อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 23 วันที่ 8 มิ.ย. 57
ปาริฉัตรหันมาเห็นเป็นประกายเดือนก็ค้อนขวับแล้วหันไปทาลิปสติกไปพูดไป "เข้าส้วมดีๆ ไม่ชอบ ชอบจะโดนตบให้ฉี่ราด""ฉันไม่ได้มาเข้าส้วมย่ะ ฉันมาตามเอกสารของท่านรองฯ ที่ให้ท่านประธานเซ็นต์เมื่อเช้าเธอยังไม่ได้ส่งคืนฉัน" ประกายเดือนบอก
ปาริฉัตร หยิบกุญแจตู้มาโยนให้ "ไปเปิดตู้เอาเอง ฉันต้องเข้าประชุมกับ" ปาริฉัตรพูดใส่หน้า "ท่านประธาน!”
ประกายเดือนเซ็งก่อนจะมองปากปาริฉัตรขำๆ "ไม่ทาปากแดงแล้วเหรอ?”
ปาริฉัตร ว่า "ยุ่งอะไรด้วย?”
ปาริฉัตรมองงงๆ
"ทาสีแดงแล้วเหมือน" ประกายเดือนพูดใส่หน้า "อีกาคาบพริก"
ประกายเดือนพูดจบก็วิ่งจู๊ดออกไป ปล่อยให้ปาริฉัตรโกรธกรี๊ดตามหลัง
"อึ๊ย!! อี..อี..อีบ้าาา!!! จำไว้เลยนังเดือนดับ"
ปาริฉัตรค้อนขวับแล้วหันมาบรรจงทาลิปสติกต่อจนเสร็จ เธอยิ้มเอียงไปมาชื่นชมความงามของตัวเองในกระจก พอจะเดินออกก็ผงะเพราะป๊ะหน้ากับ ‘กนกรัตน์’ แบบแทบจะชนกัน ปาริฉัตรตกใจก่อนจะยิ้มเยาะใส่ กนกรัตน์ตาวาวแล้วยิ้มมุมปาก
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าจากมุมดาดฟ้าบริษัท KTK ปาริฉัตรเดินเชิดๆ นำกนกรัตน์เข้ามายืนคุยกัน
ปาริฉัตรทำหน้าตาเหนือมาก "มีธุระอะไรไม่ทราบคะ..คุณกนกรัตน์?" ปาริฉัตรหันมามองเยาะ "จะคุยอะไรก็รีบคุย ฉันให้เวลาแค่ 5 นาที" ปาริฉัตรยิ้มเย้ย "ฉันมีประชุมกับ" ปาริฉัตรเน้น "ท่านประธาน!”
กนกรัตน์ตาวาว "แป๊บเดียวค่ะ..รับรอง ไม่นาน!!”
ปาริฉัตรมองหน้าเชิ่ดๆ คล้ายจะพูดว่ามีอะไรว่ามา
กนกรัตน์ชูภาพจากปริ้นเตอร์ขึ้นมา "ฝีมือคุณใช่มั้ย?”
ปาริฉัตร มองภาพแล้วทำเป็นตะปบปิดตาตัวเองอย่างหวาดกลัว แต่เป็นอารมณ์กวนตีนสุดๆ "อร้าย!! รูปใครน่ะ?! น่ากลัว!! ผีหลอก!”
พูดยังไม่ทันขาดคำ กนกรัตน์ก็เข้าตะปบบคอเสื้อกระชากปาริฉัตรดันไปกระแทกระเบียงดาดฟ้าทันที
กนกรัตน์ตะคอกลั่น "อย่ามาแอ๊ป!!! ตอบมา!" กนกรัตน์เสียงดังลั่น "ฝีมือแกใช่มั้ย? แกไปเอามาจากไหน"
ปาริฉัตร สวน "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก? ทำไมจะต้องโมโหขนาดนี้?? นี่มันรูปแกรึไง?”
กนกรัตน์ถึงกับอึ้งแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
ปาริฉัตร ผลักมือออก กนกรัตน์กระเด็นออกแต่ยังอึ้งอยู่ "ใช่!! ฝีมือฉันเอง!! ฉันมันคนกล้าทำก็กล้ารับ!! ไม่เหมือนคนอย่างแก" ปาริฉัตรเยาะ "ไม่ยอมรับความจริง กล้าทำไม่กล้ารับ!”
กนกรัตน์สั่นๆ "แก..แก..แกไปเอามาจากไหน? แกไปเอามาได้ยังไง?”
"เอาอะไร? อ๋อ.." ปาริฉัตรกระชากรูปมาจากมือกนกรัตน์ "รูปแกเนี่ยเหรอ?" ปาริฉัตรยิ้มเยาะ "ก็ไม่เห็นจะยากนี่"
ภาพเหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับมา มิ้ลค์พูด “ชิ!! สวยด้วยแพทย์น่ะสิ!! ทุบหน้ามาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ หมอโก้นี่เก่งมาก”
ปาริฉัตรทวนคำ “หมอโก้??”
กนกรัตน์ตาโตเพราะช็อคสุดขีด "หมอโก้?”
"ใช่!! หมอโก้!!” ปาริฉัตรบอก
"แก .." กนกรัตน์เสียงสั่น "หมอโก้เล่าอะไรให้แกฟัง?”
"คงจะเล่าหรอก!" ปาริฉัตรยักไหล่ "แล้วฉันก็ไม่ถามให้โง่ด้วย คนฉลาดๆ อย่างฉันมันลึกล้ำกว่านั้น"
ภาพในอดีตย้อนกลับมา รองเท้าบู้ทก้าวเข้าคลีนิคหมอโก้ แล้วรื้อค้นเอกสาร สุดท้ายรูป Before ของกนกรัตน์ก็ร่วงหล่นลงพื้น มือปริศนานั้นหยิบขึ้นมา
ปาริฉัตรเล่า "ก็แค่แอบเข้าไปในคลีนิค / ค้นหาหลักฐาน / สุดท้าย..ฉันก็ได้มา"
กนกรัตน์ทั้งช็อคทั้งโกรธ
กนกรัตน์กระชากรูปคืนมา "เอามา!" กนกรัตน์กระชากคอปาริฉัตรผลักกลับไปหลังชนระเบียงอีกที "แกทำอย่างนี้ทำไม?? แกมายุ่งกับชีวิตฉันทำไม๊?”
ปาริฉัตรสวนอย่างไม่กลัว "ก็แกอยากมายุ่งกับท่านประธานของฉันทำไม?? ฉันรักของฉันมาตั้งนาน ฉันรอของฉันมาตั้งนาน รอจนเมียท่านประธานตาย แต่แกก็ยังเสนอหน้าเข้ามาอีก แกนั่นแหละ มายุ่งกับชีวิตฉันทำไม๊?”
กนกรัตน์ดูถูก "นังเลขาฯ น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะ..ฝันสูงเกินไปรึเปล่า?”
"แล้วน้ำหน้าอย่างแกล่ะ..ไม่ฝันสูงเหรอ..นังหน้าผี?” ปาริฉัตรว่า
กนกรัตน์กรี๊ดแล้วบีบคอปาริฉัตร แล้วสองสาวก็สู้กันฟัดเหวี่ยงกันชุลมุน จนสุดท้ายปาริฉัตรพลาดท่าร่วงหล่นจากระเบียง กนกรัตน์ยืนอึ้งเพราะช็อค
ปานตะวันเดินแบบเร่งรีบโดยในมือถือกระเป๋ากุญแจที่ประกายเดือนลืมไว้มาด้วย ทันใดนั้นร่างของปาริฉัตรก็ลอยระลิ่วร่วงลงมาผ่านหน้าปานตะวันแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนจะกระแทกพื้นดังตุบ ปานตะวันช็อคจนแทบทรุด
ปาริฉัตรนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ปานตะวันได้สติก็รีบปราดไปดูตามสัญชาติญาณพยาบาลก่อนจะร้องเรียกลั่น
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย เรียกรถพยาบาลด้วย เรียกรถพยาบาลเร็ว!!”
ไม่ทันจะมีใครมา กนกรัตน์แอบชะโงกมองลงมาจากสายตาที่ช็อคก็เริ่มเปลี่ยนไป
"แกก็ด้วยแหละนังปานตะวัน!! ถ้าขืนยังไม่เลิกยุ่งกับพี่คิน ก็ไม่มีใครจะช่วยแกได้เหมือนกัน"
ปานตะวันยังประคองปาริฉัตรอยู่โดยยังไม่มีใครมาสักคนเพราะเป็นเวลาดึกมากแล้ว
ปานตะวันตะโกนดังลั่น "ช่วยด้วย!!”
ตำรวจปิดแฟ้มหลังจากคุยกับนาคินทร์เสร็จ นาคินทร์ดูซึมๆ เหนื่อยๆ ผ่านเหตุการณ์มาหลายชั่วโมง
"เวลาขณะเกิดเหตุเป็นเวลาหลังเลิกงาน พนักงานส่วนใหญ่กลับบ้านกันหมดแล้ว ถึงแม้คืนนี้เราสอบปากคำทุกคนที่ยังอยู่ในอาคารนี้ครบ แต่เราคงจะต้องขอเรียกพนักงานเพื่อนร่วมงานบางคนไปให้ปากคำภายหลังเพื่อเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีนะครับ"
"ครับ..ยินดีครับ..ผมหวังว่าจะสรุปคดีได้โดยเร็วนะครับ"
"เราจะทำเต็มที่ครับ เราจะต้องสรุปให้ได้ว่าผู้ตายฆ่าตัวตาย อุบัติเหตุ? หรือว่าเป็นการฆาตกรรม?”
กนกรัตน์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา ตำรวจขอตัวกลับ นาคินทร์ลุกขึ้นเดินออกไปส่งตำรวจที่หน้าประตู นาคินทร์ปิดประตูแล้วยืนพิงอย่างเศร้าสร้อย
กนกรัตน์เดินมาหาด้วยสีหน้าเศร้า "ใจเย็นๆ นะคะพี่คิน"
"คุณฉัตรเป็นคนดี..ทำงานกับพี่มานาน..อายุก็ยังน้อย" นาคินทร์ถอนใจ "ไม่น่าจากไปเร็วอย่างนี้"
กนกรัตน์เผลอ "ก็รนหาที่!”
นาคินทร์มองกนกรัตน์เพราะได้ยินไม่ถนัด
กนกรัตน์ตีหน้าเศร้า "คนเราเมื่อถึงที่ตายก็ต้องตายกันทุกคนล่ะค่ะพี่คิน"
นาคินทร์อึ้ง เขานึกถึงกนกวลีแล้วก็บ่นพึมพำ "ใช่..”
นาคินทร์พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ เบือนหน้าไปมองภาพวาดริมทะเลแล้วก็คิดถึงกนกวลี กนกรัตน์ทำหน้าเฉยไม่สะทกสะท้าน
ปานตะวันยังนั่งเศร้าเพราะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ประกายเดือนสวมกอดปานตะวัน โดยมีนัครินทร์นั่งซึมๆ อยู่ใกล้ๆ
"น่ากลัวจังเลยนะตะวัน" ประกายเดือนว่า
ปานตะวันกอดน้องสาว "ใช่เดือน..ภาพยังติดตาพี่อยู่เลย..น่าสงสารคุณฉัตรจริงๆ"
"เค้าเพิ่งเจอในห้องน้ำ..ยัง..ยังกัดกันอยู่เลย..ไม่อยากจะเชื่อ..ตอนนี้..จะ..จะ.."
ประกายเดือนสะอื้น แล้วสองพี่น้องก็กอดกันร้องไห้
"เห็นมั้ยเดือน ชีวิตคนเรา..ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน เดือนเองก็ต้องระวังนะทำอะไรก็ต้องระวัง อย่าทำอะไรเสี่ยงๆ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา”
ประกายเดือนมองปานตะวัน "ตะวันว่ามันเป็นอุบัติเหตุเหรอ?”
"ก็..ไม่รู้สิ..พี่ไม่ได้รู้จักกับคุณฉัตร ไม่รู้ว่าเค้าจะมีปัญหาอะไรถึงกับต้อง..ต้องคิดสั้นรึเปล่า? เดือนอาจจะรู้ดีกว่าพี่ด้วยซ้ำ แต่ช่างเถอะ คุณฉัตรเค้าจากไปแล้ว เราอธิษฐานให้เค้าไปสู่สุขติจะดีกว่า"
กนกรัตน์เกาะแขนนาคินทร์เดินเข้ามา
"จริงค่ะ คุณตะวันพูดถูก"
ทุกคนหันไปมองปานตะวันมองทั้งสองเกาะแขนกัน
นาคินทร์มองปานตะวันแล้วพูด "ดึกแล้ว..ทำไมยังไม่กลับบ้าน?!”
ปานตะวันมองอึ้งๆ กนกรัตน์หันขวับไปมองนาคินทร์ตาเขียว
ประกายเดือนพูดกับปานตะวัน "เอ่อ..ดึกแล้ว ตะวันอย่ากลับบ้านเลย มันไกล นอนคอนโดฯกับเค้าดีกว่า"
นาคินทร์กับนัครินทร์พูดพร้อมกันเลย "ไม่ได้!! / ไม่ดีฮะ!!”
ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์อึกอัก กนกรัตน์ไม่พอใจ
ประกายเดือนตาโตใส่นัครินทร์ที่แอบทำหน้าตาไม่พอใจ ไม่ยอม
นัครินทร์หาเรื่อง "คือ..งี้ฮะ..คุณเดือนยังเตรียมเอกสารให้ผมค้างอยู่นี่ฮะ"
ประกายเดือน "อะไร..”
นาคินทร์สวน "คุณเดือนไม่ต้องห่วงนะครับ" นาคินทร์พูดกับปานตะวัน "กลับพร้อมผมเลยก็แล้วกัน"
ปานตะวันอึ้ง กนกรัตน์แทบช็อค
นาคินทร์ขับรถมาด้วยสีหน้าที่ยังซึมๆ กนกรัตน์ที่นั่งคู่มาแอบหน้าหงิก ส่วนปานตะวันที่นั่งหลังนั่งเงียบ
กนกรัตน์นึกได้ก็เอื้อมมือมากุมมือนาคินทร์โดยจงใจให้ปานตะวันเห็น "ไหวมั้ยคะพี่คิน ถ้าไม่ไหวให้เคทช่วยขับให้มั้ยคะ?”
นาคินทร์ฝืนยิ้มน้อยๆ "ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณมาก"
พูดจบนาคินทร์ก็เหลือบดูกระจกมองหลัง ปานตะวันรู้สึกมีคนมองก็เหลือบไปมอง สองสายตาปะสานกัน ปานตะวันรีบเบือนหน้าหนี
กนกรัตน์เห็นนาคินทร์มองกระจกก็ไม่พอใจจึงรีบเอนศรีษะซบไหล่ทำสำออย "เคทกลัวจังเลยค่ะพี่คิน คืนนี้อยากให้พี่คินอยู่เป็นเพื่อนจังเลย"
ปานตะวันแอบวูบ
"กลัวอะไรเหรอครับ?”
กนกรัตน์อึ้งนิดนึง "เอ่อ..ก็..แหม..เคทอดนึกถึงคุณฉัตรไม่ได้น่ะค่ะ คนเราเห็นหน้าค่าตากันบ่อยๆ"
"ไม่มีอะไรหรอกนะครับ" นาคินทร์มองข้างทาง "ถึงแล้ว"
นาคินทร์เลี้ยวรถ
นาคินทร์จอดรถเทียบที่หน้าคอนโดมีเนียม
"ดึกมากแล้ว พี่คินขอส่งแค่นี้นะครับ"
กนกรัตน์เหวอ "พี่คิน?”
"วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว กนกพักผ่อนเยอะๆ นะครับ พี่เองก็จะได้รีบกลับบ้านพักผ่อนด้วยเหมือนกัน"
กนกรัตน์อึ้งก่อนจะจำใจ "ค่ะ..ขอให้พี่คินพักผักผ่อนมากๆ นะคะ" กนกรัตน์หันไปพูดหวานกับปานตะวัน "คุณตะวันก็ด้วย" กนกรัตน์ทำน้ำเสียงแอบจิก "หวังว่าจะรีบพักผ่อนนะคะ..ดึกแล้ว!!”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 23 วันที่ 8 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57 ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ