อ่านละคร แรงเงา ตอนที่ 5 วันที่ 5 ต.ค. 55
หลังเหตุการณ์คนร้ายกระชากกระเป๋า มุตตากลับบ้านด้วยสภาพแก้มเขียวช้ำ นั่งหน้าเศร้า บ่นเสียดายเงินและโอกาสสะเดาะเคราะห์แก้กรรม พรทายาให้ บอกให้เลิกคิดเรื่องเงิน เราต้องแก้กรรมเอง ใครก็แก้แทนไม่ได้พรออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์เครื่องใหม่ของมุตตาดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นชื่อ ผอ. จึงรีบรับ
แต่ก็ต้องตกใจเพราะคนที่โทร.มาคือนพนภา ถามเรื่องที่เธอโดนดักทำร้ายเมื่อกลางวัน
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ฉันลืมบอกเด็กฉันไปว่าอย่าทำรุนแรงนัก ไม่คิดว่ามันจะตบซ้ำรอยเดิมที่ฉันตบไว้”
มุตตาเบิกตากว้าง เอามือลูบแก้มช้ำๆ นพนภาหัวเราะเยาะ แขวะเธอเรื่องเงินในกระเป๋า
“แล้วเงินสองหมื่นของเธอน่ะ ฉันเอาไปทำบุญให้แล้วนะ เอาไปบริจาคในนามนางสาวมุตตา ให้บ้านเกร็ดตระการช่วยสงเคราะห์โสเภณีกลับใจ เผื่อผลบุญจะทำให้โสเภณีอย่างเธอกลับใจบ้าง”
มุตตาโกรธ หน้าถอดสี บอกนพนภาให้หยุด อย่ายื้อเจนภพไว้อีกเลย เพราะเขาไม่ได้รักนพนภาแล้ว
“เขาสัญญากับฉันว่าจะเลิกกับคุณมาแต่งกับฉัน”
นพนภากลัวว่าจะเป็นความจริง โมโหหนักกว่าเดิม
“ไม่จริง นังสารเลว แกไม่มีปัญญาหาผัวเองจริงๆ ใช่ไหม ก็ได้ ฉันจะช่วยจัดให้!”
นพนภากดตัดสายทันที แค้นใจจนน้ำตาไหล เธอโทร.หาประพงส์ให้ช่วยส่งลูกน้องคนเดิมไปจัดการมุตตา คุยเสร็จหันมาสะดุ้ง เห็นต้องยืนฟังอยู่ ต้องเตือนแม่ว่ากำลังทำบาป นพนภาไม่สนใจเพราะโทสะครอบงำ คิดเข้าข้างตัวเองว่า เธอไม่ได้ทำบาป มุตตาต่างหากที่ทำ เธอแค่ทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง...
ยุทธการเฝ้าผัวของนพนภายังคงดำเนินต่อไป เธอหอบงานเอกสารของตัวเองไปทำด้วย คอยสอดส่องจับผิดพฤติกรรมและการแต่งกายพนักงานหญิง จนป่วนไปทั้งแผนก
“นั่นจดหมายอะไร” นพนภาถามเสียงห้วน
“จดหมายราชการค่ะ ลับสุดยอด” อรพิมบอกเสียงตึง
นพนภาไม่สน กระชากจดหมายมาเปิดออกดู พนักงานคนอื่นมองตาปริบๆ ไม่กล้าพูดอะไร เจนภพมองเมียตาขวาง นพนภายิ้มเยาะ บอกว่าเช็กดูเผื่อเจอจดหมายเมียน้อยสอดไส้อยู่ เจนภพอายที่โดนประจานไม่ไว้หน้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กระชากจดหมายคืนแล้วเดินเข้าห้องไป
วีรกรรมคุมผัวแจของนพนภาเลื่องลือไปจนถึงแผนกของวีกิจ ประสิทธิ์ชัยแซววีกิจที่กู้ไฟล์งานที่หายไปไม่ได้เหมือนกู้ใจเพื่อนอย่างมุตตา วีกิจไม่ขำด้วย ปริมหมั่นไส้ อดแขวะมุตตาไม่ได้
“ของบางอย่างมันก็คืนมาง่ายๆค่ะ แต่ของบางอย่างถ้าสูญไปแล้วก็ไม่มีวันได้คืน”
“ฮะ คนบางคนก็คิดถึงแต่ตัวเองจนสูญเสียความเห็นใจเพื่อนมนุษย์ไปจนหมด” วีกิจพูดเสียงเรียบ
ปริมหน้าม้าน รัชนกแสร้งเห็นใจมุตตา บอกว่าเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ไม่มีใครอยากกินน้ำใต้ศอก
บ่ายวันนั้น นพนภานัดกับเนตรนภิศ พารัชนกมาเลี้ยงตอบแทนที่เป็นหูเป็นตาให้เรื่องเจนภพ รัชนก แสร้งตีหน้าซื่อ บอกว่ายินดีจะเป็นสายสืบให้นพนภาต่อไป เนตรนภิศถามพี่สาวว่าจะตามคุมเจนภพไปถึงเมื่อไหร่ นพนภาบอกว่าจนกว่ามุตตาจะโดนไล่ออกเพราะขาดงานเกินกำหนด...
ด้านมุตตา ยังคงหมดอาลัยตายอยาก เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พรเป็นห่วง คอยแวะมาดูและซื้อข้าวให้ มุตตา ซาบซึ้งในน้ำใจของสาวใหญ่จนน้ำตาคลอ นึกละอายและสังเวชใจในสภาพของตัวเอง
กลางดึกคืนนั้น ลูกน้องของประพงส์แอบเข้าไปทำร้ายและพยายามข่มขืนมุตตาที่ห้อง แต่ไม่สำเร็จเพราะพรเข้ามาช่วยไว้ทัน คนร้ายหนีไปได้ มุตตาน้ำตาไหลพราก คับแค้นใจในโชคชะตาที่ตกต่ำถึงขีดสุด
“จำหน้ามันได้ไหมหนู ไอ้พวกวินมอเตอร์ไซค์ หรือเปล่า” ฤดีถามเสียงอ่อน
“ไม่ใช่ค่ะ แต่คือคนที่กระชากกระเป๋าหนู” มุตตาตอบเบาๆ
พรเดือดร้อนแทนมุตตา ถามว่านพนภาเป็นคนบงการเรื่องนี้ใช่ไหม มุตตาพยักหน้าหมดแรง พรถอนใจ เหนื่อยใจกับการจองเวรไม่จบไม่สิ้นของนพนภา ฤดีฟังแล้วเอ่ยกับศรีปลงๆ
“ไอ้ความสวยนี่มันก่อเหตุเภทภัยจริงๆ”
ooooooo
สรรค์มาเยี่ยมเจนภพที่บ้าน เจนภพบ่นให้เพื่อนฟังเรื่องโดนนพนภาคุมแจจนขยับไปไหนไม่ได้ แถมเมียสุดที่รักยังป่วนที่กระทรวงจนอธิบดีเรียกไปต่อว่า บอกให้จัดการเคลียร์ให้เรียบร้อย
สรรค์ถามถึงมุตตา เจนภพบอกว่ายังไม่ได้คุยกันเพราะไม่มีโอกาส สรรค์แนะให้เลิกกับมุตตาเพื่อจบปัญหา
“ไม่มีทาง ตารักข้า ข้าก็แคร์ตามากกว่าใครต่อใครที่ผ่านมา”
เจนภพยืนยันเสียงเข้ม สรรค์ส่ายหน้าระอาในความมักมากของเพื่อน เขาพยายามเตือนสติให้เจนภพนึกถึงปัญหาใหญ่ที่จะตามมาไม่จบไม่สิ้น เพราะนพนภาไม่มีวันยอมเรื่องผัวมีเมียน้อย
“แต่คราวนี้นภาทำเกินไปจริงๆ ไม่ไว้หน้าข้าสักนิด แล้วทำกับตาเหมือนตาไม่ใช่คน”
“มันก็พอกันแหละ แต่คนต้นเรื่องน่ะคือเอ็ง”
“แล้วเอ็งน่ะดีนักหรือ หนูแอ๋ว 2 ของเอ็งน่ะ”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย ข้าก็แค่เล่นๆ เด็กก็ต้องการเงิน แต่เอ็งน่ะอยากจะมีหลายบ้านให้ปวดกบาลเล่น”
สรรค์ตอกกลับ เจนภพหน้าหงาย อึ้งที่เพื่อนพูดแทงใจดำ
นพนภาตัดสินใจเลิกตามเฝ้าเจนภพในอีกหลายวันถัดมา เห็นแก่บรรยากาศในกระทรวงที่อึมครึมลงทุกวัน แต่ยังไม่วายขู่ทิ้งท้ายถึงมุตตา
“ฝากบอกนังนั่นด้วย ถ้าวันไหนมันเสนอหน้ากลับมา บอกว่าที่มันเจอน่ะแค่น้ำจิ้ม แต่ต่อไปจะเจอจัดเต็ม”
แม้ทุกคนจะโล่งใจ แต่ก็หวาดหวั่นใจแทนมุตตา พยายามติดต่อเพื่อส่งข่าว แต่เธอไม่ยอมรับสาย วีกิจเป็นห่วงเธอมาก ตัดสินใจไปหาที่บ้าน
“ทำไมตาไม่ยอมรับสายเพื่อนๆ ล่ะครับ ทุกคนเป็นห่วงคุณมากนะครับ”
“ตารู้ว่าทุกคนหวังดี ทุกคนเตือนตาแล้ว แต่ตาไม่ดีเอง ตาไม่มีหน้าไปพูดกับเขาหรอกค่ะ”
มุตตาน้ำตาคลอ รู้สึกผิดและละอายแก่ใจเหลือเกิน วีกิจมองเธออย่างห่วงใย เห็นรอยช้ำที่หน้าและตามตัวเธอ เขาอึ้งไปเล็กน้อยแต่ไม่กล้าถาม เดาว่าน่าจะเป็นฝีมือนพนภา เขาขบกรามแน่น สงสารเธอจับใจ มุตตาหลบตา โกหกว่าเป็นอุบัติเหตุลื่นล้มเอง วีกิจถอนใจเบาๆ บอกเธอให้กลับไปทำงาน เพราะนพนภาเลิกไปที่กระทรวงแล้ว
มุตตาลังเล วีกิจมองเธออย่างเห็นใจ พยายามพูดเตือนสติ
“เราหนีไปไม่ได้ตลอดหรอกฮะ แล้วก็ไม่มีวันหนีมันพ้นด้วย มีอยู่ทางเดียว คือต้องเผชิญหน้ากับมัน”
มุตตายังไม่พร้อมจะกลับไปทำงาน บอกวีกิจว่าอยากเจอเจนภพให้เร็วที่สุด เพราะมีเรื่องสำคัญต้องบอกเขา วีกิจลำบากใจ แต่คิดว่าจะลองช่วยเธอสักครั้งเพราะสงสาร บอกว่าจะหาทางนัดเจนภพให้
วีกิจส่งข่าวเรื่องมุตตาให้เจนภพคืนนั้นเอง เจนภพแปลกใจเพราะไม่คิดว่ามุตตาจะไว้ใจวีกิจมากขนาดนี้ วีกิจมองหน้าอาหนุ่มนิ่ง ตัดสินใจพูดเรื่องมุตตา ไม่ได้หวังจะช่วยให้เพื่อนสมหวัง แต่อย่างน้อยก็เพื่อเตือนสติอาของเขาให้เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง...แบบที่ลูกผู้ชายพึงกระทำ
“อาภพฮะ สงสารตาให้มากๆ หน่อยนะฮะ ตาไม่ใช่คนเข้มแข็ง ตาเปราะบางเกินไปด้วยซ้ำ แล้วสิ่งที่ตาเจอมันรุนแรงเกินไป ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวในเมืองใหญ่ ถ้าต้องสูญเสียทุกอย่าง ผมกลัวว่าตาจะทนไม่ได้”
“ฉันจะจัดการให้ดีที่สุดแล้วกัน”
“ยังไงฮะ โดยให้ตาเป็นเมียน้อยคอยบำเรอความสุขอาภพตลอดไปหรือฮะ”
“แล้วจะทำไมล่ะ หรือว่าแกเสียดายที่จะไม่ได้รับเดน”
“ผู้หญิงบางคนมีค่าเกินกว่าจะเป็นของเหลือเดนฮะ อีกอย่างเขาว่า ศาลา นารี วีถี คงคา เป็นของกลาง ไม่มีใครเป็นเจ้าของได้ตลอดไป ไม่ใช่หรือฮะ”
เจนภพอึ้ง ไม่คิดว่าวีกิจจะกล้าพูดกับเขาตรงๆ เรื่องมุตตา วีกิจเปิดเมนูเล่นการบันทึกเสียงในมือถือให้เจนภพ บอกว่าเป็นข้อความที่มุตตาฝากมาให้
“ผอ. คะ เราต้องเจอกัน ตามีเรื่องมากมายต้องบอก ผอ. พรุ่งนี้ตาจะไปรอที่กองตั้งแต่หกโมงเช้า เจอกันนะคะ”
เจนภพนิ่งฟังเสียงมุตตา ยิ้มเศร้าๆ ถอนใจยาว...
ooooooo
เจนภพตื่นแต่เช้าไปเจอมุตตาตามนัด นพนภาถามอย่างจับผิดเพราะผิดวิสัย เจนภพแกล้งทำรำคาญ โกหกหน้าตายว่าติดเคลียร์งานตอนเช้า นพนภาเชื่อ สั่งให้นายชม คนขับรถตามประกบเหมือนเดิม เจนภพสุดเซ็ง แต่หน้ายังนิ่ง คิดแผนในใจ...
เจนภพมาถึงหน้ากระทรวงราวๆ หกโมงสิบนาที มุตตามองไปที่รถเขาอย่างยินดี กำลังจะลงจากแท็กซี่ เห็นนักรบ เลอลักษณ์ และฉกรรจ์ยืนอยู่ที่หน้าตึก เปลี่ยนใจอ้อมไปลงข้างหลังตึกแทน
เจนภพวางแผนให้นายชมออกไปซื้อของให้ สักครู่หนึ่งประตูห้องค่อยๆ เปิดออกอีกครั้ง เจนภพตื่นเต้น นพนภาก้าวเข้ามายื่นแฟ้มในมือให้ บอกว่าเขารีบร้อนจนลืม เจนภพใจหายวาบ พยายามพูดให้นพนภากลับ
ออกไป แต่ไม่สำเร็จ เธอมองหน้าสามีนิ่งเหมือนจะจับผิด เจนภพยิ้มเครียดๆ อยากเตือนมุตตาให้รู้ตัว แอบเดินไปแง้มประตูทิ้งไว้ นพนภามองไปที่โต๊ะมุตตา สีหน้าเหม่อๆ
“บางทีฉันก็อยากให้นังนั่นกลับมา กลับมาพูดจากันตรงนี้ พูดกันต่อหน้าคุณ”
“เขาคงไม่กลับมาแล้วล่ะนภา เรื่องมันจบไปแล้ว”
“แน่ใจหรือภพ”
มุตตาก้าวเข้ามาที่หน้าประตูพอดี เสียงของเจนภพลอดออกมา
“ผมแน่ใจ ต่อให้เด็กนั่นกลับมา ผมก็ไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรอีกทั้งนั้น”
เจนภพพูดหนักแน่น นพนภายังไม่เชื่อ ส่วน
มุตตายืนตะลึง หน้าซีดราวแผ่นกระดาษ
“จะให้ผมมีเยื่อใยอะไร ก็แค่เด็กใจแตกที่ผ่านเข้ามาเหมือนคนก่อนๆน่ะแหละ”
“แต่มันบอกว่าคุณรักมันแทบตาย บอกว่าคุณจะหย่ากับฉัน มาแต่งงานกับมัน”
“ไปฟังอะไรเด็กนั่น...เราอยู่ด้วยกันมานาน คุณก็รู้ว่าผู้ชายมันก็ต้องมีแวบบ้าง เรื่องธรรมดา ยิ่งเด็ก
มุตตานี่ มันยั่วผมเหลือเกิน ผมก็แค่ตอบสนองให้ มันก็แค่เซ็กซ์ ไม่มีเรื่องรักเรื่องใคร่อะไรทั้งสิ้น คุณก็รู้ว่าเงินทองผมไม่เคยกระเด็น บางทีค่ากินค่าม่านรูด เด็กมันจ่ายเองด้วยซ้ำ”
นพนภายิ้มสมใจ มุตตารู้สึกเหมือนโลกถล่ม ตัวสั่นแทบยืนไม่อยู่ต้องเอามือยันผนังไว้ เจนภพไม่รู้เรื่อง มุ่งหน้าโกหกเมีย กล่อมให้กลับออกไปก่อนที่มุตตาจะมา
“เด็กนั่นไม่มีความหมายอะไร ผมรักคุณคนเดียว ผมบอกคุณเป็นล้านครั้งแล้วว่าคุณเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม คุณคือทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเมีย เป็นแม่ของลูก เป็นกำลังใจ เป็นแรงหนุนให้ผมมีวันนี้ คุณคือชีวิต คือลมหายใจของผม”
เจนภพก้มลงจูบเล้าโลมเพื่อความสมจริง นพนภาหลับตาพริ้มมีความสุขที่ได้ยินคำรักจากสามี มุตตายืนมองจากช่องประตูที่แง้มอยู่ ใจกระตุกวูบ ตัวชา เธอหมุนตัวกลับไปช้าๆ น้ำตาไหลอย่างสุดกลั้น ตัดสินใจไม่บอกเจนภพเรื่องท้อง ทุกสิ่งทุกอย่างควรจะจบเสียที...
ooooooo
ภาพที่เห็นและคำพูดของเจนภพทำร้ายจิตใจมุตตาอย่างแสนสาหัส เหมือนโลกอันสวยงามของเธอแตกสลายไปในพริบตา เธอเดินเหม่อมาตามทางด้านหลังตึก มองผ่านรัชนก ปริม และเลอลักษณ์ ที่ตกใจเมื่อเห็นเธอ มุตตาเดินผ่านไปเงียบๆ สายตาว่างเปล่า คล้ายไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไร
วีกิจจอดรถใกล้กับประตูทางเข้ากระทรวง เห็นมุตตายืนอยู่ที่เดิมที่เขาเคยเห็นเธอครั้งแรก เขาตะโกนเรียก เธอหันมามองนัยน์ตาเศร้า แววตาเหมือนอยากบอกอะไรหลายอย่าง ทั้งขอบคุณ ขอโทษ และอำลา เขาชะงัก รู้สึกแปลก จะลงจากรถไปหา แต่ก็ช้าเกินไป เธอขึ้นรถ แท็กซี่ไปแล้ว
เวลาเดียวกันนั้น เจนภพยังคอยมุตตาอยู่ที่ห้องอย่างใจจดใจจ่อ แต่รอแล้วรอเล่า มุตตาก็ไม่มา เขาเริ่มเครียด นึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาตงิดๆ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น...
มุตตากลับถึงบ้านอย่างร่างไร้วิญญาณ เจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจจนเหลือจะกล่าว เธอนึกถึงคำพูดและการกระทำของเจนภพที่เคยมอบให้เธอตลอดเวลาที่คบหากัน สลับกับภาพเขากับนพนภาในวันนี้ พลอดรักกันอย่างดูดดื่มในห้อง นึกสมน้ำหน้าตัวเองที่เขลานัก คำรักและสัมผัส ของเขาที่เธอเคยหลงใหลนั้น...มันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ!
มุตตาเอามือลูบที่หน้าท้องตัวเองเบาๆ หันหน้าไปที่กระจก ต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก เธอควรจะจัดการอย่างไรกับลูกในท้องดี? พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหน้าโฆษณาในนิตยสารบันเทิงที่เปิดทิ้งไว้
“มีปัญหาเรื่องประจำเดือน เราช่วยคุณได้”
มุตตามองเงาตัวเองในกระจก แววตาลังเล สับสน หรือว่าเธอจะลองดู...
คืนถัดมา มุตตาตัดสินใจไปคลินิกตามโฆษณาในนิตยสาร เธอเดินตัวลีบผ่านย่านแออัดในซอยแคบๆ เต็มไปด้วยป้ายโฆษณาสีสันแสบตามาจนถึงด้านหน้าคลินิก ที่เป็นแค่ผนังกระจกติดฟิล์มขนาดใหญ่ ไม่มีชื่อ มีป้ายบอกรับปรึกษาปัญหาประจำเดือนและตรวจเลือด ผู้คนผ่านไปมามองเธอแล้วซุบซิบกัน มุตตาเดินเข้าไปอย่างกลัวๆ เจอกับพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ
“ประจำเดือนไม่มานานหรือยังคะ”
“เดือนเดียวค่ะ”
“ดีแล้วค่ะที่รีบมา เชิญนั่งรอก่อนนะคะ”
มุตตานั่งรอ สีหน้าหวาดหวั่น มองไปรอบๆ เห็นคนไข้หญิงหลายคนนั่งรออยู่ ประตูบานหนึ่งเปิดออก หญิงสาวในชุดคนไข้เดินเซซังออกมา เลือดสีแดงเปรอะชุดเป็นวง มีเลือดไหลรินมาตามขา หยดลงพื้นเป็นทาง หญิงสาวชี้มือไปที่หมอกับสามีท่าทางวัยรุ่นที่วิ่งตามมา
“แก...แกฆ่าลูกฉัน!”
หญิงสาวทรุดฮวบตรงหน้ามุตตา ยื่นมือมาเกาะขา จนเลือดเปื้อนชุดของมุตตา หมอและพยาบาลรีบมาดึงตัวไว้ ปลอบมุตตาว่าไม่มีอะไร เป็นเรื่องปกติ มุตตา ตะลึงหน้าซีด ลุกพรวดวิ่งออกไป...
ภาพหญิงสาวในชุดเปื้อนเลือด แววตาเจ็บปวดของเธอยังตามหลอกหลอนมุตตาถึงที่บ้าน รอยเลือดที่ชุดยังคงอยู่ไม่จางหายไป มุตตาร้องไห้ สับสน ไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี ได้แต่สะอึกสะอื้นใต้ฝักบัวในห้องน้ำอย่างอัดอั้น
มุตตาเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมยังเปียกชื้น นั่งลงบนเตียงเก็บข้าวของที่เจนภพให้มาทั้งดอกลิลลี่ที่แห้งกลายเป็นสีน้ำตาลแล้ว เชือกผูกผม น้ำหอม นิยายโรแมนซ์ และชุดแต่งงานที่เธอแอบไปซื้อมา ใส่ลงในกล่องกระดาษใบใหญ่เก็บไว้ที่ตู้เสื้อผ้า เปิดลิ้นชักหยิบของขวัญและภาพถ่ายของเพื่อนๆที่กระทรวงขึ้นมาดูทีละชิ้น หยิบภาพคู่กับวีกิจขึ้นมาดู ตามด้วยดอกไม้คริสตัล ของขวัญจากเขาส่งประกายงดงาม มุตตาแตะมันแผ่วเบา ยิ้มน้อยๆ แววตาลุแก่โทษ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มุตตาเห็นชื่อคนโทร.มาแล้วกดรับ น้ำตาคลอ
“พ่อจ๋า”
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมหมู่นี้พ่อติดต่อหนูไม่ได้เลย”
“หนูทำมือถือตกน่ะค่ะ เพิ่งจะซื้อเครื่องใหม่”
“แล้วไป พ่อคิดว่าเกิดเรื่องเกิดราวอะไรซะอีก”
มุตตาสะอึก น้ำตาไหลแต่ข่มไว้ไม่ให้สะอื้นออกมา แปลกไม่ทันจับน้ำเสียงแปร่งๆของลูกสาว ถามเรื่องปัญหากับหัวหน้าที่ทำงาน
“มันจบไปแล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“ดีแล้วลูก บางครั้งยอมแพ้ซะ อโหสิกรรมกันให้หมด มันก็ดีกว่าการเอาชนะคะคานนะลูก”
แปลกสอนลูกเสียงอ่อน มุตตาฟังพ่อแล้วใจสงบขึ้นเล็กน้อย
“ทางโลกเขาบอกให้สู้ให้มุ่งเอาชนะใช่ไหมลูก แต่ทางธรรมกลับสอนตรงกันข้าม”
“พ่อจ๋า ตาคิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน”
แปลกบอกว่าให้กลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ มุตตายิ้มเศร้าๆ ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด
ooooooo
มุตตากลับถึงบ้านที่เพชรบูรณ์แต่เช้า เธอยืนดูบ้านที่ตัวเองละทิ้งไปเพื่อชีวิตอิสระ ความรู้สึกละอายถาโถมเข้ามาอีก น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ลมหนาวที่พัดมาช่างหนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ
มุตตาถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้าไปในบ้าน มองดูรอบๆ ทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ดูแปลกตานิดหน่อย เพราะสีสันของเฟอร์นิเจอร์บางส่วนถูกเปลี่ยนใหม่ พิณเดินมาจากครัว มุตตาไหว้แม่
พิณบอกว่ามุนินทร์จะกลับมาจากเมืองนอกในอีกสองสามวันนี้แล้ว มุตตากลับบ้านก็ดี จะได้ช่วยจัดบ้านต้อนรับและเจอพี่สาว มุตตาอึ้ง ฝืนยิ้มน้อยๆ ไม่ให้แม่ผิดสังเกต
“พี่นินเขาคงไม่อยากเจอหนูนักหรอกค่ะ”
“เบื่อน้ำหน้าจริงๆ พูดแต่แบบนี้ พี่น้องอะไรไม่รักกัน ยายนินน่ะ ช่วงหลังๆนี่เขาถามถึงแกตลอดนะยะ”
มุตตาไม่ค่อยเชื่อ พิณเล่าว่ามุนินทร์เบื่อชีวิต
ที่เมืองนอกเต็มที ได้ย้ายกลับมาเพราะบริษัทที่ทำงานอยู่มาเปิดสาขาที่เมืองไทยก็ดี ได้เลื่อนตำแหน่งอีกต่างหาก มุตตาหนักใจที่ต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวฝาแฝดที่หน้าเหมือนเธอจนแยกไม่ออก แต่มีชีวิตที่ดีกว่าเธอราวฟ้ากับเหว
อ่านละคร แรงเงา ตอนที่ 5 วันที่ 5 ต.ค. 55
ละครเรื่อง แรงเงา นำแสดงโดย: เจนี่, เคน ภูภูมิ, ปิ๊ป รวิชญ์, ธัญญ่า ธัญญาเรศละครเรื่อง แรงเงา บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน
ละครเรื่อง แรงเงา บทโทรทัศน์ : วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน
ละครเรื่อง แรงเงา กำกับการแสดง : ชนินทร ประเสริฐประศาสน์
ละครเรื่อง แรงเงา ผลิต : บ. บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด โดย อรุโณชา ภาณุพันธ์
ละครเรื่อง แรงเงา แนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครเรื่อง แรงเงา ออกอากาศวันจันทร์ และอังคาร เวลา 20.30 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง แรงเงา เริ่มออกอากาศตอนแรกในวันจันทร์ที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2555
ที่มา ไทยรัฐ