ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนอวสาน(2) วันที่ 10 พ.ค. 57
"เราบอกเค้าว่าถ้าเค้าไม่เลิกกับกฤษ เราจะฆ่าตัวตาย จะให้ทำเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เพื่อให้เค้าเห็นว่าเรายอมตายดีกว่าจะเสียกฤษไปให้เค้า เราก็จะทำ ทำโดยไม่เสียดาย ชีวิตตัวเอง ได้ยินมั้ย...เรายอมตาย"โสนอึ้ง ตกใจมาก ไม่คิดว่าน้ำฟ้าจะยอมทำได้ถึงขนาดนี้ เดโชยืนอยู่ข้างหลังโสน ได้ยินหมดแล้วทุกอย่าง หน้าเครียดอยู่
"อย่าโกรธเลยนะกฤษ. เรารักกฤษมาก กฤษเข้าใจเรานะ"
"เราเข้าใจแล้วฟ้า เพิ่งจะเข้าใจวันนี้"
น้ำฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา คิดว่าเขายอมเข้าใจจริงๆ
น้ำฟ้าอึ้ง
"ฟ้าไม่ได้รักเราเลย แต่ฟ้ารักตัวเองมากกว่า"
"ไม่จริง"
"ฟ้ากลัวตัวเองผิดหวัง กลัวว่าตัวเองจะเจ็บเลยพยายามทำทุกอย่าง แม้กระทั่งใช้วิธีที่โง่ที่สุดเพื่อต่อรองกับคุณเมเปิ้ล! ฟ้าคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่สนใจว่าเราจะเจ็บปวดมากแค่ไหนทั้งๆ ที่ฟ้าบอกว่าเราคือคนที่ฟ้ารัก แต่เราเจ็บ ได้ยินมั้ยฟ้า ว่าเราเจ็บ"
"ไม่จริง"
"จริง! รักแท้คือการยอมเสียสละ ไม่ใช่เรียกร้องเอาแต่ได้อย่างที่ฟ้าทำ"
"ไม่จริง"
"งั้นมานี่"
กฤษฎาลากน้ำฟ้าออกไป โสน เดโชตกใจ รีบตามไป
กฤษฎาลากน้ำฟ้ามายืนริมสะพาน มองลงไปในน้ำ
"กฤษ! จะทำอะไร ตากฤษ" โสนถาม
"กระโดดลงไปอีกสิฟ้า กระโดด"
"กฤษ…ปล่อยเรา…ปล่อย"
"ถ้ารักเราจริง ก็กระโดดลงไป แต่คราวนี้เราจะไม่ลงไปช่วยฟ้าหรอกนะ เพราะเราจะไปหาคุณเมเปิ้ล! ยังไงเราก็จะไปหา คนที่เรารัก เรารักคุณเมเปิ้ล เราไม่ได้รักฟ้า ได้ยินมั้ย ว่าเราไม่ได้รักฟ้า"
น้ำฟ้าร้องไห้โฮอย่างเจ็บปวด ทรุดฮวบ โสนและเดโชเห็นแล้วสะเทือนใจ
"ถึงคุณเมเปิ้ลจะไม่ยอมคืนดีกับเรา เราก็จะไม่มีวันกลับมารักคนเห็นแก่ตัวอย่างฟ้าเด็ดขาด"
น้ำฟ้าช็อกร้องไห้หนัก โสนเข้าไปกันเอาไว้
"พอได้แล้วตากฤษ! เลิกทำร้ายจิตใจหนูน้ำฟ้าได้แล้ว"
"แล้วจิตใจผมล่ะครับแม่"
โสนอึ้ง
"ผมไม่มีสิทธิ์รักคนที่ผมรัก และเค้าก็รักผมเลยเหรอครับ"
"ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสมกับลูก! เค้าแก่กว่าลูกเป็นสิบปี มีเมียแก่ ไม่อายเค้าเหรอ"
"ทุกคนก็ต้องแก่ด้วยกันทั้งนั้น ผมไม่อาย แค่เค้าเกิดก่อนผมแต่ไม่ได้หมายความว่า คุณค่าของเค้าจะลดน้อยลงจนไม่คู่ควร ที่จะได้รับความรัก"
โสนอึ้ง กฤษฎามองหน้าโสน ยืนยันความคิดของตัวเอง เดโชเข้ามาพูดกับโสน
"คุณโสน...ให้ลูกเลือกคนรักเองเถอะนะ จะดีหรือร้ายก็ให้เค้าได้เรียนรู้ ได้รับผิดชอบของเค้าเอง มองคนรักของลูกในฐานะมนุษย์ที่รู้จักรักรู้จักเสียใจ เหมือนกันกับเรา อย่ามองที่ความแตกต่างเลย ให้โอกาสเค้าสองคนเถอะนะ"
โสนอึ้ง...คิด
"หนูน้ำฟ้า....เข้าใจความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเถอะนะลูกนะ มันจะมีประโยชน์อะไรกับความพยายามเพื่อสิ่งที่ไม่มีวันจะเป็นของเรา มันเหนื่อยและเสียเวลาเปล่า ไม่มีใครมีความสุข มีแต่เจ็บกันทั้งหมด"
น้ำฟ้าอึ้ง คิด กฤษฎายืนมองโสนและน้ำฟ้า เพื่อรอคอยคำตอบ
ภายในห้องประชุมของออฟฟิศ พีศทรรตนั่งนิ่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ปินัทธานั่งนิ่งอยู่เหมือนกัน สักพัก... เธอก็เหลืออด ทุบโต๊ะปัง!
"ไม่ไหวจะทนแล้วนะ มีเรื่องคุยกับฉัน แต่ไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง แถมยังลากมานั่งน้ำลายบูดอยู่ในห้องประชุม เพื่อ?”
พีศทรรตไม่ตอบ เมอร์ดี้โวยวายผลักประตูเข้ามา โตโต้ ตมิสา เพทายตามเข้ามา พร้อมพนักงานสองสามคน
"ก็ดี! ประชุมกันทั้งออฟฟิศเลยก็ดี บอสอยู่ด้วยใช่มั้ย"
"นั่นไงคะ นั่งเป็นประธานอยู่ที่หัวโต๊ะนั่นไง" ตมิสาบอก
เมอร์ดี้ไหว้แต่พีศทรรต
"สวัสดีค่ะบอส"
"นั่งสิ"
"หนูไม่นั่ง พอหนูได้คำตอบแล้ว หนูก็จะไป"
"แรงค่ะ" โตโต้บอก
"ถ้าหนูไม่นั่ง ก็ถอยไปจ๊ะ พวกพี่จะนั่ง"เพทายบอก
เพทาย โตโต้ ตมิสาและพนักงานเบียดเมอร์ดี้ไปนั่งตามเก้าอี้ต่างๆ
"อ่ะ ถามมา เมอร์ดี้" พีส?รรตบอก
"ทำไมหนูไม่มีงานต่อเลย"
"เพราะผมไม่รับงานให้คุณ"
"อะไรนะ"
พีศทรรตเอามือถือเสือกไปให้เมอร์ดี้
"กดดู"
"ดูอะไรคะ"
"ข้อความที่คุณตั้งใจจะส่งให้แม่คุณ แต่พลาด...มันถูกส่งไปให้น้ำผึ้ง"
"อะไรนะ"
เมอร์ดี้รีบกดอ่าน...ตกใจ หน้าซีด ทุกคนสะใจมาก
"ผมไม่อยากคิดว่าคุณเป็นไม้แก่ดัดยาก แต่ก็ต้องคิดหลังจาก ที่เห็นข้อความนี้ ผมเสียใจนะ ที่ต้องงดรับงานให้คุณ จนกว่าความประพฤติคุณจะดีขึ้น"
เธออึ้ง คิดไม่ถึงว่าพีศทรรตจะลงดาบเมอร์ดี้
"แต่ในสัญญา"
"ในสัญญาระบุว่า คุณจะต้องมีความประพฤติที่ไม่เสื่อมเสียหรือทำให้องค์กรต้องเสียหาย แต่คุณทำทุกข้อที่ผิดสัญญา"
"งั้นก็ฉีกสัญญาซะเลยสิ"
"แล้วก็ฟ้องเรียกค่าเสียหายคุณงั้นเหรอ เอามั้ยล่ะให้คุณไม่มีที่ยืนในวงการอีกต่อไป หรือจะปล่อยให้เวลาผ่านไป จนหมดสัญญา จากนั้น คุณก็เป็นอิสระ ไปตามทางของคุณ เลือกเอา"
เมอร์ดี้เจ็บใจ จะเดินออกไป
"ผมยังยืนยันคำเดิมว่าคุณยังมีเวลา มีโอกาสที่จะเปลี่ยนทัศนคติ อยู่ที่คุณเลือก แต่ถ้าคุณคิดไม่ได้ ก็น่าเสียดาย"
เมอร์ดี้ไม่พูดอะไร กระฟัดกระเฟียดออกไป
เธอพูดกับพีศทรรต
"พูดจบแล้วเหรอ"
"จบแล้ว"
"แต่ฉันยังไม่จบ"
เธอรีบตามเมอร์ดี้ออกไปทันที ตมิสา โตโต้ เพทายหันมองพีศทรรต ด้วยสายตาอ้อนวอนมาก
"ก็ตามไปสิ ผมไปด้วย"
ทุกคนตามออกด้วยทันที
มุมหนึ่งออฟฟิศ เมอร์ดี้เดินเจ็บใจมาห เธอตามมาเรียกไว้
"เดี๋ยวก่อน เมอร์ดี้"
เมอร์ดี้ชะงัก เธอเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเมอร์ดี้
"ฉันไปทำอะไรให้เธอเกลียดจนแค้นฝังหุ่นขนาดนี้"
ทุกคนยืนฟังอยู่ที่มุมหนึ่ง
"คุณจำไม่ได้จริงๆเหรอ"
"รอยหยักในสมองฉันไม่ได้มีมากพอที่จะจำทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ในชีวิต"
เมอร์ดี้หันไปรอบๆ เห็นพนักงานคนหนึ่งใส่แว่นหนาเตอะ เมอร์ดี้เข้าไปดึงแว่นมาสวม แล้วรวบๆผมทรงเดียวกับที่เคยทำในสมัยเรียนมัธยม ดูเนิร์ดมาก เธอและทุกคนตกใจ
ในความคิดของเธอ ภาพเด็กมัธยมเนิร์ดๆที่เคยถูกด่าแวบเข้ามา
"เธอ"
"จำได้แล้วใช่มั้ย...คุณดูถูกเด็กคนนั้นมากแค่ไหน ศรัทธาที่ฉันเคยมีให้คุณ ถูกคุณทำลายในแค่ไม่กี่วินาที เพราะความหยิ่งผยองและจองหอง ฉันถึงต้องมาเอาคืนไงล่ะ"
"เหรอ! แล้วได้อะไรกลับคืนไปล่ะ นอกจากความย่อยยับในอาชีพของตัวเธอเอง"
เมอร์ดี้อึ้ง
"ถ้าเธอเข้ามาในวงการนี้ เพื่อมาแก้แค้นเอาคืน เพื่อความสะใจ แต่ไม่ได้รักและศรัทธาในวิชาชีพอย่างแท้จริงก็สมควรที่เธอจะย่อยยับ"
"ก็เพราะใครล่ะ"
"หยุดโทษคนอื่นเสียที เห็นฉันมั้ย ที่ฉันต้องมาจบด้วยการรับบทแม่ก่อนวัยอันควร ถูกแบนจากสื่อทุกสำนัก ถูกคนที่บอกว่ากำลังเริ่มจะรักทิ้ง ไปคืนดีกับเมียเก่า เพราะอะไร เพราะนิสัย ชอบโทษคนอื่นแบบเธอ"
เมอร์ดี้และทุกคนอึ้ง
"ถ้าอยากเสียเวลาเปล่า ไม่เสียดายความนิยมที่เธอกำลังได้รับและอยากพบจุดจบแบบเดียวกับฉัน ก็ทำเหมือนเดิมต่อไป ไม่ต้องสำนึก แต่ถ้าอาชีพนี้ให้สิ่งดีๆกับเธอ ให้อนาคตให้โอกาสที่ดี ทำให้เธอมีคุณค่า ซึ่งฉันเชื่ออยู่เสมอว่า มันเป็น อย่างนั้น ก็เปลี่ยนความคิดซะ เธอยังมีโอกาส"
เมอร์ดี้อึ้ง น้ำตารื้น...ค่อยๆเดินออกไปช้าๆ น้ำผึ้งหมดแรง เหนื่อย ตมิสากระซิบถามพีศทรรต
"บอสว่า...เมอร์ดี้จะเชื่อที่ป้าน้ำผึ้งพูดมั้ยคะ"
"มีแต่เมอร์ดี้เท่านั้นที่รู้ เราคงได้แต่ภาวนา"
ทุกคนนิ่งอึ้งกันไปหมด พีศทรรตเดินเข้ามาหาน้ำผึ้งช้าๆ
"คุณพูดถูกทุกอย่างนะน้ำผึ้ง ยกเว้นเรื่องเดียว"
"เรื่องอะไร"
"ผมไม่ได้ทิ้งคุณไปคืนดีกับเมียเก่า และผมไม่ได้แค่เริ่มจะรัก แต่ตอนนี้...รักแล้ว"
"หา?”
ทุกคนแซ่ซร้องดีใจกันเป็นอันมาก "ฮิ้ว"
พีศทรรต แม่จะอายแต่รักษาฟอร์ม
"ตอนนี้ตั้งสติได้หรือยัง เรายังมีเรื่องต้องไปจัดการอีก"
"ยัง"
"โอย ป้าคะ ผู้ชายสารภาพรักแล้ว มัวช็อกทำไม ตื่น" โตโต้บอก
เธอยังไม่ตื่น
"ยังไม่ตื่น อุ้มไปเลยครับบอส" เพทายบอก
"เอางั้นเหรอ"
"หรือบอสจะเอาโต้"
ทุกคนร้อง “เฮ้ย!”
"พูดผิด จะพูดว่าอุ้ม"
พีศทรรตหันไปอุ้มน้ำผึ้งขึ้นมาทันที เธอตกใจตื่นจากความช็อก
“ไอ้คุณพีศ"
ทุกคนร้องบอก “เข้าหอเลย เข้าหอเลย"
พีศทรรตอุ้มน้ำผึ้งวิ่งออกไป เพทายเนียนโอบตมิสา แต่เจอยันหน้าหงาย
"บอกแล้วไง ฉันสวย แต่ฉันก็เลือก”
"ส่วนโต้ เหมือนเดิม...ว่าไม่เลือก"
เพทายวิ่งหนีเลย โตโต้เซ็ง
"ฮ่ะๆๆ ณ จุดนี้ แถวบ้านบอกว่า ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากผู้ชายที่เธออ่อย...สงสารนะ แต่รู้สึกดี"
โตโต้เซ็ง ตมิสาหัวเราะชอบใจออกไป
พีศทรรตอุ้มปินัทธาที่ดิ้นมาในมุมหนึ่งของออฟฟิศ
"ปล่อยฉันนะไอ้คุณพีศ"
เขาปล่อยเธอตกลงปุ๊บนพื้น
"ไอ้คุณพีศ ฉันเจ็บนะ จะบ้าหรือไง ทิ้งลงมาได้ไง"
"ก็คุณบอกให้ผมปล่อย ก็ปล่อยสิ"
"ซื่อบื้อจริง หรือแกล้ง"
"แกล้ง พูดจบยัง"
"ยัง! มีอีกหนึ่งคำถาม ที่ว่าไม่ได้ไปคืนดีกับเมียเก่า แล้วทำไมบอกฉันแบบนั้น ว่าคุณสองคนตกลงกันว่าจะทำ ให้ครอบครัวแฮปปี้"
ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนอวสาน(2) วันที่ 10 พ.ค. 57
ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล บทประพันธ์โดย วัตตราก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล บทโทรทัศน์โดย ต้นรัก
ผลิตโดยบริษัท มาสเตอร์ วัน วิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
กำกับการแสดงโดย อดุลย์ บุญเนตร
นำแสดงโดย จอย ริณลณี , อาเล็ก ธีรเดช, ปอ ทฤษฎี , วิกกี้ สุนิสา , เบนซ์ พรชิตา ,อั๋น วิทยา
ออกอากาศทาง ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ