อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 6 วันที่ 23 พ.ค. 57
นาคินทร์ตบไหล่อัครินทร์ “ขอบใจมากที่ช่วยเป็นธุระให้ตะวัน แต่ต่อไปนี้คงไม่ต้องรบกวนแก เพราะพี่จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่..ตั้งแต่คืนนี้เลย กู๊ดไนท์ครับ” นาคินทร์หอมแก้มแม่ ก็เดินออก อย่างอารมณ์ดีสาวิตรีงง “จ๊ะ ๆ กู๊ดไนท์จ๊ะ เอ๊า! นี่มันอะไรกันนี่?? ฉันงงไปหมดแล้ว”
“ค่ะ..ใบตองก็งง”
อัครินทร์มองตามพี่ชายอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน
เช้าวันใหม่ ที่โต๊ะอาหารบ้านไกรตระกูล นารถนรินทร์ทานข้าวต้มเสร็จ ใบตองช่วยเก็บจานชาม
“อิ่มแล้ว พักซักครู่นะคะ ให้อาหารย่อยก่อนหลังจากนั้นเราค่อยเริ่มทำกายภาพกัน”
ปานตะวันพึมพำกับตัวเอง “เริ่มเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะได้ไปจากที่นี่เร็ว ๆ ซะที”
“พี่ตะวันว่าไงนะคะ?”
“เอ่อ..พี่หมายถึง ถ้าเริ่มเร็วเท่าไหร่ น้องนารถก็จะหายเร็วยิ่งขึ้นน่ะค่ะ อย่าดื้อนะคะ นั่งอยู่บนรถเข็นอย่างนี้นาน ๆ ไม่เห็นจะสนุกเลยจริงมั้ย?!”
“แต่..นารถ..กลัว”
“กลัวอะไรคะ? ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยซักนิดค่ะ พี่ตะวันรับรอง”
“นารถ..กลัวจะทำไม่สำเร็จ”
“ต้องสำเร็จสิคะ พี่เคยดูแลคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุหนักกว่าน้องนารถหลายเท่า แต่เค้าใจสู้ เชื่อมั้ยคะ..ไม่ถึงปีก็เดินปร๋อเลย”
“จริงเหรอคะ?”
ปานตะวันพยักหน้า “ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องนารถทำได้ เชื่อพี่ตะวันสิ”
นารถนรินทร์กอดตะวัน “พี่ตะวันต้องช่วยนารถนะคะ ต้องช่วยให้ได้นะคะ”
นาคินทร์เดินเข้ามาเห็นภาพนั้น ชะงัก
“ค่ะ พี่จะต้องช่วยน้องนารถให้ได้ พี่จะต้องทำให้สำเร็จเร็วที่สุด”
นาคินทร์ได้ยิน “ฝันไปเถอะ..ปานตะวัน นึกเหรอว่าฉันก็จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ..ไม่มีทาง..ไม่มีทาง”
“เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกันก่อนดีมั้ยคะ?”
“ดีค่ะ”
ปานตะวันจะเข็นรถออก อัครินทร์เดินจะไปทำงานพอดี ใบตองสะดุ้งโหยง ก้มหน้าก้มตาเช็ดโต๊ะ แต่หูฟัง นาคินทร์ค่อย ๆ ซ่อนตัว แอบมอง
อัครินทร์ชะงัก “เอ่อ..อรุณสวัสดิ์ครับ”
ปานตะวันหลบตาแบบเกรงใจเรื่องเมื่อคืน “ค่ะ..”
“โห..วันนี้แต่งหล่อเชียว”
“เว่อร์..ก็เรียบร้อยหน่อย..มีสัมมนาที่ รพ.”
“ค่าาาา เอ่อ..อย่าลืมนะคะพี่อัค”
“ลืม?! ลืมอะไร??”
“โห่..ก็ ‘เนื้อคู่’ ไง แม่หมอนารถฟันธงไว้ว่าไม่เกินสองวันนี้ รับรองว่าเนื้อคู่พี่อัคจะต้องมาเกย--ฟันธง!!”
อัครินทร์มองปานตะวัน ปานตะวันหลบตา ใบตองลุ้นมอง
อัครินทร์ขยี้ผมน้อง “แม่หมอ..ฟันธงให้ตัวเองก่อนดีมั้ย ป่านนี้นายวิทย์แฟนแม่หมอไปเกยแหม่มอยู่ที่ไหน ทำไมไม่รีบกลับมาหาแม่หมอซะทีห๊า?!!
“พี่อัค!!!
อัครินทร์ขำ ยิ้มให้ปานตะวันแบบไปละ “ไปละ!!”
ปานตะวันยิ้มรับตามมารยาท
“หืมม์ม์..พี่อัคนะพี่อัคทำปากดีไปเหอะ แล้วจะต้องรีบกลับมาคารวะแม่หมอนารถ คอยดู๊!!”
ปานตะวันมองตามอัครินทร์ไป นาคินทร์มองปานตะวันในใจขออย่าให้คำพูดของนารถนรินทร์เป็นจริงเพราะเกรงว่าจะเป็น ‘ปานตะวัน’
ตอนเช้า ที่หน้าลิฟท์ โรงพยาบาล อัครินทร์กำลังจะก้าวเข้าลิฟท์ แต่พราวพรรณรายวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาชนโครม แฟ้มในมือพราวพรรณรายหล่นกระจัดกระจาย พราวพรรณรายรีบก้มลงเก็บของ ปากก็ขอโทษไปเรื่อย
“โทษทีค่ะ โทษที ดิฉันไม่ทันเห็น”
อัครินทร์ส่ายหน้าเซ็ง ก่อนจะก้มลงช่วยเก็บแฟ้ม แหม..มือพราวพรรณรายจับหมับเข้าที่มืออัครินทร์ทันที สองคนมองหน้ากัน!! พราวพรรณรายตะลึง!! มองอัครินทร์ตาไม่กระพริบ แถมยิ้มแฉ่งให้อีก อัครินทร์งง สุดท้ายต้องกระแอมแล้วส่งสายตาไปที่มือตัวเองที่โดนจับหมับอยู่
พราวพรรณรายสะดุ้ง “อุ๊ย!! ฮี่ๆ..ไม่ทันเห็นเหมือนกันค่ะ” พราวพรรณรายค่อยๆ ปล่อยมือ แต่สายตาจ้องตลอด
“ขึ้นรึเปล่าครับ?”
“ค่ะ ๆ”
อัครินทร์เอามือกันประตูลิฟท์ไว้ให้ พราวพรรณรายรีบพุ่งเข้าไปยืนในลิฟท์ อัครินทร์ก้าวเข้าตาม สองคนยื่นนิ้วไปกดชั้น 10 พร้อมกัน สองคนตกใจรีบดึงมือกลับ ประตูลิฟท์ปิด
ในลิฟท์ พราวพรรณรายและอัครินทร์ยืนไม่พูดไม่จา ซักพักพราวพรรณรายแอบเหล่ดูป้ายชื่อที่คล้องคอของอัครินทร์ พราวพรรณรายพึมพำ “อัครินทร์..ว๊าว!!”
อัครินทร์หันขวับมองทันที “อะ..เอ่อ..ดิฉันเปล่าเรียกชื่อคุณนะคะ คือ..เป็น..เป็นชื่อของเพื่อน”
อัครินทร์ตาโต “งั้นเหรอครับ??”
“ใช่!! เพื่อนดิฉันชื่ออัครินทร์เหมือนคุณ ว๊าย!!” พราวพรรณรายเอามือปิดปาก ก้มหน้างุดว่า ตัวเองที่เผลอปล่อยไก่ออกไปเฉย “บ้าจริง ๆ .. นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย??”
อัครินทร์ส่ายหน้าหน่าย ซักพักประตูลิฟท์เปิด อัครินทร์มองนาฬิกาแล้วรีบเดินออกไปทันที พราวพรรณรายแทบทรุดอยู่ในลิฟท์ก่อนจะรีบวิ่งออกจากลิฟท์มองตามอัครินทร์ที่เดินดุ่ม ๆ เข้าประตูห้องสัมมนาไป
พราวพรรณรายตาโต เอามือทาบอก “พระเจ้า!! หัวใจจะวาย!! เนื้อคู่!! บุพเพสันนิวาสชัด ๆ”
พราวพรรณรายระงับความตื่นเต้นไม่ไหว เดินวนไปมาซักพัก นึกได้คว้ามือถือขึ้นมากด “ฮาโหล..ตะวัน!! ช่วยเราด้วย เรากำลังจะหัวใจวายตายแล้ว”
ปานตะวันตกใจ “ห๊า..เดี๋ยวก่อน..พิงค์!! ใจเย็น ๆ นะ.. อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ”
“โอย..ไม่ไหว..ไม่ทันแล้ว ตอนนี้เราโดนคุณหมอหล่อโฮก ๆ ควักหัวใจเราไปแล้วอ่ะตั๊ว เฮ้อ! คนอาไร้..หล่อไม่ปรานีหัวใจดวงน้อย ๆ ของเราบ้างเล๊ย”
ปานตะวันเก็ท ขำกิ๊ก “แหม..ถ้าป่วยแบบนี้ล่ะก้อ เชิญรักษาหัวใจให้ตัวเองละกันนะจ๊ะคุณหมอ นี่!! มากรุงเทพฯเมื่อไหร่ ไม่บอกเพื่อน??”
“เพิ่งมาเมื่อคืน ต้องมาสัมมนาด่วนบอกไม่ทัน”
“ไม่ต้องเลย บอกไม่ทันหรือลืมบอก??”
“เคร!! พูดเลย..ลืมบอก แต่แหม..ขอคุยเรื่องซีเรียสก่อน คุณหมอหล่อจริง ๆ นะ อยากให้ตะวันมาเห็นหน้า ‘ว่าที่แฟนเรา’ จังเลย”
“ใจเย็นนน..จู่โจมแบบนี้ เดี๋ยวเค้าเผ่นแน่บกันพอดี”
“จ้าา..ใครเค้าจะเชื่องช้าเป็นกุลสตรีจนโดนฉกแฟนไปกินแบบตะวันล่ะจ๊าาา”
ปานตะวันอึ้ง
พราวพรรณรายรู้ตัว “ตะวัน..เฮ๊ย!ตะวัน..เราขอโทษ”
ปานตะวันยิ้ม “ใครว่าฉก?! ฉันยกให้ต่างหากล่ะ”
พราวพรรณรายยิ้มแฉ่ง “เริ่ดตรงนี้!!! มันต้องอย่างงี้สิเพื่อนพราวพรรณราย เอาล่ะ..รอดูนะภายในวันนี้ เราต้องได้เบอร์โทร.คุณหมออัครินทร์สุดหล่อ”
ปานตะวันชะงัก “ใครนะพิงค์?!”
พราวพรรณรายมองนาฬิกา “ว๊าย..เลทตั้ง 15 นาทีแล้ว แค่นี้นะ รักนะ จุ๊บ!!”
พราวพรรณรายวางหูวิ่งจู๊ด ปานตะวันยังงง ๆ“คุณหมออัครินทร์”
ในห้องสัมมนาโรงพยาบาล อัครินทร์กำลังบรรยายอยู่บนเวที ทุกคนตั้งใจฟังพราวพรรณรายวิ่งเปิดประตูพรวดเข้ามาชะงักกึก อัครินทร์และทุกคนชะงักกึก พราวหน้าแหย..แหะๆ อัครินทร์หันไปพูดต่อ
“หัวใจสำคัญที่สุดอีกข้อของการเป็นแพทย์คือการรักษาเวลา การตรงต่อเวลา”
พราวพรรณรายชะงักกึก ทุกคนหันมองพราวพรรณราย พราวพรรณรายหน้าตึง อัครินทร์ไม่สนใจ พูดต่อ“เวลาทุกวินาทีมีค่า มีผลต่อคนไข้ทุกราย ไม่ว่าเราจะเก่งแค่ไหนแต่ไม่ให้ความสำคัญต่อเวลาแล้วล่ะก็..คุณค่าของแพทย์ที่ดี คงจะหมดไปทันที”
พราวพรรณรายหน้าตึง ตัวแข็ง ก้มหน้าก้มตาจ้ำอ้าวไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะค่อย ๆ เหลือบตาขึ้นจ้องอัครินทร์ แต่ก็สะดุ้งเมื่อพบว่าอัครินทร์จ้องตนอยู่ก่อนแล้ว “จริงมั้ยครับคุณ??”
พราวพรรณรายแหะๆ หยักหน้าหงึก ๆ “ค่ะ”
อัครินทร์ยิ้มรับ ทุกคนอมยิ้ม ขำ ๆ พราวพรรณรายอายสุดขีด ก้มหน้าก้มตา กัดฟัน “จำไว้!! จำไว้!! แค้นนี้ต้องชำระ!!! ฮึ่ม!!!”
อัครินทร์อมยิ้ม
ห้องนอนนารถนรินทร์ ปานตะวันเข็นนารถนรินทร์เข้ามาที่เตียง
นารถนรินทร์หน้าหวั่นๆ “นารถจะทำได้จริงเหรอคะพี่ตะวัน”
ปานตะวันยิ้มให้กำลังใจ “ทำได้สิคะ น้องนารถต้องทำได้ เราต้องช่วยกันนะคะ..ตกลงมั้ย?”
นารถนรินทร์คิด “แต่..นารถ..นารถไม่มีกำลังใจ”
ปานตะวันมองอย่างเข้าใจ ก่อนจะนึกได้ ยิ้ม ๆ “ขอโทษนะคะ ถ้าพี่ถามอะไรน้องนารถอย่าโกรธนะคะ”
นารถนรินทร์งง “อะไรเหรอคะ?”
“พี่ได้ยินคุณอัคแหย่น้องนารถเรื่อง ‘คุณวิทย์’" นารถนรินทร์ตาโต ปานตะวันยิ้ม “คุณวิทย์คือแฟนน้องนารถเหรอคะ?”
นารถนรินทร์ยิ้มอาย ๆ ยื่นรูปคู่ที่วางไว้หัวเตียงให้ดู “ค่ะ..พี่วิทย์ เราคบกันมาหลายปี ตั้งแต่นารถยังเรียนไม่จบ พอเรียนจบพี่วิทย์ก็ต้องไปทำงานที่อเมริกาสองปี ปีนี้พี่วิทย์จะได้กลับมาทำงานที่เมืองไทยแล้วค่ะ”
“ดีจัง”
นารถนรินทร์สายตาวิบวับ “พี่วิทย์บอกกับนารถด้วยนะคะว่ากลับมาเมื่อไหร่จะขอนารถแต่งงาน”
ปานตะวันตาโต ว้าว! “จริงเหรอคะ?!”
นารถนรินทร์ยิ้ม พยักหน้าภูมิใจ แต่เริ่มเศร้า “แต่..นารถเป็นแบบนี้”
“น้องนารถจะต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยและสง่างามที่สุดค่ะ” นารถนรินทร์มองหน้าปานตะวันอึ้ง ๆ นาคินทร์เดินมาหยุดยืนฟัง ปานตะวันยิ้ม “เราต้องร่วมมือกันนะคะ พี่สัญญาว่าพี่จะพยายามเต็มที่ พี่อยากเห็นนารถใส่ชุดเจ้าสาวเดินเคียงคู่กับเจ้าบ่าวในงานแต่งงานอย่างมีความสุข”
นาคินทร์หันหลังพิงฝา สายตาสูญเสีย เมื่อนึกถึงตนเองกับกนกวลีเคียงคู่ดูแฮปปี้สุด ๆ ในงานวิวาห์
นารถนรินทร์น้ำตารื้น “จริงเหรอคะ พี่ตะวัน? นารถจะกลับมาเดินได้จริงเหรอคะ?”
ปานตะวันยิ้มและพยักหน้าให้อย่างมั่นใจ นารถนรินทร์โผเข้ากอดปานตะวันแน่น นาคินทร์มองปานตะวันอย่างชิงชัง
“พร้อมรึยังคะ..น้องนารถ”
นารถนรินทร์ทำใจนิดนึง รวบรวมความกล้าก่อนจะพยักหน้าอย่างฮึด “พร้อมค่ะ!!”
ปานตะวันยิ้มแฉ่ง “โอเค!! ดีมาก!! ถ้างั้นเราเริ่มท่าง่าย ๆ เบา ๆ ก่อนนะคะ”
ปานตะวันเข้าประคอง นารถนรินทร์จากรถเข็นเพื่อจะย้ายไปนอนบนเตียง ปานตะวันรู้สึกหนักอยู่ ทันใดนั้น มือนาคินทร์ซ้อนทับเหมือนโอบมาด้านหลังปานตะวัน ปานตะวันหันขวับ หน้าชิดจมูกแทบจะชนกันกับนาคินทร์ “คุณ!!!”
นาคินทร์ยิ้มหวานให้ ปานตะวันอึ้ง นารถนรินทร์อมยิ้มถูกใจ ปานตะวันทั้งยังเคืองและอาย “ปล่อยค่ะ”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 6 วันที่ 23 พ.ค. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ