อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13 วันที่ 10 เม.ย. 57
“พูดเก่งนะคะ ดูท่าทางว่าจะดีขึ้นแล้ว งั้นทานเองก็แล้วกัน ฉันจะได้เข้าออฟฟิศ”สุริยงวางชามข้าวต้มไว้ในมือเขมชาติ ที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไต่อดี สุริยงลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไป
เขมชาติ มองชามข้าวต้มในมือที่ยังร้อนๆ มีควันลอยจางๆ พลางตัดสินใจเอาไงเอากัน ก่อนที่จะกัดฟันหลับตา แล้วก็คว่ำชามข้าวต้มร้อนๆใส่ตัวเอง
เขมชาติร้องออกมาสุดเสียง
“อ๊าก”
ชามข้าวต้มตกลงพื้น สุริยงตกใจหันขวับมา เห็นข้าวต้มหกเต็มตัวเขมชาติ
“เขม”
สุริยงตะโกนด้วยความตกใจ
ในขณะเดียวกัน รถของเกนหลง ก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเขมชาติ เจ้าของรถเดินลงมาพร้อมกับกล่องของขวัญ และกล่องขนมเค้ก หน้าตาสดใส ดูมีความสุข
“ผมขอโทษ พอดีมือมันไม่มีแรงคุณเลยต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไรฉันผิดเองที่ส่งชามข้าวต้มร้อนๆให้ ดูสิแดงไปหมดเลย “
สุริยงค่อยๆใช้ผ้าซับที่แผ่นอกล่ำ ขาว ของเขมชาติเช็ดตัวสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าใจเต้นแรงผิดปกติเขมชาติมองหน้าสุริยงในระยะใกล้ พลางยิ้มให้อย่างอบอุ่น
บัดนี้เจ้าของรอยยิ้มนั้น เริ่มแยกแยะไม่ได้ระหว่าง “ละคร กับ ความรู้สึกแท้จริง”
“วดี ที่เราได้กลับมาเจอกันและคุณอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?”
สุริยงชะงักมือเงยหน้ามองเขมชาติความคิดถึง ความห่วงหาอาลัยของทั้งสองคนถูกเผยออกมาอย่างยากจะปิด
เขมชาติจับใบหน้าสุริยงอย่างอ่อนโยน
“คุณคือความจริงและคุณไม่เคยลืมผมใช่หรือเปล่า?”
เขมชาติมองเข้าไปในดวงตาของสุริยงเหมือนจะค้นหาคำตอบ สุริยงหวั่นไหวสุดๆ คำว่า “ใช่” เกือบจะหลุดออกจากปาก
ในขณะเดียวกัน เกนหลง ก็กำลังเดินตรงมาที่ห้องนอนเขมชาติ เอื้อมมือเตรียมจะเคาะประตู หากก็นึกได้ รีบยั้งมือไว้ แล้วหันไปวางกล่องเค้กไว้ที่โต๊ะข้างๆ เปิดกล่องเค้กออก และหยิบเค้กออกมา ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์อย่างเต็มที่ พลางยิ้มอย่างมีความสุข
เขมชาติเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้สุริยงที่อยู่ในภาวะหวั่นไหว พลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของสุริยง
“ผมขอแค่คำเดียว สำหรับวันสำคัญของผมในวันนี้ คำเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าคุณไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเรา”
เขมชาติอ้อนวอนด้วยสายตา ความเจ็บปวดและรอคอยเด่นชัด สุริยงใจอ่อนยวบ แล้วก็พ่ายแพ้ใจตัวเอง... หลบตาแล้วก็พูดออกมาเบาๆ
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ”
เขมชาติแทบจะน้ำตาร่วง ทั้งดีใจ ทั้งสาแก่ใจ ทั้งรัก ทั้งเกลียด ระคนปนเปจนสับสนไปหมด พลางประคองใบหน้าของสุริยงไว้กำลังจะดึงเข้ามาจูบ
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงของเกนหลง
“เขมคะ”
ทั้งเขมชาติ และ สุริยงสะดุ้งสุดตัว ทั้งสองคนผละออกจากกันด้วยความตกใจ
“คุณเกน”.
สุริยงดีดตัวลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที สองคนมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะแก้สถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรดี
ในขณะที่เกนหลง ที่ยืนอยู่ที่หน้าห้อง ในมือถือเค้กที่จุดเทียนเรียบร้อย กล่องของขวัญหนีบไว้ข้างตัว พลางเคาะประตูอีกครั้ง
“เขม?”
เขมชาติลุกพรวดขึ้นจากเตียง รีบหยิบกระเป๋าสุริยงและลากตัวสุริยงไปหาที่ซ่อน ด้วยความร้อนรน
“หลบอยู่ในนี้ก่อน แล้วหาจังหวะหนีออกไป ตอนที่คุณเกนไม่เห็น”
“เอ่อ”
สุริยงยังไม่ทันได้พูดอะไร เขมชาติก็เปิดประตูตู้ แล้วดันตัวเข้าไป พร้อมกับหยิบเสื้อออกมาหนึ่งตัว
เกนหลงตัดสินใจไม่รอ ผลักประตูเข้ามาเลย เห็นเขมชาติ ที่ใส่เสื้อทันพอดียืนรออยู่
เกนหลง ยิ้มสดใส
“Happy Birthday ค่ะ”
เขมชาติ ทั้งดีใจและสะใจ เพราะรู้ว่าสุริยงแอบดูอยู่
ในขณะเดียวกัน สุริยงก็รู้สึกผิดวาบเข้ามา เหมือนตัวเองกำลังทำผิดลับหลังคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว
เขมชาติยิ้มร่าเริง รับเกนหลง
“ขอบคุณมากครับ เซอร์ไพรส์มาก”
“เป่าเทียนเลยค่ะ จะละลายหมดแล้ว”
เขมชาติเป่าเทียน เกนหลงยิ้มสดใส และส่งของขวัญให้
“มีความสุขมากๆนะคะ”
เขมชาติยิ้มประทับใจมาก “ขอบคุณมากครับ”
เขมชาติมองเกนหลงแววตาประทับใจ และเมื่อนึกได้รีบโอบตัวเกนหลงพาเดินเข้ามาในห้อง
“เค้กน่าทานมากๆ เลยครับ”
เกนหลงเดินตามเขมชาติเข้ามาด้านใน พลางพูดอวด
“เกนทำเองนะคะ”
พอลับหลังเกหนหลง เขมชาติก็สะบัดมือ ส่งสัญญาณให้สุริยงหลบออกไป
“ งั้นต้องอร่อยแน่ๆเลยครับ”
“ทานก่อนแล้วค่อยตัดสินใจดีกว่าค่ะ”
สุริยงค่อยๆย่องออกจากตู้เสื้อผ้า แล้วค่อยๆเปิดประตูห้อง แล้วรีบหลบออกไป เสียงปิดประตูดังกริ๊ก
เกนหลงแปลกใจหันไปที่ประตู เขมชาติรีบเดินมายืนบังไว้ อย่างรู้ทาง
“งั้นเรามาทานเลยดีกว่าครับ”
เขมชาติยิ้มกลบเกลื่อน เหมือนไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้น พลางยิ้มโล่ง เพราะคิดว่ารอดตัวแล้ว เกนหลงเหลือบไปเห็นชามข้าวต้มที่วางอยู่ข้างเตียง พร้อมกับร่องรอยข้าวต้มหกที่ยังหลงเหลืออยู่
“เขมคะ “ เขมชาติชะงัก “นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ?”
เขมชาติหันไปเห็นซากข้าวต้มหกก็ตกใจ “เอ่อ...”
ในขณะเดียวกันสุริยงเดินออกมาจากห้องนอนเขมชาติด้วยความรู้สึกผิดอย่างแรง
เกนหลงหยิบชามข้าวต้มมาถือไว้ แล้วก็บ่นๆด้วยความเป็นห่วง
“ไม่สบาย แล้วทำไมไม่บอกเกนคะ จะได้รีบมาดูแลตั้งแต่เช้า ดูสิ ทำข้าวต้มกินเองไม่อร่อย แล้วยังทำหกเลอะเทอะอีก วันนี้แม่บ้านก็ขอลา ถ้าเกนไม่แวะมาเซอร์ไพรส์ใครจะช่วยเก็บคะเนี่ย”
เขมชาติ รีบดึงชามมา “ผมก็เก็บของผมเอง ผมไม่ยอมให้คุณเกนทำแน่ๆ”
เกนหลง แย่งกลับมาอีก “เกนทำให้ด้วยความเต็มใจ วันนี้เป็นวันเกิดคุณ เดี๋ยวเกนดูแลเอง...เอางี้...เดี๋ยวเกนทำข้าวต้มให้ใหม่ ทานข้าวต้ม ทานเค้ก ทานยา แล้วก็นอนพัก เย็นนี้จะได้มีแรงไปทานข้าวกับคุณพ่อ”
“โอเคครับผม”
เกนหลงยิ้มรับและเดินออกไป พอคล้อยหลังเกนหลง เขมชาติก็รีบหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความทันที
สุริยงนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ หน้าตาครุ่นคิด เสียงข้อความเข้า เห็นเป็นข้อความจากเขมชาติ สุริยงหยิบมาอ่าน
“ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ความห่วงใยของคุณเป็นของขวัญวันเกิดที่มีค่ามากสำหรับผม”
สุริยงอ่านแล้วคิดหนัก พลางย้อนนึกถึงภาพตอนอยู่ระยะประชิดกับเขมชาติ และภาพตอนเกนหลงเข้ามา และตัวเองต้องหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าเหมือนคนทำผิดที่ต้องหลบๆซ่อนๆ
สุริยงคิดหนัก พลางรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน ก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเอื้อ
“คุณเอื้อคะ เรื่องงานที่คุยกันไว้ หนูเล็กตัดสินใจแล้ว หนูเล็กรับทำค่ะ และจะขอเริ่มงานให้เร็วที่สุด”
สุริยงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
เอื้อเดินคุยโทรศัพท์อยู่ในโรงแรมของคุณพจน์ พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ด้วยความยินดีครับ ค่ำๆ ผมแวะไปหา จะได้คุยรายละเอียดกัน ผมดีใจที่หนูเล็กรับทำงานนี้ แล้วเจอกันครับ”
เอื้อวางสายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ ก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณพจน์ เลขาเดินมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะคุณเอื้อ คุณพจน์รออยู่ในห้องแล้วค่ะ”
เลขาเปิดประตูห้อง และเมื่อเอื้อเดินเข้าไป ก็เห็นพจน์นั่งรออยู่
“เชิญครับคุณเอื้อ ขอบคุณมากนะครับที่รับคำเชิญมาคุยกับผม”
“ด้วยความยินดีครับ คุณพจน์ต้องการทราบอะไรเกี่ยวกับสุริยง รัตนชาติ ถามมาได้เลยครับ”
เอื้อพูดด้วยความหนักแน่น คุณพจน์พยักหน้ารับ..และถามอย่างตรงไปตรงมา
“ผมมีแค่คำถามเดียว ผมอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างแม่เลี้ยงของคุณ กับ เขมชาติ”
เอื้อชะงักนิดๆ ถึงจะเตรียมใจมา แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องนี้ คุณพจน์วางรูปเขมชาติกับสุริยงไว้บนโต๊ะ เอื้อเห็นแล้วก็ พอจะเดาเรื่องได้
“พี่อัมเป็นคนเอามาให้คุณอาใช่มั้ยครับ?”
คุณพจน์พยักหน้าช้าๆ ในขณะที่เอื้อพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
“ผมมีคำอธิบาย คุณอาฟังแล้วก็ลองพิจารณาดูนะครับ ว่าควรจะเชื่อใคร?”
เกนหลงเดินเข้ามาในครัว วางชามข้าวต้มในที่ล้างจาน เตรียมจะหันมาทำข้าวต้มชุดใหม่ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เพราะเห็นช้อนที่สุริยงวางไว้ในอ่างล้างจาน พลางค่อยๆหยิบช้อนมาดู
ที่ช้อน มีรอยลิปสติกติดอยู่
เกนหลงนึกถึงคำพูดของเขมชาติที่อธิบายให้เธอฟัง
“พอดีผมไม่ค่อยสบายมึนๆหัว แม่บ้านก็ลา อยู่บ้านคนเดียว ก็เลยพยายามรวบรวมแรงลงไปทำข้าวต้มเอาขึ้นมาทานที่ห้องสงสัยจะฝืนตัวเองมากไป พอเดินมาถึงข้างบนก็หน้ามืดขึ้นมา ข้าวต้มก็เลยหกเลอะเทอะอย่างที่เห็น”
เขมชาติพูดอย่างน่าเชื่อถือ จนเกนหลงฟังคล้อยตาม
หากในขณะนี้ เกนหลงมองคราบลิปสติกที่ติดอยู่ที่ช้อนด้วยความสงสัย ความไม่วางใจเริ่มเกิดขึ้นมาในใจ
“รอยลิปสติกของใคร?”
เขมชาติมองชามข้าวต้ม ที่วางไว้บนโต๊ะอาหาร พลางเงยหน้ายิ้มให้เกนหลง
“น่าทานจัง ขอบคุณมากครับ”
เกนหลง ยิ้มรับนิดๆ หากแววตา ยังมีเรื่องค้างคาใจเก็บอยู่
“น่าทานกว่าข้าวต้มชามที่ทำหกไปหรือเปล่าคะ?”
เขมชาติ ชะงักนิดๆ แล้วรีบยิ้มกลบเกลื่อน
“น่าทานกว่าอยู่แล้วครับ ผมทำเองจะไปสู้คุณเกนทำได้ยังไง”
เกนหลง มองหน้าเขมชาติ ในใจแอบระแวง
“ทำเองจริงๆเหรอคะ?”
เขมชาติสะดุดกึก แต่พยายามตีหน้ามึน
“ก็ผมอยู่บ้านคนเดียว ถ้าผมไม่ได้ทำเอง จะมีใครมาทำให้” พูดพลางดึงมือมาจับอ้อน “ คุณเกนมี
อะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ? หรือว่าคุณเกนไม่ไว้ใจผม”
เกนหลงมองหน้าเขมชาติ แล้วคิดอย่างมีสติ พลางพยายามตัดเรื่องกวนใจออก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เกนแค่แปลกใจ ไม่ค่อยเห็นเขมทำกับข้าว” พูดพลางหยิบกล่องของขวัญมา “เปิด
ของขวัญกันดีกว่าค่ะ อยากรู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า”
เขมชาติยิ้มรับ และรีบเปิดของขวัญด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะหยิบผ้าออกมา และมองด้วยความพอใจ
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13 วันที่ 10 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3