อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 12/4 วันที่ 30 พ.ค. 57
จามจุรีทำท่าสะพรึง “ตายจริง..ท่านรองฯ โธ่เอ๊ย!! เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายิ่งวันยิ่งแรง”“แต่ที่แรงกว่าต้องนี่เลยจ้า คุณเลขาฯ เดือน!!”
ประกายเดือนหอบแฟ้มเข้ามา ชะงัก ยังไม่มีใครเห็น
“ยังไง?? ประกายเดือนยังไง??”
“จะยังไงคะคุณเจเจ?? ไอ้ของแบบเนี้ย ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ ถ้าท่านรองฯ เสนอแล้วคุณเลขาเธอไม่สนอง จะได้ร้องกันลั่นรถขนาดนั้นเหระคะ? จริงมั้ย ไอ้ลูกกอล์ฟ”
ประกายเดือนถาม “แล้วยังไงอีก??”
จามจุรีเห็นประกายเดือนก็พยายามกลบเกลื่อน แต่มอลลี่ไม่รู้
มอลลี่เม้าท์เสียงสูง “แล้วยังไงอี๊กกกกกก??? ก็ต้องขอบอกว่านางแรงมว๊ากกกก สิคะคุณเจเจ วันนึงก็ท่านประธาน อีกวันก็ท่านรองฯ สรุปนางจะฟาดทั้งพี่ทั้งน้องงี้?? แล้วอีกหน่อยเราจะเรียกนางว่าไรดีล่ะคะ?? อีหนูท่านประธาน รึ อีหนูท่านรอง? รึ อีหนูทั้งพี่ทั้งน้อง?? กร๊ากกกกกๆๆๆ ฮามั้ยไอ้กอล์ฟ? ฮามั้ย? กร๊ากกกกกกๆๆๆ”
ลูกกอล์ฟทำหน้าไม่ถูก จามจุรีเริ่มสวดมนต์
“ว่าแต่คุณน้องฉัตรเถอะ วันๆเอาแต่นั่งเชยเฉื่อยแฉะเฝ้าหน้าห้องอยู่อย่างนี้มากี่ปีแล้วคะ คุณเลขาเดือนนางมาแป๊บเดียวปาดหน้าเค้กไปกินซะ 2 เลย....ไหวมั้ยคะเนี้ย??กร๊ากกกกกๆๆๆฮามั้ยไอ้กอล์ฟ? ฮาเนอะ???กร๊ากกกกกๆๆๆ”
ประกายเดือนโยนแฟ้มลงพื้นกลางวงของมอลลี่ โคร้มมมมม!! วงแตก “ว๊ายยยยย!!!”
“ฮาพอรึยัง??”
มอลลี่อึ้ง “อีกอล์ฟ!! ทำไมไม่บอก??”
“ก็บอกแล้วววววว”
“ว่าไงจ๊ะน้องเดือน ไปเที่ยวทะเลมาหนุกมั้ยจ๊ะ??”
“ตกลงคิดออกรึยังว่าจะเรียกว่าอะไรดี?? อีหนูท่านประธาน? อีหนูท่านรองรึ คุณนายทั้งพี่ทั้งน้อง??”
มอลลี่สะดุ้ง เฉไฉไปฉกซองผ้าป่าในมือจามจุรีมาก้มหน้าก้มตาดู “แฮ่....ไหนคะคุณเจเจ ผ้าป่าวัดไหน ส้าธุๆๆๆ ไปค่ะ...ไป สนทนาธรรมทางนู้นกันดีกว่า”
มอลลี่กระชากจามจุรีออกไป ลูกกอล์ฟวิ่งตาม เหลือเดือนกับปาริฉัตร เดือนก้มเก็บแฟ้มมายื่นให้ปาริฉัตร ปาริฉัตรเฉย ไม่รับ จ้องหน้า “แรด!!!”
ประกายเดือนฉุน โยนแฟ้มโคร้มลงบนโต๊ะตรงหน้าปาริฉัตร “ว่าไงนะ?? พูดอีกทีซิ!!”
ปาริฉัตรจ้องหน้า ไม่สะท้าน พูดชัดๆ “แรด!!! เธอมันแรด!!!”
ประกายเดือนฉุนขาดจะปรี่เข้าไปเอาเรื่อง แต่นัครินทร์ส่งเสียงเข้ามาก่อน “เอกสารได้รึยังคร้าบบบบ...คุณเลขาฯ??”
สองคนชะงัก นัครินทร์เดินมาถึงตัว “เอาให้พี่คินเซ็นต์รึยัง?? ผมรีบ!!!”
ประกายเดือนเสียงเขียวๆ “ยังค่ะ!!”
นัครินทร์มองปาริฉัตร “อ้าว???”
“คือ...ท่านประธานยังไม่เข้ามาเลยค่ะ”
“เฮ่ย!! ไงเนี่ย?? ป่านนี้แล้วยังไม่เข้ามาได้ไง?? เดี๋ยวนี่พี่คินชักจะเกเรใหญ่แล้ว สู้ผมก็ไม่ได้ เออ...ว่าแต่นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ยฮะ?? ผมหิวววว”
ประกายเดือนเห็นปาริฉัตรมอง แล้วยังมีกลุ่มจามจุรี,มอลลี่,ลูกกอล์ฟ ซุ่มแอบดูตาหูผึ่งอยู่อีกมุมนึงก็จัดให้ได้เม้าท์กันสมใจ ประกายเดือนยั่ว “จัดให้เลยค่ะท่านรองขา เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันให้อิ่มเลย”
ปาริฉัตรอึ้ง นัครินทร์งงว่าทำไมคราวนี้ง่ายจัง?? “จริงอ่ะ???”
“จริงสิคะ ก็เมื่อเช้ากินมาน้อย กินได้หน่อยเดียว...มันไม่อิ่ม!!!”
กลุ่ม 3 คน ฮือฮา...เห็นมั๊ยๆๆๆ??
“ตายๆๆๆ...เห็นตัวเล็กๆไม่ยักกะรู้ว่ากินจุได้เลยฮะ เดี๋ยวผมจัดให้แน่นๆเอาให้ อิ่มถึงพรุ่งนี้เลยดีมั้ย?”
3 คน ตาเหลือก...คิดทะลึ่ง!!!
“ดีค่ะ!! ไปกินกันเลยค่ะ..ท่านรองฯ” ประกายเดือนควงนัครินทร์ที่ยังงงๆ แต่ก็ดีใจเดินลิ่วออกไป
3 คนรีบวิ่งมาสมทบปาริฉัตรที่นั่งอ้าปากค้าง
“เห็นมั้ย?? ชัดมั้ย?? เชื่อรึยังว่ามอลลี่ไม่ได้เม้าท์ โหย...ไม่อายผีสางนางไม้ นี่อีกนิดนึงคงขึ้นมากินกันบนโต๊ะน้องฉัตรละมั๊งเนี่ย”
“ตายจริง...หนูเดือน...เห็นเรียบร้อยน่ารัก เฮ้อ!! ไม่น่าเชื่อเลย” จามจุรีรับไม่ได้
ลูกกอล์ฟส่ายหน้า “สาวๆสมัยนี้นางแรงจริงๆเหอะ”
“คุณเจเจว่าไงคะ ?? ถ้าไม่ปรามกันซะมั่ง มีหวังนางคงฟาดผู้ชายไปทั่วบริษัทฯ ไม่เว้นแม้ไอ้ลูกกอล์ฟยันลุงยามยิ้มแน่ๆ”
“คุณพระ!!! ฉันจะปรามนางยังไงดีล่ะเนี่ย โอย...จะเป็นลม!!!”
ปาริฉัตรตาวาว อมยิ้ม คิดแผนออก
ที่ห้องนอนปานตะวัน ปานตะวันโดนนาคินทร์โยนเสื้อผ้าใส่หน้า “ใส่ซะ!!”
นาคินทร์ที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง
“ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้?!” นาคินทร์ชะงักหันกลับมามอง “เกลียดฉัน แล้วมานอนกับฉันทำไม? เงินก็มีทำไมไม่ไปนอนกับคนอื่น”
นาคินทร์ยิ้มน้อยๆ “ผมจะต้องไปโง่เปลืองเงินทำไมในเมื่อผมนอนกับคุณได้ฟรีๆไม่ต้องจ่ายตังค์”
ปานตะวันโกรธจนน้ำตาหยด สะอื้น “คุณ!!บอกฉันมาซักทีได้มั้ย? ฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงต้องทำร้ายฉันขนาดนี้”
“ผมบอกคุณแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
ปานตะวันปรี๊ด “ทำไม?? จะให้ฉันรอไปถึงไหน บอกมาซะทีว่าฉันผิดอะไรฉันจะได้รู้ ฉันจะได้ชดใช้คุณให้มันหมดสิ้น หมดเวรหมดกรรมกันไปซะที”
นาคินทร์ส่ายหน้า “ไม่..ผมไม่ชอบแบบนั้น”
“หมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความว่า ผมจะให้คุณชดใช้ให้ผมก่อน แล้วผมถึงจะบอกให้คุณรู้ว่า คุณทำผิดอะไรต่อผม”
ปานตะวันอึ้ง จ้องอย่างไม่อยากเชื่อ ส่ายหน้าช้าๆ “บ้า..คุณมันบ้าชัดๆ”
นาคินทร์พยักหน้าหงึกๆ “ก็อาจจะใช่..นับตั้งแต่คุณทำให้ผมเป็นบ้าแบบนี้”
ปานตะวันมองอย่างไม่เข้าใจ
“เอาเป็นว่า ต่อไปนี้เลิกถามผมซะทีนะว่าคุณทำผิดอะไร?? ก้มหน้าชดใช้กรรมไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะสะใจ จะหายแค้น รู้ไว้อย่างเดียวว่าผม..เป็น ‘เจ้ากรรม นายเวร’ ของคุณ..ก็พอ!!” นาคินทร์ก้มหน้ามาใกล้ พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ปานตะวันร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ
ที่ร้านกาแฟ อัครินทร์ร้องจ๊ากที่พิ้งค์เอาน้ำแข็งประคบมุมปากให้แรงเกิน
“โอ้ย!! พอแล้วๆ...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง!!!”
พิ้งค์สะบัด “เออ คนเค้าอุตส่าหวังดี เห็นว่าปกติก็หน้าแย่อยู่แล้วงั้นก็เชิญหน้าแย่หนักกว่าเก่าไปเหอะ”
“โห..เป็นชุดเลยแม่คุณ”
“เอ้า!! งั้นก็รีบเล่ามาเร็วๆ ตกลงพี่ชายคุณกับเพื่อนฉันมันยังไง? เล่ามาให้หมดนะ!!”
“นี่!! ผมผู้ชายนะ!! ไม่ได้ขี้เม้าท์เรื่องชาวบ้านอย่างพวกคุณนะ”
“พวกคุณนั่นแหละตัวดี!! พวกผู้ชายนี่แหละ ขี้เม้าทน่ากลัวที่สุด!! ว่ามา!!”
“เฮ้อ! ผมไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขั้น”
“เอ๊าาาา?!!”
“รู้แต่ว่าเค้า 2 คน ต้องมีเรื่องกัน”
พิ้งค์ตาโต “มีเรื่อง?? เรื่องอะไร??”
อัครินทร์ส่ายหน้า “ไม่รู้..รู้แต่..ตั้งแต่เล็กจนโตผมไม่เคยเห็นพี่คินเป็นแบบนี้” พิ้งค์มองงงๆ อัครินทร์จ้องหน้าพิ้งค์ “ผมสงสารคุณตะวัน”
พิ้งค์อึ้ง อัครินทร์สงสารตะวันจริงๆ
ในห้องนอนปานตะวัน ปานตะวันสวมเสื้อเสร็จ ค่อยๆทรุดๆลงนั่งหน้าโต๊ะกระจก มองหน้าตาหมองเศร้าของตัวเองในกระจก
นึกถึงที่นาคินทร์พูด “ก้มหน้าชดใช้กรรมไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะสะใจ หายแค้น”
ปานตะวันมองกระจก น้ำตาคลอ เจ็บปวดที่โตนนาคินทร์ขืนใจ
เสียงนาคินทร์ยังตอกย้ำ “รู้ไว้อย่างเดียว..ผมเป็นเจ้านายเวรของคุณ!!”
ปานตะวันน้ำตาหยด หญิงสาวคิด นิ่ง หน้ามั่น ปาดน้ำตา “ทำไมฉันต้องยอมรับในสิ่งที่คุณคิด?? ชีวิตของฉันไม่ใช่ชีวิตทาสของใคร - - โดยเฉพาะคุณ..คุณนาคินทร์!!”
ปานตะวัน สายตาแน่วแน่ พร้อมสู้ แบบหลังชนฝา
บนชั้นผู้บริหาร KTK นัครินทร์เดินลูบพุงมากับประกายเดือนอย่างอิ่มมาก
“แซ่บจริงๆนะฮะ.. อิ่มถึงพรุ่งนี้แน่ๆ..ว่ามั๊ยฮะ??”
“อิ่มมากมั้ย..นัคกี้”
นัครินทร์ ประกายเดือน อึ้ง เคที่ ยืนตาขวางจังก้าอยู่ ทันใดนั้น วีวี่โผล่มาอีกคน
“เคที่??”
“โอ้ปป้า!! ไปกินอะไรมาคะ?!!”
“วีวี่??? มาได้ไงเนี่ย???”
ประกายเดือนหันขวับไปที่ ‘ปาริฉัตร’ อย่างรู้เท่าทันทันที ปาริฉัตรตาเฉย ในขณะที่ มอลลี่และลูกกอล์ฟ
เกาะติดสถานการณ์แน่น อยู่ข้างโต๊ะปาริฉัตร
เคที่ปรี่มากระชากประกายเดือน “คิดจะแย่งแฟนฉันเหรอ??”
วีวี่ปรี่มากระชากประกายเดือนด้วย “แฟนวีวี่ด้วย!!!”
“เฮ่ยๆๆ!!สต๊อปๆๆ!!ใจเย็นก่อน”
“ไม่เย็นแล้ว!!มิน่า..โทรมานัคก็ไม่รับ ถามนังนี่ก็บอกนัคกี้ไม่อยู่ ที่แท้ก็แผนของแกนี่เอง..นังเลขาฯ”
เคที่ตบเปรี๊ยง ประกายเดือนกระเด็น นัครินทร์จะปรี่ไปประคองเดือน “คุณเดือน!!” เคที่ตามมาจิกนัครินทร์ไว้ “ยูบ้าไปแล้วเคที่!! สติวปิด”
เคที่ตกใจ “นัคกี้ด่าเคที่!! นัคกี้ไม่เคยด่าเคที่!! เคที่ไม่ย้อมมม!!” เคที่เหวี่ยงนัครินทร์กระเด็นไป วีวี่ล็อคไว้โดดหนีบนัครินทร์ไว้แน่น “ปล่อยๆๆ”
“ไม่ปล่อยก่ะ!! วีวี่จะไม่ปล่อยโอ้ปป้าก่ะ!!”
เคที่ชี้สั่ง “จับไว้นังกิมจิ!! จับนัคกี้ไว้!!”
“โอเค๊!! นังฝรั่ง ตบมันเลยก๊ะ..ตบมันเลย!!!
“อย่านะเคที่..อย่า!!!”
เคที่ปรี่จะจิกประกายเดือนมาตบๆๆระกาย ปเดือนพยายามสู้ แต่เคที่ตัวใหญ่กว่าเยอะ เคที่เลยได้เปรียบ ซักพักนัครินทร์เหวี่ยงวีวี่กระเด็นไปล้มใส่มอลลี่และลูกกอล์ฟ ระเนระนาด แล้ววิ่งไปกระชากเคที่ผลักกระเด็น ประคองกอดประกายเดือนไว้
จามจุรี วิ่งหน้าตาเหลือกเข้ามาพร้อมยามยิ้ม และรปภ.อีกคนนึงเข้ามาเคลียร์พื้นที่ เรียกลูกกอล์ฟมาช่วยกันล็อคเคที่ และวีวี่ไว้ได้สำเร็จ
นัครินทร์อาละวาด “ออกไป๊!!ถ้ายังมาก่อเรื่องที่นี่อีก ฉันจะเรียกตำรวจมาจับ!!”
ปาริฉัตรอึ้ง ทุกคนหัวหด
“นัคกี้ !! โอ้ปป้าใจร้าย”
เคที่ชี้หน้า “เพราะแกคนเดียว!! อีนังเลขาฯ!!”
นัครินทร์แว๊ดลั่น “ลากตัวออกไป๊!!”
“คับพ้ม!!!”
เคที่และวีวี่ถูกลากตัวออกไปทั้งที่ยังโวยวาย นัครินทร์ประคองเดือน “เจ็บมากมั๊ยฮะ??”
ประกายเดือนเจ็บจริงๆ ปาริฉัตรเบะหน้าสมน้ำหน้า ประกายเดือนมองเห็นแล้วก็เล่นละคร “โอ๊ย..เจ็บค่ะ เจ็บมาก”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 12/4 วันที่ 30 พ.ค. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ