อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 27 ก.พ. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 27 ก.พ. 56

“คุณจะพาฉันไปไหนล่ะ”
กร้าวจำต้องอธิบาย
“เมื่อคืนคุณเป็นลม หมอคณิตมาดูอาการให้ บอกว่าร่างกายคุณอ่อนเพลียมาก ผมก็เลยซื้อข้าวมาให้เท่านั้นเอง”
อนุชอึ้ง
“ฉันเป็นลมเหรอ แล้ว...ใครเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน”
กร้าวรู้ทัน แกล้งอนุช

“เราอยู่กันสองคน แล้วคุณคิดว่าใครล่ะ”
อนุชตกใจ
“งั้นคุณก็...”
กร้าวทะเล้น แกล้งมองร่างกายอนุช ทำสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มใส่ อนุชอายมาก กร้าวหลุดขำ

“คุณขำอะไร”
กร้าวเฉลย
“ป้าพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ ไม่ใช่ผมหรอกน่า”
อนุชโล่งอก กร้าวถามยิ้มๆ
“ทีนี้จะยอมทานข้าวได้รึยัง”
กร้าวตักอาหาร จะป้อนข้าวอนุช
“ฉันทานเองได้”
อนุชรับช้อนมาจากกร้าว ยังไม่ทันกิน นึกได้
“แล้วคุณล่ะ”
กร้าวดูนาฬิกา
“ไม่ทันแล้ว ผมต้องกลับไปทำงานต่อ คุณทานให้หมดนะ จะได้มีแรงสู้กับผมไง”
กร้าวลุกขึ้น อนุชลุกตามไป ถามอย่างห่วงๆ
“คุณมัวแต่ซื้อข้าวให้ฉันจนไม่มีเวลาทานข้าวกลางวันเหรอ”
“ผมไม่เป็นไรง่ายๆ หรอก ไม่ต้องห่วง”
“ฉันไม่ได้ห่วงสักหน่อย”
กร้าวนึกได้ หันมาแตะหน้าผากและแก้มอนุชอย่างอ่อนโยนและห่วงใย
“ตัวไม่ร้อนแล้ว”
อนุชอึ้งที่กร้าวอบอุ่นและอ่อนโยน ทั้งคู่สบตากันหวานๆ
“ผมต้องไปแล้ว เลิกงานแล้วผมจะรีบกลับมารับคุณไปข้างนอกกัน”
อนุชรู้สึกดีกับกร้าวมากขึ้น จากตอนแรกที่ระแวง

อรชาโวยวาย ไล่ เมื่อปรารภมาหา
“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน”
ปรารภใจเย็น พยายามเกลี้ยกล่อม
“ผมเอาหนังสือมาฝากคุณอรเยอะแยะเลย อ่านหนังสือจะได้ไม่เบื่อไงครับ”
ปรารภพูดพลางหยิบหนังสือจากกระเป๋าออกมาให้อรชาดู อรชาคว้าหนังสือได้ก็ขว้างใส่
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป”
ปรารภรีบเผ่นออกจากห้องแทบไม่ทัน

ปรารภรีบหนีออกมาจากห้องอรชา เจออนุชที่ได้ยินเสียงอรชาโวยวายก็รีบมาดู ทั้งคู่
ต่างแปลกใจและดีใจที่เจอกัน จึงพากันมาเดินคุยด้วยกันในสวน
“พี่ใจคอไม่ดี กลัวคุณอรเป็นอะไรไป ก็เลยพังประตูเข้าไปดู กลอนประตูเสียหมดเลยครับ”
“ดีแล้วล่ะค่ะ พี่อรจะได้ไม่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องอีก”
“จิตใจคุณอรบอบช้ำมาก คงต้องใช้เวลานานกว่าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น...แล้วนุชเป็นไงบ้าง”
อนุชตอบเลี่ยงๆ
“นุชสบายดีค่ะ นุชขอตัวไปดูพี่สิตก่อนนะคะ” อนุชจะแยกไป แล้วนึกได้ หันมาบอก
“คราวหน้าลองเปลี่ยนเป็นนิตยสารแฟชั่นสิคะ พี่อรชอบ”
ปรารภยิ้ม มีหวังขึ้น
“ขอบใจนุชมาก”

อสิตนอนซมบนเตียง เมื่ออนุชเข้ามาหา
“ลิต้าโทรหานุชบ้างรึเปล่า”
“ไม่เลยค่ะ”
อสิตเศร้า เมื่อนึกถึงลลิตา
“เมื่อวานนุชคุยกับคุณหมอคณิต เขาบอกว่าให้พี่สิตไปตรวจร่างกาย เพื่อเตรียมตัวผ่าตัดค่ะ”
อสิตพยักหน้ารับคำ ไม่พูดอะไร ไม่มีกะจิตกะใจ ยังเศร้าเรื่องลลิตาอยู่ อนุชมองอย่างสงสาร

กร้าวเซ็นต์เอกสารเสร็จ ปิดแฟ้ม แล้วดูนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าได้เวลาเลิกงานแล้วก็ยิ้มออก ดีใจ ที่จะได้กลับไปเจออนุช เขารีบโทรหา เมื่อเธอรับสายก็บอกทันที
“นุชครับ ผมกำลังจะออกจากบริษัท เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
หลังจากวางสาย กร้าวไปที่ลานจอดรถ กำลังจะไปขึ้นรถ โทรศัพท์ดัง เห็นเบอร์ลลิตาก็ไม่สบายใจ ไม่อยากรับ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงรับสาย
“ครับ ลิต้า”
ลิตาเกาะราวสะพาน มองลงไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ลาก่อนค่ะคุณกร้าว”
กร้าวได้ฟังก็ตกใจมาก

“ลิต้า คุณจะทำอะไร คุณอยู่ที่ไหน”
ลลิตาบอกให้รู้ว่าตนอยู่ที่ไหน กร้าวตัดสินใจบึ่งรถไปหาทันที เมื่อไปถึงกร้าวรีบร้อนลงจากรถ ลลิตาทำทีเป็นปีนราวสะพาน

“อย่านะลิต้า”
“คนอย่างลิต้าอยู่ไปก็ไม่มีใครรัก ไม่มีใครเห็นความสำคัญ”
ลลิตาทำท่าจะกระโดดจากสะพานฆ่าตัวตาย กร้าวรีบจับตัวไว้ ดึงลลิตาลงมาจากราวสะพาน
“อย่าห้ามลิต้า ปล่อยให้ลิต้าตายไปดีกว่า ลิต้าไม่เหลือใครแล้ว”
ลลิตากอดกร้าวร้องไห้ แต่แอบยิ้มร้าย เพราะแค่เป็นแผน ไม่ได้จะฆ่าตัวตายจริง

ลลิตานั่งที่โซฟา ตีหน้าเศร้า น่าสงสาร มุมรับแขกคอนโดของกร้าว ขณะที่กร้าวนำน้ำหวานมาให้
“ที่นี่ไม่มีใครอยู่ คุณพักที่นี่ได้”
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยลิต้าไว้ สิตโกรธลิต้ามาก ไล่ลิต้าออกจากบ้าน ลิต้าไม่มีที่ไป ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครจริงๆ”
ลลิตาโผเข้ากอดกร้าว ร้องไห้สะอึกสะอื้น กร้าวลำบากใจ ค่อยๆดันตัวเธอออก
“คุณทำใจให้สบายนะ ระหว่างนี้ก็พักที่นี่ไปก่อน”
ลลิตากอดกร้าวอีก พยายามอ้อน
“ลิต้าไม่อยากอยู่คนเดียว คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนลิต้าได้มั้ยคะ นะคะคุณกร้าว”
กร้าวรีบผลักลลิตาออกห่าง
“ผมมีธุระ ต้องรีบไป”
กร้าวจะลุก ลลิตาไม่ยอมให้กร้าวกลับไปหาอนุช แกล้งปัดแก้วน้ำหกใส่กร้าว เลอะกางเกง
“ว้าย ขอโทษค่ะ”

อนุชแต่งตัวสวย มองดูตัวเองในกระจก ยิ้มแย้ม มีความสุขที่มีนัดกับกร้าว แล้วมานั่งอ่านหนังสือรอ อนุชดูนาฬิกา เริ่มรู้สึกว่ารอนานผิดปกติ จะโทรศัพท์หากร้าว แต่มีสายเข้าพอดี เป็นเบอร์กร้าวโทรเข้ามา
อนุชรับสาย
“ฮัลโหล รถติดเหรอคะคุณกร้าว”
“ฉันเอง”
อนุชชะงัก จำเสียงได้
“พี่ลิต้า”
ลลิตาแอบใช้โทรศัพท์กร้าว คอยมองห้องน้ำ กลัวกร้าวออกมาเห็น
“คุณกร้าวอยู่กับฉันที่คอนโด คืนนี้คงกลับดึก ไม่ต้องรอนะ”
อนุชเสียใจ ลลิตายิ้มเยาะ
“ทำไมเงียบไปล่ะ อย่าโกรธคุณกร้าวเลยนะ ของมันเคยๆ แล้วคุณกร้าวเขาก็ตัดใจจากฉันไม่ได้ด้วยสิ
ทางที่ดีเราน่าจะตกลงกันไปเลยว่าเราจะแบ่งสามีกันยังไง”
อนุชน้ำตาคลอ เจ็บปวดใจ พูดไม่ออก จึงตัดสายทิ้งไป ลลิตายิ้มสะใจ เสียงน้ำในห้องน้ำเงียบไป เธอรีบลบชื่ออนุชที่เพิ่งโทรและวางโทรศัพท์ไว้ตามเดิม
กร้าวออกจากห้องน้ำ ลลิตาเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้
“ขอบคุณ”
กร้าวรับผ้าไปเช็ดขากางเกงที่เปียก ลลิตาอ้อน
“เปียกขนาดนี้ น่าจะตากไว้ รอให้แห้งก่อนแล้วค่อยกลับนะคะ”
ลลิตาจะแกะเข็มขัดให้ กร้าวเอาผ้าเช็ดตัวยัดใส่มือ
“ผมรีบกลับ”
กร้าวเดินหนีไปหยิบโทรศัพท์ ลลิตารีบตาม
“เดี๋ยวสิคะคุณกร้าว”
กร้าวไม่ฟัง รีบออกจากห้องไป
“คุณกร้าว”
ลลิตาหงุดหงิดที่กร้าวไม่สนใจ

อนุชเสียใจ นึกถึงคำที่กร้าวเคยพูด
“ผมจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ เลิกยุ่งกับคุณอรและคุณลิต้า…ถ้าคุณยอมเป็นของผม ไม่ใช่ในฐานะภรรยา แต่เป็นนางบำเรอ”
อนุชร้องไห้เสียใจ ที่ตัวเองไม่มีค่าสำหรับกร้าวเลย เสียงโทรศัพท์ดัง เป็นชื่อกร้าวโทรเข้ามา
อนุชเห็นก็ไม่อยากรับ คิดว่าเป็นลลิตาโทรมาเย้ยอีก เธอปล่อยให้สายตัดไป แต่กร้าวก็โทรมาอีก อนุชทนไม่ได้ เลยปิดเครื่องแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ กร้าวโทรไม่ติดก็ไม่สบายใจ คิดว่าอนุชโกรธที่ผิดนัด

ชายธงนั่งเศร้าอยู่ในผับหรู ธารินเดินมานั่งด้วย
“ริน มาทำไม”
“ก็มาเป็นเพื่อนพี่ชายธงไงคะ นั่งคนเดียวเหงาออก”
พนักงานมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ชายธง ธารินรีบบอก
“ขอเหมือนกันอีกที่ค่ะ”
ครู่หนึ่งพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มแบบเดียวกับของชายธงให้ธาริน
“เล่นอะไรของเธอ”
“พี่ชายธงทำอะไร รินก็ทำด้วยค่ะ”
ชายธงดื่ม ธารินก็ดื่มด้วย เขาลองดื่มหมดแก้ว เธอก็ทำท่าจะดื่มหมดแก้วตาม
“พอแล้ว” ชายธงตกใจ
ชายธงแย่งแก้วเครื่องดื่มแล้วดึงเธอออกจากผับไปคุยกันด้านนอก
“ทำอะไรของเธอ บ้าไปแล้วเหรอ อยู่ดีๆ มาเลียนแบบพี่ทำไม”
ธารินโวยกลับ
“แล้วไม่ดีเหรอคะ”
“ก็ไม่ดีน่ะสิ”
“รู้ว่าไม่ดีแล้วทำๆไมคะ พี่ชายธงห่วงริน แล้วทำไมไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้าง”
ชายธงอึ้ง พูดไม่ออก
“ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้ว พี่ชายธงตัดใจจากเขาแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะค่ะ”
ชายธงเสียใจ ยังทำใจเรื่องอนุชไม่ได้
“ต่อให้พี่ชายธงทำร้ายตัวเองจนตาย เขาก็ไม่กลับมา”
ชายธงน้ำตาคลอ เจ็บปวดใจ เดินออกไปนั่งเก้าอี้ที่มุมหนึ่ง ธารินตามมาอย่างเห็นใจ เธอนั่งข้างๆเขา ไม่พูดอะไร แค่อยากอยู่เป็นเพื่อน

กร้าวจะเข้าห้อง แต่ประตูล็อคจึงเคาะเรียก
“นุช”
อนุชนั่งบนเตียงงอนและเสียใจ นั่งเงียบ ไม่ตอบและไม่เปิดประตูให้ เสียงกร้าวดังเข้ามา
“เปิดประตูหน่อยครับ”
อนุชปิดหู ไม่อยากฟัง กร้าวเคาะจนเหนื่อย แต่อนุชไม่ตอบก็หยุดเคาะ ร้องถาม
“คุณโกรธผมเหรอ ผมขอโทษที่ผิดนัด มันมีเหตุสุดวิสัย”

ไม่มีเสียงตอบ กร้าวหมดหวัง
กร้าวนอนลงบนโซฟาในห้องรับแขกทั้งชุดทำงาน ไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า กลุ้มใจ นอนไม่หลับไม่สบายใจที่อนุชโกรธ

อนุชก็ไม่นอน นั่งเหม่อเศร้า คิดโน่นนี่ไปเรื่อยจนดึก เธอจึงเปิดประตูห้องออกมา พบว่ากร้าวนอนหลับคุดคู้อยู่ที่โซฟา พูดเบาๆกับเขา
“สมน้ำหน้า”
เธอเห็นเขานอนคุดคู้เพราะหนาวก็ใจอ่อน สงสาร นำผ้าห่มมาห่มให้อย่างแผ่วเบาโดยที่เขาหลับไม่รู้เรื่อง

อสิตนอนพลิกตัว จะหันไปกอดลลิตาด้วยความเคยชิน เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น มองที่นอนข้างๆ ที่ว่างเปล่าอย่างอ้างว้าง นึกถึงลลิตา
ทางด้านลลิตาอยู่ที่คอนโดกร้าว คุยโทรศัพท์กับเชิด
“ฉันอยู่คอนโดคุณกร้าว…แกนี่โง่จริงไอ้เชิด ตอนนี้แค่คอนโดแต่อีกหน่อย ฉันจะแย่งคุณกร้าวมาให้ได้”
ลลิตาหยุดฟังแล้วพูดต่ออีก
“แกก็อย่าไปป้วนเปี้ยนแถวบ้านวิชเวทย์อีกอย่าให้โดนจับได้ ฉันไม่อยากเดือดร้อนเพราะแก”
ลลิตาวางสายมองรอบห้องคอนโด ยิ้มอย่างมั่นใจว่าจะต้องแย่งกร้าวมาจากอนุชจนได้

วันใหม่...กร้าวรู้สึกตัวตื่นมา เห็นมีผ้าห่มก็นึกรู้ว่าอนุชมาห่มให้ เขาดีใจ คิดว่าเธอหายโกรธแล้ว...อนุชอยู่ในวางผลไม้ที่มุมหนึ่ง กระรอกมาแทะกินผลไม้ที่เธอวางไว้ให้ อนุชมองเพลิน มีความสุข กร้าวเข้ามาเห็นก็ประชดเล่นๆ
“คนอะไรใจดำ ห่วงแต่กระรอก ไม่ห่วงสามีเลย”
อนุชงอน ไม่พูดด้วย เดินหนี กร้าวรีบตาม
“นี่คุณ ผมหิว ไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นวาน”
“เรื่องของคุณสิ”
อนุชจะเดินหนีอีก กร้าวหมั่นไส้ เลยดึงมากอดไว้ เธอทุบเขา
“ปล่อยฉัน”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7/4 วันที่ 27 ก.พ. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager