“2 คืน 3 วันจัดกระเป๋าเท่านี้ก็ถือว่าปกติเหมือนที่แกกับฉันเคยจัดนั่นแหละอย่าบอกนะว่าของแกน้อยกว่านี้ไม่เชื่อหรอก”
ลูกจันปะเหลาะใช้พอลยกกระเป๋าลงไปแล้วถามว่าของเขาอยู่ไหนพอเห็นมีแค่เป้เก่าๆกับกระเป๋ากล้องก็ถามว่าแล้วกระเป๋าเสื้อผ้าล่ะพอพอลบอกว่าก็ใบนั้นแหละเธอก็ทำหน้าแปลกใจว่าแค่นี้หรือ? พอลถามว่าจะเอาอะไรไปมากมายลูกจันบอกว่าเห็นไปทีไรไม่เคยเอาไปน้อยกว่าตนเลย
“อื้อหือ...กระเป๋าอย่างกับพวกตากล้องมืออาชีพแน่ะ...เว่อร์ไปไหมคะเจ้”
พอลรำคาญถามว่าตกลงจะคุยกันอยู่ที่บ้านหรือจะไปออกกองลูกจันบอกว่าเดี๋ยวไปคุยต่อบนรถก็ได้แล้วใช้หน้าตาเฉย “แกขึ้นไปเอากระเป๋าอีกใบของฉันลงมาสิจะได้รีบไป” พอลถอนใจเซ็งจนพูดไม่ออก
ooooooo
ระหว่างนั่งรถตู้ไปนั้นจุ้มจิ้มกับอาร์ตก็แย่งกันเอาอกเอาใจลูกจันเขม่นเข่นเขี้ยวกันอยู่นานกว่าจะนั่งกันได้โชคดีที่ระหว่างเดินทางต่างก็หลับคอพับคออ่อนที่โกรธกันก็หลับพิงกันไปตลอดทาง
ลูกจันหันมองแล้วยิ้มพึมพำ “นั่งด้วยกันสักสองสามชั่วโมงเผื่อจะญาติดีกันได้บ้าง” นึกสนุกลุกขึ้นยืนหันไปถ่ายรูปถูกรถเหวี่ยงเซไปนั่งตักพอลพอดีลูกจันร้องว้าย! พอลร้องเฮ้ย!!
“อะไรยะทำหน้าตกใจอย่างกับโดนผู้ชายแต๊ะอั๋ง... อุ๊ย...ดัดจริต” ลูกจันด่าแล้วกลับมานั่งที่เบาะตัวเองแต่การได้สัมผัสและเห็นขาเรียวขาวของลูกจันพอลก็อดหวั่นไหวไม่ได้
เดินทางถึงโรงแรมทุกคนตื่นลุกลงจากรถลูกจันหยิบน้ำหอมออกมาฉีดข้อมือและแตะซอกคอพอลมองอย่างตำหนิเลยถูกลูกจันฉีดใส่เขาร้องลั่นถามว่ามาฉีดใส่ตนทำไม
“อ้าว...ก็เห็นแกมองเลยนึกว่าแกอยากลองใช้น้ำหอมกลิ่นฉันมั่ง”
“ฉันมองเพราะไม่เข้าใจว่าแกจะฉีดน้ำหอมทำไมอุตส่าห์มาถึงทะเลควรดื่มด่ำกับกลิ่นธรรมชาติสิไม่ใช่เอาน้ำหอมมารบกวนธรรมชาติ”
“ก็แกเป็นคนสอนฉันเองว่าเราต้องดูแลตัวเองให้ดูดีตลอดเวลาถ้ารู้สึกว่ากลิ่นน้ำหอมอ่อนลงให้ฉีดใหม่ทันทีแล้ววันนี้เป็นอะไรเนี่ยจู่ๆก็หาว่าน้ำหอมฉันจะไปรบกวนธรรมชาติพูดเหมือนไอ้ตัวเหม็นที่เขาค้อเลย”
“นี่! อย่าเรียกคนอื่นแบบนั้นได้ไหม” พอลชักสีหน้าไม่พอใจลูกจันโวยวายต่อไปตามประสาว่า
“ก็ฉันไม่รู้จักชื่ออีตานั่นนี่รู้แต่ว่าตัวเหม็นมาก... ฉันก็เรียกไอ้ตัวเหม็นแล้วผิดตรงไหนรึว่าแกรู้ล่ะว่าอีตานั่นชื่ออะไร”
พอถูกรุกพอลก็เงียบรู้ตัวว่าเข้าเนื้ออีกแล้วโชคดีที่แซนดี้มาบอกให้ทุกคนมารับกุญแจเข้าห้องพอลเลยตามไปเซ็งๆ
แซนดี้จัดห้องให้ลูกจันนอนกับจุ้มจิ้มแซนดี้กับต๋อยและอุ่นเรือนพีทนอนคนเดียวอาร์ตก๊องกับลุงเติมนอนด้วยกันพอลเสนอว่าให้อาร์ตมานอนกับตนก็ได้จะได้ไม่ต้องเบียดกันสามคนอาร์ตมองขวับอย่างไม่ไว้ใจแต่พอลหวังดีพูดจนอาร์ตต้องรับคำกลัวๆกล้าๆ
แยกย้ายกันเข้าห้องพักแล้วลูกจันจุ้มจิ้มและอาร์ตลงมาที่ชายหาดมีแจกันสูงใส่ร่มกันแดดพอจะออกไปลูกจันร้องเสียงสยองว่าแดดแรงไปไหมจุ้มจิ้มเสนอให้แดดร่มแล้วค่อยไปดูดีไหม?
“ไม่มีอะไรจะเป็นอุปสรรคขวางการทำงานของพี่ได้ไปดูกันเลยเผื่อสถานที่มีปัญหาจะได้หามุมใหม่ทัน”
“พี่ลูกจันรอบคอบจริงๆ” อาร์ตชมเปาะ
“ไม่รอบคอบไม่เก่งไม่เจ๋งพาเซเลบขึ้นอันดับหนึ่งทุกเล่มไม่ได้หรอก...ร่ม!!”
จุ้มจิ้มกับอาร์ตพุ่งไปที่แจกันใส่ร่มทันทียื่นมือไปแย่งกันวุ่นวายโต้เถียงแย่งกันจะกางร่มให้ลูกจันสุดท้ายจุ้มจิ้มให้ลูกจันเลือกเอง
“เลือกอาร์ต” ลูกจันตัดสินเพราะอาร์ตคว้าร่มได้คันใหญ่กว่าจุ้มจิ้มหน้าเจื่อนกว่าจะรู้ว่าลูกจันเลือกอาร์ตเพราะร่มคันใหญ่กว่าก็หน้าเจื่อนที่ถูกอาร์ตเย้ยเสียรังวัดไปแล้ว
ที่ชายหาดอีกมุมหนึ่งพอลใส่แว่นกันแดดมีกล้องคล้องคอเดินมาที่ชายหาดเขาดื่มด่ำกับสายลมแสงแดดและเสียงคลื่นมากยกกล้องถ่ายรูปอย่างหลงใหล
ooooooo
ที่กรุงเทพฯบุรุษพยาบาลเข็นพีทที่ใส่แว่นดำใส่หมวกมีผ้าคลุมหัวออกมาตามทางพีทมองบรรยากาศข้างนอกอย่างตื่นเต้นจนป้าภาพูดอย่างหมั่นไส้ว่า
“ได้ออกจากบ้านล่ะหน้าระรื่นเชียวนะ” แล้วป้าภาก็เอาบัตรของพีทไปยื่นที่เวชระเบียนพีทมองป้าภาพึมพำเจ้าเล่ห์
“ได้ออกจากบ้านแล้วมีเหรอพีทจะยอมกลับง่ายๆ”
จัดการทุกอย่างที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วป้าภาขับรถพาพีทกลับพีทพูดอย่างมีความสุขมากว่า
“มือพีทเป็นอิสระแล้วสงสัยต้องหากระเป๋าใหม่มาหิ้วแก้เคล็ดสักใบ” ถูกป้าภาดักคออย่างรู้ทันว่าจะให้พาไปช็อปปิ้งก็เลิกคิดได้เลย “พีทไม่รบกวนป้าก็ได้เดี๋ยวขาหายดีค่อยไปเอง” พีททำเสียงงอนๆแต่พอเหลือบเห็นห้างสรรพสินค้าข้างหน้าก็เจ้าเล่ห์ทำเป็นปวดท้องกะทันหันป้าภาตกใจจะพากลับไปหาหมอ
“ปวดท้องเข้าห้องน้ำเฉยๆน่ะครับป้าอูยยยย...ไม่ไหวแล้ว” พีทหนีบขาบิดตัวไปมาแล้วทำเสียงตื่นเต้น “อ้าว...ข้างหน้ามีห้างพอดีเลยป้าช่วยแวะให้พีทเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ...อูยยยยย...” ป้าภาถามอย่างระแวงว่าไม่ได้หลอกป้านะ “ก็พีทบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวขาหายพีทไปช็อปเองได้เร็วๆเลยครับป้าเดี๋ยวไม่ทันครับ...โอยยยย...”
ป้าภาพาซื่อรีบเลี้ยวรถเข้าห้างทันที
พีทแสดงมากจนลืมเอาผ้าคลุมหน้าป้าภาเตือนพีทจึงหยิบผ้าบนตักคลุมแต่ถูกมินตราที่เดินมาจาก
อีกทางเห็นเข้าจะจะมินตราแปลกใจว่า
“ไหนปีโป้บอกว่าพีทไปกับลูกจันตั้งแต่เช้าไง?” มินตราตามไปอย่างสงสัย
ooooooo
ลูกจันเดินหามุมสวยจนพอใจบอกจุ้มจิ้มกับอาร์ตว่าเอาตรงนี้แหละจุ้มจิ้มจะไปบอกแซนดี้ให้
“สวยสงบพี่ลูกจันเลือกมุมเก่งมากเลยอ่ะ” อาร์ตหาทางชมจนได้
“พี่รู้จ้ะว่าอาร์ตหลงรักพี่แต่ไม่ต้องชมพี่ทุกเรื่องก็ได้เพราะพี่รู้ตัวอยู่แล้วว่าพี่เก่ง” ลูกจันเบรกล้อๆทั้งอาร์ตและจุ้มจิ้มหัวเราะขำลูกจันไปด้วยกัน
ลูกจันเหลือบเห็นพอลเดินถ่ายรูปอยู่เธอกรี๊ดแล้วรีบเดินไปหาจุ้มจิ้มกับอาร์ตรีบตามพอพอลเห็นลูกจันก็ทำหน้าเซ็ง
“พีท! เข้ามาอยู่ในร่มเดี๋ยวนี้” ลูกจันพยายามดึงพอลเข้าในร่มเขาขืนตัวบอกว่าจะถ่ายรูป “ไม่ด๊ายยยย...ยืนตากแดดตากลมเดี๋ยวพรุ่งนี้แขนดำตัวขาวถ่ายปกออกมากระดำกระด่างตาย” พอจับหน้าพอลก็ยิ่งกรี๊ด “อ๊ายยยย...หน้าก็ไม่ทากันแดดเดี๋ยวก็เป็นฝ้าหรอกกลับเข้าโรงแรมกันเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอถ่ายรูปอีกแป๊บ...เดี๋ยวตามไป”
“ต้องไปเดี๋ยวนี้...เพราะฉันไม่อยากให้แบบปกของฉันหน้าดำเหมือนโดนราหูอม” ลูกจันลากพอลเต็มแรงแต่เขาขืนตัวไว้ทำให้ลูกจันเสียหลักล้มลงมือเท้าไปบนพื้นทรายถูกหอยเม่นตำอย่างจังเธอแผดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดสาหัสจุ้มจิ้มกับอาร์ตวิ่งมาดูพอเห็นหอยเม่นตำมืออาร์ตร้องตกใจลูกจันยิ่งร้องเหมือนจะตายให้ได้...
เมื่อพากลับเข้าโรงแรมพอลใส่เสื้อกาวน์ใช้ที่หนีบก้ามปูทุบบริเวณที่ถูกหอยเม่นตำพลางอธิบาย...
“ต้องใช้ของแข็งที่สะอาดทุบบริเวณที่ถูกตำเพื่อให้หนามหักละเอียดจากนั้นใช้น้ำส้มสายชูผสมน้ำในอัตราส่วน 1 ต่อ 1 หรือจะใช้มะนาวผ่าซีกก็ได้เอามาถูบริเวณที่โดนตำประมาณ 30 นาที” พอลทำพลางอธิบายด้วยมาดหมอ “น้ำส้มสายชูกับมะนาวมีฤทธิ์เป็นกรดจะช่วยทำให้หนามสลายตัวเร็วขึ้น”
ลูกจันเซ็งมากถามเสียงเขียวว่า “นี่มันรายการพบแพทย์ศิริราชเหรอยะ? จะอัดแน่นด้วยสาระไปไหนยะ? เสร็จรึยังเจ็บจะตายอยู่แล้ว!”
พอลส่ายหน้าระอาความเอาแต่ใจของลูกจันแต่ยังคงรักษามาดหมอสั่งจุ้มจิ้ม...
“เดี๋ยวจุ้มเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาพันมือลูกจันไว้สักพักนะแล้วถ้ายังปวดก็ให้กินยาแก้ปวดสักเม็ดเดี๋ยวก็หาย”
อาร์ตอาสาไปหายาแก้ปวดมาให้พออาร์ตเดินไปหายาลูกจันถามอย่างสงสัยว่า
“ว่าแต่แกมารู้ลึกรู้จริงเรื่องการรักษาพยาบาลผู้โดนหอยเม่นตำได้ยังไงน่ะ” พอลชะงักแต่ก็แก้ตัวได้ว่าดูจากรายการสารคดีถูกดักคออีกว่า “แกเนี่ยนะดูสารคดี???... หรือว่าแกต้องไปเล่นเกมโชว์เลยต้องหาความรู้รอบตัว?”
“อื้ม...ใช่ๆๆ” พอลผสมโรง
“งั้นฉันจะกลับไปพักที่ห้องก่อนแกห้ามออกไปตากแดดอีกนะ”
“อื้ม...” พอลรับคำยิ้มเจ้าเล่ห์
ooooooo
พีทเข้าห้องน้ำครู่เดียวก็ใส่แว่นดำมีผ้าคลุมหัวยิ้มเจ้าเล่ห์เข็นรถออกจากห้องน้ำชายแต่เข็นรถออกมาไม่ทันไรก็ถูกมือหนึ่งมาจับรถไว้พีทตกใจหันมองเจอป้าภาถามอย่างรู้ทันว่า
“จะไปไหนจ๊ะ” พีทหัวเราะแหะๆยอมรับว่าจะไปร้านกระเป๋า “ไหนบอกว่าไม่ได้หลอกให้ป้าพามาช็อปปิ้งไง”
“ก็...ก็...ไม่ได้หลอกแต่ไหนๆมาแล้วก็แวะไปซื้อเสียหน่อยจะได้ไม่เสียเที่ยว”
“ไม่อยากเสี่ยงเดี๋ยวนักข่าวมาเห็นพีทในสภาพนี้แล้วจะวุ่นวาย” ป้าภาเข็นรถพีทไปที่ลานจอดรถเลยพีทอ้อนให้ป้าภาไปร้านกระเป๋าอ้างว่าคนเดินผ่านไปมาไม่เห็นใครจำตนได้เลยป้าภาไม่ตามใจพีทเลยดึงผ้าคลุมหัวกับแว่นกันแดดออกป้าภาตกใจถามว่า “เอาออกทำไม!”
“จะได้มีคนเข้ามาทักพีทแล้วพีทก็จะบอกให้เขาพาไปร้านกระเป๋าจะได้ไม่ต้องง้อป้า” ป้าภาสั่งให้ใส่แว่นเดี๋ยวนี้
“ไม่ใส่ไม่คลุมแล้วก็จะตะโกนเรียกให้คนหันมามองด้วย” พีทพยศอ้าปากจะตะโกนป้าภาตกใจรีบบอก
“ไม่ต้องร้องเดี๋ยวพาไป” ป้าภาเข็นรถพาพีทไปอีกทางอย่างหงุดหงิด
ooooooo
ลูกจันเพิ่งแกะผ้าพันมือวางไว้บนโต๊ะเอะใจหยิบมือถือขึ้นโทร. ...ฟัง...กดตัดแล้วโทร.ใหม่บ่นหงุดหงิดขึ้นทุกที
“โทร.เข้าห้องก็ไม่มีคนรับโทร.เข้ามือถือก็ไม่รับสาย...หรือจะออกไปถ่ายรูปอีก” ฉุกคิดแล้วลุกเดินออกไปอย่างหงุดหงิดไปถึงชายหาดเห็นแซนดี้ต๋อยอุ่นเรือนและจุ้มจิ้มนั่งจับกลุ่มเหมือนลุ้นอะไรอยู่ลูกจันตรงรี่เข้าไปถามว่าเห็นพีทไหมแซนดี้ตอบอย่างร่าเริงมากว่าเห็นลูกจันชักฉุนถามว่าอยู่ไหน!
“กลางทะเลโน่นนนน...ค่ะ...” อุ่นเรือนชี้ไปที่กลางทะเลท่าทางยังสนุกติดพันอยู่
ลูกจันมองไปในทะเลเป็นพอลกับอาร์ตกำลังขับเจ็ตสกีแข่งกันอยู่กลางทะเลก็ยิ่งโกรธ
แต่พอลกับอาร์ตกำลังขับเคี่ยวกันอย่างเมามันร้องท้ากันวู้...วู้...พอลเร่งเครื่องหนีอาร์ตไล่ตามกันน้ำทะเลกระจาย
ทีแรกพวกแซนดี้ก็เชียร์กันสนั่นแต่ครู่หนึ่งเห็นลูกจันยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ก็กระซิบบอกกันว่าท่าทางพี่ลูกจันจะรมณ์เสียสะกิดกันสลายตัวก่อนจะเจอหางเลขดีกว่า
“ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น” ลูกจันสั่งเฉียบขาดถามจุ้มจิ้มว่า “ขับเจ็ตสกีเป็นไหม” พอจุ้มจิ้มบอกว่าเป็นเธอตะโกนเหมือนจะให้เสียงดังไปถึงกลางทะเล “พาพี่ออกไปตามพีทกลับมาเดี๋ยวนี้!”
จุ้มจิ้มออกไปขึ้นเจ็ตสกีลูกจันนั่งซ้อนท้ายพวกแซนดี้ยืนมองใจคอไม่ดีต๋อยบอกจุ้มจิ้มว่าค่อยๆขับนะลูกจันสวนทันควันว่า
“ไม่ต้องค่อยขับแรงๆเร็วๆให้ไปถึงพีทให้เร็วที่สุด”
พอจุ้มจิ้มบิดคันเร่งปื๊ดดด...อย่างแรงลูกจันก็หน้าหงายร้องลั่นรีบกอดเอวจุ้มจิ้มไว้พวกแซนดี้ทำหน้าหวาดเสียวแล้วก็มองอย่างเป็นห่วงเมื่อจุ้มจิ้มขับเจ็ตสกีพุ่งไปอย่างเร็ว
ooooooo
พอลกับอาร์ตไล่กันไปถึงเส้นชัยอาร์ตพูดอย่างชื่นชมว่าตนว่าตัวเองขับเก่งแล้วแต่เจอพีทเข้าเหมือนมือใหม่หัดขับเลย
“ของงี้มันอยู่ที่ชั่วโมงบินไอ้น้อง” พอลโอ่ถามกันจึงรู้ว่าต่างก็ขับกันมาตั้งแต่ม.ต้นเหมือนกันพลันทั้งสองก็ชะงักกับเสียงเจ็ตสกีที่พุ่งเข้ามาพอเห็นจุ้มจิ้มพาลูกจันมาเท่านั้นทั้งสองก็หน้าเสียไม่ทันตั้งตัวลูกจันก็มาถึงแว้ดพอลทันที
“ฉันสั่งไม่ให้แกตากแดดนะพีท” พอลอึกอักแล้วก็แปลกใจเมื่อลูกจันปีนไปนั่งที่เจ็ตสกีของเขาสั่ง “เข้าฝั่งเดี๋ยวนี้ไม่งั้นเราขาดกัน”
พอลรับคำทันทีแล้วบิดเจ็ตสกีพุ่งออกไปอย่างเร็วลูกจันหงายเงิบกรี๊ดลั่นกรี๊ดแล้วกรี๊ดอีกพอลก็ยังขับพุ่งไปอย่างเมามันส่วนจุ้มจิ้มได้ทีตำหนิอาร์ตทั้งเคืองทั้งสะใจก่อนขับเจ็ตสกีกลับไปว่า
“ปล่อยให้พี่พีทออกแดดยังไม่พอยังจะมาขับเจ็ตสกีแข่งกับเขาอีกแกโดนพี่ลูกจันไล่กลับแน่”
อาร์ตมองจุ้มจิ้มอย่างหมั่นไส้แล้วขับตามไปแกล้งขับสาดน้ำใส่จุ้มจิ้มแล้วหัวเราะร่าสะใจจุ้มจิ้มจะเอาคืนบ้างแต่ทำไม่เป็นเลยยิ่งถูกอาร์ตหัวเราะเยาะ
พอลได้ทีไม่สนใจเสียงร้องกรี๊ดๆของลูกจันทำท่าจะขับเข้าฝั่งแต่แล้วก็เบนออกไปอีกยิ่งได้ยินเสียงกรี๊ดของลูกจันก็ยิ่งแกล้งจนลูกจันตะโกน
“นังพีทททท!! เข้าฝั่งได้แล้วฉันกลัว”
“รับปากก่อนว่าเข้าฝั่งแล้วจะไม่ด่าเรื่องฉันตากแดด” พอลต่อรอง
“หน็อย...รู้ตัวว่าจะต้องโดนฉันด่าแต่ก็ยังทำ แกนะแกทำไม...” ลูกจันบ่นยังไม่ทันจบก็ถูกพอลกระชากเจ็ตสกีออกไปอย่างเร็วจนลูกจันร้องกรี๊ด... “พอแล้วววว...ไม่ด่าแล้วววว” ลูกจันต้องยอมพอลอย่างหมดรูป
พอขึ้นฝั่งลูกจันก็อ้วกเอาเป็นเอาตายจุ้มจิ้มถามว่าเป็นอะไรลูกจันตอบหน้าซีดเซียวเสียงแหบแห้งว่า...
“เวียนหัวจะเป็นลม”
อาร์ตเรียกหายาดมพอได้จากอุ่นเรือนก็รีบไปรอที่จมูกลูกจันที่นั่งหมดสภาพหมดแรงพอลเดินมามองแซวขำๆ
“อ้วกแตกเลยเหรอคุณบก.คนเก่ง”
“แค้นนี้ต้องชำระ” ลูกจันชี้หน้าพอลทั้งที่ยกมือเกือบไม่ขึ้นถูกพอลทำท่ากลัวเว่อร์เดินหัวเราะไป
ooooooo
มินตราเดินตามพีทอย่างสงสัยแต่พริบตาเดียวพีทก็หายไปจากสายตามินตรางงตัวเองว่าพีทหายไปไหนหรือว่าตัวเองตาฝาดเลยเดินไปอีกทางหนึ่ง
พีทไปฉุยฉายอยู่ที่ร้านขายกระเป๋าชี้เอาใบโน้นใบนี้จนป้าภาติงว่าอยู่ในร้านนี้ชั่วโมงกว่าซื้อกระเป๋าไป 3 ใบแล้วชวนกลับกันเถอะพีทอ้อนว่าตั้งใจจะซื้อ 5 ใบขอเลือกให้ครบก่อนป้าภาอึดอัดแต่ก็แพ้ลูกอ้อนของพีทจนได้
มินตราเดินมาที่ร้านเจอพีทเข้าอย่างจังพีทตกใจถามตะกุกตะกักว่าคุณมินมาซื้อของหรือเธอมองสำรวจแล้วถามว่าขาเป็นอะไรพีทตอบอย่างไร้พิรุธว่าเข้าฉากละครเป็นฉากขาหักมินตราเชื่อสนิทพูดอย่างเข้าใจว่าติดถ่ายละครนี่เองถึงยังไม่เดินทาง
“เดินทาง??” พีททวนคำงงๆ
“เดินทางไปโลไงคะก็พีทขึ้นปกนี้ให้เซเลบไม่ใช่เหรอคะหรือลูกจันเปลี่ยนใจแล้ว”
“เปล่าครับไม่ได้เปลี่ยนคือเดี๋ยวผมถ่ายละครเสร็จแล้วก็จะเดินทางตามไปน่ะเอ่อ...ต้องรีบไปเข้าฉากแล้วไปก่อนนะครับ” พีทรีบหาทางชิ่งก่อนจะถูกซักจนเอาตัวไม่รอดพีทรีบเสียจนลืมกระเป๋าที่เลือกไว้พนักงานร้องเรียกพีทบอกว่าต้องรีบไปไว้จะมาซื้อใหม่แล้วทั้งป้าทั้งหลานก็รีบผละไปจนมินตราพึมพำงงๆ “อะไรจะรีบขนาดนั้น...”
พอหนีมินตรามาพ้นแล้วพีทโทร.ไปต่อว่าพอลทันทีว่าทำไมไม่บอกกันเลยว่าไปถ่ายแบบต่างจังหวัดพอลฟ้องว่าถูกลูกจันบังคับและมาถึงก็มีเรื่องยุ่งๆเลยไม่มีเวลาโทร.บอกพีทถามว่าจะกลับเมื่อไรพอลบอกว่ามะรืนนี้
“เวลาโพสท่าทำเนียนๆล่ะลูกจันจะได้ไม่สงสัย” พีทวางสายจากพอลแล้วบอกป้าภาว่า “พอลกับลูกจันไปทำงานต่างจังหวัด 2 คืนคืนนี้เรากลับไปนอนบ้านกันนะครับ” ป้าภาทำท่าจะท้วงติงพีทอ้อนทันที “พีทคิดถึงบ้านอยากกลับไปเอาของใช้บางอย่างที่บ้านด้วยพาพีทไปนะครับ...นะครับ...ป้า...”
ป้าภาทำหน้าหนักใจแต่สุดท้ายก็ตามใจพีทตามเคย...
ooooooo
มินตรากลับถึงออฟฟิศเซเลบเจอปีโป้เดินออกมาเธอถามว่าเซ็ตของเสร็จแล้วหรือ
“เสร็จแล้วบก.ฉันนับวันยิ่งบ้าสั่งเมื่อคืนเอาวันนี้ถ่ายพรุ่งนี้” ปีโป้บ่นหน้าบูดหน้าบึ้ง
“แต่เธอก็เก่งนะยะที่ทำตามความต้องการของลูกจันได้”
“เฮอะ...กว่าจะได้ก็ปางตาย” ปีโป้สะบัดหน้าพรืดมินตราบอกว่าเมื่อกี๊ไปเจอพีทที่ร้านกระเป๋าปีโป้ทำหน้าเหวอร้อง “อ้าว...พีทไม่ได้ไปพร้อมลูกจันแต่เช้าเหรอ” เลยถูกมินตราเยาะว่าก็ตนเพิ่งเจอพีทมาหยกๆบ่นว่าข้อมูลปีโป้มั่วจริงๆ
เพราะประกาศไว้แล้วว่า “แค้นนี้ต้องชำระ”ลูกจันจำได้แม่นว่าพีทเป็นคนกลัวกระดาษกาวมากเลยคิดจะแก้เผ็ดเสียให้สะใจคืนนี้จึงเอากระดาษกาวไปขึงดักเป็นใยแมงมุมในห้องที่พีทอยู่คนเดียวแล้วแอบดู
ปรากฏว่าพอพอลเข้าห้องเปิดไฟเห็นกระดาษกาวขึงเป็นใยแมงมุมอยู่ก็แปลกใจว่าใครทำพอลดึงกระดาษกาวออกทั้งหมดแล้วเอาไปทิ้งถังขยะลูกจันที่แอบดูอยู่มองเหวองงว่าเกิดอะไรขึ้นกับพีท??
ตกค่ำได้เวลาอาหารทุกคนมานั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อยลูกจันจงใจนั่งตรงข้ามกับพอลจับตาดูเขาอย่างระแวงยิ่งดูก็ยิ่งเจอพิรุธทีละอย่าง...ทีละอย่างนับในใจไปเรื่อย
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 5 วันที่ 21 มิ.ย. 57
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ แนว:โรแมนติก-คอมเมดีละคร รักนี้เจ้จัดให้บทประพันธ์โดย จากเค้าโครงเรื่องของ อิสย่าห์-พิมพิสุธญ์
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ บทโทรทัศน์โดย จอมยุทธ เคน-นายนุกูล
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ กำกับการแสดงโดย เสกวสุ, สิปปกร ภควัชร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ผลิตโดย บริษัท พุด-เดิ้น จำกัด โดยผู้จัด : ปาจรีย์ ณ นคร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ออกอากาศ ทุกวันศุกร์–อาทิตย์ เวลา 20.15 น. เริ่ม 15 มิถุนายน 2557
ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ