อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 8 วันที่ 25 พ.ค. 57
นาคินทร์พยักหน้า คิดนิดนึง “ยังไงช่วยให้คนทำความสะอาดให้เรียบร้อยอีกครั้งนะครับ”“ท่านประธานจะไปพักเหรอคะ?”
“ช่วยบอกให้ด้วยนะครับ..ขอบคุณครับ”
ปาริฉัตรโดนตัดบทและโดนไล่อย่างสุภาพก็อึ้ง..น้อยใจ “ค่ะ..ท่านประธาน”
ปาริฉัตรเดินออกไป นาคินทร์มีแพลนใหม่อีกแล้ว
นารถนรินทร์หวั่นๆ “พี่ตะวันคะ.นารถ..นารถจะทำได้เหรอคะ?”
ปานตะวันยิ้มน้อย ๆ ให้กำลังใจ “ได้สิคะ..น้องนารถเก่งจะตาย อีกอย่างนึง การทำกายภาพในน้ำจะช่วยให้ร่างกายฟื้นฟูได้ดี น้องนารถจะได้หายเร็วๆ ไงคะ”
“แหม..รู้สึกว่าพี่ตะวันอยากจะเร่งให้นารถหายไวๆ เหลือเกิน ทำไมคะ..อยากจะรีบหนีไปไหน ไม่อยากอยู่บ้านนี้นานๆ เหรอคะ?”
”นั่นสิคะ??”
ปานตะวันอึ้งไป หลบตาเปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ..ลองดูนะคะ เริ่มจากเตะขาค่อยๆ ก่อน ช้าๆ ไม่ต้องรีบ ได้แค่ไหนแค่นั้น”
นารถนรินทร์อมยิ้ม นึกว่าปานตะวันเลี่ยงตอบเพราะเขิน “แต่นารถว่า..พี่คินทร์คงไม่อยากให้นารถเดินได้เร็วนักหรอก”
“จริงค่ะ”
“แต่คุณวิทย์คงจะดีใจถ้าเห็นน้องนารถเดินได้นะคะ”
“โห..พี่ตะวัน มามุกนี้นารถก็คงจะงอแงไม่ได้แล้วแหละ เอ้า! เตะก็เตะค่ะ”
ปานตะวันช่วยประคองให้นารถนรินทร์ลอยตัวเพื่อจะเตะขา
“สลับซ้าย-ขวา รวม 20 ครั้งนะคะ”
นารถนรินทร์เบ้หน้า “โห...”
“เอ้า! เริ่มค่ะ..หนึ่ง สอง สาม สี่...ห้า..หก”
ปานตะวันเหม่อ เริ่มคิดถึงตอนที่นาคินทร์บุกเข้าห้องจู่โจมจูบตัวเอง แล้วชะงักเมื่อเห็นปานตะวันน้ำตาหยด “ร้องทำไม? ผมถามว่าร้องไห้ทำไม?’”
นาคินทร์ยัวะตะปบมือลงข้างที่นอน “โธ่เว๊ย” นาคินทร์ผลุนผลันออกไป ปานตะวันทรุดตัวปล่อยโฮที่ประตู
“พี่ตะวัน..พี่ตะวัน...พี่ตะวันคะ”
ปานตะวันสะดุ้งเฮือก “คะ? ว่าไงคะน้องนารถ?!”
“ครบ 20 รึยังอ่ะคะ”
“เอ่อ.. เอ่อ.. ครบแล้วค่ะ
นารถนรินทร์ดีใจ “เย้!!!”
“ใครบอก?” สองคนหันไปเห็นอัครินทร์ยืนอยู่
นารถนรินทร์โวย “อะไร? พี่อัค?”
อัครินทร์เดินมาใกล้ หันมองปานตะวันยิ้มๆ “ก็ใครบอกว่าครบ 20แล้ว? แค่ 15 เอง”
ปานตะวันจ๋อย “เอ่อ..คือ”
“พี่ตะวันเค้าบอกว่า 20 ก็ 20 สิ--20 แล้วใช่มั้ยคะพี่ตะวัน”
ปานตะวันจ๋อย “เอ่อ..พี่”
นารถนรินทร์ถามใบตอง “20 ใช่มั้ยใบตอง”
ใบตองสะดุ้ง กรูก็ไม่ได้นับ “เอ่อ..แฮ่ ใช่...รึเปล่าใบตองก็ไม่ทราบค่ะ”
นารถนรินทร์หงุดหงิด “ใบตองอ่ะ!!”
อัครินทร์ยิ้ม ๆ เสียงยืนยัน “15 จริง ๆ พี่นับอยู่ตั้งแต่แรกเลย”
ปานตะวันหันขวับมองอัครินทร์แบบ..โห??? อัครินทร์อมยิ้ม“ใจลอยคิดถึงใครอยู่เหรอครับ?”
“ปะ..เปล่านะคะ..ฉันเปล่า”
นารถนรินทร์ตาโต อมยิ้ม “จริงเหรอ?! พี่ตะวันใจลอยคิดถึงใครคะ? พี่คินทร์รึเปล่าคะ?”
ปานตะวันสะดุ้ง อึ้ง “ไม่ใช่นะคะ!!!”
อัครินทร์มองอาการปานตะวัน ก่อนจะเอ็ดน้องเบา ๆ “ยัยนารถ..พูดอะไร”
“ทำไม?? แค่นี้ก็ต้องดุด้วย” นารถนรินทร์นึกได้ เหล่พี่ชาย มองกลับไปกลับมาระหว่างปานตะวันกับอัครินทร์แล้วชูนิ้วส่ายไปมาเป็นเชิงห้าม พูดยิ้มๆ “แน่ะ!! อย่าบอกนะว่า..แน้ๆๆ ไม่ได้เด็ดขาดนะพี่อัค ห้ามแม้แต่จะคิด เดี๋ยวพี่คินเอาตาย น้องไม่ช่วยนะ”
“ยัยนารถ, น้องนารถ” สองคนมองหน้ากัน ปานตะวันหลบตาไป
“พูดอะไรเพ้อเจ้อใหญ่แล้วเรา”
นารถนรินทร์ทำหน้าล้อ ๆ เถียง “เพ้อเจ้อตรงไหน?”
“ใช่!! ยัยนารถพูดถูกแล้ว” ทุกคนหันขวับ เห็นนาคินทร์ยืนอยู่
“พี่คินทร์!!!”นารถนรินทร์ดีใจ แซว “หมู่นี้พี่คินทร์กลับจากทำงานเร็วผิดปกตินะคะ”
นาคินทร์มองอัครินทร์ “ปกติคนไข้แกก็เยอะไม่ใช่เหรอนายอัค??”
บรรยากาศเริ่มมาคุ มีแต่นารถนรินทร์ไม่รู้สึกผิดปกติ พี่น้องจ้องตากัน ปานตะวันหวั่น นาคินทร์หันไปมองปานตะวัน หญิงสาวเบือนหน้าหนี ใบตองเฝ้ามองสถานการณ์ตลอด
มุมหนึ่งบ้านไกรตระกูล ปานตะวันใส่ชุดคลุมเดินจ้ำ ๆ มา นาคินทร์เดินเร็วตามมาคว้ามือไว้
“ปล่อยนะ”
“ทำไม? จะรีบไปไหน?”
ปานตะวันพยายามสะบัดมือ “ฉันบอกให้ปล่อย!”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม?? ผมต่างหากที่มีสิทธิ์สั่งคุณ!!”
ปานตะวันชะงัก จ้องหน้านาคินทร์อย่างไม่อยากเชื่อหู “คุณนาคินทร์.. ตกลงคุณเป็นคนยังไงกันแน่”
นาคินทร์จ้องตา สายตาแอบหยัน กระชากตัวปานตะวันเข้ามาใกล้ ”แล้วคุณก็จะรู้ อยากรู้ให้ลึกซึ้งมั้ยล่ะ?”
ปานตะวันฉวยโอกาส ผลักอกกระเด็นทันที “ปล่อยยย!!!”
ปานตะวันวิ่งหนีไป นาคินทร์มองตาม “ฉันปล่อยเธอแน่--แต่ก่อนจะถึงวันนั้น..ชีวิตเธอต้อง ‘พัง’ก่อนปานตะวัน”
ที่ห้องนอน ปานตะวันเปิดประตูผลัวะ รีบล็อคห้อง ยืนทั้งโกรธทั้งกลัวตัวสั่น สะอื้นน้ำตาไหล แทบหมดแรงอยู่ที่ประตู ปานตะวันตัดพ้อ “นี่มันอะไรกัน? คุณนาคินทร์ คุณเป็นใคร คุณต้องการอะไรกันแน่??”
ทันใดนั้นมือถือดังขึ้นเป็นเสียง “ประกายเดือน” ปานตะวันรีบพุ่งไปคว้ามือถือที่หัวเตียงทันที ปานตะวันปรับเสียงและอารมณ์ “ว่าไงเดือน”
ประกายเดือนที่โต๊ะทำงาน KTK เสียงแจ่ม “ตะวั๊นนน!! คิดถึงจังเลย เอ๊ะ! ตะวันเป็นหวัดเหรอ?”
ปานตะวันรีบควบคุมเสียง “อ๋อ..นิดหน่อยจ๊ะ ไม่เป็นไรมาก”
“ไปหาหมอมั้ย เค้านั่งแท๊กซี่ไปรับ”
ปานตะวันแกล้งหัวเราะ “นี่!! ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่เป็นพยาบาล พี่ทานยาแล้วจ๊ะ”
“อ้าว..เออ..จริง!! แหม..คนเค้าเป็นห่วงนี่ว่าแต่คิดถึงตะวัน อยากเจอตะวันจังเลย ออกมาเจอกันมั่งได้มั้ย”
“เพิ่งจะเริ่มงานได้ไม่เท่าไหร่ พี่ยังไม่อยากลางาน”
“เค้าขอท่านประธานให้เองเอามั้ย?”
ปานตะวันลืมตัว เสียงแข็ง “อย่าไปยุ่งกับเค้า”
“มีอะไรรึเปล่าตะวัน?”
ปานตะวันรู้สึกตัว “อ๋อ..เปล่าจ๊ะ พี่ไม่อยากให้เดือนไปรบกวนเค้า”
“หู๊ย!! ท่านประธานใจดีที่สุดใน 3 โลก ขอแค่นี้มีเหรอจะไม่ให้”
ปานตะวันอึ้งไป “เดือน..ท่านประธานของเดือนเค้าใจดีจริง ๆ เหรอ?”
“ก็จริงสิ อ้าวแหม..ตะวันอยู่บ้านเดียวกะเค้าแท้ ๆ ทำเป็นมาถาม”
ปานตะวันอึ้งไป
“เอางี้!! ถ้าตะวันเกรงใจไม่อยากออกมา”
ปาริฉัตรเข้ามาชะงักได้ยิน
“ไว้เค้าจะขอท่านประธานไปหาที่บ้านเองละกัน” ประกายเดือนชะงักเมื่อหันมาเห็น ‘ปาริฉัตร’ ยืนหอบแฟ้มจ้องอยู่ตรงหน้า
“แค่นี้ก่อนนะ..อากาศเริ่มเป็นพิษ..บาย!!” ประกายเดือนวางหู เชิดหน้าถาม “มีอะไร??”
ปาริฉัตรโยนแฟ้มลงบนโต๊ะโครม “ให้ท่านรองฯ เซ็นด้วย”
ประกายเดือนไม่พูดอะไร หอบแฟ้มลุกขึ้น
“เดี๋ยว!!”
ประกายเดือนหันมอง?? ปาริฉัตรเขยิบมาใกล้ “จะแร่ดไปหาท่านประธานถึงที่บ้านเชียวเหรอแก?!”
ประกายเดือนเก็ทว่านางแอบได้ยินก็ยั่วใส่เลย “อืมม์..ก็คนมันคิดถึง”
ปาริฉัตรตาโต “นังหน้าด้าน!!!”
ประกายเดือนยื่นหน้าใส่ “เค้าเรียกว่าจริงใจ กล้าแสดงออกย่ะ ใครเค้าจะแร่ดแต่แอ๊บไว้อย่างหล่อนล่ะจ๊ะ--มัวแต่แอ๊บก็อดกินกันพอดี..ฮิฮิ”
ปาริฉัตรเหลือทน ผลักประกายเดือนกระเด็น “อีบ้า!!!”
“ว๊ายยย!!!”
ประกายเดือนถลาไปพอดีกับนัครินทร์เปิดประตูออกมารับประกายเดือนไว้เต็ม ๆ ปาริฉัตรตกใจ
“เฮ๊ยๆๆ..เกิดอะไรขึ้นฮะ??”
ปาริฉัตรถลามาห่วงใยประกายเดือนทันที “ไม่สบายรึเปล่าคะคุณเดือน ฉัตรบอกแล้วว่าฉัตรเอาแฟ้มเข้าไปให้ท่านรองฯเองก็ได้ คุณเดือนก็ไม่ยอม”
“ห๊า?”
“อ้าว! ไม่สบายเหรอฮะ? ให้ผมพาไปฉีดยามั้ยฮะ?”
ประกายเดือนรีบผละออกจากอกนัครินทร์เลย “บ้า!! ทะลึ่ง!!”
“เฮ๊ยย!! ทะลึ่งตรงไหน? ไม่สบายก็อุตส่าห์จะพาไปหาหมอ??”
ประกายเดือนเห็นสายตาจริงใจก็เบาลง “ขอโทษค่ะ.. ดิฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะท่านรองฯ”
“ไม่ได้ ๆ เซโรงัง ซะขนาดนี้ ถ้าไม่สบายก็คง หิวข้าว!!” นัครินทร์ปิ๊งไอเดียดีดนิ้วเปาะ “งั้นถ้าไม่ไป รพ.หาหมอ ผมก็ต้องพาคุณไปทานข้าว”
ปาริฉัตรตาโต อะไรยะเนี่ย? ประกายเดือนมองอาการปาริฉัตรแล้วแกล้งยั่ว “ก็อยากจะไปอยู่นะคะ แต่จะไปไหนก็คงจะไม่ได้ทั้งนั้นแหละค่ะท่านรองฯ เพราะดิฉันคิดว่าดิฉันอาจจะต้องมีนัดสำคัญที่บ้านเพื่อนซักนิ้ดนึง”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 8 วันที่ 25 พ.ค. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ