อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 2/3 วันที่ 6 ก.พ. 56
“คุณไม่ต้องมาแก้ตัวเลย คุณจงใจว่ากระทบภัส ว่าเลี้ยงลูกไม่ดีใช่มั้ยใช่สิ ชั้นมันไม่ดีทำอะไรก็ผิด”“ไม่ใช่อย่างนั้น คุณฟังผมก่อนได้มั้ย”
“ภัสไม่ฟัง ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณคิดว่าที่อื่นมันดีกว่า คุณก็ไปให้พ้นหน้าภัส อย่ามาให้เห็นหน้าอีก”
“คุณภัส”
เมรินพยายามจะก้าวลงบันไดมาหาพ่อกับแม่
“คุณพ่อ..คุณแม่”
ประภัสสรกับเมธีหันไปเห็นเมรินยืนอยู่บนบันได
“น้องเมย์”
เมรินก้าวลงบันไดแล้วพลาดตก ตุ๊กตาหมีลอยตกลงมาตามพื้น ประภัสสรร้องกรี๊ด
รถที่ตันหยงขับจอดติดไฟแดงอยู่ ตันหยงฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย พอเงยขึ้นมาก็เห็นชายสองคนจอดรถประกบพร้อมกับจ้องมอง ผู้ชายทั้งสองยิ้มให้ หยงจำได้จึงรีบขับรถออกไป ชายทั้งสองขับรถตามตันหยงไปทันที
ปฐวีขับรถไปมองหารถตันหยงไป
“เฮ้อ...จะตามกันเจอมั้ยนะ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปฐวีกดรับ
เสียงสายแก้วดังจากปลายสาย “คุณวีขา เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
“อะไร มีเรื่องอะไรกัน” ปฐวีถาม
“คุณเมย์ค่ะคุณเมย์ตกบันได ตอนนี้ไปโรงพยาบาลแล้ว”
“ชั้นจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ปฐวีกดปิดโทรศัพท์ แล้วกลับรถทันที
ตันหยงขับรถมาบนถนนด้วยความเร็วสูง เธอมองกระจกหลังอย่างตื่นกลัว
“คุณแม่ ช่วยหยงด้วย...”
ทันใดนั้นก็มีรถสวนมาในขณะที่ตันหยงขับรถกินเลนอยู่ ตันหยงตกใจหักหลบอย่างกะทันหัน เสียงเบรกดังสนั่น รถตันหยงเสียหลักพุ่งลงข้างทาง ชายทั้งสองชะลอรถแล้วมองดูรถของตันหยง
“ซวยแล้วมึง”
ชายทั้งสองขับทิ้งห่างรถของตันหยงไปทันที ตันหยงนอนสลบเลือดอาบตัวอยู่ในรถ
สักครู่ต่อมา ตันหยงรู้สึกตัวจึงเปิดประตูลงมาจากรถ เธอเห็นรถหน่วยกู้ภัยจอดแล้วมีคนวิ่งมาจึงเดินเข้าไปหาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่หน่วยกู้ภัยเหล่านั้นกลับวิ่งผ่านตันหยงไปที่รถ
ตันหยงตกใจมองตัวเองแล้วหันไปมองตามหน่วยกู้ภัย หน่วยกู้ภัยประคองผู้หญิงออกมานอนในเปลพยาบาล
ตันหยงงง “อะไรกัน”
หน่วยกู้ภัยช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ร่างของตันหยงที่เปรอะเลือดจนเลอะเทอะเต็มไปหมด ตันหยงที่ตอนนี้เป็นวิญญาณวิ่งไปดูเหตุการณ์ เธอเห็นร่างของตัวเองมีเลือดเปรอะเต็มไปหมดก็ตกใจ
“ไม่จริง ไม่จริง”
วิญญาณตันหยงตกใจจนทรุดลง
หน่วยกู้ภัยหยิบกระเป๋าถือของตันหยงออกมาก่อนจะหยิบบัตรประชาชนออกมาดูพร้อมกับของขวัญ
“ผู้บาดเจ็บชื่อ ตันหยง นาครงค์”
หน่วยกู้ภัยเดินทะลุวิญญาณตันหยงไปหาตำรวจที่เข้ามาดูที่เกิดเหตุแล้วส่งกระเป๋าให้
“นี่ครับ ประเป๋าถือกับโทรศัพท์ของผู้บาดเจ็บ ผมขอนำผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลก่อนนะครับ”
“เชิญเลยครับ” ตำรวจบอก
หน่วยกู้ภัยยกร่างตันหยงขึ้นไปที่หลังรถพยาบาล วิญญาณตันหยงมึนงงและสับสน
วิญญาณตันหยงมายืนมองบุหงากับพินิจที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง วิญญาณตันหยงเขย่าตัวเรียกบุหงา
“แม่ขา แม่ช่วยหนูด้วย”
บุหงาที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นทันที
“หยงลูกแม่...”
บุหงามองรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร พินิจที่นอนอยู่ข้างๆ รีบลุกขึ้นเปิดไฟแล้วสวมแว่นก่อนจะหันมาดูบุหงา
“ตันหยง” พินิจเอ่ยขึ้น
“คุณคะ ชั้นฝันร้าย” บุหงาพูดกับพินิจ “ชั้นเห็นลูกค่ะ ลูกเลือดออกเต็มตัวเลยแกร้องเรียกให้ชั้นช่วย”
“ฝันคล้ายๆผมเลย”
พินิจพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น บุหงาสะดุ้ง สองสามีภรรยามองหน้ากัน
เอียดเคาะประตูห้องพินิจด้วยสีหน้าร้อนรน
“คุณผู้หญิงขา เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
พินิจเปิดประตูออกมาพร้อมกับบุหงา
“อะไรกัน แม่เอียดดึกดื่นป่านนี้ โวยวายทำไม” พินิจถาม
“ตำรวจโทรมาบอกว่าคุณตันหยงเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำค่ะ” เอียดบอก
บุหงาตกใจ “หยงลูกแม่”
บุหงาตะลึงก่อนจะเป็นลมล้มพับในอ้อมกอดของพินิจ
รถกู้ภัยวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าโรงพยาบาล หน่วยกู้ภัยลำเลียงร่างของตันหยงออกจากรถแล้ววิ่งเข้าประตูห้องฉุกเฉิน พยาบาลเข็นร่างของตันหยงไปตามทาง วิญญาณตันหยงแว๊บผ่าน ตามร่างของตัวเองไปเป็นระยะ
พยาบาลเข็นรถเข็นที่มีร่างของเมรินเข้ามาจากอีกทาง รถเข็นเตียงทั้งสองสวนกัน วิญญาณตันหยงหันไปเป็นร่างของเมรินแว๊บนึงแล้วทั้งสองเตียงก็แยกย้ายกันไปคนละทางพยาบาลเข็นร่างตันหยงเข้าไปในห้อง หนึ่งฤทัยยืนอยู่ในห้อง
“อุบัติเหตุรถยนต์ค่ะหมอ คนไข้หัวใจเต้นอ่อนมาก ความดัน60/40 คนไข้กำลังช๊อค กำลังจะหยุดหายใจ” พยาบาลบอก
“CPR ให้โดพามีน.....” หนึ่งฤทัยสั่ง
วิญญาณตันหยงชะงักยืนอยู่หน้าห้อง เพราะไม่กล้าเข้าไป ประตูค่อยๆ ปิดลง วิญญาณตันหยงถอยหลังออกมายืนที่หน้าห้อง
ปฐวีทำ CPR ให้เมรินอยู่อีกห้อง เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจค่อยๆ ช้าลง ปฐวีกังวลอย่างเห็นได้ชัด วิญญาณของเมรินเกาะแขนปฐวีแล้วพูดกับเขา
“น้าวีขา น้าวีพูดกับเมย์สิคะ น้าวีขา”
“น้องเมย์ กลับมาหาน้าก่อน” ปฐวีร้อนใจ
ปฐวีพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยชีวิตเมริน วิญญาณเมรินยืนมองสีหน้าปฐวีอย่างหวาดกลัว
“น้าวี น้าวีโกรธน้องเมย์เหรอคะ”
เมรินเสียใจจึงค่อยๆ เดินถอยหลังแล้วหมุนตัวออกไปจากห้อง
ขณะเดียวกันประภัสสรยืนร้องไห้อยู่หน้าห้อง ส่วนเมธียืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
“น้องเมย์ลูกแม่ หนูต้องไม่เป็นอะไรนะ ไม่มีหนู แม่จะอยู่ได้ยังไง”
ประภัสสรร้องไห้กระซิก วิญญาณเมรินวิ่งเข้าไปกอดแม่แต่ก็กอดไม่ได้
“แม่ขา เมย์อยู่นี่”
วิญญาณเมรินหันไปกอดขาเมธี เมธีเดินสวนวิญญาณเมรินมานั่งข้างๆ ประภัสสร
“ทำใจดีๆไว้ น้องเมย์ต้องไม่เป็นอะไร”
ประภัสสรร้องไห้โฮแล้วกอดเมธีเอาไว้ เมธีกอดปลอบใจประภัสสรทั้งที่ตัวเองก็ใจไม่ดี วิญญาณเมรินยืนมองพ่อกับแม่กอดกัน
“น้องเมย์กลัวค่ะ ทำไมไม่มีใครพูดกับน้องเมย์เลย”
วิญญาณเมรินเดินคอตกไปตามทางเดิน
วิญญาณตันหยงนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่ร่างของเธอนอนอยู่
“นี่ชั้นตายหรือยังนี่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”
วิญญาณเมรินเดินมายืนตรงหน้าวิญญาณตันหยงแล้วร้องไห้
“หนูเห็นน้าหรือคะ หนูน้าใช่มั้ย”
วิญญาณตันหยงจับมือวิญญาณเมรินไว้ วิญญาณตันหยงโผกอดวิญญาณเมรินไว้เหมือนเป็นที่พึ่ง
“ไม่มีใครเห็นหนูเลย”
“ไม่มีใครเห็นน้าเหมือนกันค่ะ”
“หนูกลัว คุณน้าอยู่เป็นเพื่อนน้องเมย์นะคะ”
“ไม่ต้องกลัว หนูจะไม่เป็นอะไรนะคะ” วิญญาณตันหยงนึกได้ “แล้วหนูมาจากที่ไหนคะ”
วิญญาณเมรินชี้มือไปที่หน้าห้องที่ปฐวีกำลังช่วยชีวิตตัวเอง
“งั้นน้าจะไปส่งนะคะ”
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นตรงหน้า ทั้งสองตกใจแล้วกอดกัน ทุกอย่างรอบตัวเป็นสีขาวไปหมดและมีลำแสงสีเงินระยับพุ่งลงมาตรงกลางพร้อมลมที่พัดปริวดูดวิญญาณเมรินขึ้นไป วิญญาณตันหยงพยายามดึงมือเธอไว้
“คุณน้าขา คุณน้า”
“จับมือไว้แน่นๆค่ะ”
ทั้งสองมีสีหน้าตื่นเต้น แล้วมือของทั้งคู่ก็ค่อยๆ หลุดออกจากกัน
เสียงปฐวีดังลั่น “น้องเมย์...น้องเมย์”
วิญญาณตันหยงหันไปมองตามเสียง แล้วมือทั้งสองก็หลุดออกจากกัน ทันใดนั้นก็เกิดแสงสีขาวสว่างวาบกระจายไปทั่วบริเวณ
ปฐวีพยายามปั๊มหัวใจเมริน
“น้องเมย์ น้ากำลังช่วยหนู หนูต้องไม่เป็นอะไรนะ”
เหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับมา ปฐวีในวัยเด็กยืนมองหมอช่วยชีวิตแม่ของเขาที่ประสบอุบัติเหตุ
“คนไข้ไม่มีชีพจร ปั๊มหัวใจเร็วเข้า” หมอบอกพยาบาล
ปฐวีกับประภัสสรตอนเด็กยืนตะลึง โดยมีคุณหญิงย่าคอยกอดเอาไว้
ที่เหตุการณ์ปัจจุบัน ปฐวีมองไปที่เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ กราฟหัวใจของเมรินเป็นเส้นตรง ปฐวีตกใจ เขาหันไปมองเมรินแล้วก็ถอยหลังออกไปอย่างอึ้งๆ
ปฐวีนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต หมอพูดจนจบแล้วก็เดินออก เด็กทั้งสองร้องไห้ คุณหญิงย่าร้องไห้ อย่างน่าสงสาร
ปัฐวีพยายามสลัดความคิดนั้นออกไป แล้วพยายามควบคุมสติก่อนจะเข้าไปหาเมริน
“น้องเมย์ อย่าไปนะ กลับมาหาน้าก่อน...”
ปัฐวีตัดสินใจใช้เครื่องช็อตหัวใจปั๊มหัวใจเมรินจนตัวโยน สลับกับการใช้มือปั๊ม เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ปัฐวีก็ยังคงปั๊มหัวใจอยู่
“คุณหมอคะ ชีพจรมาแล้วค่ะ” พยาบาลบอก
ปฐวีหันไปมองที่เครื่องวัดการเต้นของหัวใจซึ่งเส้นกราฟกระตุกขึ้น แล้วเส้นกราฟก็ค่อยๆแสดงการเต้นเป็นปกติ ปฐวียิ้มเหงื่อแตกแล้วหยุดมอง เขาหลับตาลงแล้วน้ำตาก็ไหลซึมด้วยความดีใจ
“ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณที่คืนน้องเมย์กลับมาให้ผม”
ปฐวีถอนหายใจด้วยความโล่งอก เจ้าหน้าที่ทุกคนในห้องโล่งใจ
กราฟการเต้นของหัวใจเมรินค่อยๆกลับมาเต้นอย่างเป็นปกติ
กราฟการเต้นของหัวใจของตันหยงเป็นเส้นตรง แล้วก็กระตุกกลับมา หนึ่งฤทัยกำลังทำCPR เพื่อช่วยชีวิตตันหยงอยู่
“ชีพจรมาแล้วค่ะ ความดันปกติ กลับมาแล้วค่ะหมอ”
หนึ่งฤทัยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทุกคนในห้องถอนหายใจเพราะโล่งอก
“ขอบคุณสวรรค์”
ตันหยงนอนหลับอยู่บนเตียง
ประภัสสรกับเมธีนั่งรออย่างวิตก ปฐวีเดินออกมาหน้าห้อง ประภัสสรรีบวิ่งเข้าไปหา
“น้องเมย์เป็นยังไงบ้างวี เมย์เป็นยังไงบ้าง”
“น้องเมย์ปลอดภัยดีแล้วครับพี่”
ประภัสสรร้องไห้โฮ เมธีถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วตบบ่าปฐวีอย่างซาบซึ้ง
“ขอบใจมากวี ขอบใจมาก”
บุหงากับพินิจเดินผ่านกลุ่มปฐวีไป ปฐวีมองตามเห็นพยาบาลประจำห้องของตันหยงเดินออกมาพูดอะไรบางอย่างกับบุหงาและพินิจ
บุหงาถาม “ลูกชั้นเป็นยังไงบ้างค่ะ”
“หมอกำลังช่วยชีวิตอยู่นะคะ ใจเย็นๆก่อน” พยาบาลบอก
“ใจเย็นๆเถอะ คุณ ลูกถึงมือหมอแล้ว” พินิจบอก
“โธ่ หยงลูกแม่...”
บุหงาเป็นลมล้มพับไปอีกครั้ง พินิจรีบเข้าไปประคอง ปฐวีมองบุหงาด้วยความเห็นใจ
เมรินนอนหลับสนิทอยู่ในห้องพักฟื้น พยาบาลกำลังปรับน้ำเกลือแล้วบันทึกอาการ ประภัสสรยืนเกาะกระจกห้องมองลูกสาวทั้งน้ำตา
ปฐวียืนอยู่ด้านข้างคอยปลอบใจประภัสสร ปรงทองและแม้นวาดนั่งมองอย่างเป็นห่วง
“น้องเมย์ลูกแม่...ทำไมน้องเมย์ยังไม่ฟื้นล่ะวี” ประภัสสรถาม
“ไม่ต้องห่วงนะครับพี่ภัส ตอนนี้ทุกอย่างดูเป็นปกติแล้ว แต่ผมอยากให้ดูอาการอย่างใกล้ชิดก่อน ถ้าไม่มีปัญหาแทรกซ้อนอะไร พรุ่งนี้จะย้ายไปห้องพักปกติครับ”
“จริงนะวี วีไม่ได้พูดให้พี่สบายใจหรอกนะ”
“แน่นอนครับพี่ภัส ผมรับรอง”
แม้นวาดกับปรงทองเดินเข้ามาหา
“คุณย่าขา” ประภัสสรเรียก
ปรงทองกอดประภัสสรเพื่อปลอบใจพร้อมกับมองเมธีที่ยืนก้มหน้าอยู่
“ทำใจดีๆไว้แม่ภัส คนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะต้องเป็นเสาหลักให้ครอบครัว หนักแน่นไว้สิลูก” ปรงทองปลอบ
ประภัสสรปาดน้ำตาแล้วแอบปรายตามองเมธี
“ภัสพยายามแล้วค่ะคุณย่า แต่น้องเมย์...”
“เอาเถอะ ๆ เรื่องมันแล้วไปแล้ว ตอนนี้เจ้าเมย์ก็ปลอดภัยแล้วไม่ใช่หรือ” ปรงทองบอก
เมธีแอบถอนหายใจ ปรงทองกับปฐวีแอบสบตากัน
“ครับคุณยา อาการตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมว่า ทุกคนกลับไปพักผ่อนดีกว่าครับ ทางนี้มีพยาบาลดูแลใกล้ชิด” ปฐวีบอก
เมธีกับประภัสสรพูดพร้อมกัน “พี่อยาก....”
ประภัสสรชะงักแล้วพูดต่อ “พี่อยากอยู่ดูน้องเมย์ ถึงกลับไปพี่ก็คงนอนไม่หลับหรอกวี”
“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง” เมธีบอก
ปรงทองหันไปยิ้มกับปฐวี
“งั้นวีช่วยพาย่ากลับบ้านทีนะ” ปรงทองพูดกับประภัสสรและเมธี “ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน ใจเย็นๆ นะลูก”
แม้นมาศเข้ามาประคองปรงทองแล้วเดินไป ปฐวียิ้มให้กำลังใจเมธีแล้วพูดลา
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ปฐวีเดินจากไป
“คุณภัส ผมอยากคุย...” เมธีเกริ่น
“ชั้นยังไม่มีกะจิตกะใจจะคุยอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ ....”
ประภัสสรไม่สนใจเมธี เธอจ้องมองเมรินผ่านกระจกด้วยความเศร้า เมธีถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย
บุหงากับพินิจนั่งกุมมือกันสีหน้าวิตก สักพักสุดนภาก็วิ่งเข้ามาอย่างเกาะแขนบุหงาอย่างร้อนรน
“คุณแม่ขา คุณพ่อ หยงเป็นยังไงบ้างคะ”
“หยงยังไม่ฟื้นเลยบี๋ แม่ร้อนใจไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี” บุหงาบอก
“หมอเค้าบอกว่า ยังไม่ได้สติ แต่ภาพรวมแล้วก็ไม่มีอะไรแตกหักเสียหาย” พินิจพูด
“โธ่ ยายหยงนะยายหยง บอกให้กลับบ้านก่อน ไม่น่าเล๊ย”
พินิจถามทันที “อ้าวหนูรู้หรือว่า หยงไปกับพิราม”
สุดนภาอึกอัก “ค่ะคุณพ่อ เห็นว่าทะเลาะกัน ตอนโทรมาหยงเค้าร้องไห้ใหญ่โตเลย”
พินิจกับบุหงามองหน้ากัน
“อะไรกัน เค้านัดจะไปทานข้าวด้วยกัน หรือจะมีปากเสียงกัน” บุหงาสงสัย
“นั่นสิคะ ปกติหยงไม่ใช่คนไม่มี บี๋พยายามติดต่อพิรามก็ติดต่อไม่ได้” สุดนภาบอก
“อะไรกันนี่ แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย”
บุหงามองหน้าพินิจอย่างไม่เข้าใจ สุดนภาถอนหายใจด้วยความหนักใจ
เช้าวันใหม่ สภาพการจราจรในกรุงเทพฯ เต็มไปด้วยรถรา
ประภัสสรนั่งพิงไหล่เมธีหลับอย่างอ่อนเพลียอยู่หน้าห้องไอซียู เมธีลืมตาตื่นขึ้นเห็นประภัสสรพิงไหล่อยู่ก็มองนิ่งไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวประภัสสรตื่น ปฐวีเดินเข้ามาหา
อ่านละคร พรพรหมอลเวง ตอนที่ 2/3 วันที่ 6 ก.พ. 56
พรพรหมอลเวง บทประพันธ์ : กิ่งฉัตรพรพรหมอลเวง บทโทรทัศน์โดย : วรวรรณ ชัยสกุลสุรินทร์
พรพรหมอลเวง กำกับการแสดงโดย : ชุดาภา จันทเขตต์
แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
พรพรหมอลเวง ผลิตโดย : บ. เวฟมีเดีย
พรพรหมอลเวงออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไททีวีสีช่อง 3
พรพรหมอลเวง เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันศุกร์ที่ 8 ก.พ 56 (ต่อจาก แรงปรารถนา)
ที่มา manager