อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนอวสาน[จบ] วันที่ 11 มิ.ย. 57
กนกรัตน์ตวาด “แล้วไง?” กนกรัตน์ทำหน้าแสยะ “ยังกะกลัวตายนี่?” กนกรัตน์ขำแล้วก็นึกได้จึงทำตาวาว “อุบัติเหตุเหรอ?? ก็ดีสิ..แกน่ะสิที่ต้องกลัว ไม่ใช่ฉัน!!!”ปานตะวันตกใจ “หมายความว่ายังไงคะ?”
“ก็หมายความว่า..เดี๋ยวฉันจะทำให้แกร่วงลงจากรถไปตายพร้อมลูกแกน่ะสิ ฮ่าๆๆ ให้มันเป็นอุบัติเหตุ”
ปานตะวันตกใจ “ไม่นะคะ!! อย่านะคะคุณเคท!! ฉันขอร้อง”
ปานตะวันจวนตัวจึงรีบตะปบเพื่อจะปลดเบ้ลท์ กนกรัตน์รีบผลักหัวปานตะวันไปโขกกระจกอีกที ปานตะวันนิ่งเงียบในขณะที่หน้าติดกระจก
“นังนี่!! ร้ายจริงๆ”
กนกรัตน์เหลือบมองกระจกมองหลังแล้วก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็น ‘ผีแตงโม’ นั่งจ้องอยู่ กนกรัตน์หันขวับทั้งๆ ที่ขับรถ เธอเห็นว่าเบาะหลังว่างเปล่า
“บ้า!!! อีผีบ้า!! แน่จริงก็มาสิ!! โธ่”
กนกรัตน์แสยะยิ้ม แล้วหันไปจิกหัวปานตะวันเพื่อจะให้หน้าปานตะวันหันมา
“นังตะวัน!! อย่าเพิ่งรีบตายสิ”
กนกรัตน์ผงะเงิบ เมื่อหน้าที่หันมากลายเป็นหน้า ‘ผีปาริฉัตร’ ที่มองมาที่เธออย่างโกรธแค้น
กนกรัตน์ร้องลั่น “กรี๊ดด!!!”
กนกรัตน์ตกใจจนรถเสียหลัก เธอพยายามคอนโทรลพวงมาลัย
กนกรัตน์มองไปข้างหน้าแล้วก็ตาโตเมื่อเห็น ‘กนกวลี’ ยืนอยู่ตรงจุดเกิดอุบัติเหตุ โดยกนกวลีมองตรงมา
กนกรัตน์ตาเหลือกเพราะตกใจจนช็อค
“กรี๊ด!!!”
กนกรัตน์หวีดร้องแล้วหักพวงมาลัยเหมือนจะหลบกนกวลีที่ยืนอยู่ ทำให้รถเสียหลัก กนกรัตน์หวีดร้องดังลั่น
นาคินทร์เห็นเหตุการณ์ก็แทบช็อค
นาคินทร์ตะโกนลั่น “ตะวัน!!!”
รถเข็นมีร่างปานตะวันนอนอยู่ถูกเข็นมาตามทางในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว นาคินทร์วิ่งประกบมาอย่างตกใจและเสียใจ
นาคินทร์ตะโกนลั่น “ช่วยด้วยนะครับ!! ช่วยตะวันด้วย” นาคินทร์เสียงสั่นเครือ “ช่วยตะวันด้วย!”
รถเข็นมาถึงกลุ่มนัคครินทร์ ประกายเดือน อัคครินทร์ แพรวพรรณรายที่ยืนรออยู่กรูกันเข้ามาวิ่งประกบ
ประกายเดือนกับแพรวพรรณรายปล่อยโฮ “ตะวัน!!”
“อัค!! แกต้องช่วยตะวัน!! แกต้องช่วยตะวัน!!”
อัครินทร์พูดกับบุรุษพยาบาล “รีบเลยครับ คุณหมอวิชัยรออยู่แล้ว”
บุรุษพยาบาลรีบเข็นไปอย่างรวดเร็ว
นาคินทร์ร้องลั่น “ตะวัน”
นาคินทร์จะวิ่งตามแต่อัครินทร์ดึงไว้
“พี่คิน...”
นาคินทร์พร่ำพูด “ฉันจะไปช่วยตะวัน!! ตะวันต้องไม่ตาย!! ตะวันต้องไม่ตาย!!”
นาคินทร์ปล่อยโฮแล้วทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ประกายเดือนกับแพรวพรรณรายร้องไห้โฮกอดกันกลม อัครินทร์กับนัครินทร์อึ้งเพราะใจเสียเหมือนกัน นาคินทร์แทบขาดใจ
หมอกำลังช่วยปานตะวันอย่างสุดความสามารถ นาคินทร์รอคอยแทบขาดใจ ปานตะวันนอนนิ่ง หมอพยายามช่วย นาคินทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้น
พระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นพ้นยอดตึก ทุกคนยังนั่งอ่อนแรงรออยู่หน้าห้องผ่าตัด ทันใดนั้นหมอก็เดินออกมา ทุกคนกรูกันเข้าไปหา
“คุณหมอครับ..ตะวันไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?” นาคินทร์เขย่าตัวหมอ “ตะวันต้องไม่เป็นอะไรนะครับ”
หมอหน้าเสีย
นัครินทร์รีบปรามนาคินทร์ “พี่คิน..ใจเย็น..”
นาคินทร์พูดแบบยังแรงอยู่ “ตอบผมสิครับ..ตะวันไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
หมอนิ่ง
อัครินทร์ยกมือไหว้ “ขอโทษแทนพี่ชายผมด้วยครับอาจารย์..คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ?”
หมอถอนหายใจเฮือก “เราก็ยื้อกันเต็มที่นะ..หมออัค”
ทุกคนแทบช็อคแล้วจ้องหมอเป็นตาเดียว
“ไม่อยากเชื่อ..” หมอพูด ทุกคนหน้าเสีย หมอพูดต่อ “ว่าคนไข้ใจสู้มาก..ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก”
ประกายเดือนกับแพรวพรรณรายปล่อยโฮลั่นพร้อมทั้งกอดกันด้วยความดีใจจนร้องไห้แงๆ อัครินทร์กับนัครินทร์โล่งอก นาคินทร์เซทรุดหลังพิงฝาแบบโล่งอก หมดแรง เขามีสายตาดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ปานตะวันนอนหน้าซีดอยู่บนเตียง นาคินทร์นั่งจ้องกุมมือปานตะวันอยู่ข้างเตียง นาคินทร์น้ำตาหยด
“ที่ผ่านมา...ผมทำอะไรลงไป”
นาคินทร์ฟุบหน้าลงกับเตียง สาวิตรีเข้ามาลูบหัวลูกชาย ทุกคนยืนรายล้อมเตียงปานตะวันอยู่
“เรื่องที่ผ่านมา..ก็ให้มันผ่านไปนะพี่คินนะ จากนี้..พี่คินเริ่มต้นใหม่นะคะ อดีต..เราเก็บไว้เป็นครู ไม่ใช่เก็บไว้เป็นความแค้น” สาวิตรีว่า
นาคินทร์จ้องปานตะวัน “ผมทำเลวร้ายกับตะวันขนาดนั้น..ตะวันคงจะไม่ยอมยกโทษให้ผม”
ประกายเดือนปลอบ “ตะวันเค้ารักท่านประธานมากค่ะ”
นาคินทร์มองประกายเดือนอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
อัครินทร์ย้ำ “จริง..พี่คิน คุณตะวันเค้ารักพี่คินมากจริงๆ”
นาคินทร์มองอัครินทร์ อัครินทร์พยักหน้าย้ำ
“ไม่รู้ล่ะ..ใครจะอะไรยังไงพ่อไม่รู้ รู้แต่ในท้องของหนูตะวันน่ะมีหลานปู่คนแรกของไกรตระกูลอยู่ทั้งคน” ทวยเทพพูดเด็ดขาด “ยังไงพี่คินก็จะปล่อยให้หนูตะวันพาหลานปู่ไปจากปู่ไม่ได้เด็ดขาด”
ทุกคนอึ้งที่จู่ๆ “ทวยเทพ” เอาจริง ทวยเทพทำหน้าคอนเฟิร์มว่าเอาจริง ทุกคนอมยิ้ม บรรยากาศทั่วไปเริ่มดีขึ้น นาคินทร์หันไปจับมือมองหน้าปานตะวันที่ยังหลับอยู่
นาคินทร์พูดพึมพำ “ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป..จะไม่ยอมปล่อยให้คุณกับลูกไปจากผม..ได้โปรดอยู่กับผมเถอะนะ.ปานตะวัน”
ปานตะวันยังนอนนิ่ง
นาคินทร์เฝ้าไข้ดูแลปานตะวันที่ยังสลบไสลอยู่ตลอดระยะเวลา 2 คืน โดยเขาทั้งเช็ดตัว นั่งเฝ้า เผลอฟุบหลับอยู่ข้างเตียงบ้าง นาคินทร์นั่งจับมือปานตะวันแล้วจ้องมอง
นาคินทร์เรียกเบาๆ “ตะวัน..ตะวัน..” นาคินทร์มองนิ่ง “ตื่นเถอะครับ..ถึงคุณหมอจะบอกว่า คุณปลอดภัยแล้ว..แต่..” นาคินทร์ส่ายหน้า “ผมกลัว..ผมเคยสูญเสียคนที่ผมรักมาครั้งนึงแล้ว” นาคินทร์เสียงเครือ “ผมกลัวเหลือเกิน รีบตื่นได้มั้ยครับตะวัน?”
ปานตะวันยังนิ่ง
นาคินทร์ค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบท้องตะวันด้วยสายตาอ่อนโยน เขาดูผ่อนคลายลงบ้างก่อนจะยิ้มน้อยๆ “พ่อนี่มันโง่ มันบ้า” นาคินทร์สำนึกผิด “ถ้าลูกกับแม่ของลูกเป็นอะไรไปพ่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
นาคินทร์ฟุบหน้าลงกับมือปานตะวัน
ปานตะวันที่หลับตาอยู่น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองนาคินทร์ นาคินทร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับพูด
“ตื่นเถอะครับ..” ยังพูดไม่จบนาคินทร์ก็อึ้งที่เห็นปานตะวันฟื้น เขาหลุดปากออกมาเบาๆ “.. ตะวัน..”
นาคินทร์เห็นปานตะวันมองอยู่
นาคินทร์ดีใจมาก “ตะวัน..” นาคินทร์โผกอดปานตะวันแน่นพูดเสียงดังลั่น “ตะวัน!!”
ทั้งสองคนหน้าใกล้กัน
นาคินทร์ประคองหน้าปานตะวันไว้ “อยู่กับผม..อย่าทิ้งผมไป..ได้โปรด..อย่าทิ้งผมไป”
นาคินทร์ไม่รอคำตอบ เขาสวมกอดปานตะวันแน่น
ปานตะวันยังไม่ได้ตอบอะไร ทั้งสองต่างก็น้ำตาไหลด้วยความรู้สึกที่ผ่านเรื่องราวเจ็บปวดมามากมาย และหมดทุกข์หมดแค้นกันสักที
หลายวันผ่านไป ณ หาดทรายชายทะเล ประกายเดือนขี่หลังนัครินทร์ แพรวพรรณรายขี่หลังอัครินทร์ตั้งท่าจะวิ่งแข่งกัน สาวๆ ที่ขี่หลังหนุ่มๆ อยู่ดี๊ด๊ากรี๊ดกร๊าดสุดฤทธิ์
“พร้อมนะ!! 1-2-3!!!”
ทั้งคู่แข่งวิ่งสุดฤทธิ์ สาวๆ ลุ้นกรี๊ดกันสนุก สุดท้ายก็หกล้มกองกลิ้งกับพื้นทรายกันทั้งคู่ ฝ่ายชายขำกัน แต่ฝ่ายหญิงโวยวาย
“อะไรเนี่ย?? แค่นี้ก็เข่าอ่อน” ประกายเดือนว่า
“แน้ะ!! มาโทษสามีได้ไงฮะ ตัวเองเหอะ..เมื่อคืนบอกแล้วให้นอน.. ให้นอน!! ก็ไม่เชื่อ.หมดแรงเลยเห็นมะ?” นัครินทร์สวน
ประกายเดือนตีเพียะ “บ้า!!!” ประกายเดือนอาย “ทะลึ่ง!”
“โห่ย..ป่านนี้แล้ว ไม่ต้องอายแล้ว” นัครินทร์พูดกับอัครินทร์และแพรวพรรณราย “จริงมั้ยฮะ?”
แพรวพรรณรายอมยิ้มทั้งอายทั้งขำ
“นึกแล้วก็แปลกดีนะฮะ จำได้มั๊ยฮะ เมื่อก่อนเรายังแข่งบอลกันเอาเป็นเอาตายที่ชายหาดตรงนี้อยู่เลย” อัครินทร์ว่า
ภาพตอนที่ทุกคนแข่งวอลเล่ย์ชายหาดแวบเข้ามาในหัวของทุกคน
แพรวพรรณรายยิ้มๆ “จริงด้วย แกล้งกันแทบตาย”
อัครินทร์มองนัครินทร์กับประกายเดือน “แต่ตอนนี้” อัครินทร์ยิ้ม “รักกันซะและ”
ประกายเดือนมองจิกอัครินทร์กับแพรวพรรณรายทันที “อัลไลค้า..ใครรักใครค้า?? กรุณาระบุให้ชัดๆด้วยนะค้า..คุณหมอ?”
อัครินทร์สะดุ้ง “เอ่ย” อัครินทร์หันมองแพรวพรรณราย
แพรวพรรณรายมองอัครินทร์แบบทำไม่รู้ไม่ชี้แต่แอบทำตาวุ้งวิ๊งใส่แบบหญิงไทยใจสู้
“น่าา..คุณหมอ..พี่พิ้งค์ด้วย..จะใช้ชีวิตหงอยเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้กันไปทำไมคะ?” ประกายเดือนบอก
นัครินทร์พูดทันที “ถูก..รีบมีคู่แล้วจะรู้ว่า..มันดีมาก!!”
“บ้า!! ยัยเดือน & คุณนัค” แพรวพรรณรายขวยเขิน “พูดอะไรก็ไม่รุ๊!!”
อัครินทร์อมยิ้มเพราะแอบเขินอยู่เหมือนกัน
“รักๆ กันซะเถอะฮะ รักกันแล้วมันดีจริงๆ ถ้าไม่เชื่อ..ก็ขอให้ดูคู่โน้น...”
นัครินทร์ผายมือไปอีกทาง ทุกคนหันตามไปมองก็เห็นนาคินทร์กับปานตะวันเดินจูงมือกันอยู่ริมทะเลไกลๆ นาคินทร์หยุดเดิน ปานตะวันก็หยุดตาม
นาคินทร์มองปานตะวัน
ปานตะวันแตะหน้าตัวเอง “ทำไมคะ? อะไรติดหน้าฉันเหรอคะ?”
นาคินทร์มองอย่างแสนรักก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“งั้น..มองอะไรคะ?”
“มองผู้หญิงที่ผม..รักมากที่สุด”
ปานตะวันตะลึงและอึ้งจนน้ำตารื้น เพราะตลอดเวลาเธอคิดเสมอว่าในหัวใจนาคินทร์มีแต่กนกวลี เท่านั้น “คุณนาคินทร์” ปานตะวันเบือนหน้า “ไม่จริงหรอกค่ะ”
นาคินทร์ประคองหน้าปานตะวันให้หันมาก่อนจะค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้ “ผมยอมรับว่าเมื่อก่อน..ในหัวใจผมมีแต่กนกวลี และตอนนี้..คุณคงไม่ว่า ถ้าผมจะขอมีกนกวลีอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป”
ปานตะวันมองนาคินทร์แบบไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง
“แต่ในหัวใจของผม..จากนี้ไปจนตายจะมีแต่ปานตะวัน” นาคินทร์เหลือบตามองท้องปานตะวันก่อนจะค่อยๆ เอามือแตะ “และปานนภา ด.ญ.นางฟ้าของเราสองคน..เท่านั้น”
ปานตะวันดีใจอย่างสุดซึ้ง “คุณนาคินทร์” ปานตะวันโผกอดนาคินทร์แน่น
นาคินทร์กอดปานตะวันไว้อย่างรู้สึกผิด “ที่ผ่านมา..ผมเสียใจ ที่เข้าใจผิดและคิดแค้นคุณมาตลอด” นาคินทร์ค่อยๆ ผละออกมามองหน้าปานตะวัน แล้วค่อยๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ
ปานตะวันทั้งงง ทั้งตกใจ “คุณนาคินทร์..”
“ยกโทษให้ผมนะครับ ผมสัญญา..ว่าจะเป็นสามีและพ่อที่ดีเท่าที่ลูกผู้ชายคนนึงจะทำได้” นาคินทร์ที่ยังคุกเข่าอยู่ เขาค่อยๆ ดึงตัวปานตะวันมาหอมที่ท้อง
ปานตะวันร้องไห้โฮด้วยความตื้นตันใจและดีใจ เธอกอดนาคินทร์ที่ยังคุกเข่าและเอาหน้าแนบท้องปานตะวันอยู่ทันที
นาคินทร์เงยหน้ามอง “คุณไม่โกรธผม..ใช่มั้ยครับ?”
ปานตะวันยังร้องไห้และส่ายหน้า
นาคินทร์ลุกขึ้นมอง “ผมรักคุณมากนะครับ..ปานตะวัน”
ปานตะวันพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ “ฉันก็รักคุณ..รักคุณมากค่ะ.. คุณนาคินทร์”
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุขก่อนจะโผกอดกันแน่น ท่ามกลางบรรยากาศสุดโรแมนติก
***********อวสาน**********
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนอวสาน[จบ] วันที่ 11 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ