อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/4 วันที่ 8 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/4 วันที่ 8 ก.พ. 56

ในเวลากลางคืน ชุ่มนอนร้องไห้อยู่ที่นอกชานของเรือนทาส เมื่อนึกถึงคำพูดของขุนพิทักษ์
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเอ็งจะนัดไอ้ขุนไวเข้ามาเล่นรักถึงในบ้านข้า”
ชุ่มตกใจมองขุนพิทักษ์ ด้วยความน้อยใจ
“ท่านขุน...ชุ่มมันไม่มีทางทำเลวแบบนั้นแน่”
“ข้าเห็นด้วยสองตาของข้า ไอ้สม เอ็งสั่งสอนน้องเอ็งให้ดี ให้มันสงวนตัวเสียบ้าง!”
ขุนพิทักษ์ เดินไป

ชุ่มนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนสมเดินเข้ามาเห็นก็รำพึงกับตัวเอง
“ก็ดี ข้าว่าอย่างน้อยขุนพิทักษ์เค้าคงไม่มายุ่งกับเอ็งอีกแล้วล่ะ”
ชุ่มยังร้องไห้ต่อไป สมมองน้องอย่างสงสาร

ภายในโรงเหล้า เวลากลางคืน ขุนพิทักษ์ นั่งกินเหล้าอยู่ มีหญิงสาวสองคนนั่งคลอเคลียและรินเหล้าให้ แต่ขุนพิทักษ์ไม่ได้สนใจ กลับเหม่อลอยคิดถึงชุ่ม... ภาพที่ขุนไว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชุ่ม ทำให้เขาโกรธจนขว้างแก้วลงพื้นแตกกระจาย สองสาวตกใจ
ขุนพิทักษ์ หันมองสองสาวแล้วลากทั้งสองขึ้นห้องไป สองสาวหัวเราะคิกคักๆ

เช้าวันใหม่ ชุ่มกำลังลับมีดอยู่ที่ท่าน้ำ ชุ่มใช้น้ำราดล้าง ๆ แล้ววางอันที่ลับเสร็จแล้วก่อนจะหันไปหยิบมีดอันใหม่มาจะลับ แต่ทันใดนั้นก็มีเท้ามาเหยียบมือชุ่มอยู่เต็มแรง ชุ่มร้องลั่น! แล้วเงยหน้าขึ้นมา เห็นว่าเป็นจวงยืนอยู่กับรำพึง
ชุ่มพยายามจะดึงออก แต่จวงยิ่งเหยียบหนัก “โอ๊ย!”
รำพึงเข้ามานั่งตรงหน้าชุ่ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ใช้มือบีบแก้มของชุ่มเต็มแรง
“เอ็งนี่มันเสน่ห์แรงจริง ๆ นะ คิดจะรวบทั้งคุณพี่ทั้งขุนไวเลยรึ”
“ข้าไม่เคยคิดแบบนั้นไ
รำพึงบีบหนักขึ้น
“แต่จะว่าไปเอ็งมันก็สวยนะ ถ้าหน้าสวย ๆ ของเอ็งเป็นแผล”
รำพึงหยิบมีดขึ้นมา ชุ่มตกใจผลักรำพึงจะลุก จวงเข้ามาตบชุ่มจนล้มคว่ำ
ผ่องเดินผ่านมาเห็นจึงแอบดู เห็นจวงจิกหัวชุ่มขึ้นมาแล้วตบหน้าชุ่มลงไปกอง
“ฤทธิ์มากนักนะเอ็ง”
ผ่องรีบวิ่งออกไปหาคนช่วย

ผ่องวิ่งมาตามทางอย่างรีบๆ ทันใดนั้นผ่องก็วิ่งจนไม่ได้ดูทางจนทำให้วิ่งชนกับขุนพิทักษ์ที่พึ่งกลับบ้านมา
“นังผ่อง!”
ผ่องท่าทางลนลาน
“ท่านขุนเจ้าคะ...คือ”

ขุนพิทักษ์ รอฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
บริเวณท่าน้ำ ชุ่มจะลุกแต่จวงเข้ามาล็อกตัวไว้

“จับมันให้แน่น ๆ”
รำพึงหยิบมีดขึ้นมาเงื้อจะฟัน แต่ชุ่มฮึดสุดแรง ใช้ขาที่ว่างกระแทกที่ขาจวงแล้วศอกใส่ท้องจวงเต็มแรง จวงตัวงอร่วงลงพื้นปล่อยมือจากชุ่ม
ชุ่มยกมือขึ้นจับมือรำพึงที่ถือมีดไว้พยายามยับยั้งเต็มที่ รำพึงกดมือลง สองคนยื้อกันสุดแรง มือรำพึงข้างที่ว่างจิกหัวชุ่ม
“คิดจะสู้เหรอ”
ชุ่มเจ็บจนหน้าหงาย มือจะหลุด ตัดสินใจใช้มือที่ว่างจิกหัวรำพึงด้วยเหมือนกัน
“โอ้ย!”
รำพึงเห็นว่าขุนพิทักษ์ วิ่งเข้ามาทางด้านหลังชุ่ม รำพึงปล่อยมือที่จิกหัวชุ่มมาจับมือชุ่ม รำพึงร้องขึ้นมา “อย่านะ นังชุ่ม อย่าทำข้า! อย่าทำข้า ช่วยด้วย ช่วยด้วย!” แ
ชุ่มงง จังหวะที่รำพึงร้องก็จัดการพลิกปลายมีดเข้าหาตัวเอง แล้วก็จับมือเหวี่ยงไปมา
“น้องรำพึง!”
ชุ่มตกใจหันไปทางขุนพิทักษ์ รำพึงฉวยโอกาสนั้นเหวี่ยงมือแล้วปล่อยมีดให้กระเด็นไป รำพึงทิ้งตัวล้มลงไป ทั้งที่มือของชุ่มอีกมือยังจิกหัวรำพึงอยู่
“โอ้ย!”
ขุนพิทักษ์ รีบเข้าไปดึงตัวชุ่มออกมาแล้วเหวี่ยงชุ่มลงไปกองกับพื้นที่ไม่ห่างกันนัก
“นังชุ่ม เอ็งทำบ้าอะไร!”
ชุ่มงง
“ท่านขุนเจ้าคะ...คุณรำพึง”
รำพึงสบตากับจวง จวงรู้หน้าที่ แล้วแหกปากเข้ามาฟ้องตัดหน้าชุ่ม
“ท่านขุนเจ้าคะ นังชุ่มมันจะฆ่าคุณรำพึงเจ้าค่ะ!”
ชุ่มเหวอไป

บริเวณลานบ้านคุณหญิงมณี ชุ่มนั่งคุกเข่าเผชิญหน้ากับขุนพิทักษ์น โดยมีรำพึงนั่งอยู่กับจวงที่ใช้ผ้าเช็ดมือเช็ดแขนรำพึงอย่างประคบประหงม
“แค่คุณรำพึงเค้ามาปรามเอ็งไม่ให้ยุ่งกับไอ้ขุนไว เอ็งถึงกลับจะฆ่าจะแกงกันเลยรึ”
ชุ่มน้อยใจบอก
“ถ้าท่านขุนเชื่ออย่างนั้นแล้ว ท่านขุนจะมาถามข้าอีกทำไม”
ขุนพิทักษ์ เริ่มโมโห
“ก็ข้าถามเอ็งอยู่นี่ว่ามันจริงหรือไม่!”
“เรื่องไหนล่ะเจ้าคะ เรื่องที่ข้าแอบคบหากับขุนไว หรือเรื่องที่ข้าคิดจะฆ่าคุณรำพึง”
ขุนพิทักษ์ ชะงักนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่ออย่างไม่เจาะจง
“ก็เรื่อง...ก็ทั้งสองเรื่องนั่นแหละ”
“ข้าไม่เคยคิดจะฆ่าใคร”
รำพึงมองชุ่ม สายตาราวกับจะฆ่าซะให้ตาย ชุ่มมองตอบไม่หลบตา
“ส่วนอีกเรื่อง ท่านขุนคิดเอาเองเถอะเจ้าค่ะ ว่าอยู่ๆคนอย่างขุนไวจะมาคบหากับทาสในเรือนท่านขุนได้ยังไง”
ขุนพิทักษ์ชะงักไป และมีท่าทีอ่อนลง รำพึงมองอย่างไม่พอใจแล้วแกล้งทำเสียงอ่อนโยน
“ชุ่มจ๊ะ ที่เธอทำร้ายฉันคุณพี่ก็เห็น ถ้าเธอไม่ยอมรับ ฉันก็คงบังคับเธอไม่ได้ การโกหกคนอื่นเพื่อให้พ้นผิดฉันเข้าใจได้ แต่ชุ่มจะโกหกตัวเองได้เหรอ”
ชุ่มมองรำพึงอย่างไม่อยากจะเชื่อในความร้ายกาจ
“ถ้าเอ็งยอมรับ แล้วขอโทษคุณรำพึงดีๆ ข้าเชื่อว่าเค้าจะเมตตาเอ็งนะชุ่ม”
รำพึงยิ้มใจดีให้ขุนพิทักษ์
ชุ่มรู้สึกแค้นกับรอยยิ้มนั้น
“ข้าไม่ขอโทษ เพราะข้าไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ชุ่ม!”
“ใจเย็นๆเถอะค่ะคุณพี่ อย่าให้ถึงกับต้องลงหวายกันเลย”
ขุนพิทักษ์ คิดได้
“ถ้าไม่โดนหวายซะบ้าง มันคงไม่ยอมรับ”
ชุ่มอึ้ง รำพึงแอบยิ้มชอบใจ

ชุ่มถูกจับมัดไว้กับเสาฃ ขุนพิทักษ์ ยืนถือหวายอยู่ด้วยสีหน้านิ่งขึง ส่วนรำพึงและจวงยืนอยู่อย่างสะใจ พวกบ่าวในเรือนก็มานั่งล้อมด้วยความหวาดเสียว
“ถ้าเอ็งยอมรับความจริง ข้าจะไม่โบยเอ็ง”
ชุ่มนิ่ง ขุนพิทักษ์ ง้างไม้จะโบย สมวิ่งมาขวางไว้
“กระผมขอเถอะขอรับ มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ”
“ไอ้สม เอ็งเป็นแค่บ่าว กล้าขวางข้างั้นรึ”
“ถ้าจะโบย โบยกระผมแทนเถอะขอรับ”
“พี่สมถอยไป”
ชุ่มมองหน้าขุนพิทักษ์ น้ำตาคลอแล้วบอก
“โบยข้าเลยเจ้าค่ะ เพราะยังไงข้าก็ไม่ยอมรับ และยังไงท่านขุนก็ไม่มีวันเชื่อคำพูดของทาสอย่างข้า”
ขุนพิทักษ์ เห็นสายตาของชุ่มก็ใจอ่อน
“คุณพี่”
“พี่กำลังคิดว่าเรื่องทั้งหมดอาจเป็นการเข้าใจผิด”
รำพึงทำเสียงเศร้าบอก
“ถ้าคุณพี่คิดเห็นเป็นเช่นนั้น น้องก็ยอมตามคุณพี่เจ้าค่ะ เราไปกันเถอะจวง”
รำพึงน้ำตารื้นจะออกไป ขุนพิทักษ์เข้าไปรั้งไว้
“น้องรำพึงจะไปไหน”
“กลับบ้านเจ้าค่ะ คงเป็นกรรมของน้องเองที่หวังดีกับคนอื่นมากไป จนทำลายเกียรติของตัวเอง”
ขุนพิทักษ์ ทำอะไรไม่ถูก
“แล้วน้องจะให้พี่ทำอย่างไร น้องบอกพี่มาสิ”
“ไม่ต้องทำอย่างไรแล้วล่ะค่ะ เท่านี้น้องก็เห็นแล้วว่าคุณพี่ให้ความสำคัญกับน้องมากกว่าทาสอย่างนังชุ่มหรือไม่”
“พี่...”
ขุนพิทักษ์ คิดหนัก
รำพึงเห็นขุนพิทักษ์ ยังไม่จัดการก้บีบน้ำตาร่วงอีก
“น้องลาแล้วค่ะ”
“เดี๋ยว! รำพึง”
ขุนพิทักษ์ เดินไปหาชุ่มแล้วง้างไม้
“หวังว่าเอ็งจะเข้าใจข้านะชุ่ม” ขุนพิทักษ์ พูดเบาๆ
“ท่านขุนขอรับ” สมอ้อนวอน
“ถอยไป ไอ้สม”
“พี่สมจ๊ะ พี่อย่าต้องเดือดร้อนด้วยเลย ชุ่มทนได้”
สมจำใจถอยออกไป ขุนพิทักษ์ จำใจโบยวายที่หลังชุ่ม ชุ่มกัดฟันไม่ร้อง แต่เจ็บปวดหนัก

ชุ่มมองขุนพิทักษ์อย่างเจ็บช้ำ รำพึงมองอย่างสะใจ สมมองรำพึงอย่างเกลียดชัง
สมประคองชุ่มที่น้ำตาร่วงรินด้วยความเสียใจเข้ามาในเรือนทาส ชุ่มอ่อนแรงและเจ็บปวดจากแผลที่ถูกโบย สมหันมามองชุ่มเห็นน้องสาวน้ำตาอาบสองแก้ม จึงวางชุ่มลงนั่งกับพื้น แล้วใช้มือปาดน้ำตาให้

“ข้าไม่เคยคิดจะฆ่าคุณรำพึงนะพี่สม ข้า...”
“ข้าเชื่อว่าเอ็งไม่ได้ทำ” สมบอก
ชุ่มยิ่งร้องไห้ สมมองแล้วเจ็บแค้นแทนน้อง ลุกขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวแล้วจะไป ชุ่มรีบดึงมือไว้
“พี่จะไปไหน”
“ข้าจะไปบอกคุณหญิงว่าพวกมันเคยตบตีเอ็ง แล้ววันนี้มันก็ใส่ร้ายเอ็ง”
ชุ่มยื้อหนักบอกห้าม
“อย่าพี่”
“เอ็งกลัวว่าคุณหญิงจะเข้าข้างคุณรำพึงใช่ไหม”
ชุ่มส่ายหน้า
“สักวันทุกคนจะรู้ความจริง ข้าเชื่อว่าคุณหญิงท่านยุติธรรมพอ”
“แต่ท่านขุนไม่ยุติธรรมกับเอ็ง”
ชุ่มคิดถึงตอนที่ขุนพิทักษ์โบยตน ก็ยิ่งร้องไห้หนัก
“บ่าวอย่างเรา พูดความจริงไปใครจะเชื่อ”
สมมองชุ่มที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด แค้นที่ช่วยอะไรน้องสาวไม่ได้

ด้านขุนพิทักษ์สีหน้าไม่สบายใจนัก มือข้างที่โบยชุ่มกำแน่น ขุนพิทักษ์เจ็บปวดใจ ขณะเดินนำมาที่ท่าน้ำ รำพึงแอบสังเกตอาการ
“คุณพี่คะ น้องต้องขอบคุณคุณพี่มากนะคะที่กู้เกียรติให้กับน้อง คุณพี่ทำให้น้องรู้ว่า น้องสำคัญกับคุณพี่มากแค่ไหน”
รำพึงพูดพลางเข้ามาไหว้ที่อก ขุนพิทักษ์ ชะงัก แล้วนิ่งไม่ตอบ
“งั้นเย็นนี้น้องจะทำอาหาร”
“พี่จะไปส่งที่ท่าน้ำนะ”
รำพึงอึ้ง
“แต่”
ขุนพิทักษ์ตัดบทแบบเนียนๆ
“ถ้าท่านพระยาเห็นน้องกลับเรือนช้าจะเป็นห่วงนะ”
ขุนพิทักษ์ โอบประคองเป็นเชิงบังคับให้เดิน รำพึงอึ้งต้องเดินตาม จวงรีบตาม บริเวณท่าน้ำ รำพึงไม่อยากก้าวลงเรือและพยายามจะดึงเวลา
“น้องยังไม่ได้ลาคุณป้า”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่บอกให้... จวง ลงเรือ!”
จวงตกใจรีบกระวีกระวาดก้าวลงเรือหน้าแทบจะทิ่ม
“แล้วพี่จะไปหานะ”
เรือของรำพึงค่อย ๆ แล่นห่างออกไป รำพึงหันกลับไปมองที่ท่าเรือแต่ไม่เห็นขุนพิทักษ์แล้ว รำพึงชะเง้อมอง จวงเห็นท่าทางรำพึงก็ใส่ไฟทันที
“คนรักกันแทนที่จะอยากยื้อให้อยู่ด้วยกันนาน ๆ นี่คงเป็นห่วงนังชุ่มจนต้องรีบไปดูอาการมันแน่ๆ เจ้าค่ะ”
รำพึงกำมือแน่น ยิ่งคิดยิ่งแค้น
“นังชุ่ม...เอ็งจะเป็นมารหัวใจข้าไปถึงไหน!”

ขุนพิทักษ์ ร้อนรนจะเดินไปเรือนทาส เสียงคุณหญิงดังขึ้น
“พ่อพิทักษ์!”
ขุนพิทักษ์ ชะงักหันกลับ เห็นคุณหญิงมณีเดินเข้ามามีแจ่มตามหลัง แจ่มเห็นขุนพิทักษ์มองก็หลบตาแล้วปลีกตัวออกไป
“คุณแม่คงทราบเรื่องแล้ว”
“ลูกเชื่อเหรอว่า ชุ่มมันจะทำแบบนั้นกับหนูรำพึง”
“ไม่เชื่อขอรับ”
“ถ้าไม่เชื่อแล้วลูกโบยมันทำไม”
“ลูกจำเป็นขอรับ”
ขุนพิทักษ์เห็นคุณหญิงมณีจะถามต่อ จึงตัดบท
“ลูกขอไปดูชุ่มก่อน”
“ไม่ต้อง แม่ให้แจ่มมันไปดูให้แล้ว ลูกบอกมาสิว่ามันเกิดเรื่องนี้ได้ยังไง”

ขุนพิทักษ์มองคุณหญิงมณีผู้เป็นมารดาอย่างหนักใจ
ที่ในเรือนทาสเวลานั้น สมมีสีหน้าอยากจะเล่าให้แจ่มฟังมาก

“ก็เพราะ...”
ชุ่มที่นอนคว่ำหน้าอยู่ร้องห้ามไม่ให้พูด
“พี่สม!”
“ทำไม มีอะไรถึงบอกข้าไม่ได้หะ นังชุ่ม!” แจ่มว่า
“เอ็งจะยอมเจ็บตัวโดยไม่ผิดแบบนี้ไม่ได้!” สมบอก
“เจ็บแค่นี้ข้าทนได้ อย่าทำให้คุณหญิงต้องวุ่นวายเพราะเรื่องของข้าเลยนะพี่สม”
สมมองสายตาอ้อนวอนของชุ่มแล้วจำต้องเงียบ
“ชุ่ม คุณหญิงท่านเป็นคนยุติธรรมนะ ถ้าเอ็งมีเรื่องอะไร” แจ่มบอก
ชุ่มรีบตัดบท
“ไม่มีอะไรจริง ๆจ๊ะน้าแจ่ม มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ”
“ชุ่ม...”
“ฉันขอนอนก่อนนะจ๊ะน้า”
ชุ่มทำเพลียหลับตา แจ่มได้แต่มองสมที่หันหน้าหนีอย่างขัดใจ มองชุ่มที่ไม่ยอมเล่าอย่างสงสัย

บนเรือน พระยาเทวราชรับดาบจากขุนไวพิชิตพล
“กระผมรับดาบจากช่างตีดาบมาครบตามจำนวนที่ต้องการแล้วขอรับ”
“ดี...แล้วท่านขุนเตรียมตัวสำหรับการประลองไปถึงไหนแล้ว”

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/4 วันที่ 8 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager