@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 17/5 วันที่ 3 มิ.ย. 57

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 17/5 วันที่ 3 มิ.ย. 57

"แต่ตอนนี้นายจ้างมีธุระจะคุยกับลูกจ้าง เป็นการส่วนตัว!!” นาคินทร์ว่า
อัครินทร์รู้ตัวว่าโดนไล่ "พี่คินครับ..คุยกันดีๆ..ผมขอร้อง"
นาคินทร์นิ่งเฉย อัครินทร์มองปานตะวันอย่างเป็นห่วงแล้วก็เดินออกไป

นาคินทร์หันไปเล่นปานตะวัน "จะกวาดให้หมดบ้านนี้ใช่มั้ย..สรุป?”
"คุณคิดได้แต่เรื่องสกปรก" ปานตะวันว่า


"คุณคนเดียวไม่พอ นี่ยังน้องสาวคุณอีก รวมหัวกันวางแผนจะจับนายนัคแต่งงานเหรอ ฝันไปเถอะ"
ปานตะวันกวน "ก็สมใจคุณแล้วไม่ใช่เหรอ อยากจะจับคู่น้องสาวฉันให้น้องชายคุณนักไม่ใช่เหรอ?”
"ก็แค่จับคู่ชั่วคราว!! แก้เหงา!! เหมือนผมกับคุณไง" นาคินทร์จ้องหน้า "ไม่ใช่โดนจับแต่งงานแบบนี้"
ปานตะวันมองหน้านาคินทร์แบบต้องการต่อว่าว่าใจร้ายเหลือเกิน
นาคินทร์พูดต่อ "น่าเสียดาย..ถ้าคุณรู้จักกลับตัวกลับใจ ผมอาจจะใจอ่อนให้อภัยคุณได้บ้าง แต่นี่..ไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยจะสำนึก"
"คุณนั่นแหละ..ยอมรับความจริงซะที เลิกจมปลักอยู่กับความรักความแค้นบ้าบอของคุณได้แล้ว"
นาคินทร์ปราดมาบีบแขนปานตะวันแล้วดึงมาใกล้ตัว "อย่าบังอาจดูถูกความรักของผมกับกนกวลี!!”
ปานตะวันกลืนความชอกช้ำ
"อย่างคุณคงไม่เคยรู้จักกับคำว่า“ความรัก” เพราะคุณมันก็เอาแต่ได้ เห็นแก่ตัว ยั่วผู้ชายไปวันๆ" นาคินทร์ว่า
ปานตะวันอยากจะไปจากตรงนั้นแต่สะบัดแขนไม่หลุด "ปล่อยฉันนะ!!”
"ไปบอกน้องสาวคุณด้วย อย่าฝันจะได้เป็นเจ้าสาวของนายนัค อย่างดีก็เป็นได้แค่นางบำเรอเหมือนพี่"
พูดไม่ทันจบนาคินทร์ก็โดนตบเพียะจนหน้าหัน เขาจะกลับมาเล่นงานปานตะวันแต่ไม่ทันเพราะโดนปานตะวันผลักอย่างแรงแล้วก็วิ่งหนีไป นาคินทร์มองตามด้วยความสะใจ

ปานตะวันทรุดอย่างอ่อนแรงลงบนเตียงที่มีถุงมือน้อยๆ ที่เธอเย็บไว้วางอยู่ ปานตะวันค่อยๆ หยิบมาดูแล้วแนบอก
"อดทนกับแม่ สู้ด้วยกันอีกนิดเดียวนะคะ..ลูกแม่"
ปานตะวันทำสายตาไม่อ่อนแอแต่น้ำตาแห่งความน้อยใจก็หยดติ๋ง
ศูนย์การค้าใหญ่ที่มีคนช็อปปิ้งกันขวักไขว่ ณ เคาน์เตอร์เครื่องสำอางยอดฮิตสีสันน่าใช้ ปาริฉัตรยืนเมียงๆ มองๆ ด้วยสายตาอยากได้ พนักงานเดินเข้ามาแนะนำ
"ลิปสีนี้ลิมิเต็ดค่ะคุณคะ หายากมากๆ พลอย ชมพู่ก็ใช้ มาค่ะ..เดี่ยวพี่ลองให้คุณ" พนักงานจับมานั่งเก้าอี้เลย
"เอ่อ..ไม่ล่ะค่ะ..ไม่ต้องค่ะ"
"ทำไมล่ะคะ..ลองดูก่อนค่ะ" พนักงานถาม
กนกรัตน์เดินมามุมหนึ่ง เธอเห็นก็มองพนักงานที่กำลังลองทาลิปสติกให้ปาริฉัตร
ปาริฉัตรส่องกระจก "สวยจริงๆ ด้วยค่ะ"
"เห็นมั้ยคะ..มหัศจรรย์ เลอค่า"
ปาริฉัตรหลงใหล "แท่งละเท่าไหร่คะพี่?”
“790 ค่ะ" พนักงานหยิบแท่งใหม่ให้ "นี่แท่งใหม่เอี่ยมนะคะ"
ปาริฉัตรอึ้งแล้วพึมพำก่อนจะยื่นคืนพนักงาน "ไม่เอาดีกว่าค่ะ"
กนกรัตน์คว้าหมับก่อนจะยื่นให้พนักงาน
"เอาแท่งนี้ล่ะค่ะ"
ปาริฉัตรหันขวับมาเห็นเป็นกนกรัตน์ยิ้มอยู่ "คุณ!!" ปาริฉัตรหันกลับไปบอกพนักงาน "ไม่เอา!! ฉันไม่เอา"
กนกรัตน์พูดกับพนักงาน “2 แท่งเลยก็ได้ค่ะ" กนกรัตน์พูดกับปาริฉัตร "ทาเป็นเพื่อนกัน..ดีมั้ยคะ?”
ปาริฉัตรจ้องเขม็ง "ฉันไม่เพื่อนคุณ!!”
ปาริฉัตรลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปทันที กนกรัตน์มองตามยิ้มๆ

ปานตะวันเดินดูหนังสืออยู่ในร้านหนังสือ กนกรัตน์เดินผ่านมาแล้วก็ชะงักกึกก่อนจะถอยหลังกลับไปดูก็เห็นว่าเป็นปานตะวัน เธอมองดูสักพักแล้วก็จะเดินเข้าไปหา แต่เห็นปานตะวันปรี่เข้าไปจับดูหนังสือเด็กเล็กที่มีตุ๊กตาสีสันอย่างสนใจเป็นพิเศษ กนกรัตน์ชะงักมองอย่างสังเกต พอประกายเดือนกับแพรวพรรณรายเดินมาหา ปานตะวันก็รีบวางหนังสือ กนกรัตน์มองด้วยความสงสัย สามสาวพากันออกไปจากร้าน กนกรัตน์มองตาม

ประกายเดือนเล่นโยคะท่ายาก แพรวพรรณรายทำเงอะงะแล้วก็โดนครูดุเลยง้องแง้งออกมาคุยกับปานตะวันที่นั่งรออยู่
"ไม่ไหวอ่ะ!! เดี๋ยวนี้ยัยเดือนแอ๊ดวานซ์ข้ามหน้าข้ามตามาก ว่าแต่ตะวันเถอะ..ทำไมหมู่นี้ไม่ยอมเล่นเลยอ่ะ โยคะ ต่อยมวย ฯลฯ เสียชื่อนักกีฬาเหรียญทอง มช.หมดนะเพื่อน"
ปานตะวันชะงักนิดนึงก่อนจะพูดเนียนๆ "ก็..เบื่อบ้างไรบ้างสิ"
"ขี้เบื่อตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" แพรวพรรณรายแย็บ "เออ.ตะวัน เรื่องเดือนกับคุณนัครินทร์น่ะ..ถ้าเค้ารักกันจริง"
ปานตะวันสวน "เปลี่ยนเรื่องเหอะ"
แพรวพรรณรายอึ้งไป "ถามจริงเหอะ ทำไมถึงไม่ชอบคุณนัครินทร์"
ปานตะวันชะงักนิดนึงก่อนจะตอบ "ไม่รู้จริงๆเหรอ ไม่เคยได้ยิน กิตติศัพท์เค้าเหรอว่าคาสโนว่าขนาดไหน"
แพรวพรรณรายมอง "แค่นั้น?”
ปานตะวันหลบตา "ก็จะให้แค่ไหนล่ะ?”
"งั้น..คุณนาคินทร์ล่ะ..ตกลงตะวันรู้สึกยังไงกับคุณนาคินทร์"
ปานตะวันตั้งสติก่อนจะหันมาทำสู้ตาเพื่อน "รู้สึกยังไง? ทำไมจะต้องรู้สึกอะไร? ยังไง?”
"ไม่เอาน่าา..ตะวัน เราเพื่อนกันนะ"
ปานตะวันมองตาเพื่อนก่อนจะเบือนหน้าไปโดยไม่ตอบ ปานตะวันถอนใจเฮือก กนกรัตน์ยืนแอบฟังทุกอย่างอยู่ที่มุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

นัครินทร์พุ่งลงสระน้ำตูมแล้วก็ว่ายเร็วๆ ด้วยความโมโหจัดจนมาถึงอีกฝั่งนึง เขาหอบแฮ่กๆ อัครินทร์ที่นั่งอยู่ตรงขอบสระโดยเอาขาแช่น้ำอยู่มองขำๆ
"ใจเย็น!! ร้อยวันพันปีไม่เคยว่าย เดี๋ยวก็น็อคคาสระหรอกพี่"
"ดี!! น็อคๆ ไปเลยก็ดี" นัครินทร์เอามือฟาดน้ำกระจายด้วยความโมโห "โคตรเซ็งเลย..เดี่ยวนี้พี่คินเค้าเป็นบ้าอะไรวะไอ้หมอ แกรู้จักหมอสมองเก่งๆ มั๊ยวะ จับพี่คินไปสแกนหน่อยซิ สมองเป็นไรรึเปล่า..หึ๋ย" นัครินทร์ฟาดอีกที
อัครินทร์รู้ทุกอย่างแต่พูดไม่ได้จึงเฉไฉไป "ต้องเช็คพี่นัคด้วยละม้าง"
"เช็คฉัน?? เช็คทำไมวะ"
"ก็เช็คว่าเพี้ยนป่ะ?? ซ่ามาตลอดชีวิต จู่ๆ ก็อยากจะแต่งงานขึ้นมาซะงั้น"
"ใครว่าจู่ๆ ไม่ใช่จู่ๆ เว๊ย!! พี่ว่ามัน" นัครินทร์นึกหาคำ "มัน..ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ..มันแบบ..รักซึมลึก..รักไม่รู้ตัว"
อัครินทร์ขำแล้วส่ายหน้า "โห..คาสโนว่า..เลี่ยนว่ะ"
"อีกคนละ..ดูถูกฉันอีกละ..คนนี้ฉันรักจริงนะเว๊ย..ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน"
อัครินทร์เหล่แล้วแหย่ๆ "จริงเหรอ? ชั่ววูบรึเปล่า?”
นัครินทร์ชะงักแล้วอึ้งไป "ทำไมพูดเหมือนๆ กันวะ? พี่คินก็หาว่าฉันหลง" นัครินทร์อึ้งเพราะชักจะไม่มั่นใจ "เออ!! ..หรือยังไงวะ?”
"เอ๊า! ไงเนี่ย? ตกลงยังไง..ตกลงพี่รักคุณเดือนจริงๆ รึเปล่าเนี่ย?”
นัครินทร์อึ้งแล้วปราดเข้าหาอัครินทร์ "ไอ้หมอน้องรัก" นัครินทร์เหลียวมองซ้ายขวา "พี่มีอะไรจะปรึกษา " นัครินทร์มองซ้ายมองขวา "สัญญาก่อน..ห้ามเล่าให้ใครฟัง"
อัครินทร์งงๆ ขำๆ "อะไร?? ว่ามาสิ"
"คือ..งี้" นัครินทร์กลัวเสียฟอร์ม "คือจริงๆ ไอ้เรื่องผู้หญิงเนี่ยพี่ก็ชำนาญอ่ะนะ..แกก็รู้แต่.." นัครินทร์อ้ำอึ้ง
อัครินทร์อมยิ้มเพราะรู้ว่าพี่ตัวเองทำฟอร์ม "แต่อะราย?”
นัครินทร์ตัดสินใจพูดเร็วๆ "แต่เราจะเช็คยังไงดีวะว่าเรารักเค้าจริงๆ ไม่ได้หลง"
อัครินทร์กลั้นขำ "โอ่วว"
นัครินทร์ฟอร์ม "จริงๆ พี่ก็ไม่น่าถามแกอ่ะนะ เพราะแกก็ไม่ค่อยจะมีประสบการณ์อะไร แต่..พี่คงมีประสบการณ์มีเยอะไปมั๊ง..ก็เลย..เยอะจนลืมอ่ะ"
"เข้าใจ..เข้าใจ เอางี้มั๊ยล่ะพี่นัค"
นัครินทร์รีบเลย "ยังไงวะ?”
"ก็พี่บอกเองว่าไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนที่รู้สึกกับคุณเดือน"
"ใช่!” นัครินทร์ตอบ
"พี่ก็ลองเช็คง่ายๆ..ลองกลับไปหากิ๊กเก่าๆ ของพี่"
นัครินทร์ตกใจ "เฮ่ย!!”
"ถ้าพี่รู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเวลาอยู่กับคุณเดือน พี่ยังคิดถึง ยังเห็นแต่หน้าคุณเดือนลอยอยู่ นั่นล่ะ"
นัครินทร์ดีดนิ้วเปาะ "ใช่!!มันใช่เลย" นัครินทร์กอดน้องชายแน่น "ขอบใจมากไอ้นัคน้องรัก" นัครินทร์มองน้องด้วยความปลื้มใจ "ฉลาด!! สมกับเป็นน้องชายพี่"
อัครินทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ นัครินทร์เตรียมทำตามแผน
ปาริฉัตรควักลิปสติกที่ใกล้จะหมดแท่งขึ้นมาแล้วมองอย่างน้อยใจในโชคชะตา เธอเหลียวซ้ายแลขวาแล้วเอานิ้วขูดๆ ลิปสติกก้นแท่งมาแตะก่อนจะทาปากแล้วมองกระจกแต่ก็ไม่ชอบเพราะสีไม่สวย เธอเอาทิชชู่มาเช็ดปากอย่างอารมณ์เสียแล้วก็ขว้างทิชชู่ทิ้ง
ทันใดนั้น กนกรัตน์ก็ยื่นลิปสติกแท่งที่ปาริฉัตรลองในห้างมาตรงหน้าปาริฉัตร ปาริฉัตรชะงักกึกก่อนจะหันขวับไปมองเห็นว่าเป็นกนกรัตน์
"รับไว้เถอะค่ะ แท่งนี้น่ะ" กนกนรัตน์ค่อยๆ หยิบลิปสติกแท่งเก่าจากมือปาริฉัตรมา "ทิ้งไปซะเถอะ" กนกนรัตน์ปล่อยลงถังขยะ
ปาริฉัตรมอง "มันเรื่องอะไรของคุณ? แล้วคุณมาทำไม? ท่านประธานไม่ว่าง!!มีประชุม"
"เคทไม่ได้มาหาท่านประธานนี่คะ..เคทมาหาคุณ"
ปาริฉัตรเสียงเขียว "มาหาฉันทำไม?”
กนกรัตน์ยิ้ม "เคทรู้สึกถูกชะตากับคุณน่ะค่ะ รู้สึกเหมือนเรา 2 คนมีอะไรคล้ายๆกัน ชอบอะไรคล้ายๆ กัน"
ปาริฉัตรแหยะ "ไม่เห็นจะคล้าย!”
กนกรัตน์ยิ้ม "ก็ดูอย่างลิปสติกนี่สิคะ..เรายังชอบสีเดียวกันเลย..เคทก็ซื้อไว้แท่งนึงเหมือนกัน นะคะ" กนกรัตน์เอาลิปสติกอีกแท่งชูให้ดูคู่กันกับของปาริฉัตร
ปาริฉัตรมอง
กนกรัตน์ยิ้ม "เห็นมั้ยคะ..ว่า เรา 2 คนใจตรงกัน"
กนกรัตน์จับมือปาริฉัตรมาแล้ววางลิปสติกไว้ให้แท่งนึง ก่อนจะกำมือปาริฉัตรไว้
กนกรัตน์จ้องตาแล้วยิ้ม "เคทยินดี “แบ่ง” ให้คุณค่ะ คุณปาริฉัตร"
พูดจบกนกรัตน์ก็ยิ้มให้ แล้วเดินออกไป ปาริฉัตรอึ้งๆ มึนๆ เธอมองลิปสติกในมืออย่างไม่รู้ว่าสื่ออะไร

นาคินทร์ยิ้มแย้มดูน่ารัก
"กนกอยากทานอะไรครับ"
กนกรัตน์ดูเมนูแล้วพูดกับบ๋อย "ขอสลัดดีกว่าค่ะ..อ่อ..ไม่ใส่หอมหัวใหญ่นะคะ"
นาคินทร์อึ้ง
ภาพในอดีตย้อนมา เป็นตอนที่นาคินทร์แกล้งจิ้มหอมหัวใหญ่ในสลัดแหย่จมูกกนกวลีที่เบือนหน้าหนีสุดฤทธิ์ นาคินทร์หัวเราะชอบใจ

อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 17/5 วันที่ 3 มิ.ย. 57

ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shayna
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ