อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 22/5 วันที่ 8 มิ.ย. 57
นาคินทร์อึ้งเพราะไม่อยากเชื่อว่าจะเห็นกนกรัตน์เป็นแบบนี้ ก่อนจะอธิบายเรียบๆ "คุณแม่กับยัยนารถอยากให้พี่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวในงานแต่งงานยัยนารถ ส่วนปานตะวันตะวันก็เป็นเพื่อนเจ้าสาว"กนกรัตน์ชะงัก อึ้ง เพราะพลาดไปแล้วจึงกลับลำไม่ถูก นาคินทร์ยังมองกนกรัตน์อย่างอึ้งๆ
กนกรัตน์ตัดสินใจปล่อยโฮก่อนจะโผเข้ากอดนาคินทร์แน่น "พี่คิน..เคทขอโทษ!" กนกรัตน์สะอื้น "อย่าโกรธเคทนะคะ ช่วงนี้เคทเครียดมาก ไหนจะถูกกดดันจากคุณพ่อคุณแม่ให้กลับอเมริกา ไหนจะมาเห็นพี่คินกับผู้หญิงคนนี้ -- เคทเลยเครียดหนัก..สงสารเคท..ให้อภัยเคทนะคะ"
นาคินทร์อึ้งๆ
นาคินทร์เจอลูกตื้อก็พยักหน้าน้อยๆ
กนกรัตน์ยิ้มแฉ่งแล้วโผกอดแน่น "ขอบคุณค่ะพี่คิน พี่คินของเคท"
นาคินทร์ยังอึ้งๆ
กนกรัตน์เดินมา
เสียงปาริฉัตรดังขึ้น "ถึงหน้าตาเหมือนกันยังกะโขกจากบล็อคแต่นิสัยช่างต่างกันราวฟ้ากับเหวนรก"
กนกรัตน์หันขวับมาเห็นปาริฉัตรยืนอยู่
"เคยเตือนแล้วใช่มั้ยว่าอย่าริกำเริบ?” กนกรัตน์ว่า
"เตือนตัวเองดีกว่ามั้ยคะ..คุณกนกรัตน์?” ปาริฉัตรสวน
กนกรัตน์พุ่งเข้ามา
ปาริฉัตรทำเฉยมาก "เมื่อกี้ยังไม่เข็ดอีกเหรอ?”
กนกรัตน์ชะงักกึก
"พูดอะไรไม่คิด แล้วนี่ยังจะทำอะไรไม่คิดอีก"
กนกรัตน์อึ้ง
"คุณกนกนวลีเค้าทั้งสวยและก็เป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว เค้าถึงอยู่ในใจท่านประธานตลอดเวลา แม้ว่าจะตายไปแล้ว"
กนกรัตน์ทำตาวาว
ปาริฉัตร เดินมาจ้องหน้า "ต่อให้พยายามทำแค่ไหน ก็ไม่มีวันเหมือน!!”
กนกรัตน์อึ้ง
ปาริฉัตรเยาะๆ "อย่างที่ฉันเคยบอกไง" ปาริฉัตรพูดใส่หน้า "ว่าพวกของก็อปเนี่ย..มันแย่!!”
กนกรัตน์ตบเพียะจนปาริฉัตรหน้าหัน แล้วกนกรัตน์ก็ตบซ้ำเพียะๆๆ แล้วก็ผลักปาริฉัตรกระแทกลงไปกดลงกับรถแถวนั้นอย่างแรง
"ฉันเตือนแกแล้วใช่มั้ย" กนกรัตน์ว่า
ปาริฉัตรจ้องหน้า "เอาสิ!! ท่านประธานจะได้รู้จัก ‘ตัวจริง’ แกซักที"
"แกขู่ฉันเหรอ?" กนกรัตน์เงื้อมือจะตบ
ปาริฉัตรสวนอย่างไม่กลัว "จากนั้น..ก็จะได้เห็น ‘หน้าจริง’!”
กนกรัตน์ชะงักกึกแล้วเงื้อค้างทันที
กนกรัตน์อึ้ง "แกพูดอะไรนะ?”
ปาริฉัตรยิ้มเยาะ "ฉัน ‘พูดจริง’!!”
กนกรัตน์อึ้งก่อนจะผละออกแบบเซๆ ปาริฉัตรยืนขึ้นแล้วเอามือแตะเลือดที่มุมปากมาดู
ปาริฉัตรมองกนกรัตน์ "ฉันไม่ตบแกคืนหรอกนะ เพราะ ไอ้ที่ฉันจะเอาคืนแกน่ะ รับรอง..ว่าแกต้องเจ็บกว่าที่ฉันเจ็บหลายร้อยเท่า"
ปาริฉัตรตาวาวใส่ก่อนจะยิ้มเยาะ แล้วเดินออกไป กนกรัตน์มองตามอย่างหวั่นๆ แล้วค่อยๆ ตาวาว
"ฉันบอกแกแล้วนะ ว่าฉันเตือนแกแล้ว?”
นารถนรินทร์กำลังปลื้มปริ่มกับรูปคู่ของนาคินทร์กับปานตะวันที่อยู่ในมือถือ
นารถนรินทร์เหล่มองปานตะวันที่จัดเก็บอุปกรณ์กายภาพบำบัดอยู่ "นารถเห็นด้วยกับพี่โจอี้เจ้าของร้าน พันเปอร์เซ็นต์เลยนะคะพี่ตะวัน"
ปานตะวันยิ้ม "ค่ะ..เค้าเลือกผ้าตัดชุดแต่งงานให้น้องนารถได้สวยมากๆ"
"ม่ายช่ายค่า..ไม่ใช่เรื่องนั้น"
ปานตะวันมอง
นารถนรินทร์ยิ้มแฉ่ง "แต่นารถเห็นด้วยที่เค้าบอกว่าพี่คินกับพี่ตะวันเหมือนเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลย"
ปานตะวันอึ้งก่อนจะเฉไฉแล้วส่ายหน้า "น้องนารถ..”
"จนถึงวันนี้..นารถก็ยังยืนยันนะคะ ว่าพี่คินกับพี่ตะวันควรจะเป็นคู่รักกันเพราะเหมาะสมกันมากๆ เหมาะยิ่งกว่ายัยค๊อกแค๊กนั่นเยอะ"
ปานตะวันถอนใจเฮือก "น้องนารถคะ..อย่าพูดอย่างนี้อีกเลยนะคะ มันไม่มีทางเป็นไปได้"
อัครินทร์เดินมาหน้าห้องแล้วจะเคาะประตู แต่ก็ชะงักฟัง
เสียงนารถนรินทร์ดัง "ทำไมละคะ พี่ตะวันไม่รักพี่คินเหรอคะ?”
ปานตะวันตกใจ "น้องนารถ!!”
อัครินทร์ยืนฟัง
"ชอบก็ได้ค่ะ..แค่ชอบ??” นารถนรินทร์บอก
ปานตะวัน จะพูด "น้องนารถคะ..พี่ว่า..”
นารถนรินทร์สวน "ปิ๊งก็ได้ค่ะ ต้องมีมั่งล่ะ..ใช่มั้ย?”
ปานตะวันพูดเสียงเขียว "ถ้าน้องนารถไม่เลิกถามเรื่องนี้ พรุ่งนี้พี่ไม่ทำกายภาพให้แล้ว"
ปานตะวันคว้าอุปกรณ์จะเดินออก อัครินทร์ที่อยู่หน้าห้องตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา
ปานตะวันชะงัก "คุณอัค..”
อัครินทร์ยิ้ม "อยู่นี่จริงๆ ด้วย"
นารถนรินทร์แอบหวงแทนนาคินทร์ "มีธุระอะไรถึงกับต้องมาตามหากันในห้องน้องคะ"
อัครินทร์ชูกระเป๋าใส่กุญแจเล็กๆ ขึ้นมา "ของคุณลืมไว้รึเปล่าครับ ผมเจอที่เก้าอี้ในสวน"
ปานตะวันมองแล้วก็นึกได้ "ของยัยเดือน!! ของยัยเดือนจริงๆ ด้วยค่ะ"
อัครินทร์ยิ้มๆ ส่งให้
ปานตะวันรับมา "ขอบคุณมากนะคะคุณอัค ยัยเดือนนี่ตลอดเลยป้ำๆ เป๋อๆ ชอบลืมนู่นลืมนี่" ปานตะวันมองกระเป๋ากุญแจ "กุญแจอะไรสำคัญรึเปล่าก็ไม่รู้? ป่านนี้หาแย่แล้ว"
มือถือปานตะวันดัง อัครินทร์ทำหน้าเหมือนประกายเดือนโทร.มา
ปานตะวันรับสาย "ฮัลโหลเดือน" ปานตะวันฟังปลายสายพูด "ใช่เดือน!! คุณอัค อุตส่าห์เก็บไว้ให้"
ประกายเดือนตีเพียะลงที่มือนัครินทร์ที่กำลังทำปูไต่ไปมาอยู่บนตัวเธอที่กำลังโดนนัครินทร์กอดไว้แน่นให้นั่งอยู่บนตักตัวเองบนเก้าอี้ทำงาน นัครินทร์ที่ดูซุกซนมากสะดุ้งโหยงที่โดนตี ประกายเดือนทำหน้าดุใส่แล้วหูก็ฟังปานตะวันพูดโทรศัพท์ไป นัครินทร์ทำหน้าทะเล้นใส่แถมยังไม่หยุดทำปูไต่ ประกายเดือนเงื้อมือจะตีนัครินทร์แต่แล้วก็ชะงักตาโตร้องลั่น นัครินทร์ตกใจโอเว่อร์
"ว่าไงนะ?" ประกายเดือนเสียงสูง "ไม่ต้อง!! ไม่ต้องม๊า!! เดี๋ยวเค้าไปเอาเอง" ประกายเดือนชะงัก ปลายสายวางหูไปแล้ว "ตะวัน!! โหลๆๆ!! ตะวัน" ประกายเดือนหน้าจ๋อย
นัครินทร์กุมอก "อูย..ตกใจหมดเลย มีอะไรเหรอฮะเมียฮะ?!”
"มีสิยะ!! ตะวันจะเอากุญแจโต๊ะทำงานมาให้ฉันที่ KTK”
นัครินทร์ทำหน้าแบ๊ว "อ้าว..ก็ดีสิฮะ เมียจะได้ไม่ต้องไปเอา" นัครินทร์ยิ้ม "เราจะได้ปูไต่กันต่อ" นัครินทร์จะทำปูไต่ต่อ
ประกายเดือนตีมือเพียะ "โอ่ย!! นี่ก็" ประกายเดือนเงื้อมือ "เดี่ยวแม่ทุบปูหัวแตก!" ประกายเดือนถอนใจเฮือกแล้วบ่น "ตะวันนะ ตะวัน..จะมาทำไม๊?! เดี๋ยวก็เจอหมาบ้ากัด!! แหวะ..นั่งเฝ้าท่านประธานทั้งวันไม่ยอม ไปไหน"
นัครินทร์งงๆ "ว่าไงนะฮะ?" นัครินทรืไม่รู้จริงๆ "พี่คินซื้อหมามาเลี้ยงที่ KTK ตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?”
ประกายเดือนกลอกตาเพราะเบื่ออีตานี่จริงๆ
นาคินทร์นั่งเซ็นต์เอกสาร ปิดแฟ้ม แล้วลุกขึ้น กนกรัตน์นั่งไขว่ห่างอ่านนิตยสารไฮโซอยู่อีกมุมหนึ่ง เธอรีบปิดหนังสือ ลุกขึ้น แล้วคว้ากระเป๋ามาสะพาย
กนกรัตน์ยิ้มแฉ่ง "เสร็จงานแล้ว!" กนกรัตน์วิ่งไปควง "ไปดินเนอร์ที่ไหนกันดีคะพี่คิน?”
นาคินทร์พูดเรียบๆ "พี่ยังมีประชุมต่ออีกครับ"
กนกรัตน์เหวอ "อะไรกันคะ?? ประชุม?? นี่มันเลิกงานแล้วนะคะ?! จะประชุมอะไรอีก?”
"พี่เป็นเจ้าของบริษัทต้องทำงานได้ตลอดเวลาครับ ไม่มีเวลาเลิกงาน"
กนกรัตน์เห็นนาคินทร์พูดเสียงเรียบๆ และรู้ตัวว่าไม่ควรงอแงเวลานี้ เพราะเพิ่งก่อเรื่องไปหนึ่งคดีก็เปลี่ยนอารมณ์ทำหน้าจ๋อย "จริงค่ะ.. เคทเข้าใจและเห็นใจพี่คิน..กลัวจะหิว งั้นพี่คินไปประชุมเถอะนะคะ เคทนั่งรอ" กนกรัตน์ยิ้ม "ประชุมเสร็จแล้ว เราไปดินเนอร์กันนะคะ"
นาคินทร์ยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า "ครับ"
นาคินทร์เดินออกไป กนกรัตน์เปลี่ยนเป็นเซ็งเป็ด
"โอ่ย!! ประชุมๆๆ!! น่าเบื่อ!!”
กนกรัตน์ทิ้งตัวลงนั่งแล้วก็นึกได้ เธอเปิดกระเป๋าหยิบลิปสติกสีแดงออกมาทาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศเตรียมไปดินเนอร์จากนั้นเธอก็เปิดๆ นิตยสารดูแป๊บนึงแล้วก็ปิดก่อนจะโยนทิ้ง กนกรัตน์นึกได้ก็หันไปมองที่โต๊ะทำงานนาคินทร์แล้วมองไปที่ประตูพอดูว่าไม่มีใครแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงานนาคินทร์ กนกรัตน์มองกวาดแบบพิจารณาเผื่อมีอะไรน่าสนใจ เธอเห็นลูกเหล็กก็ชะงักนิดนึงแล้วมองพร้อมกับเบะๆ ปากเพราะคิดว่าไร้สาระ?! กนกรัตน์หยิบลูกเหล็กปล่อยกระทบกันไป-มา แล้วก็ตกใจกลัวเสียงดังจึงรีบตะปบหมับให้มันหยุดทันที
กนกรัตน์ค้อนและด่าลูกเหล็ก "บ้า!! จะเด้งไปไหนห๊า?”
กนกรัตน์ถอนใจเฮือกก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายมองไปที่บนโต๊ะซึ่งมีแต่แฟ้มทำงาน เธอทำหน้าเบื่อๆ แต่ก็เปิดดูเล่นพอเห็นเป็นใบสั่งสินค้าจากเมืองนอกมูลค่า 150 ล้านก็ตาโต
“150 ล้าน!!" กนกรัตน์เปิดอีกใบก็เห็นว่าเป็น 120 ล้าน “120ล้าน!!" กนกรัตน์เปิดอีกใบ “200 ล้าน!!" กนกรัตน์แทบช็อค เธอปากคอสั่น ก่อนจะยิ้ม "คิดไม่ผิดเลยเรา"
จากนั้นเธอก็มองไปที่ลิ้นชักเพื่อจะเปิดแต่ก็ล็อคหมด
"ชิ!! จะล็อคทำไม?”
กนกรัตน์เบะปากแล้วตวัดสายตาไปที่รูปวาดของกนกวลี แล้วก็ตาวาว กนกรัตน์ค่อยๆ เดินไปจ้องมองอย่างชื่นชมก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์
"คอยดูเถอะ!! ซักวัน..ฉันจะปลดแกออก แล้วโยนทิ้งถังขยะ"
ทันใดนั้นเสียงเครื่องปริ้นเตอร์ก็ดังโอเว่อร์ กนกรัตน์สะดุ้งเฮือกสุดตัว
"ว้าย!" กนกรัตน์กุมอก "บ้า!! จะมาดังอะไรตอนนี้?”
กนกรัตน์ค้อนขวับเพราะจะไม่สนใจแล้ว แต่ก็ต้องชะงักมองเมื่อมีแผ่นกระดาษกำลังปริ้นต์ออกมา
แผ่นกระดาษกำลังออกมาครึ่งนึงเป็นรูป Before ของกนกรัตน์โดยเป็นใบเดียวกับคลีนิคหมอโก้ แต่ถูกสีดำปิดทับไว้ครึ่งซีก
กนกรัตน์ตาโตและอึ้ง ในที่สุดแผ่นกระดาษทั้งหมดก็ออกมา กนกรัตน์ช็อคแล้ววิ่งไปตะปบเอารูปมาจ้องดู ในสภาพหน้าซีด มือสั่น เธออ่านข้อความที่พิมพ์ไว้บนภาพ
"ถ้ายังไม่เลิกซ่า..อีกครึ่งนึงมาแน่!!”
กนกรัตน์ช็อคจนเซ
ลิปสติกสีนู้ดส้มอมชมพูซีดๆ ซึ่งเป็นสีเดิมของปาริฉัตรอยู่ในมือปาริฉัตร
ปาริฉัตรยิ้มเยาะแล้วพูดกับกระจก "ชาติหน้าเหอะ!! ฉันไม่มีวันใช้ผู้ชายร่วมกับแกหรือร่วมกับใครหน้าไหนทั้งนั้น!”
ปาริฉัตรพูดจบก็ยิ้มแล้วจะทาลิปสติก
เสียงประกายเดือนดังขึ้น "สวยเสร็จหรือยัง?”
ปาริฉัตรหันมาเห็นเป็นประกายเดือนก็ค้อนขวับแล้วหันไปทาลิปสติกไปพูดไป "เข้าส้วมดีๆ ไม่ชอบ ชอบจะโดนตบให้ฉี่ราด"
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 22/5 วันที่ 8 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57 ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ