อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 5/4 วันที่ 11 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 5/4 วันที่ 11 ก.พ. 56

ผ่องกับผาดสะดุ้งตกใจโวย
“ใครวะ”
“ข้าเอง”
สมแบกมะพร้าวมาอีกหนึ่งทะลาย ก้าวเข้ามาท่าทางเอาเรื่องมาก
“ปากมันคันมากหรือไง ถึงได้ยื่นยาวแส่เรื่องชาวบ้าน ถ้าคันมาก ข้าเกาให้ เอาไหม!”
สมยกเท้ากระแทกตึง ผ่องกับผาดมองอย่างหวั่นๆ
“ถ้าพวกเอ็งยังปากชั่ว ข้าไม่ปล่อยพวกเอ็งไว้แน่”

ชุ่มเห็นทุกสายตามองมาอย่างกดดัน ชุ่มตัดสินใจเดินหนีไป
“ชุ่ม ชุ่ม”
สมตามชุ่มไป ผ่องกับผาดมองตามอย่างสะใจ

ชุ่มน้ำตาร่วงเดินเข้ามาที่ท่าน้ำ สมตามเข้ามา
“นังชุ่ม!”
ชุ่มยังไม่ยอมหยุด สมกระชากชุ่มให้หันมา
“ข้าเตือนเอ็งแล้วว่าอย่าไปยุ่ง คนเลวๆ แบบนั้นจะทำให้เอ็งต้องเจ็บ”
“ท่านขุนเป็นคนดี ท่านไม่เคยทำเรื่องเลวๆ กับข้า”
สมมองชุ่มที่เข้าข้างขุนพิทักษ์
“เอ็งรักท่านขุนใช่ไหม”
ชุ่มตกใจที่สมถามแทงใจดำ
“พี่สม!”
“ท่านขุนมีคุณรำพึงแล้ว ลูกพระยากับทาสอย่างเอ็ง ยังไงเขาก็ไม่มีวันเลือกเอ็งหรอก”
ชุ่มร้องไห้เจ็บปวดกับความจริง
“ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่างแต่...ข้าห้ามตัวเองไม่ได้ ข้า...”
ชุ่มร้องไห้เสียใจ สมได้แต่ลูบหัวน้องสาวอย่างสงสาร แจ่มเดินเข้ามา
“ไอ้สม!”
ชุ่มรีบปาดน้ำตาหันหลังให้แจ่มทันที แจ่มเข้ามาพร้อมกับห่อยายื่นให้สม
“คุณหญิงท่านรู้ว่าหลวงตามั่นอาพาธ เอ็งช่วยเอายาไปถวายหลวงตาทีนะ รีบไปล่ะ”
“จ๊ะ”
แจ่มเดินออกไป สมหันมา
“พี่สม ข้าขอเอายาไปถวายเองนะพี่ ตอนนี้ข้าไม่อยากอยู่ตรงนี้”

ชุ่มน้ำตาไหล สมอึ้งที่ชุ่มยอมรับว่าเจ็บกับเรื่องขุนพิทักษ์ สมส่งห่อยาให้ชุ่ม ชุ่มรีบเดินออกไป สมมองตามอย่างกังวล
ภายในเรือน เวลากลางวัน คุณหญิงมณีสอนรำพึงทำอาหาร
“ขั้นตอนที่สำคัญของการทำหรุ่ม คือการห่อ ลองดูสิจ๊ะ”
รำพึงวางพริกแกงและผักชีลงที่กลางแผ่นไข่แล้วตักไส้พอคำวางทับพริกและผักชีลงที่กลางแผ่นไข่ ก่อนพับห่อให้เป็นรูปสี่เหลียม รำพึงหยิบใบผักชีวางแต่งสวยงาม
ขุนพิทักษ์ไมตรีนั่งมองหน้ารำพึง แต่จิตใจไม่ได้อยู่กับรำพึงเลย ขุนพิทักษ์ นึกถึงใบหน้าเศร้าหมองของชุ่มจนทนไม่ไหวจะลุกไป แต่รำพึงเรียกไว้
“คุณพี่คะ ชิมสักคำสิคะ น้องอยากรู้ว่าถูกปากคุณพี่ไหม นะคะคุณพี่”
ขุนพิทักษ์จำต้องลงนั่งแล้วชิมหรุ่ม รำพึงยิ้ม จวงที่นั่งอยู่แอบยิ้มปลื้มให้รำพึง

ภายในโบสถ์ ชุ่มถวายยาให้กับหลวงตามั่น
“คุณหญิงให้นำยามาถวายเจ้าค่ะ”
ชุ่มลังเลใจก่อนตัดสินใจพูด เพราะอยากให้หลวงตาชี้แนะ... เรื่องขุนพิทักษ์
“หลวงตาเจ้าคะ...ข้ากลัวว่าท่านขุนพิทักษ์จะได้รับอันตราย”
หลวงตามั่นมองหน้าชุ่ม
“สิ่งใดที่เกิดขึ้น ล้วนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหนีบ่วงกรรมของตนเองได้”
ชุ่มหน้าเสีย ชุ่มไหว้
“เจ้าค่ะ ข้าก็หวังเพียงว่าจะผ่อนหนักเป็นเบาได้บ้าง”
หลวงตามั่นมองชุ่มแล้วตัดสินใจหยิบแหวนพิรอดที่วางอยู่บนชั้นวางบูชาพระพุทธรูป มาวางตรงหน้าชุ่ม
“โยมนำแหวนพิรอดวงนี้ไปมอบให้กับขุนพิทักษ์”
ชุ่มดีใจ
“แหวนจะช่วยปกป้องท่านขุนใช่ไหมเจ้าคะ”
“มันเป็นเพียงเครื่องเตือนสติยามที่ตกอยู่ในอำนาจของกิเลส จำไว้ สิ่งที่จะช่วยท่านขุนได้คือ สติ และ จิตใจที่ดีงามเพียงเท่านั้น”
ชุ่มมองอย่างมีความหวัง ไหว้แล้วหยิบแหวนขึ้นมา
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
ชุ่มรีบออกไป หลวงตามั่นมองตามอย่างหนักใจ

เวลาเย็น ขุนพิทักษ์ เดินเคียงคู่รำพึงมาที่ท่าน้ำ จวงที่รู้งานสบตากับรำพึงแล้วรีบลงเรือไปก่อน
รำพึงหันมา แต่เห็นว่าขุนพิทักษ์มองไปทางเรือนทาสตลอดเวลา รำพึงชะงักไม่เดินต่อ ขุนพิทักษ์รู้สึกตัวหันมองว่าเป็นอะไร
รำพึงสีหน้าเศร้า
“คุณพี่คะ น้องอยากรู้ว่าน้องทำอะไรผิด”
“ทำไมน้องถึงพูดแบบนั้น”
“สายตาของคุณพี่เหมือนกำลังมองหาใครอยู่ หรือว่าน้องไม่สำคัญพอที่จะให้คุณพี่ใส่ใจ ตัวคุณพี่อยู่กับน้อง แต่ใจไปอยู่กับใครคะ” รำพึงน้ำตารื้นอย่างจงใจ
ขุนพิทักษ์ชะงักกับคำถามของรำพึง แล้วรีบแก้ตัว
“พี่เพียงกำลังคิดเรื่องที่จะเอาชนะไอ้ไวในวันพรุ่งนี้ มันจะได้เลิกคิดจะแย่งน้องรำพึงจากพี่อีก”
ขุนพิทักษ์ กอดรำพึงอย่างเอาใจ
“ขอให้เป็นจริงอย่างคำที่พูด หากชีวิตของคุณพี่ยังเป็นของน้องดังคำสัญญา น้องจะคอยเอาใจช่วยคุณพี่ เพื่อความรักของเรา”
รำพึงยิ้มเย็นก่อนจะลงเรือไป ขุนพิทักษ์ถอนใจมองเรือที่แล่นห่างออกไป ขุนพิทักษ์ รีบเดินกลับจะไปทางเรือนทาส แต่ชุ่มวิ่งเข้ามาหาก่อน
“ท่านขุนเจ้าคะ! ท่านขุน”
ขุนพิทักษ์ เห็นชุ่มวิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น
“มีอะไร ทำไมเอ็งต้องรีบร้อนขนาดนี้”

ภายในสวน ชุ่มมอบแหวนพิรอดให้ ขุนพิทักษ์ มองแหวน
“ข้าอยากขอให้ท่านขุนสวมแหวนพิรอดติดตัวไว้ตลอด”
ขุนพิทักษ์ ขำ
“เอ็งนี่มันงมงายนัก แหวนวงแค่นี้จะมาช่วยอะไรข้าได้”
“ข้าแค่อยากให้มันช่วยเตือนใจท่าน ทุกครั้งที่ท่านมองแหวน ท่านจะได้คิดถึงคุณหญิงว่า ท่านเป็นห่วงท่านขุนมากแค่ไหน”
“แล้วถ้าข้ามองแหวนแล้วคิดถึงเอ็งล่ะ ได้ไหม”

ชุ่มไม่เคลิ้มด้วย
สมดึงชุ่มเดินเข้ามาที่เรือนทาส
“กลับเข้าเรือนแล้ว ไม่ต้องขึ้นไปที่เรือนใหญ่อีก”
“แต่ข้าต้องทำงาน”
สมสั่ง
“ชุ่ม...อย่าเข้าใกล้ท่านขุนอีก!”
ชุ่มลำบากใจบอก
“ข้าต้องรับใช้คุณหญิงแล้วข้าจะไม่เจอท่านขุนได้ยังไง”
ชุ่มสู้สายตาพี่ชายและไม่ได้เดินหนี สมมองตามคิดหาวิธี

ขุนพิทักษ์ เดินกลับเข้ามาที่หน้าเรือน คุณหญิงมณีรออยู่
“ลูกคิดอย่างไรกับหนูรำพึง”
“ทำไมคุณแม่ถามอย่างนี้ขอรับ ลูก...”
ขุนพิทักษ์ หยุดไปนิดก่อนตอบ
“ลูกก็ต้องรักน้องรำพึงสิขอรับ”
“พระยาเทวราช ท่านมียศฐาบรรดาศักดิ์ ลูกจะทำเล่น ๆ กับหนูรำพึงคงไม่สมควร”
“คุณแม่..คุณแม่ต้องการบอกอะไรลูก”
“ถ้าคิดจะเลือกหนูรำพึงก็อย่าทำอะไรที่รู้ว่ามันจะสร้างปัญหา ไม่มีผู้หญิงคนใดอยากได้สามีที่ชื่นชมหญิงอื่นมากกว่าตน พระยาเทวราชไม่มีทางยอมแน่ถ้าลูกทำให้หนูรำพึงต้องเสียใจ”
ขุนพิทักษ์อึดอัดไม่ตอบ แล้วเดินเลี่ยงขึ้นเรือนไป คุณหญิงมณีเดินตามขึ้นไป
“พ่อพิทักษ์”
ขุนพิทักษ์ ชะงัก
“ลูกเป็นลูกพระยา ลูกรู้ผิด รู้ชอบ รู้ว่าสิ่งไหนควรไม่ควร..ใช่ไหม”
ขุนพิทักษ์อึ้ง สมเดินเข้ามา
“คุณหญิงขอรับ กระผมมีเรื่องจะขอความเมตตาขอรับ”
คุณหญิงมณีนั่งลง
“เอ็งมีเรื่องอะไรก็ว่ามา”
“กระผมจะขอให้ชุ่มมันกลับไปอยู่กับพ่อแม่ขอรับ”
ขุนพิทักษ์ กับคุณหญิงมณีอึ้ง
“ทำไมล่ะ”
“ชุ่มมันห่วงพ่อแม่มาก กระผมเลยมาขอความเมตตาจากคุณหญิง”
ขุนพิทักษ์ โพล่งขึ้นทันที
“ไม่ได้! ชุ่มจะไปไหนไม่ได้”
“ท่านขุนจะเก็บมันไว้เพื่ออะไรหรือขอรับ” สมถามด้วยน้ำสียงเรียบนิ่ง
ขุนพิทักษ์ กับสมต่างจ้องหน้ากันดูไม่มีใครยอมใคร คุณหญิงมณีตัดสินใจ
“ให้นังชุ่มมันเป็นคนตัดสินใจเองก็แล้วกัน ข้าเอ็นดูมัน แต่ถ้ามันไม่สบายใจที่จะอยู่ ข้าก็จะไม่ห้าม”
ขุนพิทักษ์ ถามสม
“เอ็งใช่ไหมที่เป็นคนอยากให้ชุ่มไป”
คุณหญิงมณีปรามลูกชาย แล้วหันไปบอกสม
“พ่อพิทักษ์! … ไอ้สม ให้ชุ่มมันมาบอกกับข้าเองว่ามันจะไป ข้าถึงจะอนุญาต”
“ขอรับ”
สมรีบออกไป ขุนพิทักษ์บอกกับคุณหญิงมณี
“คุณแม่ กระผมไม่ยอมให้ชุ่มไปนะขอรับ ชุ่มต้องอยู่ที่นี่”
“ทำไมลูกถึงไม่ยอม ชุ่มก็เป็นแค่ทาสคนนึง”
“สำหรับกระผม ชุ่มไม่ใช่ทาส!”
“แล้วมันเป็นอะไร ตอบแม่ได้ไหม”
ขุนพิทักษ์ คิดนิดหนึ่งก่อนตอบ
“กระผมสบายใจ..ทุกครั้งที่เห็นหน้าชุ่ม”
คุณหญิงมณีเครียดเมื่อได้ฟังคำตอบ

ภายในเรือนทาส ชุ่มตกใจกับเรื่องที่สมเล่า
“ไปจากที่นี่!”
“ใช่ พรุ่งนี้เอ็งต้องไปเรียนคุณหญิงว่าเอ็งต้องการไปจากที่นี่”
ชุ่มสารภาพ
“แต่ข้าไม่อยากไป”
“ชุ่ม...ท่านขุนมีคุณรำพึงอยู่แล้ว ถ้าเอ็งปล่อยให้ตัวเองถลำลึกไปมากกว่านี้ คนที่ต้องช้ำใจคือเอ็ง”
ชุ่มร้องไห้ สมลูบหัวชุ่มด้วยความสงสารแต่ต้องเด็ดขาดเพื่อให้ชุ่มตัดใจ
“ยอมรับความจริงเถอะวะชุ่ม เอ็งกับท่านขุนไม่มีวันรักกันได้”
“พี่สม..ฉัน”
สมขอร้อง
“พรุ่งนี้เอ็งไปหาคุณหญิงนะ เชื่อพี่...”
ชุ่มได้แต่พยักหน้ารับคำด้วยความเสียใจ
บริเวณหน้าเรือนทาส ขุนพิทักษ์ ซุ่มอยู่
ไม่นาน สมก็ลุกเดินออกไปจากเรือนทาส
“เป็นไปได้ก็อย่าไปเจอท่านขุนอีก ถ้าเอ็งไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ มาลงกลอนประตูซะ”
ชุ่มลุกตามมาลงกลอนประตู
เมื่อขุนพิทักษ์ เห็นสมเดินลงจากเรือนไป ขุนพิทักษ์รอจนแน่ใจว่าสมไปแล้วก็รีบเข้าไปเคาะเรือนชุ่ม
“ชุ่ม ! นี่ข้าเอง ขุนพิทักษ์ เปิดประตูให้ข้าหน่อย ชุ่ม!”

ข้างในเรือน ชุ่มสะดุ้งที่ได้ยินเสียงเคาะ ชุ่มมองประตูไม่ยอมเปิด ชุ่มได้แต่กอดเข่าร้องไห้ ขุนพิทักษ์ ยังพยายามเคาะเรียกแต่ชุ่มก็ไม่เปิดประตู ขุนพิทักษ์ร้อนใจแต่ทำอะไรไม่ได้
เวลาเย็น รำพึงกับจวงเดินขึ้นมาบนเรือนเจอพระยาเทวราช
พระยาเทวราชถามเสียงแข็ง
“ไปไหนมา ทำไมถึงได้กลับมาเย็นป่านนี้”
“ลูกไปเรือนคุณหญิงมณีมาค่ะ”
พระยาเทวราชไม่พอใจบอก
“นี่แล่นไปหาผู้ชายถึงเรือนเลยเหรอ”
จวงเห็นท่าไม่ดีรีบปลีกตัวออกไป
“ทำตัวไม่ต่างจากผู้หญิงราคาถูก หรือว่าเลือดแม่มันแรง!”
รำพึงตาวาว กัดริมฝีปากสะกดอารมณ์เต็มที่
“สำนึกบ้างไหมว่าเจ้าแบกหน้าตาของพ่ออยู่บนบ่า หรือว่าการอบรมจากพ่อมันข่มเลือดทาสของแม่ไม่ได้”
รำพึงอดทนสุดขีด
“ลูกเพียงแค่ไปเยี่ยมคุณป้า ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายใดๆ อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเป็นไปตามตามข้อตกลง
คุณพี่จะมาสู่ขอลูก”
พระยาเทวราชชะงักไป
“คุณพ่อให้คำมั่นกับลูกแล้วนะคะ!”
พระยาเทวราชอึ้ง เถียงไม่ออก พระยาเทวราชไม่พอใจจะเดินออกไป
จวงโผล่หน้ามา เห็นว่าปลอดภัยก็รีบเข้ามาหารำพึง
“คุณรำพึงเจ้าขา ทำไมบอกแบบนั้นกับท่านพระยา แล้วถ้าวันพรุ่งท่านขุนพิทักษ์เกิดแพ้ขึ้นมาล่ะเจ้าคะ จะทำยังไง”
รำพึงโดนจี้ใจดำ จึงฟาดมือตบหน้าจวง ผัวะ!
“หุบปากไปเลยนังจวง”
จวงตกใจก้มหน้างุดด้วยกลัวอารมณ์ของรำพึง
รำพึงบอก
“พรุ่งนี้คุณพี่ต้องชนะ คุณพี่ต้องมาสู่ขอข้า!”

เช้าวันใหม่ แจ่มกับชุ่มกำลังช่วยกันจัดของที่จะนำไปวัด คุณหญิงมณีออกมาจากห้องแล้วถาม
“พ่อพิทักษ์ล่ะ”
“ยังไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีพูดกับแจ่ม
“ไปถามสิว่าจะไปวัดกับข้าไหม”
“บ่าวเกรงว่าจะโดนตะเพิดออกมานะเจ้าคะ”
คุณหญิงมณีปรายตามองดุๆ แจ่มมีอาการเกรง
“เจ้าค่ะ”
คุณหญิงมณีเดินไปนั่งในที่ตั่งด้านหน้าเรือน แจ่มเลิ่กลั่กกลัวโดนฤทธิ์ขุนพิทักษ์ แล้วตัดสินใจหันไปโบ้ยให้ชุ่ม
“นังชุ่ม เอ็งไปถามท่านขุนทีสิวะ”
“แต่คุณหญิงให้น้าแจ่ม”
แจ่มตัดบททำตาดุ
“ก็ข้ายังเตรียมของไปวัดไม่เสร็จ เอ็งไปแทนข้าทีเถอะน่า ไปสิ”
ชุ่มอึกอักลำบากใจ แต่ก็จำต้องลุกไป

ที่หน้าห้องนอนขุนพิทักษ์ ชุ่มเคาะประตู
“ท่านขุนเจ้าคะ ท่านขุน!”
เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน ชุ่มเคาะแรงขึ้น
“ท่านขุนเจ้าคะ!”
ประตูเปิดผัวะเข้าไปตามแรงเคาะ ชุ่มมองเข้าไปในห้องเห็นว่า ภายในห้องไม่มีใครอยู่ ชุ่มตัดสินใจก้าวเข้าไปมองหา ชุ่มคิด ๆ แล้วตกใจ
“หรือว่า...”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 5/4 วันที่ 11 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager