อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 21/4 วันที่ 7 มิ.ย. 57
ปานตะวันยิ้ม "แต่คุณแม่รู้เข้าคงโกรธนะคะ ว่าลูกชายขี้ลืม สอบตก!”อัครินทร์งง "สอบตกยังไงครับ?”
ปานตะวันไม่ตอบ แต่เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบหอมหัวใหญ่ออกมาชูขึ้น
"ยำอะไร ไม่ครบเครื่อง?”
อัครินทร์ Get "อ่อ.." อัครินทร์วางฟอร์ม "ไม่ได้ลื้มมม แต่เวลาหั่นหอมหัวใหญ่แล้วมันแสบตา ผมก็เลยตั้งใจจะไม่ใส่ ไม่ได้ลืม!!”
ปานตะวันยิ้มขำ "หรอ?”
อัครินทร์สะดุ้งโหยง "เอ่อ..ครับ..คือ..คุณตะวันเก่งจังครับ" อัครินทร์พูดแบบขำๆ บริสุทธิ์ใจ ใสๆ เล่าให้ฟัง ไม่ได้คิดอะไร "คุณแม่ผมบอกตลอดเลยว่าคนไหนหั่นหอมหัวใหญ่แล้วน้ำตาไหลพรากๆ อย่าเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด"
ปานตะวันอึ้ง!
ภาพเหตุการณ์ตอนที่นาคินทร์หั่นหอมหัวใหญ่ น้ำตาไหล เช็ดน้ำตาป้อยๆ ปานตะวันขำ ปานตะวันหั่นคล่องแคล่ว นาคินทร์บอก “คุณแม่ผมมักจะบอกอยู่เสมอว่า ถ้าจะหาสะใภ้เข้าบ้านต้องแอบดูเวลาที่เขาหั่นหัวหอมถ้าเกิดร้องไห้เวลาหั่นล่ะก้อห้ามแต่งเข้าบ้านเด็ดขาด เพราะผู้หญิงคนนั้นจะดูแลครอบครัวไม่ได้” สองคนจ้องตากัน
ปานตะวันสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงอัครินทร์เรียกดัง
"คุณตะวัน!!”
ปานตะวันสะดุ้งเฮือก "คะ?”
"เป็นอะไรรึเปล่า?”
"อ่อ..เปล่าๆ ค่ะ..ไม่เป็นไร" ปานตะวันเปลี่ยนเรื่อง "เสร็จแล้วค่ะ..ฉันคลุกให้เลยดีกว่านะคะ"
ปานตะวันคลุกเคล้าส่วนผสมลงไป อัครินทร์มองปานตะวันอย่างรู้ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
ปานตะวันล้มตัวลงนอนก่อนจะค่อยๆ สะอื้น
ภาพอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขหวานชื่นที่ผ่านมากับนาคินทร์ย้อนกลับมา
ปานตะวันน้ำตาไหล แล้วสะอื้นเต็มที่อย่างอัดอั้นก่อนจะปาดน้ำตา
ปานตะวันพึมพำเหมือนบอกกับลูก "พ่อเค้าไม่ได้รักแม่..พ่อเค้าไม่ได้รักแม่"
กนกรัตน์เดินนำหน้าจูงมือนาคินทร์เข้ามาในห้องนั่งเล่น ทั้งคู่แต่งตัวเหมือนไปงานเลี้ยงหรูกันมา กนกรัตน์แต่งตัวเต็ม ทาปากสีแดงเข้มที่เคยซื้อไว้สีเหมือนกับปาริฉัตร พอถึงกลางห้องใกล้โซฟา กนกรัตน์ก็หันหน้ามาจ้องตานาคินทร์
"งานเลี้ยงคืนนี้สนุกจังเลยนะคะพี่คิน"
นาคินทร์ยิ้มน้อยๆ ดูออกว่าไม่สนุก แต่ก็ไม่ขัดใจกนกรัตน์ "ครับ"
กนกรัตน์มองนาคินทร์อย่างหลงใหล "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความฝันของเคทจะกลายเป็นจริง"
นาคินทร์ยิ้มน้อยๆ ด้วยความแปลกใจ "ความฝัน? ฝันอะไรเหรอครับ?”
กนกรัตน์รู้ตัวว่าหลุดก็รีบเนียน "ก็..ฝัน..ฝันที่จะได้พบใครซักคนที่แสนดีที่รักเคทมากๆ อย่างพี่คินไงคะ"
นาคินทร์ยิ้มๆ อย่างสุภาพ
กนกรัตน์ค่อยๆ ถามเพราะเริ่มรู้สึกกลัวจะสูญเสีย "พี่คินรักเคทจริงๆ ใช่มั้ยคะ?”
นาคินทร์ยิ้มน้อยลงเล็กน้อย
กนกรัตน์รู้สึกไม่พอใจ "แปลว่าอะไรคะ? พี่คินไม่รักเคทหรอกเหรอคะ"
นาคินทร์ตอบไม่ถูกก็ได้แต่นิ่ง
กนกรัตน์จะโกรธแล้ว แต่ก็เปลี่ยนแผนดีกว่า เธอเริ่มน้ำตาเอ่อ "พี่คิน..”
นาคินทร์ใจแป้วเพราะแพ้น้ำตาผู้หญิง "กนก!! ไม่นะครับ อย่าร้องไห้ พี่คินขอโทษ"
กนกรัตน์กอดนาคินทร์ไว้แน่นทันที "พี่คินไม่รักเคท" กนกรัตน์สะอื้นๆ
นาคินทร์ได้แต่กอดกนกรัตน์ไว้แต่ก็ยังไม่อยากจะพูดจากใจว่า ‘รัก’ กนกรัตน์รออยู่นานก็ตัดสินใจผละออกมาจ้องหน้าด้วยสายตาออดอ้อน
"แค่เคทรักพี่คินมากนะคะ" กนกรัตน์เริ่มลูบไล้นาคินทร์ไปทั่ว "เคทรักพี่คินมาก..รักพี่คินคนเดียว" กนกรัตน์โน้มคอนาคินทร์เข้ามาใกล้ นาคินทร์เริ่มเคลิ้ม กนกรัตน์ลูบไล้ใช้สายตาราวสะกดจิต "เคทพี่คิน" กนกรัตน์โน้มคอมาใกล้แล้วจ้องตากัน "กนกรักพี่คินค่ะ"
นาคินทร์อึ้งค้างไปเมื่อได้ยินกนกรัตน์เรียกตัวเองว่า ‘กนก’
กนกรัตน์ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะโน้มนาคินทร์เข้ามาใกล้สุดๆ
ทันใดนั้น นาคินทร์มองเห็นหน้ากนกรัตน์เป็น ‘กนกวลี’ ที่มีแววตาเศร้าๆ
นาคินทร์ตกใจแล้วก็ได้สติจึงผละออกจากกนกรัตน์ทันที "กนก!!”
กนกรัตน์พลอยตกใจไปด้วย "ทำไม? เป็นอะไรคะพี่คิน?”
นาคินทร์ยังตกใจอยู่ "กนก!!”
กนกรัตน์งง "ก็ ‘กนก’ น่ะสิคะ" กนกรัตน์ย้ำ "กนกค่ะ"
นาคินทร์สวนขึ้นมาทันทีแต่ก็ไม่ได้ตะคอกแล้วพูดเหมือนบอกตัวเอง "ไม่ใช่..ไม่เหมือนกนก"
กนกรัตน์ช็อคมากเหมือนคนมีชนักปักหลัง เธอถามเสียงหลง "อะ..อะไร.นะคะ? เมื่อกี้..พี่..พี่คินว่าอะไรนะคะ ใคร..ไม่เหมือน..ยังไงนะคะ?" กนกรัตน์ทำท่าจะร้องไห้เพราะเสียใจ
นาคินทร์ได้สติอีกที "เอ่อ..พี่คิน..พี่คินขอโทษนะครับ" นาคินทร์จับมือแบบเกรงใจ "ดึกมากแล้ว พี่คินขอตัวกลับก่อนนะครับ"
กนกรัตน์เสียใจ "พี่คิน?”
นาคินทร์จูบหน้าผากอย่างสุภาพ "กู้ดไนท์นะครับ แล้วพี่จะโทร.หา"
กนกรัตน์ได้แต่อึ้งๆ เธอปล่อยให้นาคินทร์เดินจากไป จากหน้าตาเศร้าเสียใจหน้ากนกรัตน์ค่อยๆ กลายเป็นโกรธ ความโมโหค่อยๆ ทวีขึ้นจนร้องกริ๊ดๆๆ แล้วเธอก็วิ่งไปส่องระจกก่อนจะตะปบหน้าตัวเองมือไม้สั่น แล้วตะคอกใส่กระจก
"ไม่เหมือน!! ไม่เหมือนตรงไหน?? ทำไมจะไม่ใช่?? ทำไมจะไม่ใช่กนก?? ฉันนี่ล่ะ กนก!! กนกๆๆ" กนกรัตน์แหกปากลั่นห้อง "ฉันนี่ล่ะ กนกวลี!!”
ปานตะวันหลับคุดคู้อยู่ท่าเดิม แล้วเธอก็สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาทันที ราวกับได้ยินเสียงของกนกรัตน์ ปานตะวันลุกขึ้นมานั่งงงๆ ที่จู่ๆ ก็สะดุ้งตื่น พอเห็นว่าไม่มีอะไรเธอก็ถอนหายใจแล้วก็ไม่อยากนอนต่อ ปานตะวันหยิบ ผ้าห่มบางๆ มาคลุมไหล่ แล้วก็ลุกไป
ปานตะวันถือแก้วนมอุ่นๆ ผ่านมาแล้วชะงัก รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ก็ค่อยๆ เดินมาดู เห็นนาคินทร์กำลังฟุบลงกับเคาน์เตอร์พอดี ปานตะวันแอบดูอยู่อย่างนั้น นึกชั่งใจก่อนจะเดินกลับไม่ยุ่งดีกว่า แต่มือนาคินทร์ปัดแก้วเหล้าแตกดังเพล้ง ตะวันสะดุ้งรีบพรวดเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
ปานตะวันเรียกเบาๆ "คุณนาคินทร์" ปานตะวันเขย่าตัวนิดนึง "คุณ.." ปานตะวันจับตัวพยายามพลิกขึ้น " คุณนา..”
ทันใดนั้นนาคินทร์ก็โผเข้าไปกอดโดยเอาหน้าซบไหล่ปานตะวัน ปานตะวันนั่งตัวแข็ง
นาคินทร์หลับตาพึมพำเพราะเมาไม่รู้เรื่อง "อย่าทิ้งผม..อย่าทิ้งผมไป"
ปานตะวันอึ้ง
ปานตะวันที่คุกเข่าข้างๆ โซฟาเช็ดหน้าให้นาคินทร์อยู่ สักพักปานตะวันก็ชั่งใจก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนาคินทร์อย่างเบามือเพราะกลัวเขาตื่น พอปลดกระดุมเสื้อออกแล้วเธอก็เช็ดตามลำตัวให้เขาอย่างนิ่มนวล สายตาปานตะวันเหมือนภรรยาที่ห่วงใยและปรนนิบัติสามี
นาคินทร์พึมพำก่อนจะซบหน้ามาซุกไหล่ปานตะวัน
"อย่าทิ้งผมไป"
ปานตะวันมองแล้วก็ตกใจเพราะเธอเห็นนาคินทร์น้ำตาไหลทั้งๆ ที่หลับอยู่ "ผมรักคุณ"
ปานตะวันอึ้งก่อนจะสับสนว่านาคินทร์หมายถึงใคร? หมายถึงเราหรือใคร? นาคินทร์คุดคู้เหมือนหนาว ปานตะวันมองๆ มองหาผ้าห่ม ก่อนเอาผ้าที่คลุมไหล่ของตัวเองมาคลุมให้ ก่อนจะมองนาคินทร์ที่หลับสนิท
ปานตะวันมองเศร้าๆ "ใครคะ..คุณรักใครคะ..คุณนาคินทร์?”
เสียงมือถือดังขึ้น กนกรัตน์ที่หลับสลบไสลเพราะอาละวาดจนหมดแรงยังใส่ชุดเดิม หัวยุ่งเหยิง สะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบตะปบมือถือมารับสายทันที
กนกรัตน์พรวดพราดพูดออกมาทันที "พี่คิน!! ทำไมพี่คินโทร.มาช้าคะ?? ทำไมพี่คิน"
เสียงปาริฉัตรดังขึ้น "ฉันจะกระชากหน้ากากแก!!”
กนกรัตน์อึ้งแล้วรีบดูเบอร์หน้าจอพอเห็นเป็นเบอร์สาธารณะก็อึ้ง ก่อนจะถามเสียงเครียด "แกเป็นใคร?" กนกนรัตน์เดาสุ่ม "นังมิ้ลค์?”
ปาริฉัตรพูดจากปลายสาย
"นังจอมปลอม!!”
กนกรัตน์กรี๊ดลั่น "ฉันถามว่าแกเป็นใคร?”
ปาริฉัตร ปากยิ้มเยาะและเหยียด "นังหน้าปลอม!!”
กนกรัตน์โกรธจนตัวสั่น "ถ้าฉันรู้ว่าแกเป็นใคร ฉันเอาแกตายแน่"
"แกสิตาย!!”
กนกรัตน์อึ้ง
ปาริฉัตรทำปากเยาะ "กว่าที่แกจะรู้ว่าฉันเป็นใคร" ปาริฉัตรยิ้ม "ตอนนั้นคนทั้งโลกคงรู้กันหมดแล้วว่า แกนั่นแหละ เป็นใคร?”
กนกรัตน์อึ้ง
ปาริฉัตรทำปากเหยียด "โดยเฉพาะคนแรกที่ต้องรู้...”
กนกรัตน์มองตาวาวอย่างลุ้นๆ
ปาริฉัตรพูดต่อ "คือ..คุณนาคินทร์!”
กนกรัตน์แทบช็อคจนถึงขั้นปรี๊ดแตก
"ม่าย!!! อีบ้า!! ฉันจะฆ่าแก!!! ฉันจะฆ่าแก!!" กนกรัตน์เอามือถือฟาดไม่ยั้ง "แกเป็นใคร!!! ฉันจะฆ่าแก"
กนกรัตน์เขวี้ยงโทรศัพท์กระเด็นไปไกลแล้วก็นั่งหอบก่อนจะคิดกลัว
กนกรัตน์สะอื้น "ไม่ได้..คุณนาคินทร์จะรู้ไม่ได้" กนกรัตน์สะอื้น "คุณนาคินทร์เป็นความฝันเดียวของฉัน" กนกรัตน์นึก
กนกรัตน์นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ตอนที่เธอคุยกับแตงโม
“ฉันถามหน่อยเถอะที่แกบอกว่าจะเอา ‘หน้าเก่า’ ของฉันมาเตือนความจำให้น่ะ..หมายความว่ายังไง” แตงโมตอบ “..จะเอารูปเก่าตอน..ตอนเธอยังไม่..เอ่อ..ยังไม่ทำหน้ากับหมอโก้”
กนกรัตน์ถาม “แกมีรูปเหรอ?” แตงโม “ไม่ๆๆๆ ไม่มี..แต่หมอโก้น่าจะมี”
เมื่อนึกถึงคำพูดของแตงโม กนกรัตน์ก็เริ่มตาวาว
จากที่สะอื้นหน้าเศร้าหน้ากนกนรัตน์ก็กลายเป็นชั่วร้าย "ฉันไม่มีวันที่จะปล่อยให้ให้ใครมาทำลายความฝันของฉัน ความฝันเดียวของฉันมันจะพังไม่ได้!”
กนกรัตน์ที่สวมรองเท้าบู้ทดำขนาดและแบบของผู้ชายก้าวอย่างระแวงระวังที่หน้าห้องหมอโก้ กนกรัตน์เปิดประตูมองซ้าย มองขวาแล้วก็มองตรงไปที่โต๊ะ, แฟ้ม ฯลฯ กนกรัตน์สวมถุงมือรื้อค้นเอกสารสุดฤทธิ์ เวลาผ่านไป ทุกอย่างโดนโยนทิ้งอย่างอารมณ์เสีย สุดท้ายรูป Before ของกนกรัตน์ก็ร่วงหล่นลงที่พื้น เธอค่อยๆ หยิบขึ้นมามอง
โก้กับแพรวพรรณรายยืนท้าวเอวมองทุกอย่างที่รกเละเทะอยู่ในห้อง
"ตำรวจว่าไงมั่งล่ะ?” แพรวพรรณรายถาม
"ก็ยังไม่ว่าไง? บอกแต่ว่าคนร้ายไม่ธรรมดา เก็บกล้องวงจรปิดซะเรียบ หลักฐานนิ้วมือก็ไม่มี"
"นิ้วมือไม่มี? แล้วนิ้วเท้าล่ะ?”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 21/4 วันที่ 7 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57 ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ