อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/3 วันที่ 7 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/3 วันที่ 7 ก.พ. 56

“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะคุณหนู...นังชุ่มมันผลักบ่าวมา”
รำพึงทั้งเหม็น ทั้งแสบร้อน บ่าวไพร่ในครัวมองรำพึงแล้วแอบหัวเราะกันคิกคัก รำพึงทั้งเจ็บทั้งอาย
ในจังหวะนั้นแจ่มเข้ามาพอดี
“นี่มันอะไรกัน!”
บ่าวไพร่อ้ำอึ้งกันไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“ก็นังชุ่มของป้าแจ่มน่ะซิ จะฆ่าคุณหนูของข้า!” จวงว่า

แจ่มหันไปมอง เห็นชุ่มอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเช่นกัน จวงประคองรำพึงลุกขึ้น
“แล้วคุณรำพึงเป็นอะไรมากมั้ยเจ้าคะ”
“ข้าต้องการพบคุณป้า”
รำพึงเหลือบมองไปทางชุ่มด้วยสายตาแค้น
“นังชุ่ม ตามมา!”
ทาสคนอื่น ๆ มองตามชุ่มแล้วรู้ว่าเกิดเรื่องแน่

บนเรือน รำพึง ชุ่ม จวง แจ่ม นั่งกันอยู่ต่อหน้าคุณหญิงมณี
“ป้าต้องขอโทษหนูรำพึงด้วยนะ ที่คนของป้าก่อเรื่องทำให้หนูรำพึงต้องเจ็บตัว”
คุณหญิงมณีพูดกับชุ่ม
“เอ็งก็เหมือนกันนังชุ่ม ชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อย กราบขอโทษคุณรำพึงเขาเสีย”
ชุ่มจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น แต่โดยรำพึงแย่งพูดเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า”
“ถ้าเช่นนั้นป้าจะจัดการลงโทษมันให้ แล้วสั่งห้ามไม่ให้มันไปวุ่นวายกับหนูอีก”
รำพึงยิ้มสวยบอก
“ไหนๆหลานก็รับปากคุณป้าไว้แล้วว่าจะสอนงานให้มัน ถ้าอย่างนั้นให้เป็นหน้าที่ของหลานแล้วกันนะคะ”
คุณหญิงมณีไม่รู้จะปฎิเสธอย่างไร ชุ่มมีสีหน้าหวั่นๆ

“ก็ได้จ้ะ ว่าแต่หนูรำพึงจะจัดการกับมันอย่างไรรึ”
รำพึงกับจวงเดินเข้ามาที่สระบัว ชุ่มเดินตามเข้ามา

จวงหันมาสั่ง
“คุณรำพึงอยากได้สายบัว เอ็งต้องลงไปเก็บกับข้า ไปเอาเรือมา”
ชุ่มมองอย่างลังเลเพราะว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ต้องเดินไปลากเรือมา
รำพึงพูดเบา ๆกับจวง
“เอ็งแน่ใจนะ ว่ามันว่ายน้ำไม่เป็น”
“แน่เจ้าค่ะ จวงได้ยินพวกบ่าวมันคุยกันว่า นังชุ่มมันเคยจะจมน้ำแต่ท่านขุนมาช่วยไว้”
รำพึงยิ้มเหี้ยม
“เอ็งรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
จวงสายตาร้ายมากบอก
“จวงจะกดหัวมันด้วยมือจวงเองเลยค่ะ”
ชุ่มดึงเรือมาจนใกล้ตลิ่ง รำพึงเหลือบมองไปทางชุ่ม จวงหันไปสั่งทันที
“ลงไปสิ!”
ชุ่มมองรำพึงอย่างไม่ไว้ใจ แต่จำต้องก้าวลงไป จวงยิ้มแล้วหันไปมองรำพึงและก้าวตามลงไปในเรือ ชุ่มค่อยๆ พายเรือออกไปกลางสระ
“รีบเก็บเร็ว ๆ สิวะ อย่าให้คุณรำพึงต้องรอนาน” จวงบอก
ชุ่มเอื้อมมือไปเก็บสายบัว จวงชี้ให้เก็บต้นนั้นต้นนี้ จนชี้ไปที่ต้นบัวซึ่งอยู่ห่างไปจนต้องยื่นตัวเพื่อเอื้อมไปเก็บให้ถึง
“เร็ว ๆ สิ นังชุ่ม!”
บนฝั่ง รำพึงยิ้มอ่อนโยนแต่สายตาร้ายมาก
บนเรือ จวงเห็นว่า ชุ่มยื่นตัวออกไปเกินครึ่งตัวก็ใช้สองมือจับที่ขอบเรือแล้วก็โยกเรือให้เอียงไปทางชุ่ม ชุ่มที่นั่งไม่สมดุลย์อยู่แล้วแค่โยกนิดเดียวชุ่มก็ตกลงไปในน้ำ ตูม!
ชุ่มตกใจตะเกียกตะกาย
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
จวงเมื่อจัดการพลิกเรือจนคว่ำแล้วว่ายเข้าฝั่งทันที
ชุ่มตะเกียกตะกายพยายามจะช่วยตัวเองให้โผล่พ้นน้ำด้วยความหวาดกลัว

ในเวลาเดียวกัน ขุนพิทักษ์ไมตรีเดินลงจากเรือน ท่าทางเพิ่งตื่นนอนไม่นาน แจ่มกำลังจะขึ้นไปบนเรือน
“ตื่นแล้วเหรอเจ้าคะ ทานอะไรหน่อยมั๊ยเจ้าคะ เดี๋ยวแจ่มจัดการให้”
“เออแจ่ม เมื่อคืนข้าเข้ามานอนได้ยังไง”
“คงต้องถามนังชุ่มมันเจ้าค่ะ อิฉันลงมาก็เห็นมันอยู่กับท่านขุนเลยช่วยกันแบกท่านขุนเข้าห้องนี้ล่ะเจ้าค่ะ”
แจ่มเดินออกไป ขุนพิทักษ์ นึกถึงคำพูดของชุ่มเมื่อคืน ...
“ถึงใครจะบอกว่าท่านเลว แต่ข้ารู้ว่าเนื้อแท้ของใจท่านก็รักและพยายามทำทุกอย่างเพื่อคุณหญิง ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องชนะการต่อสู้ครั้งนี้อย่างแน่นอน ข้าเชื่อท่าน”
ขุนพิทักษ์ ยิ้มและเดินไปที่ครัว

บริเวณสระบัว จวงว่ายเข้ามาที่ริมตลิ่งแล้วรีบเข้าไปนั่งอยู่ที่ขารำพึง
“เอายังไงต่อเจ้าคะ”
“รีบไปเรียกให้คนมาช่วยสิ”
“หะ!”
“แต่เอ็งเหนื่อยขนาดนี้คงไปเองไม่ไหว ข้าจะประคองเอ็งไป เอ็งค่อย ๆ เดินนะนังจวง”
รำพึงยิ้ม จวงเข้าใจทันที
“เจ้าค่ะ จวงเดินไม่ค่อยไหวเลยค่ะคุณ กว่าจะกลับมาไม่รู้นังชุ่มจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
“ไป...”
รำพึงยิ้มอย่างสะใจแล้วประคองจวงไป ชุ่มยังตะเกียกตะกายอยู่ในสระบัว

แจ่มเข้ามาที่ครัวสั่งพวกบ่าวไพร่
“จัดสำรับให้ท่านขุนเร็วเข้า!”
บ่าวพากันกุลีกุจอรีบทำ เสียงรำพึงดังขึ้น
“ช่วยด้วย!”
ทุกคนหันมองเห็นรำพึงประคองจวงเข้ามา แจ่มตกใจถาม
“คุณรำพึงเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ แล้วนังจวงทำไมตัวเองถึงเปียกโชกแบบนี้”
จวงตัวสั่นงันงกบอก
“ก็นังชุ่มน่ะสิ มันลงเรือไปกับข้า แล้วมันก็ทำเรือล่ม ข้าต้องว่ายน้ำเอาชีวิตรอดแทบตาย”
“แล้วนังชุ่มล่ะ นังจวง”
ขุนพิทักษ์ เข้ามาได้ยิน
“ข้าก็ไม่รู้ พอเรือล่มข้าก็รีบว่ายน้ำขึ้นฝั่งมาเรียนคุณรำพึงว่าเกิดเรื่องนี่แหละ”
ขุนพิทักษ์ตกใจเรียกเสียงดัง
“นังจวง !”
รำพึงสบตากับจวงแต่ยังเก็บความตกใจไว้ได้ดี ขุนพิทักษ์ เข้ามาหาจวง ถามเสียงดังมาก
“เรือล่มที่ไหน!”
จวงตกใจรีบบอก
“ที่สระบัวเจ้าค่ะ!”
ขุนพิทักษ์ได้ยินปุ๊บก็ออกวิ่งไปทันที สมรีบวิ่งตามไป
“คุณพี่!” รำพึงร้องเรียก
รำพึงกับจวงรีบตามไป แจ่มจะตามเห็นคนอื่นๆ มองตาม
“ถ้าใครตามมา ข้าเอาตายแน่!”

บ่าวคนอื่นนิ่งไม่กล้าตาม มีแจ่มคนเดียวที่วิ่งตามไป
ส่วนที่สระบัว ชุ่มพยายามตะเกียกตะกายจะว่ายน้ำเข้าฝั่ง แต่ดันหายใจเอาน้ำเข้าไป จนสำลักน้ำ

ขุนพิทักษ์วิ่งสุดฝีเท้าด้วยความห่วงใยในตัวชุ่ม
ร่างชุ่มค่อยๆ จมลงใต้น้ำอย่างทรมาน จังหวะที่ชุ่มใกล้จะหมดลมก็มีมือผู้ชายเข้ามาล็อกตัวชุ่มแล้วลากเข้าหาฝั่ง

ร่างของชุ่มถูกวางลงบนพื้นฝั่ง ชุ่มสำลักน้ำ มือของขุนไวพิชิตพลเข้ามาตบ ๆ หน้าชุ่ม
“เอ็งเป็นยังไงบ้าง”
ชุ่มยังมีอาหารเบลอ พยายามจะตั้งสติ สายตาที่เบลอ ๆ ของชุ่ม เห็นหน้าลาง ๆของขุนไว
“ใคร...ใครช่วยข้า”
ขุนไว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชุ่ม
“เอ็งไม่เป็นไรใช่ไหม”
ขุนพิทักษ์ วิ่งเข้ามาถึงเห็นขุนไว กำลังวางมือคล่อมตัวและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชุ่ม ขุนพิทักษ์ โมโห
“ไอ้ไว!”
ขุนไว หันมายังไม่ทันตั้งตัว ขุนพิทักษ์ ก็กระชากตัวขึ้นมาชกหน้าอย่างเต็มแรง ขุนพิทักษ์ ก้าวไปยืนตรงหน้าบอก
“อย่าแตะต้องคนของข้า!”
ขุนไว โดนชกก็เลือดขึ้นหน้า เข้าเตะตัดขาขุนพิทักษ์ จนเสียหลักหงายหลังลง ขุนไว พุ่งเข้าไปคล่อมแล้วต่อยขุนพิทักษ์ ผัวะ ๆ
ขุนพิทักษ์ ยังไม่ยอมแพ้เตะจนขุนไวล้มไปด้านข้าง ขุนพิทักษ์ตามไปเล่นงาน ชุ่มที่เริ่มจะตั้งสติได้ พยายามจะลุกขึ้นมาห้าม
“ท่านขุน...อย่า”
สมวิ่งเข้ามาตรงไปประคองชุ่ม
“ชุ่ม...เอ็งเป็นยังไงบ้าง”
“พี่สม...ห้ามท่านขุนที”
รำพึงกับจวง แจ่มวิ่งเข้ามาเห็นทั้งคู่ต่อยกันก็ตกใจ
“ว้าย ท่านขุนพิทักษ์กับขุนไวต่อยกันเจ้าค่ะ” จวงว่า
“ท่านขุนหยุดเถอะเจ้าค่ะ ท่านขุน” แจ่มบอก
ขุนไว ชกจนขุนพิทักษ์ล้มไปข้าง ๆ ชุ่ม ขุนพิทักษ์ จะลุก ชุ่มใช้แรงที่เหลือทั้งหมดเข้ากอดขุนพิทักษ์ ฯ ไว้
“อย่าเจ้าค่ะ อย่า...ท่านขุนไวช่วยบ่าวไว้”
ขุนพิทักษ์ จะพุ่งเข้าหาขุนไวอีก
“ช่วยอะไร ก็ข้าเห็นมันกำลังลวนลามเอ็ง!”
รำพึงทนไม่ไหว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ! นี่มันเรื่องอะไรกันคะ สู้กันด้วยเรื่องอะไรคะ”
“เพราะพี่ไปรู้ความลับของมันล่ะสิ ว่ามันมีเมียทาสซ่อนอยู่” ขุนไว บอก
รำพึงมองชุ่มอย่างตาขวาง ชุ่มหลบตา
“นังชุ่มจะเป็นเมียข้ารึไม่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง นี่มันบ้านข้า ทาสทุกคนในบ้านนี้เป็นของข้า เอ็งไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”
รำพึงกำมือแน่นด้วยความโกรธมากที่ได้ยิน จวงเหลือบมองนายหญิงอย่างหวั่นๆ
“ไม่น่าเชื่อ ว่าทาสคนนึงจะทำให้คนระดับท่านขุนถึงกับต้องสู้กัน”
“ไอ้สม! เอาดาบมาให้ข้า ข้าจะเอาเลือดไอ้ขุนไวมาล้างบ้าน”
“อย่านะคะ วันประลองใกล้จะถึงแล้ว เอาไว้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันเถอะค่ะ ท่านขุนไวกลับไปก่อนเถอะ”
“น้องต้องกลับไปกับพี่ด้วย”
รำพึงแค้นที่ปฏิเสธขุนไว ไม่ได้ ไม่งั้นเรื่องวันนี้ไม่จบแน่ รำพึงพูดกับพิทักษ์ฯ
“น้องลาก่อนค่ะ คุณพี่”
รำพึงออกไปกับขุนไว อย่างไม่เต็มใจนัก รำพึงหันกลับมามองชุ่มด้วยความแค้น ขุนพิทักษ์ มองตาขวาง
“ชุ่ม มันเกิดอะไรขึ้น” สมถาม
“ข้า...”
ขุนพิทักษ์ มองอย่างผิดหวัง
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเอ็งจะนัดไอ้ขุนไวเข้ามาเล่นรักถึงในบ้านข้า”
ชุ่มตกใจมองขุนพิทักษ์ ด้วยความน้อยใจ
“ท่านขุน...ชุ่มมันไม่มีทางทำเลวแบบนั้นแน่” สมบอก
“ข้าเห็นด้วยสองตาของข้า ไอ้สม เอ็งสั่งสอนน้องเอ็งให้ดี ให้มันสงวนตัวเสียบ้าง!”
ขุนพิทักษ์ เดินไป ชุ่มร้องให้เสียใจ สมกอดชุ่มด้วยความสงสาร

ในเวลาต่อมา รำพึงขึ้นจากเรือได้ก็จะรีบเดินขึ้นเรือนพระยาเทวราชอย่างอารมณ์เสีย จวงรีบตามไป ขุนไว รีบตามขึ้นมาเช่นกัน
“ที่นี้น้องรำพึงก็รู้แล้วสิว่าไอ้ขุนพิทักษ์มันมีเมียทาสซ่อนอยู่อีกคน”
“เรื่องนั้นน้องรู้มานานแล้วค่ะ”
“น้องถึงได้ทำร้ายนังชุ่มมัน”
รำพึงตกใจ
“คุณพี่พูดเรื่องอะไร”
“หรือไม่จริง”
“นังจวงมันโกรธแทนน้องต่างหาก เพราะน้องโดนทาสอย่างนังชุ่มหยามเกียรติ จวงถึงได้ทำผิดไปแบบนั้น”
รำพึงส่งสายตาให้บ่าวคนสนิท จวงรู้หน้าที่ทันที
“ใช่เจ้าค่ะ นังชุ่มมันเที่ยวป่าวประกาศว่า ท่านขุนพิทักษ์ทั้งรักทั้งหลงมัน เหนือกว่าคุณรำพึง นังจวงคนนี้ยอมไม่ได้จริงๆ”
ขุนไว มองรำพึงอย่างวิเคราะห์
“น้องผิดที่ห้ามปรามคนของน้องไม่ได้ แต่ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ น้องคงโดนประนามที่เข้าข้างคนของตัวเอง คุณป้าคงตำหนิน้อง แล้วคงเสื่อมเสียมาถึงคุณพ่อ ถ้าเป็นแบบนั้นน้องคง...”
รำพึงเริ่มน้ำตาริน ขุนไว ตัดสินใจ
“พี่จะไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไป”
รำพึงไหว้ขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะที่คุณพี่เข้าใจน้อง”
“ขึ้นเรือนเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องใด ๆ”
“ค่ะ”

รำพึงหันหลังให้ขุนไวแล้วเดินขึ้นเรือนด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
รำพึงเดินขึ้นมาบนเรือน จวงเดินตามติดพลางหันมองด้านหลังจนแน่ใจว่าขุนไว กลับไปแล้ว

“เพราะท่านขุนไวแท้ๆ มาช่วยนังชุ่มไว้ ไม่อย่างนั้นมันก็จมน้ำขาดใจตายไปแล้ว เสียดายจริง ๆ เจ้าค่ะ”
“เอ็งเห็นไหมว่าคุณพี่พิทักษ์ห่วงนังชุ่มมากแค่ไหน”
“ไม่แค่ห่วงนะเจ้าคะ หวงมากด้วยเจ้าค่ะ ที่ต่อยตีกับขุนไวก็คงเพราะหึงเลือดขึ้นหน้า”
“นังจวง!”
จวงสะดุ้ง รู้ว่าพูดผิดไปแล้ว
“คือ จวงก็พูดไปตามที่เห็นน่ะเจ้าค่ะ”
“ถ้าปล่อยให้มันได้ใกล้ชิดกับคุณพี่มากไปกว่านี้ สักวันข้าคงต้องเสียคุณพี่ไปจริงๆ”
“หน้าตานังชุ่มมันก็งามใช่ย่อย”
รำพึงตวัดตามอง จวงสะดุ้ง
“แต่ทาสอย่างมันก็งามสู้คุณรำพึงของบ่าวไม่ได้เลยเจ้าค่ะ”
รำพึงยิ้มคิดวิธีออก
“แล้วถ้าหน้ามันไม่งามล่ะ”
จวงมองรำพึงว่า หมายความว่ายังไง

ในเวลากลางคืน ชุ่มนอนร้องไห้อยู่ที่นอกชานของเรือนทาส เมื่อนึกถึงคำพูดของขุนพิทักษ์
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเอ็งจะนัดไอ้ขุนไวเข้ามาเล่นรักถึงในบ้านข้า”
ชุ่มตกใจมองขุนพิทักษ์ ด้วยความน้อยใจ

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 4/3 วันที่ 7 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager