อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 9/2 วันที่ 30 มิ.ย. 57
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้แม่สวดมนต์อยู่...อีกนานกว่าจะเสร็จ..เดี๋ยวเรา..” จุ้มจิ้มพูด อาร์ตมองด้วยสายตาตัดพ้อ “...เอ่อ..เดี๋ยวจุ้มบอกแม่ให้เอง”อาร์ตพยักหน้า จุ้มจิ้มละล้าละลังเพราะจะเข้าบ้านก็ยังเสียดายเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน ไอ้ครั้นจะยืนต่อก็กลัวอาร์ตจะคิดว่าให้ท่า อาร์ตก็มีอารมณ์ไม่ต่างกัน
ในที่สุด จุ้มจิ้มก็ทนไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“เอ่อ...งั้น...จุ้มเข้าบ้านก่อนนะ”
อาร์ตหน้าสลดมีลักษณะยังไม่อยากให้ไปแต่ไม่กล้าเอ่ย “เอ่อ...”
จุ้มจิ้มแอบเงี่ยหูรอคำกล่าวจากอาร์ต
จุ้มจิ้มชักอารมณ์เสียเพราะรอไม่ไหวแล้ว
“ไปแล้วนะ...” จุ้มจิ้มหันหลังจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ตัดใจไม่ลงเลยหันมาอีกครั้ง “ไปนะ...” อาร์ตยังอ้ำอึ้ง จุ้มจิ้มชักกระตุก “ไปจริงๆแล้วนะ”
จุ้มจิ้มงอนจึงสะบัดหน้าเดินเข้าบ้าน
อาร์ตเพิ่งจะสมองแล่นเลยร้องเรียก
“ดะเดี๋ยวจุ้ม”
จุ้มจิ้มแอบยิ้มสมใจก่อนจะหันกลับมาช้าๆ ในหน้าแบ๊วๆอย่างนางเอก
จุ้มจิ้มพยายามจะทำหน้าไม่ยิ้มแต่ก็ซ่อนไม่ค่อยอยู่ “มีอะไรเหรออาร์ต”
อาร์ตอึกอักในช่วงแรกแต่แล้วก็กลั้นใจพูดรวดเดียวจบในช่วงหลัง “คือ...คือ..แบบว่า..เอ่อ...คืออาร์ตกำลังจะหาข้อมูลทำคอลัมน์ใหม่อ่ะ...พรุ่งนี้จะไปสวนสนุก...ไปด้วยกันมั้...”
จุ้มจิ้มตอบเร็วก่อนอาร์ตจะถามจบซะอีก “ไป!”
อาร์ตยิ้มกว้างปากฉีกถึงหู ตาหยีปิดสนิท
“งั้นพรุ่งนี้9โมง อาร์ตมารับนะ”
จุ้มจิ้มยิ้มหวานจ๋อยแล้วพยักหน้ารับอย่างเต็มใจมาก อาร์ตเตรียมสตาร์ทรถ
“อาร์ต”
อาร์ตหันมามองจุ้มจิ้ม
จุ้มจิ้มเขินมากจึงพูดไปหลบตาไป “เอ่อ...ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ”
อาร์ตตะลึง อึ้งนิ่งราวกับโลกหยุดหมุน ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยจึงได้แต่พยักหน้ารัวๆ เพราะปลื้มจนพูดไม่ออก เพราะหญิงสั่งให้โทรหาตอนถึงบ้านแบบนี้นี่มันแฟนกันชัดๆ
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป จุ้มจิ้มก็นั่งถือหวีค้างแล้วยิ้มอยู่คนเดียว จุ้มจิ้มหันไปเห็นตัวเองในกระจกนั่งยิ้มคนเดียวแล้วก็ถึงกับสะดุ้งดูท่าจะอาการหนักแล้วสิเรา
จุ้มจิ้มวางหวีลงแล้วหันไปทางโต๊ะร้อยลูกปัดแล้วก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จุ้มจิ้มเดินไปที่โต๊ะร้อยลูกปัด เธอนั่งลงมองลูกปัดบนโต๊ะ จุ้มจิ้มเห็นลูกปัดหลากสีวางอยู่บนโต๊ะ
จุ้มจิ้มยิ้มสมใจ เธอเริ่มต้นร้อยสร้อยเทอคอยซ์อย่างตั้งใจมาก เวลาผ่านไป จุ้มจิ้มค่อยๆหยิบเทอคอยซ์อย่างทะนุถนอม ดวงตาของเธอเป็นประกายตอนเอียงคอมองสร้อยที่ค่อยๆเป็นรูปร่าง จุ้มจิ้มมีสีหน้าเขินอายตอนร้อยไปคิดถึงคนที่จะให้ไป
มือถือของจุ้มจิ้มดัง “กริ๊งง”
จุ้มจิ้มรีบหยิบโทรศัพท์มาดู หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อ"อาร์ต"
จุ้มจิ้มยิ้มกว้าง เธอรีบเอาโทรศัพท์แนบหู
จุ้มจิ้มพูดเสียงหวาน “ฮัลโหล”
แสงดาวส่องสกาวอยู่เต็มท้องฟ้า
พอลกับลูกจันนั่งดูดาวกันอยู่ที่ริมน้ำ ลูกจันหลับตา สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างชื่นใจ
“เฮ้อ....สงบดีจังเลยนะ” ลูกจันโพล่งออกมา
พอลเหลือบมองลูกจันอย่างงงๆ ว่าอารมณ์ไหนวะ
“บางทีฉันก็คิดว่า...อยากมีชีวิตสงบแบบนี้ตลอดไป” ลูกจันบอก
พอลหันขวับมาทางลูกจันพร้อมยิ้มดีใจ
“จริงเหรอ??...แกไม่ได้ชอบใช้ชีวิตในเมืองเหรอ”
ลูกจันตอบเสียงหนักแน่น “เปล่า..ฉันชอบแบบนี้มากกว่า”
พอลยิ้มกว้างกว่าเดิมเพราะเข้าทางเขามาก
ลูกจันพูดต่อ “แต่ต้องหลังจากที่ฉันมั่นใจ ว่าเซเลบได้เป็นที่1แน่นอนแล้ว”
พอลหุบยิ้มกะทันหันด้วยความผิดหวัง
“ตอนนี้เซเลบก็เป็นที่1อยู่แล้วนี่” พอลบอก
“ใช่...แต่ฉันจะประมาทไม่ได้..เพราะใครๆก็รอจะโค่นที่1ของฉัน...” แววตาลูกจันแค้นวูบขึ้นมา “โดยเฉพาะไลม์!”
พอลมองลูกจันอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแต่จริงจัง
“ลูกจัน..ไม่มีใครเป็นที่1ได้ตลอดไปหรอกนะ..ถ้ายึดติดกับความเป็นที่ 1..แกก็คงต้องเหนื่อยกับการต่อสู้ไปตลอดชีวิต”
ลูกจันอึ้ง
พอลพูดต่อ “มันคุ้มเหรอลูกจัน..กับการทิ้งความสุขทั้งชีวิต...เพียงเพื่อคำว่า "ที่1"
ลูกจันอึ้งมองหน้าพอลนิ่ง แล้วมีแววตาสับสน คำพูดของพอลกำลังสั่นคลอนความเชื่อเดิมของลูกจัน
ทันใดนั้นเอง ดาวก็ตกวูบลงมาแย่งซีน ลูกจันมีสีหน้าตื่นเต้นจนลืมเรื่องที่คุยกับพอลไปชั่วคราว
“ว๊ายย...ดาวตก...อธิษฐานสิแก..เร็วๆ”
ลูกจันทำหน้าซึ้งก่อนจะหันไปทางดาวตก แล้วหลับตาอธิษฐานอย่างตั้งใจมาก พอลขมวดคิ้วแล้วจ้องไปที่ดาวตกอย่างสงสัยตะหงิดๆ
เสียงเครื่องบินตกโครม!! ตามด้วยเสียงระเบิดตูม!!!
พอลกับลูกจันสะดุ้งแล้วหันมามองหน้ากัน
“เอ่อ...คงไม่ใช่ดาวตกแล้วล่ะ” พอลว่า
เสียงชาวบ้านดังเซ็งแซ่และโกลาหล “เครื่องบินตกๆ...ไปช่วยกันหน่อยพวกเรา”
ลูกจันจ๋อย
มินตรากับปีโป้ยืนหน้าจ๋อยในสภาพเสื้อผ้ามอมแมมเป็นลูกหมาตกโคลนทั้งคู่ รถของปีโป้ตกอยู่ข้างทาง
มินตราหันมองปีโป้ด้วยความโมโห “ก็แค่เครื่องบินตก...จะตกใจอะไรหนักหนา..นี่ถ้าโดดลงไม่ทัน..ฉันไม่แย่เหรอ”
ปีโป้ชักของขึ้นเหมือนกัน “ฉันไม่ได้ตกใจเครื่องบินตก...แต่ตกใจที่อยู่ๆเธอก็กระโดดมากอดฉันตะหาก”
มินตราชักจ๋อย “ก็..เสียงระเบิดมันดังอ่ะ”
ปีโป้ค้อนขวับ “แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้...รถเนี่ยคงไปต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
มินตราหลบตาปีโป้และไม่กล้าเถียง ชาวบ้านคนหนึ่งขับรถกระบะเก่าๆผ่านมา ปีโป้กับมินตรารีบถลาไปโบกให้รถจอด
“พี่สาวจ๋า...รถพวกเราเกิดอุบัติเหตุ...ขออาศัยติดรถไปถนนใหญ่หน่อยได้มั้ยจ๊ะ” ปีโป้พูด
มินตราพูดกับปีโป้ “อ้าว....แล้วบ้านลูกจันล่ะ”
ปีโป้เหวี่ยงใส่ “โอ๊ยย...ดึกดื่นป่านนี้จะไปหาบ้านลูกจันที่ไหน๊...เอาไว้วันหลังค่อยมาหาใหม่แล้วกัน”
มินตราไม่พอใจ “ก็ได้”
ชาวบ้านคนนั้นค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ
“เอ่อ...ขอโทษนะ...ตะกี้ได้ยินว่ากำลังหาบ้านหนูลูกจันรึเปล่า”
“ใช่จ้ะ” ปีโป้ตอบ
“ฉันกำลังจะไปบ้านหนูลูกจันพอดี...ไปด้วยกันก็ได้จ้ะ”
มินตรากับปีโป้หันมามองหน้ากันด้วยความดีใจในความส้มหล่น แล้วทั้งคู่ก็ตีมือกัน
“เยส”
ลูกจันจ้องมองด้วยสายตารู้ทัน ส่วนมินตราจ้องด้วยสายตาหมั่นไส้
ปีโป้จ้องมองด้วยสายตาสงสัย ส่วนพอลจ้องด้วยสายตางงๆ
ยายแจ่มกระแอม “อะแฮ่ม...จะจ้องกันอีกนานมั้ย”
ลูกจันกำลังยืนจ้องกับมินตรา ส่วนปีโป้กำลังจ้องลูกจันและมินตรา ในขณะที่พอลกำลังจ้องทั้งลูกจัน มินตราและปีโป้ ทุกคนรู้สึกตัวว่าจ้องกันนานไปแล้วจึงย้ายสายตากลับมาหายายแจ่ม
ยายแจ่มพูดขึ้น “สรุปว่า...หนู 2 คนมาหาข้อมูลทำงาน..แต่เกิดอุบัติเหตุแถวนี้พอดี?”
ลูกจันเบะปากแล้วทำหน้ารู้ทันใส่มินตรากับปีโป้ “บังเอิญจังนะ!!”
มินตรากับปีโป้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
แม่จันทร์กับเด็กรับใช้เดินมา “ก้อย..เดี๋ยวพาคุณๆไปที่ห้องนะ”
มินตรากับปีโป้หันมองไปรอบบ้านก็เห็นว่าบ้านหลังใหญ่ดูเวิ้งว้างชอบกล มินตราและปีโป้หันมาสบตากันด้วยแววตา"กลัวผี" ที่เปล่งประกายชัดอยู่ในแววตาทั้งคู่
“เอ่อ...หนู 2 คนนอนห้องเดียวกันได้ค่ะ” มินตราบอก
“โฮ้ย...บ้านหลังใหญ่...ห้องเยอะแยะจะมานอนเบียดกันทำม้าย” ยายแจ่มว่า
“เอ่อ....มะมะไม่เป็นไรค่ะ...นอนเบียดกัน..อุ่นดี”
“งั้นก็ตามใจ...” ยายแจ่มพูดกับเด็กรับใช้ “ก้อย..งั้นเดี๋ยวเปิดห้องใหญ่ให้คุณๆ นะ”
เด็กรับใช้พยักหน้ารับคำสั่ง
ลูกจันพูด “ดึกแล้ว..ยายกับแม่ไปพักผ่อนเถอะจ้ะ...เดี๋ยวทางนี้หนูดูแลเอง”
“งั้นก็ตามสบายนะจ๊ะ..เพื่อนลูกจันก็คนกันเองอยู่แล้ว”
แม่จันทร์กับยายแจ่มยิ้มให้มินตรากับปีโป้อย่างใจดีก่อนเดินเข้าไปในบ้าน มินตราแอบมองพอลอย่างมีแผนแล้วก็แกล้งทำเป็นยกกระเป๋าเดินทางไม่ไหวเหมือนมันหนักมาก
พอลขยับจะเข้าไปช่วยด้วยความเป็นสุภาพบุรุษแต่ลูกจันคว้าแขนพอลเอาไว้แน่น
ลูกจันใช้ตามองพอลแต่ปากพูดกับเด็กรับใช้ “ก้อย..ยกของไปให้คุณๆที่ห้องเลยจ้ะ”
“ค่ะ”
ก้อยยกกระเป๋าทั้งของมินตราและปีโป้แบบสบายๆ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหนักอย่างที่มินตราทำแอ็คติ้งเลย
มินตราหันมาแอบค้อนลูกจันที่มาขวางทางโจร ก้อยเดินนำปีโป้และมินตราไปที่ห้อง ลูกจันหันมาค้อนพร้อมหยิกแขนพอลด้วยความหมั่นไส้
“ยังไม่เข็ดใช่มั้ย...เรื่องเป็นสุภาพบุรุษเนี่ย”
พอลคลำแขนที่ถูกหยิกป้อยๆ หน้าจ๋อย
มินตราที่อยู่ในห้องพักกำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นสวนกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาบ่งบอกถึงความรวยมากของลูกจัน
มินตราหน้าเครียดแบบทั้งผิดหวังและอิจฉาอยู่ในแววตา ปีโป้กำลังเดินดูเครื่องประดับห้องแต่ละชิ้นซึ่งล้วนเป็นของเก่ามีราคาและมีรสนิยม
“ไหนเธอบอกว่าลูกจันเป็นเด็กบ้านนอกจนๆไง...ดูซิทั้งบ้านทั้งสวนใหญ่ขนาดนี้..จนตรงไหน๊?” ปีโป้ว่า
มินตราขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจคำพูดปีโป้
ปีโป้ยังไม่รู้ตัวจึงใส่ต่อ “แค่เรื่องสวยกับเก่งเราก็สู้ยากแล้ว...นี่ดันรวยอี๊ก.แบบนี้พวกเราก็แพ้ลูกเดียวอะดิ”
มินตราแค้นกว่าเดิม
ปีโป้เหลือบมองมินตราด้วยความเกรงใจ “เอ่อ..มิน..รึว่า..เราจะเปลี่ยนแผนมาทำดีกับลูกจันซะ...เผื่ออีกหน่อยมีปัญหาเรื่องเงินเรื่องทองจะได้หยิบยืมได้มั่ง”
มินตราหันขวับมาหาปีโป้แล้วเหวี่ยงอย่างแรง
“อยากเป็นเพื่อนลูกจันก็เป็นไปคนเดียวเลย..ฉันไม่เป็น!”
ปีโป้ทำหน้าเบื่อหน่ายความเหวี่ยงของมินตรา
มินตราทำหน้าถือไพ่เหนือกว่า “แต่แน่ใจเหรอว่าลูกจันจะยังยอมเป็นเพื่อนกับเธอ..ถ้ารู้ว่า..เมื่อปีที่แล้ว"ใคร"เป็นคนขโมยเครื่องประดับของนางแบบปกพิเศษไป..จนทำให้ลูกจันต้องชดใช้ตั้งหลายแสน”
ปีโป้หน้าซีดเผือดที่มินตราหลุดเรื่องขโมยออกมา
ปีโป้กลับลำกะทันหัน “บ๊า...ฉันล้อเล่นนนน...ใครจะไปยอมเป็นเพื่อนลูกจัน...ไม่เอ๊า..คนละสายพันธุ์เข้ากันไม่ได้”
มินตราแสยะยิ้มเย้ย
“แล้วจะเอาไงต่อล่ะ...บอกตรงๆนะ..ฉันถอดใจเลยเนี่ย..นางพร้อมซะขนาดนี้...เราจะทำอะไรนางได้??”
“ฉันไม่เชื่อว่าลูกจันจะพร้อมไปหมดทุกอย่าง...คนเรามันต้องมีจุดอ่อนอะไรซักอย่างในชีวิตสิ...เราต้องหามันให้เจอ!”
มินตราเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม เปลวไฟในห้องกำลังลุกโชนเหมือนไฟริษยาในใจของมินตรา
ที่คอนโดมีเนียมของพีท พีทนั่งสมาธิหลับตาพริ้มอยู่บนวีลแชร์
เสียงซีดีพระเทศน์ดังอยู่ในห้อง “....ความโกรธ เกลียด อิจฉา อาฆาต ก็เหมือนกับเปลวไฟ...มีแต่จะเผาไหม้ให้หัวใจเราเป็นทุกข์...ไฟอื่นเรายังใช้น้ำดับได้...แต่ไฟที่ใจ...ต้องใช้ใจดับอย่างเดียว” เสียงระฆังและดนตรีเหง่งหง่างสงบร่มเย็นมาก
พีทขมวดคิ้วน้อยๆ หายใจแรงขึ้นแต่ยังหลับตานั่งสมาธิอยู่เหมือนพีทกำลังพยายามดับไฟในใจของตัวเองอยู่
มินตรากำลังส่งสายตาเว้าวอนไปที่พอล
“นะคะ...ขอมินติดรถไปหาข้อมูลด้วยคนนะคะพีท...นะคะๆ”
พอลมีท่าทางอึดอัดใจ เขาเหลือบตาดูอารมณ์ของลูกจัน “เอ่อ....”
ลูกจันทำหน้านิ่งเย็นยะเยือกจนน่าขนหัวลุก พอลหนาวกับสีหน้าลูกจันจึงไม่กล้าตอบรับคำขอของมินตรา
“เอ่อ...คือ...ลองถามลูกจันดูดีกว่าครับว่า...สะดวกมั้ย?”
มินตราแอบทำหน้าไม่พอใจที่พอลไม่รับปากแต่ก็ฝืนหันไปออดอ้อนลูกจันต่อ
“ขอฉันไปด้วยนะลูกจัน...ฉันอยากหาข้อมูลไปลงคอลัมน์ปักษ์หน้า..นะลูกจันนะๆๆ” มินตราอ้อนวอน
ลูกจันเหลือบมองมินตราด้วยหางตาก่อนตอบเสียงเย็นชา
“ตามใจ”
มินตรายิ้มสมใจ
“งั้นก็รีบไปกันเถอะ...สายแล้วจะร้อน” ปีโป้พูดกับมินตรา “ฉันขอรออยู่ที่นี่นะมิน..รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเนื้อเหมือนจะไม่สบาย”
“โอเคจ้ะ..นอนพักเยอะๆนะปีโป้”
มินตรากับปีโป้แอบสบตาและยิ้มให้กันอย่างมีแผน
ปีโป้สอดส่ายสายตาไปทั่วบ้าน ปีโป้กำลังเดินไปทั่วบ้านเพื่อหาร่องรอยจุดอ่อนของลูกจันแต่แล้วก็ผิดหวัง
ปีโป้รำพึง “ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรเลย”
ปีโป้กำลังจะหมุนตัวกลับแต่แล้วก็ชะงักเมื่อตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง สิ่งที่ปีโป้เห็นคือห้องลูกจันปีโป้ยิ้มมุมมาก หน้าตาเจ้าเล่ห์
อาร์ตกำลังเหลือบมองจุ้มจิ้มอย่างสมใจ จุ้มจิ้มกำลังเกาะแขนอาร์ตแน่นเนื้อตัวสั่นด้วยความกลัวในขณะอยู่บนเครื่องเล่น อาร์ตแอบสูดกลิ่นหอมจากเส้นผมจุ้มจิ้ม จุ้มจิ้มเงยหน้ามองอาร์ตเพราะหวาดกลัวเครื่องเล่นจนน้ำตาคลอเบ้า อาร์ตก้มหน้าลงมองจุ้มจิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้จุ้มจิ้ม
“ไม่ต้องกลัวนะ..อาร์ตจะดูแลจุ้มเอง..” อาร์ตทำหน้าเจ้าเล่ห์ “กอดอาร์ตไว้เลยก็ได้จ้ะ”
จุ้มจิ้มทำหน้าซึ้งใจในความเท่ของอาร์ต เธอค่อยๆกอดอาร์ตแล้วซบลงกับอกอาร์ตอย่างเขินอาย อาร์ตลูบหัวจุ้มจิ้มเบาๆ ด้วยมาดเหมือนพระเอกที่กำลังปกป้องนางเอก อาร์ตกระตุกยิ้มมุมปากอย่างงามสง่าพร้อมค่อยๆระเบิดเสียงหัวเราะออกมาราวกับแม่ทัพใหญ่ที่เพิ่งจะตีเมืองขึ้นได้สำเร็จ
“หึๆๆ....ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะเพลิดเพลินใจของจุ้มจิ้มดังแทรกเสียงหัวเราะของอาร์ตขึ้นมา
อาร์ตกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงก่อนจะหันไปตามเสียงหัวเราะของจุ้มจิ้ม อาร์ตเห็นจุ้มจิ้มกำลังชะโงกหน้ามองไปรอบๆตัวอย่างตื่นเต้น แถมยังหัวเราะคิกคักร่าเริง
อาร์ตมองจุ้มจิ้มอึ้งๆ “อ้าว..ไม่กอด...เอ๊ย..ไม่เกาะแขนเหรอ?”
จุ้มจิ้มมองอาร์ตงงๆ “เกาะทำไม?”
อาร์ตงงกว่าที่อาการจุ้มจิ้มไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ “อ้าว..ก็..ก็เผื่อกลัว”
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 9/2 วันที่ 30 มิ.ย. 57
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ แนว:โรแมนติก-คอมเมดีละคร รักนี้เจ้จัดให้บทประพันธ์โดย จากเค้าโครงเรื่องของ อิสย่าห์-พิมพิสุธญ์
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ บทโทรทัศน์โดย จอมยุทธ เคน-นายนุกูล
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ กำกับการแสดงโดย เสกวสุ, สิปปกร ภควัชร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ผลิตโดย บริษัท พุด-เดิ้น จำกัด โดยผู้จัด : ปาจรีย์ ณ นคร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ออกอากาศ ทุกวันศุกร์–อาทิตย์ เวลา 20.15 น. เริ่ม 15 มิถุนายน 2557
ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ