@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ท่านชายในสายหมอก ตอนอวสาน วันที่ 13 ต.ค. 55

อ่านละคร ท่านชายในสายหมอก ตอนอวสาน วันที่ 13 ต.ค. 55

ลัดลดามองโซว์อย่างลังเล แล้วก็ตัดสินใจ
“ตกลง...แต่เจ้าชายต้องไปกับหม่อมชั้นแค่สองคน พวกสุนัขเฝ้าติดตาม ห้ามไป!!”
ปีเตอร์ ตุ๊ก และแก้วสะดุ้งที่ลัดลดารู้ ลัดลดาหันมา ทั้งสามคนเลยออกมายืน
“ได้..เราจะไปกับเจ้าแค่สองคน” โซว์บอก
ปีเตอร์เป็นห่วง “เจ้าชาย!!”
“ไม่ต้องห่วงเราปีเตอร์”
ลัดลดาผายมือ “เชิญเพคะ”

โซว์เดินออกไป ลัดลดาเดินตาม ปีเตอร์ ตุ๊ก และแก้วมองตามด้วยความเป็นห่วงมาก
“ปล่อยให้เจ้าชายไปกับนังนั่นสองคนมันจะดีเหรอวะ?” ตุ๊กเป็นห่วง
ปีเตอร์ครุ่นคิดแล้วก็ตัดสินใจบางอย่าง เขาหยิบมือถือออกมากดโทรออก
“พระราชา หม่อมชั้นเอง...”



ลัดลดาพาโซว์เข้ามาในห้องแล้วก็ตกใจที่ขิงหายไปจากเก้าอี้ มีแต่เชือกกองอยู่ที่พื้น
“หายไปไหน?!”
โซว์โมโหมาก “เจ้าเอาขิงไปไว้ที่ไหน”
ลัดลดาหน้าตาตื่นเพราะงงมาก ขิงย่องออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังลัดลดา โซว์หันไปเห็นก็ผงะ ลัดลดาเห็นสายตาโซว์จึงหันไป จังหวะที่ลัดลดาจะหันไปมอง ขิงก็พุ่งออกมาแต่ช้ากว่าลัดลดาที่ชักปืนออกมา แล้วก็ล็อคตัวขิงเอาไว้ โซว์ชะงัก
“อย่าทำอะไรขิง!!”
ลัดลดาลนลานมากๆ ทันใดนั้นตำรวจก็บุกเข้ามา ลัดลดาหน้าตาตื่นตกใจ
“ตำรวจ!”
โซว์ตกใจไปด้วย
“หม่อมชั้นบอกเจ้าชายแล้วใช่มั้ยว่าอย่าแจ้งความ!! ไม่งั้นนังขิงตาย!”
โซว์หันไปบอกตำรวจ “เอาปืนลง” ตำรวจละล้าละลัง “เราบอกให้เอาปืนลง!”
ตำรวจค่อยๆเอาปืนลงและมองหยั่งเชิง
“เราขอร้อง อย่าทำอะไรขิง” โซว์บอก
ลัดลดาครุ่นคิด “รถเจ้าชายอยู่ไหน?!! พาหม่อมชั้นไปที่รถ แล้วก็ห้ามให้พวกนี้ตามมา!!”
โซว์ผงะมองลัดลดาที่เอาจริง

โซว์เดินนำ ลัดลดาล็อคแขนพร้อมกับเอาปืนจ่อหลังขิงเดินตามเจ้าชายมาตามทาง ในลานจอดรถไม่มีรถสักคัน ลัดลดามีสีหน้าตาตื่นตระหนกมากๆ เธอหันไปมองตลอดเวลาว่ามีคนตามมาหรือไม่ ขิงก็ครุ่นคิดหาทางหนี แล้วขิงก็แกล้งร้องออกมา
“โอ๊ย!”
โซว์กับลัดลดาหันมาแล้วก็ตกใจ
“ชั้นปวดท้อง” ขิงบอก
“ไม่ต้องมาแกล้ง รีบเดิน!!”
“ชั้นเดินไม่ไหว”
ลัดลดาเสียจังหวะ ขิงใช้หัวกระแทกหัวลัดลดาทันที
ลัดลดาร้อง “โอ๊ย!!”
ลัดลดามึน ขิงรีบแย่งปืนลัดลดา แต่ลัดลดาไม่ยอม โซว์มองอย่างเป็นห่วงมาก
โซว์ตะโกน “ขิง..ระวัง!!”
ลัดลดาไม่ยอม ทั้งคู่แย่งปืนกันอย่างดุเดือด ทันใดนั้นเสียงปัง!! ก็ดังขึ้น โซว์ ลัดลดา และขิงตกใจ

ปีเตอร์ ตุ๊ก และแก้วได้ยินเสียงปืนก็หันมามองหน้ากันหน้าตาตื่น

ลัดลดากับขิงผละออกจากกัน โซว์รีบเข้ามาดู ขิงทรุดลงกับพื้น ที่หน้าอกของขิงเต็มไปด้วยเลือด
โซว์ตกใจ “ขิง!”
ลัดลดาแทบช็อค โซว์รีบเข้ามารับตัวขิงเอาไว้ ปีเตอร์ แก้ว ตุ๊ก กับตำรวจรีบเข้ามา ทุกคนเห็นขิงก็ตกใจ ลัดลดาส่ายหัว
“ไม่..ชั้นไม่ได้ตั้งใจ..ไม่..”
ลัดลดากำลังจะหนี แต่ตำรวจเข้ามาชาร์จจับตัวเธอเอาไว้ โซว์มองขิงราวกับว่าจะขาดใจตาย
“ขิง ขิง !!”
ขิงมองหน้าโซว์แล้วค่อยๆยกมือจะจับตา แต่ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตาของขิงค่อยๆหรี่ลงก่อนจะปิดไป

โซว์ ยายขม ตุ๊ก แก้ว ปีเตอร์ และพัชรียืนรอฟังผลอาการของขิงด้วยความเป็นห่วงอยู่ที่หน้าห้องของขิงในวัง
“ขิง ขิง เธออย่าเป็นอะไรนะ เธอเคยรอดตายมาได้แล้วครั้งนึง ครั้งนี้เธอต้องรอดนะขิง...ขิง” โซว์เป็นห่วง
“คุณขิงอยู่ในความดูแลของแพทย์หลวงแล้ว กระหม่อมว่าก็คงน่าจะคลายความกังวลไปได้บ้างพะยะคะ” ปีเตอร์บอก
“แต่ว่า ...”
“โธ่ ...ขิงของยาย” ยายขมเปรยขึ้น “ทุกอย่างกำลังจะจบด้วยดีแล้ว ทำไมถึงได้มาโชคร้ายแบบนี้นะ”
ยายขมทำท่าเหมือนจะเป็นลมจนแก้วและรุ้งต้องเข้ามาประคอง ตุ๊กยืนเครียด ส่วนปีเตอร์โอบพัชรีเอาไว้ โซว์เห็นภาพยายขมจะเป็นลมก็ยิ่งใจไม่ดีเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถดูแลขิงได้ โซว์มองตามเข้าไปในห้องขิงด้วยความเป็นห่วงอย่างที่สุด

โซว์ยังคงเดินเครียดเป็นหนูติดจั่น ขณะที่ ตุ๊ก รุ้ง แก้ว ยายขม และพัชรีนั่งสัปหงกกันหมด สักพักประตูห้องขิงก็เปิดออกมา หมอเดินออกมาจากห้อง รุ้งเห็นหมอก็ตื่นเต้นรีบสะกิดบอกทุกคน โซว์และทุกคนกรูกันเข้าไปหาหมอทันที
“หมอครับ ขิงเป็นยังไงบ้างครับ” โซว์ถาม
หมอหน้าเครียด “เมื่อกี้คุณขิงหยุดหายใจ ตอนนี้กำลังปั๊มหัวใจอยู่พะยะคะ ไม่ว่าจะยังไงกระหม่อมจะพยายามช่วยคุณขิงให้เต็มที่พะยะคะ”
ทุกคนช็อคมาก
ปีเตอร์เดินเข้ามาหาโซว์ “เจ้าชาย”
โซว์หยุดปีเตอร์ไม่ให้เข้ามาใกล้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินไปที่ประตูห้องขิง น้ำตาของเขาไหลพรากด้วยความเสียใจ
“ขิง...........”

โซว์เปิดประตูห้องขิงเข้ามา ในมือของเขาถือช่อดอกไม้ช่อหนึ่ง โซว์ค่อยๆเดินไปที่เตียงของขิงก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงและวางช่อดอกไม้ไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ขิงที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตา โซว์เห็นขิงลืมตาขึ้นมา
“นี่ผมเข้ามาทำให้ขิงตื่นหรือเปล่า”
ขิงส่ายหน้าและยิ้มให้โซว์ เธอพยายามดันตัวขึ้น โซว์เข้าไปช่วยประคอง โซว์หยิบช่อดอกไม้ที่เตรียมมาส่งให้ ขิงรับดอกไม้จากโซว์
“ขอบคุณค่ะ”
ขิงค่อยๆก้มลงดมดอกไม้
“รู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ชั้นต้องนอนรักษาตัวอยู่ในห้องนี้ กลิ่นของดอกไม้ที่นายเอามาวางไว้ข้างเตียงชั้นทุกวัน ทำให้ชั้นรู้สึกได้เสมอว่ามีนายคอยดูแลอยู่ข้างๆตลอดเวลา และยังคอยเตือนสติชั้นให้รู้ว่าชั้นต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดแล้วผ่านมันไปให้ได้เพื่อจะได้มีโอกาสมาขอบคุณนาย”
ขิงเขยิบไปหอมแก้มโซว์ โซว์ยิ้มแล้วดึงขิงมากอด
“ก็เหมือนกับที่ทุกๆวันผมต้องไปที่หลุมศพเสด็จปู่กับเสด็จย่าเพื่อไปบอกพวกท่านให้รู้ว่า ขิงคือผู้หญิงที่ผมรักและเรากำลังจะแต่งงานกัน แล้วขอให้พวกท่านช่วยดูแลขิง อย่าให้มีอะไรมาพรากเราสองคนจากกันอีก”
ขิงหันมามองโซว์แล้วยิ้ม “ขนาดความตายยังพรากชั้นไปจากนายไม่ได้เลย”
“ตอนหัวใจคุณหยุดเต้น ผมคิดว่าผมจะเสียคุณไปจริงๆ”
ขิงยิ้ม “คนไทยเค้าว่ากันว่า ถ้ายังไม่ถึงที่ตาย ยังไงก็ยังไม่ตาย ..แล้วชั้นก็เคยรอดเพราะโดนยิงมาแล้ว จะรอดมาอีกทีจะเป็นไรไป แล้วที่สำคัญ ถ้าชั้นตายไปซะก่อน ก็คงพลาดที่จะได้แต่งงานกับนาย”
“ผมรักคุณคนเดียวแล้วจะรักไปจนวันตาย ผมสัญญาว่า จากนี้ไปผมจะคอยกอดคุณเอาไว้ และไม่ปล่อยให้คุณจากผมไปไหน ผมจะดูแลคุณตราบเท่าที่ลมหายใจสุดท้ายของผมยังอยู่”
ขิงโผเข้าไปกอดโซว์ด้วยความตื้นตัน สองคนกอดกันแน่นราวกับว่าโลกนี้มีเพียงแค่เขาและเธอ

ยายขมกับตุ๊กดูแก้วกับรุ้งซ้อมร้องและรำลิเกอยู่ พระราชากับพระราชินีเดินเข้ามาเห็น
“กำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ” พระราชาถาม
“มีร้องมีแสดงท่าทางประกอบการร้องด้วย” พระราชินีสงสัย
“พวกอิชั้นกำลังซ้อมการแสดงลิเกเพื่อจะไปเล่นในงานแต่งงานของขิงกับไอ้โซ่ ...” ยายขมบอก
ตุ๊กเซ็ง “แม่ ...”
“อ้อ! งานอภิเษกสมรสของขิงและเจ้าชายโซว์น่ะเพคะ” ยายขมรีบแก้
“หม่อมชั้นเป็นพระเอกลิเกพะยะค่ะ” แก้วว่า
“หม่อมชั้นเป็นนางเอกลิเกเพคะ” รุ้งบอก
พระราชินีพูด “ดูน่าสนใจดีนะ”
“จะลองมาเล่นคู่หม่อมชั้นดูไหมพะยะค่ะ” ตุ๊กลุกขึ้นไปร้องไปรำข้างๆ
พระราชินีกับพระราชางงและขำกับพฤติกรรมของตุ๊ก
ยายขม แก้วและรุ้งเรียกอกมาพร้อมๆ กัน “ไอ้ตุ๊ก/น้าตุ๊ก”
ยายขมไปลากให้ตุ๊กลงมานั่ง
“อะไรล่ะแม่ ชั้นกำลังจะซ้อมลิเกให้กับองค์พระราชินี” ตุ๊กบอก
“ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงละก็ไม่ว่า” ยายขมพูดกับพระราชาและพระราชินี “อิชั้นขอโทษแทนลูกชาย
ด้วยนะเพคะ”
“เราว่าการแสดงที่เรียกว่าลิเกนี้น่าสนใจจริงๆนะ เราอยากให้ชาวนิวแลนด์ได้มีโอกาสได้ชมการแสดงดีๆแบบนี้จากประเทศไทย” พระราชินีพูดกับพระราชา “ พระองค์ว่ายังไงเพคะ”
“เราว่าก็ดีนะ จะว่าไปแล้วภูมิปัญญาของไทยหลายอย่างนั้นช่างน่าสนใจเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงหรือแม้ว่าการแสดงลิเก” พระราชาพูดกับยายขม “เอาอย่างนี้ละกัน หลังเสร็จงานอภิเษกสมรสของเจ้าชายโซว์และขิงแล้ว เราจะขอให้พวกเจ้าอยู่นิวแลนด์ต่ออีกซักหน่อยเพื่อเปิดการแสดงลิเกให้ชาวนิวแลนด์ของเราได้ชมจะได้ไหม”
ยายขม ตุ๊ก แก้ว รุ้ง มองหน้ากันด้วยความดีใจ
“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นพ้นเพคะ” ยายขมบอก
รุ้งดีใจ “เย่ ชั้นจะได้โกอินเตอร์กับเค้าบ้างแล้ว”
“การแสดงลิเกคณะยายขมได้โกอินเตอร์ จะต้องเป็นข่าวใหญ่ดังทั่วโลกแน่ๆ แก้วก็จะดังไปด้วย”
ตุ๊กพูดกับพระราชินี “จะทรงเปลี่ยนใจมาซ้อมกับพวกกระหม่อมก็ยังทันนะเพคะ”
พวกยายขมเรียกอีกครั้ง “ไอ้ตุ๊ก/น้าตุ๊ก”
ตุ๊กยิ้มแหยะ พระราชากับพระราชินียิ้มขำ รุ้งกับแก้วดีใจที่จะดัง ยายขมยิ้มปลาบปลื้มแล้วมองเหม่อออกไป
“ตาจ๊ะ คณะลิเกของเราจะกลับมารุ่งเรืองได้อีกครั้งแล้วนะ”
ยายขมยิ้มอย่างมีความสุข
โซว์พาขิงออกมาเดินชมสวน ปีเตอร์เดินเข้ามาพูด
“พระราชาขอเชิญเจ้าชายและคุณขิงเข้าเฝ้าด่วนพะยะคะ”
โซว์กับขิงมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

โซว์พาขิงมาพบพระราชากับพระราชินี และหัวหน้าชาวบ้านที่รออยู่ ขิงกับโซว์แปลกใจ
“เสด็จพ่อมีอะไรจะให้ลูกกับขิงรับใช้หรอเพคะ” โซว์ถาม
“นี่คือตัวแทนจากสหภาพแรงงาน” พระราชาบอก
ตัวแทนสหภาพแรงงานทำความเคารพโซว์กับขิง
“นี่คือ ขิง พระคู่หมั้นของเจ้าชายโซว์ และเป็นคนที่แนะนำเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง” พระราชาบอกหัวหน้าชาวบ้าน
ตัวแทนสหภาพมองขิงด้วยความตื้นตันจนถึงกับคุกเข่าลงตรงหน้าขิง ขิงตกใจมาก
“จะทำอะไรคะ!!”
โซว์พูดเสียงเบา “ปล่อยเค้าเถอะขิง เค้ากำลังแสดงความขอบคุณเธอ”
ขิงหันไปมองตัวแทนสหภาพอย่างงงๆ
“เพราะคุณแท้ๆ ถึงทำให้ชาวมิดเวส สามารถฟื้นฟูพื้นที่การเกษตรขึ้นมาได้อีกครั้ง ตอนนี้พืชผลที่เราปลูกกำลังเจริญเติบโตงอกงาม แนวคิดที่คุณแนะมา มันได้ผลเกินคาด ผมในฐานะตัวแทนของชาวมิดเวสทุกคน ขอขอบคุณคุณจากใจจริง”
ตัวแทนสหภาพจะหมอบ ขิงรีบย่อตัวลงไปจับไหล่ให้ลุกขึ้นยืน
“อย่าขอบคุณดิฉันเลยค่ะ ดิฉันก็แค่คนส่งสาร ถ้าคุณจะขอบคุณ ต้องขอบคุณพระมหากษัตริย์ของดิฉัน พระเจ้าอยู่หัวของดิฉันท่านทรงคิดริเริ่มแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงนี้ขึ้นมาค่ะ”
ตัวแทนสหภาพพยักหน้าด้วยสีหน้ายินดี พระราชากับพระราชินีหันมายิ้มให้กัน โซว์กับขิงก็หันมายิ้มให้กัน
พระราชาเดินมาตรงหน้าขิง
“ขิง...ไม่เพียงแค่ชาวมิดเวสที่ขอบคุณเจ้า เราและประชาชนทั้งประเทศของเราก็ต้องขอบใจเจ้าเช่นกัน” ขิงอึ้ง “เจ้าทำให้เราได้เรียนรู้ว่าการปกครองประเทศให้เจริญรุ่งเรื่อง ไม่ใช่เอาแต่แก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นภายในประเทศ หากแต่คือการเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา เธอไปเรียนรู้วิธีการนี้มาจากที่ไหน”
“หม่อมชั้นไม่เคยเรียนจากที่ไหนเพคะ หม่อมชั้นใช้ความเป็นประชาชนของหม่อมชั้น จะมีใครเข้าใจจิตใจของประชาชน ดีไปกว่าประชาชนด้วยกันเองจริงมั้ยเพคะ”
พระราชายิ้มอย่างพอใจ ทำให้พระราชินี ขิง และโซว์อดยิ้มออกมาด้วยไม่ได้

รุ้งเดินออกมาที่สวนยามค่ำคืน
“พี่แก้วนะพี่แก้ว มืดค่ำแบบนี้ จะตามออกมาทำไมก็ไม่รู้ ไม่รู้หรือไงว่าการนอนดึกจะทำให้รุ้งกลายร่างเป็นหมีแพนด้าขอบตาคล้ำได้”
เสียงแก้วดังขึ้น “แต่ไม่ว่าน้องรุ้งจะเป็นคนหรือเป็นหมีแพนด้า รุ้งก็เป็นเจ้าหญิงที่เจ้าชายหลงวิก อย่างพี่อยากจะดูแลตลอดไป”
รุ้งหันไปตามเสียงแก้ว ก็เห็นแก้วใส่ชุดลิเกเต็มยศรำออกมาหารุ้ง
“เรานั้นเป็นเจ้าชาย สืบเชื้อสายกษัตริย์
ด้วยหนึ่งใจกับสองพระหัตถ์ จะขอมอบรักเพียงเจ้า (ลง)
ถ้าเจ้าหญิงยังไม่มีใคร ช่วยเก็บเราไว้พิจารณา”
รุ้งมองแก้วเขินๆแต่แอบขำ แก้วรำมาคุกเข่าต่อหน้ารุ้ง
“แต่งงานกับพี่แก้วนะ”
“ถ้าฉันไม่ยอมแต่งละ”
แก้วลุกขึ้น ร้องลิเก “ถ้าไม่ยอม ... พี่ก็จะปล้ำ ... เอย พี่ก็จะปล้ำเจ้าเสียตรงนี้” แก้วเข้าไปกอดรุ้ง
รุ้งผลักแก้วออก “บ้าหรอพี่แก้ว”
“ก็น้องรุ้งใจร้าย ไม่ยอมตอบตกลงแต่งงานกับพี่แก้วนี่”
“ชั้นก็แค่ลองใจพี่ดูเท่านั้นแหละ พี่แก้วรู้มั้ยที่จริงชั้นก็แอบปันใจให้พี่เศษหนึ่งส่วนล้านไปตั้งแต่ที่ชั้นโดนพี่หอมแก้วเมื่อคราวนั้นแล้วล่ะ” รุ้งเขิน “จนตอนนี้จากเศษหนึ่งส่วนล้านกลายเป็นเต็มล้านส่วนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วแบบนี้ชั้นจไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไงล่ะ”
แก้วเข้าไปคุกเข่าและกุมมือรุ้ง “ถ้างั้นแต่งงานกับพี่แก้วนะ”
รุ้งเขิน “อืม”
แก้วเข้ามากอดรุ้งไว้ แต่รุ้งนึกอะไรบางอย่างออกก็ถามออกมา
“ นี่พี่แก้วแอบเอาชุดลิเกของยายขม ยายรู้หรือเปล่า เดี๋ยวก็โดยด่าเปิงกันหรอก”
“ยายขมไม่ว่าหรอก พี่ขอยืมยายมาแล้ว เพราะว่าไหนๆได้มานิวแลนด์ทั้งที พี่ก็เลยบอกยายขมว่าจะถือโอกาสทำเซอร์ไพรส์ขอรุ้งแต่งงานซะหน่อย อย่างน้อยรุ้งจะไม่ได้น้อยหน้าใคร และเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ลูกๆของเราฟังได้ไง”
รุ้งเขินหนัก
“ขอบคุณนะพี่แก้วที่อุตส่าห์ทำเพื่อชั้นขนาดนี้” รุ้งร้องไห้
แก้วตกใจ “อ้าวรุ้ง ร้องไห้ทำไม”
“ก็ชั้นดีใจนี่ มันคือความฝันของชั้นเลยนะที่จะถูกผู้ชายที่เรารักเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน” รุ้งปล่อยโฮ
“หยุดร้องนะ ถ้าไม่หยุดร้องพี่แก้วจะไม่ขอน้องรุ้งแต่งงานแล้วนะ”
รุ้งร้องไห้หนักกว่าเก่า แก้วขำแล้วเข้าไปกอดรุ้งไว้
“พี่แก้วล้อเล่น เอาอย่างนี้ละกัน กลับเมืองไทยเมื่อไหร่ พี่จะให้พ่อกำนันเก่งยกขันหมากมาสู่ขอน้องรุ้งกับยายขมเลยละกัน”
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ ไม่งั้นชั้นจะเผาพริกเผาเกลือแช่งพี่แก้วจริงๆด้วย”
แก้วชูนิ้วเป็นสัญลักษณ์เลิฟ “สัญญาจ๊ะ”
รุ้งหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่ แก้วกอดรุ้งไว้มีความสุขกันเหลือเกิน

พัชรีกำลังเดินถ่ายรูปพระราชวังตอนกลางคืนอยู่
“เธอทำอะไรอยู่น่ะพัชรี” ปีเตอร์เดินเข้ามาถาม
“ถ่ายภาพพระราชวังในช่วงเวลากลางคืนเอาไว้เพื่อเอาไปประกอบตอนเขียน
สกู๊ปเส้นทางรักจนสู่พิธีอภิเษกสมรสอันลือลั่นของเจ้าชายโซว์กับขิงไง เพราะว่าพระราชวังในช่วงเวลากลางคืนก็แสนจะโรแมนติคจนทำให้บางทีเวลาที่พัชรีออกมาเดินเล่นก็เคลิ้มๆว่าตัวเองจะได้เป็นเจ้าหญิงและมีเจ้าชายมาเดินชมสวนชมดาวเคียงข้างกันเหมือนคู่ของเจ้าชายโซว์กับขิง แสนโรแมนตี๊ก โรแมนติค”
ปีเตอร์มายืนข้างๆ แล้วกระซิบข้างหู “แต่ถ้าไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นแค่องค์รักษ์คู่ใจของเจ้าชายได้ไหมล่ะ”
พัชรีเขิน แต่อยากแกล้งปีเตอร์ “ขอคิดดูก่อนได้ไหมอ่ะ”
ปีเตอร์โวยวาย “โถพัชรี จะคิดอะไรอีกล่ะ เราอุตส่าห์ยอมเจ้าชายโซว์จะไม่แต่งงานกับเจ้าตัดหน้าเจ้าชาย ทั้งๆที่ใจเราอยากแต่งงานกับเจ้าแทบแย่ นี่เจ้าชายก็กำลังจะอภิเษกสมรสกับคุณขิง มันก็สมควรจะถึงเวลาของเราบ้าง แล้วเจ้าจะมาขอคิดอะไรอีกล่ะ พัชรีจะทำให้เราเสียใจใช่ไหม พัชรีจะใจร้ายกับองค์รักษ์ผู้แสนดีอย่างเราได้ลงคอใช่ไหม”
พัชรีกระชากปีเตอร์มาจูบปาก ปีเตอร์ตาโตและหยุดพูดทันที
“หยุดพูดซะที เยอะจริงๆเลย ที่บอกว่าขอคิดดูก่อนก็แค่แกล้งเล่น ขอพัชรีทำเล่นตัวแบบนางเอกหนังไม่ได้เลยหรือไง เสียอารมณ์หมดเลย แล้วเมื่อกี้พัชรีพูดถึงแค่เรื่องเดินชมสวนชมดาวอันแสนโรแมนติค ไม่ใช่เรื่องแต่งงานซะหน่อย โววายมั่วนี้ปีเตอร์”
“เค้าขอโต๊ด ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าพัชรีจะมีอารมณ์แบบนี้บ้าง ปกติก็เห็นแมนๆลุยๆ” ปีเตอร์คิดบางอย่างออก “แต่เดี๋ยว เจ้าขอคิดแค่เรื่องเดินชมสวนชมดาวอันโรแมนติค แต่ถ้าเป็นเรื่องแต่งงานหรือเราขอเจ้าแต่งงาน เจ้าจะไม่ขอคิดดูก่อนใช่ไหม”
“เออ”
“อ้าว ทีนี้ไม่ตอบแบบหวานๆหน่อยหรอ”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวมีคนโวยวายจนเสียอารมณ์อีก”
ปีเตอร์กอดพัชรี “เยสสสสสส ถือว่าตอบตกลงแต่งงานกับเราแล้วนะ เสร็จพิธีอภิเษกสมรสของเจ้าชายโซว์กับคุณขิงเมื่อไหร่ จัดงานแต่งงานของเราสองคนต่อเลยนะ”
พัชรีเขิน “อืม แต่มีข้อแม้ว่า ...”
ปีเตอร์ปล่อยพัชรีทันที “ข้อแม้อะไร อย่าบอกนะ ..”
พัชรีเอามือปิดปากปีเตอร์ “อย่าเพิ่งโวยวาย ฟังให้จบก่อน ก็แค่อยากขอว่าถ้าแต่งงานกันแล้วก็ให้พาพัชรีมาเดินชมสวนชมดาวรอบพระราชวังเวลากลางคืนบ้างก็แค่นั้นเอง ได้ไหมล่ะ”
ปีเตอร์ตอบเสียงอู้อี้
“อะไรอ่ะ ขอแค่นี้เอง ไม่เต็มใจตอบหรือไง หรือแค่นี้ทำให้ไม่ได้ เดี๋ยวพัชรีน้อยใจไม่แต่งงานด้วยเลยนะ”
ปีเตอร์รีบกระชากมือพัชรีที่ปิดปากออก
“ปิดปากอยู่แบบนี้ใครจะตอบได้ล่ะ แค่เจ้าขอเราก็ทำให้ได้เสมอและ จะออกมาทุกคืนหรือคืนละหลายๆรอบแต่ถ้าไม่พอใจจะจัดสวนเป็นห้องหอเลยก็ได้นะ”
“เยอะไปและ”
ปีเตอร์ยิ้ม “แต่งงานกับเรานะ”
พัชรีเขิน “โอเคค่ะ”
ปีเตอร์กอดพัชรีไว้
“เราชอบนะเวลาที่เราโวยวายแล้วเจ้าใช้วิธีเมื่อกี้ทำให้เราสงบลง”
“ต่อจากนี้ ไม่ต้องโวยวาย พัชรีก็จะใช้วิธีนี้กำราบท่านอยู่แล้วล่ะ”
ปีเตอร์หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวในกระเป๋าออกมา “เราขอไม่สู้และยอมแพ้ราบคาบตรงนี้เพื่อให้เจ้ารู้ว่าต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องเป็นคนกระชากเรามาจูบเพื่อกำราบเราแล้วเพราะจะเป็นเราที่คว้าเจ้ามาจูบเพื่อบอกว่าเราจะรักเจ้าทุกวันและจะรักตลอดไป”
ปีเตอร์คว้าพัชรีมาจูบ พัชรีเคลิ้มและกระดกขาขึ้นมาข้างหนึ่งแบบนางเอกหนังฝรั่ง
เสียงเคาะประตูห้องโซว์ดังขึ้น โซว์เดินมาเปิดประตูก็เห็นเป็นพระราชินี
“เสด็จแม่”
“แม่เข้าไปคุยได้มั้ย”
“ได้สิกระหม่อม”
โซว์จับแขนแล้วประคองพระราชินีเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตู
“อีกไม่กี่วัน ก็จะถึงวันอภิเษกของลูกแล้ว”
“กระหม่อม”
พระราชินีนั่งบนเก้าอี้ โซว์คุกเข่าบนพื้น
“ซึ่งวันนั้นจะเป็นวันที่ขิงได้ก้าวไปสู่บทบาทใหม่ที่ยิ่งใหญ่ แม่อยากให้ลูกรู้ว่า...การที่สามัญชนคนหนึ่ง..ต้องขึ้นมาเป็นราชินีนั้นยากลำบาก เพราะเค้าต้องเจอกับปัญหาต่างๆมากมาย ต้องเจอกับการเปลี่ยนแปลงที่จะทำให้รู้สึกทดท้อ สิ้นหวัง แต่สิ่งเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ก็คือคนที่อยู่เคียงข้าง” พระราชินีลูบหัวโซว์ “ลูกกับขิงต้องเป็นกำลังใจให้กันและกัน ลูกต้องห้ามมือปล่อยมือขิง แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากแค่ไหน แล้วแม่รับรองว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี”
“กระหม่อม..หม่อมชั้นจะกุมมือขิง ไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด”
พระราชินียิ้มพอใจมากก่อนจะดึงโซว์มากอดแน่น

หลายวันต่อมา พระราชากับพระราชินี ยืนอยู่ตรงหน้าขิงกับโซว์ในชุดเต็มยศ
“หลังจากพิธีอภิเษกผ่านพ้นไป บัดนี้ลูกทั้งสองก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย” พระราชาพูด ขิงกับโซว์จับมือแล้วหันมายิ้มให้กัน “ลูกทำให้พ่อภูมิใจมาก และพ่อคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว ที่พ่อจะสละราชบัลลังค์”
โซว์กับขิงตกใจสุดๆ
“ทำไมล่ะเสด็จพ่อ??!”
“ลูกและขิงได้พิสูจน์ทุกอย่างให้พ่อกับแม่เห็นแล้วว่าลูกคู่ควรกับบัลลังค์แห่งนี้” พระราชายิ้ม “ลูกทำให้พ่อเห็นว่าลูกโตเป็นผู้ใหญ่ มีความพร้อมที่จะครองบัลลังค์นี้ได้ และพ่อก็มั่นใจว่าเจ้าจะเป็นพระราชาที่ดี ที่รักประชาชนของเจ้า มากกว่าชีวิตของเจ้าเอง”
โซว์กับขิงจับมือและหันมายิ้มให้กัน
“เมื่อก่อนพ่อคิดว่าฐานันดรเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด จนกระทั่งได้เห็นความรักของลูกกับขิง มันทำให้พ่อรู้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับคนเรา หาใช่ยศฐาบรรดาศักดิ์ แท้จริงแล้ว รักแท้ต่างหากที่ขับเคลื่อนให้ชีวิตเราเดินหน้าไปด้วยความสุข”
โซว์คุกเข่าลงตรงหน้าพระราชาแล้วพูด
“หม่อมชั้นจะถวายงานรับใช้ประชาชน และจะทำให้ประเทศนิวแลนด์มีแต่ความสงบสุข ผู้คนจะมีแต่ความรักให้แก่กัน”
พระราชาพึงพอใจ เขาถอดมงกุฎบนหัวออกมาแล้วสวมให้โซว์ โซว์ลุกขึ้นยืน พระราชินีถอดมงกุฎออกมาแล้วหันมาทางขิง ขิงอึ้งๆ
“ส่วนเจ้าก็ต้องเป็นพระราชินีองค์ใหม่ของนิวแลนด์”
“หม่อมชั้นจะทำได้ใช่มั้ยเพคะ” ขิงอึ้ง
“เรามั่นใจว่าเจ้าทำได้ เพราะเคยมีหญิงสามัญชนอย่างเจ้าได้เป็นพระราชินีมาแล้ว”
ขิงกับโซว์มองหน้ากันไม่เข้าใจแล้วก็หันไปมองพระราชินีที่ยิ้ม พระราชาหันไปโอบพระราชินีเอาไว้ ทำให้โซว์กับขิงรู้ได้ในทันที
“สามัญชนคนนั้น คนที่เสด็จพ่อพูดถึง ก็คือเสด็จแม่??”
พระราชินีพยักหน้า โซว์กับขิงตกใจอีกหน
“เพราะเหตุนี้พระองค์ถึงเข้าใจหม่อมชั้นเป็นอย่างดี” ขิงเพิ่งเข้าใจ
“และคอยให้กำลังใจลูกกับขิงมาโดยตลอด” โซว์พูดต่อ
พระราชินียิ้มอ่อนโยน “ตั้งแต่วันแรกที่แม่เห็นขิง แม่เหมือนได้เห็นตัวแม่เอง และแม่ก็มั่นใจในทันทีว่าขิงจะสามารถเป็นพระราชินีแห่งนิวแลนด์ และทำให้ประชาชนชาวนิวแลนด์ยอมรับได้ในที่สุด”
ขิงกับโซว์มองหน้ากันด้วยความตื้นตัน
“ทีนี้ก็มั่นใจได้แล้วนะขิง” พระราชินีบอก
“เพคะ..หม่อมชั้นสัญญาว่าหม่อมชั้นจะเป็นราชินีที่ดีอย่างพระองค์ให้ได้”
ขิงคุกเข่าลงให้พระราชินีสวมมงกุฎ แล้วก็ลุกขึ้นยืน โซว์กับขิงหันหน้ามายิ้มให้กัน

หลายวันต่อมา โซว์กับขิงยืนอยู่ด้วยกันในชุดเต็มยศ สีหน้ามีความสุขกันทั้งคู่ มองออกไปเห็นประเทศนิวแลนด์ที่สวยงาม
“สิ่งที่เราดีใจที่สุดในวันนี้ ไม่ใช่การที่เราได้เป็นพระราชาของนิวแลนด์”
พูดจบโซว์ก็จับไหล่ขิงให้หันหน้ามา
“แต่คือการที่มีเธอ คนที่ชั้นรัก ยืนอยู่เคียงข้าง”
“ชั้นเองก็ดีใจ และมีความสุขที่สุดที่จะได้เดินไปพร้อมๆกับนาย ถ้านายล้ม ชั้นจะคอยประคอง ถ้านายทุกข์ ชั้นจะช่วยแบ่งปันความทุกข์นั้น ถ้านายเสียใจ ชั้นจะคอยปลอบใจ ไม่ทิ้งนายไปไหนอีกแล้ว เจ้าชายของชั้น” ขิงบอก
โซว์ยิ้มกว้าง แล้วก็หอมหน้าผากขิง ขิงหลับตาอย่างมีความสุข โซว์ผละออกมามองหน้าขิง ทั้งสองยิ้มให้กัน
“เจ้าหญิงของชั้น เธอจะเป็นหัวใจของชั้นตลอดไป”
“ชั้นก็รักนายเจ้าชายของชั้น”
สองคนกอดกันอย่างมีความสุขที่สุด ตราบเท่าที่ความรักยังอยู่คู่โลกใบนี้ เขาและเธอก็จะยังคงรักกันตลอดไป

อวสาน

อ่านละคร ท่านชายในสายหมอก ตอนอวสาน วันที่ 13 ต.ค. 55

ท่านชายในสายหมอกนำแสดงโดย: หลุยส์, พั้นช์ วรกาญจน์, ลิฟท์ สุพจน์, ซานิ, ปาล์ม ณัฐดนัย
ท่านชายในสายหมอกอำนวยการผลิตโดย: บริษัท ทีวีธันเดอร์ จำกัด
ท่านชายในสายหมอก บทประพันธ์ โดย วรรณึก
ท่านชายในสายหมอก บทโทรทัศน์ โดย ปณธี-ภควดี
ท่านชายในสายหมอก กำกับการแสดง โดย ศุภฌา ครุฑนาค
ท่านชายในสายหมอกออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.30 น. ทาง ช่อง 3
ท่านชายในสายหมอก เริ่มออกอากาศตอนแรกวันพุธที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2555
ติตามชมละครเรื่องท่านชายในสายหมอก ได้ทางสถานีโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manager