนี้ที่พิรามมาคุยกับเขา
ปฐวีนึกถึงตอนที่พิรามกับเขานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ
“คุณหมอพอจะแนะนำอะไรผมได้บ้างมั๊ยครับ”
“เราก็พยายามเต็มที่ ในการจะหาวิธีการรักษาคุณตันหยง ให้ฟื้นเป็น ปกติโดยเร็วที่สุด”
“ผมเข้าใจครับ แต่ผมก็กลัว กลัวหยงจะไม่ฟื้น”
ปฐวีมองพิราม “อย่าพึ่งหมดกำลังใจนะครับ ... คุณพิราม”
“ครับ ผมรักเธอมาก ผมยอมทุกอย่างขอให้เธอฟื้นขึ้นมา คุณหมอต้องช่วยเธอนะครับ”
ปฐวียิ้มเศร้าๆ

“คุณสองคนรักกันขนาดนี้ ผมคงเป็นได้แค่ส่วนเกินในชีวิตคุณเท่านั้น” ปฐวีเปรยออกมา
ปฐวีมองรอบตัวเพราะรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เมรินแอบย่องเข้ามาด้านหลังปฐวี
“น้าวีคะ ทำอะไรอยู่คะ”
ปฐวีหันไปมอง
“น้องเมย์ ดึกแล้วยังไม่นอนอีก ลงมาทำไมคะ”
เมรินเดินไปนั่งใกล้ๆปฐวี
“น้องเมย์มีข่าวดีจะบอกน้าวี คือ ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่ทะเลาะกันแล้ว”
“งั้นหรือ น้าวีดีใจนะ น้องเมย์มีความสุข น้าวีก็มีความสุขไปด้วย”
“นึกว่าน้าวีมีแต่คุณหมอหนึ่ง จนลืมน้องเมย์ซะแล้ว”
ปฐวีงงกับหลาน “ไปเอามาจากไหนเนี่ย น้าวีกับหมอหนึ่งไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย พูดแบบนี้ เดี๋ยวใครเข้าใจผิดนะ”
ตันหยงคิดในใจ “ยังจะทำปากแข็งอีก” ตันหยงงอน
ปฐวีมองหลานงอนแล้วยิ้ม “งอนน้าวีอีกแล้ว หลานรัก” ปฐวีขยี้หัวหลานสาวเล่น
เมรินเงียบแล้วก็เศร้าๆ เธอเอาขาจุ่มน้ำ
“น้าวีคะ ถ้าน้องเมย์เป็นคนอื่น น้าวียังจะยังรักมั๊ยคะ”
ปฐวีมอง “ทำไมถามน้าวีแบบนี้ล่ะ”
“แค่สมมุติเฉยๆ ถ้าน้องเมย์เป็นผู้หญิงสักคนนึง น้าวีจะรักเหมือนเดิมไหมคะ”
ปฐวีคิด “เดี๋ยวนี้ น้องเมย์ไม่เหมือนน้องเมย์คนเดิม ที่เรียบร้อย และขี้อาย”
ปฐวีคิดจริง เมรินมองอย่างกลัวถูกจับได้
ปฐวีจับแก้มเมริน “แต่คนเนี้ยโตเป็นสาวแล้ว ขี้อ้อน แล้วก็เก่งขึ้น”
“แล้วน้าวีชอบคนไหนคะ”
ปฐวีนิ่งคิด เมรินจ้องหน้าปฐวีลุ้นๆ

เมรินนั่งอยู่บนเตียง เธอมองสร้อยข้อมือแล้วยิ้มปลื้มปริ่มพลางนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

ปฐวีนิ่งคิดแล้วยิ้ม
เมรินถามย้ำ “แล้วน้าวีชอบคนไหนคะ”
ปฐวีมองนิ่ง “น้าวีชอบน้องเมย์คนนี้ ..... เพราะว่า....”
เมรินลุ้น “เพราะอะไรคะ.....”
ปฐวียิ้ม “น้องเมย์เป็นตัวของตัวเอง มีความกล้า ไม่อ่อนแอ น้าชอบสิ่งที่น้องเมย์เป็นตอนนี้”
เมรินยิ้มแป้น ปฐวีมองตาเมริน
“แล้วน้องเมย์ล่ะ ไหนบอกซิ รักน้าวีแค่ไหน” ปฐวีถาม
เมรินเขินและคิดหนัก เธอทำมือเล็กนิดเดียว
ปฐวีโวยวาย “รักน้าวีแค่นี้เอง” ปฐวีทำหน้าเซ็ง
“งั้น” เมรินทำนิ้วกว้างขึ้น “...แค่นี้พอมั๊ยคะ”
ปฐวีทำเป็นงอนแล้วเมินหน้าหนี เมรินง้อด้วยการจับหน้าปฐวีให้หันมาแล้วกางมือ
“โอ๋ โอ๋ งั้นแค่นี้เลย” เมรินกางมือกว้าง “พอใจไหมคะ”
ปฐวียิ้มออก “ค่อยยังชั่วหน่อย”
ปฐวีดึงตัวเมรินมากอดแล้วให้หลานสาวนั่งตัก เมรินอึ้งเพราะเขินแต่ก็ยอมให้กอดแต่โดยดี
“...กว่าจะทำให้สาวน้อยคนนี้กลับมารักน้าวีได้นี่ ไม่ง่ายเลยนะ”
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นตันหยงก็ยิ้มปลื้ม เธอนั่งตาหวานบนเตียงแล้วนึกคำพูดของปฐวีต่อ
“แต่ไม่ว่าน้องเมย์จะเป็นยังไง น้าวีก็รัก .....เพราะน้องเมย์เป็นหลานรักของน้าวี” ปฐวีพูดจริงจัง

ตันหยงหน้าเศร้าลงทันที
“เค้าไม่ได้รักเราซะหน่อย..... เค้ารักหลานเค้าต่างหาก”
ตันหยงล้มตัวลงนอนมองสร้อย เธอเอามือจับสร้อยแล้วก็ทำ หน้าเศร้า

เช้าวันใหม่ เมธียืนผูกไทด์อยู่หน้ากระจกแต่ก็ผูกไม่ถนัด ประภัสสรนั่งหวีผมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วแอบมองเมธี สักพักประภัสสรก็ลุกขึ้นไปผูกไทด์ให้ เมธีแอบมองประภัสสรแต่ประภัสสรไม่ยอมสบตา
“เสร็จแล้วค่ะ”
เมธียิ้ม “ขอบคุณนะภัส”
ประภัสสรยังงอนอยู่ “ไม่เป็นไรค่ะ”
ประภัสสรเดินออกจากห้อง เมธีมองตาม

ประภัสสร เมธี เมรินเดินออกมาที่หน้าบ้าน ประภัสสรส่งกระเป๋าเอกสารให้เมธี
เมธีรับกระเป๋าไว้โดยจับมือประภัสสรไว้ด้วย เมรินยืนมองแล้วแอบยิ้ม
“ภัส”
ประภัสสรชะงักมองหน้าเมธีแล้วมองมือตัวเองแต่ก็ไม่ดึงออก
“รีบไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย”
“น้องเมย์พ่อไปทำงานก่อนนะลูก ดูแลคุณแม่ด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณพ่อ เชื่อใจน้องเมย์ได้”
“พ่อเชื่อลูกอยู่แล้ว”
เมธียิ้มให้ประภัสสรก่อนเดินขึ้นรถ เมรินยืนโบกมือให้เมธีจนรถแล่นไปลับตา

รถของเมธีวิ่งออกไปจากประตูบ้าน ฉัตรพรที่ยืนซุ่มอยู่หน้าบ้านหันมองเข้าไปในบ้าน ฉัตรพรถอดแว่นตาออกมาแล้วมอง เธอเห็นประภัสสรกับเมรินยืนจูงมือกันอยู่ในบ้าน
“เนี่ยหรือ เมียหลวงแสนดีของคุณ”
ฉัตรพรทำหน้าร้าย

ฉัตรพรทิ้งกระเป๋าแล้วนั่งลงในบ้านตัวเองอย่างหงุดหงิด แม่ของฉัตรพรนั่งถอดไพ่อยู่บนโต๊ะ ส่วนน้องชายนอนดูหนังสือรถมอเตอร์ไซด์รุ่นใหม่อยู่ที่พื้น
“มาก็ดีแล้ว ตังค์ข้าล่ะ” แม่ถาม
ฉัตรพรหงุดหงิด “ตังค์อะไรแม่”
“อ้าว..อีนี่ อาทิตย์นี้เอ็งยังไม่ได้จ่ายข้าเลย”
“ชั้นด้วย จะไปจ่ายค่าท่อมอไซด์ มันทวงมาแล้ว”
ฉัตรพรหงุดหงิด
“ชั้นไปเป็นหนี้แกตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากได้เงินแต่ไม่รู้จักทำงาน”
“หนอย นังลูกเนรคุณ ได้ดีแล้วลืมแม่ลืมน้องใช่มั๊ย นังฉัตร” แม่ต่อว่า
“โอ๊ย...ทวงกันจริง อ่ะเอาไป”
ฉัตรพรหยิบเงินส่งให้แม่กับน้องแบบกระชาก แม่ฉัตรพรรีบรับไป ส่วนน้องชายยัดใส่กระเป๋า
“แล้วนี่ผัวแกหายไปไหน ไม่เห็นรถมาจอดเลย เอ็งเห็นบ้านมั๊ยไอ้ชัย”
“ตัวก็ไม่เห็นแม่” น้องชายเสริม
ฉัตรหันไปตบหัวน้องชายอย่างแรง
ฉัตรพรว่า “ได้เงินแล้วก็ไสหัวไปซะ”
“สงสัยผัวเอ็งเค้ากลับไปตายรังแล้วมั๊ง แต่ยังโชคดีนะ มันยังส่งเงินให้ใช้ ไม่เหมือนผัวคนก่อนๆ มีแต่โดนซ้อมเช้าซ้อมเย็น”
“แม่หุบปากเลย มันเรื่องของชั้น”
“แหม..นังฉัตรข้าเป็นแม่นะโว๊ย เอ็งได้ดี ข้าก็ได้พลอยได้อาศัย อีนี้บ้าขึ้นทุกวัน ผัวไม่มาเพี้ยนเลยเอ็ง” แม่พูดกับชัย “ไป ไอ้ชัย ขี่รถไปส่งแม่ที่บ่อนหน่อย จะไปแก้มือ เมื่อวานเสียจนหมดตัว”
แม่ฉัตรพรกับน้องชายลุกเดินออกไป ทิ้งฉัตรพรให้มองตามอย่างหงุดหงิด
“ไปให้พ้นๆหน้าเลย ไม่ช่วยเหลือแล้วยังจะมาซ้ำเติมอีก” ฉัตรพรว่า
ฉัตรพรนั่งนิ่งหน้าแค้น แล้วก็ขว้างกระเป๋าลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์
“คอยดูสิ คุณเมธี ชั้นไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆหรอก”
ฉัตรพรทำหน้าร้าย

เมรินนั่งอยู่ในสวน ส่วนสุดนภากำลังคุยโทรศัพท์กับนาวิน เมรินแอบมองแล้วยิ้มขำ
“จะมารับแล้วหรือ ทำไมเสร็จงานเร็วนักล่ะ โอเค แค่นี้แหละ”
สุดนภากดปิดโทรศัพท์ พอเห็นสายตาเมรินเธอก็เขิน
เมรินยิ้มล้อ “นี่ แกกับคุณนาวินนี่โอเคกันแล้วใช่มั๊ย”
สุดนภายิ้ม “จะว่าไป เค้าก็มีหลายๆอย่างที่ใช้ได้อยู่นะ ความคิดความอ่านก็ดี เสียอย่างเดียว คอยแต่จะเล่นตลอด”
“น่ารักดีออก ไม่เครียด”
“ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยววันนี้ชั้นจะไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาล”
เมรินพูดอย่างมาดมั่น “ชั้นอยากไปกับแกด้วย”
“แกแน่ใจหรือ ถ้าแกเห็นตัวเองนอนอยู่แบบนั้น แกจะทำใจได้ บางที เราไม่รู้ไม่เห็นซะบ้าง มันจะทำให้ชีวิตเราง่ายขึ้นนะหยง”
เมรินเศร้า สุดนภามองอย่างเห็นใจ

เมรินนั่งหน้าง่อยเพราะเบื่ออยู่ที่ห้องรับแขก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายแก้วรีบวิ่งไปรับ
“สวัสดีค่ะ”
นนท์พูดจากปลายสาย “ขอสายน้องเมย์ครับ”
“เพื่อนเหรอคะ” สายแก้วถาม
“น้องนนท์เป็นแฟนน้องเมย์ครับ”
“ฮ้า..” สายแก้วเรียกเสียงดัง “คุณน้องเมย์ขา แฟนโทรมาค่ะ”
เมรินงง แล้วก็ดีใจ “น้าวีหรือคะ...”
“หือ...ไม่ใช่ค่ะ เป็นเด็กผู้ชาย”
เมรินคิดแล้วก็นึกออก
“น้องนนท์”
เมรินเดินมารับสาย “ฮัลโหล”
“น้องเมย์ เราจะชวนมางานวันเกิด น้องเมย์ต้องมาให้ได้นะ”
เมรินยิ้ม
ปฐวีกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องทำงาน หนึ่งฤทัยกับจริญทิพย์เดินเข้ามา
“คุณวีคะ หมอหนึ่งมาค่ะ” จริญทิพย์บอก
“เชิญครับหนึ่ง นั่งก่อน”
หนึ่งฤทัยนั่งลงแล้วจะอ้าปากพูด แต่เสียงโทรศัพท์ของปฐวีดังขึ้นก่อน ปฐวีกดรับ หนึ่งฤทัยยิ้ม จริญทิพย์ยืนถือแฟ้มแอบฟังปฐวีคุยโทรศัพท์
“ได้เลยครับ คนสวย ต้องการอะไรผมยินดีรับใช้”
หนึ่งฤทัยสะดุ้งแล้วแอบฟังโทรศัพท์แบบเนียนๆ แต่จริญทิพย์ฟังอย่างออกนอกหน้า
เมรินที่โทรมาจากที่บ้านหัวเราะขำปฐวี “เมย์แค่อยากไปซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องนนท์ค่ะ”
“เอาสิคะ คนสวยอยากไปซื้อที่ไหนล่ะ เดี๋ยวจะพาไป”
“ที่ไหนก็ได้ค่ะ น้าวีเสร็จงานแล้วมารับน้องเมย์ด้วยนะคะ”
“ได้เลยครับ แต่ขอทำใจก่อนนะ เพราะต้องไปเลือกซื้อของขวัญให้หนุ่มคู่แข่งเนี่ย ไม่ง่ายเลย”
เมรินขำก๊าก
ปฐซีพูโต่อ “แต่ไม่เป็นไร ลูกผู้ชาย ต้องทำใจให้กว้าง”
จริญทิพย์งง และหนึ่งฤทัยแปลกใจ
เมรินหัวเราะ “อย่าล้อน้องเมย์แบบนี้นะคะ งั้นตกลงตามนี้นะคะ อย่าลืมมารับน้องเมย์ด้วยนะคะ”
ปฐวีวางโทรศัพท์แล้วยิ้ม
“แหม...หมอวียิ้มขนาดนี้ สงสัยต้องคนสำคัญแน่เลย” จริญทิพย์แซว
“ใช่ครับ คนนี้สำคัญมาก” ปฐวีตอบ
หนึ่งฤทัยหน้าเสีย จริญทิพย์อดใจไม่ไหว
จริญทิพย์ชำเลืองมองหนึ่งฤทัย “คุณหมอวีมีแฟนแล้วหรือคะ ทำไมทิพย์ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
ปฐวีหัวเราะขำ “อ๋อ น้องเมย์ไงครับ เค้าชวนไปซื้อของขวัญให้เพื่อน”
หนึ่งฤทัยแอบโล่งใจ
“ตายจริง ทิพย์คิดว่าคุยกับสาวที่ไหน ใจหายใจคว่ำหมด”
“แสดงว่าคุณทิพย์ฟังอยู่ใช่มั๊ยครับ” ปฐวีถาม
จริญทิพย์เขิน ปฐวีหัวเราะขำ
“ให้หนึ่งไปช่วยเลือกมั๊ยคะ” หนึ่งฤทัยเสนอตัว
“ไม่เป็นไรหรอกครับหนึ่ง ยายตัวดีเค้าอยากไปเลือกด้วยตัวเอง ตามใจเค้าหน่อย” ปฐวีพูดกับจริญทิพย์ “บ่ายนี้ผมไม่มีนัดอะไรใช่มั๊ยครับคุณทิพย์”
“ไม่มีค่ะ ทางสะดวก”
ปฐวียิ้ม หนึ่งฤทัยแอบมองปฐวี

ปฐวีกับหนึ่งฤทัยเดินออกมาตามทาง สุดนภากับนาวินเดินสวนมา
“นาวิน คุณบี๋ มาเยี่ยมเพื่อนหรือ” ปฐวีถาม
“ค่ะ” สุดนภาตอบ
หนึ่งฤทัยยืนมองทุกคน

อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 8/5 วันที่ 20 ก.พ. 56

พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตร
พรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56
ที่มา manager