@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 22 วันที่ 7 มิ.ย. 57

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 22 วันที่ 7 มิ.ย. 57

นาคินทร์ไม่รู้ตัวอะไร จึงถามเป็นเป็นปกติ "เหนื่อยมั้ยครับ?”
ปาริฉัตร อึ้ง เธอถามราวกับหูฝาด "อะไรนะคะ? เอ่อ..ประทานโทษค่ะ เมื่อกี้ท่านประธานว่าอะไรนะคะ ฉัตรฟังไม่ถนัด"

นาคินทร์ยิ้มๆ "ช่วงนี้ผมมาทำงานสายบ่อย คุณเลยต้องอยู่ดึกไปด้วย ต้องขอโทษด้วยนะครับ"
ปาริฉัตร ระทวยจนแทบละลาย "เอ่อ..มะ..ไม่ค่ะ..ฉัตร..ฉัตรยินดีค่ะ" ปาริฉัตรพูดจากใจ "ฉัตรยินดีทำทุกอย่างเพื่อท่านประธานค่ะ"
นาคินทร์ยิ้ม "ขอบคุณมากครับ ผมจะพยายามปรับปรุง"


ปาริฉัตรยิ้มขำและขวยเขิน
นาคินทร์พูดเหมือนพูดกับตัวเอง "ผมก็จะอยากจะให้ทุกอย่างมันเรียบร้อยลงเอยให้เร็วที่สุด"
ปาริฉัตรอึ้งทันทีเพราะตีความว่านาคินทร์อยากแต่งงานกับกนกรัตน์ นาคินทร์มองเหม่อโดยไม่ได้สนใจปาริฉัตร ปาริฉัตรหวั่นใจ

ปาริฉัตรวางแฟ้มแล้วก็ทรุดนั่งด้วยหน้าตาประหวั่นพรั่นพรึง
เธอนึกถึงตอนที่คำพูดของนาคินทร์ “ผมก็อยากให้ทุกอย่างมันเรียบร้อยลงเอยให้เร็วที่สุด”
ปาริฉัตรพึมพำ "ท่านประธานจะแต่งงานกับนังเคทนั่น?" ปาริฉัตรส่ายหน้า "ไม่..ไม่ค่ะท่านประธาน..ฉันไม่ยอม"

แพรวพรรณรายลากปานตะวันเข้ามาในห้างสรรพสินค้า ปานตะวันอิดออด
"ไหนๆ ก็โดดงานออกมาแล้ว ดูหนังกะเพื่อนซักเรื่องเลยเหอะ เรื่องนี้พระเอกหล่อโฮกก"
"เชิญโฮกไปคนเดียวเถอะ ฉันต้องรีบเอาของไปให้คุณนารถ" ปานตะวันบอก
อาร์ตเห็นเข้าก็ดีใจมากจึงรีบเดินเข้ามาหา
แพรวพรรณรายยื้อปานตะวันไว้ "จะรีบไปไหน? ก็มั่วว่ารถติดอะไรไปก็ได้"
"ไม่ได้"
ปานตะวันสะบัดตัวจนไปชนเข้ากับอาร์ตพอดีเป๊ะ ทำให้ปานตะวันอยู่ในอ้อมกอดของอาร์ต ทั้งสองอึ้งกันไป
มิ้ลค์เดินเชิ่ดๆ มาเห็นเข้าก็ถอดแว่นมอง แล้วก็ตาโตของขึ้นทันที
"พี่อาร์ต?” ปานตะวันตกใจ
อาร์ตดีใจ "ตะวัน"
"นังตะวัน!" มิ้ลค์วิ่งพุ่งเข้ามาจิกปานตะวัน "นังหน้าด้าน" ปานตะวันตบเปรี้ยง
อาร์ตร้องลั่น "อย่า!! มิ้ลค์!!”
อาร์ตเข้ามาขวาง แพรวพรรณรายกอดปานตะวันไว้
"ตะวัน!" แพรวพรรณรายพุ่งไปลุยกับมิ้ลค์ทันที "นังหมาบ้า!! กัดไม่เลือกอย่างเนี้ย ผู้ชายเค้าถึงขอหย่า"
"อร้าย!! มันเรื่องอะไรของแกห๊า?” มิ้ลค์เดือด
มิ้ลค์หันมาเล่นงานแพรวพรรณรายแทน ทั้งสองฟัดกันอยู่ อาร์ตรีบรวบตัวปานตะวันมาคุย
"ตะวัน..พี่ขอโทษ..ฟังก่อนนะ มิ้ลค์เค้าไม่ได้เป็นอะไรกับพี่แล้ว เราหย่ากันแล้ว"
ปานตะวันไม่ไหวแล้ว "พอทีเถอะพี่อาร์ต เลิกยุ่งวุ่นวายกับตะวันซะที!”
ปานตะวันสะบัดตัวจะวิ่งหนี ทันใดนั้นเธอก็เหยียบถุงข้าวของที่ซื้อให้นารถนรินทร์จนลื่นล้มคว่ำหน้าลงเต็มๆ
อาร์ตตกใจ "ตะวัน!!”
แพรวพรรณรายที่กำลังยื้อกับมิ้ลค์หันขวับมาเห็นก็ร้องลั่น "ตะวัน!”
ปานตะวันล้มคว่ำอยู่โดยมีหน้าตาตกใจ

ปานตะวันถูกอัครินทร์จับให้เอนลงไปครึ่งนั่งครึ่งนอนบนเตียง
อัครินทร์ถอนใจด้วยความเป็นห่วง "โชคดีที่สุดที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไร ไม่งั้น" อัครินทร์พูดไม่ออก แล้วเขาก็หันไปพูด "ขอบคุณมากนะครับที่พาคุณตะวันไปหาผมที่รพ. ได้ทันเวลา"
แพรวพรรณรายยืนตัวแข็งเพราะช็อค เธอเอามือปิดปากแน่นแล้วก็สะอื้นอยู่ก่อนจะปล่อยโฮ แล้วพุ่งมาตบหน้าอัครินทร์ทันที
ปานตะวันตกใจ "พิ้งค์!!”
อัครินทร์งง "อะไรของคุณเนี้ย?”
แพรวพรรณรายร้องไห้แงๆ แล้วก็พูดไปด้วย "ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย" แพรวพรรณรายมองหน้าปานตะวัน "ตะวัน!! ทำไมตะวันทำอย่างนี้?" แพรวพรรณรายหันไปชี้หน้าอัครินทร์ "ผู้ชายชั่วร้าย!" แพรวพรรรรายสะอื้น "ทำเป็นเรียบร้อยพ่อพระ ที่แท้ก็แอบกินเงียบๆ"
อัครินทร์ตกใจ "เดี๋ยว..”
แพรวพรรณรายชี้ปานตะวัน "ตะวัน!! เราเป็นเพื่อนกัน ทำไมเราไม่เคยรู้" แพรวพรรณรายสะอื้น "ทำไมตะวันมีความลับกับเพื่อน เราไม่ใช่เพื่อนกันใช่มั้ย?”
"เดี๋ยว!! เดี่ยวก่อนสิพิ้งค์!! อย่าเสียงดัง!! ฟังก่อน!!” ปานตะวันบอก
"ไม่ฟัง!! มิน่าล่ะ!! สงสัยอยู่แล้วเชียว กินข้าวด้วยกันบีบมะนาวตั้งเยอะ แล้วยังจะมาหลอกเพื่อนอีกว่าอยากจะเปรี้ยวบ้างไรบ้าง ฮือๆ"
"คุณๆๆ..ฟังก่อน!!” อัครินทร์เบรค
แพรวพรรณรายแว้ด "ไม่ฟัง!! แก!! แกทำเพื่อนฉันท้อง แล้วทำไมแกไม่รับผิดชอบ?”
อัครินทร์เซ็ง "โอ่ย..คือ..”
ปานตะวันโพล่งออกมาทันที "ไม่ใช่คุณอัค!!”
แพรวพรรณรายชะงักกึก "อะไรนะ?”
ปานตะวันเมินหน้าหนี "ไม่ใช่คุณอัค!! คุณอัค ไม่ได้ทำฉันท้อง"
แพรวพรรณรายอึ้ง "คุณอัคไม่ได้ทำ?" แพรวพรรณรายเหวอ "ถ้างั้นใครทำล่ะ?”
อัครินทร์กุมขมับ ปานตะวันนิ่งและยังไม่ตอบ
นาคินทร์ที่เพิ่งจะกลับจากทำงานเดินปลดๆ กระดุมแขนเสื้อแล้วพับๆ ให้รีแล็กซ์ก่อนจะชะงักมองไปทางหน้าห้องนอนปานตะวัน แบบตัดใจ ไม่สนใจแล้วก็จะเดินต่อ แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจหยุดมอง

แพรวพรรณรายทรุดฮวบด้วยหน้าตาช็อคเหวอมาก
"คุณนาคินทร์?”
ปานตะวันทำหน้าเศร้า อัครินทร์ถอนใจเฮือก
แพรวพรรณรายส่ายหน้าช้าๆ ตาจ้องปานตะวันส่วนปากก็พึมพำ "นึกแล้ว..เพื่อนนึกอยู่แล้วว่ามันต้องมีอะไร" แพรวพรรณรายของขึ้น "เพื่อนว่าแล้วว่าผู้ชายคนนั้นมันไม่ธรรมดา" แพรวพรรณรายลุกพรวดขึ้น "แล้วมันอยู่ไหน? มันรู้มั้ยว่ามันทำตะวันท้อง?”

นาคินทร์ที่กำลังเดินมาชะงัก เมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ แต่จับใจความไม่ได้ เขาก็สงสัยแล้วเดินเข้ามาใกล้อีกนิด

แพรวพรรณรายแว้ดลั่น "เห็นมั้ย..เพื่อนเคยพูดไม่ผิด ผู้ชายบ้านนี้ไว้ใจไม่ได้ซักคน" แพรวพรรณรายหันไปชี้หน้าอัครินทร์ "คุณก็ด้วย ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้า ไปลากคอพี่ชายคุณมาเดี๋ยวนี้ ทำเพื่อนฉันท้อง แล้วไม่รับผิดชอบเหรอ"
อัครินทร์กระโดดตะปบปากแพรวพรรณรายอย่างรวดเร็ว "อย่าเสียงดัง!" อัครินทร์ดุ "จะดังไปไหน?”
ปานตะวันอ่อนใจ

นาคินทร์เดินมาถึงหน้าห้องปานตะวันพอดี เขาชั่งใจนิดนึงก่อนจะเอามือจับลูกบิดประตู พอดีกับเสียงมือถือของเขาดังขึ้น
นาคินทร์รับสาย "ครับ..ว่าไงครับกนก?" นาคินทร์ตกใจ "ใจเย็นๆ นะครับ พี่คินจะไปเดี่ยวนี้!”
นาคินทร์รีบพุ่งออกไปทันที

แพรวพรรณรายดิ้นจะให้อัครินทร์ปล่อย สุดท้ายเธอก็กัดมืออัครินทร์จนเขาร้องจ๊ากแล้วยอมปล่อย แพรวพรรณรายวิ่งไปหาปานตะวัน "ตะวัน!! อย่ายอมนะ!! เอาไง เอากัน!! เพื่อนสู้ตาย"
อัครินทร์ถาม "จะไปรบเหรอคุณ"
"เงียบไปเลย!!”
"พิ้งค์!! ขอบใจมากนะ แล้วก็ขอโทษที่เราปิดบังเรื่องนี้มาตลอด..มัน..เรารู้สึกแย่มากน่ะ" ปานตะวันน้ำตาเอ่อ "ถ้าวิญญาณพ่อแม่รู้..ถ้าเดือนรู้..ถ้าเพื่อนรู้.. ทุกคนคงผิดหวังในตัวเรามาก"
ทุกคนเงียบกริบกันไปทันที
"ไม่.." แพรวพรรณรายลูบไหล่ลูบหลัง "ไม่..เพื่อนเข้าใจ..ตะวันยังเป็นคนเก่งคนดีของเพื่อนเสมอ" แพรวพรรณรายนึกได้หันไปแว้ด "คนอื่นสิที่มันเลว มันแย่!!”
อัครินทร์ร้องเฮ้อ "ก็ดีเหมือนกันนะครับ ต่อไปนี้คุณตะวันจะได้มีใครอีกซักคนที่จะคุยปรับทุกข์ด้วยได้" อัครินทร์เหล่ "ว่าแต่จะทุกข์หนักขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้"
"ปากเหรอยะ?” แพรวพรรณรายว่า
อัครินทร์พยักเพยิดเหมือนจะบอกว่านั่นไง อีกแล้ว
"พิ้งค์..เราขอร้องนะ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด.โดยเฉพาะ..เดือน" ปานตะวันบอก
แพรวพรรณรายอึ้งนิ่งไปเพราะเป็นห่วง
"แต่ความลับมันไม่มีในโลกนะตะวัน ยิ่งเรื่องนี้" แพรวพรรณรายมองท้องปานตะวัน "ท้องก็ต้องโตขึ้นทุกวันๆ ใครเห็นใครก็ต้องรู้"
"รับปากเราสิ ได้มั้ย?” ปานตะวันย้ำ
แพรวพรรณรายอึ้งก่อนจะจำใจพยักหน้าหงึกๆ แล้วก็นึกได้ "แล้วยังไงล่ะ..พ่อเด็กน่ะจะยังไง? จะไม่ให้เค้ารู้จะไม่ให้เค้ารับผิดชอบอะไรเลยรึไง?”
ปานตะวันนิ่งอึ้ง อัครินทร์หนักใจ ส่วนแพรวพรรณรายรอคำตอบ

กนกรัตน์พุ่งเข้าไปซบอกนาคินทร์แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
นาคินทร์ปลอบโดยลูบหลังแล้วพูด "ไม่เป็นไรนะครับ ใจเย็นๆ อย่าร้องไห้นะครับ"
กนกรัตน์สะอื้น "จะให้เคทใจเย็นได้ยังไงล่ะคะพี่คิน อยู่ๆ คุณพ่อกับคุณแม่ก็จะบังคับให้เคทกลับอเมริกา เคทจะกลับไปยังไงในเมื่อหัวใจของเคทอยู่ที่นี่" กนกรัตน์สะอื้น
นาคินทร์อึ้งจ๋อยเมื่อนึกถึงการพลักพรากอีก
กนกรัตน์ลุ้นว่านาคินทร์จะว่ายังไง เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ยอมพูดอะไรก็กดดันต่อ "พี่คินไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ? ทำไมไม่เหมือนเคทคะ? เคทจะอยู่ได้ยังไงใจเคทมันใจจะขาด..พี่คินรู้มั๊ยคะ?”
นาคินทร์สะดุ้ง เขานึกถึงตอนที่เขากอดศพกนกวลี
“กนก!! พี่จะอยู่ต่อไปยังไง? ใจพี่มันจะขาดรู้มั้ย?”
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น นาคินทร์ก็จ๋อย เศร้า และกังวลขึ้นมาทันที
นาคินทร์พึมพำ “.กนก..”
กนกรัตน์เงยหน้ามองทั้งน้ำตาแล้วก็ทำสายตาเว้าวอน "อย่าปล่อยเคทไปอีกนะคะ ให้เคทได้อยู่กับพี่คินตลอดไปนะคะ"
ทั้งสองมองหน้ากัน กนกรัตน์โผเข้ากอดนาคินทร์แน่น นาคินทร์สับสน กนกรัตน์ลุ้น แต่ก็มีแววตามั่นใจว่าจะสำเร็จ
อัครินทร์กับแพรวพรรณรายเดินกันมาอย่างเงียบๆ ไม่คุยกัน แล้วจู่ๆ ทั้งสองก็หันมาจะคุยพร้อมกัน

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 22 วันที่ 7 มิ.ย. 57

ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shayna
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57 ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ