อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 21/2 วันที่ 6 มิ.ย. 57
"อีพวกบ้า!! หายตัวเร็วอย่างกะนินจา ไม่อยู่ช่วยกันเลยเว้ย" แตงโมโมโหเตะล้อรถตัวเองแล้วก็เจ็บข้อเท้าเอง "โอ้ย" แตงโมทรุดลงนั่งกุมข้อเท้าเพราะเจ็บมาก "โอ้ย! เจ็บๆ"เท้าใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาหยุดยืน
เสียงกนกรัตน์ดังขึ้น "เจ็บมากมั้ย?”
แตงโมเงยหน้าขึ้นมองอย่างมึนๆ? งงๆ?
แตงโมแปลกใจ "นังเคท?”
กนกรัตน์ยืนมองยิ้มๆ
แตงโมยังไม่รู้ชะตากรรม "นังบ้า!! ตาบอด หูหนวกรึไง? ก็นั่งร้องเจ็บๆอยู่ขนาดนี้ ยังจะมาถาม"
แตงโมตกใจ เธอจะร้องแต่ก็โดนบีบยังกะคีมเหล็กจนพูดไม่ออก
"ก็ปากดีอย่างนี้ไงล่ะ…อ่อ…ไม่ใช่ปากดีสินะ ต้องบอกว่าปากพาซวยมากกว่า" กนกรัตน์ว่า
แตงโมตกใจ
"อยู่ดีๆไม่ชอบ?" กนกรัตน์ยิ้ม "ฉันถามแกหน่อยเถอะที่แกบอกว่าจะเอา ‘หน้าเก่า’ ของฉันมาเตือนความจำให้น่ะ…หมายความว่ายังไง?”
กนกรัตน์ปล่อยมือให้แตงโมพูด
แตงโมชักจะกลัว "เปล่า..เปล่านะ"
กนกรัตน์บีบคอหมับ "จะบอกรึไม่บอก"
แตงโมไปแค่กๆ ตาเหลือกแล้วทำท่าบอกว่ายอมบอกแล้ว กนกรัตน์จึงปล่อยมือออก
"แค่กๆๆ…ฉัน…ฉันล้อเล่น"
กนกรัตน์ตลาดแว้ด "ล้อเล่นอะไร?”
แตงโมสะดุ้งเฮือก "ก็ล้อว่าจะเอารูปเก่าๆตอน…ตอนเธอยังไม่…เอ่อ…ยังไม่ทำหน้ากับหมอโก้"
กนกรัตน์สะดุ้งก่อนจะตวาดแว้ด "แกมีรูปเหรอ?”
แตงโมรีบบอก "ไม่ๆๆๆ…ไม่มี…แต่…หมอโก้น่าจะมี"
กนกรัตน์อึ้งไปก่อนจะโกรธ จึงบีบคอแตงโมหมับ "แกๆๆ…ทำไมพวกแกต้องมายุ่งกับฉันด้วยทำไมๆๆ"
กนกรัตน์เขย่าด้วยความโมโหและลืมตัว เธอผลักแตงโมหัวโขกรถดังโป๊ก แตงโมร้องโอ๊ย ชนิดที่ทั้งมึน ทั้งกลัวมาก กนกรัตน์ยังโกรธจนตัวสั่นโดยไม่ได้สนใจแตงโม เธอคิดแต่ว่าจะทำยังไงดี? แตงโมได้โอกาสก็รีบลุกวิ่งหนีไป
กนกรัตน์ได้สติก็หันมองขวับ "นังโม!" กนกรัตน์ตะโกนตามหลัง "จะไปไหน?”
แตงโมตกใจจึงรีบวิ่งขาลากหนีไปสุดชีวิต กนกรัตน์วิ่งตาม
แตงโมวิ่งขากะเผลกหนีกนกรัตน์มาที่ถนนใหญ่ กนกรัตน์วิ่งตามมาตะโกนเรียก
"กลับมา!จะหนีไปไหน??”
แตงโมกัดฟันวิ่ง ปากก็พูด "อีโง่!! อยู่ให้โง่สิ"
แตงโมวิ่งไป หันหลังมองกนกรัตน์ไป ทำให้ไม่ทันเห็นรถที่วิ่งมาบนถนนใหญ่อย่างรวดเร็ว
กนกรัตน์เห็นรถวิ่งมาก็ตกใจจึงตะโกนลั่น "แตงโม!!”
แตงโมนึกว่ากนกรัตน์เรียกเพื่อไล่ล่าก็รีบวิ่งพรวดข้ามถนนใหญ่ รถชนโครมจนแตงโมกระเด็นตัวลอยละลิ่วหล่นตุบไปไกล กนกรัตน์ตะลึง
แตงโมกระตุก คนขับรีบวิ่งมาดูแล้วก็โวยวายด้วยความตื่นเต้นว่าอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงวิ่งตัดหน้า โดยเขามองไม่เห็น กนกรัตน์รีบซ่อนอยู่ในมุมมืดแบบยังตกใจต่อสิ่งที่เห็น แตงโมสะดุ้งเฮือกแล้วก็หมดลม กนกรัตน์ตาโตอย่างตกตะลึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคิดในใจว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน
ปานตะวันถวายดอกไม้พระ พระสวดให้พรทุกคนจบก็เดินออก นาคินทร์เดินเข้ามามอง
สาวิตรีดีใจ "พี่คิน!!! จะไปทำงานเหรอคะ?เดี๋ยวค่ะ…มาใส่บาตรด้วยกันก่อนค่ะ" สาวิตรีดึงมายืนใกล้ๆปานตะวัน
ใบตองทำตาวิบวับ "ทำบุญร่วมกัน ชาติหน้าจะได้มาเจอกันอีกไงคะ..คิกๆ"
ปานตะวันกับนาคินทร์ทำหน้าไม่ถูก
"นี่!!เอาแค่ชาตินี้ก่อนก็ได้พี่ใบตอง ใส่บาตรด้วยกัน" นารถนรินทร์ยิ้ม "ชาตินี้จะได้คู่กัน"
นารถนรินทร์กับใบตองหัวเราะคิกคัก ปานตะวันกับนาคินทร์ยิ่งทำหน้าไม่ถูก
สาวิตรีเคลียร์ "ฟังนะคะ…ได้เกิดมาเป็นคนเนี่ยก็ถือว่าเราเคยทำบุญมามาก และก็โชคดีมากที่เรายังมีโอกาสทำบุญต่อไปอีก ไม่เหมือนสัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีโอกาสได้สร้างบุญสร้างกุศลอีกแล้วเพราะฉะนั้น เราควรหมั่นสร้างบุญสร้างกุศลให้มากๆนะคะ"
นารถนรินทร์กับใบตองพูดพร้อมกัน "ส๊าธุ!!”
สาวิตรีตีแขนเพียะๆ "พวกนี้นี่!!”
นารถนรินทร์กับใบตองพูด "อ่ะ บาปนะคะ…บาปกรรม"
ปานตะวันกับนาคินทร์เผลอยิ้ม ทั้งสองหันมามองและเหล่ใส่กัน
"พระมาแล้ว" สาวิตรีบอก พระเดินมา "นิมนต์เจ้าค่ะ"
ทั้งหมดเริ่มใส่บาตรด้วยกัน ปานตะวันกับนาคินทร์บังเอิญหยิบของชิ้นเดียวกันทำให้มือแตะกัน กองเชียร์หัวเราะคิกคัก ทุกคนใส่บาตรเสร็จ สาวิตรีพนมมืออธิษฐานอยู่นาน
"คุณแม่อธิษฐานอะไรคะ…นานจัง" นารถนรินทร์ถาม
"ก็อธิษฐานขอพรให้ลูกนารถของแม่เป็นพิเศษน่ะสิคะ ใกล้จะถึงวันงานแต่งงานของลูกแล้ว แม่ก็ขอพรให้ลูกหาย ขอให้มีปาฏิหาริย์ให้ลูกของแม่ลุกขึ้นเดินได้"
นารถนรินทร์อมยิ้มแล้วก็แอบมองปานตะวันที่อมยิ้มเช่นกัน
นารถนรินทร์กอดแม่ "ขอบคุณค่ะคุณแม่ นารถเชื่อว่าปาฏิหาริย์มีจริงค่ะ" นารถนรินทร์มองปานตะวัน "พี่ตะวันว่าจริงมั้ยคะ?”
ปานตะวันยิ้มแฉ่ง "จริงค่ะ ปาฏิหาริย์ต้องมีจริงค่ะ"
ทุกคนชื่นมื่น แต่นาคินทร์กลับหน้าจ๋อยไป
ปานตะวันวางถาด ฯลฯ จากการใส่บาตรลงแล้วหันขวับมาป๊ะนาคินทร์จังๆ ก็ตกใจมาก
"คุณนาคินทร์!!”
"ลั้นลาน่าดูนะ อารมณ์ดีเกินเหตุรึเปล่า" นาคินทร์ว่า
"จะหาเรื่องอะไรก็เข้าเรื่องเลยเถอะค่ะ"
นาคินทร์เข้าเรื่อง "ท่าทางคุณจะดีใจมากถ้ายัยนารถจะเดินได้"
"อ้าว? แล้วคุณไม่ดีใจเหรอคะ? คุณไม่อยากให้น้องสาวคุณเดินได้เหรอคะ"
นาคินทร์อึ้งแล้วก็ทำเสียงพาลทันที "อยากจะออกไปจากที่นี่จนตัวสั่นสินะ"
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ใครจะอยากอยู่" ปานตะวันบอก
ปานตะวันจะเดินออก นาคินทร์คว้าตัวไว้ "เดี๋ยว!!”
ปานตะวันจ้องหน้า "จะหาเรื่องอะไรอีกคะ?”
นาคินทร์พูดไม่ออก เขาได้แต่จ้องหน้า "ผม…"
ทั้งสองจ้องหน้ากัน ปานตะวันรอฟัง นาคินทร์จ้องตาอยากจะพูดก็พูดไม่ออก ทันใดนั้นใบตองก็โผล่มา
"คุณตะวันขา.." ใบตองเห็นเค้าจ้องตากันอยู่ก็ตกใจ "แม่เจ้า!!”
ทั้งสองเด้งดึ๋งออกจากกันทันที
ใบตองเสียงดังลั่น "ไม่ค่ะ !!ไม่เห็นค่ะ!!เชิญตามสบายค่ะ"
ทั้งสองรีบเดินออกจากกันไปคนละทาง
ใบตองมองตามด้วยความเจ็บใจและเสียดาย "โธ่เว๊ย!! น่าจะย่องมาเงียบๆ อดดูเลยอ่ะ" ใบตองนึกแล้วยิ้ม "ใส่บาตรด้วยกันปุ๊บ กลับมาปิ๊งกันทันตาเห็นเลยอ่ะ…เร็วยิ่งกว่า 4G คริๆๆ"
จามจุรี มอลลี่ และลูกกอล์ฟรุมอ่านนสพ. ที่พาดหัวข่าว “ซิ่งขยี้ไฮโซดับสยอง”
จามจุรีวางนสพ.ลง "เฮ้อ! น่าเวทนา..ยังสาวยังแส้แท้ๆ...คงทำบุญมาน้อย"
มอลลี่ไม่สนใจ เธอจกปาท้องโก๋ใส่ปาก "แต่ดันกระดกเหล้าเข้าไปเยอะ!!”
จามจุรีว่ามอลลี่ "บาปกรรม!”
"แหม..ออกจากผับมะซะขนาดนั้น ก็ต้องเมาเละล่ะค่ะ ถึงได้ข้ามถนนไม่ดูตาม้าตาเรือให้ รถมันชนเอาจริงมั้ยไอ้ลูกกอล์ฟ"
"จริง!!”
"เธอ 2 คนนี่!! คนเค้าตายไปแล้วยังจะเม้าท์เค้า ขี้เม้าท์ไม่เว้นคนเป็นคนตาย" จามจุรีชี้หน้าทีละคน "ตกนรก!!ตกนรก!”
มอลลีเม้าท์จามจุรีกับลูกกอล์ฟ "นางก็ด้วยแหละเนาะ…ร่วมวงตล๊อด!" มอลลี่หันไปเห็นประกายเดือนหอบแฟ้มท่วมหัวเดินเป๋ๆเข้ามา "อร้าย!!!คุณน้องเลขาเดือนขาา"
มอลลี่ลากลูกกอล์ฟเข้าประกบประกายเดือนทันที ประกายเดือนงงๆ
"ตายจริงๆ!!คุณน้องเลขาเดือน..อุ๊ปส์!!ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า “คุณนายท่านรองฯ” สิเนอะ??? คุณนายท่านรอง ฯขาาาา…ทำไมถึงทำอย่างนี้คะ" มอลลี่แย่งแฟ้มไปโยนใส่ลูกกอล์ฟทันที "งานแบกหามต้องให้ไอ้ลูกกอล์ฟมันค่ะงานหนักแบบนี้ไม่เหมาะกับคุณนายท่านรองฯ นะค้า"
ปาริฉัตรหอบแฟ้มท้วมหัวเข้ามาเหมือนกันเป๊ะแต่ไม่มีใครสนใจ
"ไปค่ะ…คุณนายท่านรองขา" มอลลี่ลากประกายเดือนออกไป "ไปนั่งพักผ่อนค่ะ…รับอะไรยามเช้าดีคะ? กาแฟ? น้ำส้ม? รึน้ำเต้าหู้? ปาท่องโก๋"
มอลลี่ทิ้งให้ปาริฉัตรยืนนิ่ง มองตาม ในสภาพแฟ้มท่วมหัว มอลลี่เดินกลับเข้ามา
มอลลี่ยิ้มหวาน "คุณน้องเลขาฉัตร" มอลลี่ทำหน้าจิก "แบกหามไป ก่อนละกันนะคะ!!ได้เป็น “คุณนายท่านประธานฯ” เมื่อไหร่แล้วคุณพี่จะมาช่วย" มอลลี่หัวเราะใส่แบบสมน้ำหน้า "คริๆๆ"
ปาริฉัตรยืนหน้าโกรธ ตัวสั่นอยู่คนเดียว
นัครินทร์นอนเล่นบนโซฟาชิลด์ๆ ประกายเดือนพรวดพราดเข้ามา
ประกายเดือนเสียงดังลั่น "ท่านรองฯ"
นัครินทร์แทบตกโซฟา "เฮ่ย…ตกใจหมดเลย"
ประกายเดือนปรี่เข้ามาลุยทันที "ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่า ห้ามพูดห้ามบอกอะไรใครทั้งนั้น"
นัครินทร์งงจึงขึ้นเสียงสูง "พูดอะไร? บอกอะไร?”
ประกายเดือนทุบทันที "ก็เรื่องที่เราจดทะเบียนกันน่ะสิ!!”
"เดี๋ยวๆๆ…ผมไม่ได้บอก!! ผมไม่ได้บอกอะไรใครเลย"
"แล้วทำไมยัยสมรศรีถึงเรียฉันว่า “คุณนายท่านร่องฯ” ?
"จะไปรู้เรอะ?" นัครินทร์นึกได้ "อ๋อ ก็วันนั้นมั้ง วันที่คุณเหวี่ยงผม แล้วผมง้อคุณที่หน้าห้องอ่ะ"
ภาพเหตุการณ์ในอดีตย้อนมา นัครินทร์พูด “แต่งงานกับผมน่ะฮะ” ขาเม้าท์กรี๊ดกร๊าด
นัครินทร์กอดประกายเดือนแน่น ผู้คนปรบมือเกรียวราว
ประกายเดือน Get "เออ…จริงด้วยอ่ะ"
"ไง??เอะอะๆ ก็เหวี่ยง" นัครินทร์ทำท่าน้อยใจ "โดนทุกทีเลยไอ้นัค!!”
ประกายเดือนมองนัครินทร์จ๋อยๆ "ก็ใครจะไปรู้ล่ะ"
นัครินทร์ชี้แก้มตัวเอง "ขอโทษก่อน"
ประกายเดือนค้อนๆ นัครินทร์ยังชี้อยู่แล้วเอียงแก้มให้ ประกายเดือนอมยิ้มก่อนจะจุ๊บ ทันใดนั้น จามจุรีก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
"ท่านรองฯ คะ" จามจุรีช็อค "คุณพระช่วย!!”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 21/2 วันที่ 6 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57 ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ